Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Małoletni powód I. P. wystąpił przeciwko (...) S.A. w W. oraz T. J. (1) z pozwem o zapłatę kwoty 6.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 14 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem, że spełnienie ww. świadczenia przez jednego z pozwanych zwalnia z zobowiązania drugiego. Jednocześnie powód domagał się ustalenia, iż pozwani ponoszą odpowiedzialność za skutki wypadku, jakiego doznał w dniu 15.07.2012 r., które mogą wystąpić w przyszłości oraz wnosił o zasądzenie od pozwanych na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz (w końcowym etapie postępowania) kosztów stawiennictwa na badaniu lekarskim wyznaczonym przez biegłego sądowego.

W uzasadnieniu swojego żądania powód podał, iż dnia 15.07.2012 r., w trakcie zabawy na zjeżdżalni pneumatycznej uległ wypadkowi, wskutek którego doznał złamania kłykcia bocznego kości ramiennej prawej ze znacznym przemieszczeniem. Organizatorem tej zabawy był pozwany T. J. (1) (korzystający z ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej prowadzonej działalności gospodarczej w pozwanym (...) S.A. w W.), który nie zapewnił dzieciom korzystającym ze zjeżdżalni pneumatycznej należytych warunków bezpieczeństwa dopuszczając do tego, by jednocześnie na zjeżdżalni znajdowała się zbyt duża liczba dzieci. Obrażenia doznane przez powoda w wypadku z dnia 15.07.2012 r. spowodowały u niego cierpienia związane z bólem bezpośrednio po zdarzeniu jak i w czasie leczenia szpitalnego. W chwili obecnej nie sposób też przewidzieć czy w przyszłości nie ujawnią się inne skutki przedmiotowego wypadku.

Pozwany (...) S.A. w W. nie uznał powództwa i domagał się jego oddalenia oraz zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany ten zakwestionował powództwo przede wszystkim co do zasady. Podniósł przy tym, że zakres ochrony ubezpieczeniowej, jakiej udzielał pozwanemu T. J. (1) nie obejmował wypadków zaistniałych w wyniku przeprowadzania imprezy. Wskazał również, że powód nie przedstawił żadnych dowodów na to, że pozwany ponosi winę za wypadek z dnia 15.07.2012 r., z którego powód żądania swe wywodził. Dodatkowo zaś pozwany (...) S.A. w S. zanegował powództwo również co do wysokości, podnosząc iż dochodzona tytułem zadośćuczynienia suma jest wygórowana.

Pozwany T. J. (1) również nie uznał powództwa i domagał się jego oddalenia. Jednocześnie przyznał, iż skoro powód doznał uszczerbku na zdrowiu w wyniku wypadku z dnia 15.07.2012 r., to powinien uzyskać z tego tytułu „ekwiwalent”. Zdaniem pozwanego T. J. (1) „ekwiwalent” ten zapłacić winien powodowi pozwany (...) S.A. w W., który udzielał mu ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej w działalności gospodarczej.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15.07.2012 r., podczas festynu w F., T. J. (1) prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) w T. zorganizował zabawę dla dzieci polegającą na odpłatnym udostępnieniu zjeżdżalni pneumatycznej oraz trampoliny. Oba ww. urządzenia ustawione były obok siebie, a ich obsługą zajmowała się jednak i ta sama osoba – pracownik T. J. (1), D. J. (1) (bezsporne, dodatkowo dowód: wydruk z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej k. 18 i w aktach szkodowych k. 61 koperta).

Z zabawy na zjeżdżalni pneumatycznej korzystało jednocześnie kilkanaścioro dzieci w różnym wieku, w tym 4-letni I. P.. Nadzór sprawowany nad tymi dziećmi przez D. J. (1) był nieprawidłowy – D. J. (1) zezwolił na korzystanie ze zjeżdżalni przez większą aniżeli dozwalają do względy bezpieczeństwa liczbę dzieci, uwagę swą dzieląc na uczestników zabawy na zjeżdżalni oraz na trampolinie (dowód: oświadczenie A. C. k. 29, oświadczenie E. P. k. 30, zeznania świadków: E. P. k. 63-64, N. P. k. 64-64v, A. C. k. 65-65v).

W trakcie tej zabawy I. P. doznał urazu polegającego na złamaniu kłykcia bocznego kości ramiennej prawej ze znacznym przemieszczeniem. Z powodu powyższego urazu I. P. hospitalizowany był w szpitali w S. w okresie od 15.07.2012 r. do 26.07.2012 r., gdzie początkowo leczono go za pomocą wyciągu uzyskując zmniejszenie obrzęku. Następnie, 19.07.2012 r., wykonano otwarte nastawienie złamania i dokonano zespolenia złamanej kości za pomocą drutów K., po zabiegu unieruchamiając kończynę w opatrunku gipsowym. Przebieg zabiegu oraz okresu pooperacyjnego był przy tym prawidłowy dla tego rodzaju urazu i operacji. Kolejny raz I. P. hospitalizowany był w szpitalu w S. w dniach 16.08.2012 r.-18.08.2012 r. Usunięto mu wówczas zespolenie drutami K. i założono szynę gipsową ramienno-dłoniową. Leczenie to miało charakter rutynowy i prawidłowy. W trakcie tej hospitalizacji zaobserwowano u I. P. niewielki przykurcz zgięciowy w stawie łokciowym prawym (dowód: dokumentacja medyczna k. 10-13 i w aktach szkodowych k. 61 koperta, opinia biegłej sądowej z zakresu chirurgii dziecięcej A. O. k. 95-96, zeznania świadków: E. P. k. 63-64, N. P. k. 64-64v, A. C. k. 65-65v, częściowo zeznania świadka D. J. (1) k. 83-83v).

Obrażenia, jakich I. P. doznał w wypadku z dnia 15.07.2012 r. skutkowały u niego znacznymi dolegliwościami bólowymi. Unieruchomienie kończyny prawej ograniczyło też samodzielność I. P., a fakt, iż unieruchomienie to przypadło na okres letni uniemożliwił mu zabawy typowo wakacyjne. Dodatkową niedogodnością dla I. P. było też to, że urodziny spędzić musiał w szpitalu (dowód: zeznania świadków: E. P. k. 63-64, N. P. k. 64-64v, A. C. k. 65-65v).

Uraz, jakiego I. P. doznał w dniu 15.07.2012 r. nie spowodował u niego trwałego kalectwa. Aktualnie ww. może prowadzić normalny tryb życia. Obrażenia doznane wskutek wypadku pozostawiły na jego ciele jednak bliznę pooperacyjną o długości ok. 10 cm. W miejscu złamania wyczuwalne jest też zgrubienie kości wyczuwalne odczynem okostnowym (dowód: opinia biegłej sądowej z zakresu chirurgii dziecięcej A. O. k. 95-96).

Zjeżdżalnia pneumatyczna, na której w dniu 15.07.2012 r. I. P. doznał urazu zbudowana jest z materiału elastycznego, amortyzującego upadki. Bezpieczne korzystanie z takiej zjeżdżalni wymaga zapewnienia właściwego nadzoru uczestnikom zabawy m.in. poprzez dobór uczestników pod względem analogicznego wieku, stałą obserwację uczestników zabawy i kierowanie kolejnością ich zjazdów, dopuszczenie do zabawy maksymalnie 4 uczestników o wadze 45 kg każda (dowód: fotografia k. 16, warunki eksploatacji urządzeń pneumatycznych określone przez producenta k. 73-75).

W dacie wypadku z dnia 15.07.2012 r. T. J. (1), w zakresie prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, korzystał z ochrony ubezpieczeniowej odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. w W., z maksymalną sumą ubezpieczenia określoną na kwotę 30.000,00 zł (bezsporne, dodatkowo dowód: polisa k. 14-15, k. 60-60v i w aktach szkodowych k. 61 koperta). Integralną część umowy ubezpieczenia łączącej ww. strony postępowania stanowiły ogólne warunku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej dla klienta indywidualnego oraz małego i średniego przedsiębiorcy, zwane dalej OWU (k. 57-59v).

Przedstawicielka ustawowa I. P. E. P. wzywała (...) S.A. w W. do zapłaty zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej doznał I. P. w związku z wypadkiem z dnia 15.07.2012 r. Wezwanie to okazało się jednak bezskuteczne (bezsporne, dodatkowo dowód: pismo (...) S.A. w W. odmawiające zaspokojenia roszczeń I. P. z dnia 13.12.2012 r. k. 19-20 i w aktach szkodowych k. 61 koperta, wezwanie do zapłaty z dnia 19.02.2013 r. k. 22-23 i z dnia 19.06.2013 r. k. 25-26 oraz w aktach szkodowych k. 61 koperta, pismo (...) S.A. w W. odmawiające zaspokojenia roszczeń I. P. z dnia 19.03.2013 r. k. 24 i w aktach szkodowych k. 61 koperta, pismo (...) S.A. w W. odmawiające zaspokojenia roszczeń I. P. z dnia 22.07.2013 r. k. 27-28 i w aktach szkodowych k. 61 koperta).

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W sprawie niniejszym bezspornym było, iż w wyniku wypadku na zjeżdżalni pneumatycznej w dniu 15.07.2012 r. powód doznał uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia. Pozwani okoliczności tej nie kwestionowali bowiem. Znajduje ona przy tym potwierdzenie w zeznaniach wszystkich przesłuchanych w sprawie niniejszej świadków, dokumentacji medycznej z leczenia powoda znajdującej się w aktach sprawy i aktach szkodowych oraz w opinii biegłej sądowej z zakresu chirurgii dziecięcej A. O.. Wskazać w tym miejscu należy, że zeznania E. P., N. P., A. C. i D. J. (1) (jak chodzi o fakt zaistnienia szkody po stronie powoda w wyniku wypadku na zjeżdżalni pneumatycznej w dniu 15.07.2012 r.) ocenił Sąd jako wiarygodne. Osoby te bowiem były naocznymi świadkami zdarzenia wywołującego szkodę u powoda. Za równie wiarygodne dowody potraktował Sąd dokumentację medyczną z leczenia powoda po wypadku z dnia 15.07.2012 r. oraz opinię biegłej sądowej z zakresu chirurgii dziecięcej A. O.. Dokumentacja medyczna została bowiem sporządzona rutynowo i na bieżąco w trakcie leczenia powoda, zaś opinia biegłej sądowej z zakresu medycy jest rzeczowa i konkretna, poparta analizą historii choroby powoda i jego badaniem przedmiotowym (opinii tej strony postępowania nie kwestionowały przy tym).

Spornym w sprawie niniejszym było natomiast to, czy za szkodę powstałą po stronie powoda wskutek wypadku z dnia 15.07.2012 r. ponosi pozwany.

Zgodnie z treścią art. 430 kc kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. W oparciu o powyższy przepis należało, zdaniem Sądu, rozpatrywać odpowiedzialność pozwanego T. J. (1) w sprawie niniejszej. Ww. powierzył bowiem nadzór nad zorganizowaną w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zabawą na zjeżdżalni pneumatycznej swemu pracownikowi – D. J. (1). Powyższe wynikało z zeznań ww. przesłuchanego w sprawie niniejszej w charakterze świadka.

Przesłanki odpowiedzialności na podstawie art. 430 kc można ująć następująco:

1)  bezprawne i zawinione zachowanie podwładnego przy wykonywaniu przez podwładnego powierzonej mu czynności

2)  wyrządzenie zachowaniem jak w pkt 1 szkody osobie trzeciej.

Bezprawnego i zawinionego zachowania podwładnego pozwanego T. J. (1) (tj. D. J. (1)) powód upatrywał w tym, iż ww. niewłaściwie dozorował zabawę na zjeżdżalni pneumatycznej, zezwalając na jednoczesne korzystanie ze zjeżdżalni przez kilkanaścioro dzieci zróżnicowanych pod względem wieku i nienależycie je obserwując oraz nie kierując kolejnością ich zjazdów. Oceny tego zachowania, zdaniem Sądu, dokonywać przy tym należało przede wszystkim przez pryzmat warunków eksploatacji urządzeń pneumatycznych określonych przez producenta i załączonych do akt sprawy niniejszej oraz zeznania świadków, którzy zrelacjonowali Sądowi sposób organizacji i nadzoru zabawy na zjeżdżalni pneumatycznej w czasie festynu w F. w dniu 15.07.2012 r.

Wśród warunków eksploatacji urządzeń pneumatycznych określonych przez producenta zjeżdżalni, na której powód doznał wypadku. wymieniono m.in. dobór uczestników pod względem analogicznego wieku, stałą obserwację uczestników zabawy i kierowanie kolejnością ich zjazdów oraz dopuszczenie do zabawy maksymalnie 4 uczestników o wadze 45 kg każda. Zeznania świadków E. P., N. P. i A. C. wskazują zaś, że warunki te w czasie festynu w F. w dniu 15.07.2012 r. nie zostały dochowane jako że D. J. (1) (nadzorujący zabawą z ramienia pozwanego T. J. (1)) nie obserwował stale dzieci na zjeżdżalni (dzielił swą uwagę między równolegle organizowaną zabawę na trampolinie), nie kierował kolejnością ich zjazdu i dopuszczał do jednoczesnej zabawy na zjeżdżalni dzieci w zróżnicowanym wieku w ilości znacznie przekraczającej czworo (a mianowicie kilkanaścioro). Zeznania przywołanych świadków ocenić należało – w omawianym zakresie – jako wiarygodne jako że ww. osoby w dniu 15.07.2012 r. uczestniczyły w festynie, w trakcie którego zorganizowana została zabawa na zjeżdżalni nadzorowana przez D. J. (1) z polecenia pozwanego T. J. (1) i z tej racji zdolne były poczynić miarodajne spostrzeżenia co do sposobu organizacji i nadzorowania przebiegu przedmiotowej zabawy. O ile przy tym do zeznań świadków E. P. i N. P. podchodzić należało ostrożnie, gdyż złożone zostały przez osoby blisko z powodem spokrewnione (odpowiednio: matka i siostra), o tyle zeznania świadka A. C. uznać należało już za całkowicie obiektywne jako że pochodziły od osoby zupełnie dla powoda obcej. Spójność wszystkich tych zeznań (niezależnie czy pochodziły od osób powodowi bliskich czy też obcych) nakazywała przydać im walor wiarygodności. Nie umknęło przy tym uwadze Sądu, iż w opozycji do tych zeznań stała relacja złożona przez świadka D. J. (2). Relacji tej nie obdarzył Sąd jednak wiarą. Oczywistym jest bowiem, że ww. świadek zainteresowany był przedstawieniem takiego obrazu sytuacji, która na jego zachowanie nie położy się cieniem. Tym niemniej zwrócić należy uwagę, że nawet świadek D. J. (2) przyznał, że w trakcie feralnej zabawy na zjeżdżalni było więcej aniżeli czworo dzieci.

Opisanemu powyżej sposobowi nadzorowania zabawy dzieci (w tym powoda) na zjeżdżalni pneumatycznej w dniu 15.07.2012 r. przypisać należy cechy niedbalstwa. Wskutek tego niedbalstwa, zdaniem Sądu, powód doznał urazu w postaci złamania kłykcia bocznego kości ramiennej prawej ze znacznym przemieszczeniem. Prawidłowy nadzór nad zabawą zapewniłby bowiem mniejszą ilość dzieci na zjeżdżalni oraz należytą ich obserwację i kolejność zjeżdżania, a tym samym wyeliminował popychanie się dzieci (w wyniku którego powód doznał urazu). W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu, pozwanemu T. J. (1) przypisać można było odpowiedzialność w sprawie niniejszej na gruncie art. 430 kc.

Odpowiedzialność pozwanego T. J. (1) wobec powoda, zdaniem Sądu, objęta jest ochroną ubezpieczeniową w pozwanym (...) S.A. w W.. Zakład ten, na mocy umowy ubezpieczenia, zobowiązał się bowiem pozwanemu T. J. (1) udzielać ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej związanej z prowadzoną przez pozwanego T. J. (1) działalnością gospodarczą (co wypełnia dyspozycję art. 822 kc). Świadczy o tym treść polisy znajdującej się w aktach sprawy. Z OWU wynika przy tym wyraźnie, iż zakresem ubezpieczenia objęto odpowiedzialność cywilną T. J. (2) za szkody wyrządzone osobie trzeciej w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej lub mieniem, które jest wykorzystywane w takiej działalności, będące m.in. następstwem czynu niedozwolonego, również wówczas, gdy szkoda wyrządzona została z rażącego niedbalstwa (vide:§6 ust. 1 i 2 OWU). Sąd nie podziela przy tym stanowiska pozwanego (...) S.A. w W., iż jego odpowiedzialność w sprawie niniejszej wyłączał zapis §10 ust. 1 pkt 8 OWU ( „O ile zakres ochrony ubezpieczeniowej nie został rozszerzony przez włączenie odpowiednich klauzul stanowiących załącznik do OWU (...) S.A. nie odpowiada za szkody wyrządzone uczestnikom imprezy w wyniku przeprowadzania imprezy”). W omawianym zakresie wskazać przede wszystkim należy, że ani polisa ubezpieczeniowa ani OWU stanowiące integralną jej część nie precyzują pojęcia „impreza” użytego w cyt. §10 ust. 1 pkt 8 OWU. Z treści klauzuli nr 16 (rozszerzenie zakresu odpowiedzialności o szkody wyrządzone uczestnikom w wyniku przeprowadzenia imprezy) wywodzić jedynie można, iż chodzi tu o imprezę nie mającą charakteru imprezy masowej (pkt 2 klauzuli nr 16). W tej sytuacji, biorąc pod uwagę definicję uczestnika imprezy wskazaną w pkt 3 klauzuli dodatkowej nr 16 OWU („osoba fizyczna znajdująca się w czasie trwania imprezy na terenie, na którym jest ona przeprowadzana w charakterze widza, wykonawcy, zawodnika, sędziego, obsługi techniczno-administracyjnej, a także osoba świadcząca usługi dodatkowe w czasie trwania imprezy”) , przyjąć należy, że pojęcie „impreza” użyte w owej klauzuli oznacza zorganizowanie wydarzenia społecznego o charakterze sportowym, artystycznym, rozrywkowym tudzież religijnym, w której brać będzie udział mniej uczestników aniżeli w imprezie masowej. W okolicznościach sprawy niniejszej nie da się, zdaniem Sądu, wyprowadzić wniosku, iż w dniu 15.07.2012 r. pozwany T. J. (1) zorganizował imprezę w rozumieniu klauzuli nr 16 OWU. Za imprezę taką uznać można bowiem cały festyn w F. z dnia 15.07.2012 r., a bezspornie pozwany T. J. (1) go nie organizował. Zresztą, gdyby nawet wniosek, o jakim mowa powyżej, wyprowadzić, to o wyłączeniu odpowiedzialności pozwanego (...) S.A. w W. w sprawie niniejszej i tak nie można byłoby mówić. Pkt 1 klauzuli dodatkowej nr 16 OWU wyraźnie stanowią bowiem, że wyłączenie odpowiedzialności dotyczy wyłącznie uczestników imprezy. Pkt 3 klauzuli dodatkowej nr 16 OWU jasno wskazuje zaś, że za uczestnika imprezy uważa się osobę fizyczną znajdującą się w czasie trwania imprezy na terenie, na którym jest ona przeprowadzana w charakterze widza, wykonawcy, zawodnika, sędziego, obsługi techniczno-administracyjnej, a także osobę świadczącą usługi dodatkowe w czasie trwania imprezy. Z żadną z ww. osób małoletniego powoda utożsamić niewątpliwie się nie da.

Wobec uznania, iż obaj pozwani ponoszą względem powoda odpowiedzialność w sprawie niniejszej, rozważyć Sądowi pozostało jedynie czy zakres roszczenia zgłoszonego przez powoda jest usprawiedliwiony.

Zgodnie z art. 445 § 1 kc w zw. z art. 444 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie o jakim mowa w art. 445 kc ma przede wszystkim na celu naprawienie krzywd wyrządzonych deliktem oraz złagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych - zarówno tych już doznanych, jak też tych mogących wystąpić w przyszłości. Przy czym nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie V CKN 909/00, LEX 56027).

Natomiast wysokość zadośćuczynienia winna kształtować się na poziomie umożliwiającym spełnienie jego podstawowej funkcji kompensacyjnej – a zatem powinna ona uwzględniać wszystkie okoliczności zdarzenia wpływające na rozmiar doznanych krzywd oraz prezentować realnie odczuwalną dla pokrzywdzonego wartość ekonomiczną. Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno się opierać na obiektywnych i sprawdzalnych kryteriach, przy uwzględnieniu jednak indywidualnej sytuacji stron. Istotnym elementem indywidualizujący jest przy tym wiek poszkodowanego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002 r. w sprawie IV CKN 1266/00, LEX nr 80272).

W niniejszej sprawie uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia doznał powód będący zaledwie 4-letnim dzieckiem. Intensywność przeżyć związanych z wypadkiem i doznanymi obrażeniami u tak małego dziecka ocenić należy, zdaniem Sądu, jako znaczną – i to nawet w sytuacji, gdy obrażenia nie były rozległe i nie wywołały trwałego uszczerbku na zdrowiu (co - jak wynika z opinii sporządzonej przez biegłą A. O. i uznanej przez Sąd za w pełni wiarygodną – ma miejsce w przypadku powoda). Doświadczenie życiowe pokazuje bowiem, że osoba dojrzała jest w stanie (co do zasady) logicznie i rzeczowo ocenić sytuację w jakiej się znalazła oraz skutki jakie ona dla niej niesie (w tym wypadku konieczność znoszenia kilkutygodniowego unieruchomienia prawej ręki w gipsie w okresie letnim). Dziecko natomiast sytuacji takiej nie rozumie, odbiera ją jako bardzo krzywdzącą i niesprawiedliwą. Dodać też trzeba, że doznany przez powoda uraz pozostawił na jego ciele widoczną, około 10 cm bliznę, która z całą pewnością przypomina powodowi o wypadku, a tym samym niewątpliwie przywodzi nieprzyjemne wspomnienia.

Poczucie krzywdy wywołane doznanymi obrażeniami i rozstrojem zdrowia (a co za tym idzie bólem) po stronie powoda dodatkowo, zdaniem Sądu, spotęgował fakt, iż zdarzenie wywołujące szkodę miało miejsce w okresie wakacyjnym i powodowało konieczność hospitalizacji przez okres ponad tygodnia dni, a następnie leczenia ambulatoryjnego i ponownej hospitalizacji (również w okresie letnim). Wyłączenie kilkunastoletniego chłopca z normalnego wakacyjnego trybu życia, który służyć ma przecież wypoczynkowi a nie leczeniu, niewątpliwie stanowiło dla niego dużą uciążliwość i eskalowało uczucie pokrzywdzenia. Podczas gdy rówieśnicy powoda swobodnie korzystali z czasu wolnego, brali udział w zabawach, uprawiali sport, on pozostawał pod nadzorem lekarzy i był ograniczony ruchowo, pozostając w opatrunku gipsowym. Niewątpliwie nieprzyjemnym musiał też być dla powoda fakt spędzenia urodzin w szpitalu, a nie na okolicznościowej imprezie w domu, z bliskimi.

Uwzględniając wszystko powyższe doszedł Sąd do przekonania, iż należne powodowi zadośćuczynienie winno zostać ustalone na poziomie 6.000,00 zł (jak określono to w pozwie). Kwota ta jest adekwatna do doznanych przez powoda cierpień fizycznych i moralnych, a także współmierna do poziomu życia w skali kraju. Zdaniem Sądu ustalenie wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia na poziomie niższym niż 6.000,00 zł prowadziłoby do niepożądanej społecznie deprecjacji tak ważnego dobra jak psychiczne i fizyczne zdrowie człowieka, a zwłaszcza dziecka. Dobro to zasługuje zaś na szczególną ochronę, a wszelki jego uszczerbek winien być należycie rekompensowany.

Stąd też orzeczono jak w pkt I wyroku. W. dodać należy, że z uwagi na fakt, iż odpowiedzialność pozwanego T. J. (1) oraz pozwanego (...) S.A. w W. ma charakter odpowiedzialności in solidum, zasądzając świadczenie należne powodowi od ww. pozwanych Sąd zaznaczył, iż spełnienie świadczenia przez jednego zwalnia z odpowiedzialności drugiego.

Za równie usprawiedliwione jak żądanie zapłaty zadośćuczynienia uznał też Sąd żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanych za skutki wypadku z dnia 15.07.2012 r. na przyszłość. Uwzględniając rodzaj, zakres i intensywność uszczerbku, jakiego doznał powód, zdaniem Sądu, nie można w chwili obecnej przyjąć, że w związku z wypadkiem z dnia 15.07.2012 r. w przyszłości nie dozna on żadnej szkody. W dacie wypadku powód miał bowiem zaledwie 4 lata (obecnie 6), trudno w takim układzie rzeczy przewidzieć jak – choćby wskutek wzrostu czy dojrzewania – na jego organizm, w tym sprawność prawej ręki wpłynie wypadek z dnia 15.07.2012 r. Interes prawny powoda w wytoczeniu powództwa o ustalenie odpowiedzialności pozwanych w tym zakresie jest oczywisty. Pojmować go należy bowiem jako interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych, który występuje z reguły wówczas, gdy istnieje niepewność tych praw lub stosunku prawnego zarówno z przyczyn faktycznych jak i prawnych. Przyczyną niepewności może być sama ewentualność powstania skutków naruszenia prawa, gdy istnieją czasowe ograniczenia dochodzenia roszczeń danego rodzaju. Jest tak w niniejszej sprawie – art. 442 ¹ kc. Stąd też orzeczono jak w pkt II wyroku.

O kosztach procesu orzekł Sąd (pkt III wyroku) orzekł Sąd z mocy art. 98 kpc w zw. z z §6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (j.t. Dz.U. 2013 r. poz. 490) w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. Skoro proces niniejszy powód wygrał w całości, to pozwani (in solidum) winni zwrócić mu wyłożone w jego trakcie koszty, na które złożyła się opłata od pozwu (300,00 zł), wynagrodzenie fachowego pełnomocnika powiększone o opłatę skarbową od pełnomocnictwa (1.217,00 zł), wynagrodzenie biegłej sądowej wypłacone z zaliczki uiszczonej przez powoda (180,18 zł) i koszt stawiennictwa powoda na badaniu przez biegłą sądową równoważny kosztom dojazdu do W. wyliczonym według zasad określonych w Rozporządzeniu Ministra Transportu z dnia 25 marca 2002 r.w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy - Dz.U. Nr 27 poz. 271 z późn. zm. (532 kc x 0,8358 zł).

SSR Aneta Ineza Sztukowska