Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem zaocznym z dnia 6 listopada 2015r. Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi w sprawie o opróżnienie lokalu mieszkalnego z powództwa G. D. przeciwko P. F. z udziałem interwenienta ubocznego po stronie powoda Miasta Ł.:

1. nakazał P. F. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) – wraz z mieniem,

2. ustalił, że P. F. przysługuje prawo do lokalu socjalnego,

3. wstrzymał wykonanie orzeczenia w punkcie 1 do chwili złożenia przez Miasto Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego,

4. nadał wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności,

5. zasądził od P. F. na rzecz G. D. kwotę 337 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od wyroku, w zakresie punktu 2 i 3 wniósł interwenient uboczny zarzucając naruszenie:

1.  art. 233 §1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego tj. wyprowadzenie wniosków z niego nie wynikających, a nadto sprzecznych z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, prowadzących do uznania, że pozwanemu przysługuje prawo do lokalu socjalnego w sytuacji, gdy w świetle zgromadzonego materiału dowodowego brak było podstaw do przyjęcia, że spełnione zostały przesłanki uprawniające do przyznania takiego lokalu,

2.  art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że pozwanemu przysługuje ochrona w postaci przyznania prawa do lokalu socjalnego z uwagi na fakt, że znajduje się on w szczególnej sytuacji materialnej i rodzinnej, podczas gdy sytuacja ta nie nosi cech wyjątkowości.

Skarżący w oparciu o te zarzuty wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku, przez orzeczenie, że pozwanemu nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna. Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

W pierwszej kolejności za całkowicie chybiony należało uznać podniesiony przez apelującą zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy prawa procesowego, to jest art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny przeprowadzonych w sprawie dowodów, dokonanej wybiórczo i wbrew zasadom logiki oraz doświadczenia życiowego.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c. Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest tu dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia.

Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji.

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż wbrew stanowisku skarżącej przeprowadzona przez Sąd pierwszej instancji ocena dowodów odpowiada zasadom powołanego wyżej przepisu ustawy, zaś wszechstronna analiza materiału dowodowego pozwoliła dokonać temuż Sądowi prawidłowych ustaleń co do sytuacji materialnej i majątkowej pozwanego.

Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, czego i skarżący nie kwestionował, że w okresie kiedy powstały zaległości czynszowe – skutkujące wypowiedzeniem najmu – pozwany korzystał z pomocy społecznej. Z tego stanu rzeczy Sąd Rejonowy wywiódł trafny wniosek, że pozwany znajdował się wówczas w ciężkiej sytuacji finansowej.

Zauważyć należy, że w sprawie nie został zaoferowany żaden dowód pozwalający przyjąć, że sytuacja finansowa czy też mieszkaniowa pozwanego uległa zmianie, polepszeniu. Z pewnością nie dowodzi tego samo zaprzestanie z korzystania z pomocy społecznej.

Zarzut naruszenia art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego nie zasługuje na uwzględnienie. Przepis ten daje Sądowi możliwość przyznania uprawnienia do uzyskania lokalu socjalnego. Wskazać należy, że apelujący poza zanegowaniem ustaleń Sądu nie przedstawił dowodów pozwalających na ustalenie, że wyjątkowo ciężka sytuacja pozwanego jaką jest korzystanie z opieki społecznej, niemożność opłacania czynszu uległa zmianie. Podnieść należy, że w wielu przypadkach osoby w bardzo trudnej sytuacji majątkowej, osobistej rezygnują, pozostawione same sobie,

z poszukiwania pomocy. Nie oznacza to akceptacji Sądu dla wpędzania najemców nieporadnych w bezdomność. Pozostawałoby to w sprzeczności z ideą i celami ustawy o ochronie praw lokatorów. Przedmiotowy lokal był centrum aktywności życiowej pozwanego od ponad 8 lat. Pozwany korzystał z niego w sposób prawidłowy.

Reasumując Sąd Rejonowy zasadnie w oparciu o przepis art. 14 ust. 3 przyznał pozwanemu prawo do lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie orzeczenia do chwili złożenia przez Miasto Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy z mocy art. 385 k.p.c. apelację oddalił.