Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy dla W. M.w W. Wydział XVI Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSR Ewa Suchecka - Bartnik

Protokolant: Anna Zembrowska- Stańczak

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2016 r. w W.

na rozprawie

sprawy z powództwa miasta stołecznego W.

przeciwko W. G., A. M. i R. G.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych W. G. i A. M. na rzecz powoda miasta stołecznego W. kwotę (...),38 (dwanaście tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt siedem i 38/100) złotych wraz odsetkami ustawowymi od dnia 14 listopada 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty oraz zasądza od pozwanego R. G. na rzecz powoda miasta stołecznego W. kwotę (...),50 (dwanaście tysięcy czterysta dwadzieścia osiem i 50/100) złotych wraz odsetkami ustawowymi od dnia 14 listopada 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, z zastrzeżeniem że zapłata zasądzonego świadczenia przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia pozostałych pozwanych z obowiązku spełnienia świadczenia do wysokości dokonanej zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie.

(...)

Sygn. akt XVI C 333/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 listopada 2013 roku powód miasto stołeczne W. wniósł o zasadzenie od pozwanych W. G., R. G. i A. M. na kwoty 18705,44 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem wyliczonego na dzień 30 września 2013 roku zadłużenia z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu nr (...) położonego w budynku przy ulicy (...) w W. za okres od dnia 1 kwietnia 2011 roku. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż najemcą tego lokalu była W. S., która zmarła w dniu 05 marca 2007 roku, po jej śmierci W. G. ubiegała się o potwierdzenie uprawnień do lokalu, powództwo o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu zostało jednak oddalone. Powód wniósł nadto o zasądzenie od pozwanych kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (pozew k.2-3)

Nakazem zapłaty wydanym w dniu 18 listopada 2013 roku w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy dla Warszawy- Mokotowa w W. II Wydział Cywilny nakazał pozwanym W. G., R. G. i A. M., aby zapłacili solidarnie powodowi miastu stołecznemu W. kwotę 18705,44 zł należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14 listopada 2013 roku do dnia zapłaty oraz 2634 zł tytułem kosztów procesu. (nakaz zapłaty k. 18)

Od wyżej wymienionego nakazu zapłaty wszyscy pozwani wnieśli sprzeciw zaskarżając go w całości i wskazując na brak udowodnienia wysokości i zasadności roszczenia oraz bezpodstawne żądanie od pozwanych uregulowania kwoty dochodzonej pozwem pomimo wywiązywania się przez pozwanych ze swoich zobowiązań. Wnieśli o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu wskazali, iż pozwani kwestionują nie tylko wysokość dochodzonej przez powoda kwoty ale przede wszystkim jej zasadność. Podnieśli, iż posiadają tytuł prawny do lokalu i toczy się postępowanie o jego zasiedzenie. Nadto zakwestionowali liczbę osób zamieszkujących w lokalu podnosząc, iż R. G. nie mieszka w nim już od lipca 2013 roku. Nadto podnieśli, iż z załączonych do sprzeciwu potwierdzeń przelewu wynika, że pozwani na bieżąco wywiązują się ze swoich zobowiązań z tytułu utrzymania lokalu nr (...) przy ul. (...).

W odpowiedzi na sprzeciw strona powodowa podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Zakwestionowała, by pozwani posiadali tytuł prawny do lokalu, czego mają świadomość. Roszczenie powoda obejmuje odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu oraz opłaty za media. Oświadczył, że nie kwestionuje dokonywania wpłat przez pozwanych za korzystanie z lokalu, ale były one dokonywane w niższej wysokości niż wynika to z §11 ust. 1 załącznika nr 2 do uchwały nr XLI/1272/2008 Rady m. st. W. z dnia 2 października 2008 roku. Powód wskazał, iż wysokość wskaźnika została ustalona od 1 kwietnia 2011 roku do 30 września 2011 roku w wysokości 17,40 zł za m ², od dnia 1 października 2011 roku do dnia 31 marca 2012 roku w wysokości 14,76 zł za m ², od dnia 1 kwietnia 2012 roku do dnia 30 września 2012 roku w wysokości 14,75 zł za m ², od 1 października 2012 roku do dnia 31 marca 2013 roku w wysokości 14,19 zł za m ². Począwszy zaś od 1 lutego 2013 roku odszkodowanie było naliczane w wysokości czynszu za lokal. Opłaty za świadczenia były zaś naliczane w oparciu o oświadczenie o osobach zamieszkujących w lokalu- takie oświadczenie zostało złożone przez pozwanych w dniu 14 lutego 2011 roku i zgodnie z treścią tego oświadczenia W. G. zobowiązała się do niezwłocznego powiadomienia powoda o zmianie liczby osób zamieszkujących w lokalu. Wszystkie świadczenia były natomiast rozliczane zgodnie z faktycznym ich zużyciem. (pismo k. 58-60)

Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2014 roku Sąd postępowanie w sprawie na podstawie art. 178 k.p.c. zawiesił. (k. 108)

Postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2015 roku Sąd postępowanie w sprawie podjął i zobowiązał pełnomocnika pozwanych do złożenia dalszego pisma przygotowawczego w którym odnieść się miał do twierdzeń i zarzutów zawartych w piśmie powoda z dnia 23 marca 2014 roku w terminie 21 dni od dnia doręczenia zobowiązania pod rygorem skutku z art. 207 § 6 i 7 k.p.c. (k. 116)

Strona pozwana nie złożyła dalszego pisma przygotowawczego w wykonaniu zobowiązania wynikającego z postanowienia z dnia 13 kwietnia 2015 roku, pomimo doręczenia tego zobowiązania w dniu 05 maja 2015 roku. (zpo. k. 119)

Pozwani na rozprawie w dniu 09 lutego 2016 roku podnieśli z ostrożności procesowej zarzut przedawnienia części roszczeń powoda za okres od dnia 1 sierpnia 2010 roku do listopada 2010 roku. Wskazali na brak uwzględnienia przez biegłą wpłat wcześniejszych oraz wpłaty w kwocie 4000 zł z 13 grudnia 2013 roku, które to okoliczności podnosi z ostrożności procesowej, stwierdzając, iż pozwani mają tytuł prawny do lokalu- sprawa o zasiedzenie jest na etapie skargi kasacyjnej.

W piśmie procesowym z dnia 12 kwietnia 2016 roku powód wskazał, iż dokonane przez pozwanych wpłaty za okres od dnia 01 lutego 2010 roku do 16 marca 2011 roku dotyczyły okresu sprzed 1 kwietnia 2011 roku i w przelewach dokładnie wskazane było należności za jakich okres wpłata dotyczy. Nadto powód zauważył, iż jedna wpłata z 13 grudnia 2013 roku została dokonana już po wniesieniu powództwa w niniejszej sprawie. Powołał się na art. 451§ 1 i § 3 k.c.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wyrokiem z dnia 08 lutego 2011 roku zmieniony został wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W. wydany w sprawie sygn. akt XVI C 150/09 z dnia 20 października 2010 roku i oddalone zostało powództwo W. G. o ustalenie wstąpienia przez nią w stosunek najmu lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. (zwany w dalszej części uzasadnienia także (...)).

(dowód: wyrok Sądu Okręgowego k.4 akt sprawy)

Pismem z dnia 26 kwietnia 2011 roku W. G. zwróciła się do Prezydenta m. st. W. o zawarcie z nią umowy najmu lokalu (...) przy ul. (...) w W.. Zakład (...) w D. M. m. st. W. pismem z dnia 25 maja 2011 roku skierowana została sprawa o eksmisję do sądu.

(dowód: wniosek k. 61, pismo ZGN k. 62)

W oświadczeniu z dnia 14 lutego 2011 roku skierowanym do Zakładu (...) w D. M. m. st. W. W. G. oświadczyła, iż w Lokalu zamieszkuje ona, jej syn R. G. oraz A. M. i M. S.. W oświadczeniu tym zobowiązała się do niezwłocznego powiadomienia administracji o każdej zmianie osób zamieszkujących w Lokalu.

(dowód: oświadczenie k. 86)

W. G. nie powiadomiła Zakładu (...) w D. M. m. st. W. o niezamieszkiwaniu R. G. w Lokalu od lipca 2013 roku.

(okoliczność niesporna twierdzona przez powoda w piśmie z dnia 24 marca 2014 roku i niezaprzeczona przez pozwanych ustalona w oparciu o art. 230 k.p.c.)

Pismem z dnia 12 maja 2011 roku W. G. powiadomiona została, iż w związku z wyrokiem oddalającym jej powództwo o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu została obciążona odszkodowaniem z tytułu zajmowania bez tytułu prawnego lokalu za okres od dnia 1 sierpnia 2010 roku do dnia 30 kwietnia 2011 roku w łącznej wysokości 4706,22 zł.

(dowód: pismo k. 100-101)

W dniu 28 kwietnia 2011 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od maja 2011 roku w kwocie 1362,04 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 876,91 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 494,13 zł. W dniu 22 czerwca 2011 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od lipca 2011 roku w kwocie 1451,64 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 867,49 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 583,73 zł. W dniu 28 kwietnia 2011 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od maja 2011 roku w kwocie 1362,04 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 876,91 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 583,73 zł. W dniu 17 października 2011 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od listopada 2011 roku w kwocie 1319,96 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 736,23 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 583,73 zł. W dniu 17 kwietnia 2012 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od maja 2012 roku w kwocie 1319, 46 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 735,73 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 583,73 zł. W dniu 18 czerwca 2012 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od 1 lipca 2012 roku w kwocie 1229,82 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 735,73 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 494,09 zł. W dniu 09 października 2012 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od listopada 2012 roku w kwocie 1201,89 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 707,80 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 494,09 zł. W dniu 28 stycznia 2013 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od 1 lutego 2013 roku w kwocie 825,79 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 331,70 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 494,09 zł. W dniu 22 lutego 2013 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od 1 marca 2013 roku w kwocie 849,21 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 365,12 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 494,09 zł. W dniu 12 kwietnia 2013 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od 1maja 2013 roku w kwocie 895,53 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 401,43 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 494,09 zł. W dniu 24 kwietnia 2013 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od 1maja 2013 roku w kwocie 918,81 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 401,43 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 517,28 zł. W dniu 16 maja 2013 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od 1 czerwca 2013 roku w kwocie 964,69 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 401,43 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 563,16 zł. W dniu 25 czerwca 2013 roku skierowane zostało do W. G. i R. G. zawiadomienie o wysokości opłat obowiązujących od 1 lipca 2013 roku w kwocie 924,69 zł w tym odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu 401,43 zł i opłaty za świadczenia dostarczane do lokalu 523,16 zł.

(dowód: zawiadomienia k. 74-85)

Zakład (...) w D. M. m. st. W. dokonywał rozliczeń mediów dostarczonych do lokalu- zimnej i ciepłej wody, centralnego ogrzewania oraz kanalizacji według wskazań liczników, jak i wywozu nieczystości.

(dowód: rozliczenia k. 87-99)

Pismem z dnia 13 września 2013 roku Zakład (...) w D. M. wezwał W. G., R. G. i A. M. do uiszczenia kwoty 17579,64 zł tytułem zaległości na dzień 31 sierpnia 2013 roku z tytułu opłat za Lokal. Wezwania te zostały odebrane przez W. G. w dniu 18 września 2013 roku.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 6, 7, 8, zpo k. 6v., 7v. 8v. )

Za okres od dnia 1 kwietnia 2011 roku do dnia 30 września 2013 roku łączna wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. wyniosła 20100,14 zł (24.248,18 – (...),22 tytułem należności za okres od sierpnia 2010 roku do 30 kwietnia 2011 roku naliczonych w kwietniu 2011 roku +558,18 tytułem części kwoty (...),22 w zakresie w jakim dotyczyła dopłaty tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za miesiąc kwiecień 2011 roku). Nadpłata na dzień 01 kwietnia 2011 roku wynosiła 4,49 zł.

Z tytułu świadczeń dostarczonych do tego lokalu oraz opłat za wywóz nieczystości należność wyniosła 13.599,46 zł. Odsetki zaś od nieterminowych wpłat odszkodowania i świadczeń wyniosły 3.325, 17 zł. Łącznie naliczenia – opłaty z tego tytułu związane z Lokalem za okres od dnia 1 kwietnia 2010 roku do dnia 30 września 2013 roku wyniosły 37024,75 zł (41172,81 zł -4706,22 zł+558,16 zł).

Na dzień 30 czerwca 2013 roku zaległość z powyższych tytułów wynosiła (...),87 ( (...),75- (...),07 [3x924,69 zł tytułem czynszu za trzy miesiące od VII do IX 2013]-27,01 zł [tytułem odsetek naliczonych od kwoty 924,69 zł od dnia 11 lipca 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku] – 16,80 zł [tytułem odsetek naliczonych od kwoty 924,69 od dnia 11 sierpnia 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku] -111 [3x37 zł tytułem opłat za wywóz nieczystości za trzy miesiące od VII do IX 2013]).

W dniu 25 maja 2011 roku uiszczona została przez R. G. na rzecz Zakładu (...) w D. M. m. st. W. tytułem czynszu za lokal nr (...) przy ul. (...) w W. kwota 804 zł, w dniu 20 czerwca 2011 roku kwota 805 zł za czynsz za czerwiec 2011 roku, w dniu 22 lipca 2011 roku kwota 805 zł za lipiec 2011 roku w dniu 25 sierpnia 2011 roku kwota 805 zł za sierpień 2011, w dniu 22 września 2011 roku kwota 805 zł za wrzesień 2011 roku, w dniu 02 listopada 2011 roku kwota 805 zł za październik 2011 roku, w dniu 30 listopada kwota 805 zł za listopad 2011, w dniu 22 grudnia 2011 roku kwota 805 zł za grudzień 2011 roku, w dniu 24 stycznia 2012 roku kwota 805 zł za styczeń 2012, w dniu 29 lutego 2012 roku kwota 805 zł za miesiąc luty 2012 roku, w dniu 29 marca 2012 roku kwota 805 zł za miesiąc marzec 2012 roku, w dniu 26 kwietnia 2016 roku kwota 805 zł za miesiąc kwiecień 2012 roku, w dniu 12 czerwca 2012 roku kwota 1600 złotych za miesiące maj i czerwiec 2012 roku, w dniu 30 lipca 2012 roku kwota 1600 złotych za miesiące lipiec i sierpień 2012 roku, w dniu 19 października 2012 roku kwota 1600 złotych za miesiące wrzesień i październik 2013 roku, w dniu 28 grudnia 2012 roku kwota 1600 zł za miesiące listopad i grudzień 2012 roku, w dniu 20 lutego 2013 roku kwota 800 zł za styczeń 2013 roku, w dniu 23 marca 2013 roku kwota 1600 zł za miesiące luty i marzec 2013 roku, w dniu 02 maja 2013 roku kwota 800 zł za miesiąc kwiecień 2013 roku, , w dniu 06czerwca 2013 roku kwota 800 zł na pokrycie kosztów związanych z tym lokalem, w dniu 29 czerwca 2013 roku uiszczona została przez niego kwota 800 zł na pokrycie kosztów za miesiąc czerwiec 2013 roku, w dniu 07 sierpnia 2013 roku kwota 800 zł- pokrycie kosztów związanych z lokalem, a w dniu 13 grudnia 2013 roku kwota 4000 zł za miesiące VIII, IX, X, XI i XII 2013 roku- po 800 zł za każdy miesiąc.

Łącznie tytułem opłat za lokal za okres od 1 kwietnia 2011 roku do dnia 30 września 2013 roku wpłacona została na rzecz ZGN kwota 24062,88 zł (w tym w dniu 13 grudnia 2013 roku kwota 1600 zł tytułem opłaty po 800 zł za sierpień i wrzesień 2013 roku). W tym za okres od dnia 1 kwietnia 2011 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku kwota 21662,88zł.

W efekcie uwzględniając dokonane wpłaty na rzecz ZGN tytułem świadczeń za Lokal i naliczone odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu oraz świadczenia i odsetki od nieterminowych wpłat oraz kwotę 4, 49 zł tytułem nadpłaty istniejącej na dzień 1 kwietnia 2011 roku zaległość na dzień 30 września 2013 roku wynosiła 12957,38 zł, zaś na dzień 30 czerwca 2013 roku 12428,50 zł.

(dowód: potwierdzenia przelewu k. 30-42v. w części opinia biegłej sądowej E. Z. k. 126-138, w części opinia uzupełniającej pisemnej k; 167-173, zapis audio-video protokołu rozprawy z dnia 25 kwietnia 2016 roku od 00:02:36do00:09:29, płyta DVD k. 193)

Postanowieniem z dnia 13 lutego 2015 roku Sąd Okręgowy w W. V Wydział Cywilny- Odwoławczy oddalił apelację W. G. od postanowienia Sądu Rejonowego dla W. M.w W. wydanego w sprawie sygn. akt XVI Na 1426/11 dnia 16 września 2013 roku oddalającego jej wniosek o stwierdzenie nabycia własności lokalu nr (...) przy ul. (...) przez zasiedzenie.

(dowód: postanowienie k. 115)

Sąd za podstawę ustaleń w niniejszej sprawie miał zgromadzone w aktach sprawy dokumenty – w znacznej mierze dokumenty prywatne przedłożone przez strony niniejszego postepowania.
Sąd oparł się między innymi na dokumentach w postaci potwierdzeń wpłat załączonych do sprzeciwu tytułem opłat za lokal objęty sporem, które co istotne znalazły odzwierciedlenie w kartotece konta złożonej przez powoda przy pozwie- z wyjątkiem jednej wpłaty w grudniu 2013 roku w kwocie 4000 zł co do której Sąd uznał, iż miała ona miejsce w oparciu o niekwestionowane przez stronę powodową potwierdzenie przelewu (k. 30).

Sąd uznał, iż bez znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy pozostawały dokumenty w postaci potwierdzeń przelewu dotyczące płatności za okres nieobjęty sporem w niniejszej sprawie, a zatem za okres przed 1 kwietnia 2011 roku (k. 40, 43-48). Podkreślić należy, że w tytułach przelewu wpłacający każdorazowo wskazywał tytułem opłat, za jaki okres daną kwotę uiszcza, w efekcie czego brak było podstaw do zaliczenia ich na należności za okres od dnia 01 kwietnia 2011 roku. Przy tym pozwani nie wskazywali nawet, iż w okresie poprzedzającym dzień 1 kwietnia 2011 roku powstała nadpłata w kwocie wyższej niż to wynikało z opinii biegłej, w efekcie czego dokumenty te jako pozostające bez znaczenia dla rozpoznania sprawy Sąd pominął.

Kolejno Sąd częściowo ustalając wysokość nieuiszczonych przez pozwanych opłat wynikających z korzystania przez nich z Lokalu oparł się na opinii biegłej sądowej E. Z. (k. 126-138), jej opinii uzupełniającej pisemnej k.( 167-173) oraz ustnej złożonej na rozprawie w dniu 25 kwietnia 2016 roku (zapis audio-video protokołu rozprawy z dnia 25 kwietnia 2016 roku od 00:02:36do00:09:29, płyta DVD k. 193). Wskazać jednak należy, iż Sąd nie widział podstaw do kwestionowania pierwszej opinii biegłej w zakresie w jakim dotyczyła ona wyliczenia wysokości całości opłat obciążających Lokal w okresie objętym sporem w rozbiciu na poszczególne miesiące, z tym zastrzeżeniem, iż Sąd nie uwzględnił w całości zaliczonej jako opłaty na poczet świadczeń i odszkodowania za okres objęty sporem kwoty 4706,22 zł, która co prawda została zaksięgowana na koncie lokalu – w kartotece lokalu w kwietniu 2011 roku, jednak poza kwotą 558,16 zł dotyczącą nieuiszczonej części odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za miesiąc kwiecień 2011 roku, w pozostałej części dotyczyła należności za okres przed 1 kwietnia 2011 roku- to jest okresu nieobjętego roszczeniem powoda w niniejszej sprawie. Co więcej Sąd uznał, iż wadliwie biegła nie zaliczyła na poczet opłat w okresie objętym sporem wpłaty dokonanej przez R. G. co prawda w grudniu 2013 roku lecz obejmującej wpłaty po 800 zł również za miesiące sierpień i wrzesień 2013 roku. Sąd uwzględniając brzmienie art. 451 § 1 zdanie 1. k.c. nie uznał w tym zakresie tłumaczenia biegłej, iż nie wiadomo na co kwotę tę zaliczył powód.

Co istotne strona powodowa nie zakwestionowała co od zasady opinii biegłej- jedynie wskazała na to, iż nie doszło do podwójnego naliczenia odszkodowania za miesiąc kwiecień 2011 roku, które wyjaśnienie biegła następnie w opinii uzupełniającej pisemnej podzieliła i co do którego wytłumaczenia także Sąd nie miał zastrzeżeń.

Wskazać przy tym należy, iż biegła sporządzając opinię pisemną uzupełniającą wadliwie odczytała postanowienie dowodowe wydane na rozprawie w dniu 09 lutego 2016 roku – dotyczyło ono bowiem uwzględnienia przez biegłą wszelkich wpłat dokonanych za lokal – w tym wpłaty z 13 grudnia 2013 roku na poczet należności za okres od 1 kwietnia 2011 roku do września 2013 roku- a zatem wpłat w których tytułach przelewu znalazłoby się wskazanie, iż stanowią one wpłaty na ten właśnie okres. Tymczasem Biegła w opinii uzupełniającej przedstawiła sumaryczne zestawienie wszystkich wpłat dokonywanych przez pozwanych a udokumentowanych załączonymi do sprzeciwu przelewami z zaznaczeniem, za jaki okres świadczeń dana wpłata dotyczyła i wskazała łączną kwotę wpłat w okresie od 1 lutego 2010 roku do 13 grudnia 2013 roku- w tym zakresie opinia uzupełniająca biegłej była całkowicie nieprzydatna dla rozstrzygnięcia sprawy. Podniesienia wymaga bowiem, iż pozwani nie twierdzili nawet by z tytułu wpłat za okres poprzedzający 1 kwietnia 2011 roku mieli wyższą nadpłatę niż wskazana przez biegłą w opinii a wynosząca 4,49 zł, której istnienie potwierdzała między innymi kartoteka konta k. 9, a to na nich spoczywał w tym względzie ciężar dowodu. W efekcie zdaniem Sądu brak było podstaw do zaliczenia na poczet należności dochodzonej w niniejszym procesie jakiejkolwiek części uiszczonych przez pozwanego R. G. kwot w okresie poprzedzającym 1 kwietnia 2011 roku.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań stron, zgłoszony przez pełnomocnika pozwanych na okoliczność istnienia ich tytułu prawnego do lokalu oraz ewentualnie zapłacenia należności wobec miasta. W ocenie Sądu dowód ten był bowiem nieprzydatny do stwierdzenia okoliczności na które został zgłoszony. W ocenie Sądu dowody urzędowe- wyrok oddalający powództwo o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu, jak i postanowienie oddalające wniosek o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie wykazywały, iż pozwani nie posiadają tytułu prawnego do nieruchomości, co istotne pozwani nie wskazywali nawet jakiż to tytuł prawny mają do owego lokalu posiadać. W zakresie zaś uiszczania opłat za lokal – pozwani nawet nie twierdzili by poza wpłatami, które udokumentowali potwierdzeniami przelewu załączonymi do pozwu dokonali jakichkolwiek innych wpłat i w jakim okresie miało to nastąpić, jak również nie wskazali z jakich przyczyn nie są w stanie dowodów z dokumentów wykazujących dokonanie takowych wpłat przedstawić. Podkreślić należy, iż zgodnie z art. 299 k.p.c. jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron.

W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie okoliczności wymienione w tym przepisie nie zaistniały.

Nadto w wymienionym w stanie faktycznym zakresie Sąd uznał pewne okoliczności za niesporne między stronami jako przyznane lub niezaprzeczone przez strony tego procesu- przede wszystkim co do uiszczania opłat za lokal, jak i co do wartości opłat za świadczenia dostarczone do lokalu za okres objęty sporem, liczby osób zamieszkujących w lokalu do końca czerwca 2013 roku.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w znacznej części.

Na żądanie powoda składało się odszkodowanie za korzystanie przez pozwanych z Lokalu bez tytułu prawnego w okresie od 1 kwietnia 2011 roku do dnia 30 września 2013 roku oraz zwrot kosztów poniesionych przez powoda za świadczenia niezależne od właściciela- za media dostarczone lub odprowadzone z Lokalu w podanym wyżej okresie (centralne ogrzewanie ciepła i zimna woda, odprowadzenie ścieków) oraz opłaty za wywóz śmieci, jak również wyliczone na dzień 30 września 2013 roku odsetki od nieterminowych wpłat tych obu rodzajów świadczeń na rzecz powoda, co jednoznacznie wynika z pozwu oraz z pisma strony powodowej z dnia 24 marca 2014 roku i 12 kwietnia 2016roku, przy czym w ostatnim wskazanym piśmie strona powodowa wprost oświadczyła, iż wpłaty przed 1 kwietnia 2011 roku „nie mogą zostać zaliczone na poczet roszczenia dochodzonego niniejszym pozwem ponieważ dotyczyły okresu sprzed dnia 11 kwietnia 2011 roku” (k.186).

Roszczeniem nie były zatem objęte tak odszkodowanie, świadczenia za media za okres przed 1 kwietnia 2011 roku. W efekcie podniesiony przez stronę pozwaną na rozprawie w dniu 09 lutego 2016 roku zarzut przedawnienia roszczeń za okres od sierpnia 2010 roku do listopada 2010 roku był całkowicie bezprzedmiotowy i pozostawał bez znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy. W konsekwencji Sąd związany podstawą faktyczną powództwa – czasookresem jednoznacznie wyrażonym w pismach procesowych powoda- nie mógł uznać, by roszczeniem strony powodowej objęta była kwota 4148,06 zł (4706,22 zł doliczona w miesiącu kwietniu lecz tytułem dopłaty do odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za okres od sierpnia 2010 do 30 kwietnia 2011 roku pomniejszona o 558,16 zł tytułem dopłaty za miesiąc kwiecień 2011 roku).

Podstawę prawną rozstrzygnięcia sprawy w zakresie odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu stanowił art. 18 ust. 1, 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego (Dz.U.2014.150 -j.t. – zwana w dalszej części uzasadnienia „uol”).

Zgodnie z tym przepisem osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. (art. 18 ust. 1) Z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.(art. 18 ust.2)

Okolicznością niesporną między stronami było, że pozwane W. G. i A. M. w okresie od 1 kwietnia 2011 roku do 30 września 2013 roku, podobnie jak M. S., która pozwaną w tym procesie nie była, zamieszkiwały w Lokalu. R. G., jak wskazał w sprzeciwie w lokalu tym nie zamieszkiwał zaś dopiero od lipca 2013 roku- okoliczności przeciwnej nie udowodniła strona powodowa, a to na niej spoczywał w tym względzie ciężar dowodu. Nie sposób bowiem uznać za wykazaną okoliczność zamieszkiwania pozwanego w Lokalu także w miesiącach lipiec, sierpień i wrzesień, wobec wyraźnego kwestionowania przez niego tej okoliczności jedynie w oparciu o oświadczenie o osobach zamieszkujących w lokalu z dnia 14 lutego 2011 roku, podkreślić należy, iż oświadczenie to zostało złożone przez W. G., a zatem wyprowadzki swojej z lokalu pozwany R. G. nie był obowiązany notyfikować powodowi i mógł nie mieć świadomości konieczności dokonania takiego powiadomienia. To na powodzie zaś spoczywał obowiązek wykazania, iż faktycznie w okresie tych trzech miesięcy R. G. w lokalu tym zamieszkiwał, lecz dowodu takiego powód nie dostarczył. Oceny tej nie zmieniał fakt, iż pozwany R. G. jeszcze w grudniu 2013 roku dokonał wpłaty kwoty 4000 zł za okres od sierpnia do grudnia 2013 roku tytułem opłat za lokal- w lokalu tym bowiem nadal zamieszkiwała jego matka W. G., w efekcie równie dobrze wpłaty te mieć mogły charakter pomocy syna dla matki.

Jednocześnie zdaniem Sądu nie zostało wykazane, by pozwani posiadali jakikolwiek tytuł prawny do zamieszkiwania w tym lokalu, który byłby skuteczny względem powoda- powództwo o ustalenie wstąpienia w stosunek najmu zostało oddalone, brak jest dowodu by między stronami stosunek najmu lub inny stosunek prawny istniał, zaś wniosek o zasiedzenie został oddalony prawomocnym postanowieniem Sądu. Pozwani wskazując na istnienie takowego tytułu prawnego nie dokonali jego konkretyzacji, mając niewątpliwie świadomość zakończenia wzmiankowanych postępowań sądowych, których przedmiotem był Lokal. Toczące się zaś postępowanie o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli, którego przedmiotem jest Lokal, na co wskazywały strony na ostatnim terminie rozprawy, jako prowadzące do ewentualnego wydania orzeczenia o charakterze konstytutywnym nie miało znaczenia dla rozpoznania rzeczonej sprawy.

W ocenie Sądu powodowi za okres od dnia 1 kwietnia 2011 roku do 30 września 2013 roku w zakresie pozwanych A. M. i W. G. oraz dodatkowo za okres od 1 kwietnia 2013 roku do 30 czerwca 2013 roku co do R. G., przysługiwało zatem odszkodowanie w kwocie wynikającej z art. 18 ust. 1 i 2 uol. (v. także uchwała Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 2012 r., III CZP 72/12, OSNC 2013/6/71, Prok.i Pr.-wkł. (...), LEX nr 1281364, OSP 2013/11/109, Biul.SN 2012/12/7)

Wysokość odszkodowania za bezumowne korzystanie z Lokalu w okresie od 1 kwietnia 2011 roku do dnia 30 września 2013 roku określały przy tym przepisy prawa miejscowego obowiązującego na terenie m. st. W., które jako prawo obowiązujące Sąd winien był uwzględnić z urzędu.

Co istotne pozwani nie podnosili jakoby wysokość odszkodowania jak i naliczonych świadczeń oraz odsetek od nich z tytułu nieterminowych wpłat była niewłaściwa, do opinii biegłej zarzutów nie zgłosili poza wskazaniem dotyczącym braku uwzględnienia dokonanych przez nich wpłat.

Sposób określania wysokości odszkodowania kreowała uchwała nr XLI/1272/2008 Rady miasta stołecznego W. z dnia 2 października 2008 r. w sprawie uchwalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem miasta stołecznego W. na lata 2008-2012 w § 1 ust. 2 stanowiąc, iż część wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem miasta stołecznego W. na lata 2008-2012 obejmującego zasady polityki czynszowej oraz warunki obniżania czynszu stanowi Załącznik Nr 2 do niniejszej uchwały. Jak wynikało zaś z treści § 11 załącznika Nr 2 do uchwały Nr XLI/1272/2008 Rady m.st. W. z dnia 2 października 2008 r. wysokość miesięcznego odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego ustala się w skali roku w wysokości 3% wskaźnika przeliczeniowego kosztu odtworzenia 1m ² powierzchni użytkowej budynków mieszkalnych określanego przez Wojewodę (...) dla m. st. W., za 1m ² powierzchni użytkowej, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. (ust. 1) Osobom, które utraciły tytuł prawny do lokalu z uwagi na zaległości, opłacającym w pełnej wysokości bieżące należności oraz wywiązującym się z postanowień umowy określającej spłatę zaległości będzie naliczone odszkodowanie w wysokości czynszu za lokal, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł. (ust. 2) Odszkodowanie w wysokości czynszu dla danego lokalu, określonego zgodnie z zasadami wskazanymi w § 3-5, ustala się osobom:

a.  pozostałym w lokalu po śmierci najemcy, do czasu ustalenia stosunku prawnego do lokalu przez sąd i opłacającym w pełnej wysokości bieżące należności,

b.  pozostałym w lokalu po opuszczeniu lokalu przez najemcę, pod warunkiem, że Zarząd D. pozytywnie rozpatrzył wniosek o wynajęcie lokalu z mieszkaniowego zasobu m. st. W.,

c.  zamieszkującym w lokalach socjalnych po upływie okresu dotychczasowego najmu, które złożyły wnioski o ponowny najem lokalu z mieszkaniowego zasobu m.st. W.. (§ 11 ust. 3)

Powyższa uchwała obowiązywała do dnia 31 grudnia 2012 roku – do czasu wejścia w życie uchwały Nr XLVIII/1303/2012 Rady m. st. W. z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie uchwalenia wieloletniego programu gospodarowania mieszkaniowym zasobem miasta stołecznego W. na lata 2013-2017. Od 1 stycznia 2013 roku – zgodnie z uchwałą XLVIII/1303/2012- § 10 w zw. z § 2i 3 załącznika nr 2 do tej uchwały- co także nie było kwestionowane przez pozwanych naliczane było odszkodowanie odpowiadające wysokości czynszu najmu naliczonego dla tego lokalu.

Wysokość tak odszkodowania jak i opłat z tytułu świadczeń oraz wywozu śmieci była każdorazowo wskazywana w kierowanych do pozwanych W. i R. G. zawiadomieniach, w zakresie odszkodowania kwoty w nich wskazywane odpowiadały wysokości wskazanej w cytowanych wyżej uchwałach.

Odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu za okres objęty sporem wyniosło łącznie 20100,14 zł (24.248,18 – (...),22 tytułem należności za okres od sierpnia 2010 roku do 30 kwietnia 2011 roku naliczonych w kwietniu 2011 roku +558,18 tytułem części kwoty (...),22 w zakresie w jakim dotyczyła dopłaty tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu za miesiąc kwiecień 2011 roku).

Dokonując oceny roszczenia powoda w postaci żądania zapłaty za świadczenia dostarczane do lokalu- centralne ogrzewanie, ciepła i zimną wodę, odprowadzenie ścieków oraz wywóz nieczystości w okresie objętym sporem Sąd miał na uwadze, iż podstawę prawną rozpoznania roszczenia w tej materii stanowił art. 405 k.c. w zw. z art. 410 k.c., wobec braku jakiegokolwiek stosunku prawnego łączącego powoda i pozwanych w tym zakresie. Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo w tej części podlegało w całości uwzględnieniu. Wskazania wymaga, ż strona pozwana tak sprzeciwie oraz w stanowisku zajmowanym na rozprawie nie podważała wysokości niedopłaty z tytułu tych świadczeń, w ogóle nie odnosząc się i nie przedstawiając jakichkolwiek zarzutów pod adresem wyliczonych w pozwie i w piśmie procesowym z dnia 23 marca 2014 roku, wskazanych z załączonych do niego zawiadomieniach i rozliczeniach mediów, należności z tytułu świadczeń za wymienione świadczenia dostarczone do lokalu, jak i nie odniosła się krytycznie do wyliczeń w tym zakresie biegłej sądowej zaprezentowanych w opinii pisemnej. Co istotne postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2015 roku Sąd postępowanie w sprawie podjął i zobowiązał pełnomocnika pozwanych do złożenia dalszego pisma przygotowawczego w którym odnieść się miał do twierdzeń i zarzutów zawartych w piśmie powoda z dnia 23 marca 2014 roku w terminie 21 dni od dnia doręczenia zobowiązania pod rygorem skutku z art. 207 § 6 i 7 k.p.c. (k. 116) Strona pozwana nie złożyła dalszego pisma przygotowawczego w wykonaniu zobowiązania wynikającego z postanowienia z dnia 13 kwietnia 2015 roku, pomimo doręczenia tego zobowiązania w dniu 05 maja 2015 roku. (zpo. k. 119)

Sam zatem wniosek o oddalenie powództwa i ogólnikowe wskazanie na kwestionowanie wysokości roszczenia strony reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika nie pozwalał na ustalenie w jakim zakresie i z jakich przyczyn, roszczenie w tym zakresie miałoby być przez stronę pozwaną podważane, tak by umożliwić ewentualną reakcję powoda, poza oczywiście zarzutem niezaliczenia wpłat dokonanych przez pozwanych, który to zarzut był przedmiotem tak postępowania dowodowego jak i ustaleń oraz rozważań Sądu. (v. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 2014 roku V CSK 78/14).

Z tytułu świadczeń dostarczonych do tego lokalu oraz opłat za wywóz nieczystości należność wyniosła za okres od dnia 1 kwietnia 2011 roku do 30 września 2013 roku 13.599,46 zł.

Przechodząc do ostatniego składnika roszczenia powoda- skapitalizowanych odsetek za opóźnienie wyliczonych przez powoda na dzień 30 września 2013 roku Sąd ich wysokość ustalił w oparciu o niekwestionowaną w tym zakresie opinię biegłej sądowej na kwotę 3.325, 17 zł, przy tym od nieterminowych i niepełnych wpłat opłat należnych za okres od dnia 1 kwietnia 2011 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku wysokość odsetek za opóźnienie wyniosła (...),36 (3.325, 17 zł- 27,01zł -16,80 zł tytułem odsetek od świadczeń należnych za okres od lipca do sierpnia 2013 roku). Podkreślenia wymaga, iż wysokość odszkodowania i opłat na świadczenia wynikała każdorazowo z kierowanych przez powoda zawiadomień informujących o należnych kwotach w okresie następującym po dacie wystosowania każdego z zawiadomień, w efekcie pozwani obowiązani byli należności te uiszczać w terminach i wysokościach w tych zawiadomieniach wskazanych. Podstawę prawną orzeczenia o odsetkach stanowił art. 481 § 1 i 2 k.c.

Reasumując, łącznie naliczenia – opłaty z tego tytułu związane z Lokalem za okres od dnia 1 kwietnia 2010 roku do dnia 30 września 2013 roku wyniosły 37024,75 zł (41172,81 zł -4706,22 zł+558,16 zł).

Na dzień 30 czerwca 2013 roku zaległość z powyższych tytułów wynosiła (...),87 ( (...),75- (...),07 [3x924,69 zł tytułem czynszu za trzy miesiące od VII do IX 2013]-27,01 zł [tytułem odsetek naliczonych od kwoty 924,69 zł od dnia 11 lipca 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku] – 16,80 zł [tytułem odsetek naliczonych od kwoty 924,69 od dnia 11 sierpnia 2013 roku do dnia 30 września 2013 roku] -111 [3x37 zł tytułem opłat za wywóz nieczystości za trzy miesiące od VII do IX 2013]).

Tytułem należności za okres od 1 kwietnia 2011 roku do dnia 30 września 2013 roku pozwani dokonali zaś wpłat na kwotę 24062,88 zł (w tym w dniu 13 grudnia 2013 roku kwota 1600 zł tytułem opłaty po 800 zł za sierpień i wrzesień 2013 roku), zaś do dnia 30 czerwca 2013 roku wysokość wpłat wyniosła 21662,88zł ( (...),88-800 zł wpłata w sierpniu 2013 roku, 1600 wpłata z 13 grudnia 2013 roku). Wskazania przy tym należy, iż Sąd uznał, opierając się na art. 451 § 1 zdanie pierwsze k.c. iż powód związany był wskazaniami w poleceniach wpłat co do tego za jaki okres płatności były uiszczane i nie był władny dokonywać samodzielnego zaksięgowania wpłaconych kwot na poczet innych od wskazanych w poleceniach tytuł. Świadczenia z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu maja- jak jednolicie wskazuje się w judykaturze- charakter świadczeń okresowych, w efekcie podobnie jak w przypadku czynszu najmu. Świadczenia te różnią się więc te świadczenia od świadczeń jednorazowych, spełnianych sukcesywnie lub ratalnie tym, że wpłacane okresowo kwoty nie są zaliczane na poczet jednego świadczenia. W przypadku świadczeń okresowych mamy do czynienia z wieloma świadczeniami okresowymi, z których każde wymagalne jest w innym terminie, w innym też terminie ulega przedawnieniu. W konsekwencji każde z tych świadczeń stanowi odrębny dług, chociaż jest to dług tego samego rodzaju. Dlatego dłużnik może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług (czynsz najmu za jaki okres) chce zaspokoić. W ten sposób art. 451 § 1 k.c. znajduje zastosowanie przy świadczeniach okresowych. (v. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 czerwca 2013 r. I ACa 1125/12) Z tego względu wpłata z grudnia 2013 roku w której tytule wyraźnie zaznaczono, iż dotyczy ona kosztów związanych z lokalem także za miesiące sierpień i wrzesień 2013 roku – po 800 zł za każdy z nich została uwzględniona przez Sąd w wyliczeniach jako stanowiąca spełnienie części świadczenia dochodzonego w niniejszym procesie.

Wreszcie uwzględnić należało na zasadzie art. 451 § 3 k.c. nadpłatę istniejącą na koncie Lokalu na dzień 01 kwietnia 2011 roku w kwocie 4,49 zł, która winna wobec braku przeciwnych oświadczeń którejkolwiek ze stron pomniejszyć zasądzoną należność.

Mając na uwadze powyższe w punkcie 1. wyroku zaś zasądził od pozwanych W. G. i A. M. jako od zamieszkujących w Lokalu przez cały okres objęty pozwem 12957,38 zł oraz od R. G. tytułem opłat z okres od 1 kwietnia 2011 roku do dnia 30 czerwca 2016 roku kwotę (...),5 zł.

Od kwot zasądzonej należności głównej – w tym i skapitalizowanych odsetek -Sąd zasądził także na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 482 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu, odsetki za czas opóźnienia. Wskazać należy przy tym, iż powód żądał odsetek ustawowych od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, Sąd miał jednak na względzie zmianę treści art. 481 § 2 k.c. obowiązującą z dniem 1 stycznia 2016 roku. W związku z powyższym za okres od dnia 14 listopada 2013 roku (od daty wniesienia powództwa) do dnia 31 grudnia 2015 roku Sąd zasądził odsetki ustawowe, stosownie do treści art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 roku. Natomiast za okres od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie stosownie do treści art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu aktualnym na dzień orzekania. W ocenie Sądu takie rozstrzygnięcie nie stanowiło zasądzenia ponad żądanie (art. 321 § 1 k.p.c). Miało ono jedynie na celu sprecyzowanie treści wyroku wobec zaistniałej w toku postępowania zmiany stanu prawnego w celu uniknięcia ewentualnych wątpliwości, które mogły powstać w tym zakresie.

Sąd uznał wreszcie, iż odpowiedzialność pozwanych ma charakter in solidum, podzielając stanowisko zawarte w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2012 r.(III CZP 37/12), zgodnie z którym nie można de lege lata ograniczać konstrukcji odpowiedzialności in solidum jedynie do sytuacji, w której wszyscy dłużnicy odpowiadają wobec tego samego wierzyciela za szkodę w ramach różnych stosunków odszkodowawczych (art. 415 k.c., art. 471 k.c.). Konstrukcja taka ma charakter uniwersalny i może pojawić się także wówczas, gdy kilku dłużników wobec tego samego wierzyciela odpowiada równocześnie w ramach stosunków odszkodowawczych i pozaodszkodowawczych. wszystkie te osoby mogą korzystać samodzielnie z zajmowanego lokalu, nie mają już statusu najemców (ewentualnie - współnajemców) i istnieją podstawy do stwierdzenia, że każdą z tych osób wiąże odrębny stosunek prawny z powodową Gminą (właścicielem lokalu), a powiązanie rodzinne między nimi nie mają tu zasadniczego znaczenia. Należałoby stwierdzić, że chodzi tu stosunki zobowiązaniowe powstające ex lege i one właśnie wyznaczają sytuację prawną osób zajmujących lokal, stanowiąc szczególny tytuł prawny do zajmowania tego lokalu. Osoby zajmujące lokal zobowiązane są w ramach tych stosunków obligacyjnych do świadczenia w postaci stosownego "odszkodowania", przy czym sposób ustalania rozmiaru tego świadczenia jest odrębny dla osób, które uzyskały uprawnienie do lokalu socjalnego (art. 18 ust. 3 ustawy). Sprawą dalszą pozostaje już określenie charakteru prawnego wspomnianych stosunków obligacyjnych jako stosunków odszkodowawczych lub stosunków innych, w których świadczenie zajmującego lokal pełni funkcję szczególnego wynagrodzenia dla właściciela lokalu (b. wynajmującego; zob. np. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2007 r., III CZP 121/07 OSN 2008, z. 12, poz. 137). Sąd Najwyższy opowiedział się w cytowanym orzeczeniu za przyjęciem konstrukcji odpowiedzialności in solidum pozwanego i pozostałych osób zajmujących lokal powodowej Gminy.

W efekcie Sąd zasądził od pozwanych kwoty wyżej wskazane z zastrzeżeniem że zapłata zasądzonego świadczenia przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia pozostałych pozwanych z obowiązku spełnienia świadczenia do wysokości dokonanej zapłaty.

W punkcie 2. Wyroku powództwo w pozostałym zakresie z przyczyn podanych wyżej jako niezasadne oddalił.

(...)

Zarządzenie: (...)