Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Pabianicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.R. Magdalena Gałkowska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Aneta Ośniecka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2016 roku

sprawy A. S.

syna T. i W. z domu Marszałek

urodzonego (...) w P.

obwinionego o to, że:

w dniu 18 grudnia 2014 roku o godzinie 9:45 na ulicy (...) w K. kierował samochodem osobowym marki S. o numerach rejestracyjnych (...) przekraczając dozwoloną prędkość jazdy o 32 km/h w terenie zabudowanym jadąc z prędkością 82 km/h

tj. o wykroczenie z art. 92 a k.w.

1)  obwinionego A. S. uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu wyczerpującego znamiona art. 92 a k.w. i za to na podstawie art. 92 a k.w. wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) złotych;

2)  zwalnia obwinionego od zwrotu kosztów postępowania w całości, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II W 282/15

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2014 roku funkcjonariusze Policji KPP w P. J. W. i M. Ł., w miejscowości K. na ul. (...), dokonywali kontroli statycznej prędkości pojazdów przy użyciu laserowego miernika prędkości. Urządzenie to posiadało aktualne świadectwo legalizacji. Około godz. 09:45 funkcjonariusz Policji J. W., która była przeszkolona w dokonywaniu pomiarów prędkości, dokonała pomiaru prędkości pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...), jadącego ul. (...) z kierunku ul. (...) w stronę Ł.. Kierujący pojazdem marki S. jadąc z prędkością 82 km/h przekroczył dopuszczalną prędkość o 32 km/h, nie stosując się do przepisów o dopuszczalnej prędkości pojazdów w obszarze zabudowanym w godzinach od 5:00 do 23:00, w związku z czym został zatrzymany. Funkcjonariusz Policji J. W. podeszła do kierowcy zatrzymanego pojazdu i okazała wynik dokonanego pomiaru. Kierującym pojazdem okazał się A. S., który powiedział wówczas do pasażera kierowanego przez siebie pojazdu, że zagadali się i trochę przyspieszył. Funkcjonariusz Policji J. W. poinformowała kierującego pojazdem, iż za popełnione wykroczenie zostanie nałożony na niego mandat karny w kwocie 200 złotych oraz 6 punktów karnych pouczając jednocześnie o prawie do odmowy przyjęcia mandatu. A. S. odmówił przyjęcia mandatu karnego, nie negując przy tym, iż dopuścił się wykroczenia polegającego na przekroczeniu dopuszczalnej prędkości ani wysokości nałożonej na niego mandatem karnym kary grzywny, stwierdzając jedynie, że jest to zbyt duża liczba punktów karnych. Po czym zmienił zdanie stwierdzając, iż to nie była jego prędkość. Bezpośrednio przed pojazdem, którym kierował A. S. nie jechały jednak żadne inne pojazdy. (notatka urzędowa k. 1, świadectwo legalizacji k. 3, zeznania świadka J. J. – (...) k. 7, k. 86).

Na dzień 18 grudnia 2014 roku A. S. posiadał uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kategorii AT i B (pismo z Urzędu Miasta Ł. k. 5).

Obwiniony A. S. jest synem T. i W. z domu Marszałek, urodził się (...) w P.. Obecnie jest pozbawiony wolności. Przed osadzeniem pracował jako przedsiębiorca osiągając dochód około 2000 złotych miesięcznie. Z wykształcenia jest prawnikiem. Obwiniony jest bezdzietnym kawalerem. Posiada mieszkanie własnościowe o powierzchni 54 m. kw., jest właścicielem samochodów marki F. (...) rok produkcji 1995 i D. (...) rok produkcji 2000, oraz współwłaścicielem samochodu marki J. rok produkcji 2005. Obwiniony leczył się psychiatrycznie, nie leczył się neurologicznie ani odwykowo. Obwiniony dopuszczał się uprzednio naruszenia przepisów ruchu drogowego i był także karany za przestępstwa. Obwiniony został poddany badaniu sądowo – psychiatrycznemu. Z opinii biegłych psychiatrów wynika, że u A. S. wykluczono chorobę psychiczną i upośledzenie umysłowe. W czasie dokonania zarzuconego mu czynu obwiniony miał zachowaną zdolność rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem (informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 9, dane osobo - poznawcze k. 71 – 72, opinia sądowo - psychiatryczna k. 76).

Przesłuchany w toku czynności wyjaśniających obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Obwiniony A. S. nie stawił się na rozprawę i nie złożył wyjaśnień przed sądem.

Sąd zważył, co następuje:

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka J. W., która dokonywała przedmiotowego pomiaru prędkości i przeprowadzała czynności z obwinionym. Zeznania tego świadka są spójne, logiczne i konsekwentne, a ponadto korespondują one ze sporządzoną notatką urzędową. Świadek jest osobą obcą dla obwinionego i nie miała żadnego interesu, aby go bezpodstawnie pomawiać, narażając się tym samym na odpowiedzialność karną. W ocenie Sądu w zeznaniach wskazanego świadka brak jest rozbieżności co do wykroczenia popełnionego przez obwinionego, które mogłoby podważyć zaufanie do bezstronności świadka. Okoliczność, iż przed Sądem funkcjonariusz Policji J. W. podnosiła, iż nie pamięta szczegółów zdarzenia, np. czy pojazd jechał sam czy w kolumnie pojazdów czy też co do faktu okazania pomiaru obwinionemu - nie może skutecznie podważyć wiarygodności zeznań tego świadka. Zdaniem Sądu niepamięć funkcjonariusza Policji co do szczegółów zdarzenia wynika wyłącznie ze znacznego upływu czasu od dnia zdarzenia oraz wielości podobnych zdarzeń wynikających z obowiązków służbowych świadka. Brak jest także podstaw do kwestionowania zarejestrowanej wówczas prędkości, z jaką poruszał się obwiniony, gdyż zastosowany laserowy miernik prędkości miał aktualne świadectwo legalizacyjne, a zatem był sprawny. W świetle zeznań świadka J. W. należy także wykluczyć, aby była to prędkość innego pojazdu.

Sąd dał także wiarę zgromadzonym w sprawie dokumentom w postaci notatki urzędowej, świadectwa legalizacji, informacji o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego. Wiarygodność tych dokumentów nie budzi wątpliwości, gdyż zostały sporządzone przez uprawnione organy i w zakresie ich kompetencji.

Za wiarygodną Sąd uznał opinię sądowo - psychiatryczną dotyczącą osoby obwinionego A. S., albowiem przedmiotowa opinia została sporządzona przez osoby uprawnione, w sposób rzetelny, zgodny z przepisami prawa i nie była ona kwestionowana przez żadną ze stron. Fachowa wiedza biegłych i obiektywizm nie budzą wątpliwości.

Obwiniony jest człowiekiem dorosłym i w chwili zdarzenia miał możliwość prawidłowej oceny sytuacji zarówno pod względem prawnym, jak i faktycznym. W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego uznać należy, iż w chwili popełnienia czynu miał on niczym nieskrępowaną wolę i możliwość zachowania się w sposób zgodny z prawem. Nie wystąpiły w niniejszej sprawie żadne okoliczności mogące usprawiedliwić zachowanie sprzeczne z normami prawnymi. Nie zaistniały także okoliczności wyłączające bezprawność czynu. Tym samym obwinionego należy uznać za winnego dokonania czynu bezprawnego, karalnego i karygodnego.

Działaniem swoim obwiniony wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92 a k.w., gdyż w dniu 18 grudnia 2014 roku o godzinie 09:45 na ulicy (...) w K. kierując samochodem osobowym marki S. o numerach rejestracyjnych (...) jadąc z prędkością 82 km/h przekroczył dozwoloną prędkość jazdy o 32 km/h w terenie zabudowanym.

Powołany przepis penalizuje zachowanie polegające na niestosowaniu się do ograniczenia prędkości. Niestosowanie się polega na niepodporządkowaniu się ograniczeniom prędkości, w którego rezultacie dochodzi do przekroczenia jej dopuszczalnych granic. Ograniczenia prędkości wprowadzone zostały w celu zapewnienia bezpieczeństwa uczestnikom ruchu drogowego. Mają one na celu minimalizowanie ryzyka związanego z ruchem pojazdów mechanicznych. Przepis art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 ze zm.) stanowi, iż prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym w godzinach 5 ⁰⁰ - 23 ⁰⁰ wynosi 50 km/h. Jak wynika z poczynionych ustaleń faktycznych obwiniony A. S. w dniu 18 grudnia 2014 roku około godziny 09:45 kierował samochodem marki S. o numerach rejestracyjnych (...), jadąc ul. (...) w K., wobec czego poruszał się na obszarze zabudowanym. Obwiniony zatem, kierując pojazdem na obszarze zabudowanym w tym przedziale czasu winien poruszać się maksymalnie z prędkością 50 km/h, jednakże tą prędkość przekroczył, poruszając się z prędkością 82 km/h, co zostało stwierdzone przez funkcjonariuszy KPP w P., którzy dokonywali kontroli statycznej prędkości pojazdów przy użyciu laserowego miernika prędkości (...) 20 – 20 100 LR o numerze fabrycznym (...). Obwiniony jako osoba posiadająca uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych bez wątpienia miał świadomość, iż znajduje się na obszarze zabudowanym, jak również miał świadomość co do obowiązujących przepisów w zakresie prędkości administracyjnie dozwolonej na takim obszarze, jednakże świadomie te nakazy zlekceważył. Obwiniony popełnił przypisany mu czyn umyślnie z zamiarem bezpośrednim, miał bowiem świadomość obowiązujących przepisów z zakresu Prawa o ruchu drogowym, w tym art. 20 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym, jednakże świadomie je złamał.

Za przypisany obwinionemu czyn Sąd na podstawie art. 92 a k.w. wymierzył A. S. karę grzywny w kwocie 300 złotych. Określając wymiar kary grzywny Sąd poczytał na niekorzyść obwinionego wagę naruszonych reguł bezpieczeństwa w ruchu drogowym i okoliczności popełnienia przypisanego mu czynu - obwiniony jechał z prędkością o 32 km/h większą od dozwolonej administracyjnie, główną ulicą (...) o godzinie, kiedy natężenie ruchu jest bardzo duże. Również na niekorzyść obwinionego Sąd poczytał uprzednią karalność obwinionego za wykroczenia drogowe, w tym także za czyny z art. 92 a k.w. W stosunku do obwinionego sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących. Wymierzając grzywnę Sąd wziął także pod uwagę warunki osobiste i majątkowe obwinionego oraz jego stosunki rodzinne. Sąd uznał przy tym, że wymierzona obwinionemu kara jest współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie przekracza stopnia winy i spełni cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Brak było podstaw odstąpienia od wymierzenia kary bądź poprzestania na zastosowaniu wobec obwinionego środków oddziaływania wychowawczego. Obwiniony zlekceważył porządek prawny. Zdaniem Sądu należy także zważyć na nagminność wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu i porządkowi w komunikacji oraz uwzględnić społeczne oddziaływanie oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze orzeczonej kary, które mają stanowić adekwatną względem popełnionego czynu represję wobec sprawcy oraz piętnować w oczach społeczeństwa zachowanie, którego obwiniony się dopuścił.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd zwolnił obwinionego od zwrotu kosztów postępowania w całości, obciążając nimi Skarb Państwa, uznając, iż w kontekście orzeczonej kary grzywny oraz faktu, iż obwiniony jest obecnie pozbawiony wolności, obciążenie go kosztami sądowymi nawet w części byłoby dla niego zbyt uciążliwe.