Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2013 r. w Siedlcach na rozprawie

odwołania B. T.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 22 października 2010 r. Nr (...)-KP/ (...)

w sprawie B. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22.10.2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej B. T. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła u niej niezdolności do pracy na podstawie art. 12 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Od decyzji tej odwołanie złożyła ubezpieczona B. T., która wnosiła o jej zmianę i przyznanie prawa do wnioskowanego świadczenia.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 11.04.2012 roku Sąd okręgowy w Siedlcach Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawczyni prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 01.07.2010 roku do 30.06.2012 roku.

Wyrok ten został zaskarżony w drodze apelacji przez pozwany Oddział ZUS. Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 05.07.2012 roku uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. w motywach wskazanych w uzasadnieniu orzeczenia Sąd II instancji podzielił zarzuty organu rentowego naruszenia art. 233 § 1 kpc. Sąd Apelacyjny wskazał, że materiał dowodowy zebrany przez Sąd I instancji zawiera zasadnicze rozbieżności mające wpływ na wynik sprawy, albowiem w toku postępowania wywołane były dwie opinie tj. kardiologa, neurologa, ortopedy, psychiatry oraz oddzielnie opinia neurochirurga, które były rozbieżne w zakresie wniosków co do oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni. Ponadto Sąd Apelacyjny powołał się na fakt, iż w przeszłości tj. w postępowaniu prowadzonym w sprawie IV U 389/09 również o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy odwołanie ubezpieczonej zostało oddalone. W związku z tym Sąd II instancji zalecił aby przy ponownym rozpoznaniu sprawy dopuścić dowód z akt powołanej wyżej sprawy oraz dowód z dodatkowej opinii biegłych wydających opinię w dniu 22.03.2011 roku i na podstawie tych dowodów wyjaśnić zachodzące sprzeczności pomiędzy opiniami.

W toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy w Siedlcach załączył jako dowód akta sprawy IV U 389/09 a także dopuścił dowód z opinii uzupełniającej zespołu biegłych, którzy opiniowali w przedmiotowej sprawie podczas pierwszego rozpoznania tj. biegłych z zakresu ortopedii, psychiatrii, kardiologii i endokrynologii oraz neurologii. Biegli wymienionych specjalności po przeanalizowaniu całości dokumentacji medycznej w tym również zawartej w aktach powołanej wyżej sprawy rozpoznali następujące schorzenia u B. T.: zespół bólowo korzeniowy kręgosłupa L-S obustronnie, wtórną niedoczynność tarczycy po leczeniu radiojodem nadczynności, nadciśnienie tętnicze. Biegli stwierdzili, że podtrzymują dotychczasową opinię o braku niezdolności do pracy ubezpieczonej i nie podzielają opinii biegłego neurochirurga uznającego wnioskodawczynię za częściowo niezdolną do pracy (k. 110 a.s.). Na rozprawie wnioskodawczyni oświadczyła, ze nie zgadza się z opinią uzupełaniającą i jednocześnie złożyła wniosek dowodowy o powołanie innego biegłego lekarza neurochirurga (k. 121 a.s.). Sąd uwzględnił ten wniosek dowodowy i dopuścił dowód z opinii innego biegłego lekarza neurochirurga. Na badanie ubezpieczona dostarczyła nowe wyniki badań rezonansem magnetycznym kręgosłupa szyjnego i odcinka lędźwiowego wykonane w lutym 2013 roku. Biegły neurochirurg po zapoznaniu się z całością dokumentacji medycznej w tym również nowymi wynikami badań zdiagnozował u B. T. następujące schorzenia: zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa szyjnego, wypuklinę dysku L3, L4 i wielopoziomową dyskopatię szyjną z wypukliną C4, C5 i C6, C7 (k. 127 a.s.). Biegły stwierdził, iż schorzenia te nie powodują niezdolności do pracy ubezpieczonej, gdyż nie ograniczają wydolności statyczno – dynamicznej kręgosłupa i zaburzeń neurologicznych sprowadzających niezdolność do pracy. Według biegłego opiniowana wymaga leczenia przeciwbólowego i fizjoterapii w warunkach ambulatoryjnych.

Ubezpieczona zgłosiła pisemne zastrzeżenia do opinii biegłego neurochirurga J. O., który jej zdaniem w swojej opinii pominął rozpoznanie stwierdzone przez biegłego R. M. tj. „dyskopatię lędźwiową wielopoziomową, lumbagię z prawostronną i schialgią (k. 133 a.s.). Jednocześnie domagała się wydania łącznej opinii biegłych neurochirurgów. Ponadto ubezpieczona w kolejnym piśmie procesowym złożonym na rozprawie, złożyła wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza medycyny pracy (k. 136 a.s.). Na kolejnej rozprawie Sąd oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie dowodu z łącznej opinii neurochirurgów, natomiast dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego neurochirurga J. O., aby odniósł się do zarzutów w piśmie procesowym ubezpieczonej, a także aby odniósł się do kwalifikacji B. T. i wykonywanego przez nią ostatnio zawodu sprzedawcy (k. 137 a.s.). Wymieniony biegły w opinii uzupełniającej podtrzymał swoją dotychczasową opinię i stwierdził, że ocena neurochirurgiczna bez wskazań konieczności leczenia operacyjnego ubezpieczonej składa się z ogólnej oceny neurologicznej oraz późniejszej oceny dokumentacji medycznej i radiologicznej. Podtrzymał swoje stanowisko, że opisał wszystkie schorzenia dotyczące odcinka lędźwiowego (k. 143 a.s.). Ubezpieczona w kolejnym piśmie procesowym złożonym na rozprawie zarzuciła naruszenie art. 278 kpc poprzez oddalenie wniosku dowodowego w zakresie przeprowadzenia dowodu z łącznej opinii neurochirurgów i poprzestanie na opinii uzupełniającej powołanego w postępowaniu neurochirurga (k. 151 a.s.). Ponadto ubezpieczona złożyła wniosek o powołanie kolejnego biegłego neurochirurga a także popierała wniosek o powołanie biegłego specjalistę medycyny pracy. Sąd oddalił wniosek dowodowy o powołanie innego biegłego neurochirurga a także specjalistę medycyny pracy (k. 152v a.s.).

Zdaniem Sądu wniosek dowodowy ubezpieczonej dotyczący przeprowadzenia dowodu z opinii łącznej biegłych neurochirurgów jak i kolejny wniosek o powołanie następnego neurochirurga a także przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego medycyny pracy nie był uzasadniony. Zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci opinii biegłych lekarzy różnych specjalności a w szczególności lekarzy neurochirurgów i neurologa, którzy opiniowali w przedmiotowej sprawie, a także dowód z opinii biegłych opiniujących w sprawie IV U 389/09, gdzie opiniował inny lekarz neurolog a także reumatolog daje całościową podstawę do oceny stanu zdrowia ubezpieczonej pod kątem jej zdolności do wykonywania pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o FUS. Zwrócić należy uwagę, iż ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie prawa do renty w przedmiotowej sprawie tuż po prawomocnym rozstrzygnięciu sporu o to samo świadczenie w sprawie IV U 389/09. Nie budzi wątpliwości, iż wiodącymi schorzeniami stwierdzonymi u wnioskodawczyni są schorzenia kręgosłupa. Opinie biegłych neurologów zawarte zarówno w sprawie IV U 389/09 jak i w sprawie niniejszej są zbieżne ze sobą za wyjątkiem jednej opinii wydanej przez neurochirurga R. M.. Wnioski biegłych neurologów i neurochirurga co do oceny schorzeń kręgosłupa lędźwiowego i szyjnego ubezpieczonej są zbieżne ze sobą. Biegli uzasadnili swoje stanowiska zwłaszcza w opiniach uzupełniających podając szczegółowo charakter schorzeń jak i ich wpływ na możliwości wykony7wania pracy zarobkowej przez ubezpieczoną podkreślając, ze schorzenia te nie wymagają leczenia operacyjnego a jedynie fizjoterapii w okresach zaostrzeń.

W ocenie Sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wymagał aby opiniował jeszcze jeden neurochirurg jak i lekarz medycyny pracy. okoliczność, iż ubezpieczona nie była zadowolona z opinii biegłych opiniujących w tym postepowaniu nie jest podstawą aby wywoływać kolejną opinię lekarzy tej samej specjalności.

Konkludując Sąd przyjął, iż opinie sporządzone przy ponownym rozpoznaniu sprawy, które w swoich wnioskach nawiązują do wcześniejszych opinii za wyjątkiem jednej dają podstawę do oceny, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o FUS i tym samym nie spełnia jednego z warunków nabycia prawa do renty zawartych w art. 57 ust. 1 pkt. 1 ustawy emerytalno rentowej.

Z tych względów Sąd z mocy art. 477 ¹⁴§1 kpc orzekł jak w sentencji.