Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 13 września 2013 r.

na rozprawie

odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

z dnia 15 marca 2013 roku nr (...)

w sprawie J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o emeryturę

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje J. K. emeryturę od kwietnia 2013 roku;

II.  stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji;

III.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. na rzecz J. K. kwotę 60 ( sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V U 554/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. odmówił J. K. prawa do emerytury. W uzasadnieniu organ rentowy powołał się na przepis art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2009 r. Nr 153 poz. 1227 z późn. zm.) podnosząc, iż wnioskodawca nie posiada wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych na dzień 31 grudnia 1998 r., wobec tego nie przysługuje mu prawo do emerytury.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się zmiany zaskarżonej decyzji i przyznania prawa do emerytury. Wskazał on, że pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych jako operator węzła betoniarskiego.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Odział w K. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K.urodził się w dniu (...) roku.

Ubezpieczony w okresie od 2 kwietnia 1975 roku do 8 czerwca 1991 r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w K.. Początkowo pracował tam jako ślusarz remontowy. Od dnia 26 maja 1975 roku pracował tam jako operator węzła betoniarskiego. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy produkując beton kruszynowy na potrzeby budów obiektów przemysłowych prowadzonych przez jego pracodawcę. Praca jego polegała na obsłudze ciężkiej maszyny produkującej ww. beton w warunkach dużego zapylenia. W okresie od 11 sierpnia 1980 roku do 31 października 1980 roku pracował na budowie eksportowej na W. jako betoniarz. W okresie od 13 czerwca do 10 sierpnia 1987 roku ubezpieczony pracował terenie ZSRR jako betoniarz.

W dniu 25 marca 1991 r. były pracodawca wystawił ubezpieczonemu świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych, w którym potwierdził powyższy okres zatrudnienia wskazując, że pracował on na stanowisku betoniarz – zbrojarz, operator węzła betoniarskiego wymienionym w wykazie C części II poz. 4 Dziale V poz. 2 pkt 4 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 11 Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 26 sierpnia 1988 roku.

Ogólny staż pracy ubezpieczonego wynosi 25 lat i 29 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym ponad 15 lat pracy szczególnych warunkach. W dniu 4 marca 2013 roku złożył on wniosek o emeryturę.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt emerytalnych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K., dokumentów z akt osobowych ubezpieczonego oraz zeznań ubezpieczonego i świadków .

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne.

Zgodnie z treścią art. 184 ust 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. 2009 r. Nr 153 poz. 1227 z późn. zm.) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

W ust 2 wskazano, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego.

W myśl art. 32 ust. 1 cytowanej ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r., będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 r. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), w myśl których okresami pracy uzasadniającymi prawo do wcześniejszej emerytury są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: 1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn; 2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat wykonywał prace wymienione w wykazie A cyt. rozporządzenia.

W przedmiotowej sprawie nie jest sporny między stronami ogólny staż pracy ubezpieczonego. Spór dotyczył natomiast tego, czy praca wykonywana przez niego w okresie od dnia 2 kwietnia 1975 r. do dnia 8 czerwca 1991 r. była pracą w warunkach szczególnych.

Organ rentowy zakwestionował ten okres, podnosząc, że na podstawie uzyskanego przez ubezpieczonego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie można przyjąć, że faktycznie wykonywał on pracę w tych warunkach.

W istocie świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych wydane ubezpieczonemu jest w tym zakresie nieścisłe, a odwołanie się przez byłego pracodawcę do wykazu C nieprawidłowe. Niemniej nie wyklucza to możliwości wykazania przez ubezpieczonego na podstawie innych dowodów, że praca taka w rzeczywistości była przez niego wykonywana. Wskazywał na to wielokrotnie także Sąd Najwyższy.

W niniejszej sprawie, na podstawie wiarygodnych zeznań świadków ( współpracowników ubezpieczonego) oraz ubezpieczonego, a także mając na uwadze treść dokumentów zgromadzonych w aktach osobowych ubezpieczonego można ustalić, że ubezpieczony w okresie od dnia 26 maja 1975 roku do 8 czerwca 1991 roku wykonywał stale i pełnym wymiarze czasu pracy pracę przy produkcji betonu kruszynowego, które są określone w Dziale V poz. 15 ww. rozporządzenia Rady Ministrów, z tym, że w czasie wyjazdów za granicę wykonywał on prace betoniarskie, które wymienione są w Dziale V poz. 4 ww. rozporządzenia Rady Ministrów.

Zatem mimo wadliwości wydanego mu świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych należy, w ocenie Sądu, przyjąć, że ubezpieczony w spornym okresie faktycznie wykonywał jednak pracę w warunkach szczególnych.

Skoro, więc ubezpieczony ukończył 60 lat, legitymuje wymaganym przez przepisy stażem pracy, w tym pracy w szczególnych warunkach powyżej - 15 lat, to tym samym spełnia przesłanki, od których zostało uzależnione nabycie prawa do emerytury.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴§ 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł, jak w sentencji wyroku.

Sąd nadto uznał, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, gdyż dla jej ustalenie konieczne było przeprowadzenie obszernego postępowania dowodowego przez Sądem.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 k.p.c. kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu oraz mając na uwadze fakt, że ubezpieczony był reprezentowany przez pełnomocnika – radcę prawnego.

Z tych względów należało orzec, jak w sentencji wyroku.