Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Paulina Suchenek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 29 stycznia 2016 r., 23 marca 2016 r., 20 kwietnia 2016 r. i 27 kwietnia 2016 r. sprawy

J. T. s. M. i G., ur. (...) w W.

obwinionemu o to, że:

W dniu 16 lutego 2015 roku około godz. 19:50 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C., prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. o czyn z art.: 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012r.

D. D. (1) s. S. i I., ur. (...) w W.

obwinionemu o to, że:

1)  W dniu 16 lutego 2015 roku około godz. 19:50 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. ( hala ,, przylotów" Terminala A) prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. o czyn z art.: 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012r.

2)  W dniu 24 lutego 2015 roku około godz. 21:30 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C.- podjazd przed halą przylotów wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. o czyn z art.: 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012r.,

orzeka

I.  Obwinionego J. T. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  Obwinionego D. D. (1) uznaje za winnego tego, że w dniu 16 lutego 2015 roku około godz. 19:50 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. ( hala ,, przylotów" Terminala A) prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. za winnego popełnienia czynu określonego w art.: 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012r. i za to na podstawie art. 210 ust. 1 pkt. 5a Ustawy Prawo Lotnicze skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 (dwieście) złotych;

III.  Obwinionego D. D. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu z pkt. 2;

IV.  Na podstawie art. 118 § 2 kpw kosztami postępowania w sprawie dot. J. T. obciąża Skarb Państwa;

V.  Na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw w części dotyczącej punktu II wyroku zasądza od obwinionego D. D. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty, obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 (sto) złotych;

VI.  Na podstawie art. 630 kpk w zw. z art. 119 kpw w części dotyczącej punktu III ustala, że wydatki postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 1864/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. T. oraz D. D. (1) prowadzą działalność gospodarczą z zakresu transportu.

W dniu 16 lutego 2015 roku D. D. (1) przebywał w W. przy ul. (...) 1 na terenie (...) im. (...) w W. w hali przylotów Terminala A. Przebywając w tym miejscu zaproponował kobiecie – obywatelce Turcji T. H. wykonanie usługi transportowej taxi przez jego kolegę J. T.. Gdy T. H. przyjęła propozycję, D. D. (1) udał się wraz z nią na jedną z nitek podjazdowych przed halą przylotów, gdzie przy samochodzie oczekiwał na nich J. T.. Powyższe zdarzenie zauważył sierż. K. P., który wraz ze st. asp. M. D. pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym oznakowanym radiowozem na terenie działania Komisariatu Policji (...). D. D. (1) widząc nadjeżdżający patrol policji oddalił się z miejsca zdarzenia przed podjęciem interwencji. W trakcie podjętej interwencji H. T. rozpytana przez sierż. K. P. w języku angielskim potwierdziła, iż po przylocie z Turcji na terenie hali przylotów Terminala A podszedł do niej mężczyzna, który zaproponował jej usługę taxi. H. T. potwierdziła policjantowi, że przyjęła powyższą propozycję i następnie udała się w towarzystwie tego mężczyzny na podjazd przed halą przylotów, gdzie przy zaparkowanym pojeździe oczekiwał na nich J. T.. Podczas interwencji J. T. oznajmił sierż. K. P., iż rzeczywiście miał zamiar wykonać usługę przewozu osób, jednak sam osobiście nie namawiał i nie proponował H. T. żadnych usług, natomiast pomógł mu w tym jego kolega D., który przyprowadził pasażerkę. K. P. dokonał zabezpieczenia materiału z kamer monitoringu lotniska i na powyższym nagraniu rozpoznał, że osobą, która proponowała usługę taxi był D. D. (1), który jest mu doskonale znany, z powodu wcześniejszych interwencji związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej bez zgody zarządzającego lotniskiem.

W dniu 24 lutego 2015 roku około godz. 21:30 D. D. (1) wraz z czterema innymi mężczyznami stał tuż obok wyjścia z terenu hali przylotów (...) im. (...) w W.. Zachowanie ww. mężczyzn obserwowali R. N. oraz inni pracownicy Służby Ochrony L., którzy przebywali w pobliżu tych mężczyzn na zewnątrz hali przylotów. Gdy z terenu hali przylotów na zewnątrz ww. hali wyszła pasażerka T. J. E. D. D. (1) zaproponował jej usługę taxi. Następnie D. D. (1) ciągnąc walizkę pasażerki w towarzystwie mężczyzn, którzy znajdowali się tuż obok wyjścia z terenu hali przylotów, udał się wraz z pasażerką T. J. E. w kierunku przejścia dla pieszych znajdującego się poza granicami lotniska im. F. C. w W.. R. N. wraz z innymi pracownikami Służby Ochrony L. udał się za D. D. (1) i pasażerką, celem poinformowania jej o miejscu, w którym znajduje się postój rekomendowanych przez L. C. taksówek. Na wysokości trzeciej nitki podjazdowej przed halą lotniska pracownikom Służby Ochrony L. udało się dogonić pasażerkę. Następnie pracownicy Służby Ochrony L. poinformowali pasażerkę o miejscu, w którym znajduje się postój rekomendowanych przez L. C. taksówek. Gdy T. J. E. udała się w kierunku rekomendowanych taksówek, do R. N. podjechał radiowóz policyjny. R. N. wskazał wówczas policjantowi K. P. pasażerkę lotniska oraz opisał przebieg zdarzenia. Po rozpytaniu w języku angielskim przez K. P. pasażerka T. J. E. nie potrafiła podać, który z mężczyzn zaproponował jej usługę taxi.

J. T. ma 64 lata. Zajmuje się prywatnym przewozem osób. Uzyskuje dochód w wysokości ok. 1400 złotych miesięcznie. Jest żonaty. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany.

D. D. (1) ma 49 lat. Z zawodu jest elektromechanikiem. Uzyskuje dochód w wysokości ok. 2000 złotych miesięcznie. Jest kawalerem, nie ma dzieci na utrzymaniu. Nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo. Nie był również karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego J. T. /k. 79/, wyjaśnień obwinionego D. D. (1) /k. 79-80/, zeznań świadka K. P. /k. 10v, 80/, zeznań świadka R. N. /k. 37-38, 88-89/, a także notatek urzędowych /k. 1, 21, 24/, metryk identyfikacyjnych /k. 4, 25/, płyty CD /k. 26/ oraz pisma Dyrektora Departamentu L. z upoważnienia Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego wraz z wyciągiem z mapy /k. 72-73/.

Obwiniony J. T. /k. 79/ nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczył, iż w dniu 16 lutego 2015 roku, po godz. 19:00 przywiózł pasażera na lotnisko, zaparkował samochód w odległości 30 m od lotniska, na trzecim pasie od hali przylotów, tj. na najbliższej wolnej linii, a następnie poszedł do kawiarni, w której został zawiadomiony przez kolegów, że D. D. (1) ma dla niego propozycję usługi. Obwiniony wyjaśnił, iż jeden z jego kolegów poinformował go, że D. D. (1) nie może świadczyć usługi taxi, dlatego poprosił go o wykonanie tej usługi. J. T. wskazał, że nie widział on D. D. (1) w w/w kawiarni. Wskazał on również, że nie znał powodów dlaczego D. D. (1) nie mógł wykonać w/w usługi taxi. Obwiniony wyjaśnił, że gdy udał się w kierunku swojego samochodu przy jego samochodzie w towarzystwie (...) stała pasażerka z Turcji i następnie podjechał do nich patrol Policji, który podjął interwencję. J. T. wyjaśnił, że nie zdążył wówczas nawiązać kontaktu z w/w pasażerką.

Obwiniony D. D. (1) /k. 79-80/ nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów.

Odnosząc się do pierwszego z zarzuconych mu czynów wskazał, że w dniu 16 lutego gdy odbierał swojego pasażera, zatrzymał się przy drzwiach wejściowych i będąc w przedsionku, zapytał się wychodzącej pasażerki skąd przyleciała. Obwiniony wskazał, że gdy następnie wyszedł przed drzwi poza terminal pasażerka dołączyła do niego i poprosiła o pomoc. D. D. (1) wskazał, że w/w kobieta chciała dostać się do hotelu w centrum i zapytała się czy istnieje połączenie transportowe pomiędzy hotelem a lotniskiem. Obwiniony wyjaśnił, że wskazał on wówczas pasażerce, że istnieje połączenie jedynie do tych hoteli położonych blisko lotniska i w związku z tym zaproponował jej, aby skorzystała ona z taksówki. Obwiniony wyjaśnił, że wskazał wówczas pasażerce, że sam jest on zajęty i zaproponował jej skorzystanie z usług przewozowych jego kolegi. Obwiniony wyjaśnił, że pomyślał wówczas o J. T., gdyż widział wcześniej jego samochód.

Odnosząc się do drugiego z zarzuconych mu czynów D. D. (1) wyjaśnił, że w dniu 24 lutego 2015 roku około godz. 21:30 na chodniku przed terminalem zaproponował pasażerowi usługę i w/w pasażer wyraził chęć na wykonanie przez niego w/w usługi. D. D. (1) wyjaśnił, że następnie udał się na teren parkingu, gdzie został zatrzymany przez pracowników Służby Ochrony L., którzy poprosili o pomoc policjanta. Obwiniony wyjaśnił, że powyższe zdarzenie miało miejsce poza terenem lotniska, na chodniku przed terminalem.

Sąd zważył co następuje:

Oceniając wyjaśnienia złożone przez obwinionego D. D. (1), Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego D. D. (1) jedynie w zakresie, w jakim obwiniony nie przyznał się do popełnienia pierwszego z zarzuconych mu czynów. Sąd ocenił, że wyjaśnienia obwinionego D. D. (1) nieprzyznającego się do popełnienia pierwszego z zarzuconych mu czynów stanowią realizację linii obrony zmierzającej do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucone mu wykroczenie i są podyktowane brakiem krytycyzmu wobec swojego postępowania. Z pozostałych wyjaśnień obwinionego D. D. (1) w zakresie pierwszego z zarzuconych mu czynów wynika bowiem, że w dniu zdarzenia obwiniony D. D. (1) rozmawiał z pasażerką lotniska znajdując się przy drzwiach wejściowych, będąc w przedsionku. Miejsce, które określił obwiniony D. D. (1) jako miejsce rozmowy z pasażerką znajduje się na terenie hali przylotów (...). Z wyjaśnień obwinionego D. D. (1) wynika, że w dniu zdarzenia obwiniony znajdując się w tym miejscu zaproponował pasażerce lotniska wykonanie usługi taxi. W ocenie Sądu okoliczność, że obwiniony D. D. (1) w czasie zdarzenia znajdując się na terenie L. C., proponował wykonanie usługi taxi nie przez siebie, lecz przez swojego kolegę J. T., który znajdował się poza terenem lotniska, tj. w pobliżu swojego samochodu zaparkowanego na jednej z nitek podjazdowych przed halą przylotów, nie ma znaczenia w zakresie czynu określonego w art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012 r.

Odnosząc się do powyższego zdarzenia Sąd dał wiarę zeznaniom świadka K. P. /k. 10v, 80/, który w dniu zdarzenia w trakcie pełnienia służby na terenie działania Komisariatu Policji (...) podczas patrolowania podjazdów przed halą przylotów L. C. zauważył dwóch mężczyzn, którzy rozmawiali z pasażerką w pobliżu jednego ze swoich samochodów. W złożonych zeznaniach świadek K. P. potwierdził, że jeden z ww. mężczyzn, tj. D. D. (1), który jest świadkowi doskonale znany, z powodu wcześniejszych legitymowań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej bez zgody zarządzającego lotniskiem, widząc nadjeżdżający patrol policji oddalił się z miejsca zdarzenia. Świadek K. P. potwierdził również, że po podjęciu przez niego interwencji wylegitymował drugiego z mężczyzn, którym okazał się być J. T. oraz pasażerkę lotniska – obywatelkę Turcji H. T.. Świadek K. P. wskazał również, że podczas rozmowy w języku angielskim H. T. podała mu, że po przylocie z Turcji na terenie hali przylotów Terminala A podszedł do niej mężczyzna, który zaproponował jej usługę taxi. Świadek K. P. wskazał nadto, że obywatelka Turcji podała mu również, że przyjęła powyższą propozycję i następnie udała się w towarzystwie mężczyzny, który zaproponował jej w/w usługę taxi na podjazd przed halą przylotów, gdzie przy zaparkowanym pojeździe oczekiwał na nich J. T.. Z zeznań K. P. wynika, że podczas interwencji J. T. podał mu, że rzeczywiście miał zamiar wykonać usługę przewozu osób, jednak sam osobiście nie namawiał i nie proponował H. T. żadnych usług, natomiast pomógł mu w tym jego kolega D., który przyprowadził pasażerkę. Świadek K. P. podał nadto, że na okoliczność zdarzenia dokonał zabezpieczenia materiału z kamer monitoringu pod kryptonimem „Przewóz 16.02.2015 r.” i z powyższego nagrania wynika, że osobą, która proponowała usługę taxi był D. D. (1).

Przy ustalaniu stanu faktycznego w zakresie pierwszego z zarzuconych obwinionemu D. D. (1) czynów (a także czynu przypisanemu obwinionemu J. T.) Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach z dokumentów w postaci: notatki urzędowej /k. 1/, metryki identyfikacyjnej /k. 4/ oraz pisma Dyrektora Departamentu L. z upoważnienia Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego wraz z wyciągiem z mapy /k. 72-73/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności.

Zgodnie z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze penalizowane jest niestosowanie się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w ustawy obowiązujących na lotnisku. Wskazany przepis odsyła bezpośrednio do art. 83a ust. 1 w/w ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Podkreślić należy również, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 ustawy Prawo Lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska. Art. 68 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy przewiduje, że zarządzający lotniskiem obowiązany jest w szczególności prowadzić eksploatację lotniska w sposób zapewniający bezpieczeństwo lotów oraz sprawność obsługi użytkowników lotniska. Natomiast zgodnie z art. 80 ustawy Prawo Lotnicze zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.

W art. 82 pkt 3 ustawy Prawo Lotnicze wymienione zostały cztery formy dyspozycji: zarządzenia, nakazy, zakazy oraz polecenia, które wydawane są na podstawie tego przepisu przez zarządzającego lotniskiem w związku z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska. W oparciu o wskazane powyżej Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r., na terenie (...) im. (...) przyjęte zostało zarządzenie nr 95 z dnia 4 października 2012 r. Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w sprawie bezpieczeństwa, ochrony i przepisów porządkowych na terenie L. C. w W.. W § 2 pkt 6 lit. b powołanego zarządzenia zostało implementowane unormowanie zawarte w § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, iż na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W § 5 zarządzenia nr (...) jako sankcję naruszenia wymienionych w nim przepisów porządkowych wskazano art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze.

Wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez wymaganej zgody zarządzającego lotniskiem podlega karze grzywny, co wynika z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku.

W ocenie Sądu zachowanie obwinionego D. D. (1) w zakresie pierwszego z zarzuconych mu czynów (opisanego w pkt 1 części obejmującej zarzut w wyroku k. 92) było wykonywaniem przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy: zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania, które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2009 r., sygn. akt V KK 330/08 wskazano, że „w przepisie art. 2 u.s.d.g. zamieszczona jest definicja legalna działalności gospodarczej, co oznacza, iż powinna być ona traktowana jako powszechnie obowiązujące rozumienie tego pojęcia w polskim systemie prawnym, wiążące zarówno dla ustawodawcy, jak i organów wykonawczych oraz sądowniczych”. Podnieść należy także, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołując się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) stwierdził, że „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu.” Definicja zawarta w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (art. 3 pkt 9) określa działalność gospodarczą jako każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców. Sąd w niniejszej sprawie podziela te stanowiska.

Tym samym, mając na uwadze powyższe Sąd ustalił, że działania podejmowane przez obwinionego D. D. (1) w dniu 16 lutego 2015 roku około godz. 19:50 w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1, które polegały na proponowaniu napotkanej osobie wykonanie usługi przewozu przez jego kolegę J. T., były związane bezpośrednio z wykonywaną przez obwinionego J. T. działalnością gospodarczą z zakresu transportu, którą obwiniony J. T. prowadzi w sposób zarobkowy oraz zorganizowany. W czasie zdarzenia D. D. (1) prowadził działalność gospodarczą wykonywaną na rachunek J. T..

Nie ma także wątpliwości, że obwiniony proponując na terenie hali przylotów usługę przewozu, jak również porozumiewając się na terenie hali przylotów i ustalając, że jego kolega przewiezie pasażerkę, zarzucony mu czyn popełnił na terenie lotniska. Zgodnie z definicją wyrażoną w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk. W tym miejscu należy również wskazać, iż zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy Prawo lotnicze, częścią lotniczą lotniska jest obszar trwale przeznaczony do startów i lądowań statków powietrznych oraz do związanego z tym ruchu statków powietrznych, wraz z urządzeniami służącymi do obsługi tego ruchu, do którego dostęp jest kontrolowany.

Zgodnie zaś z Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2421/12, w którym Sąd ten zajął się przypadkiem budowy terminala pasażerskiego na funkcjonującym lotnisku, definicja zawarta w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze oznacza, iż „obiekty budowlane stanowią część lotniska jedynie w sytuacji, gdy lotnisko to zostało wpisane do właściwego rejestru. Wpisanie do rejestru danego lotniska jest wymogiem koniecznym do rozpoczęcia jego eksploatacji, po uprzednim uzyskaniu zezwolenia na założenie lotniska i spełnieniu innych warunków określonych w art. 59 ust. 1 Prawa lotniczego”. Zgodnie z ust. 6 powołanego przepisu, do rejestru lotnisk wpisuje się jako zarządzającego lotniskiem zakładającego lotnisko lub też inny podmiot – na wniosek zakładającego lotnisko. W rejestrze lotnisk cywilnych prowadzonym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego znajduje się zarządzane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) L. C. w W. (nr rejestracyjny (...)).

Obwiniony D. D. (1) w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem. Przedsiębiorstwo Państwowe (...), które zarządza L. im. F. C. w W. od 2001 roku ogłasza bowiem postępowania ofertowe mające na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na zamówienie na terenie (...) im. (...) w W.. Od dnia 1 stycznia 2011 roku obsługa taksówkowa pasażerów L. C. jest prowadzona przez firmy taksówkowe E. T., S. T. oraz (...).

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony D. D. (1) w dniu 16 lutego 2015 roku około godz. 19:50 w W. przy ul. (...) 1 na terenie L. C. (hala ,,przylotów” Terminala A) prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem. Czyn opisany w zarzucie stanowi wykroczenie z art. 210 ust. 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dn. 04.09.2012r.

Wyjaśnienia obwinionego J. T. złożone w niniejszej sprawie zasługują na uwzględnienie, ponieważ są one zdaniem Sądu szczere, konsekwentne, logiczne i wiarygodne. W ocenie Sądu są one spójne i zgodne z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, uznanymi przez Sąd za wiarygodne (w szczególności z wyjaśnieniami obwinionego D. D. (1) w zakresie, w jakim Sąd uznał powyższe wyjaśnienia za wiarygodne), a przy tym nie ma żadnych przesłanek do uznania ich za wynik ustalonej i przyjętej na użytek niniejszego postępowania linii obrony. Obwiniony J. T. od początku nie przyznawał się do zarzucanego mu czynu. Na rozprawie obwiniony wyjaśnił, że został poproszony o wykonanie usługi, którą wykonać miał D. D. (1).

W zakresie czynu zarzuconego obwinionemu J. T., z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności z wyjaśnień obwinionego J. T., zeznań świadka K. P., a także tej części wyjaśnień współobwinionego D. D. (1), której Sąd dał wiarę, wynika, iż J. T. faktycznie wykonywał w dniu zdarzenia działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych, lecz czynił to przed halą przylotów Terminala A (...) im. (...) w W..

W treści pisma sporządzonego przez Dyrektora Departamentu L. z upoważnienia Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego wraz z wyciągiem z mapy /k. 72-73/ wskazano m. in., iż granica lotniska w pobliżu Terminala A (obiekt A1), wskazana na załączonej do wniosku mapie, jest zgodna z granicą lotniska przedstawioną w dokumentacji rejestracyjnej L. C. w W. i przebiega po obrysie Terminala A. Wskazano również, iż chodnik przy Terminalu A, droga wojewódzka nr (...), tj. ulica (...), jezdnie podjazdowe przy Terminalu A oraz parkingi P1 (obiekt A10) i P2 (obiekt A11), zgodnie z dokumentacją rejestracyjną L. C. w W., znajdują się poza granicami lotniska. W załączeniu do niniejszego pisma dołączono również fragment mapy „Plan Zagospodarowania L. C. w W.” w skali 1:3000.

Przechodząc do oceny prawnej zachowania obwinionego należy stwierdzić, iż J. T. swoim czynem nie wypełnił znamion wykroczenia określonego w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 r. Nie podjął on bowiem w czasie zarzuconego mu czynu działalności transportowej na terenie L. C..

Sąd dał wiarę również wyjaśnieniom obwinionego D. D. (1) w zakresie przedstawionej przez niego relacji dotyczącej drugiego z zarzuconych mu czynów. Wyjaśnienia obwinionego D. D. (1) we wskazanym zakresie były w ocenie Sądu spójne i zgodne z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, uznanymi przez Sąd za wiarygodne.

Omówione wyjaśnienia obwinionego D. D. (1) znalazły swoje potwierdzenie w nagraniach z monitoringu /k. 26/ z kamer przemysłowych znajdujących się na terenie (...). Kamery nr 136 i 760 rejestrujące teren przed drzwiami wejściowymi do hali przylotów Terminala A (...) im. (...) w W., których zapis rozpoczyna się ok. godz. 21:26:39 i trwa do godz. ok. 21:26:54 zarejestrowały trzech mężczyzn w jaskrawych kamizelkach, dwóch mężczyzn bez kamizelek oraz czterech pracowników (...) Ochrony (...). Na powyższych nagraniach zarejestrowano również wychodzącą kobietę – pasażerkę z hali przylotów, która przechodząc obok jednego z mężczyzn ubranego w jaskrawą kamizelkę, tj. D. D. (1) przekazała mu swoją walizkę i następnie razem z grupą mężczyzn udają się w stronę przejścia dla pieszych. Na powyższych nagraniach zarejestrowano również mężczyzn, którzy przemieszczają się sprzed hali przylotów na podjazd przed halą przylotów – jako pierwszy z walizką idzie D. D. (1) i za nim podąża pasażerka i pozostali mężczyźni.

Przy ustalaniu stanu faktycznego w zakresie drugiego z zarzuconych obwinionemu D. D. (1) czynów, Sąd oparł się również na zeznaniach złożonych przez świadka R. N. /k. 37-38, 88-89/. Zeznania R. N. – pracownika Służby Ochrony L., Sąd uznał za wiarygodne, spójne i logiczne. Świadek ten jest dla obwinionego D. D. (1) osobą obcą, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące wykonywanych przez niego czynności zawodowych, do których należy m.in. patrolowanie terenu przed halą przylotów (...) im. (...) w W.. Świadek ten nie miał interesu w tym, by kogokolwiek pomawiać o popełnienie czynu niezgodnego z prawem. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w tym nagraniem z monitoringu lotniska.

Ustalając stan faktyczny w zakresie drugiego z zarzuconych obwinionemu D. D. (1) czynów Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych w postaci: notatek urzędowych /k. 21, 24/, metryki identyfikacyjnej /k. 25/, płyty CD /k. 26/ oraz pisma Dyrektora Departamentu L. z upoważnienia Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego wraz z wyciągiem z mapy /k. 72-73/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Przechodząc do oceny prawnej zachowania obwinionego należy stwierdzić, iż D. D. (1) w zakresie czynu z dnia 24 lutego 2015 roku, swoim czynem nie wypełnił znamion wykroczenia określonego w art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 r. Nie podjął on bowiem w czasie zarzuconego mu czynu działalności transportowej na terenie L. C..

W zakresie czynu zarzuconego obwinionemu D. D. (1) opisanego w pkt 2 części obejmującej zarzut w wyroku (k. 92), z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności z wyjaśnień obwinionego D. D. (1), a także zeznań świadka R. N. oraz nagrania z kamer monitoringu lotniska /k. 26/ wynika, iż D. D. (1) faktycznie wykonywał w dniu zdarzenia działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych, lecz czynił to przed halą przylotów (...) im. (...) w W., tj. w miejscu, które jak wynika z treści pisma sporządzonego przez Dyrektora Departamentu L. z upoważnienia Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego wraz z wyciągiem z mapy /k. 72-73/, znajduje się poza granicami lotniska.

Zgodnie z art. 5 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy czyn nie zawiera znamion wykroczenia. Z kolei zgodnie z art. 62 § 3 powołanej ustawy, w razie stwierdzenia okoliczności, o których mowa w art. 5 § 1 pkt 1 i 2, po rozpoczęciu przewodu sądowego, Sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny.

W niniejszej sprawie, dopiero po zamknięciu przewodu sądowego, Sąd stwierdził, iż w/w czyny obwinionych nie zawierają znamion wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 r.. W związku z powyższym, Sąd uniewinnił J. T. od popełnienia zarzucanego mu czynu oraz uniewinnił D. D. (1) od popełnienia czynu opisanego w pkt 2 części obejmującej zarzut w wyroku (k. 92).

O kosztach postępowania, w sprawie dotyczącej obwinionego J. T., Sąd orzekł w oparciu o art. 118 § 2 kpw, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, ponosi je Skarb Państwa.

W punkcie V wyroku na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw w części dotyczącej punktu II wyroku Sąd zasądził od obwinionego D. D. (1) na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 30 zł i obciążył go zryczałtowanymi kosztami postępowania w kwocie 100 zł, zaś w punkcie VI wyroku na podstawie art. 630 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd uznał za zasadne ustalenie, że w części dotyczącej punktu III wyroku, wydatki postępowania ponosi Skarb Państwa.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.