Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Daria Wojciechowska

Protokolant: Tomasz Janiak

Przy udziale oskarżyciela publicznego S. Z.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2016 r.

sprawy T. Z. s. E. i A. ur. (...) w S.

obwinionego o to że:

W dniu 16 listopada 2015 roku ok. godziny 05:42 w W. na ulicy (...) (...), będąc kierowcą samochodu marki P. o nr rej. (...) zaparkował pojazd na wjeździe do garażu utrudniając wjazd i wyjazd, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

tj. za wykroczenie z art.90 kw. w zw. z art. 49 ust. 2. pkt. 1. Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Dz. U. 05.108.908 z późn. zm.

orzeka

I.  Obwinionego T. Z. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 90 kw skazuje go i wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa 30 złotych tytułem opłaty , obciąża go kosztami postępowania w sprawie w kwocie 100 złotych.

Sygn. akt VW 7552/15

UZASADNIENIE

T. Z. został obwiniony o to, że w dniu 16 listopada 2015r. ok. godziny 05:42 w W. na ulicy (...) (...), będąc kierowcą samochodu marki P. o nr rej. (...) zaparkował pojazd na wjeździe do garażu utrudniając wjazd i wyjazd, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym tj. za wykroczenie z art. 90 kw. w zw. z art. 49 ust. 2 pkt. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz.U. 05.108.908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 listopada 2015 ok. godz. 05:42 w W. na ul. (...) w Wigury (...) na wjeździe do garażu, w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd z garażu zaparkowany został samochód marki P. o nr rej. (...). Powyższą sytuację zaobserwowali strażnicy miejscy: insp. P. B. i insp. H. C., którzy dokonali rejestracji położenia pojazdu za pomocą aparatu fotograficznego oraz stwierdzili zgodność tablic rejestracyjnych z naklejką rejestracyjną umieszczoną na przedniej szybie pojazdu. Na podstawie art. 130a ust. 1 pkt. 1 pord. wszczęto procedurę usunięcia pojazdu. Około godziny 05:42 wezwano holownik, który o godzinie 06:00 odholował pojazd na parking strzeżony w W. przy ulicy (...). Po odbiór pojazdu stawił się właściciel pojazdu, T. Z., który jednocześnie odmówił przyjęcia mandatu karnego kredytowanego w wysokości 100 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego T. Z. /protokół rozprawy z dnia 11 maja 2016 r./, zeznań świadka P. B. /k. 16, protokół rozprawy z dnia 11 maja 2016 r./, a także notatki urzędowej /k. 1/, zgłoszenia /k. 2/, zdjęć /k. 3,7/, dyspozycji /k. 8/, zaświadczenia z urzędu pracy /k. 34 /, zaświadczenie lekarskie /k. 35/.

Składając wyjaśnienia przed Sądem, obwiniony T. Z. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Odnosząc się do zarzutu, obwiniony wyjaśniał, że o godz. 23:30 przyjechał na Żwirki i Wigury, ponieważ przyjaciółka poprosiła go o przywiezienie mebli do rozładunku, oraz przygotowanie starych mebli do załadunku. Obwiniony wskazał, że zamierzał o godz. 6:00 rano wynieść meble i opuścić miejsce parkingu. Obwiniony podkreślał, że zna przepisy, drogowe, w tym przepisy dotyczące parkowania w okolicach wjazdu i wyjazdu do garażu, jednak jego zdaniem sposób w jaki pozostawił swój pojazd nie spowodował powstania utrudnień w zakresie korzystania ze znajdujących się w okolicy garaży. Obwiniony wyjaśniał, że w okolicy nie było wolnego miejsca parkingowego, natomiast pozostawienie samochodu w okolicach pomnika, mając na uwadze charakterystykę czynności jakie miał tego dnia wykonać, było bezcelowe z uwagi na znaczną odległość dzielącą potencjalne miejsce parkowania oraz mieszkanie do którego meble miały być przenoszone. Dodatkowo obwiniony wskazał, że w W. był pierwszy raz i nie znał dobrze topografii miasta.

T. Z. ma 57 lat. Jest rozwiedziony, ma na utrzymaniu 10-letnią córkę. Z zawodu jest ślusarzem. mechanikiem. Bezrobotny, zarejestrowany bez prawa do zasiłku. Z tytułu prac dorywczych osiąga dochód w wysokości ok. 1300 złotych. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /protokół rozprawy z dnia 11 maja 2016 r./

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał zeznania obwinionego za wiarygodne w zakresie w jakim wskazał na siebie jako osobę, która w dniu 16 listopada 2015 r. poruszała się samochodem marki P. o nr. rej. (...). Za autentyczne Sąd uznał również zeznania obwinionego, w zakresie w jakim wskazał on miejsce w którym samochód pozostawił oraz orientacyjną godzinę o której czynność tą wykonał. Należy wskazać, iż wyjaśnienia złożone w tym zakresie są logiczne i znajdują potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Wskazać należy chociażby na zeznania świadka P. B. oraz na zebraną w sprawie dokumentację fotograficzną.

Sąd przyznał walor wiarygodności tej części wyjaśnień obwinionego w której wskazał on, iż zaparkował on w miejscu niedozwolonym z powodu braku możliwości odnalezienia wolnego miejsca parkingowego w niedalekiej okolicy od wejścia do klatki schodowej budynku gdzie miały być przenoszone meble. Wskazać należy jednak, iż nie jest to okoliczność wpływająca na wypełnienie przez obwinionego znamion wykroczenia, a jedynie mająca ewentualne znaczenie w zakresie oceny zachowania sprawcy pod kątem ustalenia wysokości kary.

Podobne ustalenia poczynić należy w zakresie wskazania przez obwinionego na fakt, iż w W. był pierwszy raz i nie znał okolicy, co poskutkowało brakiem możliwości odpowiedniej analizy sytuacji parkingowej w okolicach budynku przy ul. (...) (...) i koniecznością pozostawienia pojazdu w miejscu do tego nieprzeznaczonym. Wskazać należy, iż nie można traktować jednak powyższej okoliczności jako uchylającą odpowiedzialność za popełnione wykroczenie a jedynie jako umniejszający stopień winy obwinionego w zakresie popełnionego czynu.

Odnosząc się zaś do wyjaśnień obwinionego, w których podawał on, że nie utrudniał on wjazdu do garażu, w ocenie Sądu należy potraktować przyjętą przez obwinionego linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane mu wykroczenie. Zebrana w niniejszym postępowaniu dokumentacja fotograficzna jednoznacznie wskazuje, że pozostawienie przez obwinionego swojego pojazdu w miejscu określonym we wniosku o ukaranie, utrudniało wyjazd z okolicznych garaży.

Sąd dał całkowitą wiarę zeznaniom świadka strażnika miejskiego P. B., który przeprowadzał interwencje w dniu 16 listopada 2015 r. /k. 16, protokół rozprawy z dnia 11 maja 2016 r./. Zeznania świadka P. B. są spójne, logiczne i tworzą całość. Świadek ten jest osobą dla obwinionego obcą, zrelacjonował on jedynie okoliczności dotyczące wykonywanej pracy strażnika miejskiego i opisał czynności przez niego podejmowane. Sąd stwierdził brak podstaw do kwestionowania wartości dowodowej zeznań, zgodnych z pozostałym wiarygodnym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych, które zostały ujawnione na rozprawie, w postaci notatki urzędowej /k. 1/, zgłoszenia /k. 2/, zdjęć /k. 3,7/, dyspozycji do usunięcia pojazdu /k. 8/, zaświadczenia z urzędu pracy /k. 34/, zaświadczenia lekarskiego /k. 35/. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Należy wskazać, iż szczególnie istotna w kontekście oceny zachowania obwinionego była dokumentacja fotograficzna sporządzona przez strażników miejskich przeprowadzająca interwencje. Na fotografiach tych wyraźnie widać, gdzie w dniu 16 listopada 2015 r. zaparkowany był samochód P. o nr rej. (...). Ponadto na fotografiach tych jednoznacznie widocznym jest, iż sposób pozostawienia przez obwinionego swojego pojazdu utrudniał wyjazd z garaży znajdujących się w pobliżu.

Reasumując, w świetle dokonanych ustaleń faktycznych i przeprowadzonej oceny dowodów, Sąd uznał, że obwiniony T. Z. w dniu 16 listopada 2015 roku ok. godz. 05:42 w W. na ul. (...) (...), będąc kierowcą samochodu marki P. o nr rej. (...) zaparkował pojazd na wjeździe do garażu utrudniając wjazd i wyjazd, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.

Wykroczenia określonego w art. 90 kw. dopuszcza się ten, kto tamuje lub utrudnia ruch na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu. W myśl art. 49 ust. 2 pkt. 1 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym, zabrania się postoju w miejscu utrudniającym wjazd lub wyjazd, w szczególności do i z bramy, garażu, parkingu lub wnęki postojowej.

Wykroczenie, którego się dopuścił obwiniony można popełnić zarówno w formie winy umyślnej jak i nieumyślnej. W kontekście powyższego wskazać należy, iż obowiązkiem obwinionego było ustalenie czy i na jakich zasadach może on zaparkować samochód w miejscu określonym w zarzucie. W niniejszej sprawie T. Z. nie zweryfikował czy w miejscu w którym pozostawił samochód parkowanie jest możliwie i w związku z tym godził się on na popełnienie wykroczenia. Należy wskazać, iż poprzez nieprawidłowe zaparkowanie pojazdu w danym miejscu, obwiniony wykroczył przeciwko porządkowi w ruchu drogowym tj. uniemożliwił osobom pozostawiającym swoje pojazdy w garażach znajdujących się w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca w którym samochód pozostawił obwiniony.

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości w zakresie winy T. Z., która została udowodniona. W chwili popełnienia czynu obwiniony był człowiekiem dojrzałym życiowo, w pełni poczytalnym. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionego.

Dokonując wymiaru kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Sąd wziął również pod uwagę rodzaj i rozmiar szkód wyrządzonych wykroczeniem, stopień winy i zachowań obwinionego. Przy określaniu wymiaru kary, Sad wziął pod uwagę takie czynniki jak wczesna godzina popełnienia wykroczenia, charakter czynności, które 16 listopada 2015 r. wykonać miał T. Z., jak również fakt, iż nie znał on dobrze okolicy i w związku z tym nie miał możliwości zlokalizowania innego wolnego miejsca parkingowego znajdującego się w niewielkiej odległości od budynku znajdującego się przy ul. (...) (...).

Wykroczenie wskazane w art. 90 kw. zagrożone jest karą grzywny albo karą nagany. Zdaniem Sądu, orzeczona kara grzywny w wysokości 200 zł jest odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez obwinionego i stopnia jego zawinienia i stanowić będzie dolegliwość o charakterze represyjno-wychowawczym, zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Sąd jest zdania, iż poprzez orzeczenie względem obwinionego kary grzywny, zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, której zadaniem jest powstrzymanie sprawcy od tego typu zachowań w przyszłości, jak i cele prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw. w zw. z § 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw. w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt. 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł. Uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego możliwości finansowych, ustalonych w sprawie. Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.