Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Stanisław Jabłoński

Protokolant Justyna Gdula

po rozpoznaniu w dniu 27 kwietnia 2016 r.

sprawy przeciwko K. K.

synowi J. i L. z domu L., urodzonemu (...) we W.

obwinionemu o czyn z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Śródmieścia

z dnia 17 grudnia 2015 r. sygn. akt VI W 3693/14

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia – Śródmieścia do ponownego rozpoznania .

UZASADNIENIE

K. K. obwiniony został o to, że w dniu 27 kwietnia 2014 r. około godz. 16:00 we W. na ul. (...), na drodze publicznej spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zachował ostrożności podczas wykonywania manewru omijania w wyniku czego najechał na zaparkowany pojazd marki S. (...) o nr rej. (...), powodując jego uszkodzenie, a następnie odjechał z miejsca zdarzenia,

- tj. o czyn z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia wyrokiem z dnia 17 grudnia 2015r., sygn. akt VI W 3693/14, uznał obwinionego K. K. za winnego tego, że w dniu 27 kwietnia 2014 r. we W. na ul. (...), na drodze publicznej spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...) nie zachował należytej ostrożności podczas wykonywania manewru parkowania, w wyniku czego najechał na zaparkowany pojazd marki S. (...) o nr rej. (...), a następnie odjechał z miejsca zdarzenia, tj. popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca obwinionego, zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.) poprzez błędną wykładnię i zastosowanie art. 86 § 1 k.w.,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mogący mieć wpływ na treść tego orzeczenia (art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.) w szczególności poprzez przyjęcie, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w., to jest, że spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu lądowym

Podnosząc powyższe zarzuty, skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie, że obwiniony K. K. jest niewinny, ewentualnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania w sprawie na podstawie art. 5 § 1 pkt 2 k.p.w. (czyn nie zawiera znamion wykroczenia).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Ustosunkowanie się do podniesionego przez obrońcę obwinionego zarzutu obrazy prawa materialnego byłoby przedwczesne, bowiem postępowanie przed Sądem I instancji obarczone jest wadą, która samoistnie skutkowała uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Korzystając zatem z uprawnienia przysługującego Sądowi odwoławczemu z mocy art. 436 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w., ograniczono rozpoznanie środka odwoławczego do oceny zaistnienia uchybienia podniesionego w drugim z zarzutów, którego stwierdzenie było wystarczające do wydania orzeczenia.

Rozpoznając zarzut błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego orzeczenia, stwierdzić należy, że istotnie Sąd Rejonowy ustalił stan faktyczny w rezultacie oceny materiału dowodowego dokonanej w sposób uchybiający dyspozycji art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w.

W szczególności zastrzeżenia budzi zanegowanie przez Sąd Rejonowy wniosków płynących z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, ruchu drogowego i rekonstrukcji wypadków mgr inż. J. D.. Wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego, treść pisemnej opinii, podtrzymana przez biegłego podczas jego przesłuchania na rozprawie, jednoznacznie wskazuje na szereg okoliczności świadczących o przebiegu zdarzenia odmiennym niż przyjęty przez Sąd I instancji. Na podstawie analizy dokumentacji fotograficznej biegły wyodrębnił ślady trzech uszkodzeń pojazdu oskarżyciela posiłkowego, które miał spowodować obwiniony. Opinia zawiera stanowcze stwierdzenie, że przeciwbieżny przebieg rysowania oraz charakter uszkodzeń oznaczonych nr 1 i 2 wyklucza, że powstały one w trakcie jednego zdarzenia w warunkach podanych przez pokrzywdzonego ( vide k. 107 akt). Ponadto, w trakcie przesłuchania uzupełniającego na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2015 r., biegły podniósł, że kształt karoserii pojazdu obwinionego potwierdza wersję przebiegu zdarzenia przedstawioną przez K. K., gdyż wyklucza możliwość spowodowania przez ten pojazd uszkodzeń oznaczonych przez biegłego nr 2. Biegły zauważył również, że relacja świadka M. K., wskazująca na sprawstwo obwinionego, nie znajduje oparcia w charakterze uszkodzeń pojazdu pokrzywdzonego i kształcie pojazdu obwinionego (protokół rozprawy, k. 165, 166 akt). Podczas tego samego przesłuchania, posiłkując się przedstawionymi mu fotografiami, biegły wyraził przekonanie, że żadne z uszkodzeń znajdujących się na samochodzie S. (tj. pojeździe pokrzywdzonego) nie mogły powstać w opisywanych warunkach parkowania samochodu O. (kierowanego przez obwinionego) – patrz: protokół rozprawy, k. 168 akt sprawy.

Analiza wypowiedzi biegłego wskazuje, że jego twierdzenia nie są w żadnej mierze arbitralne, lecz poparte specjalistyczną wiedzą z zakresu techniki samochodowej i rekonstrukcji wypadków drogowych, odniesioną przez biegłego do konkretnych okoliczności zdarzenia i poszczególnych dowodów rzeczowych. W tym świetle nie do zaakceptowania jest dokonana przez Sąd Rejonowy ocena dowodu z opinii tego biegłego, która poddaje w wątpliwość prawidłowość dokonanych przez ten Sąd ustaleń faktycznych.

Uchybienie, którego dopuścił się Sąd I instancji może być konwalidowane jedynie w ponownym postępowaniu przed Sądem Rejonowym, w którym należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w zasadzie od początku. Dlatego też Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.