Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 19 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XI Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Małgorzata Bojarska

Protokolant:Ewa Chorzępa

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2016 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko J. J.

- o zapłatę 1 619,62 zł.

I.  zasądza od pozwanej J. J. na rzecz strony powodowej (...) z siedzibą w W. kwotę 1 619,62 złote (jeden tysiąc sześćset dziewiętnaście złotych sześćdziesiąt dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 03 marca 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 647 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt XI C 731/15

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) z siedzibą W. pozwem z dnia 2 marca 2015r. wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko J. J. wniosła o zasądzenie od pozwanej kwoty 1619,62 zł. wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 3 marca 2015r. do dnia zapłaty oraz przyznania kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwana zarwała w dnu 23 sierpnia 2007r. z poprzednikiem prawnym strony powodowej umowę o limit kredytowy, na mocy które Bank postawił do dyspozycji pozwanej kwotę przyznanego limitu kredytowego a pozwana zobowiązała się do spłaty kredytu z należnym oprocentowaniem, prowizjami oraz kosztami na zasadach i w terminach wskazanych w umowie. (...) Bank (...) S.A. we W. na podstawie umowy cesji z dnia 27 czerwca 2014r. zbył przedmiotową wierzytelność na rzecz strony powodowej. Na datę wniesienia pozwu na zadłużenie pozwanej składają się: kwota 692,40 zł. z tytułu należności głównej, kwota 128,28 zł. z tytułu odsetek naliczonych przez poprzednika prawnego, odsetki karne w wysokości 613,09 zł. i koszty w wysokości 132,22 zł. a także odsetki ustawowe od kapitału wyliczone przez stronę powodową na dzień wniesienia pozwu w kwocie 53,63 zł.

W dniu 17 marca 2015r. w sprawie VI Nc-e 378732/15 Sąd Rejonowy Lublin- Zachód w Lublinie wydał postanowienie o przekazaniu sprawy do rozpoznania do Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej w trybie art. 505 ³³ par. 1 kpc.

Po skierowaniu sprawy do rozpoznania w trybie zwykłym strona powodowa podtrzymała żądanie pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

Na rozprawie w dniu 19 stycznia 2016r. pozwana uznała żądanie pozwu, wnosząc o rozłożeni dochodzonego roszczenia na raty po 150 zł. miesięcznie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 sierpnia 2007r. pomiędzy (...) Bankiem S.A. we W. a pozwaną J. J. zawarta została umowa o przyznanie limity kredytowego nr (...) i o wydanie i korzystanie z karty kredytowej maxima nr (...), na mocy której pozwanej przyznano limit kredytowy do kwoty 700 zł.

W dniu 27 czerwca 2014r. pomiędzy (...) Bank (...) S.A. we W. a stroną powodową zawarta została umowa przelewu wierzytelności , na mocy której Bank przeniósł na stronę powodową wierzytelności pieniężne wymienione w załączniku do umowy w postaci wykazu wierzytelności.

Dowód: bezsporne a ponadto:

- umowa przyznanie limity kredytowego k- 27-- 28;

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 27 czerwca 2014r. wraz z wyciągiem z załącznika k – 29-44,

- oświadczenie (...) Bank (...) S.A. we W. z dnia 22 lipca 2014r. o zapłacie ceny k - 46,

Pozwana J. J. otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości 707 zł. miesięcznie, z której to kwoty potrącana jest kwota 298 zł. miesięcznie w związku z zadłużeniem związanym z zaciągnięciem przez pozwaną innych pożyczek. Jest to jedyny dochód pozwanej. Pozwana zamieszkuje w lokalu stanowiącym własność syna, pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z synem, który łoży na utrzymanie pozwanej. Pozwana nie partycypuje w kosztach utrzymania lokalu, wydatkuje jedynie 300 zł. miesięcznie na leki.

Dowód: przesłuchanie stron – pozwanej k- 76,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie poza sporem pozostają okoliczności faktyczne związane z okolicznością, zawarcia w dniu 23 sierpnia 2007r. pomiędzy (...) Bankiem S.A. we W. a pozwaną J. J. umowy o przyznanie limity kredytowego nr (...) i o wydanie i korzystanie z karty kredytowej maxima nr (...), na mocy której pozwanej przyznano limit kredytowy do kwoty 700 zł. oraz zawarcia umowy przelewu wierzytelności, na mocy której Bank przeniósł na stronę powodową wierzytelności pieniężne wymienione w załączniku do umowy w postaci wykazu wierzytelności.

Na rozprawie w dniu 19 stycznia 2016r. pozwana uznał powództwo i wniosła o rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty co oznacza, że uznała zarówno żądanie strony powodowej jak i uzasadniające to żądanie a podane przez stronę powodową okoliczności faktyczne sprawy.

Należy mieć na uwadze, że Sąd jest związany uznaniem powództwa, chyba że jest ono sprzeczne z prawem, zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa (art.213§2 kpc) Uznanie może dotyczyć całego powództwa, może być też uznaniem częściowym, odnoszącym się do części roszczenia lub niektórych żądań pozwu. Ocena, czy zachodzi jedna z wymienionych przesłanek niedopuszczalności uznania powództwa powinna wystąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy. Jeżeli z materiału zebranego w sprawie wynika, że uznanie jest sprzeczne z wyżej wymienionymi przesłankami ale okoliczności te nie były dostatecznie wyjaśnione, sąd mógłby przejawić inicjatywę w celu ich ustalenia zgodnie z prawdą ( zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 stycznia 1999r. , I ACa 890/98, pub. Pr. Gosp. 1999/9/45)

W ocenie Sądu uznanie powództwa przez pozwaną w niniejszej sprawie nie było sprzeczne z prawem ani z zasadami współżycia społecznego, jak również nie zmierzało do obejścia prawa. Pozwana wyrażała stanowisko, iż zdaje sobie sprawę, że kwota dochodzona pozwem winna być zwrócona stronie powodowej, zatem niewątpliwym dla Sądu jest, że zdawała sobie sprawę z konsekwencji uznania powództwa. Wobec powyższego Sąd, ustalając stan faktyczny, ograniczył postępowanie dowodowe do dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, pomijając dowód z zeznań stron - strony powodowej, poprzestając jedynie na przesłuchaniu pozwanej na okoliczność jej sytuacji majątkowej a to w związku z wnioskiem pozwanej o rozłożenie dochodzonego świadczenia na raty. Wobec powyższego orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku. Żądanie odsetek znajduje podstawę w przepisie art. 481 kc, stanowiącym, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W związku ze zmianą treści cytowanego przepisu z dniem 1 stycznia 2016r. orzeczono o odsetkach jak w pkt I sentencji.

Pozwana domagała się rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty wskazując na swoją trudną sytuację materialną. Zgodnie z treścią przepisu art. 320 k.p.c. szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Przepis art. 320 k.p.c. ze względu na to, że powoduje dla wierzyciela negatywne konsekwencje, powinien być stosowany wyłącznie w szczególnych okolicznościach. Zastosowanie tego przepisu możliwe jest więc wtedy gdy wykonanie wyroku bez rozłożenia należności na raty byłoby niemożliwe bez ponoszenia przez dłużnika szczególnie istotnych reperkusji. Jednakże rozważając zasadność zastosowania w sprawie art. 320 k.p.c . poza sytuacją dłużnika należy mieć na uwadze, że ochrona, jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c . , nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces. Niewątpliwie sytuacja finansowa pozwanej jest trudna, jednakże przy istnieniu zadłużenia pozwanej nie tylko w odniesieniu do roszczenia będącego przedmiotem niniejszej sprawy ale także wobec innych wierzycieli, sytuacja finansowa i rodzinna pozwanej nie rokuje nadziei, by w najbliższym czasie możliwa była spłata zadłużenia na rzecz strony powodowej, nawet w ratach. Tymczasem rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty jest racjonalne, gdy dłużnik wykaże, że dysponować będzie środkami umożliwiającymi wykonanie tak zmodyfikowanego obowiązku w sposób odczuwalny ekonomicznie przez wierzyciela. W przedmiotowej sprawie pozwana takich okoliczności nie wykazała. W ocenie Sądu brak było podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanej o rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia.

Uzasadniając rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje przepis art. 98 kpc, gdzie przepis § 1 stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Przepis § 3 cytowanego art. 98 kpc stanowi z kolei, że do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Odrębne przepisy, o których mowa w cytowanym § 3 to Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu, zgodnie z którym stawka minimalna przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 1.500 zł do 5.000 zł wynosi 600 zł ( §6 pkt 3 Rozporządzenia) Wobec powyższego zasadzono od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 649 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania, na którą składają się: wynagrodzenie pełnomocnika, kwota 30 zł. tytułem opłaty od pozwu oraz kwota 17 zł. tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.