Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2013r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu XII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Wencius-Głębocka

Protokolant: Sylwia Trojan

Prokurator: Andrzej Białek

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2013r., 16 kwietnia 2013r. we W.

sprawy

W. S.(S.)

syna S. i H. z domu S.

urodzonego (...) w G.

(PESEL (...))

oskarżonego o to, że

w okresie od sierpnia 2010 r. do czerwca 2012r. we W. uporczywie uchylał się od ciążącego na nim z mocy ustawy i określonego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabryczna z dnia 10 lutego 1994r. sygn. akt RIIIC 1267/93 obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki P. S. i syna J. S. w kwocie po 500 000 starych złotych miesięcznie, podwyższonego wyrokami tegoż Sądu z dnia 6 kwietnia 1998r. sygn. akt RIIIC 1075/97 do kwoty po 350 złotych miesięcznie na rzecz J. S. i w kwocie po 250 złotych miesięcznie na rzecz P. S. przez co naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, w następstwie czego ZUS, a następnie MOPS we W. przyznał i wypłacał na ich rzecz świadczenie z funduszu alimentacyjnego, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabryczna z dnia 30 listopada 2000r. sygn. akt IIK 1166/00 za czyn z art. 209 § 1 k.k., którą to karę odbywał w okresie od 12 stycznia 2006r. do 12 lipca 2007r.

tj. o czyn z art. 209 § 1 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k.

******************

I.  uznaje oskarżonego W. S. winnym popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. popełnienia przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 209 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i opłaty sądowej zaliczając je na poczet Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony W. S. oraz D. S. pozostawali w związku małżeńskim od 30 grudnia 1982 roku do 10 stycznia 1996 roku. Z tego związku przyszło na świat troje dzieci: K. S., P. S. oraz J. S.. Wyrokiem z dnia 10 marca 1994 roku Sąd Rejonowy we Wrocławiu – Fabrycznej w sprawie o sygn. akt R III C 1267/93 zasądził od W. S. na rzecz małoletnich J. i P. S. po 500 000 złotych miesięcznie, poczynając od 5 sierpnia 1993 roku. Wyrokiem z dnia 19 grudnia 1995 roku Sąd Wojewódzki we Wrocławiu – Wydział I Cywilny w sprawie o sygn. akt I 2 RC 1655/95 rozwiązał przez rozwód z winy W. S. małżeństwo zawarte z D. S.. W punkcie II wyroku Sąd zasądził od W. S. tytułem alimentów na rzecz małoletnich P. S. oraz J. S. – po 100 złotych miesięcznie. Wyrokiem z dnia 06 kwietnia 1998 r. w sprawie o sygn. akt R III C 1075/97 Sąd Rejonowy we Wrocławiu – Fabrycznej podwyższył w/w alimenty do kwot 300 zł na rzecz J. S., 250 zł na rzecz P. S..

Dowód: odpis wyroku z dnia 10 marca 1994, sygn. akt R III C 1267/93 (k. 77), odpis wyroku z dnia 19 grudnia 1995 r., sygn. I 2 RC 1655/95 (k. 75), odpis wyroku z dnia 6 kwietnia 1998 r., sygn. R III C 1075/97 (k. 740)

Decyzją ŚR/003015/FA/09/10 z dnia 20 września 2010 roku Prezydent Miasta W. przyznał J. S. świadczenie alimentacyjne w kwocie 300 zł miesięcznie na okres od 01.10.2010 r. do dnia 30.09.2011 r. decyzją ŚR/004577//FA/09/11 z dnia 21 września 2011 roku Prezydent Miasta W. przyznał J. S. świadczenie z funduszu alimentacyjnego w kwocie 300 zł na okres od dnia 01.10.2011 r. do dnia 30.09.2012 r.

Dowód: decyzja Prezydenta Miasta W.z dnia 20 września 2010 r. ŚR/003015/FA/09/10 (k. 9), decyzja Prezydenta Miasta W.z dnia 21 września 2011 r. ŚR/004577//FA/09/11 (k. 4)

Decyzją ŚR/001493/FA/08/09 z dnia 28 sierpnia 2010 roku Prezydent Miasta W. przyznał P. S. świadczenie alimentacyjne w kwocie 250 zł miesięcznie na okres od 01.10.2009 r do dnia 30.09.2010 roku. Decyzją ŚR/002314/FA/09/10 z dnia 6 września 2010 roku Prezydent Miasta W. przyznał P. S. świadczenie z funduszu alimentacyjnego w kwocie 250 zł na okres od dnia 01.10.2010 do dnia 30.09.2011 roku.

Dowód: decyzja Prezydenta Miasta W.z dnia 28 sierpnia 2010 roku ŚR/001493/FA/08/09 (k. 12), decyzja Prezydenta Miasta W.z dnia 6wrzesnia 2010 roku ŚR/002314/FA/09/10 (k. 10)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. wypłacał na rzecz K., J. i P. S. świadczenia z funduszu alimentacyjnego w okresie od lutego 1994 roku do kwietnia 2004 roku w zastępstwie zobowiązanego do alimentów W. S.. W okresie od 01 października 2009 roku do 30 września 2012 roku Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej wypłacał na rzecz P. i J. S. świadczenia alimentacyjne w łącznej kwocie 550 zł. Egzekucja świadczeń alimentacyjnych prowadzona względem W. S. przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu przyznanych dla J. i P. S. okazała się bezskuteczna. Decyzją ŚR/002345/FAUD/06/12 Prezydenta Miasta z dnia 22 czerwca 2012 roku W. S. został uznany za osobę uchylająca się od zobowiązań alimentacyjnych. Ostatniej wpłaty z tytułu świadczeń alimentacyjnych W. S. dokonał w lipcu 2010 roku. W. S. był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie pracy jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku w okresach 26 stycznia 2001 roku – 25 lutego 2001 roku oraz 22 listopada 2006 roku – 03 czerwca 2007 roku.

Dowód: pismo z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wraz z wydrukiem z konta (k. 38-46), wniosek nr ŚR/013634/08/12 o ściganie (k. 1), zaświadczenia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu (k. 2-3), decyzja Prezydenta Miasta W.ŚR/002345/FAUD/06/12 (k. 14), pismo Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia Śródmieścia we Wrocławiu (k. 73), pismo z Powiatowego Urzędu Pracy we W.(k. 80)

W. S. nie utrzymuje kontaktów z dziećmi – P. i J. S.. Do lipca 2010 roku komornik dokonywał potrącenia z wynagrodzenia, jakie W. S. uzyskiwał pracując w Zakładzie (...). W. S. był tam zatrudniony do sierpnia 2011 roku, później podejmował jedynie prace dorywcze – w tym czasie nie płacił alimentów z uwagi na to, iż uzyskiwał jedynie 700 złotych dochodu. W tym okresie W. S. nie był zarejestrowany jako bezrobotny.

Dowód: wyjaśnienia oskarżonego (k. 93)

W. S. był uprzednio karany – m.in. za przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. oraz art. 209 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., art. 208 k.k., art. 286 § 1 k.k. oraz art. 280 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej, sygn. akt II K 1166/00 z dnia 30 listopada 2000 roku W. S. został skazany za popełnienie w okresie od maja 1993 roku do maja 1998 roku oraz od września 1998 roku do lutego 2000 roku czynu z art. 209 § 1 k.k. i orzeczono względem niego karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat. Orzeczoną karę z uwagi na zarządzenie jej wykonania W. S. odbył w okresie od 12 stycznia 2006 roku do 12 lipca 2007 roku.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej, sygn. akt XII K 184/10 z dnia 12 maja 2010 roku W. S. został skazany za popełnienie w okresie od grudnia 2007 roku do marca 2010 roku czynu z art. 209 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i orzeczono względem niego karę jednego roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat.

Od czerwca 2012 roku W. S. przebywa w zakładzie karnym, gdzie odbywa karę pozbawienia wolności orzeczoną za rozbój.

Według oświadczenia W. S. nie był leczony neurologicznie, psychiatrycznie ani odwykowo.

Dowód: dane o karalności (k. 71-72), odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z 12 maja 2010 roku XII K 184/10 (k. 82), odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z 30 listopada 2000 roku, II K 1166/00 (k. 87), wyjaśnienia oskarżonego (k. 92, k. 136)

Przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony W. S. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w okresie objętym zarzutem pracował w Zakładzie (...) jako pomocnik blacharza, a z jego wynagrodzenia były potrącane pieniądze na konto komornika tytułem alimentów na rzecz J. i P. S.. W firmie tej oskarżony pracował do sierpnia 2011 roku, jednak potrącenia były jedynie do lipca 2010 roku. Po zakończeniu pracy u K. P. oskarżony pracował dorywczo, zarabiał około 700 zł miesięcznie. Nie łożył na utrzymanie dzieci, ponieważ wynagrodzenie wystarczało mu ledwo na przeżycie. Oskarżony podał, że nie utrzymuje kontaktu z P. i J. S.. Wyjaśnił ponadto, że nie chce poddać się dobrowolnie karze, bo nie będzie mógł spłacić alimentów z uwagi na to, że przebywa w zakładzie karnym.

W postępowaniu przed Sądem W. S.powtórnie przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i odmówił składania wyjaśnień. Wobec odmowy składania wyjaśnień, po odczytaniu na podstawie art. 389 § 1 k.p.k. wyjaśnień złożonych przez niego w postępowaniu przygotowawczym oskarżony podtrzymał je. Oświadczył ponadto, że do czerwca 2014 roku odbywa karę pozbawienia wolności za rozbój.

Ponadto na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2013 roku oskarżony wyjaśnił, iż karę pozbawienia wolności odbywa od czerwca 2012 roku.

Sąd zważył, co następuje:

Opisany wyżej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów – pism przedłożonych przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej we W., w tym decyzji o przyznaniu świadczeń alimentacyjnych na rzecz P. i J. S., odpisów wyroków zasądzających alimenty od W. S. na rzecz w/w, pisma z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych we W. wraz z załącznikami, pisma z Powiatowego Urzędu Pracy, pism Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia Fabrycznej we Wrocławiu, danych z Krajowego Rejestru Karnego oraz odpisów wyroków skazujących wydanych względem W. S.. Ponadto Sąd oparł się także na wyjaśnieniach oskarżonego W. S..

Zgromadzone w sprawie dowody dokumentarne Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego organy, w przepisanej prawem formie, a nadto ich autentyczność oraz treść nie była kwestionowana przez strony postępowania. Z tego względu ich wartość dowodowa nie budziła najmniejszej wątpliwości Sądu.

Sąd przydał walor wiarygodności również wyjaśnieniom oskarżonego W. S., przyznającego się do popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w żaden sposób nie pozostawał w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego. Oskarżony przyznał, że nie utrzymywał żadnych kontaktów z dziećmi i nie łożył na ich utrzymanie.

Reasumując: w ocenie Sądu bezspornym jest fakt, iż oskarżony będąc zobowiązany na mocy ustawy do opieki nad dziećmi – J. i P. poprzez łożenie co miesiąc alimentów na ich utrzymanie, uporczywie uchylał się od tego obowiązku, mając świadomość jego istnienia, przez co naraził ich na niemożliwość zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

Dla przyjęcia popełnienia przestępstwa niealimentacji z art. 209 § 1 k.k. spełnione muszą być przesłanki w postaci wstrzymywania się od łożenia na utrzymanie uprawnionego do otrzymywania rat alimentacyjnych przez określony czas (Sąd Najwyższy i doktryna przyjęła, iż jest to okres nie krótszy niż 3 miesiące), negatywny stosunek psychiczny do ciążącego na oskarżonym obowiązku oraz obiektywna możliwość jego spełnienia (por. postanowienie SN z dnia 17.04.1996 r., II KRN 204/96, Prok. i Prawo 1996/11/4).

W świetle ustalonych okoliczności sprawy uznać należy, że oskarżony miał świadomość ciążącego na nim obowiązku opieki nad dziećmi, a w szczególności łożenia na ich utrzymanie (wynika to m.in. z wiedzy oskarżonego o prowadzonej egzekucji sądowej alimentów, a także z przyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu). Obowiązek ten jednak zlekceważył.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie stwierdził dalej, iż W. S. miał negatywny stosunek psychiczny do ciążącego na nim zobowiązania do łożenia na utrzymanie swoich dzieci, nie wykazywał bowiem żadnej chęci, by partycypować w zapewnieniu im środków do życia. Oskarżony nie pomagał w wychowaniu dzieci i opiece nad nimi i w ogóle się z nimi nie kontaktował, co sam przyznał w swoich wyjaśnieniach. Podkreślić należy, iż zobowiązanie oskarżonego w stosunku do jego dzieci wynika nie tylko z ustawowego obowiązku alimentacyjnego uściślonego wyrokami zasądzającymi rentę alimentacyjną, ale i moralnego zobowiązania ojca do utrzymania swoich dzieci. Czas, przez jaki oskarżony nie spełniał obowiązku alimentacyjnego wynosił niemalże dwa lata, nie ma więc wątpliwości, iż także przesłanka uporczywości została spełniona.

Kolejnym znamieniem przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. jest obiektywna możliwość spełnienia obowiązku alimentacyjnego. Fakt nieposiadania środków finansowych, czy ich niewielka ilość, nie stanowi przesłanki wyłączającej realizację tego obowiązku. Osoba zobowiązana musi bowiem dołożyć wszelkich starań w celu uzyskania źródła zarobkowania, jako że utrzymanie dziecka winno być ważniejsze nawet od zaspokajania własnych potrzeb.

Oskarżony W. S. jak już była o tym mowa jest człowiekiem zdrowym, zdolnym do podjęcia zatrudnienia – o czym świadczy fakt jego poprzedniego zatrudnienia w Zakładzie (...). W okresie objętym zarzutem nie przebywał w areszcie śledczym, ani zakładzie karnym miał zatem możliwość znalezienia zatrudnienia, które umożliwiłoby mu choćby częściową spłatę rat alimentacyjnych. Z protokołu przesłuchania oskarżonego wynika nadto, iż w okresie objętym zarzutem utrzymywał się on z prac dorywczych. Mimo to nie przekazywał na rzecz dzieci żadnych kwot tytułem alimentów. Zarobki osiągane przez oskarżonego z tytułu prac dorywczych wynosiły – według twierdzeń oskarżonego – około 700 złotych. Oskarżony stwierdził, że ze względu na wysokość osiąganego dochodu nie był w stanie spłacać rat alimentacyjnych. Jak wynika z zasad logiki i doświadczenia życiowego Sądu, brak było po stronie oskarżonego jakichkolwiek przeszkód do podjęcia pracy zarobkowej innej niż tylko dorywcza, zwłaszcza, że posiadał on już doświadczenie w branży budowlanej, gdyż wcześniej był zatrudniony jako pomocnik blacharza. Niezrozumiałe jest również to, że oskarżony z niewiadomych przyczyn porzucił zatrudnienie w zakładzie (...). Tym samym niejako dobrowolnie pozbawił się możliwości spłat należności alimentacyjnych, jednocześnie narażając na odpowiedzialność karną. Poza tym oskarżony nie sprawował także osobistej opieki nad dziećmi, w zasadzie nie miał z nimi żadnego kontaktu.

Sąd nie miał najmniejszych wątpliwości, że w konsekwencji zachowania oskarżonego w okresie niealimentacji, J. i P. S. byli realnie narażeni na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

W przedmiotowej sprawie Sąd zakwalifikował zarzucony oskarżonemu W. S. czyn jako pozostający w związku z art. 64 § 1 k.k. Ustalił bowiem, że zarzucanego mu czynu dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu w dniach od 12 stycznia 2006 roku do dnia 12 lipca 2007 roku kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabrycznej z dnia 30 listopada 2000 roku w sprawie o sygn. akt II K1166/00 za przestępstwo z art. 209 § 1 k.k. Przestępstwo z art. 209 § 1 k.k. jest tożsame z przestępstwem przypisanym oskarżonemu w niniejszym wyroku, jednocześnie jest również umyślnym przestępstwem podobnym.

W konsekwencji Sąd orzekający w niniejszej sprawie uznał, iż W. S. swoim zachowaniem wypełnił wszystkie przesłanki przestępstwa opisanego w treści art. 209 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., wobec czego uznał go za winnego tego, że w okresie od sierpnia 2010 r. do czerwca 2012 r. we W. uporczywie uchylał się od ciążącego na nim z mocy ustawy i określonego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabryczna z dnia 10 lutego 1994r. sygn. akt RIIIC 1267/93 obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki P. S. i syna J. S. w kwocie po 500 000 starych złotych miesięcznie, podwyższonego wyrokami tegoż Sądu z dnia 6 kwietnia 1998r. sygn. akt RIIIC 1075/97 do kwoty po 350 złotych miesięcznie na rzecz J. S. i w kwocie po 250 złotych miesięcznie na rzecz P. S. przez co naraził ich na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, w następstwie czego ZUS, a następnie MOPS we W. przyznał i wypłacał na ich rzecz świadczenie z funduszu alimentacyjnego, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia Fabryczna z dnia 30 listopada 2000 r. sygn. akt IIK 1166/00 za czyn z art. 209 § 1 k.k., którą to karę odbywał w okresie od 12 stycznia 2006 r. do 12 lipca 2007 r.

Ważąc problem wymierzenia oskarżonemu kary, Sąd brał pod uwagę zarówno jego winę i stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i cele prewencji indywidualnej i generalnej. W powyższych ramach Sąd rozważał zaś elementy ustawowo określone w art. 53 § 1 k.k. Sąd miał więc na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu, jego motywację i sposób działania, rodzaj i rozmiar wyrządzonej szkody, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Przy wymiarze kary jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił przyznanie się oskarżonego do winy, jednocześnie jednak stanął na stanowisku, iż faktu tego nie należy przeceniać, bowiem sprawstwo oskarżonego w zakresie objętym przyznaniem – wobec informacji wynikających z dokumentarnego materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie było już i przed nim uprawdopodobnione w stopniu zbliżonym do pewnego. Innych okoliczności łagodzących Sąd w zachowaniu i postawie oskarżonego nie dostrzegł.

Za okoliczności obciążające Sąd uznał uprzednią karalność oskarżonego (w szczególności za przestępstwo z art. 209 § 1 k.k.), wskazującą, iż proces resocjalizacji oskarżonego nie przebiegał do tej pory prawidłowo. Nadto oskarżony mimo realnych możliwości podjęcia zatrudnienia pozwalającego na uzyskanie dochodu, który umożliwiałby spłatę rat alimentacyjnych, nie podjął żadnych starań w tym zakresie.

Treść art. 58 § 1 k.k. stanowi, że jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie mogą spełnić celów kary. Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie w odniesieniu do oskarżonego W. S. wyłącznie kara pozbawienia wolności bez warunkowego jej zawieszenia może spełnić cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Sąd doszedł do wniosku, iż dotychczasowy sposób życia oskarżonego, a w szczególności jego uprzednia karalność za przestępstwa określone w art. 209 § 1 k.k., nie dają podstaw do ustalenia, że pomimo niewykonania kary oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego i nie powróci do przestępstwa. Fakt popełnienia przez oskarżonego kolejnych czynów zabronionych wskazuje, zdaniem Sądu, że poprzednio orzeczone wobec niego kary nie osiągnęły stawianych przed nimi celów zapobiegawczych i wychowawczych. Postawa oskarżonego, który nie przekazywał nawet symbolicznych kwot na rzecz swoich dzieci i nie podejmował żadnych prób nawiązania z nimi kontaktu przekonała Sąd o lekceważącym stosunku oskarżonego do ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego i o braku możliwości przyjęcia, iż oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa. Na podstawie powyższych wniosków i po analizie przesłanek określonych w art. 69 § 1 i 2 k.k. Sąd uznał, że brak jest podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary orzeczonej wobec oskarżonego.

Zdaniem Sądu jedynie wymierzenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy będzie odpowiednie dla osiągnięcia celów kary, da szansę pozytywnego oddziaływania na osobę oskarżonego i zmiany jego zachowania, albowiem oskarżony musi mieć świadomość, że każde naruszenie przez niego porządku prawnego będzie spotykało się z surową represją.

Z uwagi na ciążące na oskarżonym zobowiązania alimentacyjne, osadzenie oskarżonego w zakładzie karnym, a także skazanie w niniejszym postępowaniu na bezwzględną karę pozbawienia wolności, na podstawie art. art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych, Sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu oraz opłaty, zaliczając je na poczet Skarbu Państwa.

Zarządzenie:

1.  odnotować,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć W. S. – Zakład Karny nr 2 W.

3.  kal. 14 dni od dnia doręczenia