Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2016r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Marek Madaj

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 29.03.2016r. sprawy H.`ego (...), syna H. i G., urodzonego (...) w S., PESEL (...);

oskarżonego o to, że:

w dniu 01 lipca 2015 roku w G. prowadził w ruchu lądowym samochód m-ki l. lampo 60 nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, gdzie I badanie urządzeniem typu A. Sensor IV A2.0/04 wykazało 0,73 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,67 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a§1 k.k.

I.  Oskarżonego H.`ego M. uznaje za winnego czynu zarzucanego mu oskarżeniem, czyn ten kwalifikuje z art. 178a§1 k.k. i za to na podstawie art. 178a§1 k.k. w zw. z art. 34§1, §1a pkt 1 i §2 k.k. oraz art. 35§1 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując go do wykonywania wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

II.  Na podstawie art. 42§2 k.k. w zw. z art. 43§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat.

III.  Na podstawie art. 43a§2 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

IV.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. G. kwotę 664,20 zł. (sześćset sześćdziesiąt cztery złote dwadzieścia groszy) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

V.  Na podstawie art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 1.127,92 zł. (jeden tysiąc sto dwadzieścia siedem złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) tytułem wydatków oraz 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt X K 1206/15

Mając na uwadze, iż wyrok w niniejszej sprawie został wydany w trybie art. 343 k.p.k., Sąd stosownie do treści art. 424§3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz wskazanych rozstrzygnięć.

UZASADNIENIE

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, iż oskarżony H. M. dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu kwalifikowanego z art. 178a§1 k.k.

W myśl tego przepisu karze podlega ten, kto znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Za tak opisany czyn na gruncie powołanego przepisu sprawcy wymierzyć można grzywnę, kare ograniczenie wolności lub pozbawienia wolności do lat 2. Definicji stanu nietrzeźwości dostarcza natomiast art. 115§16 k.k. zgodnie z którym zachodzi on wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, iż oskarżony wyczerpał swoim działaniem znamiona czynu zabronionego stypizowanego w art. 178a§1 k.k. poprzez prowadzenie w dniu 01 lipca 2015 roku w G. na w ruchu lądowym samochód m-ki l. lampo 60 nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości, gdzie I badanie urządzeniem typu A. Sensor IV A2.0/04 wykazało 0,73 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, II badanie 0,67 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Przechodząc do omówienia kwestii kary, na wstępie podkreślić należy, iż oskarżyciel publiczny złożył w trybie art. 335§1 k.p.k. wniosek o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary.

Wobec powyższego Sąd rozważył przesłanki określone w art. 335§1 k.p.k. i doszedł do przekonania, że wniosek ten zasługuje na uwzględnienie, albowiem zarówno okoliczności popełnienia czynu zarzucanego H.’emu M. – szczególnie w świetle przyznania się przez oskarżonego do winy oraz całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie – nie budzą wątpliwości, zaś cele postępowania zostaną osiągnięte pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy.

Przedmiotem zainteresowania Sądu w tym zakresie była także, równie istotna, kwestia kary uzgodnionej przez oskarżyciela publicznego oraz oskarżonego, a w szczególności tego, czy odpowiada ona dyrektywom jej wymiaru określonym w art. 53 k.k.

Wymierzając karę oskarżonemu Sąd jako okoliczność obciążającą uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego wyrażający się w sposobie i okolicznościach popełnienia czynu. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał wysoki stopień winy H.’ego M., przejawiający się w tym, iż dopuścił się przypisanego mu przestępstwa w zamiarze bezpośrednim, a zatem świadomie i w sposób rażący zlekceważył obowiązujący porządek prawny. Rozpoczynając jazdę samochodem po tym jak zaledwie kilka godzin wcześniej spożywał alkohol, oskarżony wiedział bowiem, biorąc pod uwagę jego wiek i doświadczenie życiowe, iż wciąż znajduje się pod jego wpływem. Nie bez znaczenie pozostało równie, iż stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu znaczenie przekraczał dozwolona wartość. Na niekorzyść H.’ego M. zasadniczo poczytany został też fakt jego wielokrotnej uprzedniej karalności, nie mniej jednak Sąd wziął też pod uwagę, że oskarżony za ostatni z występków jakiego się dopuścił został osądzony w 2008 roku, jak i okoliczność, iż wcześniej nie naruszał dobra prawnego w postaci bezpieczeństwa w komunikacji. Za okoliczność łagodzącą uznane zostało nadto, iż oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się w godzinach wieczornych, a zatem przy niezbyt dużym natężeniu ruchu drogowego.

Przez wzgląd na powyższe Sąd uznał za adekwatną i sprawiedliwą karę zaproponowaną we wniosku Prokuratora i wymierzył H.’emu M. karę jednego roku ograniczenia wolności zobowiązując go do wykonywania wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze dwudziestu godzin w stosunku miesięcznym. Sąd miał w tym względzie na uwadze treść art. 58§1 k.k., w którym wyrażona została zasada prymaty kar wolnościowych. W ocenie Sądu dotychczasowy sposób życia oskarżonego – fakt, iż pomimo uprzedniej wielokrotnej karalności od ponad siedmiu lat nie wchodził od w konflikt z prawem, wcześniej zaś nie dopuścił się popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, pozwala uznać iż aktualnie nie jest on osobą zdemoralizowaną i przyjąć względem niego pozytywną prognozy kryminologicznej. W konsekwencji w pełni wystarczające dla realizacji celów kary, zarówno w sferze prewencji szczególnej, jak i generalnej będzie orzeczenie właśnie kary ograniczenia wolności we wskazanym wymiarze.

Sąd stwierdził również, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdowała norma art. 42§2 k.k., obligująca do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych albo pojazdów mechanicznych określonego rodzaju – z uwagi na popełnienie czynu z art. 178a§1 k.k. Środek ten orzeka się w latach, od 3 do 15 lat (art. 42§2 k.k. w zw. z art. 43§1 k.k.). W ocenie Sądu dla określenia czasu obowiązywania tego środka karnego istotnym było z jednej strony, że oskarżony poruszał się po drodze publicznej w godzinach wieczornych, a zatem przy niewielkim natężeniu ruchu, w drugiej zaś – okoliczność, że stężenie alkoholu w wydychanym przez oskarżonego powietrzu niemal trzykrotnie przekraczała wartość wskazaną w art. 115§16 k.k. Istotnym był również fakt, iż przestępstwo, jakiego dopuścił się oskarżony, jest jednym z bardziej nagminnych, a jednocześnie nie dość piętnowanych społecznie. W konsekwencji powyższego należało przyjąć, iż zawnioskowany przez Prokuratora okres obowiązywania zakazu, tj. 3 lata nie przekracza stopnia zawinienia oskarżonego, a jednocześnie jest adekwatne do wagi czynu i powinno spełnić zakładane cele wymierzenia kary i środka karnego tak w zakresie ogólnoprewencyjnym jak i prewencji szczególnej.

Mając na uwadze treść art.43a§2 k.k. Sąd zastosował wobec oskarżonego środek karny w postaci zobowiązania oskarżonego do uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 zł (ustalonej w oparciu o możliwości zarobkowe oskarżonego) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, do czego był zobligowany treścią wskazanego przepisu.

W punkcie czwartym uzasadnianego wyroku Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. G. kwotę 664,20 zł. tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz oskarżonego z urzędu. Sąd zważył, iż wniosek w tym zakresie został złożony w toku posiedzenia, a koszty te nie zostały zgodnie z oświadczeniem obrońcy w żądnym zakresie uiszczone.

Nadto Sąd na podstawie art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3, art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe w kwocie 1.127,92 zł. Sąd uznał bowiem, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku poniesienia tych kosztów. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. W prawdzie H. M. osiąga niski miesięczny dochód, nie mniej jednak nie ma przy tym nikogo na swoim utrzymaniu, zatem w ocenie Sądu zobowiązanie go do poniesienia wskazanych kosztów nie będzie stanowiło dla niego zbytniego obciążenia.

Sędzia SR J. J.

Zarządzenia :

1.  odnotować w rep. K i kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć zgodnie z wnioskiem,

3.  akta przedłożyć z wpływem apelacji lub do uprawomocnienia.

Gdańsk, dnia 29.04.2016r.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz