Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Marta Filipiak

po rozpoznaniu w dniu 26 kwietnia 2016 r. sprawy A. M. , s. F. i M. z domu L., urodzonego w dniu (...) w B.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 20 listopada 2015 r. w miejscowości G. na drodze publicznej przy ul. (...) prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny samochód osobowy marki V. (...) o nr rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości 0,95 mg/dm3 alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.

I.  oskarżonego A. M. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazuje go na karę grzywny w wymiarze 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięć złotych);

II.  na mocy art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat;

III.  na mocy art. 43a § 2 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 zł (pięciu tysięcy złotych);

IV.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 70 zł (siedemdziesięciu złotych) oraz opłatą w wysokości 250 zł (dwustu pięćdziesięciu złotych).

Sygn. akt: X K 1231/15

UZASADNIENIE

Z uwagi na wydanie wyroku w trybie art. 343 k.p.k., zakres uzasadnienia ograniczono do wyjaśnienia podstawy prawnej orzeczenia oraz wskazanych rozstrzygnięć.

W wyroku z dnia 26 kwietnia 2016 roku Sąd uznał A. M. za winnego czynu zarzuconego mu aktem oskarżenia, który zakwalifikował jako występek z art. 178a § 1 k.k. i skazał oskarżonego za powyższe przestępstwo.

Sąd zważył bowiem, iż niniejszej sprawie spełnione zostały wszystkie wymogi formalne i możliwe było wydanie orzeczenia w trybie konsensualnym, poprzez uwzględnienie wniosku oskarżyciela publicznego o skazanie A. M. bez przeprowadzenia rozprawy. Sąd rozważył przesłanki określone w art. 335 § 1 k.p.k. i doszedł do przekonania, że wniosek ten zasługuje na uwzględnienie, albowiem okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu – szczególnie w świetle przyznania się przez niego do winy oraz całokształtu wiarygodnych i ujawnionych w toku posiedzenia dowodów - nie budzą wątpliwości, a postawa oskarżonego wskazuje, że cele postępowania zostaną osiągnięte pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy.

Przedmiotem zainteresowania Sądu w tym zakresie była zatem głównie kwestia kary uzgodnionej przez oskarżyciela publicznego oraz oskarżonego, a w szczególności czy odpowiada ona dyrektywom jej wymiaru określonym w art. 53 kk. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Te właśnie zasady kodeksu karnego Sąd miał na uwadze, uznając karę zaproponowaną przez strony postępowania dla A. M. – 250 stawek dziennych po 10 złotych grzywny za sprawiedliwą. W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest bowiem adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Tak ukształtowana kara uwzględnia okoliczności łagodzące winę oskarżonego. W pierwszym zatem rzędzie – przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu, a także wyrażenie skruchy. Ponadto bierze ona również pod uwagę uprzednią niekaralność oskarżonego, co wskazuje na nienaganny tryb jego dotychczasowego życia. Z drugiej strony, uwzględnia jednak również znaczny stopień nietrzeźwości w jakim znajdował się A. M.. Tym samym, biorąc pod uwagę, iż sprawca czynu z art. 178a § 1 k.k. podlega karze grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2, zasadnym było wymierzenie A. M., zgodnie ze złożonym przez oskarżyciela publicznego wnioskiem, kary grzywny we wskazanym powyżej wymiarze, a zatem sytuującej się bliżej dolnego rejestru ustawowego zagrożenia w obrębie tego rodzaju kary.

Natomiast w punkcie drugim uzasadnianego wyroku Sąd na mocy art. 42 § 2 k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat, uwzględniając i w tym zakresie wniosek złożony przez Prokuratora. Taki okres zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zgodnie z przepisami jest okresem minimalnym, przy czym w sytuacji skazania sprawcy nie można odstąpić od jego orzeczenia. Tym samym bez znaczenia są argumenty zawarte w piśmie oskarżonego z dnia 17 maja 2016 r., gdyż orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów w wysokości co najmniej 3 lat jest obligatoryjne. Zauważyć przy tym należy, iż oskarżony miał w wydychanym powietrzu niemal dwa promile alkoholu i w takim stanie prowadził samochód i spowodował kolizję drogową, co stało się przyczyną interwencji Policji i skontrolowania stanu trzeźwości oskarżonego. Oskarżony sam przyznał, że spożywał w dniu zdarzenia alkohol w postaci wódki i po jego spożyciu prowadził pojazd. Niezależnie zatem od przepisów ustawy, Sąd stoi na stanowisku, iż wobec skrajnej nieodpowiedzialności oskarżonego prowadzenie przez niego pojazdu mechanicznego stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa powszechnego i zakaz powinien być wobec niego orzeczony. Jeżeli obowiązki służbowe oskarżonego wymagają przemieszczania się, powinien do tego wykorzystywać inne środki komunikacji, np. rower. Dowożenie materiałów niezbędnych do prac budowlanych czy remontowych leży w gestii pracodawcy oskarżonego.

Sąd na mocy art. 49 § 2 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 zł. Orzeczenie świadczenia pieniężnego co najmniej w tej wysokości jest obligatoryjne.

Mając na uwadze, iż uzgodnienie, o którym mowa w art. 335 § 1 k.p.k. obejmować może również poniesienie przez oskarżonego kosztów postępowania, Sąd w punkcie czwartym uzasadnianego wyroku, uwzględniając wniosek Prokuratora, zdecydował również na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 2 ust. 1 pkt. 2, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) o obciążeniu oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 70 zł (siedemdziesięciu złotych) oraz opłatą w wysokości 200 zł (dwustu złotych). Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania zgodnie z którą, każdy kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Oskarżony jest zdrowym, pracującym mężczyzną, osiągającym na bieżąco dochody z pracy. Brak było zatem podstaw do przyjęcia, że uiszczenie kosztów procesu byłoby dla A. M. zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację majątkową czy osobistą.