Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Magdalena Sadowska

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2016 roku sprawy J. S. s. A. i H. z domu W., urodzonego (...) w C.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 marca 2015 roku w miejscowości D. na drodze publicznej kierował rowerem pomimo zakazu prowadzenia rowerów orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku sygn. akt X K 592/12 na okres od 2013/07/16 do dnia 2018/07/16,

tj. o przestępstwo z art. 244 k.k.

I.  oskarżonego J. S. uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 244 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. skazuje go i wymierza oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 30 (trzydziestu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł (dziesięć złotych);

II.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi: wydatkami w kwocie 448 zł (czterysta czterdzieści osiem złotych) oraz opłatą w wysokości 30 zł (trzydzieści złotych).

Sygn. akt X K 451/15

UZASADNIENIE

W związku ze złożeniem wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku w trybie art. 422 § 2 k.p.k. ze wskazaniem, że wniosek dotyczy rozstrzygnięcia o wymierzonej J. S. kary , Sąd stosownie do treści art. 424 § 3 k.p.k. ograniczył zakres uzasadnienia w sprawie.

Uznając J. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu i kwalifikowanego aktem oskarżenia czynu, Sąd doszedł do przekonania, że w świetle wszystkich ujawnionych w toku posiedzenia dowodów oraz przyznania się przez oskarżonego do winy, sprawstwo J. S. we wskazanym zakresie nie budzi wątpliwości. Nadto oskarżony jest zdolny ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym opinia sądowo - psychiatryczna nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu J. S. był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Sąd stwierdził w tym zakresie, iż odpowiedzialności karnej za zarzucone oskarżonemu przestępstwo z art. 244 k.k. podlega min. ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów. Tymczasem J. S. w dniu 17 marca 2015 roku w miejscowości D. kierował na drodze publicznej rowerem pomimo zakazu prowadzenia rowerów orzeczonego względem niego wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku sygn. akt X K 592/12 na okres od 2013/07/16 do dnia 2018/07/16, tym samym wypełniając wszystkie znamiona wskazanego występku.

Przed przejściem do omówienia wymiaru kary oraz innych konsekwencji prawnych czynu przypisanego oskarżonemu, wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym po dniu 01 lipca 2015 r. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396), należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja tak J. S. w obu stanach prawnych jest tożsama - zagrożenie karne przewidziane w art. 244 k.k. jest bowiem identyczne. Nadto zarówno na gruncie ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, jak i po tej dacie możliwym było wymierzenie względem oskarżonego zamiast kary pozbawienia wolności kary grzywny albo karzy ograniczenia wolności (pierwotnie w oparciu o art. 58 § 3 k.k., następnie – art. 37a k.k.). Mając zatem na uwadze, iż zasadą jest stosowanie ustawy obowiązującej w momencie orzekania, nie znajdując postaw dla stosowania ustawy karnej obowiązującej przed wskazaną nowelizacją Sąd wyrokował w oparciu o przepisy kodeksu karnego w brzmieniu z dnia 01 lipca 2015 roku.

Rozważając kwestię kary dla J. S. za opisany powyżej czyn, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary, uwzględniając przy tym, że przestępstwo jakiego dopuścił się oskarżony jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat. W związku z powyższym Sąd wymierzył J. S. na mocy art. 244 k.k. w zw. z art. 37a k.k. karę 30 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 zł. W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Uwzględnia ona wysoki stopień winy J. S., przejawiający się w tym, iż dopuścił się przypisanego mu przestępstwa w zamiarze bezpośrednim, w konsekwencji czego jego zachowanie należy potraktować jako świadome i rażące lekceważenie obowiązujących przepisów prawa. Na niekorzyść oskarżonego przemawiał również fakt jego uprzedniej karalności, w tym za przestępstwo przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Nie mniej jednak podkreślenia przy tym wymaga, iż jak wynika z załączonych do akt sprawy dokumentów, w tym odpisów wyroków oraz danych o karalności, J. S. od grudnia 2012 roku nie wchodził w konflikt z prawem, co poczytane zostało na jego korzyść. Nie bez znaczenia jest również fakt, iż przestępstwo, w związku z którym orzeczono wobec J. S. zakaz prowadzenia rowerów, stanowi obecnie wykroczenie.

Sąd stwierdził nadto, że na korzyść oskarżonego przemawia również jego postawa przyjęta po popełnieniu przestępstwa – przyznanie się do winy, złożenie wyjaśnień umożliwiających dokonanie ustaleń faktycznych w sprawie oraz okazanie skruchy. Co za tym idzie, nieuzasadnionym było orzekanie względem oskarżonego kary surowszej – tj. ograniczenia czy też pozbawienia wolności. W konsekwencji w pełni wystarczające dla realizacji celów kary, zarówno w sferze prewencji szczególnej, jak i generalnej będzie orzeczenie właśnie kary grzywny. Jednocześnie wskazać należy, iż wysokość tej kary, tj. 30 stawek dziennych po 10 zł każda z nich, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 1 i 3 k.k., zgodnie z którą ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając na względzie fakt, iż oskarżony osiąga dochód jedynie w postaci renty o wysokości zaledwie 529 zł, a przy tym ma na swoim utrzymaniu konkubinę, określenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 10 zł jest w ocenie Sądu uzasadnione.

Sąd zdecydował również na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) o zasądzeniu od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym 448 zł tytułem wydatków oraz 30 zł tytułem opłaty. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania zgodnie z którą, każdy kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. W związku z powyższym, choć oskarżony osiąga bardzo niski dochód Sąd doszedł do przekonania, iż wysokość kosztów sądowych nie jest znaczna, brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że ich uiszczenie byłoby dla J. S. zbyt uciążliwe ze względu na sytuację majątkową czy osobistą.

ZARZĄDZENIE

1)  (...);

2)  (...);

3)  (...).

G., dnia 13 czerwca 2016 r.