Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Marta Filipiak

przy udziale Inspektor Urzędu Skarbowego w Pruszczu Gdańskim Katarzyny Chołocińskiej

po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2016 r.

sprawy W. S. , s. J. i S., ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

prowadząc w 2009 r. działalność gospodarczą pod nazwą STANDARD 2000 (...) z/s P. ul. (...), będąc podatnikiem podatku VAT i osobą odpowiedzialną za prawidłowe regulowanie zobowiązań podatkowych wobec Skarbu Państwa, w złożonej w dniu 27.04.2009 r. deklaracji dla podatku od towarów i usług, na druku VAT-7K za I kwartał 2009 r., podał nieprawdę wskazując podatek naliczony VAT do odliczenia zawyżony o kwotę w wysokości 114.334 zł z tytułu transakcji, które w rzeczywistości nie miały miejsca pomiędzy wskazanymi podmiotami w fakturach VAT o numerach:

⚫

faktura VAT nr (...) z dnia 15.01.2009 r. o wartości netto:112.700 zł oraz podatku VAT w wysokości 24.794 zł;

⚫

faktura VAT nr (...) z dnia 16.02.2009 r. o wartości netto: 77.000 zł oraz podatku VAT w wysokości 16.940 zł;

⚫

faktura VAT nr (...) z dnia 9.03.2009 r. o wartości netto: 200.000 zł oraz podatku VAT w wysokości 44.000 zł;

⚫

faktura VAT nr (...) z dnia 30.03.2009 r. o wartości netto:130.000 zł oraz podatku VAT w wysokości 28.600 zł;

wystawionych przez firmę (...).A. (...) Sp. z o.o. z/s W., ul. (...) na kwotę 634.034 zł brutto, w tym podatek VAT 114.334 zł, narażając tym samym należny podatek od towarów i usług za I kwartał 2009 r. na uszczuplenie w kwocie 75.528 zł,

tj. o przestępstwo z art. 56 § 2 k.k.s.

I.  uznaje oskarżonego W. S. za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 56 § 2 k.k.s. art. 23 § 1, 2 i 3 k.k.s. wymierza mu karę grzywny w wysokości 70 (siedemdziesięciu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P. kwotę 752,76 (siedemset pięćdziesiąt dwa 76/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego;

III.  na podstawie art. 626§1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. w zw. z art. 113§1 k.k.s., art. 1, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych / Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 r., ze zm. / obciąża oskarżonego kosztami postępowania: wydatkami w kwocie 822,76 (osiemset dwadzieścia dwa 76/100) złotych oraz opłatą w wysokości 700 (siedmiuset) złotych.

Sygn. akt X K 872/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. S. w 2009 r. prowadził działalność gospodarczą pod nazwą STANDARD 2000 (...) z/s w P. ul. (...).

W tym samym czasie M. H. i P. D. wraz z R. B. prowadzili zorganizowany proceder polegający na wystawianiu nierzetelnych, tzw. „pustych” faktur VAT, nie odzwierciedlających rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a mających na celu zawyżanie kosztów firm je nabywających, poprzez sieć kontrolowanych przez siebie spółek, m. in. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Spółka ta nie prowadziła faktycznie działalności gospodarczej, nie posiadała majątku. Spółkę (...) formalnie prowadził R. B., on też utrzymywał kontakty z W. S., który nabywał od niego nierzetelne faktury VAT wystawione przez spółkę (...).

/dowody: zeznania M. H. k. 11-13, 22-32 , 37-38, 42-51, 15-21

zeznania D. T. k. 14-21, 72-75

zeznania R. B. k. 53-70

zeznania E. R. k. 77-79

zeznania L. Ł. k. 33-36/

W. S. w złożonej w dniu 27.04.2009 r. deklaracji dla podatku od towarów i usług, na druku VAT-7K za I kwartał 2009 r., podał nieprawdę wskazując podatek naliczony VAT do odliczenia zawyżony o kwotę w wysokości 114.334 zł z tytułu transakcji, które w rzeczywistości nie miały miejsca pomiędzy wskazanymi podmiotami w fakturach VAT o numerach:

⚫

faktura VAT nr (...) z dnia 15.01.2009 r. o wartości netto:112.700 zł oraz podatku VAT w wysokości 24.794 zł;

⚫

faktura VAT nr (...) z dnia 16.02.2009 r. o wartości netto: 77.000 zł oraz podatku VAT w wysokości 16.940 zł;

⚫

faktura VAT nr (...) z dnia 9.03.2009 r. o wartości netto: 200.000 zł oraz podatku VAT w wysokości 44.000 zł;

⚫

faktura VAT nr (...) z dnia 30.03.2009 r. o wartości netto:130.000 zł oraz podatku VAT w wysokości 28.600 zł;

wystawionych przez firmę (...).A. (...) Sp. z o.o. z/s W., ul. (...) na kwotę 634.034 zł brutto, w tym podatek VAT 114.334 zł, narażając tym samym należny podatek od towarów i usług za I kwartał 2009 r. na uszczuplenie w kwocie 75.528 zł.

/dowody: wyciągi z rejestrów sprzedaży k. 85-90

kserokopia deklaracji VAT-7 k. 91-92, 100-101

zestawienie danych z deklaracji VAT k. 93/

Oskarżony W. S. nie był uprzednio karany.

/dowód: karta karna k. 10/

Sąd zważył, co następuje:

Sprawstwo i wina oskarżonego co do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Sąd ustaleń w tym zakresie, jak i w zakresie stanu faktycznego, dokonał w oparciu o wiarygodny materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w postaci protokołów wyjaśnień M. H., D. T., R. B., E. R., L. Ł., ujawnionych w trybie art. 394§2 k.p.k. Relacje wszystkich tych osób, w niniejszej sprawie posiadających status świadków, są spójne, wzajemnie się uzupełniają, dają w ocenie Sądu jasny i pełny obraz zarówno działalności polegającej na wystawianiu nierzetelnych faktur w imieniu m. in. spółki (...), jak również udziału i świadomości W. S. co do tego, iż wystawione na rzecz jego firmy faktury ze spółki (...) nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Jednocześnie Sąd uznał, iż uznanie wyjaśnień świadków za ujawnione bez odczytywania jest wystarczające wobec faktu, iż wyjaśnienia te nie zawierały sprzeczności, zaś strona przeciwna nie wnosiła o bezpośrednie przesłuchanie świadków.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zeznań M. O., G. P. i T. F.. Zeznania M. O. i G. P. nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, zaś T. F. odmówiła składania zeznań w sprawie.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty urzędowe zgromadzone w sprawie. Wszystkie te dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby oraz przy zachowaniu wymogów przewidzianych w obowiązujących przepisach prawa. Sąd nie znalazł więc podstaw, by kwestionować wiarygodność treści w nich zawartych. Nie budzą one żadnych wątpliwości, co do rzetelności i autentyczności zgromadzonych w nich informacji. Zostały nadto sporządzone przez organy do tego powołane, w formie przewidzianej przepisami obowiązującego prawa. Podkreślić również należy, że żadna ze stron nie kwestionowała w toku postępowania prawdziwości ani wiarygodności żadnego z dokumentów ujawnionych w toku rozprawy.

Reasumując, w świetle zebranego materiału sprawstwo oskarżonego nie budzi wątpliwości. Zdaniem Sądu pewnym jest, że dokonał on czynu opisanego w akcie oskarżenia. Sąd podziela także kwalifikację prawną czynu przyjętą przez oskarżyciela publicznego w konkluzji aktu oskarżenia.

Niewątpliwym jest w świetle ustalonego stanu faktycznego, iż W. S., uwzględniając w złożonej deklaracji VAT-7K nierzetelne faktury wystawione przez spółkę (...), naraził na uszczuplenie należny podatek VAT w kwocie wskazanej w zarzucie, wyczerpując tym samym znamiona przestępstwa z art. 56§1 k.k.s.

Sąd rozważał również podnoszoną przez obrońcę kwestię ewentualnego przedawnienia karalności czynu zarzucanego oskarżonemu. Zgodnie z art. 44§1 pkt 1 k.k.s., karalność przestępstwa skarbowego zagrożonego karą grzywny ustaje, gdy od jego popełnienia upłynęło 5 lat. Bieg przedawnienia karalności przestępstwa polegającego na uszczupleniu lub narażeniu na uszczuplenie należności publicznoprawnej rozpoczyna się z końcem roku, w którym upłynął termin płatności tej należności (art. 44§3 k.k.s.). Okres ten ulega przedłużeniu o dalsze 5 lat w przypadku wszczęcia w trakcie jego biegu postępowania przeciwko sprawcy (art. 44§5 k.k.s.).

Przenosząc powyższe zapisy ustawy na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, iż bieg przedawnienia karalności przestępstwa zarzucanego oskarżonemu rozpoczął się w dniu 1 stycznia 2010 r. (z końcem roku 2009, w którym upłynął termin płatności należnego podatku VAT). Postanowienie o przedstawieniu zarzutów wobec W. S. zostało wydane w dniu 20 listopada 2013 r. Nie można było ogłosić go podejrzanemu, gdyż jego miejsce pobytu nie było znane i mimo wysiłków organów skarbowych nie udało się go ustalić. Zdaniem Sądu, skoro w sprawie zachodziła obiektywna niemożność ogłoszenia podejrzanemu zarzutu ujętego w postanowieniu z 20 listopada 2013 r., zaś jak to wynika z akt i z samej daty postanowienia (ponad rok przed upływem pierwotnego terminu przedawnienia), postanowienie to nie było jedynie technicznym zabiegiem organu ukierunkowanym na przedłużenie terminu przedawnienia karalności czynu zarzucanego podejrzanemu, a organ postępowania karnoskarbowego podejmował rzeczywiste wysiłki w celu ustalenia miejsca pobytu podejrzanego i ogłoszenia mu postawionego zarzutu).

W świetle powyższych konstatacji, w ocenie Sądu wydanie postanowienia o przedstawieniu zarzutów wywołało skutek w postaci przedłużenia biegu terminu przedawnienia o dalsze 5 lat. Tym samym termin przedawnienia karalności czynu zarzucanego oskarżonemu w niniejszej sprawie przypada na 1 stycznia 2020 r. Brak jest zatem formalnych przeszkód do skazania oskarżonego i wymierzenia mu kary za zarzucane mu przestępstwo karnoskarbowe.

Decydując o wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w przepisie art. 12 § 1 k.k.s., w myśl którego kary, środki karne oraz inne środki przewidziane w kodeksie stosuje się z uwzględnieniem zasad humanitaryzmu, w szczególności z poszanowaniem godności człowieka. Z kolei zgodnie z treścią § 2 tego przepisu Sąd wymierza karę, środek karny lub inny środek według swego uznania, w granicach przewidzianych przez kodeks bacząc, aby ich dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które mają one osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wymierzając karę oskarżonemu miał również na względzie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego.

Na niekorzyść oskarżonego Sąd wziął pod uwagę znaczny stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu przestępstwa skarbowego, na co składa się od strony przedmiotowej w szczególności rodzaj dobra prawnego naruszonego przez oskarżonego. Czyn oskarżonego godził w porządek finansowy i mienie Skarbu Państwa. Kwota narażonego na uszczuplenie podatku była dość wysoka, wynosiła ponad 75.000 złotych. Dodatkowo, w płaszczyźnie podmiotowej należy wskazać, iż oskarżony świadomie pozyskał nierzetelne faktury, by zawyżyć koszty prowadzonej działalności, a zarazem uzyskać korzyść w zakresie podatku VAT. Nie budzi zatem wątpliwości Sądu, iż działanie oskarżonego miało charakter zawiniony.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił uprzednią niekaralność oskarżonego.

W ocenie Sądu orzeczona w wymiarze 70 stawek dziennych po 100 złotych każda, kara grzywny jest adekwatna zarówno do stopnia zawinienia jak i społecznej szkodliwości popełnionego przez W. S. przestępstwa skarbowego. Co prawda Sąd nie zna sytuacji finansowej oskarżonego, wobec prowadzenia niniejszego postępowania w trybie postępowania w stosunku do nieobecnych, to jednak należało mieć na uwadze, że przed popełnieniem czynu oskarżony prowadził własną działalność gospodarczą, która mogła generować określone dochody. Tym samym należało uznać, że oskarżony posiada możliwości zarobkowe.

Zdaniem Sądu orzeczona grzywna jest wystarczająca również dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobieżenia ponownemu popełnieniu przestępstwa skarbowego.

Sąd zasądził na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego koszty nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego.

Sąd obciążył oskarżonego obowiązkiem zapłaty kosztów procesu (wydatkami i opłatą), Sąd nie znalazł bowiem przyczyn uzasadniających zwolnienie go od obowiązku uiszczenia powyższych kosztów.