Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Paweł Chodkowski

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2016 roku

sprawy przeciwko J. K. synowi M. i M. z domu B.

urodzonego (...) w miejscowości H.

obwinionego o to, że

w dniu 11 października 2015 roku ok. godz. 12:20 we W. na ul. (...) stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki C. (...) nr rej. (...) wyjeżdżając z parkingu na ul. (...) z zamiarem skrętu w lewo w kierunku pl. (...) nie zachował szczególnej ostrożności w trakcie manewru włączania się do ruchu, nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki S. (...) nr rej. (...) jadącemu jezdnią ul. (...) od strony ul. (...) w kierunku pl. (...) i znajdował się w trakcie wykonywania manewru skrętu w lewo z zamiarem wjechania na parking

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinionego J. K. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 584,55 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 11 października 2015 roku, około godziny 12:20 na ulicy (...), kierujący pojazdem marki C. (...) o numerze rejestracyjnym (...) J. K., wyjeżdżając z parkingu na ul. (...) z zamiarem skrętu w lewo w kierunku placu (...) uderzył skręcający w lewo z ulicy (...) na tenże parking pojazd marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), który kierowany był przez M. S. (1). W wyniku zaistniałego zdarzenia doszło do uszkodzenia przedniego lewego zderzaka samochodu marki C. oraz tylnych lewych drzwi samochodu marki S..

Dowód:

- dokumentacja fotograficzna, k. 9

- zeznania M. S. (2), k. 17-19, 56

- zeznania M. S. (1), k. 25-28, 56

- częściowo wyjaśnienia J. K., k. 56

- opinia biegłego, k. 61-72

Obwiniony J. K. jest żonaty. Źródłem jego dochodu jest emerytura w wysokości 930 złotych netto miesięcznie. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Posiada gospodarstwo rolne. Nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo.

Dowód:

- protokół wyjaśnień J. K., k. 35-36

Obwiniony J. K. przesłuchany w dniu 10 listopada 2015 roku nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Na rozprawie w dniu 23 marca 2016 roku obwiniony także nie przyznał się do winy i wyjaśnił, że wyjeżdżając z parkingu samochodem marki C. (...) zatrzymał się w celu ustąpienia pierwszeństwa skręcającym z ulicy (...) na ten parking dwóm samochodom, w tym S. C. (...). Najpierw obwiniony zaprzeczył, ażeby doszło do kolizji pomiędzy jego pojazdem a samochodem marki S.. Potem jednak stwierdził, że nie wie czy doszło do kolizji, ale w każdym razie w chwili zdarzenia jego pojazd stał.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny opierając się częściowo na wyjaśnieniach obwinionego J. K., a także na dowodach w postaci zeznań świadków M. S. (1) i M. S. (2), opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych oraz sporządzonej dokumentacji fotograficznej.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w zakresie ustaleń dotyczących miejsca i czasu zaistniałego zdarzenia. W pozostałym zakresie jego relacja nie jest wiarygodna. W pierwszej kolejności należy wskazać, że wyjaśnienia złożone na rozprawie w dniu 23 marca 2016 roku są wewnętrznie niespójne. Obwiniony z jednej strony zaprzeczył kategorycznie, jakoby doszło do jakiegokolwiek kontaktu jego pojazdu z pojazdem marki S., twierdząc, że na jego pojeździe nie było żadnych uszkodzeń. Z drugiej zaś, przecząc temu stwierdzeniu dopuścił możliwość zaistnienia kolizji i dodał, że jego pojazd stał. Wyjaśnieniom obwinionego nie można przyznać także waloru rzeczowości. Jego relacja jest pełna przypuszczeń, które nie znajdują oparcia w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Ciężko jest bowiem zaakceptować twierdzenia obwinionego, o niewiedzy odnośnie tego, czy doszło do kolizji, czy też nie, skoro ujawnione uszkodzenia pojazdów wskazują na to, że ewentualny kontakt pomiędzy pojazdami powinien być obiektywnie i subiektywnie odczuwalny przez uczestników kolizji. Dlatego też, Sąd oceniając wiarygodność złożonych wyjaśnień, odmówił im wiary w przytoczonym zakresie, uznając, że stanowią one przyjętą przez obwinionego linię obrony, zmierzającą do wyłączenia jego odpowiedzialności za zarzucane wykroczenie.

Znaczenia dla rekonstrukcji stanu faktycznej w niniejszej sprawie miały także zeznania świadków M. S. (1) i M. S. (2), którzy poruszali się pojazdem marki S. (...). Przedstawiona przez nich relacja zaistniałego zdarzenia jest jasna i rzeczowa. Zeznania te są wzajemnie spójne oraz korespondują z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Stąd też brak podstaw, by odmówić im wiarygodności.

Z uwagi na charakter niniejszego postępowania, a także to, że uczestnicy kolizji przedstawiali sprzeczne ze sobą wersję zdarzenia, koniecznym było uzyskanie opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych. Zgodnie z wnioskami z niej płynącymi kształt uszkodzeń ujawnionych na obu pojazdach oraz ich usytuowanie odpowiada przebiegowi zdarzenia, który przedstawili w zeznaniach świadkowie zdarzenia, poruszający się samochodem marki S. (...). Jak wskazuje dalej biegły obwiniony J. K. włączając się do ruchu z drogi podporządkowanej zobowiązany był na podstawie art. 17 ustawy Prawo o ruchu drogowym do ustąpienia pierwszeństwa wszystkim uczestnikom ruchu, a wykonywany przez niego manewr powinien być dokonywany z zachowaniem szczególnej ostrożności, co nie miało miejsca w przedmiotowej sprawie.

Sporządzoną w dniu 31 marca 2015 roku opinię biegłego Sąd uznał za wiarygodną, ze względu na jej rzetelność, jasność i kompleksowość. Ponadto, opinia, poprzez szczegółowość zawartych w niej opisów oraz wniosków, popartych logicznymi i racjonalnymi argumentami, pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do nich. Opinia wykazuje wewnętrzną i zewnętrzną spójność oraz opiera się na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Sporządzone w jej końcowej części wnioski mają charakter stanowczy i wynikają wprost z przeprowadzonych i udokumentowanych badań przeprowadzonych przez biegłego. Nie bez znaczenia dla wiarygodności tego dowodu jest także fakt sporządzenia opinii przez biegłego sądowego z wieloletnim stażem, który posiada wiedzę specjalną i odpowiednie kwalifikacje w zakresie dokonywanych ocen. Z tych też względów dowód ten stanowił podstawę dokonanych przez Sąd ustaleń w zakresie rekonstrukcji kolizji drogowej.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się także na dokumentacji fotograficznej sporządzonej na miejscu zdarzenia. W ocenie Sądu dowód ten jest wiarygodny, bowiem sporządzony został zgodnie z zasadami sztuki, przez organ do tego uprawniony, a następnie został wprowadzony do procesu zgodnie z wymogami prawa i nie był kwestionowany przez żadną ze stron.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że obwiniony J. K. wyczerpał swoim zachowaniem znamiona wykroczenia z art. 86 §1 k.w., poprzez niezachowanie szczególnej ostrożności w trakcie wykonywania manewru włączania się do ruchu i nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...), czym spowodował zagrożenie w ruchu drogowym doprowadzając do kolizji.

Zgodnie z art. 33 §1 k.w. organ orzekający wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę za dane wykroczenie, oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu i biorąc pod uwagę cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do ukaranego. Zgodnie z §2 przywołanego przepisu wymierzając karę, organ orzekający bierze pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek do pokrzywdzonego, jak również właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy, jego stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem i zachowanie się po popełnieniu wykroczenia.

Oceny stopnia społecznej szkodliwości, Sąd dokonał w oparciu o jego ustawową definicję zawartą w art. 47 §6 k.w., biorąc pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Należy stwierdzić, że obwiniony swoim zachowaniem dopuścił się naruszenia podstawowej reguły wynikającej z przepisów o ruchu drogowym, jaką jest obowiązek ustąpienia pierwszeństwa przejazdu. Jednakże niski stopień naruszenie tego obowiązku, sposób i okoliczności popełnienia czynu, a także rodzaj i charakter naruszonego dobra oraz niewielki rozmiar wyrządzonej szkody wyłączają możliwość uznania, że stopień społecznej szkodliwości czynu był duży.

W zakresie prewencji indywidualnej oraz celów wychowawczych, Sąd miał na uwadze przede wszystkim to, że obwiniony jest doświadczonym kierowcą, posiadającym wieloletnie doświadczenie w kierowaniu pojazdami. Natomiast w kwestii oddziaływania społecznego, Sąd uwzględnił problem nagminności popełniania tego typu czynów na obszarze miasta.

Mając na uwadze zaprezentowane powyżej rozważania, a także nie tracąc z pola widzenia treści art. 24 §3 k.w., który nakazuje przy wymiarze kary grzywny uwzględniać dochody sprawcy, jego warunki osobiste i rodzinne, a także stosunku majątkowe i możliwości zarobkowe, Sąd orzekł wobec obwinionego karę grzywny w wysokości 300 złotych. W ocenie Sądu, w świetle przedstawionych powyżej okoliczności, wymierzenie kary tego rodzaju i w tej wysokości, zapewni w sposób najpełniejszy realizację jej celów w stosunku do ukaranego, uwzględniając jednocześnie stopień społecznej szkodliwości jego czynu.

W kwestii orzeczenia o kosztach, Sąd na podstawie art. 118 §1 k.p.w. i art. 616 §2 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. obciążył obwinionego kosztami postępowania w wysokości 584,55 złotych oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 30 złotych nie dopatrując się okoliczności, które uzasadniałyby przerzucenie tych kosztów na Skarb Państwa.