Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 12 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący-Sędzia: SO Barbara Braziewicz (spr.)

Sędziowie: SO Marcin Rak

SR (del.) Joanna Łukasińska-Kanty

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 stycznia 2016 r. w G.

sprawy z wniosku wierzycieli (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością we W. i (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko dłużnikowi Z. K. (K.)

o egzekucję świadczenia pieniężnego

w przedmiocie wniosku Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Tarnowskich Górach M. Z. o wyznaczenie innego organu egzekucyjnego

na skutek zażalenia dłużnika

na postanowienie Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 13 maja 2014 r., sygn. akt I Co 1028/14

postanawia:

oddalić zażalenie.

SSR (del.) Joanna Łukasińska-Kanty SSO Barbara Braziewicz SSO Marcin Rak

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 13 maja 2014r. Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach umorzył postępowanie w sprawie I Co 1028/14 w przedmiocie wniosku Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Tarnowskich Górach M. Z. o wyznaczenie innego organu egzekucyjnego do dalszego prowadzenia spraw Km 1023/13 i Km 11792/13. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że Zarządzeniem Prezesa Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 kwietnia 2014r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Tarnowskich Górach M. Z. został zawieszony w czynnościach, a wykonywanie czynności Komornika powierzono zastępcy – asesorowi komorniczemu T. P.. Zatem, w ocenie Sądu Rejonowego ustała konieczność wyznaczenia innego organu egzekucyjnego do dalszego prowadzenia postępowania w sprawach powyższych. Z tych powodów wniosek komornika uznać należało za bezprzedmiotowy i w oparciu o art. 355§1k.p.c. w zw. z art. 13§2 k.p.c., umorzyć postępowanie.

Zażalenie na to postanowienie wniósł dłużnik, zaskarżąc je w całości. Skarżący wniósł o jego zmianę i wyznaczenie innego organu egzekucyjnego do dalszego prowadzenia egzekucji. Zarzucił Sądowi błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że ustała konieczność wyznaczenia innego organu egzekucyjnego do dalszego prowadzenia postępowań, w sytuacji gdy zawieszony w czynnościach komornik M. Z. powierzył wykonywanie czynności zastępcy – asesorowi komorniczemu T. P., który działa pod jego nadzorem. W uzasadnieniu zażalenia podniósł, że współpraca asesora z komornikiem może budzić uzasadnione obawy, co do jego bezstronności.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie dłużnika, choć zasadne, nie mogło odnieść skutku w okolicznościach niniejszej sprawy.

W oparciu o art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Z kolei przepis art. 13 § 2 stanowi, że przepisy o procesie stosuje się odpowiednio do innych rodzajów postępowań unormowanych w niniejszym kodeksie, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Także w wypadku, gdy postępowanie w przedmiocie wniosku Komornika o wyznaczenie innego organu egzekucyjnego stało się zbędne lub niedopuszczalne lub taki wniosek zostałby cofnięty Sąd winien wydać postanowienie umarzające postępowanie w sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego rację ma skarżący twierdząc, że niesłusznie umorzono postępowanie przed Sądem pierwszej instancji z przyczyn w nim podanych. Wedle art. 9 ust. 5 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 133, poz. 882 ze zm.) w zakresie nieuregulowanym w niniejszej ustawie do komornika stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o wyłączeniu sędziego. Co zaś tyczy się zastępcy komornika, czyli asesora komorniczego, to w tym wypadku stosuje się także przepisy dotyczące wyłączenia komornika. Przesłanką wyłączenia może być okoliczność tego rodzaju, że mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość, co do bezstronności wyłączanego w danej sprawie. Zdaniem Sądu Okręgowego, fakt, że komornik przez wiele lat współpracował ze swoim zastępcą asesorem komorniczym T. P., nadzorując tok podejmowanych przez niego czynności, powoduje, że nie można mówić o jego bezstronności i dlatego wyłączenie, w niniejszej sprawie również asesora bezpośrednio podlegającego nadzorowi wyłączonego Komornika byłoby zasadne. Jednakże, w obecnym stanie w/w spraw egzekucyjnych, zmiana zaskarżonego postanowienia byłaby bezprzedmiotowa.

Zgodnie z pismem Komornika z dnia 26 marca 2015r. (k. 78), postępowanie egzekucyjne prowadzone pod sygn. akt Km 1023/13 zostało, postanowieniem z dnia 30 kwietnia 2014r. (Km 1023/13, k. 28), prawomocnie umorzone, a postępowanie egzekucyjne prowadzone pod sygn. akt Km 11702/13 zostało, postanowieniem z dnia 18 listopada 2014r. (Km 11702/13, k. 59), przekazane do dalszego prowadzenia Komornikowi Sądowemu przy Sądzie Rejonowym w W. M. J., z uwagi na zbieg egzekucji sądowych. Zatem tak Komornik Sądowy M. Z., jak i asesor komorniczy T. P., nie prowadzą już przedmiotowych postępowań, więc nie celowym byłoby wyznaczanie innego organu do ich prowadzenia, a skoro sprawa o wyznaczenie innego organu ma charakter poboczny wobec sprawy głównej, to w wypadku gdy podmioty, które mają prowadzić sprawę główną już tego nie czynią, to wydanie orzeczenia jest zbędne. Z tych powodów wniesione zażalenie podlegało oddaleniu. Wypada także wrócić uwagę na to, iż z uwagi na wniosek wierzyciela z dnia 23 listopada 2015r. o przekazanie akt sprawy Km 110702/13 do łącznego prowadzenia egzekucji innemu komornikowi do dalszego skutecznego prowadzenia egzekucji celowym było jak najszybsze zakończenie niniejszej sprawy.

Przy czym należy zauważyć, iż w sprawach egzekucyjnych Km 1023/13 i Km 11792/13 Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Tarnowskich Górach wadliwie wydał postanowienia z dnia 28 marca 2014r. na podstawie art. 54 k.p.c. w zw. z art.13§ 2 k.p.c. w zw. z art. 49 k.p.c. wyłączające tego komornika od dalszego udziału w sprawie bowiem o wyłączeniu Komornika winien wypowiedzieć się Sąd wydając w tym zakresie stosowne postanowienie. Szerzej w tej kwestii wypowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 0.12.2005r., III CZP 113/05 ( OSN 2006, Nr 11, poz. 185, Legalis), stwierdzając, iż rozpoznanie wniosku o wyłączenie komornika należy do właściwości sądu. Stan prawny dotyczący wyłączenia komornika zmieniony został ustawą o komornikach sądowych i egzekucji. Artykuł 9 tej ustawy stanowi, że do komornika stosuje się przepisy o wyłączeniu sędziego. Sąd ten zwrócił także uwagę na różnicę między tym przepisem i art. 54 k.p.c.; przepis ten dotyczy tylko komornika, natomiast art. 54 k.p.c. - wszystkich organów sądowych oraz prokuratora. W art. 9 nie ma zastrzeżenia, że przepisy o wyłączeniu sędziego stosuje się do komornika tylko odpowiednio, jak też brak kompetencji dla organu nadrzędnego przy rozstrzyganiu wniosku o wyłączenie. Okoliczność, że art. 54 k.p.c. odnosi się ogólnie do wyłączenia organów sądowych oraz prokuratora, a art. 9 cytowanej ustawy tylko do wyłączenia komornika, przemawia za uznaniem art. 9 za przepis szczególny w stosunku do art. 54 k.p.c. Zgodnie z zasadą, że późniejszy przepis szczególny uchyla wcześniejszy przepis ogólny trzeba przyjąć, iż z chwilą wejścia w życie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji art. 54 k.p.c. utracił zastosowanie do wyłączenia komornika i w tym zakresie stosuje się art. 9 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Kategoryczna redakcja art. 9, który nakazując stosowanie do komornika przepisów o wyłączeniu sędziego nie czyni żadnych wyjątków, oznacza, że wyrażone w nim odesłanie obejmuje także tryb, w jakim do wyłączenia dochodzi, w tym właściwość organu orzekającego. Organem tym, stosownie do art. 52 § 1 k.p.c., jest sąd. Ponadto Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, iż obecnie komornik, będąc funkcjonariuszem publicznym, działa w zasadzie poza strukturą sądownictwa. Niełatwo byłoby wskazać, kto jest organem nadrzędnym nad komornikiem, gdyż nadzór administracyjny nad nim został podzielony między prezesa sądu rejonowego, Ministra Sprawiedliwości i samorząd komorniczy. Nie mniej, z uwagi na powyższe, Komornik sam nie mógł wydać postanowienia o wyłączeniu swojej osoby od rozpoznania prowadzonych przez siebie w/w spraw egzekucyjnych.

Reasumując, z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy, w oparciu o dyspozycję art. 385 w zw. z art. 397 § 2 i art. 13 §2 k.p.c. oddalił zażalenie dłużnika.

SSR (del.) Joanna Łukasińska-Kanty SSO Barbara Braziewicz SSO Marcin Rak