Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym
w składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Gierula

Protokolant: Karolina Jeżowska

przy udziale oskarżyciela publicznego: nie stawił się, o terminie zawiadomiony prawidłowo

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 czerwca 2016 r.

sprawy M. K.,

syna K. i E. z d. D.

ur. (...) w W.

obwinionego o to, że:

w dniu 12 marca 2015 r. tj. w dniu nadesłania wyjaśnień, w W. przy ul. (...) jako właściciel pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej m.st. W. komu powierzył wyżej wymieniony pojazd do kierowania lub używania w dniu 30 stycznia 2014r. ok. godz. 00:10,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dn. 20.06.1997r. „Prawo o ruchu drogowym” (tj. Dz. U. z 2005r. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.)

orzeka:

I.  obwinionego M. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

IV W 2346/15

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w trakcie rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 stycznia 2015 r. około godziny 00:10 Straż Miejska ujawniła wykroczenie polegające na postoju pojazdu marki S. o numerze rejestracyjnym (...) w strefie zamieszkania poza miejscami wyznaczonymi, tj. wykroczenie z art. 97 k.w. (dowód: notatka urzędowa k. 1, dokumentacja fotograficzna k. 3).

Po ustaleniu, że właścicielem pojazdu jest (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., pismem z dnia 10 lutego 2015 r. wezwano spółkę do wskazania, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (dowód: wezwanie wraz z drukami oświadczeń k. 4-5). W odpowiedzi nadesłano wypełnione oświadczenie, w którym wskazano, iż pojazd w oznaczonym dniu był powierzony M. K. (oświadczenie k. 7).

Z wezwaniem do M. K. wystąpiono pismem z dnia 28 lutego 2015 r. (dowód: wezwanie wraz z drukami oświadczeń k. 10-11). Wezwanie zostało doręczone M. K. w dniu 5 marca 2015 r. (dowód: potwierdzenie odbioru k. 12).

M. K. odpowiedział na wezwanie pismem z dnia 9 marca 2015 r., które wpłynęło do Straży Miejskiej w dniu 12 marca 2015 r. (dowód: pismo k. 13). W piśmie wskazał, że nie jest w stanie wskazać, kto w dniu 30 stycznia 2015 r. około godziny 00:10 kierował lub był użytkownikiem pojazdu S. o nr rej. (...). Obwiniony w piśmie podał, że w okresie od 29 stycznia 2015 r. do 31 stycznia 2015 r. przebywał w K. bez dostępu do ww. pojazdu, zaś jego pojazd w dniu wyjazdu został pozostawiony na miejscu postojowym w strefie zamieszkania (dowód: pismo k. 13).

W dniu 29 stycznia 2015 r. obwiniony udał się wraz z kolegą do K.. Pojazd marki S. o nr rej. (...), będący jego samochodem służbowym, pozostawił na parkingu w miejscu pracy, zaś kluczyki do auta przekazał do Wydziału (...), którego pracownik lub zleceniobiorca miał następnie przetransportować pojazd do jego miejsca zamieszkania (dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 51, pismo k. 13). Po przetransportowaniu pojazdu w okolice miejsca zamieszkania obwinionego kluczyki przekazano jego żonie. W okresie nieobecności obwinionego w W. nikt nie korzystał z przedmiotowego pojazdu (dowód: wyjaśnienia obwinionego k. 51).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów.

Obwiniony M. K. w trakcie postępowania sądowego (k. 51) nie przyznał się do winy, podnosząc, iż nie był w stanie wskazać, kto kierował jego pojazdem w oznaczonym dniu, w szczególności o dwunastej z minutami. Samochód spod firmy został dostarczony, a kluczyki przekazane małżonce obwinionego i od tej pory stał cały czas pod blokiem. Obwiniony podał, że kiedy dostał wezwanie do Straży Miejskiej, napisał wyjaśnienie. Nie był w stanie stwierdzić, kto przewiózł samochód z firmy pod jego mieszkanie, w szczególności, czy to zrobił pracownik jego firmy czy zlecono to jakiejś firmie zewnętrznej. Ponadto obwiniony wyjaśnił, że w dacie ujawnionego wykroczenia pozostawał poza W., kolega odebrał go spod firmy i wspólnie pojechali do K., skąd wrócili 2 dni później. Nie opłacało mu się wracać do domu i potem jechać przez całą W., stąd samochód został w firmie i ktoś zawiózł go w okolice jego mieszkania. Obwiniony wskazał, że zostawił kluczyki w specjalnej jednostce, tj. Wydziale (...) i nie wiedział, kto dostarczy auto pod dom. Samochód, o którym mowa w zarzucie, to jest samochód służbowy. Żona obwinionego, w okresie pomiędzy jego wyjazdem, a ujawnieniem wykroczenia, nie korzystała z tego samochodu. Obwiniony podał, że żona ma drugi samochód.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego M. K. Sąd ocenił za wiarygodne w całości z uwagi na ich logikę, spójność i zgodność z doświadczeniem życiowym, a nadto w związku z ich konsekwencją oraz wobec braku dowodów, które przemawiałyby przeciwko wersji podawanej przez obwinionego. Sąd uznał za wiarygodne twierdzenie obwinionego, że nie wskazał sprawcy wykroczenia drogowego na żądanie Straży Miejskiej, albowiem nie był w stanie ustalić jego danych, gdyż kluczyki do pojazdu pozostawił w miejscu pracy w Wydziale (...). Twierdzenie obwinionego należy ocenić jako wiarygodne, albowiem odpowiada doświadczeniu życiowemu. Istotnie, w firmach, których pracownicy dysponują tzw. samochodami służbowymi, funkcjonują specjalne jednostki zajmujące się szeroko rozumianą obsługą kierowców. Ponadto twierdzenie obwinionego jest konsekwentne. Należy zauważyć, że obwiniony nie zignorował wezwania Straży Miejskiej i odpowiedział na wezwanie z zachowaniem terminu. Ponadto wyjaśnienia, które złożył w postępowaniu sądowym, odpowiadają treści odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej (k. 13), co dodatkowo przemawia za ich wiarygodnością. Sąd nie znalazł jednocześnie powodów, aby wyjaśnieniom obwinionego, wobec ich logiki, konsekwencji i zgodności z doświadczeniem życiowym, odmówić wiary.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego na podstawie art. 76 § 1 k.p.w. w postaci w szczególności: notatki urzędowej (k. 1), dokumentacji fotograficznej (k. 3), wezwania wraz z drukami oświadczeń (k. 4-5), oświadczenia (k. 7), wezwania wraz z drukami oświadczeń (k. 10-11), potwierdzenia odbioru (k. 12), Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.

W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, po dokonaniu jego oceny w oparciu o dyrektywy wskazane w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w., należy stwierdzić, że obwiniony M. K. nie wypełnił ustawowych znamion zarzucanego mu we wniosku o ukaranie czynu. Na podstawie art. 96 § 3 k.p.w. odpowiedzialności podlega, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Jednym z warunków przypisania wykroczenia z art. 96 § 3 k.w. jest świadomość istnienia obowiązku, o którym stanowi art. 78 ust. 4 i 5 ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Drugim zaś warunkiem jest wiedza właściciela lub posiadacza pojazdu odnośnie tego, kto kierował lub używał jego pojazdu w oznaczonym czasie (tak: M. Zbrojewska, Glosa do postanowienia SN z dnia 29 czerwca 2010 r., I KZP 8/10, Teza nr 5, Lex). Wymagane jest w takich wypadkach wykazanie, że osoba zobowiązana posiadała taką wiedzę, ale odmówiła jej przekazania organowi zgłaszającemu żądanie, co w rozpoznawanej sprawie nie zostało, w ocenie Sądu, udowodnione.

Odnosząc się do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy należy zauważyć, że obwiniony miał świadomość istnienia po jego stronie obowiązku, o którym mowa w art. 78 ust. 4 i 5 ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Obwiniony otrzymał wezwanie ze Straży Miejskiej w dniu 5 marca 2015 r. W ocenie Sądu nie został jednak spełniony drugi warunek konieczny dla przypisania obwinionemu wykroczenia z art. 96 § 3 k.w., albowiem nie zostało wykazane, że obwiniony posiadał wiedzę na temat osoby, która używała pojazdu, a pomimo tego odmówił jej przekazania organowi zgłaszającemu żądanie. Pojazd marki S. o numerze rejestracyjnym (...) jest pojazdem służbowym, który w przeddzień ujawnionego wykroczenia został pozostawiony przez obwinionego w miejscu pracy z prośbą o jego przetransportowanie do miejsca zamieszkania. Wobec tego, że obwiniony nie przekazał kluczyków określonej osobie, która miała go następnie odwieźć, a jedynie jednostce zajmującej się obsługą kierowców, nie miał wiedzy, kto zaparkował pojazd w strefie zamieszkania poza miejscami wyznaczonymi. W tej sytuacji, Sąd doszedł do przekonania, iż obwiniony w okresie wskazanym we wniosku o ukaranie nie miał wiedzy o tym, kto prowadził przedmiotowy pojazd w dniu 30 stycznia 2015 r. W związku z powyższym, nie można mu przypisać odpowiedzialności karnej z tytułu celowej odmowy przedłożenia Straży Miejskiej danych osobowych prowadzącego pojazd, tj. za czyn z art. 96 § 3 k.w., tym bardziej, że na wezwanie odpowiedział we wskazanym terminie.

Tymczasem, jak wynika z orzecznictwa sądów powszechnych, nie sposób przy tym wymagać od kogokolwiek, by fakt powierzenia pojazdu innej osobie każdorazowo rejestrowała. Stawianie przed obywatelem takich wymogów stanowiłoby oczywiste podważenie konstytucyjnie zagwarantowanych mu możliwości swobodnego dysponowania jego rzeczą oraz prowadziłoby do niczym nieuzasadnionego ograniczenia w korzystaniu z jednej z podstawowych wolności demokratycznego państwa prawnego (podobnie m.in.: wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 19 grudnia 2013 r., IV Ka 1232/13, Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego we Wrocławiu).

Mając na uwadze wszystkie wskazane wyżej okoliczności Sąd uznał, że w realiach rozpoznawanej sprawy, w związku z pozostawieniem przez obwinionego kluczyków do pojazdu jednostce zajmującej się obsługą kierowców w miejscu pracy obwinionego, nie posiadał on wiedzy odnośnie osoby, która korzystała z pojazdu w oznaczonym dniu. W konsekwencji nie można było przypisać obwinionemu winy za zarzucany mu czyn, tym bardziej, że ciężar udowodnienia winy obwinionemu spoczywa na oskarżycielu, nie zaś na obwinionym. Powyższe musiało skutkować uniewinnieniem obwinionego od popełnienia wykroczenia z art. 96 § 3 k.w.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 118 § 2 k.p.w.