Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2015 r.

Sąd Rejonowy w Kościerzynie I Wydział Cywilny

w składzie następujacym:

Przewodniczący : SSR Magdalena Lemańczyk-Lis

Protokolant : st. sekr. sądowy Julita Formela

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2015 r. w Kościerzynie

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko InterRisk Towarzystwo (...) w W.

o zapłatę

I. Zasądza od pozwanego InterRisk Towarzystwo (...) w W. na rzecz powódki K. K. kwotę 10.000zł. (dziesięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 16 września 2013r. do dnia zapłaty.

II. Zasądza od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Kościerzynie kwotę 500zł. od uiszczenia której zwolniona była powódka oraz kwotę 829,81zł. tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 76/15

UZASADNIENIE

Powódka K. K. domagała się zasądzenia od pozwanego I. R. Towarzystwa (...) w W. kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano, że powódka w dniu 22.11.2011r. uczestniczyła w wypadku komunikacyjnym. W wyniku wypadku doznała złamania lewej ręki oraz naruszenia kości biodra. Na skutek przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność i przyznał powódce zadośćuczynienie w wysokości 1.000 zł. W ocenie powódki wypłacona przez pozwanego kwota tytułem zadośćuczynienia jest nieadekwatna do poniesionego przez nią uszczerbku na zdrowiu. W tym stanie rzeczy powództwo jest zasadne.

(k- 3-5- pozew

k- 193- stanowisko powódki wyrażone na rozprawie w dniu 28.01.2015r.)

W odpowiedzi na pozew pozwany I. R. Towarzystwo (...) w W. domagało się oddalenia powództwa w całości i zasądzenia od powódki na swoją rzecz kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż wypłacone powódce świadczenie jest adekwatne do doznanej przez nią krzywdy i całkowicie rekompensuje jej cierpienia, uwzględnia krzywdę poszkodowanej, zachowując rozsądne granice, odpowiadające przeciętnym warunkom życia społeczeństwa i sile nabywczej pieniądza. Wyjaśnił też, że obok zadośćuczynienia w wysokości 1.000 zł przyznał powódce również odszkodowanie w wysokości 224,21 zł. Zdaniem pozwanego, w toku postępowania likwidacyjnego dokonano dokładnej analizy zaistniałego zdarzenia, a zatem powództwo winno zostać oddalone.

(k-42-47- odpowiedź na pozew)

Na rozprawie dnia 28.01.2015r. powódka wniosła dodatkowo o zasądzenie należności wskazanej w pozwie wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 22 listopada 2011r. w G. doszło do wypadku drogowego. Kierujący samochodem osobowym, naruszając zasady ruchu drogowego, wykonując manewr włączenia się do ruchu, doprowadził do zderzenia z pojazdem osobowym, którym poruszała się K. K.. W wyniku zdarzenia jej pojazd został uderzony od strony kierowcy i zepchnięty na pobocze.

(okoliczność bezsporna)

Z miejsca wypadku poszkodowana K. K. udała się do domu, mimo że odczuwała ból lewej ręki, biodra i głowy. Następnego dnia, tj. 23.11.2011, z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe lewej ręki i biodra, K. K. udała się do Szpitala (...) w K., gdzie wykonano badanie rentgenowskie w obrębie szyi i lewej ręki. Na skutek zdiagnozowanego złamania kości śródręcza lewej ręki założono K. K. opatrunek gipsowy na lewą rękę (do wysokości łokcia) z poleceniem unieruchomienia ręki przez okres 6 tygodni. Po upływie tego okresu zalecono wizytę w poradni ortopedycznej celem usunięcia gipsu i kontroli stanu ręki po urazie.

(dowód: k- 192 w zw. z k- 87- zeznania K. K.

k-64- wynik badania radiologicznego

k-70- karta pobytu ambulatoryjnego w szpitalu w dniu 23.11.2011r.)

W wyniku wypadku K. K. doznała złamania V kości śródręcza lewego, co stanowi 1% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn neurologicznych i ortopedycznych. Dodatkowo po zdjęciu opatrunku gipsowego założonego z powodu urazu, nasiliły się bóle i drętwienia w obrębie lewej ręki. Z uwagi na stwierdzone u K. K. cechy zespołu cieśni nadgarstka w zakresie nerwu pośrodkowego, jak i łokciowego, które spowodowane są samoistną chorobą zwyrodnieniową stawów, przebyty uraz i noszony przez 6 tygodni opatrunek, nasiliły dolegliwości bólowe szczególnie od strony łokciowej nadgarstka, które stanowią 2% uszczerbku na zdrowiu z przyczyn neurologicznych. Łączny uszczerbek na zdrowiu wyniósł więc 3%.

W wyniku wypadku K. K. doznała również stłuczenia stawu biodrowego, które nie spowodowało żadnych następstw urazowych trwałych z punktu widzenia ortopedycznego i neurologicznego.

(dowód: k- 102- opinia biegłego neurologa

k-185- opinia uzupełniająca biegłego neurologa

k-113- opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii

k- 165- opinia uzupełniająca biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii)

K. K. (w chwili wypadku lat 71) po udzieleniu jej pomocy ambulatoryjnej, przez 6 tygodni z powodu założenia opaski gipsowej miała unieruchomioną rękę, odczuwała znaczne dolegliwości bólowe i problemy ze snem. Opatrunek gipsowy spowodował ograniczenie poszkodowanej w wykonywaniu zwykłych czynności życiowych (ubieranie się, czynności higieniczne, prace domowe, np. zmywanie), jak również niemożność sprawowania w pełni opieki nad jej chorym mężem, który przeszedł udar. Poszkodowana, która nie posiada dzieci, ani mieszkającej w pobliżu rodziny, zmuszona była korzystać z pomocy sąsiadów. W tym czasie zbliżały się święta i poszkodowana nie była w stanie samodzielnie przygotować się do nich. Dużym utrudnieniem było również codzienne palenie w piecu. Po zdjęciu gipsu K. K. otrzymała skierowanie na zabiegi rehabilitacyjne, z których korzystała w okresie od 26.03.2012r. do 04.04.2012r. Obecnie stan funkcjonalny ręki lewej poprawił się, a ograniczenie ruchomości jest nieznaczne, dolegliwości bólowe ręki utrzymują się bez trwałego uszkodzenia tkanek. Poszkodowana nie wymaga leczenia neurologicznego .

Od czasu wypadku powódka boi się prowadzić samochód, jest zmuszona korzystać z komunikacji publicznej, co znacznie ogranicza jej aktywność życiową - z uwagi na zamieszkiwanie na wsi. Czuje się ciężarem dla przyjaciół.

(dowód: k- 192 w zw. z k- 87- zeznania K. K.

k- 30,71- informacje o zabiegach rehabilitacyjnych

k- 102- opinia biegłego neurologa)

W wyniku zaistniałego wypadku komunikacyjnego pozwany I. R. Towarzystwo (...) w W., jako ubezpieczyciel osoby odpowiedzialnej za spowodowanie wypadku, przyznał K. K. tytułem zadośćuczynienia kwotę 1.000 zł oraz kwotę 224,21 zł tytułem odszkodowania.

(okoliczność bezsporna, a nadto dowód:

k- 53,53,73,74- decyzje ubezpieczyciela)

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym w postaci dokumentów prywatnych złożonych przez strony. Sąd nie znalazł z urzędu podstaw do ich podważania i uznał je za wiarygodne, nie były one też kwestionowane przez strony. Ustalając okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia zawisłej sprawy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii oraz neurologa (k-94), a także dowód z przesłuchania w charakterze strony K. K. (k- 192 w zw. z k- 87).

Sporządzona przez biegłego specjalistę neurologa A. R. opinia z dnia 01.08.2014r. zawiera stwierdzenia poparte rzeczową, logiczną i spójną argumentacją. Biegła wskazuje przesłanki swego rozumowania, a podstawę jej wnioskowania stanowią przede wszystkim posiadane przez nią wiadomości specjalne, które w oparciu o badanie powódki i dokumentację medyczną z przebiegu leczenia doprowadziły do konkluzji, iż na skutek obrażeń odniesionych w wypadku komunikacyjnym w dniu 22.11.2011r. powódka doznała łącznie 3% uszczerbku na zdrowiu, na który składają się: złamanie V kości śródręcza lewego (1% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn neurologicznych) i utrzymujące się dolegliwości bólowe od strony łokciowej nadgarstka (2% uszczerbku na zdrowiu z przyczyn neurologicznych). Nadto biegła podkreśliła w opinii, że stan funkcjonalny ręki lewej poprawił się i ograniczenie jej ruchomości jest nieznaczne.

Sąd ocenił, że również opinia biegłego specjalisty chirurgii urazowej i ortopedii A. B. z dnia 12.08.2014r. jest spójna i konsekwentna, poparta wiadomościami specjalnymi posiadanymi przez biegłego, które w oparciu o dokumentację medyczną i badanie poszkodowanej doprowadziły do konkluzji, iż odniesione na skutek wypadku komunikacyjnego w dniu 22.11.2011r. obrażenia w postaci przebytego złamania kości V śródręcza lewej ręki stanowi 1% uszczerbku na zdrowiu z przyczyn ortopedycznych. Biegły wskazał również, że powódka doznała stłuczenia stawu biodrowego, które nie spowodowało żadnych następstw urazowych trwałych z punktu widzenia ortopedycznego.

W świetle sporządzonych opinii, mając na uwadze zgodność opinii z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych w zakresie wiadomości specjalnych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd uznał, iż ostatecznie i kategorycznie ustalono obrażenia, jakie odniosła K. K. i ich zakres oraz doznany przez nią stopień uszczerbku na zdrowiu, który łącznie wyniósł 3% (1% uszczerbek z przyczyn neurologicznych pokrywa się z 1% uszczerbkiem z przyczyn ortopedycznych). Wnioski zawarte w opiniach nie budzą zastrzeżeń Sądu. Były natomiast kwestionowane przez strony postępowania.

Powódka zarzuciła biegłej neurolog A. R., iż błędnie oceniła, że stan funkcjonalny ręki poprawił się, a ograniczenie ruchomości jest nieznaczne i spowodowane zmianami zwyrodnieniowymi samoistnymi. Zdaniem pozwanej przeczy temu skierowanie jej na operację w celu poprawienia funkcjonalności ręki, co jest konsekwencją wypadku a nie zwyrodnienia. Powódka przyznała, że w chwili wypadku cierpiała na chorobę stawu biodrowego, jednak stłuczenie biodra na skutek wypadku z dnia 22.11.2011r. pogorszył jej stan. Z kolei biegłemu A. B. powódka zarzuciła, że błędnie uznał, iż jej lewa ręka jest zdrowa, a doznane stłuczenie stawu biodrowego w momencie wypadku nie spowodowało następstw urazowych. Jej zdaniem, istniejące przed wypadkiem zwyrodnienie stawu biodrowego, po uderzeniu na skutek wypadku stało się dotkliwie odczuwalne i ból do chwili obecnej powoduje ograniczenia w poruszaniu się (k-119,130,135,138,140).

Pozwany natomiast domagał się pominięcia opinii biegłej neurolog w zakresie ustalenia, że następstwem wypadku z dnia 22.11.2011r. jest powstanie u powódki dolegliwości bólowych od strony łokciowej nadgarstka wraz ze wskazanym z tego tytułu uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 2% wskazując, że nie ma podstaw do takiego ustalenia w sytuacji, gdy powódka leczy się na chorobę zwyrodnieniową (k-121).

W odpowiedzi na powyższe zarzuty biegły A. B. w opinii uzupełniającej z dnia 1.12.2014r., zaś biegła A. R. w opinii uzupełniającej z dnia 30.12.2014r., podtrzymali swoje dotychczasowe wnioski w zakresie odniesionych przez powódkę obrażeń w przedmiotowym wypadku i doznanego przez nią zakresu uszczerbku na zdrowiu. Mając na uwadze powyższe Sąd ocenił, że zarzuty stron postępowania są jedynie polemiką z rzeczowymi opiniami biegłych, którzy szczegółowo wyjaśnili podstawę i kryteria wniosków opinii. Zdaniem Sądu twierdzenia i wnioski zawarte w opiniach powołanych biegłych zostały dostatecznie udowodnione i dlatego Sąd w całości zaliczył je do materiału dowodowego będącego podstawą ustaleń w niniejszej sprawie.

Sąd dał wiarę zeznaniom powódki K. K. słuchanej w charakterze strony, która szczegółowo opisała następstwa wypadku z dnia 12.06.2012r., doznane obrażenia lewej ręki i konieczność odbycia rehabilitacji w związku z urazem ręki a także swoją sytuację rodzinną i konieczność korzystania z pomocy osób trzecich w okresie unieruchomienia ręki w opasce gipsowej. W ocenie Sądu, złożone przez powódkę zeznania w tym zakresie są przekonujące i nie budzą wątpliwości Sądu. Obrazują trudną sytuację życiową powódki, w jakiej znalazła się na skutek wypadku z dnia 22.11.2014r. i odczuwane przez nią dolegliwości bólowe, cierpienie psychiczne, potęgowane brakiem możliwości samodzielnego wykonywania codziennych czynności życiowych, jak również brakiem możliwości sprawowania opieki nad chorym mężem. Istotne w sprawie były również opisane przez powódkę w załączniku do protokołu jej odczucia związane ze pogorszeniem jakości jej życia, nieporadnością i obawami związany z samodzielnym prowadzeniem pojazdów. Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom powódki jedynie w zakresie, w jakim twierdziła, że stłuczenie stawu biodrowego będące następstwem wypadku spowodowało trwały uraz biodra. Powyższe bowiem pozostawało w sprzeczności w zgromadzonym na tę okoliczność materiale dowodowym, w szczególności z wydanymi na potrzeby niniejszej sprawy opiniami biegłych, które nie budzą wątpliwości Sądu.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny stwierdzić należy, iż kwestia sporna między stroną powodową i pozwaną sprowadza się do odmiennej oceny, czy odniesione przez powódkę K. K. w następstwie wypadku komunikacyjnego obrażenia spowodowały u niej uszczerbek na zdrowiu uzasadniający roszczenie w dochodzonej pozwem wysokości, a w konsekwencji czy jest ona uprawniona do żądania spełnienia świadczenia przez pozwanego ubezpieczyciela.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Pomiędzy stronami bezsporny był fakt odpowiedzialności pozwanego (...) SA w W. za szkodę będącą skutkiem wypadku z dnia 22.11.2011r., któremu uległa powódka - K. K., z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdu, którego kierowca był sprawcą szkody.

Odpowiedzialność ta wynika z art. 9 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) z dnia 22 maja 2003r. (Dz.U.124, poz.1152 ze zmianami). Zgodnie z art. 19ust. 1 ustawy poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z przepisów dalszej części wskazanej ustawy wynika, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem pojazdów szkodę, której następstwem jest m.in. uszkodzenie ciała i rozstrój zdrowia. (art. 34ust. 1 ustawy).

W myśl przepisu art. 822 §1 kc przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 822 §4 kc).

Powyższa regulacja wskazuje, iż wyrządzenie szkody skutkuje powstaniem więzi materialnoprawnej między poszkodowanym a ubezpieczycielem posiadacza pojazdu. Powstanie szkody powoduje zarówno po stronie ubezpieczyciela jak i ubezpieczającego odpowiedzialność o charakterze akcesoryjnym, gdzie ubezpieczyciel i posiadacz pojazdu nie odpowiadają wprawdzie solidarnie, ale zapłata przez jednego z nich zwalnia pozostałego. Stąd jest to tzw. odpowiedzialność in solidum, która istnieje od chwili ustalenia obowiązku naprawienia szkody osobie poszkodowanej.

Zakres odpowiedzialności ubezpieczającego jest przy tym tożsamy z zakresem odpowiedzialności ubezpieczonego i znajdują wobec niego zastosowanie przepisy prawa cywilnego dotyczące odpowiedzialności posiadacza pojazdu i wymagalności roszczeń wobec niego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3.05.1972r. I CR 57/72).

W myśl przepisu art. 436 §1 kc w zw. z art. 435 kc samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch środka komunikacji. Przepis ten reguluje więc odpowiedzialność posiadacza pojazdu na zasadzie ryzyka, przy czym odpowiedzialność na podstawie powołanego przepisu może być wyłączona, tylko jeśli szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej, wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą posiadacz pojazdu nie ponosi odpowiedzialności. Tylko te przyczyny wymienione powyżej stanowią podstawę zwolnienia z odpowiedzialności.

W zawisłej sprawie nie zachodzi żadna z przyczyn wyłączających odpowiedzialność posiadacza pojazdu. Skoro więc ponosi on odpowiedzialność za powstałą szkodę na podstawie art. 436 §1 kc w zw. z art. 435 kc, to ponosi ją również i ubezpieczyciel. Wskazać należy, że pozwany będący ubezpieczycielem sprawcy szkody, już na etapie postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność wypłacając symboliczne zadośćuczynienie w kwocie 1000zł.

Zakres tej odpowiedzialności regulują dalsze przepisy, tj. art. 444 kc przewidujący, że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty oraz art. 445 kc normujący zadośćuczynienie, czyli możliwość przyznania poszkodowanemu, w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Stwierdzić należy, iż zadośćuczynienie ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje jednocześnie wszelkie cierpienia, zarówno fizyczne jak i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które wystąpią w przyszłości. Ma ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą doznaną przez poszkodowanego krzywdę, przyznawaną jednorazowo.

Jednocześnie trzeba zaakcentować, iż zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość majątkową, choć nie może ona być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, czyli winna być utrzymana w rozsądnych granicach (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26.02.1962r., 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107).

Określenie wysokości zadośćuczynienia powinno uwzględniać także okoliczności mające wpływ na wymiar krzywdy, a więc takie czynniki, jak stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i długotrwałość, nieodwracalny charakter następstw nieszczęśliwego wypadku, wiek poszkodowanego, stopień winy ponoszącego odpowiedzialność, przyczynienie się poszkodowanego. Treść art. 445 kc pozostawia przy tym swobodę Sądowi orzekającemu. Przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia zależy bowiem od uznania Sądu, który bierze pod uwagę całokształt okoliczności sprawy.

Przyznane w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie za krzywdę, w kwocie 1.000zł, jest w ocenie Sądu co najmniej nieadekwatne do rozmiarów doznanej krzywdy, w tym zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałości skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość i wieku powódki. Kwota ta stanowi raczej zapomogę, deprecjonującą podstawowe poczucie sprawiedliwości. Powódka obecnie ma 75 lata, od 4 lat zmaga się z psychicznymi i fizycznymi konsekwencjami wypadku, czuje się niesamodzielna i niedołężna, jej jakość życia uległa drastycznemu pogorszeniu. Jest niepewna swoich możliwości. Wcześniej - pomimo wieku była aktywna życiowo i samodzielna, w pełnym tego słowa znaczeniu. Obecnie powódka odczuwa ból i drętwienie dłoni, boi się samodzielnie prowadzić samochód. Należy podzielić pogląd powódki, że wypadek pozbawił ją istotnej w jej wieku sprawności fizycznej, pogarszając w ten sposób szeroko rozumianą jakość życia. Aktualnie powódka czyje się ciężarem dla przyjaciół i nieporadna życiowo.

W zawisłej sprawie powódka K. K. na skutek wypadku drogowego z dnia 22.11.2011r. doznała łącznie 3 % uszczerbku na zdrowiu, na który składa się: 1% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z przyczyn neurologicznych i ortopedycznych (złamanie V kości śródręcza lewego) oraz 2% uszczerbku na zdrowiu z przyczyn neurologicznych (dolegliwości bólowe od strony łokciowej nadgarstka). Mając na uwadze wszelkie okoliczności sprawy w tym ustalony uszczerbek na zdrowiu powódki, a nadto rozmiar i rodzaj obrażeń jakich doznała powódka, stopień jej cierpień, wiek powódki (71 lat w chwili wypadku), Sąd mierząc wysokość zadośćuczynienia w niniejszej sprawie uznał, że za każdy procent uszczerbku na zdrowiu powódka winna otrzymać stosowną rekompensatę pieniężną. Mając na uwadze, iż wysokość tej rekompensaty winna przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość majątkową, w ocenie Sądu miarodajnym wyznacznikiem tej wartości będzie kwota zbliżona do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę tj. 3.000 zł za każdy procent uszczerbku, tj, łącznie 9.000 zł. Nadto zdaniem Sądu, zadośćuczynienie przyznane powódce winno również obejmować stosowną rekompensatę za dolegliwości związane z jej powrotem do zdrowia i przywróceniem sprawności. Powódka bowiem z powodu odniesionych obrażeń przez 6 tygodni miała unieruchomioną lewą rękę w opasce gipsowej, co znacznie utrudniało jej wykonywanie codziennych czynności życiowych. Zdaniem Sądu tego rodzaju dolegliwość zrekompensuje powódce kwota 1.800 zł (tj. po 300 zł za każdy tydzień). Powódka przez 2 tygodnie poddawana była rehabilitacji. W ocenie Sądu te szczególne dolegliwości zrekompensuje powódce kwota 1000 zł (po 500 zł za każdy tydzień). Łącznie więc wysokość należnego powódce zadośćuczynienia wynosi 11.800 zł. W ocenie Sądu kwota ta jest utrzymana w rozsądnych granicach i nie razi niewspółmiernością, pozwala w znacznym stopniu zatrzeć poczucie krzywdy i odczuwanie dolegliwości powstałych w związku z wyrządzoną szkodą. Wskazać przy tym należy, że pozwany wypłacił już powódce tytułem zadośćuczynienia kwotę 1.000 zł, a zatem powinien wypłacić jeszcze kwotę 10.800 zł. Przy czym powódka domagała się zasądzenia kwoty 10.000 zł.

Wobec powyższych stwierdzeń, a także mając na uwadze, iż obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 kc), Sąd ocenił, iż roszczenie powódki o zadośćuczynienie za krzywdę i cierpienia związane ze skutkami wypadku z dnia 22.11.2011r. jest uzasadnione. Zachodzą bowiem przesłanki do jego uwzględnienia w sytuacji, gdy odniesione przez powódkę na skutek wypadku obrażenia spowodowały u niej uszczerbek na zdrowiu (3%).

Mając na uwadze powyższe, na mocy art. 822 kc w zw. z art. 444 §1 kc i art. 445 §1 kc Sąd orzekł, jak w punkcie I sentencji wyroku, zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

W związku z tym, że pozwany pozostawał w zwłoce ze spełnieniem świadczenia (art.476 k.c.), co wiąże się z powstaniem zobowiązania do uiszczenia odsetek ustawowych (art.481 k.c.), powódka domagała się również ich zasądzenia. W zawisłej sprawie orzekając w przedmiocie odsetek, Sąd miał na uwadze, iż jeżeli dłużnik nie spełnia świadczenia lub spełnia je jedynie częściowo i dochodzi do procesu, dla prawidłowego określenia daty początkowej płatności odsetek konieczne jest ustalenie, w jakiej wysokości zasadne było roszczenie w dacie jego zgłoszenia, która to data jest najczęściej datą wymagalności roszczenia co do poszczególnych kwot, w rozumieniu zasad art. 481 § 1 k.c. Powódka domagała się zasądzenia odsetek od dnia wniesienia pozwu, tj. 16.09.2013r. do dnia zapłaty, z uwagi na zgłoszenie żądania zadośćuczynienia już w postępowaniu likwidacyjnym, jego wysokość była zatem pozwanemu znana. Mając więc na uwadze, że roszczenie powódki było uzasadnione w całości, Sąd zasądził ustawowe odsetki zgodnie z żądaniem powódki, tj. od dnia 16.09.2013r. do dnia zapłaty.

Jednocześnie przepis art. 108 §1 kpc nakazuje Sądowi rozstrzygać o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji.

Zgodnie z treścią art. 98 kc strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu zalicza się m.in. poniesione przez stronę koszty sądowe i jeśli strona była reprezentowana przez fachowego pełnomocnika- jego wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w przepisach odrębnych.

W myśl przepisu art. 83 ust.2 w zw. z art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28.07.2005r. w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie Sąd orzeka również o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, których strona nie miała obowiązku uiścić, obciążając nimi przeciwnika.

W niniejszej sprawie powódka była zwolniona od ponoszenia stosunkowej opłaty od pozwu (k-35), która wyniosła 500 zł. Na potrzeby niniejszej sprawy Sąd zlecił biegłym sądowym sporządzenie opinii. Koszt wynagrodzenia dla biegłych wyniósł łącznie 829,81zł (360,24 zł + 255,76 zł + 123,65 zł+ 90,08 zł), która to kwota została wypłacona ze środków Skarbu Państwa. Wobec powyższego, mając na uwadze wynik procesu, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego w Kościerzynie kwotę 500 zł tytułem opłaty, od której uiszczenia powódka była zwolniona i kwotę 829,81 zł 1.258,34 zł tytułem zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa, jak w punkcie II sentencji.

SSR Magdalena Lemańczyk- Lis

ZARZĄDZENIE

1. odnot. w rep. C i kontrolce uzasadnień

2. odpis doręczyć zgodnie z wnioskiem

3. z wpływem lub za 14 dni

K.,