Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz (spr.)

Sędziowie: SO Włodzimierz Suwała

SO Jacek Matusik

Protokolant p.o. protokolant sądowy Monika Suwalska

przy udziale oskarżyciela publicznego K. K.

po rozpoznaniu dnia 12 kwietnia 2016 r.

sprawy A. P. syna S. i L. z domu B. ur. (...)
w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 65 § 1 i 3 kks w zb. z art. 91 § 1 i 4 kks w zw. z art. 7 § 1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 3 listopada 2015 r. sygn. akt IV K 390/14

zaskarżony wyrok w punkcie IV zmienia w ten sposób, że zamiast kwoty 504 zł wraz z należnym podatkiem VAT zasądza na rzecz adwokata K. S. kwotę 588 zł wraz z należnym podatkiem VAT tj. łączną kwotę 723,24 zł; w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. S. kwotę 1033,20 zł obejmującą wynagrodzenie z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w postepowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Jacek Matusik SSO Maciej Schulz SSO Włodzimierz Suwała

Sygn. akt VI Ka 175/16

UZASADNIENIE

A. P. został oskarżony o to, że w dniu 6 kwietnia 2014 roku na terenie targowiska miejskiego przy ul. (...) w W., pomiędzy stoiskami handlowymi oznaczonymi numerami 9 i 10, przechowywał w czarnych foliowych torbach towar akcyzowy pochodzenia niewspólnotowego w postaci 10100 sztuk (505 paczek) papierosów różnych marek bez polskich znaków akcyzy, o wartości celnej wynoszącej 569,00 zł oraz towar akcyzowy w postaci 6,75 kilograma tytoniu do palenia bez polskich znaków akcyzy, stanowiący przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 § 2, 3 i 6 kks w zb. z art. 86 § 1 i 4 kks w zw. z art. 7 § 1 kks, gdzie narażone na uszczuplenie należności z tytułu podatku akcyzowego wynoszą łącznie 12.449,00 zł, zaś należne cło wynosi 328,00 zł, tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 65 § 1 i 3 kks w zb. z art. 91 § 1 i 4 kks w zw. z art. 7 § 1 kks.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie wyrokiem z dnia 3 listopada 2015 roku, sygn. akt IV K 390/14:

I. uznał A. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 65 § 1 i 3 kks w zw. z art. 7 § 2 kks wymierzył mu karę 50 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 60 złotych;

II. na podstawie art. 22 § 2 pkt 2 kks w zw. z art. 29 pkt 1 kks, art. 30 § 2 i 3 kks i art. 31 § 6 i 7 kks orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa 10100 sztuk (505 paczek) papierosów różnych marek bez polskich znaków akcyzy, zarejestrowanych w wykazie dowodów rzeczowych nr 01 pod poz. 1 – 20 (k. 24 – 24v), zarządzające ich zniszczenie i obciążające kosztami zniszczenia oskarżonego;

III. na podstawie art. 63 § 1 kk w zw. z art. 4 § 1 kk w zw. z art. 20 § 2 kks na poczet orzeczonej kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 6 kwietnia 2014 r.;

IV. na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk zasądził na rzecz adw. K. S. kwotę 504 złote wraz z należnym podatkiem VAT, tytułem zwrotu kosztów za pomoc prawną udzieloną z urzędu;

V. na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zwolnił oskarżonego od obowiązku zapłaty kosztów sądowych w całości, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Od powyższego wyroku apelację co do całości wyroku na korzyść oskarżonego wniósł obrońca oskarżonego. Podniósł on zarzut naruszenia przepisów postępowania mających wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów polegającej na odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego i zarazem bezkrytycznym uznaniu za wiarygodne w całości zeznania świadka J. O., co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych oraz art. 113 § 1 kks w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk poprzez zaniechanie dopuszczenia i przeprowadzenia przez Sąd z urzędu dowodu z zeznań świadków M. M. (1) oraz M. M. (2), czego skutkiem było niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do błędu w ustaleniach faktycznych sprawy, a także zarzut zasądzenia w niewłaściwej wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu. Następnie wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku lub ewentualne uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz o przyznanie za I instancję od Skarbu Państwa obrońcy oskarżonego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona apelacja w części zarzucającej obrazę przepisów art. 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów oraz art. 113 § 1 kks w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk poprzez zaniechanie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu przez Sąd z urzędu nie zasługuje na uwzględnienie. Analiza treści uzasadnienia wyroku wskazuje na polemiczność argumentacji skarżącego i wyłączną chęć przeforsowania swojej koncepcji przyjętej w tej sprawie. Rozstrzygnięcie i procedowanie Sądu I instancji w niniejszej sprawie jako prawidłowe zasługuje na aprobatę. Przyznać należy słuszność Sądowi, że materiał zgromadzony w aktach sprawy i przeprowadzone zgodnie z zasadą bezpośredniości dowody w zupełności dały podstawy do akceptacji wniosku oskarżyciela publicznego o uznanie oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu.

Zasada swobodnej oceny dowodów uprawnia sąd do dokonania własnej ich oceny – niekoniecznie zgodnej z poglądem skarżącego. Obrońca oskarżonego zarzucił sprzeczny sposób oceny dowodów z wymaganiami wskazanymi w art. 7 kpk, a więc, że została ona dokonana bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania lub wskazań wiedzy czy doświadczenia życiowego. Mimo niekwestionowania przez obrońcę samego faktu dokonania czynu przez oskarżonego, to zastrzeżenia jego dotyczą prawidłowości ustalonego stanu faktycznego co do ilości posiadanych przez oskarżonego paczek papierosów. Pominąć przy tym nie można, iż sam oskarżony składając niekonsekwentne wyjaśnienia na etapie postępowania jurysdykcyjnego ostatecznie przyznał się do popełnienia „w części” zarzucanego mu czynu. Sąd Odwoławczy w pełni podziela pogląd Sądu I instancji, iż twierdzenia oskarżonego co do braku wiedzy w zakresie znajdowania się towaru bez polskich znaków akcyzy w miejscu, w którym przepakowywał przedmiotowy towar do swojej naramiennej torby, znalezienia się w tym miejscu ze względu na stan upojenia alkoholowego, mimo niewskazującego na to zachowania i upadku jednego z banknotów podczas liczenia pieniędzy w miejsce, w którym znajdowały się worki z papierosami są sprzeczne z zeznaniami świadka J. O., zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy w sposób dokładny i rzetelny omówił poszczególne dowody, wyjaśnił podstawy uznania ich za wiarygodne, jak też odmowy przyznania im tego waloru. Nie ma również racji skarżący w twierdzeniu, że zeznania świadka J. O. złożone na rozprawie stoją w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym. Jego zeznania złożone na rozprawie uściślają przebieg zdarzenia z udziałem oskarżonego. Nie ma zatem podstaw do twierdzenia, że naruszona została reguła z art. 7 kpk, spełnione zostały bowiem kryteria wymienione w wyżej wymienionym przepisie a materiał dowodowy został prawidłowo oceniony. Ustalony w sprawie stan faktyczny doprowadził do uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa skarbowego.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu apelacji należy uznać, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe wystarczające dla prawidłowego wyrokowania w niniejszej sprawie, a zaniechanie przesłuchania w charakterze świadków M. M. (1) oraz M. M. (2), będącymi funkcjonariuszami Izby Celnej, którzy to przeprowadzali ze świadkiem J. O. w dniu 6 kwietnia 2014 roku działania kontrolne, w ocenie Sądu Okręgowego, nie miało żadnego wpływu na treść rozstrzygnięcia. Wskazać należy, że przeprowadzenie dowodu z urzędu stanowi uprawnienie, ale także obowiązek Sądu, gdy przeprowadzenie dowodu jest niezbędne do wyjaśnienia istotnych okoliczności sprawy (art. 366 § 1 kpk). Również, gdy strony nie wnioskują o przeprowadzenie nowych dowodów, to należy taki dowód przeprowadzić, ale dopiero wówczas, gdy dokonując oceny dowodów, organ procesowy uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i nasuwa wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy, więc powinien być uzupełniony (SA w Katowicach II AKa 155/11, KZS 2012, z. 4, poz. 46, OSN Prok. i Pr. 2012, nr 7-8, poz. 23). Zebrany w sprawie materiał dowodowy w ocenie Sądu Odwoławczego nie dostarczył potrzeby przeprowadzenia dodatkowych dowodów z zeznań wyżej wymienionych osób. Zeznania J. O. złożone w toku postępowania jurysdykcyjnego były pozbawione niejasności i sprzeczności w odniesieniu do pozostałego materiału dowodowego, a także zeznań złożonych przez niego w postępowaniu przygotowawczym i stanowiły ich uzupełnienie oraz doprecyzowanie. Podkreślić należy, że wniosek o przeprowadzenie dowodu stanowi również uprawnienie strony, z którego to skarżący na żadnym etapie postępowania nie skorzystał, mimo, że uczestniczył w każdym etapie rozprawy. Z tego względu Sąd Odwoławczy po dokonaniu kontroli orzeczenia uznał, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził i ocenił wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku postępowania jurysdykcyjnego i na ich podstawie dokonał trafnych ustaleń faktycznych.

Przechodząc do rozważań odnośnie rozstrzygnięcia o karze, do których Sąd Odwoławczy jest zobowiązany w związku z brzmieniem art. 447 § 1 kpk, Sąd podzielił stanowisko Sądu Rejonowego odnośnie całego orzeczenia o karze, która to kara nie nosi cech rażącej surowości i jest adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego, jak również do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Podnieść bowiem należy, że oskarżony był uprzednio wielokrotnie karany, w tym za wykroczenia podobne popełnione po zatrzymaniu w niniejszej sprawie. Ponadto za czyn z art. 65 § 1 i 3 kks zagrożony jest karą grzywny do 720 stawek dziennych. Tym samym orzeczona wobec oskarżonego kara kształtuje się nie wiele powyżej najniższego ustawowego zagrożenia.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w punkcie I – III oraz V zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Sąd Odwoławczy natomiast uwzględnił wniosek skarżącego w zakresie zasądzenia na rzecz adwokata K. S. kwoty 558 zł wraz z należnym podatkiem VAT za udzielenie w I instancji pomocy prawnej z urzędu. W związku ze złożonym przez obrońcę wnioskiem o uzasadnienie wyroku jedynie w części utrzymującej w mocy wyrok Sądu I instancji Sąd odstąpił od uzasadnienia zmiany wyroku Sądu Rejonowego w części dotyczącej zasądzenia na rzecz obrońcy kwoty 588 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu.

Sąd Odwoławczy zasądził również od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. S. kwotę 1033,20 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu w instancji odwoławczej.

Oskarżonego zwolniono od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, gdyż wobec sytuacji majątkowej skazanego ich poniesienie byłoby dla niego zbyt uciążliwe.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.

SSO Maciej Schulz SSO Włodzimierz Suwała SSO Jacek Matusik