Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Sebastian Mazurkiewicz

protokolant: p.o. protokolant sądowy Aneta Kniaziuk

przy udziale prokuratora Gabriela Żuławskiego

po rozpoznaniu dnia 30 marca 2016 roku

sprawy A. D., syna R. i G., ur. (...) w O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 i 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 16 października 2015 roku sygn. akt III K 494/14

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. N. W. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę oskarżonego w instancji odwoławczej oraz podatek VAT; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za drugą instancję, kosztami tymi obciążając Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 80/16

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie zaznaczyć jednak należy, iż w ocenie sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób prawidłowy i rzetelny nie naruszając zasad określonych w art. 7 kpk. W oparciu o tak zgromadzony materiał dowodowy tenże sąd wydał prawidłowy wyrok skazujący A. D. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Apelujący nie kwestionuje ustaleń faktycznych sądu I instancji, co zwalnia sąd odwoławczy od szerszego zajmowania się tą kwestią i pozwala na ograniczenie się do stwierdzenia, że zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przyjęcie sprawstwa i winy oskarżonego A. D. w zakresie popełnienia w dniu 2 maja 2014 roku występku z art. 178a § 1 i 4 kk.

Przechodząc do zarzutu sformułowanego w apelacji obrońcy oskarżonego w postaci rażącej niewspółmierności przypomnieć należy, że o rażącej niewspółmierności kary można mówić jedynie wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy (wyrok SN z dnia 30 czerwca 2009 roku, sygn. akt WA 19/09, Lex nr 598172). Jak słusznie podkreśla się w orzecznictwie, nie każda nietrafność wymiaru kary uzasadnia konieczność zmiany orzeczenia. Zmianę taką uzasadnia jedynie " rażąca niewspółmierność", będąca istotną różnicą między karą wymierzoną przez sąd I instancji, a taką karą, jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego rozważenia i uwzględnienia wszystkich okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na jej wymiar. Różnica ocen, o której wyżej mowa, musi być zasadniczej natury, a więc taka, która czyni, że dotychczasowa kara nie może być w żadnej mierze zaakceptowana (zob. wyrok SN z dnia 30 września 2003 roku, sygn. akt SNO 56/03, Lex nr 471890).

A. D. został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 kk, za które grozi kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Za przypisane oskarżonemu przestępstwo Sąd Rejonowy wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, tj. w pobliżu dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Weryfikując trafność ocen dokonanych przez sąd I instancji, sąd odwoławczy miał na uwadze, że A. D. okazał brak poszanowania dla obowiązującego porządku prawnego i wiążących go rozstrzygnięć sądowych, prowadzając samochód wbrew orzeczonemu wobec niego zakazowi i to pomimo braku wiarygodnych przesłanek usprawiedliwiających w jakimkolwiek stopniu jego zachowanie. Uwadze Sądu Okręgowego nie uszła okoliczność, że wiek oskarżonego oraz dotychczasowe doświadczenie życiowe, w tym udział w kolejnych postępowaniach karnych, które zakończyły się wydaniem wobec niego wyroków skazujących powoduje, że naganność i konsekwencje czynu, którego się dopuścił, były objęte jego pełną świadomością, a wymagania wobec jego osoby są wyższe, niż np. wobec osoby dopiero wkraczającej w dorosłe życie i dopuszczającej się czynu zabronionego po raz pierwszy.

Na uwzględnienie nie zasługują także zarzuty skarżącego kwestionujące trafność prognozy społeczno-kryminologicznej sformułowanej wobec oskarżonego przez Sąd Rejonowy. Dobrodziejstwo polegające na warunkowym zawieszeniu kary pozbawienia wolności jest bowiem swoistym środkiem polityki karnej stosowanym wobec sprawców nadających się do oddziaływań resocjalizacyjnych w warunkach wolnościowych. Sąd Okręgowy nie zgodził się ze stanowiskiem obrońcy, jakoby zaszły szczególne i uzasadnione okoliczności z art. 69 § 4 kk skutkujące warunkowym zawieszeniem tejże kary oskarżonemu. Sąd odwoławczy nie podzielił poglądu skarżącego co do niewspółmierności orzeczenia o karze w zakresie wyroku Sądu Rejonowego i orzeczenia kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Kara tak orzeczona nie jest rażąco surowa i niewspółmierna. Przy wymiarze tejże kary Sąd Rejonowy miał na uwadze przesłanki z art. 69 § 4 kk, z którego treści wynika, że sąd karę może warunkowo zawiesić tylko w uzasadnionych wypadkach. Oskarżony feralnego dnia poruszał się po raz kolejny pod znacznym wpływem alkoholu. Jechał głównymi ulicami miasta. Nadto na skutek jazdy oskarżonego doszło do kolizji drogowej z innym pojazdem. Nie można również stracić z pola widzenia, że oskarżony był uprzednio karany za czyn podobny i wiedział jakie konsekwencje pociąga za sobą jazda w stanie nietrzeźwym. Oskarżony w pełni zignorował wcześniejsze ostrzeżenie w postaci wyroków skazujących na kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, nie wyciągnął żadnych wniosków z uprzednich skazań i swoim zachowaniem potwierdził, iż nie zasługuje na skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary. Zatem nie zaszły żadne pozytywne oddziaływania w tym zakresie co do jego osoby. Sam fakt przyznania się oskarżonego do popełnienia czynu nie może prowadzić do ulgowego potraktowania i uznania tego za szczególnie uzasadniony wypadek. Dlatego też w jego przypadku nie można mówić o dobrodziejstwie warunkowego zawieszenia kary, bowiem żaden uzasadniony wypadek w stosunku do niego nie zachodzi. Zarówno wiek sprawcy jak i jego aktualny stan zdrowia, sytuacja rodzinna nie może skutkować zawieszeniem warunkowym orzeczonej wobec niego kary. Te okoliczności istnieją bowiem niezmiennie od chwili, gdy oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Kara za popełniony czyn ma oddziaływać nie tylko prewencyjnie na sprawcę, ale i ogólnie na społeczeństwo, w tym również środowisko, w którym zamieszkuje oskarżony. Warunkowe zawieszenie wykonania kary w przypadku ponownej jazdy w stanie nietrzeźwym byłoby karą negatywnie oddziaływująca na społeczeństwo i sprzeczną nadto z zasadami prewencji ogólnej.

Również orzeczony środek karny ma na celu zapobiegawcze oddziaływanie na oskarżonego poprzez odebranie mu uprawnień do poruszania się pojazdami mechanicznymi i wyeliminowanie go z ruchu jako kierującego. Sąd Rejonowy przekonująco uzasadnił w tym zakresie swoje stanowisko. Sąd Okręgowy w pełni podziela zaprezentowaną przez sąd meriti argumentacje w tym zakresie przyjmując ją jako własną.

Reasumując Sąd Okręgowy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy oskarżonego - na podstawie art. 437 § 1 kpk - utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego Sąd orzekł na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk.

O wynagrodzeniu za pomoc prawną udzieloną przez obrońcę ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity – Dz. U. z 2002 roku, nr 123, poz. 1058 ze zm.) w zw. z § 14 ust. 2 pkt 4, § 2 ust. 3 i § 16 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czyn­ności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy praw­nej udzielonej z urzędu (tekst jednolity – Dz. U. z 2013 roku, poz. 461).