Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Iwona Gierula

Protokolant:Renata Kocot

przy udziale Prokuratora: Anny Filimoniuk

po rozpoznaniu na rozprawie głównej w dniu 9 czerwca 2015 r., 21 października 2015 r., 29 grudnia 2015 r. i 8 kwietnia 2016 r.

sprawy: E. K. (1)

córki (...) z d. M.

ur. (...) w W.

oskarżonej o to, że:

w dniu 2 listopada 2013 roku w lokalu nr (...) w W. przy ul. (...) dokonała przywłaszczenia mienia w postaci: telewizora marki S. (...) o wartości 1000 zł, wieży wraz z dwoma głośnikami marki S. o wartości 350 zł oraz laptopa marki H. (...) o wartości 800 zł, gdzie łączna wartość strat wyniosła 2150 zł na szkodę M. D.;

tj. o przestępstwo z art. 284 § 1 k.k.

orzeka:

I.  oskarżoną E. K. (1) uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu;

II.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądza na rzecz adw. A. A. (1) kwotę 840 zł (osiemset czterdzieści złote) wraz z należnym podatkiem VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu;

III.  na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądza na rzecz adw. E. G. kwotę 672 zł (sześćset siedemdziesiąt dwa złote) wraz z należnym podatkiem VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu z urzędu;

IV.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

IV K 175/14

UZASADNIENIE

E. K. (1) została oskarżona o to, że w dniu 2 listopada 2013 roku w lokalu nr (...) w W. przy ul. (...) dokonała przywłaszczenia mienia w postaci: telewizora marki S. (...) o wartości 1000 zł, wieży wraz z dwoma głośnikami marki S. o wartości 350 zł oraz laptopa marki H. (...) o wartości 800 zł, gdzie łączna suma strat wyniosła 2.150 zł na szkodę M. D..

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 stycznia 2013 r. A. D. zakupiła telewizor marki S. (...) za kwotę 1.273,99 zł w sklepie (...) w Centrum Handlowym w M. (dowód: kopia paragonu k. 44, zeznania pokrzywdzonego M. D. k. 2-4, k. 106-107, wyjaśnienia oskarżonej E. K. (1) k. 104-106).

M. D. i A. D. zwarli związek małżeński w dniu 21 marca 2013 r. M. D. wraz ze swoją żoną A. D. zamieszkiwali przy ul. (...) w W. od dnia 7 kwietnia 2013 r. do dnia 15 października 2013 r. wraz z matką A. D. – oskarżoną E. K. (1) oraz ojczymem A. K.. Dzielnicowy P. B. założył w tej rodzinie niebieską kartę w związku z przemocą A. D. względem matki E. K. (1). M. i A. D. zajmowali w mieszkaniu jeden pokój (dowód: zeznania pokrzywdzonego M. D. k. 2-4, k. 106-107, wyjaśnienia oskarżonej E. K. (2) k. 104, zeznania świadka P. B. k. 219-220).

W trakcie małżeństwa zakupili oni wspólnie laptop marki H. oraz sprzęt grający typu wieża (dowód: zeznania pokrzywdzonego M. D. k. 2-4, zeznania świadka A. B. k. 16, zeznania świadka J. B. k. 19, wyjaśnienia oskarżonej E. K. (1) k. 105).

A. D. zmarła w dniu 15 października 2013 r., przed śmiercią przez szereg dni nie pracowała, spożywała alkohol, w czym towarzyszył jej mąż, w pokoju panował ogromny nieład. Po śmierci A. D. Prokuratura wyjaśniała przyczyny jej zgonu (dowód: zeznania pokrzywdzonego M. D. k. 2-4, zeznania świadka A. B. k. 16, zeznania świadka J. B. k. 19, wyjaśnienia oskarżonej E. K. (1) k. 105, zeznania świadka P. B. k. 219, zdjęcia k. 201-203).

Po śmierci żony M. D. chciał nadal zamieszkiwać w dotychczas zajmowanym pokoju, domagał się zwrotu swoich rzeczy i dokumentów. Oskarżona E. K. (1) nie chciała go więcej widzieć, była rozżalona, obarczała go winą za śmierć jej córki, z którą spożywał alkohol. Oskarżona powiedziała, że niczego mu nie odda, a jeśli chce coś odzyskać, niech skontaktuje się z dzielnicowym (dowód: zeznania świadka M. D. k. 2-4, k. 107, wyjaśnienia oskarżonej E. K. (1) k. 104-106).

W dniu 17 października 2013 r. do E. K. (1) przyjechali A. B. i J. B. – były mąż oskarżonej i ojciec A. D., prosili oskarżoną, aby pozwoliła mieszkać M. D. w dotąd zajmowanym pokoju przynajmniej do pogrzebu A. D., a także, aby oddała mu jego rzeczy. Oskarżona oświadczyła, że do mieszkania go nie wpuści, a rzeczy nie odda, bo musi spłacać rachunek za internet, z którego korzystali A. i M. D.. A. B. szukała ubrań na pogrzeb A. D. i była w pokoju dotąd zajmowanym przez A. i M. D.. J. B. rozmawiał z A. K. i nie był tego dnia w pokoju zajmowanym przez pokrzywdzonego i zmarłą A. D. (dowód: częściowo zeznania świadka A. B. k. 16, częściowo zeznania świadka J. B. k. 19, zeznania świadka A. K. k. 206).

Pokrzywdzony skontaktował się z dzielnicowym P. B., pytał się go, czy oskarżona przekazała mu dokumentację dotyczącą zakupionego sprzętu oraz skarżył się, że nie chce mu ona zwrócić jego sprzętu (dowód: zeznania świadka P. B. k. 30, k. 219).

W dniu 2 listopada 2013 r. pokrzywdzony przyszedł do mieszkania zajmowanego przez oskarżoną i jej męża A. K. wraz z A. B. oraz J. B. i domagał się zwrotu swoich rzeczy, w tym telewizora, laptopa i teczki z dokumentami. Oskarżona wyprosiła go z mieszkania i poprosiła, aby przyszedł z Policją. Tego samego dnia pokrzywdzony powrócił do mieszkania z funkcjonariuszami Policji i zabrał swoje rzeczy osobiste. Oskarżona krzyczała, że jej córka nie żyje przez niego, bo wspólnie z nią pokrzywdzony spożywał alkohol. A. B. i J. B. nie wchodzili tego dnia do mieszkania oskarżonej. W pokoju zajmowanym dotąd przez pokrzywdzonego i jego żonę znajdował się telewizor, nie było w nim wieży ani laptopa (dowód: zeznania świadka A. B. k. 16, k. 189, zeznania świadka J. B., wyjaśnienia oskarżonej k. 41, 104-106, zeznania pokrzywdzonego M. D. k. 107).

Telewizor marki S. (...) nadal znajduje się w mieszkaniu oskarżonej (dowód: wyjaśnienia oskarżonej E. K. (1) k. 104, zeznania świadka A. K. k. 205-206).

Z małżeństwa A. D. i M. D. nie było dzieci. Po śmierci A. D. nie było przeprowadzane postępowanie spadkowe. A. D. nie pozostawiła testamentu (dowód: wyjaśnienia oskarżonej E. K. (1) k. 106, zeznania świadka A. B. k. 189, zeznania świadka J. B. k. 191, zeznania świadka A. K. k. 207).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: kopii paragonu k. 44, częściowo zeznań pokrzywdzonego M. D. (k. 2-4, k. 106-108), częściowo zeznań świadka A. B. (k. 16, k. 188-190), częściowo zeznań świadka J. B. (k. 19, k. 190-191), zeznań świadka P. B. (k. 30, k. 219-220), częściowo wyjaśnień oskarżonej E. K. (1) (k. 41, 104-106), zeznań świadka A. K. (k. 205-207), zdjęć (k. 201-203).

Oskarżona E. K. (1), zarówno w toku postępowania przygotowawczego (k. 41), jak i sądowego (k. 104-106), nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu.

Jak wyjaśniła w trakcie dochodzenia, nie ma wiedzy, czy w pokoju zajmowanym dotąd przez jej córkę i M. D. w dniu 2 listopada 2013 r. był laptop oraz wieża z głośnikami. Oskarżona podała, że laptop marki H. widziała ostatni raz na długi czas przed śmiercią A. D., w czerwcu lub lipcu 2013 r., później go nie widziała, zaś wieży nie widziała nigdy. Nie była również nigdy w posiadaniu dokumentów poświadczających zakup tych przedmiotów. Oskarżona wskazała również, że cztery tygodnie przed śmiercią A. D. pokrzywdzony wraz z jej córką spożywali alkohol i nie pracowali, dlatego przypuszcza, że mogli sprzedać wcześniej zakupione przedmioty. Telewizor marki S. oskarżona miała kupić wraz z córką w Centrum Handlowym M1 w M. w styczniu 2013 r., co miało miejsce jeszcze przed ślubem jej córki z M. D.. E. K. (1) wskazała, że to ona wyłożyła pieniądze na zakup telewizora, ma dowód jego zakupu i znajduje się on obecnie w jej mieszkaniu na ul. (...) w W.. W ocenie oskarżonej, pokrzywdzony mści się na niej za to, że po śmierci jej córki nie pozwoliła mu mieszkać w dotąd zajmowanym pokoju, a jeszcze za jej życia dzwoniła na Izbę Wytrzeźwień i wtedy zabierano tam jego i A. D. (k. 41).

W postępowaniu sądowym oskarżona E. K. (1) wskazała, iż 2 listopada 2013 r. do jej mieszkania wszedł M. D. wraz z A. i J. B., wyprosiła go wówczas, a następnie wrócił wraz z funkcjonariuszami Policji. Wskazała, że J. B. to jej były mąż, z którym rozwiodła się w związku ze stosowaną przez niego przemocą wobec jej osoby. W dniu 2 listopada 2013 r. pokrzywdzony wziął swoje rzeczy i zostawił klucze. Oskarżona wyjaśniła również, że jej córka nie mogła pić, była osobą chorą, a pomimo to wraz z pokrzywdzonym pili tak dużo, że nawet trzy razy w tygodniu odwożono ich do Izby Wytrzeźwień. Jak podała oskarżona, A. D. zmarła w związku z „ zapiciem się”. Oskarżona wskazała także, iż telewizor marki S. jej córka kupiła przed zawarciem małżeństwa, a ona pożyczyła jej na ten cel 400 zł, które następnie córka jej zwróciła, dokładając się do kosztów pochówku swojej babci. Nie widziała nigdy w pokoju zajmowanym przez pokrzywdzonego wieży z głośnikami. E. K. (1) podała, że oskarżony będąc w asyście Policji domagał się zwrotu laptopa, a ona pamiętała, że pokrzywdzony wraz z jej córką mieli dwa laptopy, ale nie wie, co się z nimi stało, ostatni raz widziała je w sierpniu lub we wrześniu. Wskazała również, że spośród przedmiotów wskazanych w zarzucie w jej mieszkaniu znajduje się wyłącznie telewizor, nie ma laptopa ani wieży. Podała, że jej córka pracowała dorywczo, nie potrafiła powiedzieć, czy przed śmiercią wyprzedawała jakieś przedmioty. Oskarżona wyjaśniła również, że po śmierci jej córki nie było prowadzone postępowanie spadkowe i dlatego ona sądziła, że telewizor należy do niej.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonej E. K. (1) Sąd uznał za wiarygodne w przeważającej części. Za zgodną z prawdą Sąd uznał w szczególności podawaną przez nią okoliczność, że w dniu 2 listopada 2013 r., jak również po tej dacie, nie widziała laptopa ani wieży w pokoju zajmowanym wcześniej przez pokrzywdzonego. Ta część wyjaśnień oskarżonej jest zgodna z zeznaniami świadka A. K. oraz pokrzywdzonego, który również wskazał, iż przedmiotów tych nie było, gdy w dniu 2 listopada 2013 r. przyszedł po swoje rzeczy (k. 107). Za zasługujące na wiarę Sąd uznał także twierdzenie oskarżonej, że laptop marki H. widziała w pokoju zajmowanym przez jej córkę i pokrzywdzonego na długi czas przed śmiercią A. D., zaś wieży nie widziała nigdy, albowiem takim wyjaśnieniom oskarżonej nie przeczy żaden wiarygodny dowód. Taki sam wniosek wynika z zeznań A. K., który podniósł, że sprzątał pokój zajmowany przez pokrzywdzonego po śmierci A. D. i nie znalazł w nim laptopa ani wieży. Należy zauważyć, że brak jest jakiegokolwiek dowodu z dokumentu na okoliczność posiadania przez M. D. ww. przedmiotów. Sprzeczne z doświadczeniem życiowym jest twierdzenie pokrzywdzonego, iż paragony dokumentujące zakup sprzętów zostawił u oskarżonej, dlatego nimi nie dysponuje. Trudno dopatrzyć się jakichkolwiek powodów pozostawiania u teściowej, z którą pozostaje się w głębokim sporze, dokumentów świadczących o zakupie sprzętów elektronicznych. Z tego powodu zasługiwało na danie wiary twierdzenie oskarżonej, że nie dysponuje dokumentami poświadczającymi zakup wieży czy laptopa. Co prawda, J. B. i A. B. w postępowaniu sądowym stwierdzili, iż widzieli wieżę oraz laptop, kiedy byli po ubrania na pogrzeb A. D., jednak ich zeznania trudno uznać za wiarygodne wobec ich zmienności i widocznego negatywnego nastawienia do osoby oskarżonej i chęci „ pomocy” M. D.. W pierwszej kolejności należy wskazać, iż są oni w sporze z oskarżoną, J. B. to były mąż oskarżonej, a A. B. była jej koleżanką, zaś obecnie są głęboko skonfliktowane z powodu jej małżeństwa z byłym mężem oskarżonej. Już sama ta okoliczność nakazywała traktować ich zeznania z dużą ostrożnością. Druga okoliczność to brak spójności zeznań pokrzywdzonego, A. B. i J. B.. Pokrzywdzony twierdził, że gdy przyszedł odebrać swoje rzeczy z Policją, domagał się zwrotu wyłącznie telewizora, podczas gdy A. B. wspominała o tym, że żądał zwrotu wszystkich trzech przedmiotów. Telewizor został zakupiony bez wątpienia przed zawarciem małżeństwa przez A. D. i M. D., co potwierdził również pokrzywdzony i co wynika z treści paragonu, podczas gdy A. B. twierdziła, że wszystkie przedmioty kupili już jako małżeństwo (k. 189). Ponadto zeznania tego świadka są również zmienne. W postępowaniu przygotowawczym świadek zeznała, iż kiedy przyjechali wraz z mężem do mieszkania oskarżonej po śmierci A. D., to nie wchodzili do pokoju, w którym mieszkali A. i M. D., dlatego nie widziała wówczas przedmiotów objętych zarzutem (k. 16). Podała natomiast, iż w dniu 2 listopada 2013 r. widziała telewizor i wieżę, zaś nie widziała laptopa ani pendrive (k. 16). Tymczasem w postępowaniu sądowym świadek wskazała, iż tego dnia nie wchodziła w ogóle do przedmiotowego pokoju. Podobnie trudno uznać za wiarygodne zeznania świadka J. B., który podał, iż gdy przyszedł po ubrania A. widział głośnik, „ coś jeszcze stało, dokładnie nie wiem, co, to chyba była wieża”, zaś laptop miał być na szafce albo w szafce, ale świadek wskazał jednocześnie, że żadnych szafek nie otwierał . W świetle zeznań A. K. zeznania J. B. budzą wątpliwości, bowiem według relacji świadka J. B. w ogóle nie wchodził do tego pokoju, to jego żona wybierała ubrania na pogrzeb A. D., a oni rozmawiali w przedpokoju. Zeznania J. B. nie są również spójne z zeznaniami jego żony, która w czasie postępowania przygotowawczego stwierdziła, że nie wchodziła do tego pokoju, gdy przyjechali porozmawiać z oskarżoną. Innej treści zeznania złożyła dopiero w postępowaniu sądowym. Sąd zważył, że A. D. i M. D. przez szereg dni przed śmiercią córki oskarżonej spożywali alkohol, nie pracowali, a w pokoju przez nich zajmowanym panował ogromny nieład (fotografie k. 201-203) i brak jest jakiegokolwiek pewnego dowodu, że dwa z trzech przedmiotów wskazanych w zarzucie w ogóle były w mieszkaniu oskarżonej w chwili śmierci A. D..

Za zasługujące na wiarę Sąd uznał także twierdzenia oskarżonej, iż wiele dni przed śmiercią A. D. wraz z mężem spożywała w ogromnych ilościach alkohol, że nie pracowali oni na stałe, lecz dorywczo, o czym świadczą zeznania wszystkich przesłuchanych w tej sprawie świadków, zwłaszcza A. K., P. B., który prowadził dla tej rodziny niebieską kartę w związku z przemocą A. D. wobec matki, ale i A. i J. B.. Prawdą jest również to, że telewizor marki S. A. D. zakupiła przed zawarciem małżeństwa, o czym świadczy treść paragonu i zeznania M. D.. Za zgodną z faktami należy uznać relację oskarżonej co do przebiegu zdarzeń w dniu 2 listopada 2013 r., albowiem jest ona w zasadniczej części spójna z zeznaniami pokrzywdzonego, świadków A. K., A. B. i J. B.. Sąd dał wiarę również twierdzeniom oskarżonej, w których podnosi, iż spośród przedmiotów wskazanych w zarzucie w jej mieszkaniu znajduje się jedynie telewizor, co potwierdza również A. K. i czemu nie przeczy żaden dowód. Wiarygodne jest również twierdzenie oskarżonej, że po śmierci A. D. nie toczyło się postępowanie spadkowe, co potwierdzili wszyscy przesłuchani świadkowie, osoby bliskie zmarłej A. D..

Sąd uznał natomiast za niewiarygodną tę część wyjaśnień oskarżonej, złożonych w postępowaniu przygotowawczym, w których wskazała, iż to ona w całości sfinansowała zakup telewizora, albowiem wyjaśnień tych nie potwierdziła w postępowaniu sądowym, a przeciwnie wskazała, że to córka sfinansowała zakup telewizora, a ona jedynie zapłaciła część ceny, którą córka jej następnie zwróciła, płacąc część kosztów pogrzebu swojej babci.

Zeznania pokrzywdzonego M. D. (k. 2-4, 106-108) Sąd uznał za wiarygodne w części, biorąc pod uwagę, iż w wielu punktach zeznania te są zmienne, niekonsekwentne, nielogiczne i niezgodne z doświadczeniem życiowym. Sąd wziął pod uwagę również i to, iż pokrzywdzony i oskarżona są w głębokim konflikcie, który powstał już w czasie ich wspólnego zamieszkiwania, a z naturalnych przyczyn zaognił się wraz ze śmiercią A. D., za którą, w ocenie oskarżonej, jest odpowiedzialny pokrzywdzony. Sąd obdarzył wiarą tę część jej zeznań, w których podaje okoliczności związane z czasem trwania małżeństwa z A. D., zachowaniem oskarżonej, która nie chciała, aby po śmierci jej córki nadal mieszkał w należącym do niej mieszkaniu, wizytą w mieszkaniu oskarżonej w dniu 2 listopada 2013 r., okolicznościami braku postępowania spadkowego po A. D. i nieposiadania przez nich dzieci, co pozostaje w zgodzie z zeznaniami wszystkich przesłuchanych w sprawie świadków oraz wyjaśnieniami oskarżonej. Za zasługujące na wiarę Sąd uznał również twierdzenie M. D., iż wychodząc z pokoju zostawił w nim telewizor (...) marki S., albowiem okoliczność ta znajduje potwierdzenie w treści paragonu, co więcej stosownie do spójnych twierdzeń oskarżonej i świadka A. K. telewizor nadal znajduje się w ich mieszkaniu. Nie budzi wątpliwości również ta część zeznań pokrzywdzonego, w których wskazuje, iż w dniu 2 listopada 2013 r. w pokoju nie widział laptopa ani wieży, co potwierdza także oskarżona i A. K., choć w innym miejscu (k. 108) pokrzywdzony twierdził, że wieżę widział i nie wie, dlaczego jej nie zabrał.

Natomiast, w ocenie Sądu, nie są wiarygodne twierdzenia oskarżyciela posiłkowego, w których podaje on, że gdy po śmierci A. D. opuścił mieszkanie oskarżonej, w pokoju pozostawił wieżę z dwoma głośnikami oraz laptop H.. Zdaniem Sądu, w świetle materiału dowodowego sprawy, biorąc pod uwagę zasadę in dubio pro reo, nie można wykluczyć, że przedmioty te nie były w posiadaniu M. D. w momencie śmierci jego żony. Wraz z A. D. zakupił on wcześniej laptop H. i sprzęt grający, ale, jak wskazała oskarżona, dłuższy czas przed śmiercią córki już nie widziała laptopa, co potwierdził również w swoich zeznaniach A. K.. Co prawda A. B. podała, że przedmioty te widziała, ale raz podała, że widziała je 2 listopada 2013 r., aby następnie stwierdzić, że tego dnia nie wchodziła do pokoju, a widziała je wcześniej, gdy była w mieszkaniu oskarżonej. J. B. również twierdził, że przedmioty wskazane w zarzucie widział, ale precyzyjnie nie potrafił podać ani ich nazw ani miejsca położenia w pokoju, zaś z zeznań A. K. wynika, że w pokoju zajmowanym przez pokrzywdzonego nie było J. B., który jedynie rozmawiał ze świadkiem w przedpokoju. Brak jest jakiegokolwiek dowodu z dokumentu potwierdzającego zakup laptopa, a twierdzenie pokrzywdzonego, że teczkę z dokumentami zawierającymi paragony zostawił u oskarżonej nie jest zgodne z doświadczeniem życiowym. Pokrzywdzony był z oskarżoną głęboko skonfliktowany i trudno znaleźć jakikolwiek racjonalny powód, aby przekazywał jej tego typu dokumenty. Podobna sytuacja ma miejsce z wieżą, albowiem brak jest dowodu z dokumentu poświadczającego jej zakup, co więcej oskarżona i jej mąż twierdzą, iż nigdy jej nie widzieli, a zeznania świadków A. i J. B. w tym zakresie, z wyżej podanych przyczyn, budzą znaczne wątpliwości. Sąd nie obdarzył wiarą również twierdzenia M. D., iż sfinansował on wspólnie z A. D. zakup telewizora. W tym zakresie brak jest jakiegokolwiek innego dowodu, który potwierdzałby tę okoliczność, oskarżona twierdziła, że to ona się do niego dołożyła, co potwierdzał A. K., a świadek J. B. nie miał na ten temat żadnej bezpośredniej wiedzy, w związku z tym, iż przez długi czas przed śmiercią córki w ogóle z nią nie rozmawiał. Takiej wiedzy nie miała również A. B., która, wbrew twierdzeniom samego pokrzywdzonego, zeznała, iż telewizor został zakupiony po zawarciu małżeństwa przez A. i M. D.. Poza tym, jeśli to pokrzywdzony współfinansował zakup tego telewizora, to powinien był wiedzieć, gdzie go zakupił. Tymczasem oskarżyciel posiłkowy podał, że telewizor zakupił w C. w CH T. przy ul. (...) (k. 3), podczas gdy z treści paragonu wynika, że został on zakupiony w CH M. w sklepie (...) w M. przy ul. (...) (k. 44). Nie zasługuje również na wiarę twierdzenie pokrzywdzonego, że posiada dowód zakupu telewizora i wieży wystawione na jego nazwisko, podczas gdy istnieje wyłącznie paragon dokumentujący zakup telewizora, nadto oskarżyciel posiłkowy w postępowaniu sądowym zaprzeczył, aby posiadał dokumenty wystawione na jego osobę.

Sąd uznał za wiarygodne jedynie w części zeznania świadków A. B. (k. 16, k. 188-190) i J. B. (k. 19, k. 190-191), które również należy ocenić jako zmienne i niekonsekwentne, a świadkowie ci nie są osobami bezstronnymi, a przeciwnie skonfliktowanymi z oskarżoną, które w jej mieszkaniu pojawiły się, aby „ udzielić wsparcia” M. D.. Oczywiście wiele twierdzeń świadków zasługiwało na wiarę jak okoliczności dotyczące życia A. i M. D., a także w znacznej części dwóch spotkań z oskarżoną. Sąd nie dał natomiast wiary tym świadkom w kwestii zasadniczej dla niniejszej sprawy, a mianowicie tego, czy po śmierci A. D. pozostały laptop i wieża. Przyczyny, dla których tej części zeznań świadków Sąd odmówił wiary, zostały omówione wraz z oceną wyjaśnień oskarżonej.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka A. K. (k. 205-207), mając jednak na względzie, iż jako mąż oskarżonej również nie był on osobą bezstronną. Jego zeznania są jednak wiarygodne w zakresie podawanych przez niego okoliczności zakupu telewizora przed zawarciem małżeństwa A. i M. D., co wynika również z dowodu z dokumentu, sposobu życia ww. osób, miejsca, w którym znajduje się sporny telewizor, jak również braku jego wiedzy co do laptopa i wieży. W ocenie Sądu, zeznania tego świadka, choć osoby skonfliktowanej z pokrzywdzonym, są szczere. Świadek przyznaje, iż wraz z żoną nie wydali pokrzywdzonemu telewizora, że jest u nich w domu, a przyczyną takiego stanu rzeczy jest m.in. to, że muszą z żoną spłacać rachunki za Internet, z którego korzystali małżonkowie D.. W ocenie Sądu wiarygodne jest również twierdzenie świadka, iż J. B. nie wchodził do pokoju, w którym mieszkał pokrzywdzony wraz z żoną, a ubrania na pogrzeb wybierała A. B. wraz z jego żoną, co odpowiada doświadczeniu życiowemu, a nadto brak jest powodu, dla którego w tym punkcie miałby podawać nieprawdę, tym bardziej, że potwierdza pobyt w przedmiotowym pokoju A. B.. Z tych wszystkich przyczyn zeznania tego świadka służyły jako podstawa dokonywania ustaleń faktycznych w sprawie.

Również za wiarygodne w całości Sąd uznał zeznania świadka P. B. (k. 30, k. 219-220), który jako funkcjonariusz Policji, a zarazem dzielnicowy, ze sprawą zetknął się w trakcie wykonywania obowiązków służbowych, stąd należy jego zeznania uznać za całkowicie bezstronne, a przez to również wiarygodne. Z drugiej jednak strony zeznania tego świadka miały drugorzędne znaczenie, P. B. nigdy nie widział żadnego z trzech przedmiotów objętych zarzutem, nie był również w mieszkaniu oskarżonej w czasie interwencji w dniu 2 listopada 2013 r.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie zaliczonych w poczet materiału dowodowego, w postaci kopii paragonu k. 44, zdjęć (k. 201-203), opinii sądowo-psychiatrycznej (k. 92-93), dokumentacji medycznej (k. 115-120), informacji z systemu Ministra Finansów (k. 177-178), danych o karalności (k. 216), Sąd uwzględnił je przy ustalaniu stanu faktycznego, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych z nich treści.

Zdaniem Sądu, należy dokonać odrębnej oceny prawnej zarzutu przywłaszczenia wieży wraz z dwoma głośnikami marki S. o wartości 350 zł oraz laptopa marki H. (...) o wartości 800 zł, zaś odrębnie zarzutu przywłaszczenia telewizora marki S. (...) o wartości 1000 zł.

Oskarżonej zarzucono przywłaszczenie ww. wieży oraz laptopa w dniu 2 listopada 2013 r., kiedy, według ustaleń Sądu, w tym twierdzeń samego oskarżyciela posiłkowego, przedmiotów tych nie było w zajmowanym przez niego pokoju. W ocenie Sądu, brak jest wiarygodnych dowodów świadczących o posiadaniu ww. przedmiotów przez pokrzywdzonego w momencie, gdy po śmierci swojej żony opuścił mieszkanie przy ul. (...) i o ich przywłaszczeniu przez pokrzywdzoną. M. D., wbrew swoim twierdzeniom z postępowania przygotowawczego, nie dysponował żadnymi dokumentami świadczącymi o ich zakupie, nie przedstawił również ich kart gwarancyjnych, zaś twierdzenie, iż dokumenty te przekazał oskarżonej trudno uznać za zgodne z doświadczeniem życiowym, tym bardziej, że najpierw twierdził, że miał dokumenty wystawione na jego imię i nazwisko, aby potem zeznać, iż posiadał wyłącznie paragony. Również twierdzenia A. i J. B., osób, których nie można uznać za bezstronne, Sąd nie obdarzył wiarą wobec ich zmienności, niekonsekwencji i braku logiki, o czym była już mowa powyżej.

Jednocześnie nawet gdyby uznać, że takie przedmioty były w posiadaniu pokrzywdzonego, na co jednak nie ma przekonujących dowodów, to brak jest również dowodów świadczących o tym, że ich przywłaszczenia dokonała oskarżona. Poza nią od śmierci A. D. w mieszkaniu przy ul. (...) na stałe mieszkał również jej mąż A. K., który sprzątał pokój zajmowany dotąd przez A. i M. D.. Do mieszkania przychodzili również A. i J. B., a także inne obce osoby w związku z badaniem przyczyn zgonu A. D.. Brak jest jakiegokolwiek dowodu na to, że to oskarżona potraktowała te przedmioty jako swoją własność, że z nich obecnie korzysta lub jej zbyła. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie można w ocenie Sądu wykluczyć wersji oskarżonej, iż pokrzywdzony wraz ze swoją zmarłą żoną owszem zakupywali sprzęt, w tym laptop czy wieżę, ale wobec długiego okresu spożywania alkoholu, w czasie którego nie pracowali zarobkowo, sprzęt ten jedno z nich sprzedało. Brak jest również dowodu na to, że nawet gdyby taki sprzęt pozostał w mieszkaniu oskarżonej, to właśnie ona dokonała jego zaboru, w sytuacji gdy nie była jedyną osobą, która w okresie między śmiercią córki a 2 listopada 2013 r. miała dostęp do przedmiotowego pokoju. Wyżej wymienione przyczyny sprawiły, iż oskarżoną należało uniewinnić od popełnienia zarzuconego jej przywłaszczenia wyżej opisanych wieży i laptopa.

Natomiast, w ocenie Sądu, zachowanie oskarżonej E. K. (1) dotyczące postępowania przez nią z telewizorem (...) marki S., jakkolwiek może budzić zastrzeżenia, nie pozwala na przypisanie jej przestępstwa przywłaszczenia, o którym mowa w art. 284 § 1 k.k.

Istotą przestępstwa przywłaszczenia jest bowiem bezprawne potraktowanie uzyskanej wcześniej cudzej rzeczy jak swojej własnej, a także działanie w zamiarze bezpośrednim i kierunkowym powiększenia swego majątku kosztem innej osoby. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, najczęściej będzie to zachowanie, które jednoznacznie wskazuje na traktowanie cudzej rzeczy lub prawa majątkowego jak swojego własnego (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2 grudnia 2008 r., II KK 2221/08, Prok. i Pr. – wkł. 2009, Nr 5, poz. 13). Cel sprawcy sprowadza się do nieodwracalnego pozbawienia właściciela określonego składnika jego mienia i uczynienia z niego swojej własności (tak: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 października 2005 r., V KK 15/05, Prok. i Pr. – wkł. 2006, Nr 2, poz. 7). Ponadto, jak wskazuje się w orzecznictwie, przeświadczenie sprawcy co do prawa dysponowania będącym w jego posiadaniu mieniem wyłącza wymaganą dla przestępstwa przywłaszczenia umyślność, a w konsekwencji czyn taki może być oceniany wyłącznie na gruncie prawa cywilnego, bo nie wypełnia swoim zachowaniem znamion strony podmiotowej przestępstwa z art. 284 § 1 k.k. (tak: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 2 lipca 2014 r., II AKa 177/14, LEX nr 1499081).

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego niniejszej sprawy wskazać należy, że przedmiotowy telewizor został zakupiony przez A. D. przed zawarciem małżeństwa z pokrzywdzonym. A. D. zmarła natomiast nie pozostawiając po sobie dzieci, nie zostawiła również testamentu, a zatem przedmiotowy telewizor, zgodnie z regułami dziedziczenia, winien przypaść pokrzywdzonemu jako jej małżonkowi, a także jej rodzicom, w tym oskarżonej. E. K. (1) przysługiwało więc takie samo prawo majątkowe jak pokrzywdzonemu, zaś różnica dotyczyła wyłącznie wysokości udziału spadkowego (1/2 w przypadku pokrzywdzonego i 1/4 w przypadku oskarżonej).

Ponadto należy zauważyć, że przywłaszczeniem w rozumieniu kodeksu karnego jest bezprawne rozporządzenie cudzą rzeczą, przy czym art. 284 k.k. nie ma zastosowania w sytuacjach, gdy sprawca zatrzymuje cudzą rzecz ruchomą, będącą własnością osoby, w stosunku do której posiada na przykład prawo potrącenia wierzytelności wzajemnej. Jak podnosi się w doktrynie, wzajemne roszczenia mogą uzasadniać prawo zatrzymania cudzej rzeczy ruchomej, nie dają jednakże podstawy do rozporządzenia się tym mieniem jak własnym (tak: B. Michalski [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II, red. A. Wąsek). W niniejszej sprawie oskarżona nie zbyła telewizora, wskazywała natomiast, że przysługuje jej prawo do zatrzymania telewizora między innymi dlatego, że spłaca rachunki związane z Internetem, z którego wcześniej korzystał pokrzywdzony i A. D.. Tym samym oskarżona podnosiła, iż posiada roszczenia wobec pokrzywdzonego, które uzasadniają zatrzymanie przez nią telewizora, co prowadzi z kolei do wniosku, że zatrzymanie przez nią telewizora nie było bezprawnym rozporządzeniem cudzą rzeczą.

Należy również zauważyć, że przestępstwo przywłaszczenia jest przestępstwem kierunkowym, konieczne jest istnienie zamiaru pozbawienia osoby uprawnionej własności posiadanej przez sprawcę rzeczy oraz zamiaru sprawcy uczynienia z cudzej rzeczy swojej własności. Wymagany dla przestępstwa przywłaszczenia zamiar powinien obejmować zarówno świadomość, że czyni on z cudzej rzeczy ruchomej swoją własność oraz chęć uczynienia swojej własności z tego mienia. Błędne przypuszczenie sprawcy, że ma on prawo dysponować będącym w jego posiadaniu mieniem wyłącza wymaganą dla występku z art. 284 k.k. umyślność i czyn taki oceniany być może w aspekcie bezprawia cywilnego (tak: B. Michalski [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom II, red. A. Wąsek, tak również: Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w ww. wyroku z dnia 2 lipca 2014 r., II AKa 177/14). W niniejszej sprawie oskarżona była przekonana, iż wobec spłacania przez nią należności wynikających z umowy o Internet, a także w sytuacji nabycia telewizora przez A. D. przed zawarciem małżeństwa z M. D., to jej przysługuje prawo do dysponowania tym przedmiotem. Skoro zaś zachowanie oskarżonej nie wypełnia znamion strony podmiotowej przestępstwa z art. 284 § 1 k.k., to pozostaje ono wyłącznie w kręgu zainteresowania prawa cywilnego, nie stanowiąc czynu zabronionego w rozumieniu art. 1 k.k.

W ocenie Sądu, istniejący między oskarżoną a pokrzywdzonym spór co do prawa własności przedmiotowego telewizora winien być rozstrzygnięty w oparciu o przepisy prawa spadkowego. Przepisy kodeksu postępowania cywilnego dają możliwość zabezpieczenia spadku (art. 634-636 k.p.c.), spisu inwentarza (art. 637 k.p.c.), wyjawienia przedmiotów spadkowych (art. 655-660 k.p.c.), ustanowienia zarządu spadku nieobjętego (art. 666-668 k.p.c.), a następnie stwierdzenia nabycia spadku (art. 669-679 k.p.c.) i działu spadku (art. 680-689 k.p.c.). To ww. przepisy winny być podstawą rozstrzygnięcia co do przyznania określonej osobie składników majątkowych pozostałych po zmarłej A. D., w tym wskazanego w zarzucie telewizora, nie zaś przepisy prawa karnego.

Reasumując Sąd uznał, iż zachowanie oskarżonej E. K. (1) z punktu widzenia norm prawa karnego jest obojętne, nie wypełniło znamion przestępstwa z art. 284 § 1 k.k. ani innego przestępstwa w ramach zarzucanego jej czynu, stąd należało oskarżoną uniewinnić od popełnienia zarzucanego jej czynu.

O kosztach obrońcy z urzędu i pełnomocnika z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., zaś pozostałe koszty sądowe Sąd przejął na rachunek Skarbu Państwa zgodnie z art. 632 pkt 2 k.p.k.