Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant Emilia Poddębniak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 maja 2016 r. w W.

sprawy B. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania B. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 1 września 2015 r., znak: ENMS/(...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

B. B. w dniu 22 września 2015 r. wniósł do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 1 września 2015 r., znak: ENMS/(...). Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Mając powyższe na uwadze ubezpieczony wniósł o zmianę przedmiotowej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do emerytury i dopuszczenie dowodu z przesłuchania świadków. Odwołujący podniósł, że był zatrudniony w charakterze mechanika samochodowego oraz mechanika napraw pojazdów samochodowych. Zdaniem wnioskodawcy prace tą wykonywał w kanałach remontowych przy naprawie samochodów ciężarowych i dostawczych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ( k. 2-3 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 22 października 2015 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu odwołania organ rentowy stwierdził, że odwołujący nie spełnił wymogu 15 lat pracy w szczególnych warunkach do dnia 1 stycznia 1999 r., ponieważ nie zaliczono do ww. okresu zatrudnienia od dnia 4 sierpnia 1975 r. do dnia 31 sierpnia 1991 r.
w (...) Spółdzielni (...) z uwagi na nie przedłożenie świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Oddział wskazał, że na podstawie złożonych dokumentów w postaci świadectwa pracy nie można stwierdzić, czy ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał pracę w warunkach szczególnych ( k. 5 a. s.).

(...) S.A. w piśmie procesowym z dnia 23 listopada 2015 r. przesłała akta osobowe odwołującego z okresu jego zatrudnienia
w Spółdzielczym Przedsiębiorstwie (...) Oddział w N. ( k. 12 a. s.).

Na rozprawie w dniu 28 stycznia 2016 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego ds. BHP celem ustalenia, czy praca wykonywana przez odwołującego w Przedsiębiorstwie (...) w okresie od dnia 4 sierpnia 1975 r. do dnia
31 sierpnia 1991 r. wykonywana była w warunkach szczególnych uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze oraz w innych rozporządzeniach Rady Ministrów dotyczących I kategorii zatrudnienia i zarządzenia właściwych ministrów ( k. 35 a. s.).

W piśmie procesowym z dnia 17 marca 2016 r. odwołujący wniósł uwagi i zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego. Wnioskodawca stwierdził, że naprawy silników i regeneracja podzespołów była wykonywana poza zakładem, a warsztat był skromnie wyposażony i niemożliwym było dokonywanie skomplikowanych napraw na stołach warsztatowych. Ubezpieczony podniósł, że w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w Dziale XIV pod pozycją 16 istnieje zapis o pracach wykonywanych w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych i szynowych. W ocenie odwołującego brak jest w rozporządzeniu podziału na mechaników silników niskoprężnych, mechaników silników wysokoprężnych czy mechaników zespołu podwozia
( k. 67-69 a. s.).

Na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2016 r. Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty ds. BHP z wyłączeniem M. M. na okoliczności, jak w postanowieniu z dnia 28 stycznia 2016 r. ( k. 75 a. s.).

Odwołujący w piśmie procesowym z dnia 18 maja 2016 r. nie zgodził się z wnioskami płynącymi z drugiej opinii biegłego z zakresu BHP, ponieważ jego zdaniem nabył prawa do wcześniejszej emerytury zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. W ocenie ubezpieczonego świadkowie potwierdzili jego pracę w warunkach szczególnych ( k. 100-102 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. B., urodzony w dniu (...), złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w dniu 21 sierpnia 2015 r. wniosek o wcześniejszą emeryturę. Do powyższego wniosku ubezpieczony dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacją potwierdzającą te okresy ( k. 1-23 a. e.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ustalił, że ubezpieczony wykazał łączny staż pracy na dzień 1 stycznia 1999 r. w wymiarze 26 lat,
7 miesięcy i 25 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Organ rentowy na mocy zaskarżonej decyzji z dnia 1 września 2015 r., znak: ENMS/(...) odmówił przyznania ubezpieczonemu prawa do emerytury, gdyż do dnia
1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy
w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Oddział nie uznał żadnego okresu pracy jako zatrudnienia w warunkach szczególnych z powodu braku świadectwa pracy w warunkach szczególnych.
W ocenie organu rentowego na podstawie dokumentów dołączonych do wniosku nie można stwierdzić, czy odwołujący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w warunkach szczególnych w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. ( k. 35 a. e.).

Odwołujący był zatrudniony w Zakładzie (...)
i (...) na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych od dnia 4 sierpnia 1975 r. do dnia 31 grudnia 1976 r. oraz w Spółdzielczym Przedsiębiorstwie (...) Oddział w N. na stanowisku mechanika pojazdów samochodowych od dnia
1 stycznia 1977 r. do dnia 31 sierpnia 1991 r. ( świadectwa pracy z dnia
20 sierpnia 1976 r. i z dnia 30 sierpnia 1991 r. akt osobowych).

Przedsiębiorstwo zajmowało się transportem warzyw i usługami dla spółdzielni ogrodniczych na terenie województwa (...). Odwołujący pracował w warsztacie na stanowisku mechanika w pełnym wymiarze czasu pracy. Do jego zakresu obowiązków należała wymiana walów, naprawa hamulców, wymiana tarczy sprzęgła, luzy na wałach, regulacje, smarowanie, wymiana skrzyni biegów, wymiana podzespołów, wymiana olejów, robienie przeglądów. Ubezpieczony zajmował się wszystkimi pracami związanymi
z naprawami samochodowymi. B. B. w okresie zatrudnienia nie wykonywał obowiązków pracowniczych związanych ze stanowiskiem brygadzisty. W warsztacie samochodowym pracowało pięciu lub sześciu mechaników, którzy swoją pracę wykonywali w kanałach. Świadkowie pracowali na stanowiskach kierowców samochodów ciężarowych i wykonywali swoją pracę poza siedzibą zakładu ( zeznania świadków S. N., B. P., A. S. i J. F. oraz przesłuchanie odwołującego k. 31-35 i 73 a. s.).

Obok kanału remontowego lub w hali napraw mechanicy posiadali stoły remontowe z imadłem oraz zestawem narzędzi, na którym były przeprowadzane czynności takie, jak: demontaż wymontowanych podzespołów celem zdiagnozowania usterki, mycie lub czyszczenie części pozwalające na ocenę zużycia wymontowanych części, weryfikacja zużytych części i podzespołów, które wcześniej zostały wymontowane z samochodu, naprawianie lub wymiana części, ewentualne ponowne oczyszczenie części przed montażem oraz montaż podzespołów po wykonaniu naprawy. Proces technologiczny naprawy samochodów w warsztatach napraw samochodów nie wymagał ciągłego przebywania w kanale, za wyjątkiem demontażu zespołów podwozia lub niektórych elementów silnika niedostępnych z poziomu podłogi lub maski samochodu i ponownego ich montażu po naprawie. Naprawy lub wymiany wymontowanych zużytych zespołów mechanik samochodowy dokonywał w odpowiednio wyposażonym w narzędzia i maszyny warsztacie lub na stole warsztatowym. Tylko czynności naprawcze polegające na zespawaniu elementów ramy nośnej, zawieszenia silnika czy nieszczelności układu wydechowego albo wymiany wiązki przewodów elektrycznych musiały być wykonywane w kanale. Szacunkowy czas pracy mechanika samochodowego wyłącznie w kanałach remontowych można określić w granicach do 60% pełnego wymiaru czasu pracy ( opinia biegłego sądowego z zakresu BHP M. M. k. 37-45 a. s.).

Stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego z akt sprawy, akt osobowych, w przeważającej części z dowodu z zeznań świadków
i strony oraz z dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu BHP M. M. i A. P.. Dowody w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Sąd za bezsporny uznał materiał dowodowy związany ze świadczeniem pracy przez ubezpieczonego w spornym okresie oraz niekwestionowany przez strony ogólny staż pracy ubezpieczonego. Sąd uznał, że materiał dowodowy,
w szczególności wiarygodne opinie biegłych sądowych mających wieloletnie doświadczenie w badaniu podobnych spraw, daje podstawy do niezaliczenia odwołującemu spornego okresu pracy do pracy w warunkach szczególnych. Sąd zauważył również, że biegły sądowy A. P. w sporządzonej przez siebie opinii zajął tożsame stanowisko do opinii biegłej sądowej M. M., co potwierdziło wyraziście wysoki walor dowodowy sporządzonych opinii. Świadkowie zeznający w niniejszej sprawie co prawda zeznali na okoliczność wykonywania pracy przez odwołującego w spornym okresie w trakcie jego zatrudnienia, lecz w kontekście zgromadzonej dokumentacji w toku postępowania oraz opinii sporządzonych przez biegłych sądowych nie daje to podstaw do zaliczenia spornego okresu zatrudnienia do pracy w warunkach szczególnych.

Sąd jednocześnie nie dał wiary zeznaniom świadków S. N., B. P., A. S. i J. F. oraz odwołującego w zakresie wykonywania przez B. B. pracy w kanale w pełnym wymiarze czasu pracy. Sąd ustalił, że świadkowie zeznający
w sprawie, do których obowiązków należał transport produktów, w istocie nie przebywali z ubezpieczonym w trakcie jego pracy. Na podstawie treści zeznań świadków Sąd jednoznacznie ustalił, że ww. spotykali odwołującego przy wykonywaniu przez niego obowiązków sporadycznie i nie mogli mieć wiedzy
w zakresie jego faktycznej pracy przez pełne osiem godzin. Ponadto świadkowie stwierdzili, że ubezpieczony wykonywał wszelkie naprawy związane
z samochodami. Świadek J. F. wskazał, że ,,wszyscy mechanicy robili wszystkie prace’’ po czym stwierdził, że odwołujący ,,pracował w pełnym wymiarze godzin w kanałach’’. W ocenie Sądu treść przytoczonych zeznań jest nielogiczna i wyklucza się wzajemnie. Zgodnie z doświadczeniem życiowym Sąd doszedł do wniosku, że w trakcie pracy w warsztatach samochodowych istnieją czynności, które muszą być wykonane przez mechanika samochodowego poza kanałem, na co wskazali biegli sądowi w swoich opiniach. Zatem jeśli ubezpieczony wykonywał wszystkie czynności zlecane mechanikom i nie posiadał uszczuplonego zakresu obowiązków, należy wskazać, że B. B. w gruncie rzeczy nie mógł pracować w kanale przez pełne osiem godzin pracy.

Sąd oceniając zgromadzony stan faktyczny uznał, że biegli w sposób logiczny wskazali w sporządzonych opinii, że niemożliwym było, aby ubezpieczony w pełnym wymiarze czasu pracował tylko i wyłącznie w kanale. Sąd ponadto nie dał wiary treści opinii biegłego sądowego A. P. w zakresie zajmowania przez wnioskodawcę stanowiska brygadzisty. Z treści zeznań świadków ani z przesłuchania odwołującego nie wynika, aby wykonywał on czynności zarezerwowane dla brygadzisty, co za tym idzie świadectwo pracy wydane przez zakład jest sprzeczne z poczynionymi przez Sąd ustaleniami. Odwołujący był zatrudniony tylko i wyłącznie na stanowisku mechanika, jednakże powyższe nie wpływa w żadnej mierze na wydane rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Zdaniem Sądu zgromadzony materiał dowodowy nie budził wątpliwości i był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie B. B. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 1 września 2015 r., znak: ENMS/(...) jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2015 poz. 748 j. t.), zwana dalej ,,ustawą’’, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych jest spełnienie przesłanki posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, o którym mowa w art. 27 i przesłanki stażu pracy w szczególnych warunkach w dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. 1 stycznia 1999 r., nieprzystąpienie do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenie wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wykaz prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze
o których mowa w powołanym art. 184 ustawy nie podlega wykładni rozszerzającej. Prace te ściśle i jasno zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43) zwanego dalej ,,rozporządzeniem’’. Jednakże nabycie uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze podlega dalszym ograniczeniom. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik ma obowiązek wykonywać ją stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, na danym stanowisku pracy w świetle § 2 ust. 1 rozporządzenia. W myśl ustępu 2 art. 32 ustawy, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, przy czym wiek emerytalny powyższej kategorii pracowników, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których pracownikom tym przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Zgodnie z powyższym rozporządzeniem, aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1.  posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego);

2.  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A ( Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego); oraz

4.  być zatrudniony przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach
(§ 4 ust. 1 pkt.3 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego).

Bezspornym w sprawie było, że odwołujący w dniu 3 lutego 2013 r. ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Zakład Ubezpieczeń Społecznych w zaskarżonej decyzji z dnia 1 września 2015 r. przyjął za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 r. jedynie okres składkowy
i nieskładkowy w wymiarze 26 lat, 7 miesięcy i 25 dni.

W niniejszej sprawie przedmiotem sporu było ustalenie, czy odwołujący posiada wymagany 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych. B. B. w odwołaniu wniósł o zaliczenie do ww. stażu okresu od dnia 4 sierpnia 1975 r. do dnia 31 sierpnia 1991 r. w (...) Spółdzielni (...).

Sąd w trakcie niniejszego postępowania przeprowadził dowód z zeznań zawnioskowanych świadków oraz ubezpieczonego. W oparciu o treść ich przesłuchania Sąd doszedł do wniosku, że bez wątpienia odwołujący był zatrudniony i wykonywał pracę w spornym okresie czasu. Jednakże dokonując analizy zeznań, Sąd doszedł do przekonania, że ubezpieczony w ciągu ośmiu godzin pracy wykonywał rozmaite czynności takie, jak między innymi: wymiana walów, naprawa hamulców, wymiana tarczy sprzęgła, luzy na wałach, regulacje, smarowanie, wymiana skrzyni biegów, wymiana podzespołów, wymiana olejów, robienie przeglądów. W opiniach sądowych biegli również podnosili, że wnioskodawca będąc zatrudnionym u swojego pracodawcy, świadczył pracę różnorodną. Sąd zważył, że dodatkowo w warsztatach samochodowych mechanicy mieli obowiązek wykonywać min. demontaż wymontowanych podzespołów celem zdiagnozowania usterki, mycie lub czyszczenie części pozwalające na ocenę zużycia wymontowanych części, weryfikacje zużytych części i podzespołów, które wcześniej zostały wymontowane z samochodu, naprawianie lub wymiana części, ewentualne ponowne oczyszczenie części przed montażem oraz montaż podzespołów po wykonaniu naprawy.

Sąd Okręgowy dokonując subsumcji, a więc przyporządkowując ustalony stan faktyczny pod normę prawną, zważył, że jedną z przesłanek, którą trzeba spełnić kumulatywnie, jest wykonywanie pracy w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W świetle zeznań świadków oraz odwołującego, a także na podstawie opinii sporządzonych przez biegłych sądowych nie można przyjąć, ażeby ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy. Zgodnie bowiem z orzeczeniem Sądu Najwyższego, ,,dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy i jej wykonywanie w warunkach określonych w § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), a więc stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy). Przy ustalaniu okresów pracy
w szczególnych warunkach, wymaganych do nabycia prawa do emerytury
w niższym wieku emerytalnym, nie jest dopuszczalne zaliczanie innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika w stopniu powodującym wcześniejszą utratę zdolności do zatrudnienia i nie zostały wymienione
w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia. W świetle art. 32 ust. 4 u.e.r.f.u.s. oraz § 1 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43), pracami w szczególnych warunkach nie są wszelkie prace wykonywane w narażeniu na kontakt
z niekorzystnymi dla zdrowia pracownika czynnikami lub prace charakteryzujące się znacznym wysiłkiem fizycznym, lecz jedynie takie, które zostały wymienione w § 4-15 tego rozporządzenia i wykazach stanowiących załącznik do niego. ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. akt II UK 395/13) Co prawda Sąd zważył, że wnioskodawca mógł wykonywać pewne czynności zaliczane bezpośrednio do pracy w warunkach szczególnych, jednakże zgromadzony materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, aby B. B. świadczył pracę w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd nie posiadając specjalistycznej wiedzy dotyczącej zaliczenia wykonywanych prac do warunków szczególnych, dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu BHP uznając je za w pełni wiarygodny materiał dowodowy. Biegli w sposób logiczny, rzetelny i spójny przedstawili swoje stanowisko w sprawie, z którego jasno wynika, że odwołujący nie był osobą wykonującą pracę w warunkach szczególnych w pełnym wymiarze czasu pracy. Co prawda w ocenie Sądu biegły sądowy A. P. w sposób nieuprawniony wskazał, że ubezpieczony pracował w charakterze brygadzisty pomijając w sposób zupełny treść zeznań świadków i przesłuchanie odwołującego w opisywanym zakresie, tym niemniej błąd ten nie miał wpływu na rozstrzygnięcie Sądu. W okolicznościach niniejszej sprawy istotnym było nie wykazanie przez odwołującego wykonywania obowiązków mechanika
w warsztacie samochodowym w pełnym wymiarze czasu pracy. Zatem nie została spełniona jedna z przesłanek uprawniających wnioskodawcę do pobierania emerytury z warunków szczególnych. Okoliczność zajmowanego stanowiska w charakterze brygadzisty była w istocie sprawy bez znaczenia.

Z tych też przyczyn Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak
w sentencji.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)