Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2016 r. w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku Spółdzielczego w B.

przeciwko B. K. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego B. K. (1) na rzecz powoda Banku Spółdzielczego w B. kwotę 873.011,26 zł (słownie: osiemset siedemdziesiąt trzy tysiące jedenaście złotych 26/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 lutego 2015 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego B. K. (1) na rzecz powoda Banku Spółdzielczego w B. kwotę 15.057 zł (słownie: piętnaście tysięcy pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów procesu.

Na oryginale właściwy podpis

Sygn. akt I C 121/16

UZASADNIENIE

Powód Bank Spółdzielczy w B. domagał się zasądzenia od pozwanego B. K. (2) na swoją rzecz kwoty 873.011,26 zł. wraz z ustawowymi odsetkami za zwłokę od dnia 28 lutego 2015 roku do dnia zapłaty, umieszczenia wzmianki o tym, iż wierzytelność powyższa wynika z umowy kredytu nr (...) z dnia 29 października 2009 roku oraz zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko powód wskazał, iż w dniu 29 października 2009 roku na mocy umowy nr (...)/(...) udzielił (...) Spółce z ograniczona odpowiedzialnością w T., reprezentowanej przez pozwanego B. K. (1) kredytu inwestycyjnego w kwocie 1.040.000 zł. Zabezpieczeniem spłaty powyższego kredytu był weksel in blanco wystawiony przez pozwanego B. K. (2). Ponieważ spółka nie realizowała ciążących na niej na mocy umowy obowiązków, powód w dniu 25 listopada 2014 roku wypowiedział umowę i wezwał spółkę do zapłaty. Ponadto powód zawiadomił pozwanego o wypełnieniu weksla wystawionego na zabezpieczenie kredytu udzielonego spółce oraz wezwał pozwanego do wykupienia weksla, który jednak wykupu nie dokonał (k.2-3).

Pozwany B. K. (2) wniósł o oddalenie powództwa. Ponadto domagał się nie zasądzania od niego kosztów procesu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska zarzucił, iż w jego ocenie przedmiotowa umowa nie została rozwiązana, a termin płatności ostatniej raty to 28 października 2019 roku. Wskazał, iż umowa była wielokrotnie aneksowana, a ponadto została zabezpieczona również na ruchomościach spółki, a dochodzona kwota nie jest adekwatna do dochodzonego zadłużenia. Kwestionował wycenę przedmiotów zabezpieczenia dokonaną przez bank. Zanegował fakt wypowiedzenia umowy wskazując na brak skutecznego doręczenia wypowiedzenia spółce oraz nieskuteczne wezwanie jego do wykupu weksla. Wskazywał, iż powód może dochodzić zaspokojenia z innych składników majątkowych spółki w tym ruchomości. (k.47v-48 00:03:48-00:12:50, 00:20:42-00:27:08, 00:31:58-00:36:08).

SĄD OKRĘGOWY USTALIŁ, CO NASTĘPUJE:

W dniu 29 października 2009 roku powód Bank Spółdzielczy w B. zawarł z (...) Spółką z ograniczona odpowiedzialnością w T. umowę nr (...)/(...), na mocy której udzielił tejże spółce - reprezentowanej przez pozwanego B. K. (1) - kredytu inwestycyjnego w kwocie 1.040.000 zł.

Stosownie do §7 tejże umowy w związku z aneksem do umowy nr (...) z dnia 5 sierpnia 2011 roku oraz deklaracją wekslową wystawcy – pozwanego, zabezpieczeniem spłaty powyższego kredytu był weksel własny „in blanco” wystawiony przez pozwanego B. K. (2). Deklaracja wekslowa upoważniała powoda do wpisania na blankiecie weksla w każdym czasie sumy odpowiadającej kwocie wykorzystanego kredytu przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w T. wraz z odsetkami, prowizją i kosztami w przypadku nie dotrzymania umownego terminu spłaty kredytu oraz we wszystkich tych przypadkach, gdy służy bankowi prawo ściągnięcia wierzytelności przed nadejściem terminu płatności. Ponadto powód miał prawo opatrzyć weksel datą płatności według własnego uznania, zawiadamiając pozwanego o powyższym listem poleconym.

Powyższa umowa kredytowa była zmieniana na podstawie aneksów: nr (...) z dnia 26 listopada 2009 roku, nr 2 z 29 marca 2010 roku, nr 3 z 30 lipca 2010 roku, nr 4 z 5 sierpnia 2011 roku, nr 5 z dnia 14 grudnia 2011 roku, nr 6 z dnia 27 grudnia 2012 roku, nr 7 z dnia 18 marca 2013 roku, nr 8 z dnia 5 lipca 2013 roku, nr 9 z dnia 13 lutego 2014 roku.

DOWÓD: umowa o kredyt inwestycyjny nr (...) z dnia 29-10-2009 roku (k.7), aneks nr (...) z dnia 26 listopada 2009 roku (k.8-8v), aneks nr (...) z 29 marca 2010 roku (k.9), aneks nr (...) z 30 lipca 2010 roku (k.9v), aneks nr (...) z 5 sierpnia 2011 roku (k.10), aneks nr (...) z dnia 14 grudnia 2011 roku (k.10v), aneks nr (...) z dnia 27 grudnia 2012 roku (k.11), aneks nr (...) z dnia 18 marca 2013 roku (k.11v), aneks nr (...) z dnia 5 lipca 2013 roku (k.12), aneks nr (...) z dnia 13 lutego 2014 roku (k.12v), deklaracja wekslowa (k.13), weksel - złożony do depozytu pod poz. 7/16, kopia (k. 20).

Ponieważ spółka nie realizowała ciążących na niej na mocy umowy obowiązków, powód pismem z dnia 25 listopada 2014 roku, wypowiedział przedmiotową umowę i wezwał (...) Spółkę z ograniczona odpowiedzialnością w T. do zapłaty. Wezwanie skierowane zostało na adres spółki figurujący w KRS i dotyczyło kwoty 854.906 zł. wraz z odsetkami umownymi do dnia 25 listopada 2014 roku w kwocie 13.701,90 zł. Zawierało zastrzeżenie naliczania dalszych odsetek w przypadku braku zapłaty żądanej kwoty w terminie. Korespondencja zwrócona została dnia 28 listopada 2014 roku z informacją, iż adresat „wyprowadził się”. Termin wypowiedzenia umowy określono – stosownie do warunków umowy, jej §12 - na 7 dni z uwagi na wzmiankę zawartą w KRS, dotyczącą (...) Spółki z ograniczona odpowiedzialnością w T. o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki z uwagi na fakt, iż majątek spółki nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania w sprawie (...).

DOWÓD: wypowiedzenie skierowane do spółki wraz ze zwróconą przesyłką (k.14, 15), odpis z (...) Spółki z ograniczona odpowiedzialnością w T. (k.16-17).

Powód wypełnił weksel. Pismem datowanym na 2 stycznia 20115 roku zawiadomił pozwanego o wypełnieniu weksla wystawionego na zabezpieczenie kredytu udzielonego spółce oraz wezwał pozwanego do wykupienia weksla w terminie do dnia 27 lutego 2015 roku. Wezwanie skierowane zostało na adres pozwanego: ul. (...) m2 (...)-(...) P.. Przesyłka zwrócona została po powtórnym awizo 11 lutego 2015 roku.

DOWÓD: wezwanie do wykupu wraz ze zwróconą przesyłką (k.18-19), deklaracja wekslowa (k.13), weksel - złożony do depozytu pod poz. 7/16, kopia (k. 20).

Wierzytelność z przedmiotowej umowy kredytu zabezpieczona jest hipoteką na nieruchomości stanowiącej własność pozwanego objętej księgą wieczystą (...).

Okoliczność bezsporna.

Pozwany wykupu weksla nie dokonał. Adres: ul. (...) m2 (...)-(...) P., pod który skierowano wezwani do wykupu weksla - jest adresem zamieszkania pozwanego. Dłużnik nie dokonuje spłat na poczet kredytu wynikającego z umowy z dnia 29 października 2009 roku nr (...) zawartej przez powoda z (...) Spółką z ograniczona odpowiedzialnością w T..

Okoliczności bezsporne.

Zadłużenie pozwanego i (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T. w stosunku do powoda wynosi 873.011,26 zł. z ustawowymi odsetkami od 28 lutego 2015 roku do dnia zapłaty.

Okoliczność bezsporna , a ponadto DOWÓD: W. z ksiąg banku (k.22).

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Powyższe okoliczności były w zasadzie między stronami bezsporne, dodatkowo dowodzone były dokumentami, co do prawdziwości których nie były składane żadne zastrzeżenia.

W ocenie Sądu, złożone przez powoda dokumenty tworzyły spójną i logiczną całość, wzajemnie się uzupełniając. Nie zawierały informacji sprzecznych bądź wzajemnie się wykluczających. W konsekwencji Sąd uznał je za wiarygodne.

Strona pozwana kwestionowała wyłącznie kwestie dokonania wypowiedzenia umowy spółce oraz kwestię wezwania pozwanego do wykupu weksla.

Jak ustalił Sąd, pisma do (...) Spółki z ograniczona odpowiedzialnością w T. kierowane były na adres spółki ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym. Doręczenia dla pozwanego natomiast na adres, będący jego adresem zamieszkania. Korespondencja została zwrócona do powoda z uwagi na fakt, iż w przypadku spółki wskazano, iż pod wskazanym adresem nie ma spółki – adnotacja „adresat wyprowadził się”, a w przypadku pozwanego korespondencja nie została przez niego podjęta pomimo dokonania jej awizowania.

Odwołać się w tym miejscu należy do art. 61 §1 zd. 1 k.c., który wskazuje, iż oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

W konsekwencji, to na adresacie oświadczenia spoczywa ciężar ewentualnego wykazania, że pomimo zaistnienia okoliczności wskazanych przez nadawcę nie miał on możliwości zapoznania się z treścią wysłanego mu oświadczenia (np. pomimo doręczenia przesyłki pocztą nie mógł jej podjąć w terminie wskazanym na awizo). Na takie okoliczności pozwany sienie powoływał, ich nie wykazał, nie uprawdopodobnił.

Dla skuteczności złożenia oświadczenia woli nie jest konieczne rzeczywiste zapoznanie się adresata z treścią oświadczenia. Istotna jest bowiem możliwość zapoznania się adresata z treścią przesłanego mu oświadczenia. Wpływ na możliwość zapoznania się adresata z treścią oświadczenia mają zawsze kryteria obiektywne. Oświadczenie wysłane listownie będzie złożone adresatowi z chwilą, gdy w normalnym toku czynności mógł on wyjąć list ze skrzynki, a jeżeli przesyłka była awizowana – gdy mógł on w zwykłym trybie odebrać list w placówce pocztowej (P. M., w: G., M., Komentarz KC, 2014, s. 153; por. wyr. SN z 18.11.1999 r., I PKN (...), OSNP 2001, Nr (...), poz. (...)).

Kwestia złożenia oświadczenia woli ma istotne znaczenie dla oceny, czy oświadczenie to zostało skutecznie złożone. Zdaniem Sądu, przesłanie przesyłki zawierającej wypowiedzenie umowy przez powoda na adres spółki ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym i jej zwrot przez operatora pocztowego z uwagi, iż pod tymże adresem spółka nie funkcjonuje uzasadnia przyjęcie, iż oświadczenie spółce zostało złożone skutecznie. Za datę doręczenia wypowiedzenia umowy kredytu spółce, Sąd uznał dzień 28 listopada 2014 roku, w którym pracownik operatora pocztowego dokonał ustalenia, iż spółka z podanego adresu „wyprowadziła się”. Wypowiedzenie nastąpiło z upływem 7 dni od daty doręczenia pisma. Podobnie w przypadku doręczenia wezwania do wykupu weksla pozwanemu. Niewątpliwie zostało ono przesłane pozwanemu na właściwy adres, którego aktualność pozwany potwierdził na rozprawie. W obu sytuacjach, w ocenie Sądu, istniała możliwość zapoznania się adresata z treścią przesłanego mu oświadczenia. Bez znaczenia w tej sytuacji pozostaje zarzut pozwanego, iż przesyłka dla spółki przesłana była przez placówkę operatora pocztowego w K., a nie w D.. Pozwany nie udowodnił, by okoliczność ta miała wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Legalną definicję czynności bankowej zawiera art. 5 Prawa bankowego, wymieniający w ust. 1 czynności, które mogą wykonywać tylko banki w ramach swoich statutów. W punkcie 3 ustawodawca zaliczył do nich udzielanie kredytów. Do czynności bankowych w ust. 2 zalicza też operacje czekowe i wekslowe, o ile są wykonywane przez banki. Skoro ustawodawca w art. 5 ust. 2 Prawa bankowego posługuje się pojęciem „operacje czekowe i wekslowe” bez żadnych ograniczeń czy wyłączeń, to przyjąć należy, iż dotyczy ono wszystkich wykonywanych przez banki czynności bez względu na ich rodzaj, a więc i poręczenia wekslowego. Poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo jak ten, za kogo poręczył.

Zgodnie z treścią art. 69. 1. ustawy Prawo bankowe przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Bezspornym było, iż powoda Bank Spółdzielczy w B. łączyła z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w T. umowa kredytu nr (...), zawarta w dniu 29 października 2009 roku na mocy której powód udzielił tejże spółce - reprezentowanej przez pozwanego B. K. (1) – kredytu.

Elementami istotnymi umowy kredytu jest z jednej strony oddanie przez bank do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwoty środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a z drugiej zobowiązanie kredytobiorcy do korzystania z oddanych do dyspozycji środków pieniężnych na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Umowa kredytu stanowi odrębny typ umowy nazwanej, jest to umowa konsensualna, dwustronnie zobowiązująca, odpłatna.

Dodatkowym zabezpieczeniem udzielonego Spółce kredytu był weksel in blanco wystawiony przez pozwanego wraz z deklaracją wekslową.

Weksel in blanco zawiera zobowiązanie wekslowe. Dokument wekslowy zostaje wręczony w celu zaciągnięcia takiego właśnie zobowiązania przez wystawcę weksla.

Weksel in blanco pełni w obrocie gospodarczym przede wszystkim funkcję gwarancyjną. Polega ona na tym, że strony zawierające umowę pragną zabezpieczyć ewentualne roszczenia mogące z niej wyniknąć, ale nie są w stanie w momencie zawarcia umowy oznaczyć np. wysokości tych roszczeń lub daty płatności.

Nie budzi wątpliwości, iż przy zawieraniu ze spółką umowy kredytu powód nie był w stanie określić wysokości roszczeń przysługujących mu w przyszłości. Pozwany podpisał w weksel in blanco, który wręczony został stronie powodowej wraz z deklaracją wekslową upoważniającą do wpisania na blankietach w każdym czasie sumy odpowiadającej kwocie wykorzystanego kredytu przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w T. wraz z odsetkami, prowizją i kosztami w przypadku nie dotrzymania umownego terminu spłaty kredytu oraz we wszystkich tych przypadkach, gdy służy bankowi prawo ściągnięcia wierzytelności przed nadejściem terminu płatności. Ponadto powód miał prawo opatrzyć weksel datą płatności według własnego uznania, zawiadamiając pozwanego o powyższym listem poleconym. Przedmiotowy weksel zabezpieczał więc przyszłą wierzytelność powoda względem z (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w T..

Wskazać tez należy, iż niniejszy weksel nie był przedmiotem indosu, obrotu. Skoro w niniejszej sprawie nie doszło do indosu przedmiotowego weksla, nie została zerwana więź między dłużnikiem a wierzycielem wekslowym ze stosunku podstawowego. Weksel nie uzyskał w pełni swojego abstrakcyjnego charakteru.

Zgodnie z art. 104 zdanie 1 prawa wekslowego, odpowiedzialność wystawcy wekslu własnego jest taka sama, jak akceptanta wekslu trasowanego. Wystawca weksla własnego jest głównym dłużnikiem wekslowym, czyli takim dłużnikiem, na którym ciąży przede wszystkim obowiązek zapłaty sumy wekslowej. Odpowiedzialność wekslową wystawcy weksla własnego rodzi podpisanie weksla spełniającego wymogi ważności. W niniejszej sprawie brak jest wad, które podważałyby ważność przedmiotowego weksla. Zawiera on wszystkie wymogi określone w art. 101 prawa wekslowego tj. nazwę "weksel" w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono; przyrzeczenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej; oznaczenie terminu płatności; oznaczenie miejsca płatności; nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenie zapłata ma być dokonana; oznaczenie daty i miejsca wystawienia wekslu; podpis wystawcy wekslu. Został wypełniony zgodnie z deklaracją wekslową.

Na skutek podpisania weksla powstało zobowiązanie wekslowe regulowane przez przepisy prawa wekslowego (orzeczenie Sądu Najwyższego z 1 lipca 1928 r., I CR (...), opubl. L.). Wystawca weksla własnego - pozwany jest więc głównym dłużnikiem wekslowym i odpowiada w charakterze dłużnika głównego tak samo jak akceptant weksla trasowanego. Odpowiedzialność wystawcy weksla własnego jest taka sama jak akceptanta weksla trasowanego zarówno co do zakresu, jak i co do czasu trwania (orzeczenie Sądu Najwyższego z 30 maja 1930 r., (...), opubl. (...) (...), poz. (...)). Głównymi dłużnikami z weksla, a więc takimi dłużnikami, na których ciąży przede wszystkim obowiązek zapłaty sumy wekslowej, są w wekslu trasowanym akceptant, a w wekslu własnym wystawca – w przedmiotowej sprawie pozwany.

Odpowiedzialność wystawcy weksla własnego jest niezależna od tego, czy weksel przedstawiono w terminie do zapłaty i czy dokonano protestu, a przedstawienie weksla do zapłaty ma tylko to znaczenie, że uzasadnia zwłokę dłużnika i powoduje odpowiedzialność za należności uboczne. Odpowiedzialność głównych dłużników wekslowych utrzymuje się niezależnie od tego, czy przedstawiono im weksel do zapłaty we właściwym terminie. Wystawca weksla własnego nie może zwolnić się od odpowiedzialności lub jej ograniczyć, gdyż byłoby to sprzeczne z bezwarunkowym przyrzeczeniem zapłaty sumy wekslowej. Główni dłużnicy nie mogą zwolnić się z odpowiedzialności za zapłatę (art. 9).

Jeżeli wystawca weksla własnego płaci sumę wekslową w terminie płatności weksla przy przedstawieniu weksla do zapłaty, wówczas odpowiada jedynie za sumę wekslową bez żadnych należności ubocznych (art. 104 w zw. z art. 28 ust. 2 prawa wekslowego).

Natomiast w sytuacji, w której wystawca weksla własnego nie zapłacił sumy wekslowej przy przedstawieniu weksla do zapłaty w terminie płatności, to popada w zwłokę, przez co zwiększa się rozmiar jego odpowiedzialności o to wszystko, czego można żądać na podstawie art. 48 i 49 prawa wekslowego, czyli o odsetki, koszty protestu, koszty zawiadomienia, prowizję komisową i inne. Jednak wystawca weksla własnego odpowiada za odsetki od dnia płatności, jeżeli weksel przedstawiono mu do zapłaty we właściwym terminie, tj. terminie wymagalności (art. 38 prawa wekslowego).

Wystawcy weksla własnego służą przeciwko posiadaczowi weksla zarzuty obiektywne oraz zarzuty osobiste w granicach art. 17 prawa wekslowego. Wystawca weksla własnego może remitentowi przeciwstawić wszelkie zarzuty oparte na pozawekslowych stosunkach z nim, natomiast innym posiadaczom weksla może wystawca weksla własnego przeciwstawić zarzuty oparte na jego stosunkach osobistych z remitentem tylko wówczas, gdy posiadacz weksla, nabywając weksel, działał świadomie na szkodę dłużnika.

Pozwany nie przedstawił żadnych zarzutów w rozumieniu prawa wekslowego mających wpływ na ważność weksla, czy zakres swojej odpowiedzialności.

Nie mogły odnieść skutku również i te zarzuty pozwanego, w których odwoływał się do wielokrotnego aneksowania umowy, zabezpieczenia spłaty przedmiotowego zobowiązania również na ruchomościach spółki, kwestionowanie wyceny przedmiotów zabezpieczenia dokonanej przez bank czy wskazywanie na możliwość dochodzenia przez powoda zaspokojenia z innych składników majątkowych spółki w tym ruchomości.

Do wierzyciela należy bowiem prawo wyboru składników majątku, z których dochodzi spełnienia świadczenia. O ile – według twierdzeń pozwanego - istnieje majątek spółki, z którego możliwe jest zaspokojenie roszczeń powoda, pozwany winien doprowadzić do tego, by spółka spełniła swoje zobowiązanie względem powoda.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, iż pozwany nie zapłacił powodowi sumy wekslowej, zobowiązania wynikającego z umowy kredytu nie spełniła również (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T..

Wskazać należy, iż z zasady kontradyktoryjności procesu wynika, iż to strony obarczone zostały odpowiedzialnością za wynik procesu. Przy rozpoznawaniu sprawy rzeczą Sądu nie jest zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Rola sądu nie polega bowiem na wykonywaniu przezeń obowiązków procesowych ciążących na stronach. Strona prowadzi więc proces na własne ryzyko dowodowe (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17.12.1996r., sygn. I CKU (...); opubl. OSNC (...); wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.09.1998r., sygn. II UKN (...); opubl. OSNAP (...); wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.03.1998r., sygn. II CKN (...); opubl. OSNC (...)).

Działanie z urzędu i przeprowadzenie dowodu nie wskazanego przez stronę jest dopuszczalne tylko w wyjątkowych sytuacjach procesowych i musi wypływać z opartego na zobiektywizowanej ocenie przekonania o konieczności jego przeprowadzenia, np. w wypadku ujawnionej przez stronę bezradności czy w razie istnienia trudnych do przezwyciężenia przez strony przeszkód, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie był wystarczający dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z 5.11.1997r.; III CKN (...); opubl. OSNC (...); wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24.10.1996r.; sygn. III CKN (...); opubl. OSNC (...)). Takie okoliczności w sprawie nie miały miejsca.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd na podstawie 104 zdanie 1 prawa wekslowego, w związku z wekslem z dnia 29 sierpnia 2011 roku na kwotę 873.011,26 zł. płatnym dnia 27 lutego 2015 roku na zlecenie Banku Spółdzielczego w B., wystawionym przez B. K. (1), umową o kredyt inwestycyjny nr (...) z dnia 29-10-2009 roku zawartą pomiędzy Bankiem Spółdzielczym w B., a (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w T., aneksem nr (...) z dnia 26 listopada 2009 roku, aneksem nr (...) z 29 marca 2010 roku, aneksem nr (...) z 30 lipca 2010 roku, aneksem nr (...) z 5 sierpnia 2011 roku, aneksem nr (...) z dnia 14 grudnia 2011 roku, aneksem nr (...) z dnia 27 grudnia 2012 roku, aneksem nr (...) z dnia 18 marca 2013 roku, aneksem nr (...) z dnia 5 lipca 2013 roku, aneksem nr (...) z dnia 13 lutego 2014 roku zasądził od pozwanego B. K. (1) na rzecz powoda Banku Spółdzielczego w B. kwotę 873.011,26 zł. z ustawowymi odsetkami za zwłokę od dnia 28 lutego 2015 roku do dnia zapłaty, orzekając jak w punkcie 1 wyroku.

Przepis art. 108 § 1 k.p.c. nakazuje Sądowi rozstrzygać o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji.

Treść art. 98 § 1 k.p.c. reguluje kwestię kosztów procesu. Wynikają z tego przepisu dwie zasady: zasada odpowiedzialności za wynik procesu oraz zasada kosztów celowych. Strona przegrywająca jest bowiem obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

W niniejszej sprawie strona wygrywająca – powód był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika procesowego radcę prawnego, który wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów wynagrodzenia pełnomocnika. Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika Sąd ustalił w oparciu o §2 punkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. Z 2015 r. Poz. 1804) na kwotę 14.400 zł. Ponadto Sąd uwzględnił uiszczoną opłatę od pozwu – 1.000 zł. oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd na podstawie art. 98 §1 k.p.c. zasadził od pozwanego B. K. (1) na rzecz powoda Banku Spółdzielczego w B. kwotę 15.417 zł. tytułem kosztów procesu orzekając jak w punkcie drugim wyroku.

Na oryginale właściwy podpis