Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w VIII Wydziale Karnym w W. w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Bazan

Protokolant: Wioletta Zakrzewska

przy udziale Prokuratora: Ewa Olech, E. B., M. G., E. P.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 16 września 2015r., 13 października 2015r., 15 października 2015r., 3 listopada 2015r., 25 listopada 2015 r. sprawy:

N.-ego Al (...)-ego, syna N. i N. z d. Al (...), urodzonego w dniu l lipca 1952 roku w B.

oskarżonego o to, że:

o to, że w dniu 17 kwietnia 2015 r. w W. przy ul. (...) w mieszkaniu nr (...)

dokonał zaboru celem przywłaszczenia mienia w postaci 9 szt. złotych obrączek o łącznej

wartości 3.444zł na szkodę M. S. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5

lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo

umyślne,

tj. o czyn z art. 278 § l k.k. w zw. z art. 64 § l k.k.

orzeka:

oskarżonego N.-ego Al (...)-ego uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, wyczerpującego dyspozycję art. 278 § l k.k. w zw. z art. 64 § l k.k. i za to na tej samej podstawie skazuje go, a na podstawie art. 278 § l k.k. w zw. z art. 64 § l k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. na podstawie art. 63 § l k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej w pkt. I kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 17 kwietnia 2015 roku do dnia 25 listopada 2015 r., przyjmując że jeden dzień pozbawienia wolności odpowiada l (jednemu) dniowi pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 618 § l pkt 11 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 3, § 16 i § 2 ust. 3
Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat
za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, póz. 1348 z późn. zm.) przyznać
adw. D. D. / Kancelaria Adwokacka, Ul. (...)-
495 W./ kwotę 756 (siedemset pięćdziesiąt sześć) złotych powiększoną o VAT
w obowiązującej stawce - tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego
N.-ego Al (...)-ego;

IV.  na podstawie art. 624 § l k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

Dnia 17 kwietnia 2015 r., około godziny 18:00 M. S. (1) przebywał na terenie P. Łazienkowskiego i siedział na ławce, odpoczywając.

W pewnym momencie dosiadł się do niego nieznany mu mężczyzna (N. Al (...)), w wieku około 50 lat, który przedstawił się imieniem H.. Mężczyzna opowiadał M. S. (1) o swoich podróżach po świecie, mówił, że mieszka w hotelu.

Po jakimś czasie M. S. (1) chciał iść do domu. N. Al (...) poszedł wraz z M. S. (1) do jego mieszkania. Mężczyźni udali się do bloku przy ul. (...), idąc między blokami.

Po wejściu do lokalu nr (...), w ww. bloku, mężczyźni usiedli w pokoju. N. Al (...) oświadczył, że chciałby kupić żonie prezent, na co M. S. (1) okazał mu zawiniątko ze złotymi pierścionkami. W tym samym czasie, N. Al (...) poprosił gospodarza o coś do picia i kiedy M. S. (1) wyszedł do innego pomieszczenia celem przygotowania napoju, N. Al (...) pośpiesznie wyszedł z mieszkania, zabierając ze sobą zawiniątko z kosztownościami.

M. S. (1) zorientował się, że jego gość opuścił mieszkanie wraz z jego przedmiotami i udał się za nim w pościg, krzycząc „Złodziej! Złodziej!”. Do pościgu przyłączyła się nieustalona kobieta.

Po wybiegnięciu z klatki schodowej, N. Al (...) został dostrzeżony przez M. S. (2) – dzielnicowego, który wykonywał obowiązki służbowe w rejonie ul. (...). M. S. (2) widząc uciekającego N.-ego Al (...)-ego i goniące go osoby, wezwał go do zatrzymania, a następnie dokonał jego ujęcia i zastosował środki przymusu bezpośredniego w postaci kajdanek.

N. Al (...) bezpośrednio przed obezwładnieniem, odrzucił skradzione zawiniątko ze złotymi obrączkami, które zostało odnalezione w żywopłocie, w miejscu zatrzymania N. Al (...). przez przybyłego na miejsce funkcjonariusza policji.

N. Al (...) został zatrzymany, a następnie przewieziony do (...) przy ul. (...) w W..

N. Al (...) był wielokrotnie karany za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił w oparciu o następujące dowody: k: 4-5, 36-37, 274-275 częściowe zeznania pokrzywdzonego M. S. (1), k: 22, 275-277 zeznania świadka M. P., k: 24-25, 282-284 zeznania świadka M. S. (2), k: 4-5 protokół przyjęcia zawiadomienia o przestępstwie, k: 9 protokół zatrzymania, k: 12 notatka służbowa z użycia psa, k: 14-15 protokół przeszukania osoby, k: 16-18 protokół zatrzymania rzeczy, spis i opis rzeczy, k: 19-20 protokół oględzin miejsca, k: 29-31 protokół oględzin rzeczy, k: 32 materiał poglądowy, k: 36-37 protokół okazania wizerunku, k: 39-40 ślady, k: 42-45 protokół przeszukania, spis i opis rzeczy, k: 48-49 protokół oględzin rzeczy, k: 50 materiał poglądowy, k: 70-72 protokół zatrzymani rzeczy, spis i opis rzeczy, k: 77-78, 79-80, 83-84 dane o karalności, k: 88 wydruk komputerowy, k: 89-92 opinia, k: 96-97, 101 odpis wyroku, k: 98, 102 obliczenie kary, k: 169 dane o karalności, k: 172-175 odpis wyroku wraz z danymi o odbyciu kary, k: 177-180 dane finansowe, k: 218-220 odpis wyroku, k: 221-223, 250-251 odpis wyroku oraz dane odnośnie odbycia kary, k: 257-258, 260-262, 264-266 odpis wyroku, k: 309-311 dane o karalności, k: 312 odpis wyroku, k: 334-337 dane finansowe zgodnie z treścią art.213 § 1a kpk.

Oskarżony N. Al (...) w toku postępowania przygotowawczego, w dniu 18 kwietnia 2015 r. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśniał, że do Polski przyjechał na początku lat 80-tych, gdzie mieszkał przez 10 lat i wystąpił o przyznanie polskiego obywatelstwa. Oświadczył, że jest obywatelem Iraku i Polski, lecz nie posiada stałego adresu zamieszkania w Polsce. Wskazał, że bardzo często podróżuje, przyjeżdża do Polski raz w roku, zaś większość czasu spędza w Anglii, Szwajcarii i w Niemczech – gdzie również nie posiada miejsca stałego pobytu. Gdy przyjeżdża do Polski, to zatrzymuje się w hotelach, aktualnie przebywa w kraju od 10 kwietnia 2015 roku i przyjechał specjalnie po odbiór dowodu osobistego. W trakcie aktualnego pobytu mieszkał w hotelu (...) w W., zaś korespondencję może odbierać pod adresem ul. (...) w W. – znajduje się tam meczet i lokale mieszkalne, gdzie mieszkają obywatele jego kraju. Z jego relacji wynika, że ma wielu znajomych w W.. Wyjaśniał, że w dniu 17 kwietnia 2015 roku ok. godziny 17:30 udał się do Ł. Królewskich w celach rekreacyjnych – pospacerować. Gdy usiadł na ławce, dosiadł się do niego nieznajomy, starszy mężczyzna, który pytał go skąd pochodzi, czy oskarżony jest Włochem, zaczął się żalić, że zostawiła go żona i od słowa do słowa, po naleganiach ze strony starszego mężczyzny, udał się do niego na herbatę. Oskarżony oświadczył, że poszedł z mężczyzną do jego mieszkania. Po wejściu do mieszkania – jak twierdzi N. Al (...) - stanął w przedpokoju i słyszał głos jakiegoś innego mężczyzny, który brzmiał jakby osoba mówiąca była pod wpływem alkoholu. Oskarżony zapytał gospodarza, dlaczego nie są sami w mieszkaniu i od razu wyszedł z lokalu. N. Al (...) wyjaśniał, że nie wchodził do innych pomieszczeń w mieszkaniu, nie wie ile tam było pokoi, ani ile osób tam przebywało. Z jego relacji wynika, że starszy mężczyzna wyszedł za nim i namawiał go do powrotu. Po wyjściu z budynku oskarżony spotkał policjanta w mundurze, któremu opowiedział, że w budynku są osoby, które groziły oskarżonemu. W toku dalszych wyjaśnień podał, że po chwili policjant wyszedł i powiedział, że w bloku jest mężczyzna, który twierdzi, że zginęły mu jakieś obrączki. Oskarżony oświadczył, że niczego, nikomu nie ukradł, niczego nie wyrzucał, a do mieszkania wszedł na chwilę. N. Al (...) twierdził, że został pomówiony o to wszystko (k. 58-59).

Podczas kolejnego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego, w dniu 19 kwietnia 2015 r., oskarżony oświadczył, że na komendzie policji był szykanowany za to, że jest Irakijczykiem, a podczas jego podróży po Europie nigdy nie został tak potraktowany i nie rozumie, dlaczego w Polsce jest „wrabiany”. Oskarżony wyjaśniał, że jest człowiekiem wykształconym, ekonomistą i nie potrzebuje kraść żadnych obrączek, ani nic innego. Oświadczył również, że treść jego uprzednich wyjaśnień na komendzie, to szczera prawda, a nadto w wyniku przeszukania jego osoby oraz hotelu, nie odnaleziono żadnych rzeczy pochodzących z kradzieży i został on zatrzymany bez żadnego powodu (protokół przesłuchania - k. 61, protokół posiedzenia w przedmiocie rozpoznania wniosku o t/a – k. 66).

Oskarżony N. Al (...), przesłuchiwany po przedstawieniu zmodyfikowanych zarzutów podtrzymał uprzednio złożone wyjaśnienia (k. 107-108).

W toku postępowania sądowego, na rozprawie głównej w dniu 16 września 2015 r., oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i potwierdził treść wyjaśnień uprzednio złożonych w toku postepowania wyjaśniającego (k. 189).

Na rozprawie w dniu 13 października 2015 r. ponownie oświadczył, że był szykanowany na tle rasowym przez policjanta (k. 273).

Oskarżony w dniu 15 października 2015 r. odniósł się do zeznań świadka M. S. (2), wskazując że świadek kłamał. Jednocześnie wyjaśnił, że do parku udał się na zalecenie lekarza, a ten kto chodzi kraść, idzie do centrum handlowego. Podobnie odniósł się do treści zeznań pokrzywdzonego M. S. (1), zaprzeczając żeby szedł za pokrzywdzonym. Oświadczył również, że nie wchodził do mieszkania pokrzywdzonego, tylko stał przy drzwiach (k. 284).

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego wraz z pozostałymi dowodami ujawnionymi na rozprawie Sąd ocenił w oparciu o reguły art. 7 k.p.k., zgodnie z którymi Sąd ocenia dowody swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nadto wszelkie wątpliwości zgodnie z przepisem art. 5 § 2 k.p.k. Sąd ocenił na korzyść oskarżonego.

Sąd doszedł do przekonania, że wyjaśnienia oskarżonego N.-ego Al (...)-ego w zakresie zarzucanego mu czynu, w których nie przyznaje się do jego popełnienia stanowią jedynie przyjętą przez niego, na potrzeby niniejszego postępowania formę obrony. Konfrontacja treści jego wyjaśnień z pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności treścią zeznań świadków i pokrzywdzonego, a także protokołem oględzin terenu przy budynku ul. (...) w W., które Sąd uznał w pełni za wiarygodne, prowadzi do stwierdzenia, że relacji przedstawianej przez oskarżonego nie można dać wiary.

Zeznania świadka M. S. (2) – funkcjonariusza policji, który dokonał ujęcia oskarżonego, doprowadziły Sąd do przekonania, że N. Al (...) - wbrew jego twierdzeniom, nie dążył do uzyskania pomocy ze strony policjanta, a próbował oddalić się z miejsca zamieszkania pokrzywdzonego. Świadek konsekwentnie zeznawał, że udał się w pościg za oskarżonym po usłyszeniu, jak pokrzywdzony M. S. (1) krzyczy za uciekającym N. Al (...). W ocenie Sądu, gdyby oskarżony czuł się zagrożony zachowaniem pokrzywdzonego, to dążyłby do wyjaśnienia sprawy przy udziale obecnego funkcjonariusza policji, a nie próbował się oddalić z miejsca zdarzenia i zachowywać agresywnie wobec M. S. (2).

Wskazać należy również, na treść depozycji świadka M. P.. Świadek, był funkcjonariuszem policji, który odnalazł wiszące na żywopłocie zawiniątko papierowe z zawartością 9 złotych obrączek. Przedmioty zostały ujawnione obok miejsca ujęcia N.-ego Al (...)-ego, a na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, nie sposób przyjąć, że znalazły się one tam w sposób przypadkowy, bez udziału oskarżonego.

Brak jest także podstaw do uznania, iż pokrzywdzony M. S. (1) bezprawnie oskarżał N.-ego Al (...)-ego albo, że w mieszkaniu pokrzywdzonego ktoś groził oskarżonemu. W tym miejscu wskazać należy na brak konsekwencji w wyjaśnieniach oskarżonego, który w toku pierwszego przesłuchania wskazał, że wszedł do mieszkania pokrzywdzonego, zaś w toku rozprawy, odnosząc się do zeznań M. S. (1), podał, że nie wchodził do mieszkania. Dla porządku godzi się również nadmienić, że pokrzywdzony jest osobą starszą, prawie dziewięćdziesięcioletnią, a tym samym nie sposób obiektywnie przyjąć, że mógłby skutecznie skierować groźby wobec oskarżonego . Wskazać również należy, że M. S. (1) nie znał oskarżonego wcześniej, a ostatecznie - w wyniku przeszukania terenu na trasie ucieczki oskarżonego, odzyskał skradzione przedmioty. Dlatego nie można uznać, że pokrzywdzony chciał odnieść jakąkolwiek korzyść z wynikłej sytuacji – chociażby przez uzyskanie orzeczenia naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem.

Kierując się zasadami logicznego rozumowania, na podstawie analizy powyższych okoliczności Sąd doszedł ponad wszelką wątpliwość do przekonania, że N. Al (...) zabrał obrączki z mieszkania pokrzywdzonego, a następnie w pośpiechu usiłował oddalić się z miejsca zamieszkania M. S. (1).

Sąd uznał zeznania pokrzywdzonego M. S. (1) (k. 4-5, 36-37, 274-275) za wiarygodne w zakresie relacji przebiegu zdarzenia. Pokrzywdzony podał, że wręczył N.-emu Al (...)-emu zawiniątko z kosztownościami. Zawiniątko to N. Al (...), wykorzystując odwróconą uwagę pokrzywdzonego, ukradł i próbował z nimi uciec. Sąd doszedł do przekonania, że pokrzywdzony przedstawił wydarzenia zgodnie z prawdą, w ramach swoich możliwości pamięciowych.

Należało odrzucić treść jego zeznań, tylko w zakresie dotyczącym wartości skradzionych przedmiotów. Na podstawie opinii biegłego z zakresu jubilerstwa ustalono, że wartość złotych obrączek wynosi 3.444 złote, a nie 15.000 złotych.

W ocenie Sądu, w pełni wiarygodne są również zeznania świadków M. P. (k. 22, 275-277) oraz M. S. (2) (k. 24-25, 282-284). Świadkowie byli funkcjonariuszami policji i brali udział w czynnościach związanych z ujęciem oskarżonego i ujawnieniem skradzionych przedmiotów. M. P. o przebiegu zdarzenia dowiedział się z relacji M. S. (2), jednak w pobliżu miejsca ujęcia N.-ego Al (...)-ego odnalazł skradzione obrączki. M. S. (2) zaś, był osobą, która dokonała ujęcia oskarżonego i posiadał wiedzę na temat zachowania oskarżonego po opuszczeniu budynku przy ul. (...). Podkreślić należy, że relacje świadków w zakresie okoliczności, które opisywali, były oparte na ich własnych spostrzeżeniach, nie były uzupełniane przekazami innych osób. Świadkowie jako funkcjonariusze policji byli osobami bezstronnymi i nie mieli żadnego interesu w bezpodstawnym obciążaniu oskarżonego treścią swoich depozycji. Tym samym, ich zeznania mogą stanowić w pełni wartościowy materiał dowodowy.

Sąd dał w całości wiarę opinii biegłego z zakresu jubilerstwa mgr inż. T. K. (k. 89-92). Sporządzona przez niego opinia dotycząca dziewięciu sztuk złotych obrączek jest bowiem rzetelna, spójna i kompletna. Opinia sporządzona została przez biegłego dysponującego wiedzą fachową i umiejętnościami specjalnymi w granicach jego powołania, na podstawie prawidłowo przeprowadzonej analizy, która nie budziła wątpliwości Sądu i stron. Opinia jest logiczna i zgodna z wymogami procedury karnej. Z jej treści wynika jednoznacznie, że wartość skradzionych M. S. (1) kosztowności jest niższa niż deklarowana i wynosi 3.444 złote.

Sąd uznał również za wiarygodne znajdujące się w aktach sprawy dowody z dokumentów w postaci: k: 4-5 protokół przyjęcia zawiadomienia o przestępstwie, k: 9 protokół zatrzymania, k: 12 notatka służbowa z użycia psa, k: 14-15 protokół przeszukania osoby, k: 16-18 protokół zatrzymania rzeczy, spis i opis rzeczy, k: 19-20 protokół oględzin miejsca, k: 29-31 protokół oględzin rzeczy, k: 32 materiał poglądowy, k: 36-37 protokół okazania wizerunku, k: 39-40 ślady, k: 42-45 protokół przeszukania, spis i opis rzeczy, k: 48-49 protokół oględzin rzeczy, k: 50 materiał poglądowy, k: 70-72 protokół zatrzymani rzeczy, spis i opis rzeczy, k: 77-78, 79-80, 83-84 dane o karalności, k: 88 wydruk komputerowy, k: 96-97, 101 odpis wyroku, k: 98, 102 obliczenie kary, k: 169 dane o karalności, k: 172-175 odpis wyroku wraz z danymi o odbyciu kary, k: 177-180 dane finansowe, k: 218-220 odpis wyroku, k: 221-223, 250-251 odpis wyroku oraz dane odnośnie odbycia kary, k: 257-258, 260-262, 264-266 odpis wyroku, k: 309-311 dane o karalności, k: 312 odpis wyroku, k: 334-337 dane finansowe zgodnie z treścią art.213 § 1a kpk. Dowody wymienione powyżej nie wzbudziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności i rzetelności, zostały bowiem sporządzone w sposób prawidłowy zgodnie ze stosowanymi regulacjami prawnymi określającymi ich formę i treść. Wymienione dokumenty są uzupełnieniem i potwierdzeniem zeznań świadków, których zeznania Sąd obdarzył wiarą, a ponadto żadna ze stron nie zgłaszała zastrzeżeń co do prawdziwości i rzetelności.

Ujawniony w sprawie materiał dowodowy, jego wszechstronna analiza i interpretacja wykazały jednoznacznie, iż oskarżony N. Al (...) w dniu 17 kwietnia 2015 r. w W. przy ul. (...) w mieszkaniu nr (...) dokonał zaboru celem przywłaszczenia mienia w postaci 9 szt. złotych obrączek o łącznej wartości 3.444zł na szkodę M. S. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne, tj. dokonał występku określonego w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd przyjmując, że oskarżony działał w ramach recydywy zwykłej, oparł swoje ustalenia na dokumentacji Aresztu Śledczego W.-B. i Aresztu Śledczego W.-S. (k. 98 i 102), z których jednoznacznie wynika, że N. Al (...) odbywał kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami Sadu Rejonowego dla Warszawy-M. w W. sygn. akt VIII K 959/12 w okresie od 21 sierpnia 2010 r. do 21 sierpnia 2013 r. oraz VIII K 743/11 w okresie od 21 sierpnia 2013 r. do 21 kwietnia 2014 r.

Stosownie do treści art. 64 § 1 k.k. w warunkach recydywy zwykłej działa ten sprawca, który będąc skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności, popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany. W myśl art. 115 § 3 k.k. Przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju, a w tym (…) przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Wobec powyższego, stwierdzić należało, że N. Al (...) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w warunkach powrotu do przestępstwa.

Przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. (kradzieży) dopuszcza się ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą. Przedmiotem ochrony art. 278 k.k. jest własność, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne do rzeczy ruchomej, co rozumieć należy jako wyodrębniony i mogący samodzielnie występować w obrocie przedmiot materialny, który przedstawia wartość majątkową. Zachowanie się sprawcy przestępstwa kradzieży polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Przez zabór należy rozumieć bezprawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. „ Istota zaboru polega na wyjęciu spod władztwa dysponenta mienia ruchomego. Dopuścić się go może osoba, która nie ma w ogóle prawa rzeczą rozporządzać. Tym właśnie różni się kradzież od przywłaszczenia, którego przedmiotem może być rzecz będąca w legalnym, a nie bezprawnym posiadaniu sprawcy” (wyrok SN z 9 kwietnia 1997 r., III KRN 241/96, Prok. i Pr. 1997, nr 10, poz. 6; J. Satko, glosa do wyroku SN z 9 kwietnia 1997 r., III KKN 241/96, OSP 1998, z. 5, poz. 95). Do wypełnienia znamion przestępstwa kradzieży konieczne jest zaistnienie okoliczności, że wyjęcie rzeczy spod władztwa następuje wbrew woli osoby nią władającej, a także bez żadnej ku temu podstawy (wyrok SN z dnia 18.12.1998 r., IV KKN 98/98, Prok. i Pr. 1999, nr 7 – 8, poz. 5). Przy przestępstwie kradzieży działanie sprawcy należy uznać za ukończone z chwilą, gdy sprawca „zawładnął rzeczą, objął ją w swoje posiadanie, bez względu na to, czy zdołał następnie zamiar rozporządzania tą rzeczą jako swoją urzeczywistnić czy też nie” (wyrok SN z 21 stycznia 1985 r., II KR 311/84, OSNPG 1985, nr 8, poz. 110). Przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw kierunkowych, co oznacza, że zachowanie sprawcy ukierunkowane jest na ściśle określony cel, jakim jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Do wypełnienia znamion przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. „nie wystarcza zatem, aby sprawca godził się na możliwość przywłaszczenia. Niezbędne jest tu wykazanie, że sprawca miał świadomość znaczenia swojego działania, tzn. zmierzał do przywłaszczenia rzeczy i jednocześnie chciał przywłaszczyć sobie cudzą rzecz” (wyrok SN z 5 maja 1999 r., V KKN 406/97, Prok. i Pr. 2000, nr 4, poz. 6). Zabór rzeczy musi następować w celu przywłaszczenia, tzn. włączenia przez sprawcę rzeczy do swojego majątku połączonego z trwałym pozbawieniem władztwa nad rzeczą jej dotychczasowego właściciela (wyrok SN z 17 lutego 1989 r., V KRN 280/88, OSNPG 1989, nr 8, poz. 94).

W okolicznościach przedmiotowej sprawy, w świetle dokonanych powyżej przez Sąd ustaleń faktycznych i prawnych, nie budzi zatem wątpliwości fakt, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 278 § 1 k.k. Jak wynika z materiału dowodowego zebranego w sprawie, oskarżony w dniu w dniu 17 kwietnia 2015 r. w W. przy ul. (...) w mieszkaniu nr (...) dokonał zaboru celem przywłaszczenia mienia w postaci 9 szt. złotych obrączek o łącznej wartości 3.444zł na szkodę M. S. (1).

Niewątpliwie oskarżony dokonując zaboru powyższych przedmiotów, miał na celu uzyskanie nad nimi władztwa. Oskarżony zdawał sobie sprawę z tego, że nie miał prawa oddalić się z nimi miejsca przestępstwa. Zdaniem Sądu zachowanie oskarżonego spełnia wszystkie przesłanki zawarte w art. 278 § 1 k.k..

Sąd doszedł do przekonania, że wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu została udowodniona i nie budzi wątpliwości. W chwili popełnienia czynu oskarżony był osobą w pełni dojrzałą życiowo, jego poczytalność nie była kwestionowana w toku postepowania, a nadto zdawał sobie sprawę z bezprawności swojego zachowania – tym bardziej, że uprzednio był już karany za przestępstwa kradzieży. Nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca bezprawność czynu bądź winę oskarżonego. Żaden z przeprowadzonych dowodów nie wskazuje, aby nie można było wymagać od oskarżonego zachowania zgodnego z prawem w tej konkretnej sytuacji. Sąd doszedł zatem do przekonania, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia przestępstwa stanowiącego występek umyślny. Stwierdzić należy, że wszystkie okoliczności sprawy wskazują zdaniem Sądu jednoznacznie, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim dokonania przestępstwa – obejmował swoją świadomością wszystkie znamiona czynu zabronionego i chciał popełnienia przestępstwa.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd rozważył przesłanki z art. 53 § 1 i 2 k.k., oceniając stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu, jakiego się dopuścił oraz biorąc pod uwagę cele kary.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu Sąd uznał go za znaczny. Należy podkreślić, iż oskarżony działał z niskich pobudek w celu uzyskania korzyści majątkowej, wykorzystując zaufanie, jakim obdarzył go pokrzywdzony M. S. (1), zapraszając go do swojego domu i pokazując mu przechowywane, cenne dla siebie przedmioty. Mając na względzie rodzaj chronionego dobra prawnego, wskazać należy, że mienie jest jednym z najsurowiej chronionych dóbr prawnych. Wskazać, bowiem należy, że intencją ustawodawcy było otoczenie ochroną mienia, jako dobra prawnego usytuowanego w przepisach kodeksu karnego tuż po przepisach chroniących ludzkie życie i zdrowie. Należy nadmienić również, że oskarżony wykorzystał naiwność starszej, prawie dziewięćdziesięcioletniej osoby.

W poczet okoliczności obciążających, Sąd zaliczył oskarżonemu uprzednią karalność, oraz działanie w warunkach powrotu do przestępstwa. Sąd dokonując subsumcji zachowania N.-ego Al (...)-ego odzwierciedlił zawartość kryminalną zarzuconego mu czynu popełnionego w warunkach powrotu do przestępstwa, lecz wymierzając mu karę nie skorzystał z możliwości jej zaostrzenia przewidzianej przez przepis art. 64 § 1 k.k.

Analizując przedmiotowo-podmiotowe okoliczności zdarzenia, Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności łagodzących, leżących po stronie oskarżonego, które miałyby wpływ na złagodzenie wymierzonej mu kary.

Mając na uwadze powyższe wymierzono oskarżonemu karę, która mieści się w ustawowych granicach zagrożenia, jest adekwatna do wagi naruszonych przepisów karnych i stanowi zindywidualizowaną dolegliwość wobec oskarżonego, jak i jest odpowiednia biorąc pod uwagę funkcję i społeczny wydźwięk kary.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił również cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma ona osiągnąć wobec oskarżonego. Sąd uznał przy tym, że z uwagi na uprzednią karalność oskarżonego, wymierzenie łagodniejszej kary, poza karą pozbawienia wolności byłoby niecelowe. Dokonując rozpoznania osobowości oskarżonego, w oparciu o dane o karalności Sąd uznał, że oskarżony jest osobą zdemoralizowaną, a poprzednio stosowane wobec niego kary okazały się nieskuteczne.

Mając na uwadze powyższe względy, za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzono oskarżonemu karę pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego N.-ego Al (...)-ego. Oskarżony mimo uprzedniej karalności nie wdrożył się do przestrzegania prawa, czyniąc sobie z popełniania przestępstw sposób na życie i w ocenie Sądu tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności jest wobec niego karą właściwą. Oskarżony wykazuje bowiem lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego i norm współżycia społecznego. Swoim dotychczasowym postępowaniem oskarżony na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary nie zasługuje.

W przekonaniu Sądu, tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze 10 miesięcy może spełnić założone jej w odniesieniu do oskarżonego cele w zakresie prewencji indywidualnej i spowoduje, że oskarżony w przyszłości będzie przestrzegał porządku prawnego i nie powróci więcej do przestępstwa.

Wymierzona oskarżonemu kara winna uświadomić oskarżonemu naganny charakter jego przestępnego zachowania. Kara w orzeczonym wymiarze, w przekonaniu Sądu, winna spełnić swoje cele w zakresie prewencji generalnej, służyć umacnianiu i poszanowaniu prawa i uczynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Sąd na podstawie art. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 17 kwietnia 2015 roku do dnia 25 listopada 2015 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności odpowiada jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 w zw. z § 14 ust. 2 pkt 3, § 16 i § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) przyznać adw. D. D. kwotę 756 złotych powiększoną o VAT w obowiązującej stawce, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego N.-ego Al (...)-ego.

Na podstawie zaś, art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych uznając, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe ze względu na to, iż niniejszym wyrokiem orzeczono wobec niego karę izolacyjną, co w oczywisty sposób będzie miało wpływ na możliwości zarobkowe oskarżonego.