Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

S. K. został obwiniony o to, że w dniu 9 kwietnia 2016 r. około godz. 15.30 w B. w sklepie (...) przy ul. (...), dokonał kradzieży dwóch bombonierek marki F. o łącznej wartości 69,98 zł oraz dwóch sztuk ptasiego mleczka S. o łącznej wartości 39,98 zł, oraz o to, że w dniu 13 kwietnia 2016 r. około godz. 18.25 w B. w sklepie (...) przy ul. (...) dokonał kradzieży dwóch butelek wódki o poj. 1 l marki „F. (...)” o łącznej wartości 109,98 zł na szkodę sklepu (...) w B..

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 kwietnia 2016 r. około godziny 15 ³⁰ S. K. przebywał w sklepie (...) przy ul. (...) w B.. Wziął on dwie bombonierki marki F. o łącznej wartości 69,98 zł oraz dwa opakowania ptasiego mleczka (...) o łącznej wartości 39.98 zł i bez zapłacenia za te towary opuścił sklep. Zdarzenie zostało zarejestrowane przez monitoring.

W dniu 13 kwietnia 2016 r. około godziny 18 ²⁵ S. K. udał się do sklepu (...) przy ul. (...) w B.. Wziął dwie litrowe butelki wódki Finlandia o łącznej wartości 109,98 zł i opuścił sklep bez zapłacenia za ten towar. Zdarzenie zostało zarejestrowane przez monitoring.

S. K. w okresie roku przed przedmiotowymi zdarzeniami (od kwietnia 2015 r.) był dziewięciokrotnie karany za kradzieży sklepowe na kary grzywny i ograniczenia wolności. Jest kawalerem i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu a sam utrzymuje się z prac dorywczych i nie posiada wyuczonego zawodu.

Powyższe ustalenia zostały dokonane w oparciu o zeznania B. B. /k. 58-9 i 23-4/ i M. W. /k. 59 i 6/ oraz wyjaśnienia /k. 58, 11, 33/, dane o osobie /k. 58/, odpisy wyroków /k. 39-47/ i nagranie /k. 27/.

S. K. przesłuchany w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia przyznał się do ich popełnienia i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień /k. 11 i 33/. Na rozprawie podtrzymał swoje stanowisko /k. 58/.

Sąd zważył co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie nie był sporny a wszystkie dowody były zbieżne ze sobą nie były kwestionowane przez obwinionego. Stąd też wszystkie dowody zostały uznane za wiarygodne.

Przechodząc do oceny prawnej każdego z zachowań S. K. należy stwierdzić, iż skoro zabrał on ze sklepu wystawiony tam towar i wyniósł go nie płacąc za niego to dopuścił się kradzieży. Również strona podmiotowa czynu, tj. działanie w celu przywłaszczenia, w świetle ustalonych wyżej okoliczności zachowania obwinionego- ukrycie i wyniesienia rzeczy ze sklepu także nie może budzić wątpliwości. Ze względu na wartość zabranych rzeczy, nieprzekraczającą w każdym wypadku kwoty 437, 50 zł (czyli ¼ minimalnego wynagrodzenia w dacie czynu), oba czyny należało zakwalifikować jako wykroczenia z art. 119 § 1 kw.

Reasumując powyższe wywody, oczywistym jest także możliwość przypisania oskarżonemu w każdym wypadku winy, tj. skutecznego przedstawienia zarzutu z powodu zachowania sprzecznego z prawem w warunkach, w których możliwe było zachowanie zgodne z normą sankcjonowaną. Oskarżony jest bowiem osobą dorosłą (21 lat w chwili czynu) i znajdował się w normalnej sytuacji motywacyjnej, w której nie występowała żadna z okoliczności winę wyłączających.

Wymierzając karę Sąd kierował się przede wszystkim względami wychowawczymi i zapobiegawczymi w stosunku do obwinionego. Zgodnie z art. 9 § 2 kw została wymierzona jedna kara za dwa wykroczenia a jej podstawą był art. 119 § 1 kw. Biorąc pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu (atak na mienie, które jest dobrem odnawialnym oraz niewielki rozmiar wyrządzonej szkody, ale z drugiej strony – działanie w celu uzyskania bezprawnej korzyści majątkowej i popełnienie wykroczenia w zamiarze bezpośrednim), a przede wszystkim dotychczasowy sposób życia obwinionego- popełnianie wielu kradzieży sklepowych i to towarów, które z pewnością nie są artykułami pierwszej potrzeby (czyli głównie alkohol i słodycze), Sąd uznał, że jedynie kara aresztu zapewni realizację celów kary. Zważywszy bowiem na aż dziewięciokrotną karalność za podobne wykroczenia w ciągu roku przed popełnieniem przedmiotowych czynów w zestawieniu z asortymentem kradzionych przedmiotów (głównie alkohol, słodycze, elektryczne gadżety, kosmetyki) -co świadczy o demoralizacji sprawcy i lekceważeniu przez niego prawnej ochrony cudzego mienia - oraz uwzględniając nieskuteczność dotychczas wymierzanych kar łagodniejszego rodzaju, uznać należy, iż jedynie kara aresztu może zapewnić realizację celów kary. Reasumując powyższe, Sąd stanął na stanowisku, iż 10-dniowy wymiar kary aresztu będzie wystarczający dla realizacji tego celu a jednocześnie adekwatny do wagi przypisanych czynów. Zważywszy, iż obwiniony aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności, nie budzi wątpliwości, iż nie zachodzą przeszkody do orzeczenia tej kary określone w art. 26 kw.

Mając na uwadze, iż obwiniony nie ma posiada stałego źródła dochodów i obecnie przebywa w zakładzie karnym, nałożenie na niego zwrotu kosztów postępowania byłoby dla niego zbytnim obciążeniem, stąd, na zasadzie art. 119 kpw w zw. z art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił go z tego obowiązku.