Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Suchej Beskidzkiej I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2016 roku w Suchej Beskidzkiej

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K. (1)

przeciwko M. K. (2) i J. K., prowadzających działalność gospodarczą pod firmą (...)

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  nakazuje pobrać od powódki M. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Suchej Beskidzkiej kwotę 47,51 zł. (czterdzieści siedem złotych 51/100) z tytułu wydatków wyłożonych ze Skarbu Państwa;

3.  zasądza od powódki M. K. (1) na rzecz pozwanych M. K. (2) i J. K., solidarnie, prowadzających działalność gospodarczą pod firmą (...), kwotę 2.417 zł. (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) z tytułu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt I C 42/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 marca 2016 r., sygn. akt I C 42/15

W pozwie z dnia 7 czerwca 2013 r. (k. 2), sprecyzowanym w zakresie oznaczenia strony pozwanej w piśmie z dnia 3 kwietnia 2014 r. (data wpływu, k. 142) powódka M. K. (1) wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych J. K. i M. K. (2), prowadzących działalność gospodarczą pod firmą (...) kwoty 16.863,58 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, kwoty 29.500,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu (k. 2- 4) powódka podała, iż brała udział w zorganizowanym przez pozwanych pobycie szkoleniowym dla firmy, w której była zatrudniona jako dyrektor Oddziału (...) S.A. w T.. Podczas tego pobytu, w dniu 18 czerwca 2010 r. powódka brała udział w zajęciach survivalowych w formie zjazdu na linie. Podczas zjazdu powódki, lina nośna znacznie się obniżyła i powódka uderzyła nogą o wystający pień drzewa doznając obrażeń ciała. Powódka wskazała, iż przyczyną obniżenia się liny było niewłaściwe jej zamocowanie przez osoby obsługujące i zabezpieczające te zajęcia. Doznany uraz został określony przez biegłych, badających powódkę dla potrzeb ZUS jako 13 % trwałego uszczerbku na zdrowiu. Doznany uraz wyłączył powódkę z możliwości uprawiania prawie wszystkich dyscyplin sportu oraz spowodowało trudności z jej poruszaniem. Powódka wskazała, iż przeszła długotrwałe leczenie i rehabilitację, co spowodowało rozwiązanie z nią umowy o pracę. Nadto, powódka podała, iż w związku z doznanym urazem poniosła szczegółowo wymienione wydatki. Jednocześnie podała, że wskazane zdarzenie zostało potraktowane jako wypadek przy pracy i z tego tytułu zostało jej wypłacone odszkodowanie w wysokości 3.000,00 zł. Dalej wskazano, iż przyjmując, że 1 % trwałego inwalidztwa odpowiada kwocie 2.500,00 zł to powódka winna otrzymać zadośćuczynienie w wysokości 32.500,00 zł, uwzględniając jednak wypłaconą kwotę 3.000,00 zł,, powódka dochodzi z tego tytułu kwoty 29.500,00 zł.

W piśmie procesowym z dnia 16 września 2013 r. (k. 93-94) powódka wniosła o przypozwanie T. K., M. T., D. M. i K. T. wskazując, iż w przypadku niekorzystnego rozstrzygnięcia i przyjęcia przez Sąd, że szkoda powstała bez udziału pozwanych lub pozwani mają prawo do roszczenia regresowego w stosunku do wskazanych osób, powódce mogłoby przysługiwać roszczenie w stosunku do tych osób. Wraz z pismami z dnia 22 listopada 2013 r. wskazanym osobom doręczono pismo powódki z dnia 16.09.2013 r. (k. 100- 103 t. I). Żadna ze wskazanych osób nie przystąpiła do sprawy w charakterze interwenientów ubocznych.

W odpowiedzi na pozew z dnia 19 sierpnia 2013 r. (k. 82) pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanych zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwani podali, iż nie wykonywali dla powódki zajęć survivalowych, a usługi te wykonywali T. K., M. T., D. M. i K. T., którzy posiadają przeszkolenie alpinistyczne i są uprawnieni do obsługi tego typu usług. Pozwani natomiast nie czynili żadnych ustaleń dotyczących zajęć survivalowych. W ramach obsługi imprezy (...) Oddział w T. pozwani wykonali jedynie usługi gastronomiczne, objęte fakturą nr (...) z dnia 21 czerwca 2010 r. Nadto, z relacji bezpośredniej wykonawców wskazanych zajęć, powódka nie zastosowała się do ich instrukcji, za wcześnie podniosła nogi nie dobiegając do punktu wybicia i to spowodowało obniżenie liny, a w konsekwencji wypadek, wobec czego winę za zaistnienie zdarzenia należy przypisywać wyłącznie powódce, względnie powódce przy znacznym stopniu jej przyczynienia. Jednocześnie, pozwani zakwestionowali wysokość żądanej kwoty zadośćuczynienia wskazując, iż uszczerbek na zdrowiu nie powinien być liczony w wysokości 2.500,00 zł za 1 %, a wartość zadośćuczynienia winna być znacznie niższa.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 czerwca 2010 r. powódka M. K. (1) uczestniczyła w imprezie szkoleniowo- integracyjnej zorganizowanej w Z. dla agentów i pracowników Oddziału (...) S.A. w T.. Powódka była zatrudniona wówczas na stanowisku dyrektora wskazanego Oddziału i odpowiedzialna była również za organizację wskazanego pobytu szkoleniowo- integracyjnego.

Dowód: okoliczności bezsporne, a nadto: wniosek szkoleniowy z dnia 20.04.2010 r. wraz z planem wyjazdu (k. 9- 10).

Przed organizacją wskazanego wyjazdu, powódka kontaktowała się z pozwaną J. K., która przedstawiła powódce kilka propozycji przebiegu wskazanej imprezy szkoleniowo- integracyjnej wraz z wyceną poszczególnych punktów imprezy. Z początku oferty uwzględniały kompleksową obsługę wskazanego wyjazdu szkoleniowo- integracyjnego przez biuro podróży pozwanej J. K.- P.U.H. (...) , ale ostatecznie oferta taka nie została przyjęta, wobec czego pozwana przedstawiała powódce jedynie propozycje planu takiego pobytu, które uwzględniały również zajęcia survivalowe oraz inne atrakcje, których pozwani w ramach działalności prowadzonej w formie spółki (...) spółka jawna nie zapewniali, m.in. nocleg z wyżywieniem w ośrodku (...). Z pozwanymi, działającymi w ramach spółki (...) spółka jawna, zawarto jedynie ustną umowę o świadczenie usługi gastronomicznej wraz z transportem uczestników z lokalu gastronomicznego do miejsca zakwaterowania. Samo zakwaterowanie oraz pozostałe atrakcje mieli zapewnić uczestnikom wyjazdu inni organizatorzy.

Dowód: wiadomości e-mail (k. 5-6, 18-19), oferta wycieczki do Z. (k. 290, t. II), zeznania świadków: E. D. (k. 138 t. I), T. K. (k. 136/2), zeznania pozwanych: J. K. (k. 320/2 t. II), M. K. (2) (k. 321).

W ramach wskazanej imprezy szkoleniowo – integracyjnej odbyły się m.in. zajęcia survivalowe w postaci zjazdu na linie, który organizowali instruktorzy ratownictwa górskiego: T. K., M. T., D. M. i K. T., a którzy posiadali stosowne przeszkolenie i uprawnienia do przeprowadzania tego rodzaju zajęć. Zajęcia te odbyły się w dniu 18 czerwca 2010 r. Polegały one na zjeździe w specjalnej uprzęży po linie, rozciągniętej pomiędzy dwoma punktami w lesie. Wskazani instruktorzy przed przystąpieniem do zjazdów na linie pouczali uczestników zajęć jak należy prawidłowo zapiąć uprząż do liny, z którego miejsca się odbić oraz jak się trzymać liny. Przed zjazdem każdego z uczestników, instruktorzy sprawdzali zabezpieczenia, zapięcia i udzielali jeszcze stosownych pouczeń. Jeden ze wskazanych instruktorów dokonał również pierwszego, demonstracyjnego zjazdu na linie. Powódka była obecna przy udzielaniu wskazanych instrukcji.

Dowód: zeznania świadków: T. K. (k. 136/2 t. I), M. T. (k. 137/2), A. L. (akta związkowe I Cps 46/14), K. G. (akta związkowe I Cps 46/14), częściowo zeznania świadków: M. P. (akta związkowe I Cps 46/14), M. W. (akta związkowe I Cps 32/14), częściowo zeznania powódki: M. K. (1) (k. 319/2 t. II)

Początkowo powódka nie chciała uczestniczyć we wskazanych zajęciach zjazdu na linie, jednak ostatecznie przystąpiła do zjazdu. Powódka zjeżdżała jako ostatnia, wcześniej obserwowała uczestników zjeżdżających bezpośrednio przed nią, a którym udało się dokonać bezpiecznego zjazdu. Bezpośrednio przed zjazdem instruktor poinformował powódkę, aby zrobiła trzy kroki do przodu do tzw. punktu wybicia i następnie zaczęła zjeżdżać. Po zapięciu w uprząż powódka zawisła na linie, po czym zaczęła już zjeżdżać na odcinku przed punktem wybicia. Na wskazanym odcinku powódka zawadziła prawą nogą o wystający z gruntu pień drzewa, po czym poczuła silny ból. Po zjeździe na sam dół, powódce udzielono pierwszej pomocy poprzez usztywnienie uszkodzonej nogi, a następnie jeden z instruktorów – T. K. odwiózł powódkę do szpitala w S..

Dowód: protokół (k. 20- 23, t. I, k. 286-289 t. II), polecenie powypadkowe (k. 24), zeznania świadków: T. K. (k. 136/2 t. I), M. T. (k. 137/2), A. L. (akta związkowe I Cps 46/14), K. G. (akta związkowe I Cps 46/14), częściowo zeznania świadków: M. P. (akta związkowe I Cps 46/14), M. W. (akta związkowe I Cps 32/14), częściowo zeznania powódki: M. K. (1) (k. 319/2 t. II).

Na skutek wskazanego wypadku powódka doznała zwichnięcia stawu skokowego prawego i dwukostkowego złamania podudzia prawego. W dniu 22 czerwca 2010 r. powódka została poddana zabiegowi operacyjnemu zespolenia strzałki płytką kątową, a śrubą więzozrostową odtworzono więzozrost piszczelowo- strzałkowy. Okres hospitalizacji powódka zakończyła w dniu 28 czerwca 2010 r. Przez okres około dwóch miesięcy powódka nosiła gips, który następnie zmieniono na ortezę. W dniu 8 sierpnia 2010 r. powódce usunięto śrubę więzozrostową, pozostałe implanty usunięto w lutym 2012 r. Po wypadku u powódki rozwinęły się zmiany zwyrodnieniowe w stawie, utrzymują się bóle i obrzęk, co stanowi przyczynę ograniczenia jej aktywności fizycznej. Powódka była długotrwale niezdolna do pracy. Doznany przez powódkę uszczerbek na zdrowiu ma charakter trwały i wynosi 10%. Okres leczenia powódki wynosił ok. 20 miesięcy. Do chwili obecnej powódka odczuwa dolegliwości z tym związane, co wymusza farmakoterapię i okresową rehabilitację. Z uwagi na doznany uraz, powódka przez około 2 tygodnie musiała korzystać z pomocy innych osób w zakupach, przygotowaniu większych posiłków, a w higienie osobistej w okresie do dwóch miesięcy, w wymiarze 2 godzin dziennie. Pourazowe zmiany zwyrodnieniowe w stawach mają charakter progresywny, rokowania na przyszłość co do stanu zdrowia powódki w związku z przebytym urazem stawu skokowego są niepewne. Z tytułu rozstroju zdrowia, powódka poniosła następujące związane z tym koszty: ok. 1.188,00 zł z tytułu dojazdów na rehabilitację i zabiegi, 29.00 zł z tytułu zakupu artykułów ortopedycznych, 140,00 zł z tytułu usługi hotelowej w związku z wizytą powódki w szpitalu w S.. Jednocześnie powódka poniosła koszt wynajmu wózka inwalidzkiego w wysokości 300,00 zł, łóżka szpitalnego w wysokości 680,00 zł. oraz koszt transportu medycznego w wysokości 550,00 zł, przy czym nie było celowe korzystanie przez powódkę z łóżka rehabilitacyjnego oraz wózka inwalidzkiego, bowiem powódka została wypisana ze szpitala z zaleceniem chodzenia o kulach bez obciążania kończyny. Powódka poniosła również koszty leków, jednak przedłożyła faktury, które uwzględniają również zakup środków farmakologicznych niezwiązanych z doznanym przez powódkę urazem, wobec czego Sąd nie miał możliwości weryfikacji wskazanej przez powódkę kwoty wydatków z tego tytułu.

Dowód: opinia sądowo-lekarska z dnia 25.08.2015 r. (k. 334 t. II), historia choroby (k. 171 t. I- 212 t. II oraz 215- 216 t. II, 264-284 t. II), zlecenie na transport sanitarny (k. 25 t. I), faktury (k. 38-46, 58- 64, 66-70, 84, bilety i paragony (k. 26-37, 47-57, 65).

Z uwagi na okoliczność, iż (...) S.A. mogło dokonać rozliczenia za wskazany pobyt integracyjno- szkoleniowy jedynie na podstawie wystawionych faktur VAT, cena za usługi survivalowe w postaci zjazdu na linie została uwzględniona w jednej fakturze nr (...), wystawionej w dniu 21 czerwca 2010 r. przez spółkę (...), która uwzględniała również cenę usługi gastronomicznej, świadczonej przez wskazaną spółkę oraz transportu z lokalu gastronomicznego do miejsca zakwaterowania. Zapłaty za wskazane usługi (...) S.A. dokonało za pomocą przelewu na rachunek bankowy na podstawie wskazanej faktury. Ratownicy górscy, przeprowadzający przedmiotowe zajęcia zjazdu na linie nie prowadzili w tym zakresie działalności gospodarczej, wobec czego pozwana ujęła w wystawionej przez siebie fakturze za usługi gastronomiczne również kwotę usługi survivalowej. Po zaksięgowaniu na rachunku bankowym pozwanej kwoty wskazanej na przedmiotowej fakturze, pozwana J. K. przekazała należność za usługi survivalowe osobom organizującym zjazd na linie, tj. m.in. T. K.. Osobna faktura została wystawiona za nocleg w ośrodku (...) przez E. D.. Pozwani prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki jawnej pod firmą: (...) spółka jawna, pozwana J. K. prowadzi również jednoosobową działalność gospodarczą w ramach biura podróży (...).

Dowód: faktura VAT nr (...) z dnia 21.06.2010 r. (k. 12), faktura VAT nr (...) z dnia 18.06.2010 r. (k. 7), odpis KRS nr (...)(k. 157-162), zeznania świadka: E. D. (k. 138 t. I), częściowo zeznania świadka: M. W. (akta związkowe I Cps 32/14), zeznania pozwanych: J. K. (k. 320/2 t. II), M. K. (2) (k. 321), częściowo zeznania powódki M. K. (1) (k. 319/2)

Wskazane zdarzenie, wywołujące u powódki uraz nogi, zostało uznane za wypadek przy pracy, w związku z czym powódce zostało wypłacone odszkodowanie w wysokości 8.840,00 zł.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Tarnowie z dnia 19.03.2013 r., sygn. akt IV U 281/12, wyrok Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 19 grudnia 2013 r., sygn. akt IV Ua 24/13 (akta związkowe o sygn. IV U 281/12).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przedłożone do sprawy i niekwestionowane przez żadną ze stron dokumenty, przy czym w zakresie ustalania kosztów przejazdów powódki na rehabilitację i zabiegi Sąd wziął pod uwagę tylko kwoty, które wynikały z wyraźnych i czytelnych paragonów, bowiem część z nich była nieczytelna, co nie pozwalało na ich weryfikację, a tym samym na weryfikację twierdzeń powódki we wskazanym zakresie. Należy również zauważyć, iż powódka przedłożyła do sprawy faktury, mające wykazać wysokość poniesionych przez nią wydatków na leki. Tymczasem, biegły L. B. w pisemnej opinii z dnia 25.08.2015 r. (k. 334), wskazał, iż z leków zakupiono, m.in.: gripex, cholineks, herbapect, doppelherz, prinivil (na nadciśnienie), coldrex, concor (lek nasercowy), mercilon (środek antykoncepcyjny), essentiale, chusteczki bambino, allertec (na alergię), zinnat (antybiotyk), orofar (do odkażania jamy ustnej), carbo medicinalis, duspatalin (na zaparcia) , stilnox ( na bezsenność) itd. Wskazane faktury świadczą więc o zakupie przez powódkę leków, z których nie wszystkie mają związek z doznanym przez nią urazem nogi- np. środek do odkażania jamy ustnej, leki na alergię, środki antykoncepcyjne. Z uwagi na to, Sąd nie miał możliwości weryfikacji, które ze wskazanych środków farmakologicznych związane były bezpośrednio z przebytym przez powódkę urazem, a powódka w żadnym zakresie takich leków nie wskazała.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania świadków: K. G. (akta związkowe I Cps 46/14), A. L. (akta związkowe I Cps 46/14), T. K. (k. 136/2 t. I), M. T. (k. 137/2) oraz E. D. (k. 138), bowiem zeznania te były rzeczowe, spójne i logiczne, a Sąd nie znalazł podstaw od ich kwestionowania.

Dokonując ustaleń faktycznych, Sąd jedynie częściowo uwzględnił zeznania świadków M. P. (akta związkowe I Cps 46/14) oraz M. W.. W odniesieniu do świadka M. P. wskazać należy, iż świadek nie posiadała własnych spostrzeżeń, bowiem nie uczestniczyła w wyjeździe szkoleniowo- integracyjnym. Najpierw świadek zeznała, iż z tego co jest jej wiadomo, cały pobyt przygotowywało i organizowało biuro (...), prowadzone przez pozwaną J. K.. Tymczasem z materiału dowodowego, zgromadzonego w sprawie, w tym z wystawionej w dniu 21.06.2010 r. faktury, wynika, iż na rzecz (...) S.A. była świadczona usługa gastronomiczna przez (...). W tym więc zakresie Sąd nie podzielił treści tych zeznań, w pozostałym zaś zakresie wskazane depozycje zostały wykorzystane posiłkowo z uwagi na brak własnych spostrzeżeń świadka. Z kolei, w odniesieniu do zeznań świadka M. W., Sąd nie dał wiary zeznaniom tego świadka w zakresie, w jakim świadek wskazywała pozwanych jako organizatora zajęć survivalowych- zjazdu na linie, bowiem jak sama zeznała, nie uczestniczyła w żadnych ustaleniach dotyczących zasad organizacji tych zajęć i nie ma wiedzy na ten temat. Z uwagi na powyższe, późniejsze zeznania tego świadka o tym, iż powódka czyniła te ustalenia z pozwaną, należało uznać za przypuszczenia, a nie własne spostrzeżenia świadka. Zeznania wskazanych świadków były również sprzeczne z zeznaniami świadka T. K., który zeznał, iż wspólnie z kolegami organizował wskazane zajęcia, gdyż mają pewne stałe miejsce, w którym świadczą taką usługę. Wprawdzie świadek ten nie pamiętał kto zlecał im przeprowadzenie wskazanych zajęć, ale za organizatora pobytu ze strony uczestników postrzegał powódkę. Nadto, świadek E. D. wskazała, iż zajęcia w terenie dla tej grupy organizowali GOPR-owcy. Z uwagi na wskazaną sprzeczność, Sąd nie uwzględnił we wskazanym zakresie depozycji świadków M. P. i M. W..

Z kolei, za wiarygodne w całości Sąd uznał zeznania pozwanych: J. K. (k. 320/2, t. II) i M. K. (2) (k. 321), bowiem zeznania te były spójne, logiczne i rzeczowe, a nadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym w sprawie, w tym z zeznaniami świadków: T. K. i E. D.. Zeznania pozwanej J. K. były drobiazgowe, pozwana przyznała również okoliczność, iż objęła jedną fakturą także usługi survivalowe, ale wynagrodzenie z tego tytułu przekazała osobom, które wykonywały tę usługę, co potwierdził świadek T. K.. Wskazane zeznania pozwanych były wewnętrznie spójne, a Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania.

W odniesieniu do zeznań powódki M. K. (1) (k. 319/2 t. II), Sąd dokonując ustaleń faktycznych uwzględnił je jedynie częściowo. Sąd nie dały wiary zeznaniom powódki w zakresie, w jakim wskazywała, iż cały pobyt szkoleniowo- integracyjny z uwzględnieniem noclegów, wyżywienia oraz atrakcji, organizowała pozwana J. K.. Wskazanej okoliczności przeczą wyraźnie dowody w postaci zeznań świadka E. D. oraz faktury VAT nr (...) z dnia 21.06.2010 r. (k. 12) i nr (...) z dnia 18.06.2010 r. (k. 7), z których wynika, iż uczestnicy wyjazdu zostali zakwaterowani w ośrodku (...), który prowadziła świadek E. D., a za nocleg ten została wystawiona odrębna faktura. Nadto, pozwana J. K. wystawiła fakturę, która uwzględniała wynagrodzenie jedynie za usługę gastronomiczną, transport uczestników z lokalu gastronomicznego do miejsca zakwaterowania oraz usługę survivalową, która była świadczona przez T. K., M. T., D. M. i K. T., a którym pozwana przekazała wynagrodzenie od (...) S.A. za przeprowadzone zajęcia, gdyż (...) S.A. rozliczało się w formie bezgotówkowej.

Ustalenia faktyczne w zakresie stopnia i skutków uszkodzenia ciała, jakich doznała powódka w wyniku zdarzenia w dniu 18 czerwca 2010 r., jak również długotrwałości leczenia, konieczności ponoszenia dodatkowych wydatków związanych z leczeniem, a w szczególności związanych z zakupem leków, pomocy ortopedycznych, korzystania z pomocy innych osób i rokowań na przyszłość wymagały wiedzy specjalnej, wobec czego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza specjalisty chirurgii ogólnej i urazowo- ortopedycznej – L. B., który złożył do sprawy pisemną opinię sądowo- lekarską z dnia 25.08.2015 r. (k. 334, t. II). Wnioski w niej zawarte zostały w sposób przekonujący uzasadnione, a poza tym w sposób rzeczowy odnosiły się do okoliczności niezbędnych dla ustalenia uszczerbku na zdrowiu powódki. Przedmiotowa opinia sporządzona została przez biegłego posiadającego odpowiednią wiedzę, kwalifikacje oraz doświadczenie zawodowe. Opinia jest rzetelna i przekonująca, a biegły wydał opinię po zapoznaniu się z dokumentacją oraz po osobistym badaniu powódki, a zatem posiadał kompleksowe informacje niezbędne do sformułowania wniosków. W opinii nie stwierdzono usterek w zakresie poprawności metodologicznej. Opinia ta nie była kwestionowana przez żądną ze stron. Z uwagi na powyższe, Sąd dokonując we wskazanym zakresie ustaleń faktycznych posłużył się wnioskami wskazanej opinii biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych wynika, że świadczenie strony pozwanej, którego spełnienia powódka dochodzi w niniejszym postępowaniu, stanowi odszkodowanie i zadośćuczynienie za krzywdę doznaną przez powódkę wskutek wypadku z dnia 18 czerwca 2010 r. Stosownie do treści art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 429 k.c., kto powierza wykonanie czynności drugiemu, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, chyba że nie ponosi winy w wyborze albo że wykonanie czynności powierzył osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności. Nadto, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty (art. 444 § 1 zd. 1 k.c.). Ponadto, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 § 1 k.c.). Niewątpliwie dochodzenie przez poszkodowanego roszczenia z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. oraz zadośćuczynienia na zasadzie art. 445 § 1 k.c. zależy od przypisania określonej osobie odpowiedzialności za zdarzenie wywołujące szkodę (na wskazanej przez ustawodawcę zasadzie winy, ryzyka lub słuszności) oraz od ustalenia szkody, pozostającej w adekwatnym związku przyczynowym z tym zdarzeniem.

W pierwszej kolejności, zauważyć należy, iż na gruncie niniejszej sprawy pozostawało bezspornym, iż powódka doznała uszkodzenia ciała w postaci zwichnięcia stawu skokowego prawego i dwukostkowego złamania podudzia prawego podczas wykonywania zjazdu na linie w dniu 18 czerwca 2010 r., a zajęcia te odbywały się w ramach wyjazdu szkoleniowo- integracyjnego pracowników i agentów Oddziału (...). S.A. w T.. Pozwani kwestionowali swoją odpowiedzialność za wskazane zdarzenie wskazując, iż nie byli organizatorami wskazanych zajęć zjazdu na linie, a jedynie świadczyli na rzecz uczestników wskazanego pobytu usługę gastronomiczną w postaci wydawania posiłków podczas wieczornej kolacji, a następnie zapewniali transport uczestników z lokalu gastronomicznego do miejsca zakwaterowania. Powódka wskazywała natomiast, iż wszelkie usługi związane z pobytem, a więc m.in. nocleg, wyżywienie oraz dodatkowe atrakcje, omawiała z pozwaną J. K., uznając ją za organizatora całego pobytu.

Sąd doszedł do przekonania, iż na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sprawie, uznanego prze Sąd za wiarygodny, nie sposób przyjąć, aby pozwani J. K. i M. K. (2), prowadzący działalność gospodarczą w ramach spółki (...) spółka jawna, byli organizatorami całego pobytu szkoleniowo- integracyjnego w Z., w którym uczestniczyła powódka. Z pozwanymi została jedynie zawarta umowa świadczenia usług gastronomicznych połączona z zapewnieniem transportu z lokalu gastronomicznego do miejsca zakwaterowania i usługę tę pozwani świadczyli w ramach działalności swojej spółki (...) spółka jawna. O powyższym, świadczy chociażby wystawienie faktury nr (...) z dnia 18 czerwca 2010 r. (k. 7) przez E. D., prowadzącą ośrodek (...), a która to faktura obejmowała „usługę pobytową dla grupy w terminie 18/19.06.2010 r.”. Przedmiotowa usługa obejmowała zakwaterowanie uczestników wskazanego pobytu szkoleniowo- integracyjnego w ośrodku (...). Wskazana usługa była więc wykonywana przez inny podmiot aniżeli pozwani. Już powyższa okoliczność świadczy o tym, iż pozwani nie byli odpowiedzialni za całościową organizację wskazanego pobytu. Ponadto, jak również wynika z materiału dowodowego, pozwani nie mają stosownych kwalifikacji, wiedzy ani doświadczenia w zakresie przeprowadzania atrakcji w postaci zajęć zjazdu na linie. Pozwani nie trudnią się bowiem świadczeniem tego rodzaju usług. Wskazane zajęcia zjazdu na linie, podczas których powódka doznała urazu nogi przeprowadzali T. K., M. T., D. M. oraz K. T., posiadając w tym zakresie stosowne uprawnienia i przeszkolenia. To wskazane osoby przedstawiały uczestnikom atrakcji charakter wskazanych zajęć, udzielały stosownych pouczeń i wskazówek oraz dbały o bezpieczeństwo uczestników tych zajęć. Nadto, to wskazane osoby otrzymały wynagrodzenie za tzw. usługę survivalową, w którego przekazaniu pośredniczyła pozwana J. K., bowiem zostało ono przesłane przez (...) S.A. na jej rachunek bankowy w związku z wystawioną fakturą, uwzgledniającą również wynagrodzenie za wskazaną usługę. Jak sama powódka wskazała, firma (...) S.A. do rozliczenia tej imprezy potrzebowała faktury. Z kolei, organizatorzy zajęć zjazdu na linie nie prowadzą działalności gospodarczej, wobec czego nie byli uprawnieni do wystawienia za wskazaną usługę faktury. Stąd, Sąd uznał za wiarygodne zeznania pozwanej, która wskazała, iż w wystawionej fakturze z dnia 21.06.2010 r. (k. 12) uwzględniła również usługę survivalową, ponieważ (...) S.A. nie mogło w innej formie dokonać zapłaty za tą usługę, więc pozwana użyczyła własnego rachunku bankowego do dokonania zapłaty, a następnie wskazane wynagrodzenie przekazała T. K., którą okoliczność potwierdził również wskazany świadek. W ocenie Sądu, wskazane okoliczności nie mogą w sposób niewątpliwy świadczyć o tym, iż organizatorami zajęć zjazdu na linie byli pozwani. Z materiału dowodowego wynika również niewątpliwie, iż pozwani nie byli obecni w trakcie przeprowadzania wskazanych zajęć zjazdu na linie. Biorąc zatem pod uwagę całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, brak było podstaw do przyjęcia, iż odpowiedzialnymi za organizację zajęć survivalowych byli pozwani, a tym samym, aby to pozwani byli stroną umowy o świadczenie wskazanej usługi.

Na marginesie jedynie należy wskazać, iż nawet jeśli przyjąć – czego wyraźnie Sąd nie czyni - iż to pozwani byli stroną umowy o świadczenie usługi survivalowej, a jedynie powierzyli jej przeprowadzenie ratownikom górskim: T. K., M. T., D. M. i K. T., to strona powodowa nie zdołała wykazać, aby pozwani lub wskazane osoby ponosiły winę za zdarzenie, wskutek którego powódka doznała uszkodzenia ciała. Godzi się przy tym zauważyć, iż nawet przy takim założeniu, należałoby przyjąć brak odpowiedzialności po stronie pozwanych, bowiem wykonanie wskazanej usługi survivalowej zostało powierzone osobom, które trudniły się wykonywaniem tego typu czynności, o czym wspomniał sam świadek T. K., który zeznał, iż: „ Mamy takie stałe miejsce, w którym świadczymy taką usługę” (k. 136/2 t. I). Trudno również kwestionować uprawnienia wskazanych osób do przeprowadzania tego typu zajęć, skoro posiadają one przeszkolenie z zakresu ratownictwa górskiego. Co więcej, wskazać również należy, iż ustalenie co było przyczyną, że doszło do wskazanego zdarzenia: czy doszło do jakiegoś zaniedbania po stronie osób organizujących wskazane zajęcia zjazdu na linie, czy miały miejsce jakieś nieprawidłowości pod względem technicznym, czy ewentualnie zachowanie powódki podczas wskazanego zjazdu mogło spowodować bądź przyczynić się do wskazanego zdarzenia, wymagałoby wiadomości specjalnych, których Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie posiada, a żadna ze stron nie wnosiła o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w tym zakresie. Poczynienie więc ustaleń w zakresie przyczyn, z których doszło do wskazanego zdarzenia, a zatem czy organizatorzy tych zajęć ponoszą za wskazane zdarzenie winę, nie było możliwe w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy.

Powołując się na powyższe, należało przyjąć, iż strona powodowa nie zdołała wykazać, iż pozwani ponoszą odpowiedzialność za doznane przez powódkę uszkodzenie ciała, wobec czego Sąd pominął rozważania w zakresie wysokości szkody oraz rozmiaru krzywdy, doznanych przez powódkę. Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w pkt. 1 sentencji wyroku.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.- w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1348, z późn. zm.) przyjmując zasadę ogólną odpowiedzialności za wynik procesu i kosztami tymi obciążył powódkę, o czym orzekł w pkt. 2 i 3 sentencji wyroku.

Biorąc pod uwagę okoliczność, iż powódka uiściła tytułem zaliczki na koszty opinii biegłego kwotę 500,00 zł, a biegłemu przyznano wynagrodzenie w wysokości 272,03 zł (k. 341, t. II), w razie uprawomocnienia się wyroku, Sąd na zasadzie art. 80 ust. 1 Ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.- o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. 2014, poz. 1025 ze zm.) zwróci powódce z urzędu różnicę w wysokości 227,97 zł.