Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 7 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Jakub Idziorek

Protokolant:apl. adw. M. C.

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa P. W.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

- o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda P. W. kwotę 1389,90 zł (jeden tysiąc trzysta osiemdziesiąt dziewięć zł dziewięćdziesiąt gr) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, od dnia 17 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda P. W. kwotę 371,43 zł (trzysta siedemdziesiąt jeden zł czterdzieści trzy gr) tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje zwrócić powodowi od Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 695,57 zł (sześćset dziewięćdziesiąt pięć zł pięćdziesiąt siedem gr) tytułem nadpłaconych kosztów sądowych.

Sygn. akt XI GC 1093/15

Sprawa była rozpoznawana w postępowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Dnia 27 kwietnia powód P. W. wniósł przeciwko pozwanej (...) spółce akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 1389,90 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty, a także złożył wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepianych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 15 lutego 2015 roku uszkodzeniu uległ pojazd marki O. (...) należący do poszkodowanej K. S.. Poszkodowana zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego, strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 170 złotych netto, najem trwał osiem dni. Z tego tytułu powód wystawił poszkodowanej fakturę VAT na kwotę 1672,80 złotych brutto, następnie poszkodowana przelała na powodowa wierzytelność wynikającą z wystawionej faktury. Pozwany zakład ubezpieczeń za zasadny uznał dwudniowy okres najmu i wypłacił powodowi kwotę 282,90 złotych. Powód dochodzi pozostałej kwoty.

Dnia 19 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda.

W przepisanym terminie pozwana złożyła sprzeciw, w którym wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także złożyła wniosek o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

Pozwana zakwestionowała czas najmu oraz jego dobową stawkę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 15 lutego 2015 roku uszkodzeniu uległ samochód marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do K. S.. Uszkodzeniu uległ m. in. reflektor z kierunkowskazem. Poszkodowana zgłosiła szkodę pozwanej.

- kosztorys, k. 90-91.

W dniu 20 lutego 2015 roku odbyły się oględziny pojazdu, w dniu 23 lutego 2015 roku pojazd został oddany do naprawy. Uszkodzony samochód był niezbędny poszkodowanej w codziennym funkcjonowaniu, dlatego tego samego dnia zawarła z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 170 złotych netto, bez limitu kilometrów. Umowa została zawarta na czas określony, to jest od dnia 23 lutego 2015 roku do dnia 2 marca 2015 roku. Samochód został zwrócony w dniu 2 marca 2015 roku. Pismem z dnia 23 lutego 2015 roku pozwane towarzystwo ubezpieczeń zostało zawiadomione o zawarciu umowy najmu.

Dowód:

-umowa najmu wraz z załącznikiem, k. 11-12;

-zawiadomienie, k. 13;

-oświadczenie, k.17.

Dnia 2 marca 2015 roku powód wystawił poszkodowanej fakturę VAT na kwotę 1672,80 złotych tytułem najmu pojazdu zastępczego. Tego samego dnia poszkodowana przelała na powoda wierzytelność – prawo do dochodzenia zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, przysługującą jej w stosunku do pozwanego towarzystwa ubezpieczeń.

Dowód:

-umowa cesji, k. 15.

Pismem z dnia 11 marca 2015 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 1672,80 złotych tytułem rekompensaty kosztów poniesionych w związku z najmem pojazdu zastępczego. Decyzją z dnia 17 marca 2015 roku pozwana przyznała powodowie odszkodowanie w kwocie 282,90 złotych, uznając za zasadny dwudniowy okres najmu. Pismem z dnia 1 kwietnia 2015 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty pozostałej kwoty. Pozwana podtrzymała swoje wcześniejsze stanowisko.

Dowód:

-pismo powoda, k. 16;

-decyzja pozwanej, k. 18;

-pismo powoda, k. 19.

Czas realizacji zamówienia materiałów i części do ustalonego zakresu naprawy w okolicznościach niniejszej sprawy powinien trwać 4 dni. Wykonanie naprawy blacharskiej oraz mechanicznej (technologiczny czas napraw blacharskich i mechanicznych) powinien trwać 1 dzień roboczy, tyle samo operacje lakiernicze (technologiczny czas napraw lakierniczych). Wysuszenie powłoki lakierowej odbywa się poza godzinami warsztatu naprawczego, dlatego czas ten nie jest zaliczany do okresu naprawy, natomiast czas uzbrojenia pojazdu mieści się w technologicznym czasie naprawy. Doliczając do powyższego okresu dwa dni wolne od pracy, czas niezbędny na przeprowadzenie naprawy powinien wynieść łącznie około 8 dni. Średnia dobowa stawka najmu pojazdu zastępczego klasy pojazdu O. (...) wynosiła 268,33 złotych netto w pierwszym kwartale 2015 roku.

Dowód:

-opinia biegłego, k. 55-60

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo okazało się w zdecydowanej większości zasadne.

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Powód dochodził w niniejszej sprawie zapłaty kwoty 1389,90 zł tytułem spornej części odszkodowania.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostawało, iż sprawcą szkody była osoba, która była w tym czasie ubezpieczona z tytułu odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej. Co za tym idzie pozwana jest legitymowana biernie do występowania w tym procesie. Poza sporem pozostawała także umowa cesji wierzytelności przysługującej poszkodowanemu na rzecz powodów i jej ważność.

Spór ponadto dotyczył ustalenia wysokości zaistniałej szkody, a konkretnie przyjętej przez strony uzasadnionego czas najmu pojazdu zastępczego oraz dziennej stawki czynszu najmu, która wg pozwanej była wygórowana.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, a także na opinii biegłego.

Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436 § 2 k.c. – czyli na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Powyższe ustalenie implikuje odpowiedzialność pozwanego jako ubezpieczyciela bezpośredniego sprawcy szkody. Sprawca szkody w wypadku komunikacyjnym ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 436 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń – według zasad określonych w § 2 tego przepisu. Przy czym zobowiązany ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody obejmuje zaś straty, które poszkodowany poniósł (art. 361 k.c.). Odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Zgodnie z obowiązującą w polskim prawie cywilnym zasadą pełnego odszkodowania, którą wyraża przepis art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego przez poszkodowanego uszczerbku. Z tego względu naprawienie szkody obejmuje – w granicach wyznaczonych przez związek przyczynowy – straty, jakie poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono.

Zasadność wynajęcia przez poszkodowanego pojazdu zastępczego nie budzi wątpliwości Sądu. Również pozwana nie kwestionowała ogólnej zasadności wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, toteż Sąd uznał, iż wynajem pojazdu zastępczego pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z zaistniałą w dniu 15 lutego 2015 r. kolizją drogową.

W ocenie sądu zastosowana przez strony umowy najmu samochodu zastępczego stawka w wysokości 170 złotych netto mieści się w granicach stawek rynkowych, co wykazała także opinia biegłego. Zgodnie z opinią biegłego stawki rynkowe najmu pojazdu zastępczego w klasie odpowiadającej pojazdowi uszkodzonemu (bo taki jest punkt odniesienia co do wysokości stawki najmu) wynosiły 268,33 zł netto za dobę najmu pojazdu. W tym zakresie pozwana żadnych zarzutów do opinii nie wniosła

Co się zaś tyczy czasu najmu, to z opinii wynika, że czas niezbędny do przeprowadzenia naprawy przedmiotowego pojazdu, uwzględniając technologiczny czas jego naprawy, czas potrzebny na zgromadzenie części zamiennych oraz dni wolne od pracy, wynosił 8 dni kalendarzowych. Co istotne z kosztorysu (...) (k. 90) wynika, ze samochód miał uszkodzony reflektor. Nie wymaga wiadomości specjalnych stwierdzenie, że bez sprawnego oświetlenia pojazd nie może poruszać się po drogach publicznych. Z tego powodu Sąd uznał zarzuty w zakresie okresu rzeczywistej naprawy za nietrafne. Nie ma racji pozwana twierdząc, że po kolizji samochód był zdatny do eksploatacji, jako że sama zakwalifikowała do wymiany „reflektor z kierunkowskazem kpl.”. Z tych powodów Sąd uznał za zbędne wzywanie biegłego dla złożenia ustnej opinii uzupełniającej

Z uwagi na powyższe, zasadnym było obliczenie rzeczywiście przysługującego powodowi odszkodowania w oparciu o w oparciu o przyjęty przez niego koszt wynajmu (o długości odpowiadającej rzeczywistemu czasowi naprawy i przy stawce dziennej niższa niż przeciętna) w kwocie 1672,80 zł brutto, pomniejszonego o dotychczas uiszczone odszkodowanie w wysokości 282,90 zł. Kierując się powyższymi ustaleniami, przyjąć należało, że rzeczywista poniesiona przez powoda szkoda związana kosztami wynajmu pojazdu zastępczego mieściła się w kwocie 1672,80 złotych, przy czym pozwana pokryła szkodę w wysokości 282,90 złotych. Do zapłaty pozostaje zatem kwota 1389,90 złotych i w konsekwencji całą kwotę żądania głównego Sąd zasądził w punkcie I.

Okres od którego zasądzone zostały odsetki od całości dochodzonego roszczenia wynika z uregulowań art. art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie natomiast z przepisem art. 817 § 1 k.c., jeżeli nie umówiono się inaczej, zakład ubezpieczeń obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie dni trzydziestu, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zgodnie z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Sąd uznał, że początkiem biegu terminu 30 dni na wypłatę odszkodowania w przypadku najmu pojazdu zastępczego jest poinformowanie pozwanej o wysokości kosztów najmu, co miało miejsce najpóźniej w dniu 17 marca 2015 r,. Jest to data pisma pozwanej, gdzie odnosi się ona do żądania wypłaty odszkodowania (k. 18), gdyż nie ma w aktach danych kiedy faktycznie pozwana otrzymała wezwanie do zapłaty. Skoro o roszczeniu pozwana dowiedziała się najpóźniej w dniu 17 marca 2015 r., od tej daty miała 30 dni na zapłatę odszkodowania, co czyni zasadnym żądanie zapłaty odsetek od dnia 17 kwietnia 2015 r… Dodać należy że okres 30 dni wynikający z art. 817 k.c. skorelowany jest z treścią art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powództwo zatem podlegało oddaleniu tylko w niewielkiej części w zakresie żądania zapłaty odsetek za opóźnienie

O kosztach procesu orzeczono w myśl art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i 100 k.p.c. Strona powodowa wygrała proces niemal w całości, zatem pozwana winna zwrócić wszystki poniesione przez nia koszty procesu. Strona powodowa poniosła następujące koszty: opłatę sądową od pozwu w kwocie 70 złotych, koszty zastępstwa procesowego ustalone na kwotę 180 złotych, których wysokość ustalono w oparciu o § 6 pkt 2 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348), koszt opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, a także 104,43 zł wykorzystanej zaliczki na biegłego - łącznie 371,43 zł i taka kwotę zasądzono w punkcie III.

W sprawie strony wpłaciły zaliczki po 800 zł. W całości wykorzystano zaliczkę pozwanej, zaś powoda w kwocie 104,43 zł. Zwrotowi dla powoda podlega zatem kwota 695,57 zł, na podstawie art. 84 ust. 1 u.k.s.c.

Zrządzenie:

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

30.6.2016