Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 31 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie XI Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Jakub Idziorek

Protokolant:Karolina Mateja

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2016 r. w Szczecinie

sprawy z powództwa M. R., F. S.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. solidarnie na rzecz powodów M. R. i F. S. kwotę 7134,00 zł (siedem tysięcy sto trzydzieści cztery złote) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 listopada 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powodów M. R. i F. S. kwotę 1970,69 zł (jeden tysiąc dziewięćset siedemdziesiąt złotych sześćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje zwrócić powodom od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie kwotę 318,31 zł (trzysta osiemnaście złotych trzydzieści jeden groszy) tytułem nadpłaconych kosztów sądowych.

Sygnatura akt: XI GC 1283/15

Sprawa rozpoznana w postepowaniu zwykłym

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 czerwca 2015 r. powodowie F. S. i M. R. wnieśli o zasądzenie na ich rzecz solidarnie od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 5.100 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 7 listopada 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania według norm przepisanych z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego i opłaty od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł. W uzasadnieniu wskazali, iż w wyniku kolizji uszkodzony został, należący do M. J., samochód przystosowany do nauki jazdy. Sprawcą kolizji była osoba ubezpieczona u pozwanej z tytułu odpowiedzialności cywilnej. Poszkodowany, w związku z prowadzoną działalnością w postaci szkoły nauki jazdy, zmuszony był wynająć samochód zastępczy, a następnie scedował roszczenia odszkodowawcze na powodów. Pozwana przyjmując swoją odpowiedzialność co do zasady, odmówiła jednak zwrotu kosztów pojazdu zastępczego w kwocie żądanej przez powodów i wypłaciła z tego tytułu 7.134 zł.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz złożyła wniosek o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana przyznała, że prowadziła likwidację przedmiotowej szkody komunikacyjnej i wypłacił kwotę odszkodowania w wysokości 7.134 zł. Podniosła, że auta przystosowane do nauki jazdy na rynku lokalnym można wynająć nawet za kwotę 150 zł netto za dobę.

Odpowiadając na zarzuty pozwanej zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty pełnomocnik powodów zarzucił, iż oferty powodów dot. wynajmu pojazdów zastępczych były dostosowane do warunków lokalnego rynku. Zaprzeczył, jakoby cena oferowana przez powodów była wygórowana.

Pismem z dnia 19 kwietnia 2016 r. powodowie rozszerzyli powództwo o kwotę 2.034 zł, wnosząc o zasądzenie na ich rzecz solidarnie kwoty 7.134,00 zł tytułem roszczenia głównego wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 7 listopada 2014 r. do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pojazd marki T. (...) o nr rej. (...) należy do M. J..

M. J. w 2014 r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług nauki jazdy. Samochód marki T. (...) o nr rej. (...) był niezbędny M. J. do prowadzenia działalności gospodarczej.

Dowód:

- oświadczenie, k. 8,

- kopia dowodu rejestracyjnego, k. 15 – 15v.

Przystosowany do nauki jazdy samochód marki T. (...) o nr rej. (...), uległ w dniu 16 lipca 2014 r. kolizji, której sprawcą była osoba posiadająca ubezpieczenie OC w (...) spółce akcyjnej w W..

Dowód:

- harmonogram, k. 6 – 7.

Poszkodowany wynajął u F. S. i M. R. samochód S. (...) o nr rej. (...) w okresie od 17 lipca 2014 r. do 14 sierpnia 2014 r. Z tytułu wynajmu F. S. i M. R. wystawili poszkodowanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 14.268 zł brutto za 29 dni wynajmu płatną w terminie 14 dni. Przyjęto stawkę 400 zł netto za dobę wynajmu.

Dowód:

- umowa najmu, k. 16,

- potwierdzenie zwrotu pojazdu z tytułu umowy najmu, 17,

- faktura VAT, k. 18.

W dniu 31 sierpnia 2014 r. poszkodowany M. J. zawarł z F. S. i M. R. umowę cesji wierzytelności, którą przelał swoją wierzytelność przysługującą mu z tytułu polisy ubezpieczenia OC sprawcy w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 16 lipca 2014 r. w zakresie i z tytułu kosztów najmu samochodu zastępczego.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności k. 9.

Pismem z 8 września 2014 r. Pełnomocnik cesjonariuszy wezwał (...) spółkę akcyjną do zapłaty kwoty 14.268,00 zł.

Dowód:

- pismo, k. 19.

(...) spółka akcyjna uznała swoją odpowiedzialność za naprawienie szkody, przyznając w dniu 6 października 2014 r. w ramach odszkodowania kwotę 7.134 złotych tytułem najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- decyzja, k. 11.

Pismem z 20 października 2014 r. Pełnomocnik cesjonariuszy wezwał (...) spółkę akcyjną do zapłaty kwoty 7.134 zł tytułem spornej części odszkodowania w terminie 7 dni liczonych od dnia otrzymania pisma. (...) spółka akcyjna nie uznała roszczenia poszkodowanego.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty, k. 20 – 21v,

- pismo pozwanej, k. 22.

Ustalony koszt wynajmu samochodu zastępczego do prowadzenia lekcji nauki jazdy o parametrach zbliżonych do pojazdu uszkodzonego, na terenie Ł. w 2014 r. w opcji:

a) bez limitu dziennego kilometrów i z opcją wykupu udziału własnego w potencjalnej szkodzie wahał się w granicach od 286 zł do 400 zł netto za dobę;

b) z limitem dziennym kilometrów i z opcją wykupu udziału własnego w potencjalnej szkodzie wahał się w granicach od 250 zł do 400 zł netto za dobę.

Dowód:

- harmonogram, k. 6 – 7,

- cenniki, k. 12 – 14,

- pisemna opinia biegłego sądowego W. S., k. 58 – 63.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się zasadne.

Niespornym jest, iż sprawcę szkody i pozwaną łączyła umowa obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zgodna z treścią przepisów ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.).

Przepis art. 4 powyższej ustawy wskazuje, iż ubezpieczeniem obowiązkowym jest ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów. Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy w obowiązkowych ubezpieczeniach OC odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem. Natomiast w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego (art. 22 ust 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia OC ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Zgodnie z treścią art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Powodowie, po rozszerzeniu powództwa, dochodzili w niniejszej sprawie zapłaty kwoty 7.134 zł tytułem spornej części odszkodowania.

W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostawało, iż spełnione zostały ww. przesłanki, a mianowicie pozwana nie kwestionowała, iż sprawcą szkody była osoba, która była w tym czasie ubezpieczona z tytułu odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej. Co za tym idzie pozwana jest legitymowana biernie do występowania w tym procesie. Poza sporem pozostawała także umowa cesji wierzytelności przysługującej poszkodowanemu na rzecz powodów i jej ważność. Niesporny był również uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego na okres 29 dni (k. 53).

Spór w istocie dotyczył ustalenia wysokości zaistniałej szkody, a konkretnie przyjętej przez strony uzasadnionej stawki czynszu najmu pojazdu zastępczego.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony, a także na opinii biegłego.

Sprawca szkody ponosi odpowiedzialność za zdarzenie komunikacyjne wywołujące szkodę na zasadach ogólnych – o których mowa w art. 436 § 2 k.c. – czyli na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Powyższe ustalenie implikuje odpowiedzialność pozwanego jako ubezpieczyciela bezpośredniego sprawcy szkody.

Sprawca szkody w wypadku komunikacyjnym ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 436 k.c. oraz według zasad określonych w art. 363 k.c., a w wypadku odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń – według zasad określonych w § 2 tego przepisu. Przy czym zobowiązany ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody obejmuje zaś straty, które poszkodowany poniósł (art. 361 k.c.). Odszkodowanie ma wyrównać uszczerbek majątkowy powstały w wyniku zdarzenia wyrządzającego szkodę, istniejący od chwili wyrządzenia szkody do czasu, gdy zobowiązany wypłaci poszkodowanemu sumę pieniężną odpowiadającą szkodzie ustalonej w sposób przewidziany prawem. Zgodnie z obowiązującą w polskim prawie cywilnym zasadą pełnego odszkodowania, którą wyraża przepis art. 361 § 2 k.c., naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego przez poszkodowanego uszczerbku. Z tego względu naprawienie szkody obejmuje – w granicach wyznaczonych przez związek przyczynowy – straty, jakie poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzono.

Zasadność wynajęcia przez poszkodowanego pojazdu zastępczego nie budzi wątpliwości Sądu. Również pozwana nie kwestionowała ogólnej zasadności wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowanego, toteż Sąd uznał, iż wynajem pojazdu zastępczego pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z zaistniałą w dniu 16 lipca 2014 r. kolizją drogową.

W ocenie sądu zastosowana przez strony umowy najmu samochodu zastępczego stawka w wysokości 400 złotych netto mieści się w granicach stawek rynkowych, co wykazała także opinia biegłego.

Zgodnie z opinią biegłego stawki rynkowe najmu pojazdu zastępczego w klasie odpowiadającej pojazdowi uszkodzonemu wynosiły w opcji bez limitu kilometrów od 286 zł do ok. 400 zł netto za dobę najmu pojazdu; a w opcji z limitem kilometrów wynosiły od 250 zł do 400 zł netto za dobę. Biegły wyjaśnił, że w 2014 r. mogły na rynku funkcjonować firmy, które oferowały najem samochodów za niższą cenę, podkreślił jednak, że w cennikach tych firm kryją się najczęściej dodatkowe opłaty czy konieczność uiszczenia kaucji w chwili podpisywania umowy za wynajem i opłaty dodatkowej w wysokości ok. 20 – 40 zł za dobę najmu za wykup udziału w ewentualnej szkodzie.

Strony nie wniosły zarzutów do opinii biegłego, zatem należało przyjąć, że w pełni akceptują ustalenia opinii.

Z uwagi na powyższe, zasadnym było obliczenie rzeczywiście przysługującego powodom odszkodowania w oparciu o iloczyn stawki dziennej 400 zł netto i standardowego czasu naprawy w wymiarze 29 dni, pomniejszonego o dotychczas uiszczone oraz zasądzone odszkodowanie w wysokości 7.134 zł. Kierując się powyższymi ustaleniami, przyjąć należało, że rzeczywista poniesiona przez powodów szkoda związana kosztami wynajmu pojazdu zastępczego mieściła się w kwocie 14.268 złotych zł brutto, przy czym pozwana pokryła szkodę w wysokości 7.134 złotych. Do zapłaty pozostaje zatem kwota 7.134 złotych. Kwota ta jest wyższa od kwoty dochodzonej pozwem.

Mając na uwadze powyższe powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 108 § 1 zdanie pierwsze k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na poniesione przez powodów koszty złożyły się: opłata od pozwu w kwocie 255 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 34 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika – 1.200 zł, zgodnie z § 6 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348), oraz część wynagrodzenia biegłego w kwocie 379,69 zł (pokryta z zaliczki wpłaconej przez powodów) i opłata od rozszerzonego powództwa 102 zł (także pokryta z zaliczki powodów).

Obowiązek zwrotu na rzecz powodów kwoty 318,31 zł wynikał z faktu uiszczenia przez pełnomocnika powodów zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w kwocie 800 zł. Koszt opinii biegłego w całości został pokryty z zaliczki pozwanej 800 zł. Z zaliczki powodów pokryto pozostałą część należności za opinię biegłego oraz opłatę od rozszerzonego powództwa – łącznie 481,69 złotych. Zatem nakazano zwrócić powodom 318,31 złotych w oparciu o art. 84 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

20.06.2016