Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

D. C.jest uczniem Zespołu Szkół Zawodowych w W.przy ul. (...). W dniu 09 listopada 2015 roku został podwieziony do szkoły samochodem przez swoją matkę. Na terenie szkoły był około godziny 07.49. Gdy wchodził na teren szkoły, został zaczepiony przez D. O. (1). Wcześniej D. O. (1)wraz ze swoim kolegą znajdował się w samochodzie marki D. (...)koloru zielonego, który został zaparkowany przed budynkiem szkoły. D. O. (1)wysiał z samochodu i podszedł do D. C.. W prawej ręce trzymał szklaną butelkę z piwem. Po podejściu do D. C.uderzył go lewą ręką w głowę. Gdy D. C.podjął próbę obrony, D. O. (1)z całej siły uderzył go w lewą stronę głowy trzymaną w prawej ręce szklaną butelką z piwem. Butelka rozbiła się. D. O. (1)znajdował się pod wpływem działania alkoholu. Wcześniej spożywał piwo. Po zadaniu ciosu butelką, odwrócił się od D. C.i skierował do nieopodal zaparkowanego samochodu marki T.. Wsiadł do samochodu jako pasażer. Pojazd odjechał.

D. C. został przewieziony do (...) Szpitala (...) w G., gdzie został poddany dalszym badaniom.

dowód:

- protokół oględzin rzeczy – płyty CD z zapisem monitoringu – k. 29;

- protokół zatrzymania rzeczy – k. 12-14;

- płyta CD z zapisem monitoringu – k. 15;

- protokół badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym – k. 8.

W wyniku zajścia, do którego doszło w dniu 09 listopada 2015 roku D. C. doznał obrażeń w postaci rany ciętej głowy zlokalizowanej po stronie lewej na wysokości łuku brwiowego i małżowiny usznej oraz krwiaka okularowego po stronie lewej. Obrażenia te skutkowały naruszeniem narządów jego ciała na okres poniżej 7 dni. Zdarzenie nie naraziło D. C. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia bądź ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

dowód:

- opinia sądowo – lekarska – k. 27-27v;

- zaświadczenie lekarskie – k. 9;

- skierowanie do poradni specjalistycznej – k. 10;

- dokumentacja medyczna – k. 23-25;

- zaświadczenie lekarskie z dnia 12.11.2015r . – k. 26.

D. O. (1) ma 22 lata, posiada wykształcenie zawodowe. Jest bezdzietnym kawalerem i nie posiada nikogo na utrzymaniu. Jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku i pozostaje na utrzymaniu rodziców. Podejmuje prace dorywcze, które przynoszą mu dochód w wysokości około 400 złotych miesięcznie. D. O. (1) nie posiada żadnego majątku.

dowód:

- dane podane do protokołu przesłuchania w charakterze podejrzanego w dniu 11 grudnia 2015 roku – k. 41 – 41;

- informacje ze Starostwa Powiatowego w W. – k. 34, 35;

- informacja (...) w T. – k. 38.

D. O. (1) w przeszłości nie był karany sądownie.

dowód:

- dane o karalności – k. 36.

Oskarżony D. O. (1) na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż w dniu zdarzenia rano, samochodem wraz z kolegą pojechali pod szkołę, aby odwieźć jego dziewczynę. Samochodem marki T.kierował jego kolega. Wskazał, że w pewnym momencie koło zaparkowanego pojazdu przechodził nieznany mu młody chłopak, który patrzył w ich stronę. Wówczas zaczepił go. Po wymianie kliku słów, podszedł do niego i uderzył go z lewej ręki w twarz. Dodał, że gdy chłopak zaczął się bronić uderzył go butelką z piwem, którą trzymał w prawej ręce. Następnie poszedł do samochodu i wsiadł do niego. Chłopak, którego uderzył podbiegł do samochodu i zaczął kopać w pojazd. Wówczas wraz z kolegą odjechali spod szkoły, gdzie samochód był zaparkowany. D. O. (1)w toku przesłuchania wyraził żal z powodu zaistniałego incydentu i stwierdził, iż chciałby dokonać na rzecz pokrzywdzonego finansowego zadośćuczynienia. (k. 42)

W dniu 11 grudnia 2015 roku D. O. (1)złożył wyjaśnienia przed prokuratorem. W trakcie przesłuchania także przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i podtrzymał wcześniej złożone wyjaśnienia. Jednocześnie D. O. (1) wraził wolę i gotowość dobrowolnego poddania się odpowiedzialności karanej i skorzystania z dobrodziejstwa instytucji przewidzianej w przepisie art. 335 kpk. (k. 43)

Prokurator Rejonowy w Wąbrzeźnie skierował wniosek o skazanie oskarżonego D. O. (1) na posiedzeniu w trybie art. 335 kpk i wymierzenie mu kary jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby, oddanie oskarżonego w wyznaczonym okresie próby pod dozór kuratora i zobowiązanie go do wykonywania pracy zarobkowej oraz do powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz orzeczenie środka karanego w postaci nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 8.000 złotych. (k. 50)

D. O. (1) na etapie postępowania przed Sądem podtrzymał swoją gotowość do dobrowolnego poddania się karze w trybie art. 335 kpk i zgodę na ustaloną z prokuratorem na etapie postępowania przygotowawczego karę. (k. 59)

Przystępując do oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy stwierdzić, iż Sąd dał wiarę wyjaśnieniom złożonym przez D. O. (1) uznając, iż zasługują one na to, aby obdarzyć je walorem wiarygodności. Oskarżony przesłuchany w charakterze podejrzanego na etapie postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził gotowość dobrowolnego poddania się karze uzgodnionej z prokuratorem. Gotowość do dobrowolnego poddania się karze oskarżony podtrzymał przed Sądem. W przekonaniu Sądu przyznanie się oskarżonego D. O. (1) do popełnienia zarzucanego mu czynu w świetle ustalonego stanu faktycznego oraz zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi żadnych wątpliwości. Wyjaśnienia oskarżonego znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie pozostałym materiale dowodowym, a w szczególności w najistotniejszym dla ustalenia w sprawie stanu faktycznego i dla podjętego rozstrzygnięcia zapisie z monitoringu, który udokumentował całe zdarzenie będące przedmiotem niniejszego postępowania. Na budynku Zespołu Szkół Zawodowych w W. przy ulicy (...) zostały zamontowane kamery, które rejestrowały wszystko to, co dzieje się na zewnątrz budynku szkoły. Jedna z kamer swym zasięgiem obejmowała plac przed wejściem do budynku szkoły oraz część ulicy przed szkołą wraz ze zlokalizowanym przed szkołą parkingiem. Monitoring zamontowany na terenie szkoły działał także w dniu 09 listopada 2015 roku, co pozwoliło na zarejestrowanie całego zdarzenia z udziałem oskarżonego D. O. (1) i pokrzywdzonego D. C.. Nagranie z tym zapisem zostało zabezpieczone zgodnie z przepisami kodeksu postępowania karanego, a następnie zabezpieczona płyta z nagraniem została odtworzona w postępowaniu przygotowawczym, co zostało utrwalone w protokole oględzin.

Wyjaśnienia złożone przez oskarżonego korespondują z odtworzonym przebiegiem zdarzenia z zapisu monitoringu. Kamera zainstalowana na budynku szkoły nie zarejestrowała wprawdzie dźwięku, jednak utrwalony na nagraniu obraz pozwala na precyzyjne zidentyfikowanie każdego z uczestników zajścia oraz określenie ich zachowani. Zarejestrowany został przebieg całego zdarzenia, od momentu kiedy pokrzywdzony pojawił się przed budynkiem szkoły, aż do momentu, w którym oskarżony oddalił się z terenu szkoły, odjeżdżając wraz ze swoim kolegą samochodem znajdującym się na parkingu przed szkołą. Na odtworzonym zapisie z monitoringu wyraźnie widać moment, w którym oskarżony D. O. (1) podchodzi do D. C. i uderza go w głowę najpierw ręką, a następnie szklaną butelką z piwem, którą trzymał w drugiej dłoni. Zarejestrowany obraz jest na tyle czytelny i wyraźny, iż pozwala na jednoznaczne i kategoryczne odtworzenie każdego ruchu oskarżonego. Dotyczy to również pokrzywdzonego D. C., który – jak obrazuje to zapis – próbował się jedynie bronić przed atakiem ze strony oskarżonego. W konsekwencji spowodowało to kolejny akta ze strony D. O. (1) i doprowadziło do tego, iż oskarżony z jeszcze większą złością i siłą zaatakował pokrzywdzonego, uderzając go w głowę szklaną butelką od piwa. W związku z tym, iż wartość dowodowa zapisów z monitoringu nie budziła żadnych wątpliwości Sąd uznał ten dowód za w pełni wiarygodny i obiektywny.

Podstawą do poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych stała się również opinia sądowo – lekarska oraz dokumentacja medyczna. Dowody te pozwoliły na ustalenie charakteru doznanych przez pokrzywdzonego D. C. obrażeń spowodowanych atakiem oskarżonego. Zaraz po zaistniałym zdarzeniu pokrzywdzony został przewieziony do szpitala w G., gdzie został poddany badaniom. Wykazały one, że doznał obrażeń w postaci rany ciętej głowy zlokalizowanej po stronie lewej na wysokości łuku brwiowego i małżowiny usznej oraz krwiaka okularowego po stronie lewej. Obrażenia te skutkowały naruszeniem narządów ciała na okres poniżej 7 dni. Jednoczenie z uzyskanej opinii sądowo – lekarskiej wynika, iż zdarzenie nie naraziło D. C. na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia bądź ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. W przekonaniu Sądu brak było podstaw do podważenia autentyczności uzyskanej dokumentacji medycznej oraz informacji w niej zawartych. Dokumentacja ta koresponduje z wynikami opinii sądowo – lekarskiej, której stwierdzenia są niesprzeczne i kategoryczne. Opinia ta została sporządzona przez biegłego sądowego z zakresu medycyny sądowej wpisanego na listę biegłych i dysponującego odpowiednio wysokimi kwalifikacjami. Ustalenia zawarte w uzyskanej opinii nie były również kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Wątpliwości Sądu nie budziła wiarygodność pozostałych zgromadzonych w toku przeprowadzonego postępowania dowodów, które podlegały ujawnieniu bez ich odczytywania. Sąd uznał za w pełni wiarygodne wyniki badań przeprowadzone urządzeniem elektronicznym do badania stanu trzeźwości. Znalazły one odzwierciedlenie w protokole z przebiegu badania stanu trzeźwości oskarżonego (k. 8). Protokół został podpisany przez oskarżonego D. O. (1). Wyniki przeprowadzonego badania znajdują także potwierdzenie w samych wyjaśnieniach oskarżonego, który przyznał, iż przed zajściem spożywał piwo. Butelką od tego piwa następnie uderzył D. C..

Sąd walorem wiarygodności obdarzył pozostałe dokumenty w postaci informacji uzyskanych ze Starostwa Powiatowego w W. oraz z Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w T.. (k. 34, 35, 38) W ocenie Sądu brak było podstaw do podważenia autentyczności tychże dokumentów oraz informacji w nich zawartych. D. te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa. Sąd informacje zawarte w tych dokumentach wziął pod uwagę przy ustalaniu sytuacji majątkowej oskarżonego.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego wina D. O. (1) nie budzi żadnych wątpliwości. W związku z tym Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest występku określonego w art. 157 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk. W przepisie tym został stypizowany tzw. lekki uszczerbek na zdrowiu, w zakres którego wchodzi naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Oskarżony D. O. (1) swym zachowaniem wyczerpał znamiona tego czynu zabronionego. Obrażenia, których w wyniku zdarzenia doznał D. C. spowodowały u niego rozstrój zdrowia na okres, który nie przekroczył 7 dni, co w jednoznaczny sposób wynika z uzyskanej w toku przeprowadzonego postępowania opinii sądowo – lekarskiej oraz z zgromadzonej dokumentacji medycznej. Tym samym w sprawie zostało wyczerpane jedno ze znamion występku określonego w art. 157 § 2 kk.

Lekki uszczerbek na zdrowiu z art. 157 § 2 kk jest przestępstwem umyślnym, który może zostać popełniony z zamiarem bezpośrednim bądź z zamiarem ewentualnym. Oznacza to, iż sprawca musi obejmować swoją świadomością przynajmniej możliwość spowodowania skutku określanego jako naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia. W ocenie Sądu w świetle ustalonego w sprawie stanu faktycznego oskarżonemu D. O. (1)należy przypisać umyślne działanie w zamiarze bezpośrednim. W rozpatrywanej sprawie oskarżony najpierw uderzył D. C.w głowę ręką, natomiast kolejne uderzenie zostało przez niego zadane już szklaną butelką. O ile w pierwszym przypadku można by przyjąć działanie z zamiarem ewentualnym, to zadanie ciosu butelką w głowę w ocenie Sądu wyklucza możliwość przyjęcia działania z takim zamiarem i uzasadnia przypisanie oskarżonemu działania z zamiarem bezpośrednim. Oskarżony D. O. (1) decydując się na zadanie pokrzywdzonemu ciosu butelką w głowę, musiał zdawać sobie sprawę, iż działanie takie spowoduje u D. C.obrażenia. Można bowiem wymagać od przeciętnie doświadczonego człowieka przewidywania, że mocne uderzenie szklaną butelką w głowę, z bliskiej odległości, zaskoczonego atakiem, poddającego się biernie uderzeniu pokrzywdzonego, w tak newralgiczne miejsce, jakim jest głowa i twarz, może spowodować uszczerbek na zdrowiu, który może być bardzo poważny. Takie konsekwencje są normalnym następstwem zadania ciosu takim przedmiotem jak szklana butelka, które każdy przeciętnie doświadczony człowiek winien przewidzieć.

Biorąc pod uwagę ustalone okoliczności zdarzenia należy uznać, iż obrażenia doznane przez pokrzywdzonego mogły być znacznie poważniejsze.

Przestępstwo określone w art. 157 § 2 kk ścigane jest co do zasady w trybie prywatnoskargowym. W niniejszym przypadku prokurator z uwagi na okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, kierując się interesem społecznym objął ściganiem z urzędu przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego.

Czyn stanowiący przedmiot niniejszego postępowania, w ocenie Sądu ma charakter chuligański. W tym przypadku Sąd podzielił kwalifikację prawną przyjętą przez oskarżyciela publicznego. Aby przestępstwo miało charakter chuligański, musi zostać spełnione łącznie kilka warunków. Otóż sprawca musi dopuścić się czynu polegającego na umyślnym zamachu na zdrowie, wolność, cześć bądź nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowej lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy. Ponadto sprawca musi działać publicznie, bez powodu lub z oczywiście błahego powodu oraz poprzez swoje zachowanie okazywać rażące lekceważenie podstawowych zasad porządku prawnego.

D. O. (1), uderzając pokrzywdzonego, dopuścił się umyślnego zamachu na jego zdrowie, przy czym ze względu na miejsce działał publicznie. Do zdarzenia doszło bowiem przed wejściem do szkoły, w pobliży ulicy, przy której zlokalizowany jest budynek szkoły. Należy uznać, iż oskarżony działał bez powodu. Zdaniem Sądu nie istniały okoliczności, które tłumaczyłby reakcję D. O. (1) względem pokrzywdzonego. Oskarżonym powodował jedynie chęć agresywnego wyładowania się i wyrządzenia drugiej osobie szkody tylko za to, iż D. C. wchodząc do szkoły zbyt długo patrzył na zaparkowany samochód, w którym oskarżony znajdował się wraz ze swoim kolegą. Tym samym oskarżony D. O. (1) poprzez swój czyn okazał rażące lekceważenie porządku prawnego.

Sąd uznając, że wina i okoliczności popełnienia czynu zabronionego przez D. O. (1) nie budzą żadnych wątpliwości uwzględnił wniosek oskarżyciela publicznego o dobrowolne poddanie się karze złożony w trybie art. 335 § 1 kpk. W myśl tego przepisu prokurator może wystąpić do Sądu zamiast z aktem oskarżenia z wnioskiem o wydanie na posiedzeniu wyroku skazującego i orzeczenie wobec oskarżonego uzgodnionych z nim kar lub środków karnych. Przesłanką do wystąpienia przez oskarżyciela publicznego z takim wnioskiem jest to, aby czyn zarzucany oskarżonemu stanowił występek, a oskarżony przyznawał się do winy i w świetle jego wyjaśnień okoliczności popełnienia czynu zabronionego oraz wina nie budziły wątpliwości. Ponadto postawa oskarżonego musi wskazywać na to, że cele postępowania zostaną osiągnięte. Zdaniem Sądu w rozpatrywanej sprawie wszystkie przesłanki uzasadniające wystąpienie do Sądu z wnioskiem o dobrowolne poddanie się karze przez oskarżonego D. O. (1) zostały spełnione. Propozycje wskazane we wniosku są zgodne z zasadami wymiaru kary i środków karnych, a cele postępowania karnego sprecyzowane w przepisie art. 2 kpk zostały osiągnięte pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy. Oskarżony wyraził skruchę z powodu swojego zachowania wobec pokrzywdzonego i na etapie postępowania karanego sam wystąpił z inicjatywą dobrowolnego poddania się karze, wyrażając również gotowość zadośćuczynienia finansowego za spowodowany swoim działaniem uszczerbek na zdrowiu i doznane przez pokrzywdzonego krzywdy. D. O. (1) od samego początku przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i nie kwestionował swojej winy, przy czym przyznanie to w świetle ustalonego stanu faktycznego nie budzi żadnych wątpliwości Sądu i sprawstwo oskarżonego znajduje potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dowodach, z których najistotniejsze znaczenie ma zapis z monitoringu, w którym został utrwalony przebieg całego zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania.

Mając zatem na względzie powyższe, Sąd wymierzył oskarżonemu D. O. (1) wcześniej uzgodnioną z prokuratorem karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności. Przy wymierzaniu oskarżonemu kary Sąd kierował się dyrektywami wskazanymi w treści przepisu art. 53 kk i miał na względzie stopień społecznej szkodliwości czynu, bacząc przy tym by dolegliwość nie przekraczała stopnia winy oskarżonego. Sąd miał także na względzie cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, jak również dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd uznał, iż kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku będzie karą adekwatną do stopnia winy oskarżonego, jak i społecznej szkodliwości czynu zabronionego, którego się dopuścił.

Wymierzając D. O. (1) karę pozbawienia wolności, Sąd miał na względzie zarówno okoliczności łagodzące, jak i okoliczności obciążające. Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę wysoką szkodliwość społeczną czynu zarzucanego oskarżonemu. Oceniając społeczną szkodliwość czynu jako znaczną, Sąd odwołał się do definicji zawartej w art. 115 § 2 kk. W zakresie oceny stopnia społecznej szkodliwości popełnionego występku podstawowe znacznie miał rodzaj chronionego dobra prawnego, które oskarżony swym zachowaniem naruszył, jakim jest cudze zdrowie oraz sposób i okoliczności popełnienia czynu, jak również rodzaj wyrządzonej szkody. Jako okoliczność obciążającą Sąd miał na uwadze także fakt, iż D. O. (1) w chwili popełnienia zarzucanego mu czynu znajdował się pod wpływem działania alkoholu. Z kolei jako okoliczność łagodzącą Sąd miał na względzie młody wiek oskarżonego oraz fakt jego uprzedniej niekaralności. Znaczenie miała również postawa oskarżonego, który wyraził skruchę z powodu swojego zachowania oraz gotowość do zadośćuczynienia pokrzywdzonemu krzywdzie, którą spowodował swym działaniem.

Oskarżony został uznany za sprawcę występku o charakterze chuligańskim. W myśl przepisu art. 69 § 4 kk między innymi wobec takiego sprawcy Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary jedynie w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Sąd uznał, że w przypadku oskarżonego D. O. (1) zachodzą przesłanki, które uzasadniają skorzystanie z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Wskazany powyżej przepis nie precyzuje co należy rozumieć przez szczególnie uzasadniony wypadek, jednakże należy przyjąć, iż dotyczy to jedynie sytuacji wyjątkowych. W przekonaniu Sąd właśnie z takim przypadkiem mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Oskarżony D. O. (1) zdaniem Sądu zasługuje na to, aby dać mu szansę i zasadnie w jego przypadku można przyjąć istnienie pozytywnej prognozy kryminologicznej. Oskarżony spełnia przesłanki określone w art. 69 § 1 kk i w przypadku orzeczenia wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania zasadnie można przyjąć, iż nie popełni on w przyszłości kolejnego czynu zabronionego. Kara pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym stanowi zawsze środek ostateczny, który może zostać wykorzystany tylko wówczas, gdy żaden inny rodzaj kary, czy też środka karanego nie zapewni osiągnięcia celów kary. W związku z tym wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania jedynie ze względu na treść przepisu art. 69 § 4 kk stanowiłoby tylko wyraz działania o charakterze represyjnym, natomiast kara ma przede wszystkim pełnić funkcję resocjalizacyjną, co zdaniem Sądu w rozpatrywanym przypadku zostanie osiągnięte w warunkach wolnościowych.

Sąd dokonał w przedmiotowej sprawie wnikliwej oceny postawy oskarżonego i ocenił jego warunki i właściwości osobiste w sposób pozytywny. Na korzyść oskarżonego przemawia okoliczność, iż D. O. (1) nie był dotychczas karany sądownie. Ponadto Sąd wziął pod uwagę również postawę oskarżonego po popełnieniu zarzucanego mu czynu. Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, chociaż w świetle zgromadzonych dowodów nie należy przeceniać tego przyznania się do winy. Całe zdarzenie zostało bowiem zarejestrowane przez zainstalowane na budynku szkoły kamery monitoringu. Nie zmienia to jednak tego, iż D. O. (1) wyraził gotowość dobrowolnego poddania się karze i zadośćuczynienia pokrzywdzonemu doznanej przez niego krzywdzie. W przekonaniu Sądu właśnie umożliwienie oskarżonemu zrealizowania zadośćuczynienia pokrzywdzonemu doznanej krzywdy pozwoli D. O. (1) najbardziej zrozumieć naganność swojego zachowania, co byłoby niemożliwe w przypadku orzeczenia kary o charakterze izolacyjnym.

Sąd warunkowo zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności, wyznaczył 3 – letni okres próby, co jest dostatecznym okresem dla osiągnięcia wyznaczonych celów i zweryfikowania postawy oskarżonego. Ponadto dla wzmożenia kontroli zachowania oskarżonego w wyznaczonym okresie próby Sąd oddał go pod dozór kuratora i nałożył na niego obowiązki. Kurator będzie sprawował kontrolę nad przebiegiem wyznaczonego okresu próby oraz motywował oskarżonego do przestrzegania przepisów prawa. W związku z tym, iż oskarżony w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu znajdował się pod wpływem działania alkoholu Sąd zobowiązał go do powstrzymywania się od jego nadużywania oraz zobowiązał go do podjęcia pracy zarobkowej, co umożliwi mu wywiązanie się z zobowiązań finansowych wynikających z wyroku.

Warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności nie oznacza, iż D. O. (1) pozostanie bezkarny. W sytuacji bowiem, gdy oskarżony ponownie popełni przestępstwo, bądź w inny sposób naruszy porządek prawny albo nie będzie wywiązywał się z nałożonych na niego przez Sąd obowiązków związanych z wyznaczonym okresem próby, zawsze będzie można zarządzić wykonanie kary pozbawienia wolności.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 57a § 2 kk, w przypadku określonym w § 1, a zatem w sytuacji przyjęcia, że czyn zabroniony miał charakter chuligański, Sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, chyba że orzeka obowiązek naprawienia szkody, obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązkę na podstawie art. 46 kk. A zatem jest to podstawa do obligatoryjnego orzeczenia nawiązki, co wynika już z samego faktu skazania sprawcy występku o charakterze chuligańskim. Nawiązka ta jest środkiem karanym, jednakże przy jej orzekaniu należy kierować się zasadami określonymi w przepisach prawa cywilnego, gdyż przede wszystkim ma ona na celu zadośćuczynienie doznanej w wyniku zaistniałego przestępstwa krzywdzie. Uwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego oraz wzgląd na realizację celów represyjnych i prewencyjnych kary oraz postępowania karanego uzasadnia orzeczenie względem oskarżonego nawiązki w kwocie 8.000 złotych na rzecz pokrzywdzonego. Nawiązka w takiej kwocie czyni także zadość naruszonemu dobru prawnemu, jakim jest zdrowie pokrzywdzonego. Zdaniem Sądu kwota zasądzona w ramach orzeczonej nawiązki nie jest wygórowana i leży w zasięgu możliwości zarobkowych oskarżonego. D. O. (1) wprawdzie jest osobą bezrobotną i w zasadzie pozostaje na utrzymaniu rodziców, albowiem podejmuje tylko prace dorywcze, które przynoszą mu niewielki dochód rzędu około 400 zł miesięcznie, jednakże Sąd w tym względzie kierował się w głównej mierze możliwościami zarobkowymi oskarżonego. D. O. (1) jest osobą młodą, zdrową i nie posiada nikogo na utrzymaniu. W związku z tym orzeczona względem niego nawiązka winna stać się dla niego motywacją do podjęcia zatrudnienia przynoszącego większy dochód, który z kolei umożliwi zapłatę na rzecz pokrzywdzonego nawiązki. Pozostaje to w korelacji z obowiązkiem wykonywania pracy zarobkowej, jaki został nałożony na oskarżonego w związku z wyznaczonym okresem próby. Oskarżony chcąc, aby wyznaczony okres próby przebiegał w sposób prawidłowy będzie musiał wywiązywać się z nałożonych na niego przez Sąd w wyroku obowiązków, w tym obowiązku wykonywania pracy zarobkowej. Oznacza to konieczność podęcia przez oskarżonego starań w znalezieniu pracy zarobowej, a uchylanie się od tego obowiązku może skutkować zarządzeniem wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej z dobrodziejstwem warunkowego jej zawieszenia. Niezależnie od tego należy stwierdzić, iż nawiązka orzeczona na rzecz pokrzywdzonego wobec warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności będzie stanowić w praktyce dla oskarżonego jedyną realną dolegliwość.

Sąd zwolnił oskarżonego na podstawie art. 624 § 1 kpk, od ponoszenia kosztów sądowych, określając, że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa. Sąd uznał, że zobowiązanie oskarżonego D. O. (1) do uiszczenia kosztów sądowych stanowiłoby dla niego nadmierne obciążenie. Jak już wskazano powyżej, oskarżony nie uzyskuje stałego dochodu i pozostaje na utrzymaniu rodziców, nie posiada także żadnego majątku. Nadto w wyroku wobec oskarżonego została orzeczona nawiązka na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 8.000 złotych, co stanowi już znaczące dla niego obciążenie finansowe.

Sędzia

Izabela Chłopecka