Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca 2016r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VI Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Henryka Szwyngel

Sędzia: SSO Halina Garus (spr.)

Sędzia: SSO Karol Kołodziejczyk

Protokolant: Ilona Idzikowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 czerwca 2016r. w Częstochowie

sprawy z powództwa W. K. (1)

przeciwko Z. L.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego Z. L.

od wyroku Sądu Rejonowego w Zawierciu z dnia 8 lutego 2016r.

sygn. akt I C 1145/15

oddala apelację.

Sygn.akt VI Ca 415/16

UZASADNIENIE

Powód W. K. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanego Z. L. kwoty 2000 złotych. Twierdził ,że pozwany trzykrotnie usiłował go pozbawić życia przez rozjechanie . Zdarzenia miały miejsce w dniach 13 listopada 2011 roku , 16 grudnia 2012 roku i w styczniu 2013 roku. Żądana kwota to zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych.

Wyrokiem z dnia 8 lutego 2016 roku Sąd Rejonowy w Zawierciu zasądził od pozwanego Z. L. na rzecz powoda W. K. (1) kwotę 1500 złotych , a w pozostałym zakresie powództwo oddalił.

Sąd ustalił, że zdarzenie drogowe z dnia 16 grudnia 2012 roku było przedmiotem postępowania przed Sądem Rejonowym w Zawierciu w sprawie sygn. II W 94/13 gdzie Wyrokiem Nakazowym z 8 marca 2013 roku Sąd uznał Z. L. winnym tego , że 16 grudnia 2012 roku ok godz. 9.00 w miejscowości W. na ul. (...) w rejonie posesji nr (...) kierując samochodem osobowym , naruszył obowiązek poruszania się prawym pasem jezdni przez to na podstawie art. 97 k.w wymierzył mu karę nagany. W sprawie sygn.akt IIK W 215 /13 wniosek o ukaranie zarzucał obwinionemu Z. L. , że w dniu 19 stycznia 2013 roku ok godz. 12 .00 w W. na ulicy (...) kierując samochodem pomimo obowiązku poruszania się prawem pasem jezdni , zjechał na przeciwległy pas jadąc na wprost kierującego samochodem W. K. (1) powodując jego zatrzymanie . Wyrokiem nakazowym z dnia 20 maja 2013 roku Sąd Rejonowy w Zawierciu uznał obwinionego winnym popełnienia zarzuconego mu czynu i na mocy art. 97 k.w wymierzył grzywnę 200 zł. . Na skutek złożonego przez obwinionego sprzeciwu doszło do wyznaczenia rozprawy , na której Z. L. złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze w postaci grzywny 200 złotych . Sąd przychylił się do wniosku i wyrokiem z dnia 14 października 2013 roku uznał obwinionego winnym zarzucanego czynu i na mocy art. 97 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Zdaniem Sądu bez wątpienia działanie pozwanego nosi cechy bezprawności. W każdej wskazanej wyżej sytuacji drugim uczestnikiem ruchu drogowego był W. K. (1) . Z uwagi natomiast na istniejący niewątpliwie długoletni konflikt między stronami , liczne zdarzenia drogowe i nie tylko, czego obaj nie ukrywają , takie zachowanie się pozwanego na drodze mogło w ocenie Sądu wywołać u powoda w obydwu przypadkach odczucie ,że zachowanie pozwanego nakierowane jest na wywołanie szkody u powoda, a tym samym poczucie stresu i strachu o własne bezpieczeństwo . Także obawy o powtórzenie się podobnych zdarzeń w przyszłości, które powód przed sądem wyraził za uzasadnione. Z tego względu Sąd uznał , że zadośćuczynienie w kwocie 1500 złotych będzie odpowiednie zarówno biorąc pod uwagę okoliczności zdarzenia i rodzaj naruszonego dobra. Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd wskazał art. 448 i art. 23 i 24 par 1 k.c.

Pozwany w apelacji od wyroku zarzucił niewszechstronną ocenę zabranego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie ,że powód został ukarany grzywną za zdarzenie z dnia 13 listopada 2013 roku błędna ocenę zdarzeń z dnia 16 grudnia 2012 roku i 19 stycznia 2013 roku. Nie wskazał jakie dobra osobiste powoda zostały naruszone i nie uwzględnił ,że powód względem niego zachowywał się nagannie i rozmyślnie oraz prowokował bezprawnymi działaniami. Sąd nie wziął pod uwagę okoliczności ,że wskazane zdarzenia skutkowały podjęciem przez powoda jakimkolwiek leczeniem . Naruszenie przepisów prawa materialnego art. 24 i 24 par 1 kc , art. 448 kc art. 361 par 1 kc oraz art. 362 kc dotyczącego przyczynienia się powoda do zaistniałych zdarzeń i wrogich stosunków miedzy stronami. Ponadto bezzasadne ustalenie wysokości zadośćuczynienia na kwotę 1500 złotych bez podania bliższych motywów , które złożyły się na ustalenie jego wysokości . W oparciu o powyższe wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa z uwzględnieniem kosztów procesu za obie instancje.

Powód wnosił o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje :

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy miał podstawy do uwzględnienie żądania pozwu . Należy podzielić stanowisko Sądu Rejonowego ,że w ocenie jego zasadności dysponował jedynie materiałem dowodowych w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach spraw o sygn. akt : II W 215/13 , II W 145/13 , II W 94/13 oraz przeprowadzonym dowodem z przesłuchania stron W. K. (1) i Z. L. . Innych dowodów strony nie zaoferowany ,a w szczególności pozwany , który został uznany za sprawcę czynów , jakie miały miejsce z udziałem stron w dniach opisanych w motywach zaskarżonego wyroku. Pozwany bowiem ma obowiązek wykazania istnienia okoliczności usprawiedliwiających jego działanie , gdyż ustawodawca w art. 24 k.c. wprowadził zasadę domniemania bezprawności tj. takiego działania które sprzeczne jest z obowiązującymi przepisami prawa , porządkiem prawnym oraz zasadami współżycia społecznego .W tych okolicznościach , w tym zastawie dowodów Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił ,że doszło do naruszenia dobra osobistego powoda i dlatego słusznie zasądził od pozwanego na jego rzecz kwotę 1500 złotych , jako kwotę odpowiednią tytułem zadośćuczynienia , jako rekompensatę za krzywdę doznaną przez powoda. Pozwany ukarany został za popełnienie wykroczeń drogowych , których uczestnikiem był powód. Nie może budzić wątpliwości że przedmiotowe zdarzenia , miały miejsce w ruchu drogowych z udziałem poruszających się pojazdów , który to ruch z reguły cechuje się dynamiką i niejednokrotnie związany jest z nieprzewidzianymi zdarzeniami dlatego obowiązują w nim szczególne zasady do których jego uczestnicy w sposób bezwzględny winni się stosować , a pozwany do zasad tych się nie zastosował. Stwierdzić zatem należy ,że pozwany nie przedstawił żadnych dowodów , wyłączających bezprawność jego działań oraz okoliczności przemawiających za przyczynieniem się powoda do ich zaistnienia , a tym samym nie może budzić wątpliwości ,że zostały naruszone dobra osobiste powoda , gównie w postaci poczucia bezpieczeństwa . Powód został narażony na stres , towarzyszyło mu poczucie strachu i zagrożenia o zdrowie , a nawet jak twierdzi o utratę życia . Okoliczność , że powód na skutek zaistniałych zdarzeń nie potrzebował konsultacji oraz leczenia specjalistycznego wpłynęła na ustalenie wysokości zadośćuczynienia na poziomie niższym aniżeli samo żądanie.

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy uznał ,że zaskarżony wyrok został wydany bez naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa procesowego oraz materialnego i dlatego orzekł o jej oddaleniu na mocy art. 385 kpc.