Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda

Sędziowie: SO Anita Jarząbek - Bocian

SO Anna Zawadka (spr.)

Protokolant protokolant sądowy- stażysta Monika Suwalska

przy udziale prokuratora Teresy Pakieły

po rozpoznaniu dnia 3 czerwca 2016 r.

sprawy S. D. syna B. i B. ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 291 § 1 kk, art. 272 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 16 listopada 2015 r. sygn. akt III K 756/14

przy zastosowaniu art. 4 § 1 kk zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w postepowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Anita Jarząbek – Bocian SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda SSO Anna Zawadka

Sygn. akt VI Ka 222/16

UZASADNIENIE

S. D. został oskarżony o to, że :

I.  w okresie czasu lecz nie wcześniej niż 25 maja 2009r. i nie później niż 25 czerwca 2009r. w miejscu bliżej nie ustalonym nabył uzyskany za pomocą czynu zabronionego samochód marki T. (...) o nr rej. (...) o wartości rynkowej 68,600 zł skradziony w dniu 25 maja 2009r. w R. na szkodę T. (...) tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

II.  w dniu 25 czerwca 2009r. w W. w Wydziale Komunikacji dla D. P. przy ul. (...) wyłudził poświadczenie nieprawdy przez podstępne wprowadzenie w błąd osobę upoważnioną do wystawiania dokumentu związanego z rejestracją samochodu marki T. (...) o nr rej.(...) tj. o czyn z art. 272 kk

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w W. z dnia 16 listopada 2015r. Sygn. akt III K 756/14 oskarżony S. D. w ramach zarzucanego mu czynu z pkt I został uznany za winnego tego, że w okresie czasu lecz nie wcześniej niż 25 maja 2009r. i nie później niż 25 czerwca 2009r. w miejscu bliżej nie ustalonym nabył samochód marki T. (...) o nr rej. (...) o wartości rynkowej 68,600 zł, co do którego na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego tj. czynu z art. 292 § 1 k.k. i na podstawie tego artykułu skazał go i wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżonego od czynu zarzuconego w pkt 2 uniewinnił. Na podstawie art. 69 § 1 kk w zw. z art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat próby. Na podstawie art. 632 pkt 2 kpk koszty postępowania w części uniewinniającej przejął na rachunek Skarbu Państwa, a w pozostałej części na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli Prokurator i obrońca oskarżonego.

Prokurator zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego S. D. zarzucając na podstawie art. 427 § 1 i 2 kpk i art. 438 pkt 2 , 3 i 4 kpk wyrokowi:

1.  w zakresie czynu I rażąco niewspółmierną karę orzeczoną wobec oskarżonego S. D. podczas gdy zasadne byłoby orzeczenie warunkowego zawieszenia na okres próby lat 4, a ponadto orzeczenie na podstawie art. 33 § 1-3 kk kary grzywny w wysokości 150 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 10 złotych, z uwagi na okoliczność, że w/w został skazany za przestępstwo p-ko mieniu i działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej;

2.  obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk, art. 167 kpk, art. 366 § 1 kpk, art. 410 kpk i art. 424 § 1 kpk w zakresie II czynu, skutkującą błędem w ustaleniach faktycznych- polegającym na przyjęciu, że oskarżony S. D. nie działał z zamiarem wyłudzenia poświadczenia nieprawdy przy rejestracji pojazdu w oparciu o nieprawdziwe dane, gdy tymczasem co najmniej dane co do miejsca nabycia pojazdu, jego stanu technicznego, posiadanej dokumentacji i ceny wpływały na nadanie znaczenia prawnego zdarzeniu nieprawdziwemu (nabycie pojazdu w Niemczech w miejscowości L. za niższą kwotę) wiązało się z podstępnym wprowadzeniem w błąd funkcjonariusza publicznego lub innej osoby upoważnionej, co do okoliczności istotnym prawnie i faktycznie w celu zarejestrowania pojazdu o fałszywe dane.

W konkluzji skarżący na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. wnosił o zmianę orzeczenia Sądu I instancji poprzez wydłużenie okresu próby i jednoczesne orzeczenie kary grzywny jak w zarzucie 1 apelacji. Natomiast w zakresie zarzutu 2 o uchylenie zaskarżonego wyroku w tej części i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok na korzyść oskarżonego w części co do czynu z pkt I aktu oskarżenia tj. w zakresie uznania przez Sąd, iż zachowanie oskarżonego opisane w pkt 1 wyroku wyczerpuje znamiona czynu z art. 292 § 1 k.k.

Na zasadzie art. 427 § 2 kpk oraz art. 438 pkt 1 i 2 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1)  obrazę prawa procesowego tj. art. 174 i art. 393 § 1 kpk w zw. z art. 394 § 2 kpk, mającą wpływ na jego treść, polegającą na ujawnieniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2015r. notatki urzędowej z rozpytania S. D. k. 42 oraz na ustaleniu stanu faktycznego sprawy na podstawie treści tej notatki (str. 1 uzasadnienia), a także odmowie uznania za wiarygodne w części wyjaśnień oskarżonego S. D. ze względu na ich sprzeczność z informacjami zawartymi w tej notatce (str. 3 uzasadnienia), podczas gdy notatka taka ze względu na treść:

- art. 174 kpk nie może zastępować dowodu z wyjaśnień oskarżonego, w szczególności nie może stanowić podstawy odmowy uznania jego wyjaśnień za wiarygodne,

- art. 393 § 1 kpk w zw. z art. 394 § 2 kpk nie powinna zostać ujawniona przez Sąd na rozprawie,

2) obrazę prawa procesowego tj. art. 7 kpk i art. 410 kpk, mającą wpływ na jego treść, polegającą na dowolnym przyjęciu, iż opinia nr (...) z 7 maja 2009r. została sporządzona przez J. G. na zlecenie oskarżonego S. D., podczas gdy z zeznań J. G. złożonych w dniu 23 czerwca 2015r. jasno wynika, iż rzeczywistym zleceniodawcą przygotowania tej opinii był Pan K.- stały klient (...) a nie oskarżony S. D.,

3) obrazę prawa procesowego, tj. art. 7 kpk i art. 410 kpk, mającą wpływ na jego treść, polegającą na bezpodstawnym przyjęciu przez Sąd I instancji, iż pojazd marki T. (...) zakupiony przez oskarżonego S. D. pochodził z kradzieży, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci pism (...) z 3.09.2009r. i 19.03.2015r. (k.115 i k. 400), pisma (...) A. (...) A. U. z 8.09.2009r. (k.119), opinii biegłego R. G. i opinii ustnych uzupełniających (k.88-90, k. 304-305, protokół rozprawy z 6.11.2015r.) oceniony w całości, wszechstronnie, zgodnie z logiką i doświadczeniem życiowym, dawał jedynie podstawy do uznania, iż silnik o nr 2 (...), a być może nawet nie cały silnik, a jedynie jego blok, ujawniony w ww. samochodzie nabytym przez oskarżonego S. D., został fabrycznie zamontowany w pojeździe marki T. (...) nr VIN: (...) o kolorze B. G. M., skradzionym w R. w dniu 25 maja 2009r., a nadto pojazd nabyty przez oskarżonego S. D. nie był poddany badaniu pod kątem braku elementów oryginalnych nadwozia i podwozia oraz napraw powypadkowych, przy czym biegły nie stwierdził napraw w poprzeczce, słupku środkowym, progach i powłoce, co prowadzi do logicznego wniosku, iż przedmiotowy pojazd nie pochodził z kradzieży;

4) obrazę prawa materialnego tj. art. 292 § 1 k.k., polegającą na błędnym przyjęciu, iż nabycie pojazdu marki T. (...) przez oskarżonego S. D. nastąpiło w okolicznościach, na podstawie których powinien i mógł on przypuszczać, iż został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, podczas gdy opis czynu w części dyspozytywnej wyroku oraz treść uzasadnienia wyroku nie wskazują na podstawie jakich okoliczności nabycia pojazdu Sąd uznał, iż oskarżony zobowiązany był, bądź też mógł powziąć takie przypuszczenie.

W konkluzji skarżący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od czynu z pkt I aktu oskarżenia, w przypisanym mu przez Sąd I instancji opisie i kwalifikacji tego czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacje obrońcy oskarżonego i prokuratora nie zasługują na uwzględnienie, albowiem są niezasadne.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie w sprawie w sposób prawidłowy, wyjaśnił na rozprawie wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, całość tych okoliczności wnikliwie i wszechstronnie rozważył, uwzględniając przy tym zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, doświadczenia życiowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wyprowadził trafny wniosek, iż oskarżony popełnił przestępstwo z art. 292 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w zupełności podziela także rozważania Sądu Rejonowego w kwestii uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynu z art. 272 k.k.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego należy wskazać, iż zarzut dotyczący obrazy prawa procesowego tj. art. 174 i art. 393 § 1 k.p.k. w zw. z art. 394 § 2 k.p.k. należy uznać za chybiony. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN zastępowanie dowodów z art. 174 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy sąd pomija treść wyjaśnień lub zeznań, posiłkując się wyłącznie pismami, zapiskami lub notatkami urzędowym (vide : postanowienie SN z 22.01.2013r. V KK 366/12), a taka sytuacja w tej sprawie nie miała miejsca. Sąd oceniając wyjaśnienia oskarżonego wskazał jedynie na rozbieżności pomiędzy notatką urzędową (k.42) z rozpytania oskarżonego, a jego wyjaśnieniami w zakresie okoliczności dotyczącej tego czy pojazd zakupiony przez oskarżonego posiadał od początku tablice rejestracyjne. Wbrew jednak zarzutom skarżącego nie poczynił na podstawie tej notatki urzędowej żadnych ustaleń faktycznych, a jedynie wskazując wiele innych rozbieżności pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonego, a ujawnionym materiałem dowodowym, poddał w wątpliwość wiarygodność jego depozycji.

W tej sytuacji nie ma mowy o zastąpieniu wyjaśnień oskarżonego treścią notatki urzędowej, albowiem sąd nie pominął treści wyjaśnień oskarżonego posiłkując się wyłącznie notatką urzędową. Nie można zgodzić się także z zarzutem skarżącego, iż sąd nie powinien w ogóle ujawnić przedmiotowej notatki. Wskazany bowiem w art. 174 k.p.k. zakaz dotyczy jedynie zastępowania protokołów przesłuchania oskarżonego treścią notatek, oświadczeń czy zapisków i nie stoi na przeszkodzie procesowemu wykorzystaniu, jeśli nie były one sporządzone w ramach czynności procesowych zastępując protokół wyjaśnień.

Odnośnie zarzutu z pkt 2 apelacji obrońcy oskarżonego należy wskazać, iż Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że opinia sporządzona przez mgr. inż J. G. /k.72/ została wykonana na zlecenie oskarżonego S. D.. Z zeznań świadka J. G. /k.463/ wprawdzie wynika, że telefonicznym zleceniodawcą był pan K., który niejednokrotnie przekazywał „Rzeczoznawcom (...) do wykonania wyceny pojazdów, ale świadek zeznał przecież, że jako właściciela pojazdu i jednocześnie zleceniodawcy zostało podane nazwisko oskarżonego. Przekazanie zlecenia nastąpiło telefonicznie, po czym ktoś dostarczył zdjęcia na podstawie których została wykonana wycena pojazdu i szacunkowy kosztorys naprawy. Dlatego właśnie nazwisko oskarżonego jako zleceniodawcy i właściciela pojazdu zostało wskazane w części wstępnej opinii /k.72/, przy czym co znamienne przedmiotowa opinia została odnaleziona podczas przeszukania pojazdu T. (...), a zatem znajdowała się w posiadaniu oskarżonego, co także wskazuje na oskarżonego jako zleceniodawcę sporządzenia tej ekspertyzy. Ustalenie więc przez Sąd Rejonowy, że w dniu 7 maja 2009r. na zlecenie oskarżonego wydana została opinia odnośnie stanu technicznego pojazdu T. (...), należy uznać za prawidłowe.

Odnośnie zarzutu z pkt 3 apelacji obrońcy wskazać, należy iż wprawdzie rację ma skarżący podnosząc, że biegły R. G. nie wykonywał badań pojazdu pod kątem sprawdzenia czy samochód T. (...) nosił ślady naprawy powypadkowej w obrębie nadwozia lub podwozia, nie prowadził także badań czy silnik w tym pojeździe był zamontowany fabrycznie czy wtórnie, jednak na tej tylko podstawie nie może uznać, iż przedmiotowy pojazd nie pochodził z kradzieży, która nastąpiła w dniu 25 maja 2009r. w R.. Z opinii złożonej ustnie na rozprawie wynika, że biegły poddał ocenie powłokę, słupek środkowy i progi, nie stwierdzając aby zostały w obrębie tych elementów przeprowadzone jakiekolwiek naprawy. Natomiast element karoserii z oryginalnym numerem nadwozia tego pojazdu został usunięty przez nawiercenie zgrzein, a w jego miejsce przymocowano silikonem element z oznakowaniem VIN pochodzącym z innego pojazdu tej samej marki. Ponadto tabliczka znamionowa zawierająca numer VIN pojazdu wykazywała cechy niefabrycznego wykonania. Z uwagi na trudny dostęp do silnika, pole numerowe zostało odwzorowane w masie silikonowej, a uzyskany odlew poddano badaniom mikroskopowym w warunkach laboratoryjnych. Na odwzorowanym podłożu nie ujawniono śladów świadczących o przerabianiu tego oznakowania. Dopiero po ujawnionym numerze silnika ustalono, że silnik o tym numerze został zamontowany w samochodzie tej samej marki wyprodukowanym w 2008r. i skradzionym w R. w dniu 25.05.2009r. /k.115,119/. Zarzuty skarżącego sprowadzają się do poddania w wątpliwość czy silnik o ustalonym podczas badań numerze nie został wcześniej przeniesiony do innego pojazdu podczas np. naprawy i czy znajdował się w tym pojeździe podczas kradzieży bądź nie został przeniesiony do innego pojazdu już po kradzieży. Powyższe wątpliwości zdaniem skarżącego skutkują brakiem podstaw do uznania, że samochód zakupiony przez oskarżonego S. D. pochodzi z tej konkretnej kradzieży. Tymczasem skarżący zupełnie pominął fakt, iż przedmiotowy pojazd zabezpieczony od oskarżonego, został w toku postępowania sądowego zwrócony prawowitemu właścicielowi (...) /k.199,206/. W lipcu 2010r. pojazd został przetransportowany do W. za pośrednictwem firmy (...) - (...)Polska N. P.. W ocenie Sądu Okręgowego brak więc podstaw do podzielenia wątpliwości skarżącego odnośnie pochodzenia przedmiotowego pojazdu z kradzieży na terenie W.. Gdyby rzeczywiście pojazd zabezpieczony od oskarżonego nie pochodził z tej właśnie kradzieży to niewątpliwie zostałby zwrócony po dokonaniu negatywnej weryfikacji przez właściciela.

Zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 292 § 1 k.k. podniesiony w apelacji obrońcy także należy uznać za nietrafny. Wbrew zarzutom skarżącego okoliczności nabycia pojazdu przez oskarżonego wskazują jednoznacznie, iż istniały możliwości powzięcia przez oskarżonego przypuszczenia, że nabywany pojazd uzyskany został za pomocą czynu zabronionego. Trzeba przypomnieć, że oskarżony nie znał żadnych danych personalnych czy kontaktowych pośrednika ani nie umiał wskazać dokładnego miejsca nabycia pojazdu. Zamiast uzgodnionej w pisemnej umowie ceny 5500 Euro odpowiadającej w dacie sporządzenia umowy (30.04.2009r.) kwocie ok. 24 000 złotych, oskarżony zapłacił jak twierdzi kwotę 60 000 złotych, która miała stanowić łącznie zapłatę ceny pojazdu oraz koszt naprawy samochodu, przy czym nie otrzymał i nie domagał się żadnego pokwitowania potwierdzającego zapłatę kwoty tej wysokości. Dane co do miejsca nabycia pojazdu wskazane w umowie kupna ( Niemcy miejscowość L.) różniły się od rzeczywistego miejsca nabycia pojazdu (Polska miasto G.). Ponadto kolor uszkodzonego samochodu marki T. (...), który przed naprawą oglądał oskarżony i którego zdjęcia zostały przedłożone do ekspertyzy znajdującej się w posiadaniu oskarżonego, został określony w opinii jako granatowy /k.72/. Natomiast kolor samochodu, który ostatecznie kupił oskarżony został określony w dokumencie identyfikacyjnym pojazdu /k.18/ jako szary metalik. Oba kolory różnią się od siebie, co jest widoczne nawet na zdjęciach znajdujących się w aktach sprawy /k.72, 175,176/.

W ocenie Sądu oskarżonego powinna co najmniej zastanowić różnica w kolorach lakieru samochodu, kiedy go odbierał już po naprawie. Przede wszystkim jednak zachodzi istotna różnica w przebiegu obu pojazdów. Samochód marki T. (...) w stanie uszkodzonym, którego zdjęcia zostały przedstawione rzeczoznawcy do ekspertyzy znajdującej się w posiadaniu oskarżonego, posiadał znacznie większy przebieg: 38 000 km. Tymczasem z protokołu oględzin zatrzymanego od oskarżonego pojazdu tej marki /k.36-37/ i zdjęcia wnętrza pojazdu /k.41/ wynika, że stan licznika T. (...) wynosił zaledwie 7418 km. Tak znacząca różnica w przebiegu obu pojazdów nawet dla laika powinna być widoczna na pierwszy rzut oka. Tym bardziej, że przebieg kilometrów to najczęściej sprawdzana informacja przy kupnie samochodu. Suma powyższych okoliczności wskazuje, że oskarżony powinien powziąć wątpliwości co do legalnego pochodzenia samochodu, który nabył. Można zatem zasadnie stwierdzić, że gdyby oskarżony postąpił w danym układzie obiektywnych okoliczności należycie starannie, wówczas powziąłby przypuszczenie o przestępnym pochodzeniu samochodu. Zwłaszcza we współczesnych realiach obrotu używanymi samochodami w Polsce gdy nigdy nie można mieć pewności legalnego pochodzenia auta, dlatego każda informacja podważająca tę pewność uzasadnia dokonanie odpowiednich sprawdzeń bądź nawet odstąpienia od kupna. Oskarżonemu nie przypisano bowiem tego, że nabył samochód, który okazał się kradziony, lecz że mógł i powinien był to przypuścić. Oskarżony jest dojrzałym człowiekiem, w pełni sprawnym intelektualnie, doświadczonym, a z racji prowadzonej wówczas działalności (strzeżony parking samochodowy) doskonale zorientowanym w zagrożeniach związanych z kradzieżami samochodów i ich zbytem na rynku wtórnym. Mając powyższe na uwadze nie może budzić wątpliwości poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenie, iż oskarżony powinien był i mógł przewidzieć, iż samochód ten pochodzi z nielegalnego źródła, a mimo to nabył go ze względu na atrakcyjną cenę. Zasadnie więc przypisano mu popełnienie nieumyślnego paserstwa.

Odnosząc się w drugiej kolejności do apelacji prokuratora Sąd Odwoławczy nie znalazł podstaw do jej uwzględnienia. Wbrew twierdzeniom skarżącego kara wymierzona oskarżonemu nie nosi cech rażącej niewspółmierności. S. D. został skazany za czyn z art. 292 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby. Zdaniem Sądu tak wymierzona kara, nie przekracza stopnia winy oskarżonego uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, cele prewencji szczególnej i ogólnej. Natomiast okres warunkowego zawieszenia jej wykonania jest wystarczający dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Kara tak wymierzona nie jest rażąco niewspółmierna, w szczególności jeśli uwzględni się, że oskarżony nie był wcześniej karany, a zatem jego czyn ma charakter incydentalny. W ocenie Sądu Odwoławczego wzgląd na potrzebę wychowawczego oddziaływania kary nie przemawia ani za podwyższeniem okresu próby aż do 4 lat, ani za wymierzeniem kary grzywny, która stanowiłaby w tej sytuacji nadmierną dolegliwość. Należy bowiem wskazać, że oskarżonemu została wymierzona kara rodzajowo najsurowsza skoro czyn z art. 292 § 1 k.k. zagrożony jest alternatywnie wymienionymi karami tj. grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Odnosząc się do zarzutu podniesionego w pkt 2 apelacji prokuratora wskazać należy, iż brak jest podstaw do zakwestionowania stanowiska wyrażonego w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż oceniając zachowanie oskarżonego w kontekście braku znamion czynu z art. 272 k.k., Sąd I instancji wydał trafne rozstrzygnięcie. Należy wskazać skarżącemu, że przestępstwo z art. 272 kk jest przestępstwem skutkowym, a strona podmiotowa polega na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego. Tymczasem do wydania dowodu rejestracyjnego w tej sprawie w ogóle nie doszło, a oskarżonemu można przypisać jedynie winę nieumyślną. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego „podstępne wprowadzenie w błąd” w rozumieniu art. 272 k.k. oznacza szczególną, a nie zwykłą formę „wprowadzenia w błąd”. Dla wypełnienia znamion przestępstwa z art. 272 k.k. nie wystarcza samo złożenie nieprawdziwego oświadczenia, ale konieczne jest podjęcie jeszcze pewnych działań, na przykład przebiegłych, pozorujących jego zgodność z rzeczywistością i utrudniających wykrycie nieprawdy. ( vide: wyrok SN z 05.04.2011r. II KK 267/10, wyrok SN z 15.03.2012r. V KK 240/11, wyrok SN z 26.11.2014r. II KK 138/14). Nawet fałszywe informowanie nie wypełnia jeszcze znamion przestępstwa z art. 272 k.k.

Tym bardziej więc nie wypełnia znamion przestępstwa z art. 272 k.k. zachowanie oskarżonego, który złożył wniosek o wydanie dowodu rejestracyjnego pojazdu, nie zdając sobie sprawy, chociaż mógł i powinien przypuszczać na podstawie towarzyszących okoliczności, że nabył samochód pochodzący z czynu zabronionego. W działaniu oskarżonego nie sposób doszukać się także jakichkolwiek podstępnych zabiegów.

W tym stanie rzeczy zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k., albowiem przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015r. są względniejsze dla sprawcy, natomiast apelacje wywiedzione przez prokuratora i obrońcę oskarżonego zostały uznane za bezzasadne.

Zważając na sytuację majątkową oskarżonego, który uzyskuje niewielkie dochody z pracy dorywczej, Sąd Okręgowy zwolnił go od kosztów za postępowanie odwoławcze i przejął wydatki na rachunek Skarbu Państwa, kierując się dyspozycją art. 624 § 1 k.p.k.

SSO Anna Zawadka SSO Agnieszka Wojciechowska-Langda SSO Anita Jarząbek-Bocian