Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Aleksandra Nyga

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2016 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Sp. z o.o. Spółka (...)

w W.

przeciwko: A. U.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego A. U. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. Spółka (...) w W. kwotę 3 558,72 zł (trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 30 lipca 2015 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 645,56 zł ((sześćset czterdzieści pięć złotych pięćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 931/15/3

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 lipca 2015 roku wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie przeciwko A. U., powód (...) Sp. z o.o. S.K.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 3.558,72 złotych wraz z odsetkami ustawowymi oraz zasądzenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Jako uzasadnienie wskazał, że zgodnie z zawartą umową, stronie pozwanej były świadczone usługi telekomunikacyjne przez (...) Sp. z o.o. od dnia 9 sierpnia 2012 r. Dnia 15 kwietnia 2015 r. natomiast umową cesji została przeniesiona wierzytelność (...) Sp. z o.o. na (...) S.K.A. z siedzibą w W..

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny nakazem zapłaty o sygn. akt VI Nc-e 1458430/15 wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 7 sierpnia 2015 roku uwzględnił powyższe powództwo w całości.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym, pozwany A. U. wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że łączyła go z (...) Sp. z o.o. umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawarta w dniu 9 sierpnia 2012 r. W ramach zawartej umowy pozwany korzystał z dostępu do telewizji i (...). W celu realizacji umowy pozwanemu został przekazany sprzęt: (...), router, modem, karta klucz, zasilacz i kabel H.. Zawarta pomiędzy stronami umowa została jednak rozwiązana a pozwany dokonał 25 stycznia 2013 r. zwrotu sprzętu do (...) Magazyn z siedzibą w B.. Pozwany podniósł, że powód w niniejszej sprawie nie wykazał podstawy żądania zapłaty 3.558,72 zł objętej pozwem. Ponadto pozwany wskazał, że dniem od którego powinien być liczony okres przedawnienia jest dzień 25 stycznia 2013 r. tj. dzień zwrotu przez pozwanego sprzętu a zatem zgodnie z art. 751 k.c. roszczenie uległo przedawnieniu z upływem lat 2, tj. z dniem 26 stycznia 2015 r.

Sąd ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 9 sierpnia 2012 r. strony zawarły umowę o świadczenie usługi telekomunikacyjnej. Zawarta umowa obejmowała pakiet taryfowy w skład którego w wchodziły (...) telewizja (...), (...) Internet 20, (...), (...) pakiet 100 minut.

Dowód: umowa o świadczenie usługi telekomunikacyjnej (k. 33)

(...) Sp. z o.o. w W. w związku z świadczeniem usługi wystawiła w dniu 5 września 2012 r. fakturę VAT w kwocie 445,71 zł, oraz w dniu 3 października 2012 r. fakturę VAT w kwocie 283,34 zł.

Dowód: faktura VAT z 5 września 2012 r. (k. 60) faktura VAT z 3 października 2012 r. (k. 61)

Dnia 25 stycznia 2013 r. pozwany dokonał zwrotu przekazanego przez (...) Sp. z o.o. w W. sprzętu do (...) Magazyn z siedzibą w B..

Dowód: potwierdzenie zwrotu sprzętu (k. 70)

W związku z zerwaniem zawartej pomiędzy stronami umowy (...) Sp. z o.o. w W. wystawiła 28 lutego 2013 r. notę obciążeniową nr (...) w łącznej kwocie 2093,84 zł.

Dowód: nota obciążeniowa nr (...) (k. 62)

Na podstawie umowy sprzedaży wierzytelność z dnia 13 kwietnia 2015 r. powód nabył od (...) Sp. z o.o. w W. wierzytelność przysługującą (...) Sp. z o.o. w W. wobec A. U.. Pismem z dnia 13 maja 2015 r. powód zawiadomił pozwanego o sprzedaży wierzytelności oraz z wezwał go do zapłaty kwoty wierzytelności.

Dowód: umowy sprzedaży wierzytelność z dnia 13 kwietnia 2015 r (k. 36-49), zawiadomienie o sprzedaży wraz z wezwaniem do zapłaty z dnia 13 maja 2015 r. (k. 34-35)

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo, iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Z tych względów oceniono wymienione dowody jako w pełni wiarygodną podstawę dla czynienia ustaleń faktycznych.

Sąd zważył, co następuje:

Spór powstał w oparciu zawartą umowę usługi telekomunikacyjnej, za świadczenie której powód domagał się zapłaty od pozwanego. Pozwany podniósł, że powód nie wskazał podstawy żądania zapłaty kwoty 3558,72 zł a ponadto powództwo uległo przedawnieniu.

Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jest umową nazwaną i należy stosować do niej przepisy ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo Telekomunikacyjne (Dz.U. z 2004 r. poz. 171 nr 1800 z późn. zm.). Zawarta dniu 9 sierpnia 2012 pomiędzy (...) Sp. z o.o. w W. a A. U. umowa została zawarta zgodnie z art. 56 ust. 1 w/w ustawy tj. w formie pisemnej. Umowa przewidywała świadczenie usługi telekomunikacyjnej na rzecz pozwanego przez (...) Sp. z o.o. pakietu taryfowego w skład którego zawierały się następujące usługi (...) telewizja (...), (...) Internet 20, (...) oraz (...) pakiet 100 minut.

Zgodnie z art. 2 pkt 48 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo Telekomunikacyjne, usługa telekomunikacyjna to usługa polegającą głównie na przekazywaniu sygnałów w sieci telekomunikacyjnej.

W wyroku z dnia 8 sierpnia 2013 r. o sygn. XVII AmA 5/12 Sądu Okręgowego w Warszawie wskazał, że świadczenie usług telewizji kablowej należy uznać za świadczenie usług telekomunikacyjnych, albowiem istotą świadczenia usług telekomunikacyjnych jest techniczny sposób udostępniania sygnału, a nie jego zawartość. Usługą telekomunikacyjną, jest zapewnienie dostępu do internetu bez względu na to, jakie treści za jego pomocą będą przekazywane, nie ma znaczenia, czy będą to wiadomości tekstowe, usługi telefoniczne czy usługi telewizyjne (wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2013 r., sygn. XVII AmA 5/12 LEX nr 1720256).

W niniejszej sprawie pozwany podnosił, iż roszczenie powoda uległo przedawnieniu gdyż do niniejszej sprawy ma zastosowanie 2 letni termin przedawnienia zgodnie z art. 751 k.c.

Zgodnie z uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r. o sygn. III CZP 20/09 Umowa o usługi telefoniczne, jak wynika z definicji usługi telefonicznej (art. 2 pkt 30) oraz treści art. 81 Prawa telekomunikacyjnego z 2004 r., należy do kategorii umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, a więc i do niej odesłanie z art. 750 k.c. nie ma zastosowania, w szczególności odesłanie do art. 751 k.c., który zawiera regulację terminów przedawnienia roszczeń (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r., sygn. III CZP 20/09, LEX nr 493968).

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że do zawartej pomiędzy stronami umowy ma zastosowanie art. 118 k.c. przewidujący trzy letni termin przedawnienia dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Pozwany dokonał zwrotu sprzętu przekazanego przez (...) Sp. z o.o. w W. do (...) Magazyn z siedzibą w B. w dniu 25 stycznia 2013 r. Zatem od dnia 25 stycznia 2013 r. należy liczyć 3 letni termin przedawnienia roszczenia objętego pozwem. Powód wniósł pozew w dniu 30 lipca 2015 r., a w związku z czym jego roszczeni w dniu wniesienia pozwu nie uległo jeszcze przedawnie.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powód w należyty sposób wykazał, iż skutecznie nabył przedmiotową wierzytelność od (...) Sp. z o.o. Pozwany również tego faktu nie kwestionował.

Powód do akt niniejszej sprawy przedłożył umowę z 9 sierpnia 2012 r., fakturę VAT z 5 września 2012 r, faktura VAT z 3 października 2012 r., notę obciążeniową nr (...) oraz umowę cesji z 13 kwietnia 2015 r. W związku z powyższym wbrew twierdzeniom pozwanego, powód wykazał podstawę swojego roszczenia. Natomiast pozwany nie przedstawił w niniejszej postępowaniu okoliczności niweczących roszczenie powoda lub uniemożliwiających jego powstanie.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty, 45,00 zł tytułem opłaty od pozwu, 0,56 zł opłaty manipulacyjne dla dostawcy usługi płatności oraz 600,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013r . poz. 490 t.j.), co daje łączną kwotę 645,56 zł.

SSR Jolanta Brzęk