Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku w XV Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Tamowicz

Protokolant: sekr. sąd. Joanna Seredzińska

po rozpoznaniu w dniu 31 maja 2016 r.

sprawy z powództwa D. P.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę, rentę i ustalenie

1. Zasądza od pozwanego(...) Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda D. P. kwoty:

a) 70 000 zł. (siedemdziesiąt tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 26 sierpnia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

b) 12 952 zł. (dwanaście tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt dwa złote) tytułem skapitalizowanej renty.

2. Ustala, że pozwany (...) Towarzystwo (...) w W. jest odpowiedzialny za skutki wypadku komunikacyjnego jakiemu uległ powód D. P. w dniu 9 stycznia 2007 r. mogące powstać w przyszłości.

3. Umarza postępowanie w zakresie cofniętego powództwa.

4. Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

5. Zasądza od pozwanego (...) Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda D. P. kwotę 2 546,87 zł. (dwa tysiące pięćset czterdzieści sześć złotych 87/100) tytułem zwrotu części kosztów zastępstwa procesowego.

6. Nakazuje ściągnąć od pozwanego (...) Towarzystwa (...) w W. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gdańsku kwotę 873,50 zł. (osiemset siedemdziesiąt trzy złote 55/100) tytułem wydatków w sprawie.

UZASADNIENIE

Powód D. P. w pozwie (k. 2-6) domagał się zasądzenia od pozwanego (...) S.A. w W. kwot:

- 100.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 26 sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty na podstawie art. 445 par. 1 kc, tytułem zadośćuczynienia za doznane wskutek wypadku z dnia 9 stycznia 2007 roku ból i cierpienie;

- 117.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 9 stycznia 2007 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku na podstawie art. 444 par. 2 kc tytułem skapitalizowanej renty uzupełniającej;

- po 1.500 zł miesięcznie tytułem bieżącej renty uzupełniającej od dnia 1 lipca 2013 roku, płatnej do 10-tego każdego miesiąca wraz z odsetkami ustawowymi w razie zwłoki.

Nadto, powód żądał ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku i wnosił o zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podał, iż w dniu 9 stycznia 2007 roku w W. miał miejsce wypadek drogowy, podczas którego kierujący pojazdem D. B. potrącił powoda w związku, z czym wyrokiem Sądu Rejonowego w Wejherowie w sprawie sygn. akt IIK232/07 kierujący został uznany winnym przedmiotowego zdarzenia.

W związku z tym zdarzeniem pozwany przyznał i wypłacił powodowi kwotę 42.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Następnie, powód podniósł, iż w wyniku wypadku doznał obrażeń ciała w postaci: urazu wielomiejscowego, urazu głowy, stłuczenia obu płuc, złamania żeber, pękniecie śledziony, złamania trzonu LI i wyrostka poprzecznego L5, wieloodłamowego złamania miednicy, złamania podudzia lewego, otarcia naskórka na głowie, krwiaka okularowego oka prawego, rozcięcia podbródka oraz zaburzeń psychicznych.

Podał powód, że w dniach od 9 stycznia 2007 roku do dnia 31 stycznia 2007 roku był hospitalizowany w Szpitalu (...) w W. na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii, gdzie przeszedł zabiegu splenectomii we wstrząsie krwotocznym, wymagał wentylacji respiratorem i żywienia pozajelitowego, u powoda pojawiła się F., zaś po operacji miał silne bóle brzucha, żółtaczkę oraz zaburzenia psychiczne w postaci: nerwicy wegetatywnej, zaburzeń świadomości, omamów wzrokowych, lęków i koszmarów nocnych, które wymagały leczenia farmakologicznego. Po leczeniu stabilizującym podstawowe funkcje życiowe przeniesiono powoda na Oddział Ortopedyczny tego Szpitalu, gdzie był unieruchomiony na wyciągu, na bieżąco podawano mu leki przeciwbólowe, a później został unieruchomiony w gipsie stopowo-udowym. Po wypisaniu ze szpitala, powód w związku z powikłaniami dwukrotnie w dniu 16 lutego 2007 roku oraz 17 maja 2007 roku zgłaszał się do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego.

Decyzjami Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 14 września 2007 roku oraz 3 października 2012 roku powód został uznany za osobę umiarkowanie niepełnosprawną, przy czym powód może być zatrudniony jedynie w warunkach chronionych, a obecnie powód otrzymuje stały zasiłek z MOPS w wysokości 529,00 zł miesięcznie.

Podniósł powód, iż nadal pozostaje pod kontrolą poradni neurologicznej, do dnia dzisiejszego odczuwa silny ból kręgosłupa, nie może dźwigać zakupów, ma problemy z poruszaniem się, korzysta z pomocy osób trzecich m.in. przy dokonywaniu i przynoszeniu większych zakupów, sprzątaniu, jak również ból kręgosłupa utrudnia powodowi odpoczywanie, gdyż każda zmiana pozycji podczas snu wiąże się z bólem, w związku, z czym powód do chwili obecnej używa leków przeciwbólowych. Nadto, od czasu wypadku powód nie skupia uwagi, nie zapamiętuje prostych treści, żyje w poczuciu ciągłego zagrożenia, ma problemu z chodzeniem. Wypadek był dla niego traumatycznym przeżyciem, które wywołało silny wstrząs psychiczny i negatywne emocje, w tym lęk o stan zdrowia w przyszłości, jako że przed wypadkiem powód był osobą sprawną i nie wymagał opieki ze strony innych w wyniku, czego powód do chwili obecnej odczuwa silny stres i trwogę podczas uczestnictwa w ruchu drogowym, a nawet przed wyjściem z domu.

W konsekwencji, zdaniem powoda, przyznane mu do tej pory przez pozwanego zadośćuczynienie jest niewspółmierne do powstałej szkody. Wobec tego powód domaga się przyznania zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł, ponad świadczenie wcześniej przyznane.

Odnośnie żądania renty powód wskazał, że ma wykształcenie zawodowe i przed wypadkiem pracował na budowach uzyskując wynagrodzenie w kwotach 2.000 – 2.500 zł miesięcznie. Po wypadku powód nie może pracować w tej branży, a nie ma wykształcenia pozwalającego na podjecie innej pracy.

Co do roszczenia o ustalenie odpowiedzialności na przyszłość wskazał, że rokowania na przyszłość dotyczące jego stanu zdrowia i możliwości podejmowania pracy zarobkowej nie są pomyślne.

W odpowiedzi na pozew (k. 87-93v) pozwany (...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, iż w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił powodowi kwotę 42.000 zł tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, lecz jednocześnie zarzucił, że powód żądając dopłaty kwoty 100.000 zł dąży do bezpodstawnego wzbogacenia kosztem pozwanego. Wskazał także, że powód nie sprostał obowiązkowi udowodnienia dochodzonych roszczeń. Jak wynika z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia 3 października 2012 roku, powód nie wymaga ani stałej ani długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby. Odnosząc się do wysokości dochodzonego przez powoda roszczenia w zakresie dopłaty do zadośćuczynienia pieniężnego, pozwany podniósł, iż jest ono zawyżone i bezzasadne, albowiem kwota roszczenia jest niewspółmierna do charakteru doznanej krzywdy.

Odnosząc się natomiast do roszczeń o przyznanie renty skapitalizowanej, uzupełniającej oraz renty bieżącej, pozwany wskazał, iż z orzeczeń o stopniu niepełnosprawności z dnia 14 września 2007 roku i z dnia 3 października 2012 roku wynika, że stan zdrowia powoda nie wyklucza jego aktywności zawodowej.

Nadto, z daleko posuniętej ostrożności procesowej, pozwany zakwestionował również wysokość żądanych przez powoda rent, wskazując, iż ewentualna renty winny zostać obniżona o przyznane powodowi i jego rodzinie świadczenia oraz zasiłki.

Odnosząc się do żądania ustalenia odpowiedzialności na przyszłość, pozwany zakwestionował istnienie interesu prawnego powoda w żądaniu takiego ustalenia, skoro przysługują mu roszczenia o zasądzenie odszkodowania.

Na rozprawie w dniu 28 stycznia 2014 roku (czas 00:19:30 – 00:24:43) pełnomocnik powoda oświadczył, iż roszczenie o rentę skapitalizowaną w wysokości 117.000 zł dotyczy renty za okres od 9 stycznia 2007 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku, tj. po 1.500 zł miesięcznie za ten okres, przy czym kwota 1.500 zł stanowi średnią zarobków, jakie powód uzyskiwał uprzednio pracując „na czarno” na budowie (2.000 zł), pomniejszoną o otrzymywany przez powoda zasiłek w wysokości 500 zł.

Ponadto, pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie żądania odsetek od skapitalizowanej renty za okres od 9 stycznia 2007 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku i zrzekł się roszczenia w tym zakresie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powód D. P. urodził się (...), zatem w chwili wypadku miał lat 33 lata.

Do czasu wypadku, jak i obecnie powód zamieszkiwał i zamieszkuje wspólnie z rodzicami. Posiada wykształcenie podstawowe, nie ma przyuczenia do zawodu, zaś przed wypadkiem pracował „na czarno” w firmach budowlanych, gdzie wykonywał prace polegające na szpachlowaniu i malowaniu. Uzyskiwał wynagrodzenie w kwocie około 2.000 zł netto.

Przed wypadkiem z dnia 9 stycznia 2007 roku powód był całkowicie zdrowy, miał dziewczynę, z którą planował wspólnie zamieszkać, jednakże po wypadku rozstali się.

Dowód: zeznania powoda na rozprawie dnia 28 01 2014 roku (czas 00:02:56 – 00:19:13) oraz dnia 31 05 2016 roku (czas 00:06:34 – 00:34:43).

W dniu 9 stycznia 2007 roku w W. miał miejsce wypadek drogowy, podczas którego kierujący pojazdem samochodowym D. B. potrącił idącego chodnikiem powoda.

Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2007 roku wydanym przez Sąd Rejonowy w Wejherowie, w sprawie IIK232/07, sprawca wypadku został uznany winnym popełnienia przestępstwa z art. 177 par. 1 i 2 kk w związku z art. 178 par. 1 kk, za co wymierzono mu karę dwóch lat i dziewięciu miesięcy pozbawienia wolności.

Dowód: wyrok z dnia 21 06 2007 roku – w aktach szkody.

Bezpośrednio po wypadku powód był hospitalizowany w Szpitalu Specjalistycznym w W. na Oddziale Anestezjologii i Intensywnej Terapii, gdzie przeszedł zabiegu splenectomii we wstrząsie krwotocznym, wymagał wentylacji respiratorem i żywienia pozajelitowego. W dniu 21 stycznia 2007 roku powoda przeniesiono na Oddział Ortopedyczny tego Szpitala, gdzie przybywał do dnia 31 stycznia 2007 roku. Powód był unieruchomiony na wyciągu, podawano mu leki przeciwbólowe, a później został unieruchomiony w gipsie stopowo-udowym.

Powoda wypisano z zaleceniem reżimu łóżkowego, z dalszym leczeniem w poradni ortopedycznej i antybiotykoterapii.

Po opuszczeniu szpitala powód przebywał w domu, był rehabilitowany prywatnie.

Dowód: zeznania powoda na rozprawie dnia 28 01 2014 roku (czas 00:02:56 – 00:19:13) oraz dnia 31 05 2016 roku (czas 00:06:34 – 00:34:43), dokumentacja medyczna powoda k. 21-51 i k. 82-85v, 125-127v, 150-150v oraz luzem w aktach sprawy.

Decyzją Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 14 września 2007 roku powód został uznany za osobę umiarkowanie niepełnosprawną na okres od stycznia 2007 roku do dnia 30 września 2012 roku, przy czym w decyzji wskazano, iż powód może być zatrudniony w warunkach pracy chronionej. Powód nie wymagał stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy drugiej osoby, natomiast wymagał korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji.

Decyzją Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 3 października 2012 roku powód został uznany za osobę umiarkowanie niepełnosprawną od stycznia 2007 roku do dnia 31 października 2017 roku, przy czym w decyzji wskazano, iż powód może być zatrudniony w warunkach pracy chronionej. Powód nie wymagał stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy drugiej osoby, natomiast wymagał korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumiano korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki

Dowód: orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 14 09 2007 roku k. 18, orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 3 10 2012 roku k. 136 akt.

Od listopada 2007 roku powodowi wypłacano zasiłek stały dla osoby samotnie gospodarującej w kwocie po 444 zł miesięcznie.

Decyzją Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. z dnia 23 lipca 2008 roku przyznano powodowi z powodu ubóstwa, choroby i niepełnosprawności świadczenie z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego w wysokości 444 zł miesięcznie za okres od dnia 1 lipca 2008 roku do dnia 30 września 2012 roku oraz składki zdrowotnej w wysokości 9% od kwoty zasiłku na czas trwania świadczenia.

Decyzją Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. (data niemożliwa do odczytania) przyznano powodowi z powodu ubóstwa i niepełnosprawności świadczenie z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego w wysokości 529 zł miesięcznie od dnia 1 października 2012 roku do dnia 31 października 2017 roku oraz składki zdrowotnej w wysokości 9% od kwoty zasiłku na czas trwania świadczenia.

Decyzją Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. z dnia 14 października 2015 roku podwyższono wysokość świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku stałego przyznanego powodowi do kwoty 604 zł miesięcznie od dnia 1 października 2015 roku.

W okresie od czerwca 2007 roku do października 2007 roku powodowi wypłacono zasiłek okresowy z powodu długotrwałej choroby po 170 zł miesięcznie, czyli łącznie 680 zł (4 x 170 zł).

Powód w okresie od czerwca 2007 roku do stycznia 2014 roku pobrał świadczenia z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. z tytułu zasiłku celowego, zasiłku celowego na zakup żywności, zasiłku stałego dla osoby samotnie gospodarującej, zasiłku celowego na zakup opału i zasiłku okresowego z powodu długotrwałej choroby łącznie w wysokości 34.950,80 zł. W okresie od 1 grudnia 2013 roku do 18 kwietnia 2016 roku pobrał świadczenia z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. z tytułu zasiłku celowego na zakup opału i zasiłku stałego dla osoby samotnie gospodarującej łącznie w wysokości 15.262 zł.

Dowód: informacja Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. k. 112-115, 290-291, decyzje MOPS k. 19, 13, 137, 313 akt.

W okresie do 1 stycznia 2007 roku do dnia 2 kwietnia 2014 roku Powiatowy Urząd Pracy w G. dysponował 38 ofertami pracy dla mężczyzn bez kwalifikacji zawodowych w zakładach pracy chronionej z wynagrodzeniem netto od 345,16 zł do 1.564,26 zł. Jednocześnie w tym okresie brak było ofert dla osób z orzeczonym umiarkowanym stopniem niepełnosprawności w zakładach pracy chronionej.

W okresie do 1 kwietnia 2014 roku do dnia 22 kwietnia 2016 roku Powiatowy Urząd Pracy w G. dysponował dla osoby z orzeczonym stopniem niepełnosprawności m. in. 21 ofertami pracy dla mężczyzn bez kwalifikacji zawodowych z wykształceniem podstawowym i gimnazjalnym (44 stanowiska pracy), w tym 9 ofertami w zakładach pracy chronionej (25 stanowisk pracy), przy czym wynagrodzenie na ww. stanowiskach kształtowało się od 1.050 zł do 2.200 zł brutto (tj. od 797,50 zł do 1599,53 zł netto).

Dowód: informacje z Powiatowego Urzędu Pracy w G. k. 147, k. 295-296 akt.

W okresie do 1 stycznia 2007 roku do dnia 9 kwietnia 2014 roku Powiatowy Urząd Pracy w W. nie dysponował ofertami pracy dla mężczyzn z wykształceniem podstawowym w zawodzie robotnik budowlany z orzeczeniem o niepełnosprawności, jak również nie dysponował ofertami pracy dla mężczyzn posiadających orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z koniecznością zatrudnienia w warunkach pracy chronionych, natomiast posiadał oferty pracy dla mężczyzn bez kwalifikacji zawodowych bez wymagania wykształcenia kierunkowego z orzeczeniem o niepełnosprawności w zawodach: pracownik sprzątający, pracownik dozoru, kasjer sprzedawca.

W okresie do 1 kwietnia 2014 roku do dnia 18 kwietnia 2016 roku Powiatowy Urząd Pracy w W. nie dysponował ofertami pracy dla mężczyzn w wieku 34-41 lat z wykształceniem podstawowym bez przyuczenia do zawodu pracującego wcześniej jako robotnik budowlany oraz dla mężczyzn bez kwalifikacji w warunkach pracy chronionej z uwagi na umiarkowany stopień niepełnosprawności, natomiast posiadał oferty pracy dla osób bez ograniczeń zatrudnienia dot. niepełnosprawności w zawodach: malarz szpachlarz, pomocnik budowlany, dozorca.

Dowód: informacje Powiatowego Urzędu Pracy w G. k.147, 295, informacje z Powiatowego Urzędu Pracy w W. k. 153, k. 293 akt.

W wyniku wypadku z dnia 9 stycznia 2007 roku powód doznał urazu wielomiejscowego w postaci:

- złamania żeber i stłuczenia płuc, co spowodowało uszczerbek na zdrowiu w wymiarze 10%,

- uszkodzenie śledziony i w konsekwencji jej usunięcia, co spowodowało uszczerbek na zdrowiu w wymiarze 15%,

- złamania kręgu L1, co spowodowało uszczerbek na zdrowiu w wymiarze 5%,

- złamania wyrostka poprzecznego L5, co spowodowało uszczerbek na zdrowiu w wymiarze 3%,

- złamania miednicy, co spowodowało uszczerbek na zdrowiu w wymiarze 10%,

- złamania nasady bliższej kości piszczelowej lewej, co spowodowało uszczerbek na zdrowiu w wymiarze 5 %.

Zatem łączny trwały uszczerbek na zdrowiu powoda pod względem ortopedycznym wynosi 48%.

Oględzinami u powoda stwierdzono chód samodzielny, ograniczenie ruchomości kręgosłupa przy skłonie dosiężnym oraz przy ruchach rotacyjnych, bliznę w powłokach jamy brzusznej po zabiegu usunięcia śledziony, kolano lewe pogrubiałe z zachowaną ruchomością, ale przy ruchach wyczuwalne masywne trzeszczenie

Doznane obrażenia powoda wymagały interwencji chirurgicznej, długiego leczenia, unieruchomienia i usprawniania. W wyniku wypadku powód stał się niezdolny do pracy fizycznej o ciężkim charakterze. Obecnie powód nie wymaga opieki innych osób, jest samodzielny, ale do prac w budownictwie, które wykonywał nie nadaje się. Może wykonywać prace lekkie, najlepiej w warunkach pracy chronionej.

Dowód: opinia pisemna biegłego ortopedy A. B. k. 132-133 akt.

W wyniku wypadku powód doznał urazu głowy. Badanie neurologiczne i badania komputerowe głowy po wypadku i późniejsze badania kontrolne nie wykazały zmian świadczących o organicznym uszkodzeniu ośrodkowego lub obwodowego układu nerwowego. Biegła neurolog stwierdziła u powoda 10% uszczerbku na zdrowiu. Powód wymaga dalszego leczenia psychiatrycznego i rehabilitacji, co może mieć korzystny wpływ na zmniejszenie dolegliwości bólowych i ograniczenie tendencji do spoczynkowego trybu życia.

Dowód: opinia pisemna biegłej neurolog E. M. k. 193-195 akt.

Wypadek w dniu 9 stycznia 2007 roku spowodował u powoda zaburzeń lękowych (deklarowany lęk przed samochodami i lekarzami) i nasilenie już istniejących zaburzeń nerwicowo-lękowych. Nie były one jednak przyczyną pogorszenia codziennego funkcjonowania powoda w życiu osobistym i zawodowym i rozmiaru cierpień, jakich doznał powód. Cierpienia te wynikały przede wszystkim ze złamań w układzie kostnym.

Rokowania, co do stanu zdrowia psychicznego powoda w przyszłości są dobre.

Powód nie stracił przytomności w czasie wypadku i po nim. W dokumentacji istnieje zapis o prawdopodobnym uzależnieniu od Clonazepamu. Do poradni zdrowia psychicznego powód zgłosił się trzy lata po wypadku. Rozpoznano zespół psychoorganiczny po wypadku komunikacyjnym.

Zaburzenia lękowe, z okresu leczenia powoda bezpośrednio po wypadku, minęły po leczeniu przeciwlękowym i uspokajającym. Podjęte leczenie psychiatryczne było bardzo niesystematyczne. Nadużywał alkoholu, co miało miejsce także przed wypadkiem. Powód nie podjął próby leczenia zaburzeń nerwicowo-lękowych w formie zalecanej przez lekarza – hospitalizacji. Nie ma żadnych przesłanek, aby powód doznawał lęku przed lekarzem.

Dowód: opinia pisemna biegłego psychiatry W. Z. k. 257-262 akt.

Bezspornym w sprawie jest, że pozwany udzielał ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczowi pojazdu, który uczestniczył w wypadku w dniu 9 stycznia 2007 roku.

W dniu 21 lutego 2007 roku została zgłoszona pozwanemu szkoda komunikacyjna, do jakiej doszło w dniu 9 stycznia 2007 roku. Zgłaszającym był K. P., a poszkodowanym D. P.. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego powodowi w dniu 1 października 2007 roku wypłacono zadośćuczynienie w kwocie 22.000 zł.

Pismem z dnia 18 kwietnia 2011 roku (wysłanym w dniu 20 kwietnia 2011 roku) powód zgłosił pozwanemu (...) S.A. w W. szkodę wynikłą z wypadku z dnia 9 stycznia 2007 roku i zwrócił się o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł oraz na podstawie 442 par. 2 kc renty skapitalizowanej za okres od dnia 9 stycznia 2007 roku do dnia 30 kwietnia 2011 roku w wysokości 57.000 zł oraz renty w wysokości 1.500 zł miesięcznie od dnia 1 maja 2011 roku.

Decyzją z dnia 26 sierpnia 2011 roku pozwany ostatecznie przyznał powodowi dodatkowe zadośćuczynienie w kwocie 20.000 zł. Razem pozwany wypłacił powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 42.000 zł.

Dowód: telefoniczne zgłoszenie szkody – w aktach szkody, decyzja z dnia 1 10 2007 roku k. 14, zgłoszenie szkody k. 15-16, decyzja z dnia 26 08 2011 roku k. 17 akt.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań powoda przesłuchanego w charakterze strony, dokumentów urzędowych i prywatnych złożonych do akt przez strony oraz uzyskanych przez Sąd, akt szkody oraz opinii biegłych ortopedy, neurologa i psychiatry.

Ustaleń faktycznych dokonano na podstawie dokumentów urzędowych i prywatnych szczegółowo opisanych przy dokonywaniu poszczególnych ustaleń faktycznych. Dowody te nie budziły wątpliwości Sądu, nie były też kwestionowane przez żadną ze stron. Dowód z dokumentów został przeprowadzony na rozprawie dnia 31 maja 2016 roku, a dowód z decyzji z dnia 14 października 2015 roku w terminie publikacyjnym.

Na podstawie akt szkody ustalono przebieg postępowania likwidacyjnego, a w szczególności to, jakie kwoty i kiedy pozwany wypłacił powodowi i jakie roszczenia i kiedy zostały zgłoszone przez powoda. Dowód z akt szkody przeprowadzono na rozprawie dnia 31 maja 2016 roku.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda przesłuchanego w charakterze strony w zakresie okoliczności dotyczących jego sytuacji osobistej, zawodowej i trybu życia przed wypadkiem, obrażeń doznanych w wypadku, przebiegu leczenia i aktualnej sytuacji życiowej. Zeznania te są zbieżne ze zgromadzonymi dokumentami oraz opiniami biegłych uznanymi przez Sąd za wiarygodne.

Natomiast Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda na rozprawie dnia 31 maja 2016 roku, kiedy to powód twierdził, że w związku z wypadkiem dwukrotnie chciał popełnić samobójstwo. Pierwszy raz chciał rzucić się pod pociąg, usiadł na torach, ale ludzie go z torów ściągnęli. Drugi raz, gdy zabrano mu zasiłek – pociął się po rękach i brzuchu.

Zdaniem Sądu, zeznania te nie są wiarygodne. Powód w wywiadzie w związku ze sporządzaniem opinii przez psychiatrę M. T. twierdził, że dwa razy chciał popełnić samobójstwo: chciał wskoczyć do rzeki i usiłował wpaść pod samochód. Z kolei w aktach sprawy jest dokumentacja ze Szpitalnego Oddziału Ratunkowego Szpitala w W. z dnia 31 marca 2012 roku, w której zanotowano relację, iż powód chciał się dźgnąć nożem. W czasie badania u drugiego biegłego psychiatry W. Z. o żadnym z tych zdarzeń powód nie wspominał. Nie sygnalizował zamiarów samobójczych, a dokumentacja lekarska i badanie powoda przez tego biegłego przeczą tym zamiarom. Samo to, że powód różnie opisuje swoje rzekome zamiary samobójcze oraz to, że biegły B. – chirurg ortopeda dokonujący oględzin powoda nie stwierdził istnienia śladów po samookaleczeniach – dyskredytuje jego zeznania w tym zakresie.

Okoliczności dotyczące oceny stanu zdrowia powoda, skutków wypadku, przebytego leczenia oraz rokowań na przyszłość ustalono na podstawie pisemnych opinii biegłych ortopedy A. B., neurologa E. M. i psychiatry W. Z.. Opinie te Sąd uznał za wiarygodne, albowiem są one wnikliwe i szczegółowe. Zawierają odniesienia do zgromadzonej dokumentacji lekarskiej i zostały wykonane na podstawie bogatej wiedzy zawodowej biegłych.

Sąd dopuścił dowód z opinii innego lekarza psychiatry w osobie W. Z., albowiem opinia sporządzona przez biegłą tej specjalności M. T. (k. 170-173) została uznana za nieprzydatną dla rozstrzygnięcia sprawy. W końcowym fragmencie opinii biegła wypowiedziała się, co do zasadności roszczeń powoda (k. 173). W ten sposób opinia biegłej została pozbawiona waloru obiektywizmu. Zarzut taki postawił pozwany w piśmie z dnia 30 czerwca 2014 roku (k. 179-180) i Sąd zastrzeżenie to podzielił. Jak wynika z opinii pisemnych biegłej neurolog i drugiego biegłego psychiatry wnioski wywiedzione prze biegłą nie przystają do zgromadzonej w aktach dokumentacji medycznej powoda. Dlatego odmówiono wiarygodności opinii biegłej M. T..

Na rozprawie dnia 31 maja 2016 roku oddalono wniosek powoda zawarty w pozwie o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy, co do możliwości powoda podjęcia zatrudnienia. Opinię tę uznano za zbędną dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem w tej kwestii wypowiedzieli się biegli ortopeda i neurolog. Poza tym w dniu zamknięcia rozprawy obowiązuje decyzja zaliczająca powoda do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym określające jego zdolność do pracy w warunkach zakładu pracy chronionej.

Na rozprawie dnia 31 maja 2016 roku oddalono wnioski pozwanego zawarte w odpowiedzi na pozew o zobowiązanie powoda do podania wskazanych informacji, a następnie o zwrócenie się do Narodowego Funduszu Zdrowia, Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i urzędu skarbowego. Informacje te były zbędne dla rozstrzygnięcia sprawy, albowiem powód nie był legalnie zatrudniony, nikt nie płacił za niego przed wypadkiem składek na ubezpieczenie społeczne, a z opinii biegłych wynika, że u powoda nie stwierdzono jakichkolwiek wskazań, co do uznania, że przewlekle chorował przed wypadkiem.

Powództwo podlegało uwzględnieniu jedynie w części.

Zasada odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadki z dnia 9 stycznia 2007 roku, któremu uległ powód nie była sporna między stronami. Sporną były wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia za krzywdę i skapitalizowanej renty oraz renty bieżącej.

Zgodnie z przepisem art. 822 par. 1 kc, przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony, przy czym uprawniony do odszkodowania może go dochodzić bezpośrednio od ubezpieczyciela (par. 4 art. 822 kc). Natomiast art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w brzmieniu na dzień zdarzenia (Dz. U. z 2003r., nr 124, poz. 1152 z późn. zm. – dalej powoływana jako ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych) stanowi, że z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Zakres odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela jest zatem determinowany zakresem odpowiedzialności ubezpieczonego – sprawcy wypadku. W sprawie bezspornym jest, że sprawca wypadku został skazany prawomocnym wyrokiem karnym skazującym za przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego, w którym obrażeń doznał powód i jeszcze inna osoba.

Po zgłoszeniu szkody, jak i w toku tego postępowania, pozwany nie kwestionował zasady swej odpowiedzialności, przeciwnie wypłacił powodowi kwotę 42.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Odpowiedzialność pozwanego nie budziła także wątpliwości Sądu, a powód swoje roszczenie mógł skierować bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi.

Odnośnie roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia:

Zgodnie z przepisem art. 444 par. 1 kc w związku z art. 445 par. 1 kc, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako zarówno cierpienie fizyczne jak i psychiczne. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia, zarówno doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego (por. Komentarz do Kodeksu Cywilnego Księga Trzecia Zobowiązania tom 1 - pod red. G. Bieńka, Warszawa 2005, s. 465).

Określenie "sumy odpowiedniej" powinno być dokonane przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności konkretnej sprawy, a zwłaszcza rodzaju i rozmiaru doznanych obrażeń, czasokresu, uciążliwości procesu leczenia i dostosowawczej rehabilitacji, długotrwałości nasilenia dolegliwości bólowych, konieczności korzystania z opieki i wsparcia innych osób oraz jej zakresu, trwałych następstw tych obrażeń w sferze fizycznej i psychicznej oraz ograniczeń, jakie wywołują w dotychczasowym życiu, w tym potrzeby stałej rehabilitacji, zażywania środków farmakologicznych, zmiany charakteru zatrudnienia, trybu życia, przyzwyczajeń, czy też sposobu spędzania wolnego czasu. Wysokość zadośćuczynienia odpowiadająca doznanej krzywdzie powinna być odczuwalna dla poszkodowanego i przynosić mu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia psychiczne i fizyczne. Należy nadto podkreślić, że zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2014 r., IACa1593/13, Lex1480479).

Powód dochodził uzupełnienia zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł, tym samym biorąc pod uwagę już wypłacone 42.000 zł domagał się zadośćuczynienia w łącznej kwocie 142.000 zł. W ocenie Sądu, adekwatnym do krzywdy powoda jest zadośćuczynienie w łącznej wysokości 112.000 zł biorąc pod uwagę to, że kwotę 22.000 zł powód otrzymał w październiku 2007 roku, a więc wartość ekonomiczna tego świadczenia była wyższa niż podobnej kwoty obecnie.

Bez wątpienia wypadek miał bardzo istotne konsekwencje dla zdrowia powoda. Powód doznał: urazów wielomiejscowych w postaci: złamania żeber i stłuczenia płuc, uszkodzenie śledziony i w konsekwencji jej usunięcia, złamania kręgu L1, złamania wyrostka poprzecznego L5, złamania miednicy, złamania nasady bliższej kości piszczelowej lewej. Łączny trwały uszczerbek na zdrowiu powoda pod względem ortopedycznym wynosi 48%. Z uwagi na doznany uraz głowy uszczerbek na zdrowiu powoda pod względem neurologicznym wynosi 10%. Oględzinami u powoda stwierdzono ograniczenie ruchomości kręgosłupa przy skłonie dosiężnym oraz przy ruchach rotacyjnych, bliznę w powłokach jamy brzusznej po zabiegu usunięcia śledziony, kolano lewe pogrubiałe z zachowaną ruchomością, ale przy ruchach wyczuwalne masywne trzeszczenie. Doznane obrażenia powoda wymagały interwencji chirurgicznej, długiego leczenia, unieruchomienia i usprawniania. W wyniku wypadku powód stał się niezdolny do pracy fizycznej o ciężkim charakterze. Obecnie powód nie wymaga opieki innych osób, jest samodzielny, ale do prac w budownictwie, które wykonywał nie nadaje się. Może wykonywać prace lekkie, najlepiej w warunkach pracy chronionej. Ponad to cierpienia powoda w związku z wypadkiem wywołały również zaburzenia psychiczne o typie zaburzeń nerwicowo-lękowych.

W wyniku wypadku powód ze sprawnego trzydziestotrzyletniego mężczyzny stał się osobą niepełnosprawną. Wprawdzie jest to niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym, ale rezultatem wypadku są ograniczenia motoryczne powoda skutkujące niemożliwością pracy o charakterze ciężkim, problemami w wykonywaniu czynności wymagających większego wysiłku i siły, wykonywaniem skłonów i ruchów rotacyjnych kręgosłupa. Jednocześnie, pomimo, iż rokowania, co do stanu zdrowia psychicznego powoda w przyszłości są dobre, wymaga on dalszego leczenia psychiatrycznego, a także rehabilitacji.

Reasumując, zdaniem Sądu, zasądzona kwota 70.000 zł wraz z już zapłaconą dobrowolnie przez pozwanego kwotą 42.000 zł, czyli łącznie zadośćuczynienie w kwocie 112.000 zł jest adekwatne do rozmiaru doznanych przez powoda obrażeń, czasokresu i uciążliwości procesu leczenia, długotrwałości i nasilenia dolegliwości bólowych, trwałych następstw tych obrażeń oraz ograniczeń, jakie wywołały w dotychczasowym życiu powoda. Jest to kwota adekwatna do wieku powoda w chwili wypadku (33 lata) i zmian, jakie są skutkiem wypadku w codziennym funkcjonowaniu powoda, także w sferze sposobu utrzymania się poprzez pracę. Jest to też kwota odczuwalna, która jednocześnie nie jest kwotą nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy.

Przy ustalaniu zadośćuczynienia wiek poszkodowanego ma istotne znaczenie. Inna jest bowiem sytuacja osoby młodej, która przez wiele lat żyć będzie z ograniczeniami wynikającymi z doznanych urazów, a inna jest sytuacja osoby starszej, której przewidywany okres życia z doznanymi ograniczeniami jest znacznie krótszy. Powód przez wiele kolejnych lat będzie doznawał ograniczeń wynikających ze skutków wypadku.

Jednakże żądanie ponad zasądzone zadośćuczynienie jest nadmierne. Jak wyżej wspomniano powód w październiku 2007 roku, a więc krótko po wypadku otrzymał od pozwanego 22.000 zł tytułem zadośćuczynienia. W sierpniu 2011 roku otrzymał kolejne 20.000 zł zadośćuczynienia. Wartość ekonomiczna tych świadczeń była wyższa niż podobnych kwot obecnie. Poza tym rekompensowały one część krzywdy powoda. Powód jest obecnie osobą praktycznie samodzielną, nie wymaga bieżącej pomocy innych osób i nie jest od nich zależny. Gdyby powód bardziej konsekwentnie podchodził do leczenia zaburzeń nerwicowo-lękowych i rehabilitacji jego stan zdrowia byłby lepszy, a skutki wypadku mniej uciążliwe. Powód nie jest całkowicie pozbawiony zdolności do pracy. Może pracować w warunkach pracy chronionej, ale takiej pracy nie szukał, a bez wątpienia zatrudnienie poprawiłoby jego stan psychiczny. Za niewiarygodne uznano twierdzenia powoda o jego zamiarach samobójczych w związku ze skutkami wypadku i jego sytuacją życiową. Dlatego dalsze zadośćuczynienie Sąd uznał za rażąco wygórowane.

Mając na uwadze tak poczynione ustalenia i rozważania Sąd, na podstawie przepisów art. 445 par. 1 kc i art. 444 par. 1 kc, w punkcie 1 lit. a) wyroku zasądził na rzecz powoda kwotę 70.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Odsetki od tej kwoty zasądzono od dnia 26 sierpnia 2011 roku, tj. od dnia podjęcia przez pozwanego ostatecznej decyzji o przyznaniu powodowi zadośćuczynienia, do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, zgodnie z żądaniem powoda, na podstawie art. 481 par. 1 i 2 kc.

Powód roszczenie o zapłatę zadośćuczynienia w kwocie 100.000 zł zgłosił w piśmie z dnia 18 kwietnia 2011 roku wysłanym w dniu 20 kwietnia. Zatem upłynął trzydziestodniowy termin przewidziany w przepisie art. 817 kc.

Odnośnie roszczenia o zasądzenie renty:

Powód domagał się również zasądzenia renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej w kwocie po 1.500 zł, płatnej z góry do dnia 10-go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami na wypadek zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, począwszy od miesiąca lipca 2013 roku oraz skapitalizowanej renty z tegoż tytułu w kwocie 117.000,00 zł za okres od dnia 9 stycznia 2007 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku (po 1.500 zł miesięcznie).

Zgodnie z przepisem art. 444 par. 2 kc w związku z art. 444 par. 1 kc, jeżeli poszkodowany w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Z przesłuchania powoda wynika, iż przed wypadkiem powód pracował „na czarno” w budownictwie, wykonując prace typu szpachlowanie i malowanie, za co, jak wskazał powód, miał otrzymywać wynagrodzenie w kwocie 2.000 zł netto miesięcznie.

Zgodnie z przepisem art. 322 kpc, jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody, o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadczenie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udowodnienie żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione może w wyroku zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Z uzyskanych przez Sąd opisanych wyżej informacji Powiatowych Urzędów Pracy w G. i W. wynika, że osoba z kwalifikacjami podobnymi do powoda mogła uzyskiwać wynagrodzenie w granicach od około 1.500 do 2.500 zł netto. Wskazywana przez powoda kwota 2.000 zł netto miesięcznie jest więc wiarygodna. Z decyzji Powiatowego Zespołu do spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. z dnia 14 września 2007 roku (k. 18) wynika, że od dnia 14 września 2007 roku poza tym, że powód został uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym został uznany za osobę zdolną do pracy w warunkach pracy chronionej. Z kolei z informacji Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w W. (k. 113-115) wynika, że w okresie od stycznia 2007 roku do 14 września 2007 roku powód nie otrzymywał żadnego świadczenia stałego zastępującego mu dotychczasowe źródło utrzymania. Zatem powodowi przysługuje renta z tytułu utraconych zarobków po 1.500 zł miesięcznie z tym, że w styczniu 2007 roku ta renta przysługuje tylko za 20 dni, a więc w kwocie 1.000 zł., a we wrześniu tylko za 14 dni, a więc w kwocie 750 zł. Zatem renta za okres od 9 stycznia do 14 września 2007 roku wynosi 12.250 zł (1.000 + 7 x 1.500 + 750).

Jednocześnie, jak wynika z informacji tego Ośrodka (k. 113-115) powód od listopada 2007 roku uzyskał zasiłek stały po 444 zł miesięcznie aż do dnia 30 września 2012 roku, a następnie od dnia 1 października 2012 roku do dnia 30 września 2015 roku otrzymywał po 529 zł miesięcznie, zaś od dnia 1 października 2015 roku otrzymuje zasiłek stały w wysokości 604 zł miesięcznie.

Od dnia 15 września 2007 roku powód mógł pracować w warunkach pracy chronionej albo mógł być zatrudniony jako osoba niepełnosprawna. Były dla niego takie oferty pracy, ale powód pracy nie szukał, co przyznał w czasie przesłuchania w charakterze strony. We wrześniu powód nie otrzymał żadnego świadczenia z pomocy społecznej. We wrześniu 2007 roku powód mógł zarobić kwotę 1.564 zł (takie możliwe do uzyskania wynagrodzenie wynikało z informacji PUP w G.. Zatem renta uzupełniająca należna powodowi to kwota 436 zł (2.000 – 1.564). W październiku powód mógł zarobić taką samą kwotę, ale otrzymał zasiłek w kwocie 170 zł. (k. 115). Renta za październik to kwota 266 zł (2.000 – 1.564 – 170).

Od miesiąca listopada 2007 roku powód otrzymywał stałe zasiłki. Gdyby pracował, to wraz z tymi zasiłkami uzyskiwałby dochód na poziomie około 2.000 zł, a więc tyle ile zarabiał przed wypadkiem. Wobec tego powodowi nie przysługuje ani renta skapitalizowana za okres od 1 listopada 2007 roku do 30 czerwca 2013 roku ani renta bieżąca od 1 lipca 2013 roku, jakiej żądał w pozwie.

Dlatego renta skapitalizowana przysługuje powodowi w kwocie łącznej 12.952 zł (12.1250 + 436 + 266 zł). Rentę tę na podstawie przepisów art. 444 par.1 i 2 kc zasądzono w punkcie 1 lit. b) wyroku.

Od kwoty skapitalizowanej renty nie zasądzono odsetek. W pozwie powód domagał się odsetek od skapitalizowanej renty za okres od 9 stycznia 2007 roku do 30 czerwca 2013 roku. Na rozprawie 28 stycznia 2014 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie żądania odsetek od skapitalizowanej renty za okres od 9 stycznia 2007 roku do dnia 30 czerwca 2013 roku i zrzekł się roszczenia w tym zakresie.

Dlatego w punkcie 3 wyroku, na podstawie przepisów art. 203 par. 1 i 4 kpc oraz art. 355 par. 1 kpc postępowanie w tym zakresie umorzono.

W punkcie 4 wyroku na podstawie przepisów art. 444 par. 1 i 2 kc stosowanych, a contrario, oddalono żądanie zapłaty dalszej skapitalizowanej renty oraz renty bieżącej, a na podstawie przepisów art. 444 par. 1 kc i art. 445 par. 1 kc oddalono żądanie dalszego zadośćuczynienia jako bezzasadne.

Odnośnie ustalenia odpowiedzialności na przyszłość:

W punkcie 2 wyroku Sąd na podstawie przepisu art.189 k.p.c. ustalił, iż pozwany jest odpowiedzialny za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 9 stycznia 2007 roku mogące powstać w przyszłości. Sąd miał na względzie, iż, jak wynika z opinii biegłych rokowania, co do stanu zdrowia powoda są uzależnione od przeprowadzonego dalszego leczenia i rehabilitacji. Zatem obecny stan zdrowia powoda w dłuższym czasie może ulec zmianie, w tym również pogorszeniu i powodować dodatkowe dolegliwości i trudności w życiu codziennym.

W tych okolicznościach żądanie ustalenia jest uzasadnione, a interes prawny powoda w żądaniu ustalenia, jako materialnoprawna przesłanka takiego żądania, jest uzasadniony złagodzeniem trudności dowodowych w ewentualnym przyszłym procesie, powodowanych upływem czasu między wystąpieniem zdarzenia wywołującego szkodę a dochodzeniem jej naprawienia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 stycznia 2014 roku w sprawie IACa763/13, Lex1428063).

O kosztach procesu orzeczono w punktach 5 i 6 wyroku, na podstawie przepisów art. 100 k.p.c. i art. 108 par.1 k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów.

Powód wygrał sprawę w 35,29%, a pozwany w 64,71%, dlatego też Sąd rozdzielił koszty procesu między stronami w tej proporcji z uwzględnieniem faktu, iż powód postanowieniem Referendarza Sądowego został zwolniony od kosztów sądowych w sprawie.

Powód był reprezentowany przez pełnomocnika procesowego z wyboru w osobie radcy prawnego. Z uwagi na wartość przedmiotu sporu koszty zastępstwa procesowego wynosiłyby kwotę 7.217 zł (par. 6 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 roku, poz. 490 z późn. zm.). Z uwagi na proporcję w jakiej powód wygrał należy się mu zwrot 35,29% tych kosztów od pozwanego czyli kwota 2.546,87 zł, o czym Sąd orzekł w punkcie 5 wyroku.

Łączne koszty opinii biegłych oraz koszty sporządzenia i przesłania do Sądu dokumentacji medycznej powoda wyniosły 2.475,21 zł, a które to koszty Sąd pokrył tymczasowo z funduszu Skarb Państwa. Zatem pozwany powinien ponieść te koszty w 35,29%, to jest w kwocie 873,50 zł, o czym Sąd orzekł w punkcie 6 wyroku, nakazując ściągnięcie ich od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Gdańsku tytułem zwrotu części wydatków w sprawie.