Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2016 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa R. R.

przeciwko "(...) w G.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku

z dnia 15 grudnia 2015 r. sygn. akt VII GC 201/11

I. oddala apelację;

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.700 złotych tytułem zwrotu kosztów instancji odwoławczej.

(...)

UZASADNIENIE

Powód, R. R., w pozwie skierowanym przeciwko pozwanemu, (...) w G. (dalej: podwykonawca, lub (...)), domagał się zasądzenia kwoty 303.546 zł; ewentualnie upoważnienia go do powierzenia wykonania prac naprawczych podmiotowi trzeciemu na koszt pozwanego. Wniósł także o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z 15 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy umorzył postępowanie w zakresie roszczenia o upoważnienie do wykonania czynności na koszt dłużnika, oddalił powództwo w pozostałym zakresie, zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 32.617 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu oraz nakazał ściągnąć od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Białymstoku kwotę 14.092,05 zł. tytułem brakujących wydatków.

Sąd Okręgowy ustalił, że powód jako generalny wykonawca inwestycji, której inwestorem był (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B., zawarł 10 grudnia 2007 r. umowę z pozwanym. Zgodnie z jej treścią: podwykonawca zobowiązał się do wykonania posadzki przemysłowej w garażu budynku wielorodzinnego przy ul. (...) w W., udzielił 36 miesięcy gwarancji na wykonany przedmiot umowy, a materiały do jej wykonania miał dostarczyć powód (k. 36 - 37).

Strony w formie ustnej zawarły następnie kolejną umowę. Na jej podstawie, poza pracami zleconymi pierwotnie, podwykonawca miał wykonać odwodnienie liniowe przy zastosowaniu korytek (...). Do ich dostarczenia zobowiązał się R. R.. Pozwany sygnalizował mu wtedy, że planowana grubość posadzki nie będzie wystarczająca do ich zastosowania. Stwierdził, że odpowiednie w tym zakresie byłyby korytka typu A., z czym jednak powód się nie zgodził. W tych okolicznościach podwykonawca odmówił udzielenia gwarancji na odwodnienie (zeznania: K. B. k. 215 - 217, T. W. k. 218 - 219).

Odbiór częściowy przedmiotu umów nastąpił odpowiednio 14 kwietnia 2008 r. (k. 39) i 30 października 2008 r., natomiast końcowy miał miejsce 1 grudnia 2008 r. (k. 41, 43). Po każdej z tych czynności podwykonawca wystawiał powodowi faktury VAT (nr: (...),(...); (...) k. 38, 40, 42), które ten bezspornie opłacał.

Po wykonaniu powyższych prac generalny wykonawca stwierdził wady i wezwał pozwanego do naprawy posadzki, która kruszyła się i pękała oraz nieskutecznie działających korytek odwadniających powodujących zalewanie. Powołał się przy tym na udzieloną mu gwarancję (k. 51 - 52, 56).

Strony podczas spotkania 7 lipca 2011 r. podjęły próbę zawarcia porozumienia co do robót naprawczych (k. 54). Pozwany zaproponował wtedy, że w ramach dbania o dobre relacje z kontrahentem uzupełnieni ubytki posadzki oraz uszczelnieni, lub wymieni dylatacje na jej powierzchni i wzdłuż korytek. Dodał jednak, że powód powinien uprzednio usunąć przyczynę przedostawania się wód gruntowych oraz zakupić nowe korytka (k. 55, 64). Strony nie doszły do porozumienia w powyższej kwestii.

Na skutek tego w dniu 30 listopada 2011 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty 303.546 zł. Kwota ta stanowiła koszt usunięcia usterek, jaki w swojej ofercie generalnemu wykonawcy przedstawił podmiot zewnętrzny ( (...) spółka cywilna, dalej: (...), k.65, 69).,

Po odmowie zrealizowania żądań powoda, R. R. zawarł w trakcie niniejszego postępowania umowę z (...). Jej przedmiotem było wykonanie prac naprawczych za wynagrodzeniem w łącznej kwocie 298.830,96 zł (k. 1064, 1067). Roboty te zostały zrealizowane, w związku z czym generalny wykonawca cofnął swoje żądanie w zakresie upoważnienia do wykonania świadczenia i zrzekł się roszczenia w tym zakresie. Domagał się nadto zasądzenia kwoty co najmniej 185.127,60 zł stanowiącej równowartość szkody poniesionej wskutek wykonania zastępczego (k. 1210). Oświadczył, że jego powództwo znajdowało oparcie zarówno w reżimie odpowiedzialności odszkodowawczej jak i rękojmianej.

Dokonując oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył na podstawie pierwszej oraz trzeciej przeprowadzonej w sprawie opinii biegłego z zakresu budownictwa, że wady rzeczywiście istniały. Zostały one spowodowane: wykonaniem posadzki o zbyt małej grubości oraz użyciem przy wykonaniu odwodnienia niewłaściwych korytek. Ocenił, że nie było możliwe szczegółowe ustalenie ich zakresu oraz kosztów usunięcia. Wszystkie opinie powyższych biegłych zostały bowiem sporządzone już po dokonaniu napraw.

W dalszej kolejności uznał, że umowa o roboty budowlane, której przedmiotem było wykonanie odwodnienia liniowego wywołała skutki prawne. Zważył, że zgodnie z (...) § 4 k.c. powinna ona mieć formę pisemną pod rygorem nieważności. Niemniej jej ustne zawarcie skutkowało jedynie: brakiem odpowiedzialności solidarnej inwestora oraz generalnego wykonawcy za wierzytelności podwykonawcy oraz ewentualnym powstaniem sankcji dowodowych związanych z brakiem formy pisemnej ad probationem wymaganej od umowy o roboty budowlane (648 § 1 k.c.).

Dokonując oceny treści powyższego stosunku prawnego Sąd uznał, że nie przewidywał on gwarancji na wykonane odwodnienia liniowego. Do rozpoznania powództwa w tym zakresie właściwe były zatem przepisy ogólne (art. 471 k.c.). Pozwany zwolnił się jednak z powyższej odpowiedzialności, bowiem niezwłocznie zawiadomił powoda o wadliwości dostarczonego materiału (korytek typu (...); art. 651 k.c.).

Sąd odniósł się w następnej kolejności do roszczenia odszkodowawczego związanego z wadami przedmiotu umowy zawartej w formie pisemnej. Zważył, że podstawą prawną w tym zakresie również był art. 471 k.c. Uznał, że pozwany wprawdzie spełnił wskazane w nim przesłanki odpowiedzialności, gdyż nie wykazał braku winy w wykonaniu wadliwej posadzki, niemniej powództwo nie podlegało uwzględnieniu. Powód nie doprowadził bowiem do udokumentowania zakresu zleconych przez siebie napraw w drodze sądowego zabezpieczenia dowodu, lub chociażby protokołu inwentaryzacji sporządzonego przy udziale wykonawcy zastępczego. R. R. nie spełnił nadto przesłanek art. 480 § 3 k.c., bowiem nie podniósł w sprawie, by zaszła przewidziana w tym przepisie nagląca okoliczność. Z tych względów zobowiązanie wykonane bez uprzedniego upoważnienia Sądu obciążało ryzykiem wierzyciela, który tym samym nie zasługiwał na ochronę prawną.

Powód nie wykazał w rezultacie szkody wyrządzonej mu przez podwykonawcę. Potwierdziła to opinia biegłego z zakresu cen, kosztorysów i rozliczeń budowlanych oparta o ofertę złożoną przez (...) (k. 1108 - 1117, 1184 - 1186). Ekspert uznał wprawdzie, że wynagrodzenie za wykonanie prac zleconych powyższemu podmiotowi zostało oznaczone w sposób wiarygodny (175.602,93 zł brutto). Niemniej, oprócz robót usuwających wady, wykonawca dokonał również ulepszeń posadzki poprzez wykonanie izolacji termicznej, która nie była przewidziana dokumentacją projektową.

Sąd Okręgowy uznał, że w sprawie nie znalazł zastosowania art. 322 k.p.c., gdyż powód nie wykazał, by ścisłe udowodnienie żądania było niemożliwe lub nader utrudnione.

Z uwagi na powyższe, Sąd Okręgowy oddalił powództwo w zakresie żądania zapłaty oraz, z uwagi na cofnięcie powództwa wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, umorzył postępowanie co do upoważnienia do wykonania czynności na koszt dłużnika (art. 355 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 i 4 k.p.c.).

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania (art. 98 § 1 k.p.c.)

Apelację od powyższego wyroku złożył powód. Zaskarżył go w części to jest: w zakresie punktu II co do kwoty 175.602,93 zł; oraz co do punktów III i IV rozstrzygających o kosztach procesu. Skarżonemu orzeczeniu zarzucił:

I.  naruszenie przepisów postępowania poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, w szczególności:

1.  art. 6 k.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego, to jest błędne przyjęcie, że powód nie wykazał:

a)  zakresu wad w posadzce w sytuacji, gdy okoliczność ta wynikała z zebranego materiału dowodowego,

b)  adekwatności poniesionych wydatków na naprawę, w sytuacji gdy opinie biegłych były zgodne, że wydatek na ten cel wynosił co najmniej 175.602,73 zł, a okoliczność ta nie została skutecznie podważona przez pozwanego;

2.  art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wybiórczą i niekompletną analizę materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, powodującą oparcie rozstrzygnięcia na błędnych ustaleniach faktycznych, w postaci przyjęcia, że powód został uprzedzony przez pozwanego o niebezpieczeństwie zastosowania otrzymanego materiału dostarczonego przez powoda;

3.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i nieuwzględnienia treści opinii biegłych określających koszt usunięcia usterek w posadzce;

4.  art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej i dowolnej oceny dowodów polegające na uznaniu przez Sąd, nieposiadający wiedzy specjalnej, że wycena kosztów usunięcia wad w posadzce jest niemożliwa, w sytuacji gdy powołani w sprawie biegli wyliczyli taki koszt, a co za tym idzie uznali, że dowody zebrane w sprawie pozwoliły na ustalenie zakresu koniecznej naprawy;

5.  art. 6 k.c. w związku z art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c. poprzez poczynienie nieprawidłowych ustaleń odnośnie niewykazania przez powoda zakresu wad posadzki, w sytuacji gdy okoliczność ta, co wynika z materiału dowodowego w tym pism pozwanego, została przez niego uwzględniona i potwierdzona, nie wymagała zatem dowodzenia przez powoda;

6.  art. 6 k.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. poprzez błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na odmowie uwzględnienia roszczenia odszkodowawczego powoda z tytułu nienależytego wykonania robót posadzkarskich w tym obejmujących odwodnienie liniowe, w sytuacji gdy powód wykazał za pomocą zebranych w sprawie dowodów: fakt nienależytego wykonania robót, konieczność wykonania jej naprawy, zakresu i kosztów naprawy, wysokości szkody oraz faktu jej poniesienia, a powyższe dowody nie zostały skutecznie podważone przez pozwanego;

7.  art. 322 k.p.c. poprzez odmowę zastosowania w sprawie, w sytuacji gdy roszczenie zostało udowodnione co do wysokości, a ewentualne wątpliwości Sądu nie mogły stanowić podstawy do odmowy zasądzenia dochodzonej kwoty;

8.  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu przyczyn pominięcia faktu uznania przez pozwanego roszczenia oraz odpowiedzialności pozwanego na podstawie reżimu rękojmianego;

II.  naruszenie przepisów prawa materialnego to jest:

1.  art. 65 § 2 k.c. w związku z art. 353 ¹ k.c. w zw. z art. 648 § 1 k.c. poprzez nieprawidłowe zastosowanie polegające na uznaniu, że wolą stron było zawarcie dwóch odrębnych umów oraz nieobjęcie gwarancją prac polegających na wykonaniu odwodnienia liniowego, w sytuacji gdy powierzenie realizacji tych robót nastąpiło w ramach umowy o wykonanie posadzki i udzielona gwarancja obejmowała również realizację tych robót;

2.  art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 471 k.c. poprzez niezastosowanie powyższych przepisów, w oparciu o które powodowi przysługiwało roszczenie o usunięcie wad posadzki;

3.  art. 651 k.c. poprzez nieprawidłowe zastosowanie i błędne uznanie, że pozwany nie ponosi odpowiedzialności za nieprawidłowe wykonanie odwodnienia liniowego w sytuacji, gdy powód zawiadomił pozwanego o okolicznościach, które mogą przeszkodzić prawidłowemu wykonaniu robót;

4.  art. 471 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. poprzez niezastosowanie i odmowę uznania, że powód poniósł szkodę w wysokości dochodzonego roszenia;

5.  art. 123 § 2 k.c. w zw. z art. 471 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. poprzez niezastosowanie i odmowę uwzględnienia roszczenia pomimo, że zostało przez pozwanego uznane;

6.  art. 656 § 1 k.c. w zw. z art. 638 k.c. w zw. z art. 560 § 1 k.c. w zw. z art. 560 § 3 k.c. poprzez niezastosowanie, a co za tym idzie nieuwzględnienie roszczenia dochodzonego pozwem w oparciu o reżim rękojmiany;

7.  art. 480 § 3 k.c. poprzez nieprawidłowe zastosowanie i błędne uznanie, że nie zachodziły przesłanki uprawniające do wykonania naprawy bez upoważnienia Sądu, w sytuacji gdy zarówno udowodniony stan posadzki, która ulegała z każdym dniem większej degradacji oddziaływując negatywnie na stan budynku, jak również roszczenia kierowane przez wspólnotę mieszkaniową obligowały powoda do niezwłocznej naprawy posadzki.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o: zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty 175.601,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia doręczenia pozwu oraz zasądzenie kosztów procesu. Ewentualnie wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego. Podniósł m.in., że stron nie łączyła umowa o wykonanie odwodnienia liniowego, bowiem była ona nieważna z uwagi na treść art. 647 ¹ § 4 k.c.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja nie była zasadna.

Przy rozpoznaniu środka odwoławczego Sąd Apelacyjny oparł się na ustaleniach pierwszoinstancyjnych, gdyż poczyniono je zgodnie z zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego z uwzględnieniem całego zebranego w sprawie materiału dowodowego. Z tych przyczyn zostały one zaaprobowane i przyjęte na potrzeby niniejszego postępowania apelacyjnego.

Oceny powyższej nie zmieniły zarzuty procesowe powoda.

W głównej mierze opierały się one o uchybienia dotyczące art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem sąd ma obowiązek rozważyć wszystkie przeprowadzone w sprawie dowody z uwzględnieniem okoliczności, które mogą mieć znaczenie dla ich mocy i wiarygodności. Swobodna ocena w tym zakresie polega na logicznym powiązaniu ujawnionych w postępowaniu faktów w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z 20 marca 1980 r. II URN 175/79). Strona kwestionująca prawidłowość zastosowania art. 233 § 1 k.p.c. powinna przedstawić argumenty świadczące o niezachowaniu przez sąd powyższych reguł. Zarzut ten nie może natomiast polegać na zaprezentowaniu stanu faktycznego ustalonego przez skarżącego na podstawie własnej oceny dowodów (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 12 lutego 2010 r. VI ACa 356/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 14 kwietnia 2010 r. I ACa 240/10).

Przenosząc powyższe wywody na grunt niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny przyznał rację powodowi, że w wykonanej przez podwykonawcę posadzce przemysłowej powstały ponadnormatywne pęknięcia, a zamontowane korytka odwadniające uległy częściowemu wyłamaniu. Wbrew twierdzeniom apelacji, ustalenia te nie kolidowały z wiarygodnymi opiniami biegłego K. C. oraz Instytutu (...) (dalej: (...); zarzut I.1.a.). Stwierdzili oni bowiem, że oględziny oraz materiały znajdujące się w aktach sprawy były wystarczające wyłącznie w zakresie dokonania oceny co do rodzajów i przypuszczalnych przyczyn powstania spornych usterek (opinia (...) k. 1011). Nie pozwalały one zatem na określenie pełnego rezultatu robót wykonanych przez pozwanego, a tym samym na oznaczenie zakresu koniecznych napraw posadzki i odwodnienia (opinia: K. C. k. 628; (...) k. 1010, 1011).

Ocena Sądu Okręgowego, która oparła się na przedstawionym wyżej specjalistycznym stanowisku biegłych, nie nosiła w rezultacie cech dowolności (zarzut I.4.). Zyskała ona nadto dodatkową podstawę w treści pozostałego wiarygodnego materiału procesowego, który dokumentował wygląd zaledwie niewielkiej części prac wykonanych przez podwykonawcę (opisy zawarte w: prywatnej ekspertyzie, protokole sporządzonym z udziałem przedstawicieli Wspólnoty Mieszkaniowej oraz inwestora, a także załączone do niej fotografie k. 262 – 263, 281 – 283, 291 - 322). W toku niniejszego postępowania brak też było możliwości przeprowadzenia nowych dowodów na wspomnianą okoliczność. W jego trakcie wykonano bowiem roboty, które w znacznej mierze usunęły wady obiektu zrealizowanego przez (...). Uprzedni stan posadzki i odwodnienia garażu nie został natomiast udokumentowany.

Sąd Apelacyjny uznał nadto, że na prawidłowość powyższej oceny nie miały wpływu złożone przez powoda dowody związane z wykonaniem prac naprawczych. Sporządzone przez przedstawicieli skarżącego oraz (...) protokoły odbioru robót z 17 kwietnia 2012 r. oraz 7 maja 2012 r. dotyczyły bowiem, w oparciu o złożoną powodowi ofertę, nie tylko usunięcia wad posadzki oraz odwodnienia, lecz również realizacji izolacji mineralnej (oferta k. 65; protokoły: k. 496 – 498, k. 1068 – 1069). Treść wskazanych dokumentów nie pozwalała przy tym na ustalenie w jakiej proporcji pozostawały w stosunku do siebie obie kategorie robót. Tym samym nie było możliwe określenie ich szczegółowych wielkości. Dowody te nie były nadto wiarygodne w zakresie w jakim konkretyzowały ilość prac związanych bezpośrednio z usuwaniem wad. Stwierdziły bowiem wykonanie naprawy większej ilości odwodnienia liniowego (552 metry bieżące), niż łącznie zrealizowanego przez (...) (425 metrów bieżących; protokół odbioru robót k. 39).

W pryzmacie powyższych okoliczności Sąd Okręgowy zasadnie odmówił wiarygodności opiniom M. T. (biegłego z zakresu budownictwa) oraz K. Z. (biegłego z zakresu cen, kosztorysów i rozliczeń budowlanych). Ocenili oni bowiem szczegółowy zakres nieprawidłowości robót wykonanych przez pozwanego oraz ilość i wartość koniecznych do ich usunięcia napraw wyłącznie na podstawie wiedzy, którą pozyskali z własnej interpretacji materiału procesowego. Posłużyli się w tym celu: wskazanym wyżej protokołem odbioru robót z 17 kwietnia 2012 r. oraz złożonymi oświadczeniami co do ilości wymienionych w trakcie napraw korytek odwodnienia. Te ostatnie informacje K. Z. uzyskał podczas oględzin i rozmowy telefonicznej od przedstawicieli R. R. i (...) (opinia K. Z. k.1112 – 1113, 1185 - 1186, opinia M. T. k. 459, 470 – 471, 547 – 548, 579).

Abstrahując zatem od przedstawionych wyżej okoliczności decydujących o braku wiarygodność protokołu, do których biegli w większości się nie odnieśli, Sąd zważył, że dokonali oni również samodzielnej oceny dowodów. Podjęli się zatem czynności zarezerwowanej wyłącznie do kompetencji organu orzekającego (art. 233 k.p.c.). Co więcej, K. Z., w zakresie w jakim powołał się na pozaprocesowe wypowiedzi przedstawicieli (...) oraz strony, wykroczył poza treść akt sprawy oddanej mu pod badanie (postanowienie dowodowe k. 1074). Tym samym wprowadził do postępowania materiał, który nie był objęty procedurą dowodową. Stanowiska biegłych oparte o wszystkie wymienione wyżej czynności nie mogły w konsekwencji zostać uznane za wiarygodne i prawidłowe (zarzuty: I.1.b., I.3., I.4.).

Sąd zważył w dalszej kolejności, że w świetle wyników postępowania dowodowego kwestia treści oraz ewentualnej ważności stosunków zobowiązaniowych jakie łączyły strony, straciła na znaczeniu. Żadna z podstaw, na których skarżący oparł swoje powództwo nie miałaby bowiem zastosowania w niniejszym procesie. Sąd ocenił w tym przedmiocie, poczynając od odpowiedzialności kontraktowej, że wykazanie szkody w oparciu o art. 471 k.c. wymagałoby udowodnienia m.in.: dokładnego zakresu niezgodności wykonanych prac z umową oraz kosztów robót koniecznych do ich usunięcia. Podobnie też roszczenie wywodzone z rękojmi oraz gwarancji jakości mogłoby zostać uwzględnione jedynie w razie udowodnienia konkretnych i szczegółowych przyczyn wad posadzki przemysłowej i odwodnienia liniowego. To z kolei pozwoliłoby określić wartość niezbędnych prac naprawczych, których zwrotu, lub zaliczenia na cenę domagał się skarżący (przepisy według stanu prawnego na dzień zawarcia umowy o podwykonawstwo: art. 656 § 1 k.c. w zw. z art. 638 k.c. w zw. z art. 577 § 1 k.c. w zw. z art. 481 § 3 k.c. – gwarancja; art. 656 § 1 k.c. w zw. z art. 638 k.c. w zw. z art. 560 § 1 k.c. w zw. z art. 560 § 3 k.c. – rękojmia, obniżenie ceny; art. 656 § 1 k.c. w zw. z art. 638 k.c. w zw. z art. 561 § 2 k.c. w zw. z art. 481 § 3 k.c. – rękojmia zwrot kosztów wykonania zastępczego). Skoro zatem powód nie wykazał dostatecznie precyzyjnie żadnej z powyższych okoliczności, to jego zarzuty dotyczące błędnego nieuwzględnienia przesłanek podstaw materialnych powództwa, okazały się bezprzedmiotowe (zarzuty: II.2., II.3., II.4., II.6., II.7.). Z tych samych przyczyn na uwzględnienie nie zasługiwały podnoszone w środku odwoławczym uchybienia dotyczące treści i ilości umów łączących strony (zarzut II.1.) oraz błędnego ustalenia, że pozwany poinformował powoda o wadliwości dostarczonych materiałów (zarzut I.2.). Ewentualne uwzględnienie tych zarzutów skutkowałoby wprawdzie uznaniem, że powoda i pozwanego łączył stosunek zobowiązaniowy w zakresie gwarancji udzielonej na odwodnienie liniowe. Niemniej, jak wskazano wyżej, R. R. nie byłby w stanie udowodnić dokładnego zakresu żądania dochodzonego z tytułu tego uprawnienia.

Brak było nadto podstaw do uwzględnienia stanowiska apelacji, która podniosła, że pozwany uznał roszczenie powoda w zakresie zwrotu kosztów zastępczego usunięcia wad (zarzut: I.5., II.5). Sąd zważył bowiem, że nie zostało wykazane, by powołana przez skarżącego notatka ze spotkania - zgodnie z którą(...) podjęło się zrealizowania stosownych prac naprawczych (k. 54) - została sporządzona z udziałem osoby, która miałaby upoważnienie do składania oświadczeń woli ze skutkami prawnymi dla wykonawcy. Ciężar wykazania tej okoliczności spoczywał na powodzie, który jednak nie podjął stosowanej akcji procesowej, a pozwany sukcesywnie zaprzeczał powyższemu twierdzeniu. O uznaniu roszczenia nie świadczyły też wymieniane między stronami pisma redagowane przez pozwanego. Wprawdzie wyrażał on w nich wolę pomocy w usunięciu zgłoszonych mu nieprawidłowości, lecz mimo to każdorazowo podkreślał, że czyni to z uwagi na dbanie o dobre relacje gospodarcze ze skarżącym. Zaprzeczał jednocześnie, by ciążyły na nim zobowiązania z tytułu odpowiedzialności za stan wykonanej przez siebie posadzi przemysłowej oraz odwodnienia (k. 55, 60, 64, 92, 93, 97 – 108).

Idąc dalej Sąd zważył, że twierdzenia powoda dotyczące okoliczności uznania roszczenia istotnie nie znalazły odzwierciedlenia w uzasadnieniu skarżonego wyroku (art. 328 § 2 k.p.c.; zarzut I.8.). Uchybienie to nie miało jednak wpływu na wynik postępowania, zatem nie podlegało uwzględnieniu.

Sąd Okręgowy prawidłowo również uznał, że w sprawie nie było podstaw do zasądzenia żądanego świadczenia w oparciu o art. 322 k.p.c. (zarzut I.7.). Jak bowiem zasadnie podnosi doktryna, przepis powyższy obejmuje tylko taki stan rzeczy, w którym strona wyczerpała dostępne i znane jej środki procesowe, a pomimo tego wysokość szkody pozostawała niewykazana. Ciężar udowodnienia tych okoliczności spoczywał przy tym na powodzie (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 31 marca 2014 r. I ACa 1277/13). Sąd zważył, że skarżący nie podołał temu obowiązkowi. Jak bowiem wynikało z treści faktury VAT wystawionej przez (...) (k. 1066), prowadzone przez ten podmiot roboty naprawcze rozpoczęły się 1 lutego 2012 r. R. R. miał zatem od chwili wytoczenia powództwa wystarczająco dużo czasu (około trzy miesiące) na podjęcie czynności procesowych, które, np. w trybie zabezpieczenia dowodu, zmierzałyby do wykazania twierdzeń pozwalających ustalić poniesioną przez niego szkodę (zakres nieprawidłowości wykonanej posadzki przemysłowej i odwodnienia). Powód niezasadnie też podniósł, że konieczność zlecenia prac naprawczych powstała w stosunku do niego nagle. Już na rozprawie z 20 stycznia 2012 r., a zatem na 12 dni przed rozpoczęciem robót, jego profesjonalny pełnomocnik wyraził bowiem wolę usunięcia wad w ramach prac zleconych podmiotowi trzeciemu (k. 160). Okres ten był więc wystraczający, by możliwym było podjęcie choćby próby dokonania odpowiednich czynności dowodowych.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny orzekł jak w pkt I sentencji w oparciu o art. 385 k.p.c.

O kosztach procesu za instancję odwoławczą Sąd Apelacyjny orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. obciążając nimi w całości powoda, która przegrała postępowanie odwoławcze. Wysokość zasądzonej kwoty wynikała z treści Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804)

Z uwagi na powyższe Sąd Apelacyjny orzekł jak w pkt II sentencji w oparciu o art. 108 § 1 k.p.c.

(...)
(...)