Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2016r.

Sąd Rejonowy w Kamiennej Górze I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Adamek-Rogowska

Protokolant: Aneta Bącal

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 czerwca 2016r. w K.

sprawy z powództwa Kancelarii (...) S.A. z siedzibą w K.

przeciwko Ł. P.

o zapłatę

I  zasądza od pozwanego Ł. P. na rzecz strony powodowej Kancelarii (...) S.A. z siedzibą w K. kwotę 701,00 zł (siedemset jeden i 00/100 złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27.03.2014r. do dnia zapłaty;

II  dalej idące powództwo oddala;

III  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 129 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV  wyrokowi w punkcie I i III nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 1220/15

UZASADNIENIE

Strona powodowa Kancelaria (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w K. wniosła o zasądzenie od pozwanego Ł. P. kwoty 1141,30 zł wraz ustawowymi odsetkami od dnia 27.03.2014r. do dnia zapłaty i kosztami procesu.

W uzasadnieniu żądania twierdziła, że pozwany zawarł w dniu 24. (...). z (...) Sp. z o.o. za pośrednictwem platformy internetowej www.kreditio24.pl umowę pożyczki na kwotę 701 zł. Całkowita kwota jaką pozwany zobowiązał się zwrócić wynosiła 1141,30 zł. Sumy tej jednak nie zwrócił, a wierzytelność z tego tytułu została w dniu 30.10.2014r. przelana przez (...) Sp. z o.o. na rzecz strony powodowej.

Postanowieniem z dnia 30.03.2015 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do tut. Sądu.

Pozwany Ł. P. nie stawił się na rozprawę, ani też nie zajął stanowiska na piśmie, wobec czego sąd na podstawie art. 339 § 1 k.p.c. wydał wyrok zaoczny, którym powództwo uwzględnił jedynie w części. Fakt bowiem, że pozwany nie wdaje się w spór nie oznacza, że sąd jest zwolniony z oceny zasadności żądania opartego na twierdzeniach zgłoszonych w pozwie (zob. min. orzeczenia S.N. z 15.09.1967 r. w sprawie III CRN 175/67 , Biuletyn S.N. 1974 nr 1 poz. 4, z 21. 05.1971 r. III CRN 99/71B. S..N. 1971, nr 7 -8 , poz. 123, z 7.06. 1972 , (...) 30/72 , LEX nr 7094 ). Ocena zasadności roszczenia wymagała przeprowadzenia postępowania dowodowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24.02.2014r. pozwany Ł. P. zawarł za pośrednictwem platformy internetowej www.kreditio24.pl umowę pożyczki z (...) Sp. z o.o. na kwotę 701 zł. Termin spłaty pożyczki został określony na dzień 26.03.2014r. Na wydruku ramowej umowy pożyczki znalazł się zapis , w którym prowizja została określona na „0”. Ramowa umowa pożyczki przewidywała, iż w przypadku zwłoki ze spłatą pożyczki pożyczkobiorca zostanie obciążony opłatami za wysłane w formie pisemnej lub wiadomością e-mail wezwania w wysokości – za 4 początkowe wezwania wysyłane co 3 dni po 20 zł za każde, za piąte opłatą w kwocie 150 zł.

Dowód: ramowa umowa pożyczki k. 17-20

Z tytułu wezwań do zapłaty pozwany została obciążony opłatami w łącznej kwocie 230 zł.

Dowód: pismo powoda z 1.02.2016r. k.36

W dniu 31.10.2014r. pomiędzy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a Kancelarią (...) Spółką Akcyjną z siedzibą K. została zawarta umowa przelewu wierzytelności obejmująca min. wierzytelność wynikającą z przedmiotowej umowy.

Dowód: umowa przelewu k.12-14

Sąd zważył, co następuje:

W niniejszej sprawie mamy do czynienia ze stosunkiem prawnym nawiązanym między przedsiębiorcą a konsumentem. Ochrona konsumentów jako słabszej strony stosunków zobowiązaniowych znalazła swoje odzwierciedlenie nie tylko w przepisach ustawowych, ale i w Konstytucji RP ( art. 76 Konstytucji RP). Zawarta z pozwaną umowa pożyczki nie została indywidualnie uzgodniona, a opiera się na wzorcu umownym. Stosownie do art. 385 § 1 k.c. postanowienia umowne zawierane z konsumentem nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Obowiązkiem sądu jest kontrola czy łącząca strony umowa nie zawiera niedozwolonych postanowień czyli tzw. klauzul abuzywnych.

Jak wynika pisma powoda z 1.02.2016r. (k.36) pozwany z tytułu wezwań do zapłaty został obciążony opłatami w łącznej kwocie 230 zł. Tymczasem koszty związane wezwaniami do zapłaty powinny co do zasady odpowiadać rzeczywistym kosztom poniesionym z tego tytułu. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wyroku z dnia 15.06.2012r., XVII Amc 5345/11 uznał za niedozwolone i zakazał jednemu z banków wykorzystywania min. postanowienia dotyczącego opłat za wysłanie wezwań do zapłaty w wysokości 15 zł. Klauzula w tym zakresie jest zapisana w rejestrze klauzul niedozwolonych pod poz. 5331. W wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 16.01.2013r., (...), za niedozwoloną została uznana opłata za wysłanie monitu w wysokości 10 zł. Tymczasem powód, jak wynika z umowy naliczał opłaty w wysokości po 20 zł oraz 150 zł.

Wyroki prawomocne w zakresie klauzul niedozwolonych korzystają z prawomocności rozszerzonej, stosownie do art.479 ⁴³ k.p.c. i sąd uwzględnia je z urzędu. Z tych przyczyn Sąd nie uwzględnił roszczenia w zakresie kwoty 230 zł z tytułu wezwań do zapłaty. Oddaleniu podlegało także żądanie w zakresie prowizji w kwocie 210,30 zł. Jak wynika bowiem z zapisu na wydruku ramowej umowy pożyczki (k.19v) dotyczącego osoby pozwanego, prowizja została określona w nim na „0”. Co prawda w zapisach umowy ramowej znajduje się także ogólna informacja, co do wysokości prowizji stosowanych przez pożyczkodawcę, jednak wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie. Zgodnie z art. 385 § 2 k.c. postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta. W tych okolicznościach żądanie w tym zakresie także podległo oddaleniu. W pozostałym zakresie powództwo na podstawie art. 720 par. 1 k. c. w zw. z art. 510 k.c. podlegało uwzględnieniu ( 1 141,30 -230—210,30).

Z przytoczonych względów orzeczono jak w sentencji.

Postanowienie o kosztach wydano na podstawie art. 100 k. p. c., zasądzając je proporcjonalnie do uwzględnionego żądania (210 złx61,42%).

O rygorze natychmiastowej wykonalności orzeczona na podstawie ar.333 § 1 pkt 3 k.p.c.