Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński

Protokolant: Marta Czapska

w obecności oskarżyciela Prokuratora : Anny Krysińskiej

po rozpoznaniu dnia 22 stycznia 2016 r. , 04 marca 2016 r. , 18 kwietnia 2016 r. i 13 czerwca 2016 r. na rozprawie w Legionowie sprawy :

D. A. , s. H. i D. z d. K. , ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że :

1.  W okresie od 16 marca 2015 r. do 7 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) kierował w stosunku do U. G. (1) , groźby karalne zniszczenia mienia poprzez spalenie jej domu , które wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia

to jest o czyn z art. 190 § 1 k.k.

2.  W dniu 2 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) dokonał zniszczenia mienia poprzez wyrwanie rury wodociągowej oraz przewodów instalacyjnych od pomocy wodnej powodując trwałe uszkodzenie pompy o łącznej wartości strat 500 zł

to jest o czyn z art. 288 § 1 k.k.

3.  W dniu 2 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) w wyniku uderzenia pięścią w twarz spowodował u U. G. (1) obrażenia ciała w postaci powierzchniowego urazu twarzy – stłuczenia powodując naruszenie czynności narządu ciała lub roztrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni

to jest o czyn z art. 157 § 2 k.k.

4.  W dniu 2 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) poprzez pokonanie furtki ogrodzeniowej , wdarł się na teren posesji przy ul. (...) , należącej do U. G. (1)

to jest o czyn z art. 193 k.k.

5.  W dniu 6 kwietnia 2015 r. w W. , woj. (...) kierował w stosunku do M. W. (1) groźby pozbawienia zdrowia , które wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia

to jest o czyn z art. 190 § 1 k.k.

6.  W dniu 18 kwietnia 2015 r. woj. (...) kierował w stosunku do K. G. groźby pozbawienia życia , które wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia

to jest o czyn z art. 190 § 1 k.k.

1.  Oskarżonego D. A. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. 1 zarzutów uznaje za winnego tego w dniu 02 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) kierował w stosunku do U. G. (1) , groźby karalne zniszczenia mienia poprzez spalenie jej domu , które wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia to jest popełnienie czynu z art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. skazuje go na karę ograniczenia wolności w wymiarze 4 ( czterech ) miesięcy, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 30 ( trzydzieści ) godzin miesięcznie;

2.  Oskarżonego D. A. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. 2 zarzutów uznaje za winnego tego że w dniu 2 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) przy ul. (...) dokonał zniszczenia mienia poprzez wyrwanie rury wodociągowej oraz przewodów instalacyjnych od pompy wodnej powodując trwałe uszkodzenie pompy o łącznej wartości strat 300 zł na szkodę U. G. (1) to jest popełnienia czynu z art. 124 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 124 § 1 k.w. skazuje go na karę grzywny w kwocie 500 ( pięćset ) złotych ;

3.  Oskarżonego D. A. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. 3 zarzutów i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. skazuje go na karę ograniczenia wolności w wymiarze 6 ( sześciu ) miesięcy, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 30 ( trzydzieści ) godzin miesięcznie;

4.  Oskarżonego D. A. uniewinnia od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. 4 zarzutów aktu oskarżenia ;

5.  Oskarżonego D. A. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. 5 zarzutów i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. skazuje go na karę ograniczenia wolności w wymiarze 4 ( czterech ) miesięcy, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 30 ( trzydzieści ) godzin miesięcznie;

6.  Oskarżonego D. A. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. 6 zarzutów uznaje za winnego tego że w dniu 18 kwietnia 2015 r. w J. na ul. (...) woj. (...) kierował w stosunku do K. G. groźby pozbawienia życia , które wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia to jest popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. skazuje go na karę ograniczenia wolności w wymiarze 4 ( czterech ) miesięcy, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 30 ( trzydzieści ) godzin miesięcznie;

7.  Na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego D. A. karę łączną biorąc za podstawę kary ograniczenia wolności orzeczone w punkcie 1 ,3 ,5 i 6 wyroku i wymierza oskarżonemu D. A. karę łączną ograniczenia wolności w wymiarze 10 ( dziesięciu ) miesięcy , polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 30 ( trzydzieści ) godzin miesięcznie;

8.  Na podstawie art. 41a § 1 k.k. wobec skazania za czyn opisany w pkt. 1 i 3 wyroku orzeka wobec oskarżonego D. A. zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną U. G. (1) i zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej U. G. (1) na odległość 100 m przez okres 4 ( czterech ) lat ;

9.  Na podstawie art. 41a § 1 k.k. wobec skazania za czyn opisany w pkt. 6 wyroku orzeka wobec oskarżonego D. A. zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną K. G. i zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej K. G. na odległość 100 m przez okres 4 ( czterech ) lat ;

10.  Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. zasądza od Skarbu Państwa- Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adwokata K. M. kwoty 708,48 zł ( siedemset osiem złotych czterdzieści osiem groszy ) tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej U. G. (1) ;

11.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego D. A. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 341 /1 5

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony D. A. i pokrzywdzona U. G. (2) do 16 marca 2015 r. pozostawali w związku konkubenckim i mieszkali w domu przy ul. (...) w J. woj. (...) , którego właścicielem jest U. G. (1) . Podczas trwania tego związku oskarżony D. A. zaczął nadużywać alkoholu i pod jego wpływem stawał się agresywny w stosunki do U. G. (1) i jej córki K. G. , która również mieszkała w domu przy ul. (...) w J. oraz wyzywał jej słowami wulgarnymi . Z tego powodu U. G. (1) zażądała by D. A. wyprowadził się z jej domu , co ten uczynił w dniu 16 marca 2015 r. , zostawiając jednak tam część swoich rzeczy . Oskarżony D. A. po wyprowadzeniu się z domu przy ul. (...) w J. cały czas dysponował kluczem do furtki wejściowej na ta posesję . Po tym jak oskarżony D. A. wyprowadził się z domu pokrzywdzonej U. G. (1) zaczął żądać od niej w rozmowach telefonicznych i wysyłając wiadomości sms zwrotu swoich rzeczy które zostawił na tej posesji oraz pieniędzy które wyłożył na remont domu pokrzywdzonej U. G. (1) przy ul. (...) w J. . Oskarżony D. A. chciał również by U. G. (1) kontynuował z nim związek konkubencki .

W dniu 02 kwietnia 2015 r. pokrzywdzona U. G. (1) jechała na rowerze ul. (...) w J. do pracy w (...) w J.. Na ulicy (...) czekał na nią oskarżony D. A. który ją zatrzymał szarpiąc za kierownicę i ściągnął ją z roweru . U. G. (1) chcąc by oskarżony D. A. przestał do niej dzwonić zwróciła mu pieniądze w kwocie 1000 zł . Następnie D. A. uderzył ręką w twarz U. G. (1) powodując u obrażenia ciała w postaci powierzchniowego urazu twarzy – stłuczenia bez możliwości określenia strony twarzy powodując naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni ( k. 42 ) . Podczas tego zdarzenia D. A. wypowiadał również wobec pokrzywdzonej U. G. (1) groźby karalne zniszczenia mienia poprzez spalenie jej domu w J. przy ul. (...) , które wzbudziły w pokrzywdzonej U. G. (1) uzasadnioną obawę ich spełnienia wobec agresywnego zachowania oskarżonego D. A. wobec jej osoby . Następnie oskarżony D. A. udał się na posesję na ul. (...) w J. gdzie w domu znajdował się tylko K. G. . Oskarżony D. A. wszedł na tą posesji otwierając furtkę posiadanym przez siebie kluczem lub wykorzystując fakt że furtką te nie była zamknięta na klucz . Obecna w domu K. G. nie wyszła z niego i nie zażądała by oskarżony D. A. opuścił tą posesję i tylko obserwowała go przez okno . Oskarżony D. A. najpierw wszedł do pomieszczenia gospodarczego skąd zabrał swoje garnki . Następnie oskarżony D. A. udał się do kotłowni gdzie znajdowała się pompa wodna i umyślnie dokonał zniszczenia mienia poprzez wyrwanie rury wodociągowej oraz przewodów instalacyjnych od pompy wodnej powodując uszkodzenie pompy wodnej i powodując szkodę o łącznej wartości strat 300 zł ( k. 202- 207 ) na szkodę U. G. (1). Po zniszczeniu pompy wodnej oskarżony D. A. po opuścił posesję przy ul. (...).

W dniu 06 kwietnia 2015 r. ( w poniedziałek Wielkanocny ) oskarżony D. A. przyjechał razem ze swoim znajomym A. J. pod posesję przy ul. (...) w J. celem odzyskania dekodera do obioru telewizji satelitarnej jaki pozostawił w domu u U. G. (1) . Przed wejściem na tą posesję oskarżony D. A. wezwał na interwencję patrol policji z KP w J. . W obecności patrolu policji U. G. (1) zwróciła oskarżonemu D. A. należący do niego dekoder do obioru telewizji satelitarnej. Po odzyskaniu tego dekodera oskarżony D. A. pojechał wraz z A. J. do jego mieszkania w L. gdzie wspólnie spożywali alkohol , wypijając butelkę wódki . Po wypiciu tego alkoholu oskarżony D. A. na krótko opuścił mieszkanie A. J. i zadzwonił do M. W. (2) – konkubenta M. G. drugiej córki U. G. (1) , który tego dnia pracował jako pracownik ochrony w W. przy ul. (...) w markecie O. . Podczas tej rozmowy D. A. wypowiadał w stosunku do M. W. (2) groźby pozbawienia zdrowia mówiąc że jeżeli będzie się wtrącał w nie swoje sprawy to przyjedzie pod jego pracę i mu „wpier…”. Groźby te wzbudziły w pokrzywdzonym M. W. (2) uzasadnioną obawę ich spełnienia z powodu iż M. W. (2) wiedział że oskarżony pod wpływem alkoholu staje się agresywny . Ponadto w rozmowie tej oskarżony D. A. stwierdził iż doprowadzi by M. W. (2) starci pracę w firmie ochroniarskiej . M. W. (2) obawiał się gróźb wypowiadanych przez oskarżonego D. A. gdyż wiedział że pod wpływem alkoholu oskarżony staje się on agresywny .

W dniu 18 kwietnia 2015 r. w J. na ul. (...) woj. (...) oskarżony D. A. spotkał idącą na praktyki szkolne K. G. – młodszą córkę U. G. (1) . Następnie oskarżony D. A. zaczął wyzywać K. G. słowami wulgarnymi i wypowiadać wobec niej groźby pozbawienia życia mówisz do niej „ pomogę ci się zabić bo nie masz po co żyć , jesteś głupią k…” . Groźby te wzbudziły w pokrzywdzonej K. G. uzasadnioną obawę ich spełnienia . K. G. obawiając się oskarżonego D. A. , który gdy mieszkał w domu jej matki przy ul. (...) w J. był w stosunku do niej agresywny i wyzywał ją słowami wulgarnymi , uciekła z miejsca zdarzenia i poinformowała o nim matkę . Należy wskazać iż K. G. ma obniżona sprawność funkcji poznawczych i funkcjonuje ona poznawczo na poziomie upośledzenia umysłowego lekkiego ( k. 215-216 i k. 224 ) .

Zachowanie oskarżonego D. A. wobec U. G. (1) , K. G. i M. W. (3) związane było z tym że oskarżony D. A. nie mógł pogodzić się z faktem iż U. G. (1) zakończył z nim związek konkubencki i mścił się na niej i jej najbliższych za to oraz chciał doprowadzić by U. G. (1) do niego wróciła.

Oskarżony D. A. ma ukończone 48 lat, jest po rozwodzie ma na utrzymaniu 4 dzieci , pracuje i uzyskuje dochód w wysokości 1750 zł ,nie był karany ( k. 155 ) , nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo .

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : częściowo wyjaśnień oskarżonego D. A. ( k. 25 , k. 64 i k. 160 ) , zeznań świadków: U. G. (1) ( k . 4-5 , k. 17 v , k. 40 v , k. 44 v i k. 180-183 ) , M. G. ( k. 46 i k. 183 ), M. W. (2) ( k. 49v i k. 194-195 ) , M. B. ( k. 72v i k. 195 ) , K. G. ( k. 19v , k. 57 v i k. 193-194 ) i A. J. ( k. 196-197 ) notatki urzędowej ( k. 11 ) ,protokołu zatrzymania osoby ( k. 12 ) , protokołu tymczasowego zajęcia mienia ( k. 27 ) , protokołu oględzin rzeczy ( k. 28-31 ) , dokumentacji fotograficznej ( k. 32-34 ) , postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym ( k. 36-37 ) , protokołu oględzin rzeczy ( k. 55-56 ) , karty karnej ( k. 66 i k. 155 ) , opinii biegłego ( k. 42 ) , opinia biegłego ( k. 202-207 ) i opinii biegłego ( k. 215-216 ) .

Oskarżony D. A. stanął pod zarzutami , iż :

1.  W okresie od 16 marca 2015 r. do 7 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) kierował w stosunku do U. G. (1) , groźby karalne zniszczenia mienia poprzez spalenie jej domu , które wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia to jest popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k.

2.  W dniu 2 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) dokonał zniszczenia mienia poprzez wyrwanie rury wodociągowej oraz przewodów instalacyjnych od pomocy wodnej powodując trwałe uszkodzenie pompy o łącznej wartości strat 500 zł to jest popełnienia czynu z art. 288 § 1 k.k.

3.  W dniu 2 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) w wyniku uderzenia pięścią w twarz spowodował u U. G. (1) obrażenia ciała w postaci powierzchniowego urazu twarzy – stłuczenia powodując naruszenie czynności narządu ciała lub roztrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni to jest popełnienia czynu z art. 157 § 2 k.k.

4.  W dniu 2 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) poprzez pokonanie furtki ogrodzeniowej , wdarł się na teren posesji przy ul. (...) , należącej do U. G. (1) to jest popełnienia czynu z art. 193 k.k.

5.  W dniu 6 kwietnia 2015 r. w W. , woj. (...) kierował w stosunku do M. W. (1) groźby pozbawienia zdrowia , które wzbudziły w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia to jest popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k.

6.  W dniu 18 kwietnia 2015 r. woj. (...) kierował w stosunku do K. G. groźby pozbawienia życia , które wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia to jest popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k.

Oskarżony D. A. w postępowaniu przygotowawczym ( k. 25 i k. 64 ) jak i na rozprawie przed Sądem ( k. 160 ) nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Oskarżony D. A. w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił iż nie jest prawdą że wypowiadał wobec pokrzywdzonej U. G. (1) groźby karalne spalenia jej domu czy jej osoby , mógł natomiast w złości wyzywać U. G. (1) słowami wulgarnymi . Oskarżony D. A. przyznał iż w dniu 02 kwietnia 2015 r. wszedł przez furtkę na posesję przy ul. (...) w J. skąd zabrał z pomieszczenia gospodarczego swoje garnki. Następnie wszedł do kotłowni skąd wziął kable zasilające pompę wodna , które kupił za własne pieniądze . Pompa wtedy była wyłączona. Oskarżony D. A. stwierdził iż negatywne nastawienie U. G. (1) wobec jego osoby wynika z faktu iż chce się go pozbyć ze swojego życia . Ponadto oskarżony D. A. wskazał iż U. G. (1) wykorzystała go finansowo i emocjonalnie ( k. 25 ).

Natomiast na rozprawie przez Sądem oskarżony D. A. odmówił składnia wyjaśnień i potwierdził swoje wyjaśnienia złożone w postępowaniu przygotowawczym ( k. 160 ) .

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego D. A. złożonym w postępowaniu przygotowawczym w których stwierdził iż w dniu 02 kwietnia 2015 r. wszedł przez furtkę na posesję przy ul. (...) w J. i udał się do pomieszczenia gospodarczego skąd wziął swoje garnki . Następnie udał się do kotłowni gdzie była pompa wodna skąd wziął kable zasilające tą pompę . Na wiarę zasługuje również ta część wyjaśnień oskarżonego D. A. w których przyznał iż wyzywał pokrzywdzona U. G. (1) słowami wulgarnymi oraz iż istniej pomiędzy nim a U. G. (1) konflikt związany z faktem iż U. G. (1) zakończyła z nim związek . W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego są jasne , dokładne i korespondują z całością zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego zwłaszcza z zeznaniami świadków : U. G. (1) ( k . 4-5 , k. 17 v , k. 40 v , k. 44 v i k. 180-183 )M. G. ( k. 46 i k. 183 ) , M. W. (2) ( k. 49v i k. 194-195 ) , K. G. ( k. 19v , k. 57 v i k. 193-194 ) i A. J. ( k. 196-197 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę.

Sąd nie dał wiary natomiast w pozostałym zakresie wyjaśnieniom oskarżonego D. A. w zakresie jakim nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i zaprzeczył by groził U. G. (1) spaleniem domu oraz nie zniszczył pompy wodnej znajdującej się w kotłowni zabierając z niej tylko kable zasilające tą pompę . .

Wyjaśnienia oskarżonego D. A. w tym zakresie są niejasne , wewnętrznie sprzeczne i nielogiczne . Przedstawiona przez oskarżonego D. A. wersja wydarzeń stanowi przyjętą przez oskarżonego linię obrony która ma na celu uwolnienie od odpowiedzialności za popełnione czyny . Na wstępnie należy podnieść iż z protokołu oględzin rzeczy ( k. 28-31 ) i dokumentacji fotograficznej ( k. 32-34 ) sporządzonej podczas oględzin posesji przy ul. (...) w J. w dniu 09 kwietnia 2015 r. wynika wprost jakich uszkodzenia doznała przedmiotowa pompa wodna w wyniku działania oskarżonego D. A. , który zniszczył przedmiotową pompę wodną przez wyrwanie rury wodociągowej oraz przewodów instalacyjnych od pompy wodnej powodując trwałe uszkodzenie pompy. Fakt ten potwierdza również opinia biegłego A. P. ( k. 202-207 ) . Należy wskazać iż oskarżony D. A. w swoich wyjaśnieniach przyznał iż w dniu 2 kwietnia 2015 r., wszedł na posesję przy ul. (...) w J. i udał się do kotłowni skąd zabrał kabel zasilający do pompy .

Należy wskazać iż z zeznań świadka U. G. (1) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę wynika w jakich okolicznością w dniu 02 kwietnia 2015 r. w J. oskarżony D. A. groził jej spaleniem domu a następnie uderzył ręką w twarz . Ponadto należy podnieść iż z opinii biegłego lekarza M. R. ( k. 42 ) wynika iż wyniku uderzenia przez oskarżonego pięścią twarz U. G. (1) doznała w dniu 02 kwietnia 2015 r. obrażeń ciała w postaci powierzchniowego urazu twarzy – stłuczenia powodując naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Z opinii tej wynika wprost iż obrażenia jakich doznała pokrzywdzona U. G. (1) mogły powstać w okolicznościach zdarzenia zaistniałego w dniu 02 kwietnia 2015 r. to jest w wyniku uderzenia pięścią w twarz ( k. 42 ).

Dodatkowo należy wskazać iż zeznań świadków : M. G. ( k. 46 i k. 183 ) , M. W. (2) ( k. 49v i k. 194-195 ), K. G. ( k. 19v , k. 57 v i k. 193-194 ) i U. G. (1) ( k . 4-5 , k. 17 v , k. 40 v , k. 44 v i k. 180-183 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę wynika w jaki sposób i z jakich powodów oskarżony D. A. groził pokrzywdzonym U. G. (1) , K. G. i M. W. (3) oraz z jakich powodów pokrzywdzeni ci obawiali się tych gróźb .

Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość wyjaśnień oskarżonego D. A. w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary .

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadków: U., M. G. , M. W. (2) , M. B., K. G. i A. J. jako jasnym dokładnym , spójnym , logicznym i korespondującym z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego .

Świadek U. G. (1) w postępowaniu przygotowawczym zeznała iż w dniu 16 marca 2015 r. oskarżony D. A. wyprowadził się z jej posesji przy ul. (...) w J. . Powodem tego był fakt oskarżony D. A. zaczął nadużywać alkoholu i dokuczać jej córce K. . Z tego powodu kazała mu się wyprowadzić . Przed wyprowadzką oskarżony D. A. dał jej 4400 zł na remont domu . Po wyprowadzce oskarżony D. A. czekał nas nią gdy szła do pracy i groził jej że spali jej dom . Oskarżony D. A. wysłał do niej wiadomości sms w których prosił żeby do niego wróciła oraz informował ją iż powiadomi jej pracodawcę że jest osoba niekompetentną i straci prace . Z dalszych zeznań świadka U. G. (1) wynika iż w dniu 02 kwietnia 2015 r. gdy jechała rowerem do pracy na ul. (...) w J. oskarżony D. A. szarpiąc ją ściągnął z roweru i uderzył ręką w policzek . Następie oskarżony D. A. poszedł na jej posesji przy ul. (...) w J. , gdzie przebywała jej córka K. i w pomieszczaniu kotłowni uszkodził pompę . Świadek U. G. (1) opisała następnie jak jej córka K. opisała jej pobyt oskarżonego na posesji w J. przy ul. (...) w dniu 02 kwietnia 2015 r. . Ponadto z zeznań świadka U. G. (1) wynika iż oskarżony D. A. dysponował kluczem do furtki którego jej nie zwrócił oraz stwierdziła że hydraulik oszacował koszt naprawy zniszczonej przez oskarżonego pompy na kwotę 500 zł . Świadek U. G. (1) opisała ponadto z jakich powodów obawia się gróźb wypowiadanych przez oskarżonego D. A. ( k. 4-5 , k. 17 v , k. 40 v , k. 44 v ) .

Natomiast na rozprawie przed Sądem świadek U. G. (1) doprecyzowana swoje zeznania stwierdzając iż w dniu 02 kwietnia 2015 r. gdy jechała do pracy spotkała oskarżonego D. A. który szarpiąc za kierownice ściągnął ją z roweru . Następnie oddała oskarżonemu pieniądze w kwocie 1000 zł . Po tym oskarżony uderzył ją z całej siły w twarz i groził że spali jej dom . Świadek U. G. (1) wskazał również iż nie była w dniu 02 kwietnia 2015 r. obecna na swojej posesji przy ul. (...) w J. kiedy wszedł na nią oskarżony i nikt nie żądał by tą posesje opuścił , zaś oskarżony dysponował kluczem do furtki , którego jej nie zwrócił . Ponadto z zeznań świadka U. G. (1) wynika w jakich okolicznościach oskarżony D. A. groził jej córce K. G. oraz M. W. (2) i dlaczego osoby te obawiały się gróźb wypowiadanych przez oskarżonego . Z zeznań świadka U. G. (1) wynika również iż w ma skutek działań oskarżonego D. A. zrezygnowała z pracy w (...) w J. ( k. 180-183 ) .

Z zeznań świadka M. G. – starszej córki pokrzywdzonej U. G. (1) wynika iż jej matka przez okres ok. 9 miesięcy postawała w związku konkubenckim z oskarżonym D. A. . Na początku w związku pomiędzy jej matką a oskarżonym było wszystko w porządku. Z czasem oskarżony D. A. zaczął nadużywać alkoholu i pod jego wpływem stawał się agresywny w stosunku do je matki oraz młodszej siostry K. wyzywając je słowami wulgarnymi . Z tego powodu jej matka postanowiła zakończyć związek z oskarżonym D. A. i nakazała mu by się wyprowadził z jej domu w J. przy ul. (...) . Świadek M. G. wskazała iż w tym okresie mieszkała ze swoim konkubentem M. W. (2) w W. i o zachowaniu oskarżonego D. A. wie z opowieści matki U. G. (1) która mówiła jej że oskarżony groził jej i K. , zniszczył pompę oraz uderzył ją w twarz . Ponadto z zeznań świadka M. G. wynika w jakich okolicznościach oskarżony D. A. groził jej konkubentowi M. W. (2) . Świadek M. G. opisała również z jakich powodów jej matka i siostra K. oraz jej konkubent M. W. (2) obawiali sie gróźb jakie pod ich adresem wypowiadał oskarżony D. A. ( k. 46 i k. 183 ) .

Z zeznań świadka M. W. (2) ( k. 49v i k. 194-195 ) – konkubenta M. G. wynika w jaki sposób oskarżony D. A. zachowywał się wobec U. G. (1) i K. G.. Ponadto świadek M. W. (2) opisał wydarzenia z dnia 06 kwietnia 2015 r. ( w poniedziałek Wielkanocny ) kiedy oskarżony D. A. zadzwonił do niego gdy pracował w markecie O. przy ul. (...) w W. jako pracownik ochrony . Z zeznań świadka M. W. (2) wynika iż podczas tej rozmowy telefonicznej oskarżony D. A. wypowiadał w stosunku do niego groźby pozbawienia zdrowia mówiąc że jeżeli będzie się wtrącał w nie swoje sprawy to przyjedzie pod jego pracę i mu „wpier…”. Ponadto w rozmowie tej oskarżony D. A. stwierdził iż doprowadzi by M. W. (2) starci pracę w firmie ochroniarskiej . Następnie świadek M. W. (2) opisał z jakich powodów obawiał się gróźb wypowiadanych przez oskarżonego D. A. wskazując iż pod wpływem alkoholu oskarżony staje się on agresywny ( k. 49v i k. 194-195 ).

Natomiast z zeznań świadka M. B. wynika iż dokonywał on naprawy instalacji wodnej na posesji przy ul. (...) w J. na zlecenie oskarżonego D. A. 17 i 18 maja 2014 r. Podczas tej naprawy nie dokonywał wymiany pompy wodnej . W dniu 15 październiku 2014 r. skontaktowała się z nim U. G. (1) celem dokonania przez niego naprawy pompy wodnej na tej posesji . Z zeznań świadka M. B. wynik iż wtedy usunął usterkę tej pompy a za naprawę zapłaciła mu U. G. (1) , zaś oskarżony nie był obecny przy tej naprawie ( k. 72v i k. 195 ) .

Z zeznań świadka K. G. ( k. 19v , k. 57 v i k. 193-194 ) – młodszej córki U. G. (1) - wynika iż w jaki sposób oskarżony D. A. zachowywał się wobec jej matki i jej gdy mieszkał z nimi w domu przy ul. (...) w J. . Z zeznań tego świadka wynika w jaki sposób oskarżony D. A. ją poniżał i jakimi słowami wulgarnymi ją wyzywała oraz z jakiego powodu . Ponadto świadek K. G. opisała wydarzenia z dnia 02 kwietnia 2015 r. kiedy oskarżony D. A. pod nieobecność jej matki przyszedł na posesje przy ul. (...) . Z zeznań tego świadka wynika iż oskarżony wszedł przez furtkę , nie była jednak w stanie określić czy była ona zamknięta . Następnie oskarżony poszedł do pomieszczenia gospodarczego skąd wziął swoje garnki . Potem poszedł on do kotłowni gdzie był przez ok. 15 minut a następnie opuścił posesję . Świadek K. G. opisała iż podczas tego zdarzenia była cały czas w domu i nie wychodziła na podwórko , obserwując oskarżonego przez okno i w żaden sposób nie nakazała mu by opuścił tą posesję . Ponadto w swoich zeznaniach świadek K. G. opisała wydarzenia z dnia 18 kwietnia 2015 r. gdy w J. na ul. (...) idąc na praktyki szkolne spotkała oskarżonego D. A. . Świadek K. G. wskazała iż oskarżony D. A. zaczął wyzywać ją słowami wulgarnymi i grozić mówiąc do niej „ pomogę ci się zabić bo nie masz po co żyć , jesteś głupią k…” , a ona bojąc się go uciekła . Następnie świadek K. G. opisała z jakich powodów obawia się oskarżonego i wypowiadanych przez niego gróźb ( k. 19v , k. 57 v i k. 193-194 ).

Natomiast z zeznań świadków A. J. wynika jaki przebieg miały wydarzenia z dnia 06 kwietnia 2015 r. . Świadek ten wskazał iż tego dnia na prośbę oskarżonego D. A. przyjechał do J. na ul. (...) , gdzie oskarżony wezwał na interwencję policję by odzyskać należący do niego dekoder do odbioru telewizji satelitarnej znajdujący się w domu U. G. (1) . Następnie pojechali do jego mieszkania w L. gdzie wspólnie wypili butelkę wódki , jednak tego dnia nie przebywał cały czas z oskarżonym . Następne świadek A. J. opisał w jakich okolicznościach poznał oskarżonego D. A. i wskazał iż mieszkał on w jego mieszkaniu w L. po tym jak wyprowadził się z domu U. G. (1) ( k. 196-197 ).

Fakt, że wymienieni wyżej świadkowie precyzyjnie określają zakres swojej wiedzy na temat zdarzeń, w zakresie których Sąd dał wiarę zeznaniom tych świadków, świadczy zdaniem Sądu o braku skłonności do konfabulacji i dążeniu do rzetelnego przedstawienia przebiegu wydarzeń. Zeznania świadków są jasne , dokładne i korespondują z całością materiału dowodowego zebranego w sprawie.

Sąd dał pełną wiarę opinii pisemnej z dnia 10 kwietnia 2015 r. ( k. 42 ) sporządzonej przez biegłego lekarza M. R.. Biegły w sposób logiczny w oparciu o całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyciągnął prawidłowe wnioski które zostały zawarte w opinii. Z opinii z dnia 10 kwietnia 2015 wynika iż w dniu 02 kwietnia 2015 r. U. G. (1) doznała obrażenia ciała w postaci powierzchniowego urazu twarzy – stłuczenia - bez możliwości określenia strony twarzy . Obrażenia jakich doznała U. G. (1) w dniu 02 kwietnia 2015 r. stanowią naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni w myśl art. 157 § 2 k.k. . Obrażenia jakich doznała pokrzywdzona U. G. (1) mogły powstać w okolicznościach zdarzenia zaistniałego w dniu 02 kwietnia 2015 r. to jest w wyniku uderzenia pięścią w twarz ( k. 42 ).

Sąd dał pełną wiarę opinii pisemnej biegłego z zakresu wyceny ruchomości A. P. z dnia 12 maja 2016 r. jako dokładnej , logicznej , jasnej i fachowej . Z opinii biegłego wynika iż wartość zniszczonej z w dniu 02 kwietnia 2015 r. instalacji wodnej i pompy wynosi po zaokrągleniu ok. 300 zł ( k. 202-207 ) .

Jeżeli chodzi o opinie pisemną biegłej psycholog A. W. z dnia 09 czerwca 2016 r. uczestniczącej w przesłuchaniu świadka K. G. to zasługuje ona na wiarę w całości jako jasna , rzetelna i fachowa . Z opinii pisemnej biegłej wynika wprost iż sprawność funkcji poznawczych opiniowanej jej obniżona i funkcjonuje ona poznawczo na poziomie upośledzenia umysłowego lekkiego, jest zdolna do czynienia prawidłowych spostrzeżeń sytuacji , dostrzega zależność przyczynowo skutkową pomiędzy elementami zdarzeń . Opiniowana nie ma skłonności do uzupełniania luk pamięciowych materiałem nieprawdziwym w celu stworzenia bardziej spójnego i szczegółowego opisu zdarzeń ( k. 215- 216 i k. 224 ) .

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżonego D. A. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. 1 zarzutów został uznany za winnego tego że w dniu 02 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) kierował w stosunku do U. G. (1) , groźby karalne zniszczenia mienia poprzez spalenie jej domu , które wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia to jest popełnienie czynu z art. 190 § 1 k.k..

Oskarżonego D. A. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. 6 zarzutów został uznany za winnego tego że w dniu 18 kwietnia 2015 r. w J. na ul. (...) woj. (...) kierował w stosunku do K. G. groźby pozbawienia życia , które wzbudziły w pokrzywdzonej uzasadnioną obawę spełnienia to jest popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. .

Przepis art. 190 § 1 k.k. stanowi iż, karze podlega kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Przedmiotem ochrony w określeniu typu czynu zabronionego z art. 190 § 1 k.k. jest wolność człowieka przed obawą popełnienia przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby mu najbliższej. W przepisie tym chronione jest więc poczucie bezpieczeństwa jednostki. Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. może być popełnione przez każdego, ma więc charakter powszechny. Zachowanie realizujące znamiona przestępstwa określonego w art. 190 § 1 k.k. polega na grożeniu innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby jej najbliższej. Groźba jest oddziaływaniem na psychikę drugiej osoby przez przedstawienie zagrożonemu zła, które go spotka ze strony grożącego albo innej osoby, na której zachowanie grożący ma wpływ. Najczęściej zło to ma spotkać zagrożonego w wypadku niepoddania się woli grożącego. Możliwa jest jednak groźba, której celem nie jest podporządkowanie woli zagrożonego woli sprawcy, lecz jedynie wywołanie u sprawcy stanu obawy przed spełnieniem groźby . Treścią groźby musi być zapowiedź popełnienia przestępstwa, a więc czynu bezprawnego i karalnego. Nie jest więc groźbą karalną stwierdzenie, że w obronie swojego prawa użyje się wobec innej osoby wszystkich koniecznych do obrony środków. Groźba może być wyrażona za pomocą wszystkich środków, mogących przekazać do świadomości odbiorcy jej treść. Zapowiedź popełnienia przestępstwa może więc być dokonana ustnie, na piśmie, ale także za pomocą gestu czy też innego zachowania (np. wyjęcia niebezpiecznego narzędzia i pokazania, jaki zostanie zrobiony z niego użytek). Nie jest konieczne, aby grożący miał w rzeczywistości zamiar zrealizowania groźby. Wystarczy, że treść groźby zostaje przekazana zagrożonemu. Jest to bowiem przestępstwo przeciwko wolności, a nie przeciwko dobrom, które narusza przestępstwo będące treścią groźby .

Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. należy do kategorii przestępstw materialnych. Do dokonania tego przestępstwa konieczne jest wystąpienie skutku w postaci wzbudzenia w zagrożonym uzasadnionej obawy, że groźba będzie spełniona. Groźba musi więc, aby przestępstwo mogło być dokonane, dotrzeć do pokrzywdzonego i wywołać u niego określony stan psychiczny. Skutkiem, który stanowi znamię czynu zabronionego, określonego w art. 190 § 1 k.k. , jest zmiana w sferze psychicznej sprawcy, wywołana groźbą. Pokrzywdzony musi więc potraktować groźbę poważnie i uważać jej spełnienie za prawdopodobne. Nie jest wymagane natomiast obiektywne niebezpieczeństwo realizacji groźby. Subiektywna obawa pokrzywdzonego i jego przekonanie o prawdopodobieństwie realizacji groźby muszą być uzasadnione, tzn. że zarówno okoliczności, w jakich groźba została wyrażona, jak i osoba grożącego robią wrażenie na obiektywnym, normalnie wrażliwym obserwatorze, iż groźba wyrażona została na serio i daje podstawy do uzasadnionej obawy.

Dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. wystarczy wykazać, iż groźba subiektywnie (w odbiorze zagrożonego) wywołała obawę spełnienia i zweryfikować to obiektywnie (przez sąd), czy zagrożony istotnie mógł w danych okolicznościach w ten sposób groźbę odebrać ( tak Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 4 lipca 2002 r. II AKa 163/2002, KZS 2002, z. 7-8, poz. 44). Dla bytu przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. nie ma znaczenia, czy jego sprawca chce w przyszłości zrealizować groźby, ale czy urzeczywistnia zamiar wywołania obawy ( u osób pokrzywdzonych ) spełnienia gróźb ( tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 lutego 2006 r., III KK 262/05, LEX nr 180801 ) . Przestępstwo określone w art. 190 § 1 k.k. może być popełnione tylko umyślnie. Sprawca musi chcieć wywołać u drugiej osoby obawę, że on albo osoba będąca pod jego wpływem popełni przestępstwo na szkodę pokrzywdzonego lub osoby mu najbliższej.

W powyższej sprawie niewątpliwym jest iż swoim zachowaniem oskarżony D. A. wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu z art. 190 § 1 k.k. opisanego w pkt. 5 zarzutów aktu oskarżenia i w pkt 1 i 6 wyroku . Oskarżony D. A. w dniu 2 kwietnia 2015 r. w J. woj. (...) groził swojej byłej konkubinie spaleniem domu . Następnie w dniu 06 kwietnia 2015 r. oskarżony D. A. podczas rozmowy telefonicznej M. W. (2) który tego dnia pracował jako pracownik ochrony w W. przy ul. (...) w markecie O. wypowiadał w stosunku do M. W. (2) groźby pozbawienia zdrowia mówiąc że jeżeli będzie się wtrącał w nie swoje sprawy to przyjedzie pod jego pracę i mu „wpier…”. Natomiast w dniu 18 kwietnia 2015 r. w J. na ul. (...) woj. (...) oskarżony D. A. wypowiadał wobec K. G. groźby pozbawienia życia mówiąc do niej „ pomogę ci się zabić bo nie masz po co żyć , jesteś głupią k…” . Wypowiadane przez oskarżonego D. A. groźby pozbawieniem życia i zdrowia i zniszczenia mienia wzbudziły w pokrzywdzonych U. G. (1) , K. G. i M. W. (2) uzasadnioną obawę że zostaną one spełnione . Niewątpliwym jest że wyżej wskazane groźby pozbawienia życia i zdrowia oraz zniszczenia mienia wypowiadane przez oskarżonego D. A. był kierowane personalnie wobec pokrzywdzonych U. G. (1) , K. G. i M. W. (2) . Ponadto podczas tego zdarzenia z dnia 02 kwietnia 2015 r. oskarżony D. A. zachowywał się agresywnie wobec U. G. (1) którą szarpiąc za kierownice ściągnął ją z roweru a następnie uderzył ręką . Fakt ten wynika wprost z zeznań świadków : M. G. ( k. 46 i k. 183 ) , M. W. (2) ( k. 49v i k. 194-195 ) , K. G. ( k. 19v , k. 57 v i k. 193-194 ) i U. G. (1) ( k . 4-5 , k. 17 v , k. 40 v , k. 44 v i k. 180-183 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę . Podnieść należy iż z zeznań świadka U. G. (1) złożonych na rozprawie przed Sądem wynika iż oskarżony D. A. groził iż spali jej dom tylko podczas zdarzenia w dniu 02 kwietnia 2015 r. , kiedy została uderzona przez niego pięścią w twarz. Świadek U. G. (1) w tych zeznaniach nie był w stanie określić w jakich innych sytuacjach oskarżony D. A. jej groził wskazując tylko iż otrzymywała od niego w okresie od 16 marca 2015 r. do 07 kwietnia 2015 r. obraźliwe wiadomości tekstowe sms ( k. 180-183 ) .

Należy wskazać iż subiektywna obawa pokrzywdzonego i jego przekonanie o prawdopodobieństwie realizacji groźby muszą być uzasadnione, tzn. że zarówno okoliczności, w jakich groźba została wyrażona, jak i osoba grożącego robią wrażenie na obiektywnym, normalnie wrażliwym obserwatorze, iż groźba wyrażona została na serio i daje podstawy do uzasadnionej obawy. W powyższej sprawie mając na względzie wyżej wskazane okoliczności ta przesłanka została niewątpliwie spełniona . Pokrzywdzeni U. G. (1) , K. G. i M. W. (2) wobec agresywnego zachowania oskarżonego D. A. , które potęgowało się pod wpływem alkoholu mogli obawiać się wypowiadanych wobec nich przez oskarżonego gróźb pozbawienia życia i zdrowia oraz zniszczenia mienia . Fakt ten wynika wprost z zeznań świadków : M. G. ( k. 46 i k. 183 ) , M. W. (2) ( k. 49v i k. 194-195 ) i K. G. ( k. 19v , k. 57 v i k. 193-194 ) i U. G. (1) ( k . 4-5 , k. 17 v , k. 40 v , k. 44 v i k. 180-183 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę. Tak więc działanie oskarżonego D. A. wypełniło wszystkie znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. opisanego w pkt. 5 zarzutów aktu oskarżenia i w pkt. 1 i 6 wyroku .

Z tych wyżej wskazanych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego D. A. odnośnie popełnienia przez niego zarzucanego mu czynu z art. 190 § 1 k.k. opisanego w pkt. 5 zarzutów aktu oskarżenia i pkt. 1 i 6 wyroku nie budzą wątpliwości.

Oskarżony D. A. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. 2 zarzutów został uznany za winnego tego że w dniu 2 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) przy ul. (...) dokonał zniszczenia mienia poprzez wyrwanie rury wodociągowej oraz przewodów instalacyjnych od pompy wodnej powodując trwałe uszkodzenie pompy o łącznej wartości strat 300 zł na szkodę U. G. (1) to jest popełnienia czynu z art. 124 § 1 k.w.

Zgodnie z treścią art. 124 § 1 k.w. karze podlega , kto , cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia. Przedmiotami ochrony art. 124 § 1 k.w. są własność i posiadanie rzeczy ruchomej i nieruchomej. Strona przedmiotowa wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. polega na tym, że sprawca cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Wykroczenie stypizowane w art. 124 § 1 k.w. jest czynem przepołowionym, zatem kształtowanie się odpowiedzialności na podstawie tego przepisu wchodzi w rachubę, jeśli wartość szkody nie przekracza 462,50 zł ( od 01 stycznia 2016 r. ). Jeśli przewyższa ona tę kwotę, sprawca dopuszcza się przestępstwa wskazanego w art. 288 k.k. (uchwała SN z dnia 19 października 1972 r., VI KZP 41/72, OSNKW 1973, nr 1, poz. 4). Zdaniem Sądu Najwyższego art. 124 § 1 k.w. wyraźnie wskazuje, co jest granicą przewidzianego w nim wykroczenia; określa ją wysokość szkody, a nie wartość uszkodzonego mienia (obecnie rzeczy). Powyższy przepis operuje nie pojęciem wartości „cudzej rzeczy”, ale pojęciem szkody. Od wysokości szkody, a nie wartości uszkodzonej rzeczy, zależy, czy czyn polegający na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu czy czynieniu cudzej rzeczy niezdatną do użytku jest wykroczeniem przewidzianym w art. 124 § 1 k.w., czy występkiem z art. 288 § 1 k.k. (wyrok SN z dnia 22 października 1998 r., III KKN 146/97, Prok. i Pr.-wkł. 1999, nr 2, poz. 16). Szkoda w znaczeniu wynikającym z art. 124 § 1 k.w. to uszczerbek na rzeczy będącej przedmiotem czynności wykonawczej sprawcy. Szkoda wyrządzona na rzeczy może być większa niż wartość samej rzeczy, ponieważ przez pojęcie szkody należy rozumieć zarówno uszczerbek w majątku, obejmujący rzeczywistą stratę (damnum emergens), polegającą na zmniejszeniu się aktywów majątku przez ubytek, utratę lub zniszczenie jego poszczególnych składników albo na zwiększeniu się pasywów, jak i utracony zysk (lucrum cessans), wyrażający się w udaremnieniu powiększania majątku (uchwała SN z dnia 21 czerwca 1995 r., I KZP 22/95, OSNKW 1995, nr 9-10, poz. 58).

Wykroczenie, o którym mowa w art. 124 § 1 k.w. , jest wykroczeniem materialnym (skutkowym). Przedmiotem wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. może być cudza rzecz ruchoma i nieruchoma. Czynności wykonawcze polegają na niszczeniu, uszkodzeniu lub uczynieniu rzeczy niezdatną do użytku. Zniszczenie rzeczy polega na jej unicestwieniu bądź tak znacznym uszkodzeniu, tak że dana rzecz faktycznie przestaje istnieć. Uszkodzenie rzeczy to takie oddziaływanie na nią, które zmniejsza jej wartość bądź to przez zmianę wyglądu zewnętrznego lub kształtu, bądź to przez naruszenie całości rzeczy. Fakt, że rzecz może zostać naprawiona, nie jest okolicznością wyłączającą bezprawność. Uczynienie rzeczy niezdatną do użytku polega na spowodowaniu takiego stanu, że rzecz nie może zostać użyta do celu, do którego była przeznaczona, chociażby przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego (pierwotnego) było możliwe, lecz wymagało nakładu kosztów lub pracy. Uczynienie rzeczy niezdatną do użytku polega na tym, że sprawca uniemożliwia lub w znacznym stopniu utrudnia normalne korzystanie z tej rzeczy, pomniejszając jej wartość użytkową, nie naruszając jednak jej substancji, materii (B. Michalski (w:) Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, t. 2, red. A. Wąsek, Warszawa 2004, s. 899; M. Kulik (w:) Kodeks..., red. M. Mozgawa, s. 424; M. Kulik, Z prawnokarnej problematyki..., s. 96). Strona podmiotowa wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. obejmuje umyślność w zamiarze bezpośrednim i ewentualnym. Podmiotem wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. może być każdy - jest to wykroczenie powszechne ( za Monika Zbrojewska Komentarz do art. 124 Kodeksu Wykroczeń ) .

Zachowanie oskarżonego D. A. opisane w pkt. 2 wyroku realizowało znamiona wykroczenia z art. 124 § 1 k.w. a nie przestępstwa z art. 288 § 1 k.k.. Oskarżony D. A. w dniu 02 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) przy ul. (...) dokonał umyślnie zniszczenia mienia poprzez wyrwanie rury wodociągowej oraz przewodów instalacyjnych od pompy wodnej powodując trwałe uszkodzenie pompy. Działanie oskarżonego spowodowało straty w wysokości 300 zł na szkodę U. G. (1) . Wysokość szkody wynika z opinii biegłego A. P. z dnia 12 maja 2016 r. Z opinii tej wynika iż wartość zniszczonej z w dniu 02 kwietnia 2015 r. instalacji wodnej i pompy wynosi po zaokrągleniu ok. 300 zł ( k. 202-207 ). Należy zauważyć iż oskarżony D. A. w wyżej wskazanym przypadku działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim zniszczenia mienia poprzez wyrwanie rury wodociągowej oraz przewodów instalacyjnych od pompy wodnej co spowodowało powodując trwałe uszkodzenie tej pompy. Należy wskazać iż dla charakterystyki strony podmiotowej nie ma znaczenia cel i motywacja działania oskarżonego . Ponadto wartość szkody wywołanej działaniem oskarżonego D. A. nie przekracza kwoty 462,50 zł ( kwota minimalnego wynagrodzenia od dnia 01 stycznia 2016 r. wynosi 1850 zł ) . Fakt dokonania przez oskarżonego D. A. w dniu 02 kwietnia 2015 roku zniszczenia mienia w postaci pompy wodnej wynika częściowo z wyjaśnień oskarżonego D. A. ( k. 25 ) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę i zeznań świadków : M. G. ( k. 46 i k. 183 ) , M. B. ( k. 72v i k. 195 ) , K. G. ( k. 19v , k. 57 v i k. 193-194 ) i U. G. (1) ( k . 4-5 , k. 17 v , k. 40 v , k. 44 v i k. 180-183 ) oraz protokołu oględzin rzeczy ( k. 28-31 ) i dokumentacji fotograficznej ( k. 32-34 ).

Z tych wyżej wskazanych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego D. A. odnośnie popełnienia przez niego czynu z art. 124 § 1 k.w. opisanego w pkt. 2 wyroku nie budzą wątpliwości.

Natomiast przepis art. 157 § 2 k.k. stanowi , iż karze podlega kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni . W treści art. 157 § 1-3 k.k. określone zostały typy spowodowania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, innego niż określony w art. 156 § 1 k.k. . Kodeks dzieli te „inne” naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na dwie kategorie, przyjmując za kryterium podziału okres trwania naruszenia narządu ciała lub rozstroju zdrowia „dłużej niż 7 dni” i „nie dłużej niż 7 dni”. Można więc na tej podstawie wyróżnić, obok ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym jest mowa w art. 156 k.k. , średni uszczerbek na zdrowiu, trwający dłużej niż 7 dni ( art. 157 § 1 k.k. ) oraz lekki uszczerbek na zdrowiu, trwający nie dłużej niż 7 dni. Podział uszczerbków na zdrowiu w art. 157 na średnie i lekkie odgrywa rolę przy kwalifikacji typów popełnionych umyślnie. W przypadku nieumyślnego spowodowania uszczerbku na zdrowiu sprawca realizuje znamiona typu z art. 157 § 3 k.k. bez względu na to, czy uszczerbek ten miał charakter średni lub lekki. Podział ten odgrywać będzie rolę także w przypadku nieumyślnego spowodowania uszczerbku, przy określeniu trybu ścigania. Przedmiot ochrony w przypadku przestępstw określonych w art. 157 § 1-3 k.k. jest zdrowie . Przestępstwa określone w art. 157 § 1-3 k.k. , popełnione w formie działania, mają charakter powszechny, tzn. mogą być popełnione przez każdego. Z uwagi na to, że są to przestępstwa skutkowe, w formie zaniechania mają charakter indywidualny - mogą być popełnione tylko przez osobę, na której ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia nastąpienia uszczerbku na zdrowiu. Skutek określony w art. 157 § 2 k.k. oddziela od skutku charakteryzującego typ czynu zabronionego opisanego w art. 157 § 1 k.k. okres trwania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia nie dłużej niż 7 dni. Dla określenia tego skutku istotna jest też granica „minimalna” , odróżniająca to przestępstwo od naruszenia nietykalności cielesnej określonego w art. 217 § 1 k.k. . Przepis art. 157 § 2 k.k. wymaga naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia. Pozostawienie na ciele nieznacznych śladów, będących wynikiem na przykład uderzenia, nie będzie spełniało warunków koniecznych do stwierdzenia skutku, o którym jest mowa w tym przepisie ( pro wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 października 1973 r. Rw 872/73, OSNKW 1973, nr 12, poz. 173). Przestępstwo określone w art. 157 § 2 k.k. może być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym.

W powyższej sprawie w ramach czynu zarzucanego oskarżonemu niewątpliwym jest iż swoim zachowaniem oskarżony D. A. wypełnił wszystkie znamiona czynu z art. 157 § 2 k.k. opisanego w pkt. 3 zarzutów . W dniu 2 kwietnia 2015 r. w J. , woj. (...) w wyniku uderzenia ręką w twarz spowodował u U. G. (1) obrażenia ciała w postaci powierzchniowego urazu twarzy – stłuczenia bez możliwości określenia strony twarzy powodując naruszenie czynności narządu ciała lub roztrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k. . Fakt ten wynika wprost z zeznań świadka U. G. (1) w zakresie jakim Sąd dał im wiarę. Z zeznań tego świadka wynika jaki przebieg miały zdarzenia z dnia 02 kwietnia 2015 r. kiedy została uderzona przez oskarżonego D. A. ręką w twarz po tym jak szarpiąc za kierownicę ściągnął ją z roweru , gdy jechała nim do pracy ul. (...) w J. . Fakt ten potwierdza również opinia pisemna biegłego lekarza M. R. z dnia 10 kwietnia 2015 r. . Z opinii tej wynika iż w dniu 02 kwietnia 2015 r. U. G. (1) doznała obrażenia ciała w postaci powierzchniowego urazu twarzy – stłuczenia - bez możliwości określenia strony twarzy . Obrażenia jakich doznała U. G. (1) w dniu 02 kwietnia 2015 r. stanowią naruszenie czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni w myśl art. 157 § 2 k.k. . Obrażenia jakich doznała pokrzywdzona U. G. (1) mogły powstać w okolicznościach zdarzenia zaistniałego w dniu 02 kwietnia 2015 r. to jest w wyniku uderzenia pięścią w twarz ( k. 42 ). Opinia ta potwierdza wersje zdarzeń z dnia 02 kwietnia 2015 r. opisaną przez pokrzywdzoną U. G. (1) w swoich zeznaniach .

Tym samym okoliczności sprawy i wina oskarżonego D. A. odnośnie popełnienia przez niego czynu z art. 157 § 2 k.k. opisanego w pkt. 3 zarzutów aktu oskarżenia nie budzą wątpliwości .

Natomiast przepis art. 193 k.k. stanowi , iż karze podlega , kto wdziera się do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu albo wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza. Opisane w art. 193 k.k. przestępstwo nosi tradycyjną nazwę „naruszenie miru domowego”. Przedmiotem ochrony na podstawie tego przepisu jest przysługujące człowiekowi prawo do spokojnego zamieszkania, wolnego od zakłóceń przez osoby niepożądane. Ochrona ta rozciąga się także na korzystanie z lokali użytkowych i innych pomieszczeń lub terenu, który pozostaje w dyspozycji danej osoby w sposób stały lub chociażby przejściowy. Przestępstwo opisane w art. 193 k.k. polega na wdarciu się do cudzego mieszkania, lokalu lub innego pomieszczenia albo jego nieopuszczeniu pomimo żądania osoby uprawnionej. Przez wdarcie się należy rozumieć przedostanie się do cudzego mieszkania lub innego pomieszczenia chronionego, wbrew wyraźnie wyrażonej woli dysponenta (np. przez odepchnięcie go, obezwładnienie, zagrożenie użyciem przemocy) albo z naruszeniem jego woli dorozumianej (np. wejście do zamkniętego pomieszczenia za pomocą podrobionego lub uzyskanego podstępem oryginalnego klucza). Ta forma czynu wyraża się więc w działaniu, które może mieć charakter gwałtowny, ale w grę wchodzą także podstęp i wszelkie inne sposoby bezprawnego przedostania się do chronionego obiektu. Jeżeli chodzi o nieopuszczenie pomieszczenia wbrew wyraźnemu żądaniu dysponenta (zaniechanie), to jest rzeczą obojętną, czy sprawca znalazł się w tym pomieszczeniu legalnie (został przez dysponenta wpuszczony), czy nielegalnie (np. zajęcie mieszkania przez „dzikiego lokatora”). Przez „dysponenta” należy rozumieć nie tylko właściciela, lecz także lokatora wynajmującego mieszkanie oraz członków jego rodziny zamieszkałych w tym mieszkaniu. Nie jest przy tym istotny czas zamieszkiwania, ochrona bowiem przysługuje także tym, którzy przebywają w mieszkaniu krótko (choćby przez jedną dobę). ( za Komentarz do art. 193 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV. ).

Przestępstwo określone w art. 193 k.k. ma charakter powszechny, tzn. może być popełnione przez każdego, z tym jednak ograniczeniem, że sprawcą tego przestępstwa nie może być osoba uprawniona do przebywania w danym miejscu, także wbrew woli innej osoby uprawnionej. Przestępstwo określone w art. 193 k.k. może być popełnione tylko umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Do popełnienia tego przestępstwa konieczna jest świadomość wejścia bez podstawy prawnej oraz bez zgody osoby uprawnionej do miejsca określonego w przepisie lub pozostawania w takim miejscu wbrew żądaniu osoby uprawnionej. Znamię „wdziera się”, oprócz swojej treści przedmiotowej zawiera aspekt podmiotowy, wykluczający możliwość popełnienia tego przestępstwa z zamiarem wynikowym. Również nieopuszczenie miejsca, wbrew żądaniu osoby uprawnionej, należy rozumieć też podmiotowo, w tym sensie, że ma to być świadome przeciwstawienie się woli uprawnionego, również wykluczające zamiar wynikowy (inaczej T. Bojarski, Karnoprawna..., s. 134 i n.) ( za Komentarz do art. 193 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Barczak-Oplustil, G. Bogdan, Z. Ćwiąkalski, M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, J. Majewski, J. Raglewski, M. Rodzynkiewicz, M. Szewczyk, W. Wróbel, A. Zoll, Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., Zakamycze, 2006, wyd. II.).

Jeżeli chodzi o czyn zarzucony oskarżonemu D. A. w pkt. 4 zarzutów aktu oskarżenia to nie można stwierdzić by zachowanie oskarżonego w przedmiotowej sprawie wypełniło znamiona czynu z art. 193 k.k. . Na wstępie należy zauważyć iż oskarżony D. A. wszedł na posesję przy ul. (...) w miejscowości J. przez nie zamknięta furtkę lub otworzył ją za pomocą klucza jaki otrzymał wcześniej od U. G. (1) . Fakt ten wynika z zeznań świadków K. G. i U. G. (1) złożonych na rozprawie przed Sądem ( k. 193-194 i k. 180-183 ) . Oskarżony D. A. nie był by w stanie wejść na ta posesję gdyby nie dysponował kluczem a furtka była by zamknięta . Istniej uzasadniona wątpliwość czy tego dnia przedmiotowa furtka była zamknięta na klucz co wynika wprost z zeznań świadka K. G. ( k. 19 v i k. 193-194 ) . Tak więc każda osoba mogła swobodnie wejść na tą posesję. Należy zauważyć iż pojęcie „wtargnięcia do mieszkania” obejmuje wszelkie formy przedostania się (wejścia) do cudzego zamkniętego mieszkania czy innego pomieszczenia chronionego „mirem domowym”, wbrew wyraźnej woli jego dysponenta ( tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 kwietnia 2007 r. II AKa 57/07 LEX nr 327609... ) . W powyższej sprawie taka sytuacja nie miała miejsca . Posesja na którą wszedł oskarżony nie była zamknięta lub oskarżony dysponował kluczem do furtki . Natomiast właściciel tej posesji U. G. (1) nie znajdowała się wtedy na tej posesji i nie uczestniczyła w tym zdarzeniu . Dobrem chronionym przez przepis art. 193 k.k. jest „mir domowy”, a stronę przedmiotową występku wyczerpuje każde zachowanie się sprawcy polegające na przedostaniu się do miejsca określonego w tym przepisie (cudzego domu, mieszkania, lokalu...) wbrew wyraźnej lub dorozumianej woli gospodarza tego miejsca. ( tak postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14.08.2001 , V KKN 338/98 LEX nr 52067 ) . Nie można więc stwierdzić w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza zeznań świadka K. G. ( k. 19 v i k. 193-194 ) iż oskarżony D. A. wszedł na posesje przy ul. (...) wbrew wyraźnej lub dorozumianej woli gospodarza tego miejsca , a następnie nie opuścił go wbrew żądaniu osoby uprawnionej. Należy bowiem stwierdzić iż oskarżony D. A. wszedł na ta posesję przez otwartą furtkę lub dysponując kluczem do furtki jaki dała mu wcześniej U. G. (1) w okresie gdy razem mieszkali na tej posesji , a następnie między innymi po zabraniu z tej posesji należących do niego garnków tę posesję opuścił . Dodatkowo należy wskazać iż pokrzywdzona U. G. (1) w tym zdarzeniu nie uczestniczyła i w żaden sposób nie wyrażała swojej woli odnośnie obecności na jej posesji oskarżonego , podobnie jak jej córka K. G. która podczas tego zdarzenia cały czas przebywała we domu .

Naruszenie miru domowego to nie tylko czynne (dokonane tak przy pomocy siły fizycznej, ale też w sposób werbalny) przełamanie jej oporu przed wpuszczeniem do mieszkania niechcianej osoby, lecz również dostanie się przez sprawcę do takiego miejsca, pomimo oczywistego braku (nawet niewyrażonego wprost) zgody na obecność w miejscu określonym w art. 193 k.k. osoby w nim niepożądanej ( tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01.10.2007 r. IV KK 232/07 OSNwSK 2007/1/2147 ) . W powyższej sprawie w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego działanie oskarżonego D. A. nie wypełniło wyżej wskazanych przesłanek.

Tym samym wobec braku realizacji przez oskarżonego D. A. znamion czynu z art. 193 k.k. Sąd uniewinnił go od popełnienia tego czynu opisanego w pkt. 4 zarzutów aktu oskarżenia .

Wymierzając oskarżonemu D. A. karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.

Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonego D. A. czynów przejawiający się charakterze naruszonego przez oskarżonego dobra oraz okoliczności działania oskarżonego. Oskarżony P. B. naruszył bowiem dobro chronione prawem jakim jest zdrowie oraz wolność człowieka przed obawą popełnienia przestępstwa na jego szkodę lub szkodę osoby mu najbliższej . Ponadto oskarżony naruszył dobro chronione prawem jakim jest cudza własność co winno się spotkać z właściwą represją karną .

W powyższej sprawie Sąd za okoliczność łagodząca Sąd uznał fakt iż oskarżony D. A. nie był dotychczas karany ( k. 155 ) .

Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonemu D. A. : za czyn opisany w pkt. 1 wyroku na podstawie art. 190 § 1 k.k. karę ograniczenia wolności w wymiarze 4 ( czterech ) miesięcy, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 30 ( trzydziestu ) godzin miesięcznie, za czyn z art. 124 § 1 k.w. opisany w pkt. 2 wyroku karę grzywny w wysokości 500 ( pięćset ) złotych , za czyn opisany w pkt. 3 wyroku na podstawie art. 157 § 2 k.k. karę ograniczenia wolności w wymiarze 6 ( czterech ) miesięcy, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 30 ( trzydziestu ) godzin miesięcznie, za czyn opisany w pkt. 5 zarzutów na podstawie art. 190 § 1 k.k. karę ograniczenia wolności w wymiarze 4 ( czterech ) miesięcy, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 30 ( trzydziestu ) godzin miesięcznie, za czyn opisany w pkt. 6 wyroku na podstawie art. 190 § 1 k.k. karę ograniczenia wolności w wymiarze 4 ( czterech ) miesięcy, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 30 ( trzydziestu ) godzin miesięcznie.

Na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego D. A. karę łączną biorąc za podstawę kary ograniczenia wolności orzeczone w punkcie 1 ,3 ,5 i 6 wyroku i wymierza oskarżonemu D. A. karę łączną ograniczenia wolności w wymiarze 10 ( dziesięciu ) miesięcy , polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 30 ( trzydzieści ) godzin miesięcznie.

Orzeczona wobec oskarżonego D. A. kara łączna ograniczenia wolności w wymiarze 10 ( dziesięciu ) miesięcy , polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne wskazanej przez Sąd w wymiarze 30 ( trzydzieści ) godzin miesięcznie oraz kara grzywny wysokości 500 zł za czyn z art. 124 § 1 k.w. opisany w pkt. 2 wyroku spełnia wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynów . Winna spełnić wobec oskarżonego D. A. funkcję wychowawczą i powstrzymać go w przyszłości od popełnienia podobnych czynów. Na wymiar kary miał wpływ sposób działania sprawcy .

Na podstawie art. 41a § 1 k.k. wobec skazania za czyn opisany w pkt. 1 i 3 wyroku Sąd orzekł wobec oskarżonego D. A. zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną U. G. (1) i zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej U. G. (1) na odległość 100 m przez okres 4 ( czterech ) lat . Na podstawie art. 41a § 1 k.k. wobec skazania za czyn opisany w pkt. 6 wyroku Sąd orzekł wobec oskarżonego D. A. zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną K. G. i zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej K. G. na odległość 100 m przez okres 4 ( czterech ) lat . Orzeczenie tych obowiązków spełnia więc wobec oskarżonego D. A. cele zarówno wychowawcze jak i zapobiegnie popełnieniu przez niego podobnych przestępstw w przyszłości.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. Sąd zasądził od Skarbu Państwa- Kasa Sądu Rejonowego w Legionowie na rzecz adwokata K. M. kwoty 708,48 zł ( siedemset osiem złotych czterdzieści osiem groszy ) tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżycielce posiłkowej U. G. (1) .

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i zwolnił oskarżonego D. A. w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych biorąc pod uwagę jego sytuację majątkową .

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.