Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy w Lubinie Wydział IV Pracy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 03 marca 2015 r. w Lubinie

na rozprawie sprawy

z powództwa M. W.

przeciwko D. W.

o odszkodowanie, wydanie świadectwa pracy, odszkodowanie za niewydanie świadectwa pracy, odprawę pieniężną, zapłatę wynagrodzenia za czas choroby

I. zasądza od pozwanego D. W.na rzecz powódki M. W. kwotę 535,56 zł netto (pięćset trzydzieści pięć złotych i 56/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11.10.2013 r. do dnia zapłaty – tytułem wynagrodzenia za czas choroby,

II. oddala powództwo o zasądzanie odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę, odprawę pieniężną i odszkodowanie w związku z niewydaniem świadectwa pracy,

III. umarza postępowanie w zakresie cofniętego powództwa,

IV. kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa,

V. wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

UZASADNIENIE

Powódka M. W. w pozwie skierowanym przeciwko D. W.domagała się zasądzenia kwot:

- 8.250 zł tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w trybie

art. 55§1 ¹ kp,

- 1.787,75 zł tytułem odszkodowania w związku z niewydaniem świadectwa pracy, w związku z pozostawaniem bez pracy,

- 8.250 zł tytułem odprawy pieniężnej w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika,

- 535,56 zł tytułem wynagrodzenia chorobowego za wrzesień 2013r.

Nadto domagała się wydania świadectwa pracy, przy czym żądanie to następnie cofnęła.

W uzasadnieniu podała, że była zatrudniona u pozwanego. Do 12.01.2015r. przebywała na urlopie rodzicielskim. W dniu 13.01.2015r. stawiła się do pracy, a zakład pracy był zamknięty. Wobec powyższego zatelefonowała do D. W. i poinformowała go , że wysłała do niego listem poleconym pismo rozwiązujące stosunek pracy. Pismem z dnia 13.01.2015r. powódka rozwiązała stosunek pracy bez wypowiedzenia z winy pracodawcy. Wskazała, że w związku opóźnieniem w wydaniu świadectwa pracy przysługuje jej odszkodowanie.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa, zarzucił, że :

- dochodzenie przez powódkę odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy jest nieuzasadnione, ponieważ powódka przekroczyła termin do rozwiązania umowy o pracę w zakresie , w jakim powoływała się na przyczynę rozwiązania umowy polegającą na niewypłaceniu wynagrodzenia chorobowego za marzec 2013r. , kwestionował fakt ciężkiego naruszenia obowiązków pracodawcy,

- firma pozwanego nie zatrudniała 20 pracowników, zatem nie obejmowały pozwanego przepisy ustawy o tzw. zwolnieniach grupowych,

- odprawa przysługuje tylko w przypadku wypowiedzenia umowy przez pracodawcę lub za porozumieniem stron, zatem również z tych względów kwestionował prawo powódki do odprawy,

-świadectwo pracy wydał w dniu 30.01.2015r., gdy pismo rozwiązujące umowę otrzymał 25.01.2015r.. Wniosek o sprostowanie świadectwa odebrał 6.02.2015r. i wysłał sprostowane świadectwo pracy powódce w dniu 10.02.2015r. Zatem dochował terminów tak, co do wydania jak i sprostowania świadectwa pracy,

- nie kwestionował powództwa w zakresie niewypłacenia powódce wynagrodzenia chorobowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód M. W. była zatrudniona u pozwanego D. W. od 2006r. na stanowisku referenta.

Pozwany nie wypłacił powódce wynagrodzenia chorobowego za miesiąc wrzesień 2013r. w kwocie 535,56 zł.

Powódka od sierpnia 2013 r. nie świadczyła pracy, przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z ciążą. Powódka do 12.01.2015r. przebywała na urlopie macierzyńskim i rodzicielskim. Bezpośrednio przed zakończeniem tego urlopu nie kontaktowała się z pracodawcą, celem uzgodnienia warunków i terminu powrotu do pracy bądź też rozwiązania stosunku pracy. Stawiła się miejscu pracy w dniu 13.01.2015r. ok. godz. 8.00. Brama wjazdowa na teren firmy była zamknięta.

O godz. 11.51 w dniu 13.01.2015r. powódka wysłała do pozwanego wiadomość email, w której wskazała, że stawiła się na teren zakładu pracy, zastając zamkniętą bramę. Poinformowała, że wysyła do pozwanego pismo wypowiadające umowę o pracę. Powódka skontaktowała się z pozwanym w tym dniu również telefonicznie, informując o wysłaniu pisma rozwiązującego umowę o pracę.

Pismem z dnia 13.01.2015r. powódka rozwiązała umowę o pracę z pozwanym bez zachowania okresu wypowiedzenia w trybie art. 55 § 1 ¹ kp, jako przyczynę wskazując, niewypłacenie części wynagrodzenia za miesiąc wrzesień 2013r. oraz niedopuszczenie powódki do pracy w dniu 13.01.2015r. o godz. 8.00.

Pismo to powódka wysłała na adres firmy i na adres domowy pozwanego. Pismo kierowane na adres domowy odebrała, niepełnoletnia córka pozwanego N. W., nie przekazując pisma pozwanemu. Pismo skierowane na adres firmy zostało skutecznie doręczone w dn. 25.01.2015r.

Pozwany wydał powódce świadectwo pracy w dniu 30.01.2015r. Powódka w dn. 6.02.2015r. złożyła wniosek o sprostowanie świadectwa pracy w zakresie okresów zatrudnienia, charakteru wykonywanej pracy, okresów chorobowego i doprecyzowania podstawy prawnej, na podstawie której powódka rozwiązała umowę o pracę , który to wniosek pozwany uwzględnił i w dniu 10.02.2015r. wysłał powódce sprostowane świadectwo pracy.

Powódka zarejestrowała się urzędzie pracy w dniu 27.01.2015r. nie uzyskując statusu bezrobotnego. Po przedłożeniu świadectwa pracy, przyznano powódce status bezrobotnego od dnia 27.01.2015r. i wypłacono zasiłek dla bezrobotnych wraz z wyrównaniem.

Dowód; - zeznania powódki, k. 24-25,

- zeznania pozwanego, k. 25,

- umowa o prace, k., 7,

- pismo z dn. 13.01.2015r. z dowodem nadania, k. 10, 11

Pozwany zawiesił prowadzenie działalności gospodarczej 18.02.2014r. W tym czasie powódka była jedynym zatrudnionym pracownikiem u pozwanego. Od 2013r. pozwany nie zatrudniał pracowników. Dotychczasowi wieloletni pracownicy rozwiązali stosunki pracy z pozwanym.

Dowód; - zeznania pozwanego, k. 25

- wydruk z CEIDG, k. 12

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie, tylko w zakresie niekwestionowanym przez pozwanego. W pozostałym zakresie podlegało oddaleniu.

Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 535, 56 zł tytułem wynagrodzenia chorobowego za miesiąc wrzesień 2013r. kwota ta nie była przez pozwanego kwestionowana.

Roszczenie zasądzenia odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy w trybie art. 55 §1 ¹ kp było nieuzasadnione.

Powódka w piśmie rozwiązującym stosunek pracy powołała dwie przyczyny uzasadniające jej decyzję: niewypłacenie części wynagrodzenia za wrzesień 2013r. oraz niedopuszczenie do pracy w dniu 13.01.2015r.o godz. 8.00.

Zgodnie z treścią art. 55 § 2 kp pracownik traci prawo do rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 55§ 1 ¹ kp, po upływie miesiąca od powzięcia wiadomości o naruszeniu przez pracodawcę w sposób ciężki jego obowiązków. Skutkiem takiej regulacji jest niemożność dochodzenia skutecznie odszkodowania w przypadku uchybienia terminu do rozwiązania umowy o pracę.

Tak należy ocenić rozwiązanie umowy o pracę z powodu niewypłacenia części wynagrodzenia za wrzesień wymagalnego z dniem 10.10.2013r. Powódka powołując się na tę okoliczność mogła skutecznie rozwiązać umowę do dnia 10 listopada 2013r.

Odnosząc się do drugiej przyczyny rozwiązania umowy o pracę wskazać należy, iż Sąd uznał, że w okolicznościach niniejszej sprawy fakt niedopuszczenia powódki do pracy w dniu 13.01.2015r. o godz. 8.00 rano nie kwalifikuje się jako naruszenie podstawowych obowiązków pracodawcy o charakterze ciężkim. Dokonując takiej oceny Sąd miał na uwadze zeznania stron, wzajemnie zgodne, z których wynikało, że powódka nie świadczyła pracy przez okres około 1,5 roku, pozwany nie zatrudniał już pracowników, zawiesił działalność gospodarczą, powódka zaś przed zakończeniem urlopu rodzicielskiego, nie skontaktowała się z pozwanym, co do jej dalszego zatrudnienia. Nie uprzedziła, że stawi się na terenie zakładu pracy. Niewiarygodnym dla Sądu są twierdzenia powódki, że nie wiedziała o fakcie zawieszenia przez pozwanego działalności gospodarczej, chociażby od pozostałych pracowników. Fakt zaprzestania prowadzenia tej działalności i problemy na linii pracownicy pozwany odbiły się szerokim echem. W Sądzie Pracy toczyło się wiele postępowań z powództwa pracowników.

Fakt zawieszenia działalności dawał pozwanemu możliwość wypowiedzenia powódce umowy o pracę po powrocie powódki z urlopu. Działania zaś powódki zdaniem Sądu zmierzały wprost do uprzedzenia działań pozwanego w tym zakresie.

Niedopuszczenie powódki do pracy wiązało się z faktem zawieszenia działalności gospodarczej. Nadto fakt niedopuszczenia do pracy należałoby rozpatrywać raczej w kategorii nie tyle niedopuszczenia do pracy , co niepodjęcia decyzji pracodawcy, co do dalszego zatrudniania powódki.

Sąd Pracy nie dopatrzył się w zachowaniu a raczej w zaniechaniu pozwanego ciężkiego naruszenia obowiązków pracodawcy.

To skutkowało oddaleniem powództwa o odszkodowanie ( art. 55§ 1 ¹ kp i § 2 kp).

Niezasadnym było żądanie zapłaty odprawy pieniężnej.

Zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z pracownikami z przyczyn niedotyczących pracowników ma ona zastosowanie do:

- pracodawców zatrudniających co najmniej 20 pracowników w przypadku wypowiadania przez pracodawcę lub rozwiązywania za porozumieniem stron umów o pracę z przyczyn niedotyczących pracownika .

Przede wszystkim pozwany D. W.nie podlegał regulacjom ustawy, ponieważ w okresie 2014/2015 nie zatrudniał więcej niż 20 pracowników, a nadto do rozwiązania umowy doszło z inicjatywy pracownika.

Niezasadnym było również żądanie zapłaty odszkodowania w związku z niewydaniem świadectwa pracy.

Zgodnie z treścią 97 kp, w związku z rozwiązaniem stosunku pracy pracodawca ma obowiązek niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy. Art. 99 kp przewiduje możliwość dochodzenia przez pracownika odszkodowania, jeżeli poniósł szkodę w skutek niewydania lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy.

Pracownik zatem musi wykazać, że na skutek niewydania lub wydania niewłaściwego świadectwa pracy nie podjął zatrudnienia, czy też nie otrzymał zasiłku dla bezrobotnych.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że pozwany po otrzymaniu pisma rozwiązującego umowę o pracę 25.01.2015r. wydał powódce świadectwo pracy w dniu 30.01.2015r. Tu zatem opóźnienia nie było.

Fakt wydania świadectwa pracy z nieprawidłowymi informacjami nie stanowi sam przez się podstawy do dochodzenia odszkodowania. Istotnym są: jakiej rangi były to nieprawidłowości i czy mogły wpłynąć na niepodjęcie zatrudnienia, czy też niemożność rejestracji w PUP. Nadto pracownik musi wyczerpać tryb złożenia wniosku o sprostowanie świadectwa ( nie może pozostać bierny). Wskazane uchybienia w świadectwie pracy zdaniem Sądu nie rzutowały na pozbawienie powódki prawa do zasiłku dla bezrobotnych, a nadto pozwany nieprawidłowości te niezwłocznie usunął.

Zauważyć również należy, że powódka otrzymała wyrównanie zasiłku za okres od daty rejestracji.

Powódka nie wykazała, aby z uwagi na niewłaściwe świadectwo pracy nie podjęła zatrudnienia w innym podmiocie, jak również aby czyniła jakiekolwiek starania o pracę. Nie wykazała, również aby poniosła szkodę w związku z nieotrzymaniem zasiłku dla bezrobotnych.

Zatem mając powyższe na uwadze Sąd powództwo oddalił.

Na podstawie art. 203 i 355 kpc umorzono postępowanie w zakresie cofniętego powództwa.

Pozwanego nie obciążono kosztami sądowymi.