Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2016r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, IV Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Radosław Marcinków

Protokolant: Paulina Makowiec

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7.06.2016r. w S.

w obecności prokuratora Anity Cofur

sprawy

R. B. syna W. i I. z domu B.

urodzonego (...) w S.,

oskarżonego o to, że w dniu 11.05.2015r. w S. , przy ul. (...) a P. będą uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie z dnia 23.04.2013r. sygn. IVK 1145/12 za czyn z art. 244kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę odbywał w okresie od 28.08.2013r. do 28.02.2014r., niestosując się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 4.02.2014r.sygn IVK 1027/13 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat prowadził samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...)

tj. o czyn z art. 244 k.k. w związku z art. 64 § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego za winnego tego, że w dniu 11.05.2015r. w S., na ul. (...) niestosując się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 4.02.2014r.sygn IVK 1027/13 zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat prowadził samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...), tj. czynu z art. 244 k.k. i za ten czyn na podstawie art. 244 k.k. wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty.

IV K 319/16

UZASADNIENIE

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 4 lutego 2014 r. (sygn. IV K 1027/13) orzeczono wobec R. B. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat. Wyrok uprawomocnił się w dniu 12.02.2014r.

Pomimo powyższego zakazu w dniu 11 maja 2015r. ok. godz. 3.30 R. B. prowadził samochód osobowy marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na ul. (...), gdzie został zatrzymany przez patrol Policji.

dowody:

-

wyjaśnienia oskarżonego k. 49 - 50,

-

zeznania G. T. k. 4 – 5,

-

zeznania A. N. k. 6-7,

-

zeznania R. G. k. 8-9,

-

odpis wyroku k. 10.

R. B. ma 28 lata, posiada wykształcenie podstawowe, jest kawalerem, ma dwoje dzieci w wieku 5 i 11 lat, przed zatrzymaniem utrzymywał się z prac dorywczych w branży budowlanej, był dotychczas kilkakrotnie karany, w tym wyrokiem Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 23 kwietnia 2013r. sygn. akt IV K 1145/12 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

dowody:

-

wyjaśnienia oskarżonego k. 49 - 50,

-

dane o karalności k. 44 - 45,

-

dane osobopoznawcze k. 54.

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, a nadto wyjaśnił, że myślał, iż zakaz prowadzenia pojazdów już się skończył.

(wyjaśnienia oskarżonego k. 50).

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w którym przyznał się on do kierowania pojazdem. Wyjaśnienia te zgodne są bowiem z zeznaniami świadków, a jednocześnie nie było żadnego dowodu im przeciwnego.

Nie zasługuje natomiast na uwzględnienie twierdzenie oskarżonego, że nie wiedział, że zakaz prowadzenia pojazdów się jeszcze nie skończył. Zakaz orzeczony w pkt II wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 4 lutego 2014r. określony został na 3 lata. Nie było zatem żadnej możliwości, aby skazany pozostawał w błędzie co do czasu zakończenia okresu zakazu. Zresztą skazany świadomie kierował pojazdem nie posiadając w ogóle uprawnień od jego prowadzenia. Uprawnień zaś tych nie mógł uzyskać m. in. z powodu obowiązywania w/w środka karnego.

Żadnych wątpliwości nie budzą dowody z dokumentów, bowiem zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby z nie budzącą zastrzeżeń starannością.

Kierując samochodem, pomimo orzeczonego prawomocnym wyrokiem sądu, zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, oskarżony dopuścił się czynu z art. 244 k.k.

Stopień społecznej szkodliwości tego czynu, z powodu braku jakiegokolwiek istotnego powodu do podjęcia zachowania sprowadzającego się do złamania zakazu orzeczonego przez sąd, przekracza próg znikomości.

Oskarżony miał przy tym możliwość zachowania się zgodnie z obowiązującymi przepisami, nie zaszła również żadna z przesłanek uzasadniających wyłączenie jego odpowiedzialności karnej. Należy go zatem uznać za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu.

Prokurator zarzucił działanie oskarżonego w ramach art. 64 § 1 k.k. Niewątpliwie R. B. został skazany wyrokiem w sprawie o sygn. IV K 1145/12 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Prokurator dysponował nadto informacją, że skazany karę tę odbywał w okresie od 28.08.2013r. do 28.02.2014r. (w rzeczywistości były to dane z „obliczenia kary”, a więc dane zawierające informację o dacie rozpoczęcia odbywania kary oraz prognozowanej dacie jej zakończenia) z jednoczesną adnotacją, że w dniu 30.10.2013r. zostało mu udzielone zezwolenie na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego (k. 42).

Ponieważ w praktyce nie zdarza się, aby odbywanie kary w warunkach zakładu karnego płynnie, tj. bez jakiejkolwiek przerwy, przeszło w odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego, na etapie postępowania sądowego dokonano sprawdzeń jakie były rzeczywiste okresy odbywania kary w sprawie IV K 1145/12. W wyniku dokonanych ustaleń (k. 12 – 19 akt sądowych) stwierdzono, że skazany został zwolniony z zakładu karnego w dniu 31.10.2013r. Następnie w dniu 1.11.2013r. uruchomiono środki techniczne niezbędne do wykonywania kary w systemie dozoru elektronicznego, zaś planowany koniec kary przypadał na 13.03.2014r. Niestety, ani w Sądzie Okręgowym, który udzielał zezwolenia na odbycie kary w Systemie Dozoru Elektronicznego, ani też w Centralnym Upoważnionym Podmiocie Dozorującym, nie ma danych kiedy R. B. zakończył odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego. Nie ma żadnego innego podmiotu, który danymi takimi by dysponował.

Sąd przypisując czyn popełniony w warunkach art. 64 § 1 k.k. musi dysponować dokładną i pewną datą początku i końca kary, tak aby mógł stwierdzić czy skazany w rzeczywistości karę 6 miesięcy pozbawienia wolności odbył. W razie stwierdzenia braku choćby jednego dnia kary, nie byłoby możliwości zastosowania w/w kwalifikacji.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie nie ma możliwości ustalenia kiedy skazany zakończył odbywanie kary, a tym samym poza domniemaniem, nie można w sposób pewny wskazać czy wykonał on karę 6 miesięcy pozbawienia wolności w całości. Z tego też powodu brak było możliwości przypisania mu czynu w ramach recydywy z art. 64 § 1 k.k.

Wymierzając karę na niekorzyść oskarżonego poczytano jego wielokrotną uprzednią karalność za analogiczne przestępstwa. Dotychczas wydawane wyroki w niczym zachowania oskarżonego nie zmieniły. Koniecznym jest więc wymierzenie takiej kary, która będzie dla niego na tyle dotkliwa, aby wciąż powtarzane karalne zachowanie oskarżonego uległo w końcu zmianie.

Z uwagi na fakt dotychczasowej karalności za czyny podobne, Sąd nie widział żadnych podstaw do postawienia pozytywnej prognozy kryminologicznej wobec sprawcy. Nie ma zatem przesłanek do orzeczenia kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Na podstawie przepisów wskazanych w pkt II wyroku, z uwagi na brak przesłanek uzasadniających rozstrzygnięcie odmienne, zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe.