Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Rawie Mazowieckiej, I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2016 roku w Rawie Mazowieckiej

na rozprawie

sprawy z powództwa

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko

H. D.

o zapłatę

oddala powództwo;

SSR Jarosław Janeczek

Sygn. akt I C 761/15

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2015 roku powód – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystąpił do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i zasądzenie na jego rzecz od pozwanej H. D. kwoty 450 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 5 marca 2015 do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż strony łączyła umowa dotycząca usług telekomunikacyjnych.

W wyniku jej realizacji powód wystawił w dniu 18 lutego 2015 roku fakturę VAT nr (...) z terminem płatności na dzień 4 marca 2015 roku. Dalej powód wskazał, iż do chwili obecnej strona pozwana nie uregulowała całości przysługującej mu należności.

W dniu 16 lipca 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powództwo w całości.

Pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty wskazując, że uregulowała swoją należność w stosunku do powoda.

Postanowieniem z dnia 24 sierpnia 2015 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy tutejszemu Sądowi.

W toku dalszego postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwaną H. D. i (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. łączyła umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych w sieci (...) z dnia 4 lipca 2014 roku zawarta na okres od 4 lipca 2014 roku do 11 stycznia 2016 roku. Umowa została zawarta w warunkach promocji „Int mod/rout/tab 24 m (testuj) ( (...))”. W umowie została zastrzeżona kara umowna w wysokości 830 zł.

Zgodnie z § 5 ust. 2 umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki została zawarta umowa, abonent zobowiązany będzie do zapłaty kary umownej w wysokości określonej na stronie 1 umowy, przy czym wysokość kary będzie pomniejszona o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

(dowód: umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych, k. 25-27; porozumienie dodatkowe do powyżej umowy, k. 28)

Zgodnie z §17 ust. 5 regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych, jeżeli abonent nie ureguluje zobowiązań wobec (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w oznaczonym terminie płatności lub naruszy postanowienia regulaminu usługodawca zastrzegła sobie prawo do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym. Rozwiązanie umowy ze skutkiem natychmiastowym może nastąpić po podjęciu przez (...) działań mających na celu poinformowanie abonenta o fakcie nieterminowego regulowania płatności w szczególności poprzez wysłanie krótkiej widomości tekstowej lub w formie telefonicznego kontaktu lub w formie pisemnych zawiadomień.

(dowód: regulamin świadczenia usługi telekomunikacyjnej, k. 31-37)

W dniu 18 lutego 2015 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawiła na nazwisko pozwanej notę obciążeniową o nr (...) w związku z karą za niedotrzymanie warunków promocji ( (...)), opiewającą na kwotę 450 zł z terminem płatności oznaczonym na dzień 4 marca 2015 roku

(dowód: nota obciążeniowa k. 29)

W dniu 18 lutego 2015 (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystawił na nazwisko pozwanej fakturę VAT o nr (...) za usługi telekomunikacyjne świadczone w okresie rozliczeniowym od 17 stycznia 2015 roku do dnia 16 lutego 2016 roku, opiewającą na kwotę 491,36 zł, z terminem płatności oznaczonym na dzień 4 marca 2015 roku. Ze szczegółowego rozliczenia wynika, że faktura obejmuje: niedopłatę przed wystawieniem bieżącego rachunku w wysokości 40,87 zł oraz należność wynikającą z bieżącego rachunku w kwocie 450,49 zł

(dowód: faktura VAT, k. 30)

W dniu 23 lutego 2015 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. wystosował do pozwanej pismo, w którym wskazał, iż nie otrzymał płatności na kwotę 491,36 zł w związku z czym rozwiązał umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych i wezwał do zapłaty wyżej wskazanej kwoty.

(dowód: pismo operatora, k. 38)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie wskazanych wyżej dokumentów prywatnych. Strony nie kwestionowały prawdziwości ani autentyczności powyższych dokumentów, a stan faktyczny był w przeważającej mierze bezsporny.

Sąd pominął dokument z kopi reklamacji i odpowiedzi na reklamacje, gdyż dotyczył on prawdopodobnie innej usługi świadczonej w innym okresie, niż ten, o którym jest mowa w pozwie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się bezzasadne i jako taki zasługiwało jedynie na oddalenie.

W następstwie zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez pozwaną i stronę powodową powstały stosunki zobowiązaniowe, do których znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. z 2014 r., poz. 243 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 56 ust. 1 tejże ustawy świadczenie usług telekomunikacyjnych odbywa się na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

W umowie z dnia 4 lipca 2014 o świadczenie usług telekomunikacyjnych – na pierwszej stronie, jaki w §5 ust. 2 strony przywidziały wymóg zapłaty przez abonenta kary umownej w przypadku jednostronnego rozwiązania umowy przed jej upływem.

Powyższe odpowiada zapisom art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne na mocy, którego w przypadku zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w tym o zapewnienie przyłączenia do publicznej sieci telekomunikacyjnej, związanego z ulgą przyznaną abonentowi, wysokość roszczenia z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

W obecnym kształcie procesu cywilnego ustawowo podkreślono jego kontradyktoryjny charakter, czego potwierdzeniem są regulacje zawarte w art. 232 k.p.c. oraz w art. 6 k.c.

Ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania. To one są dysponentem toczącego się procesu i od nich zależy jego wynik.

Mają bowiem obowiązek przejawiać aktywność, w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne

Zdaniem Sądu, strona powodowa – wbrew obciążającemu ją obowiązkowi z art., 6 k.c. – nie wykazała okoliczności, które stanowią podstawę do obciążenia pozwanej karą umowną.

Po pierwsze żądana przez powoda kara umowna została naliczona w dniu 18 lutego 2015 roku [data wystawienia noty obciążeniowej], kiedy to umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych jeszcze trwała (oświadczenie powoda o wypowiedzeniu umowy ma datę 23 lutego 2015 roku) a więc naliczenie kary umownej jest niezgodne z §5 ust. 2 umowy stron. Kara umowna mogłaby być naliczona dopiero po rozwiązaniu umowy. Już tylko to jest wystarczające dla oddalenia powództwa.

Po drugie powód składając oświadczenie o rozwiązaniu umowy z dnia 23 lutego 2015 roku nie zachował postępowania upominawczego zgodnie z §17 pkt 5 własnego regulaminu, to jest nie podjął działań mających na celu poinformowanie abonenta o fakcie nieterminowego regulowania płatności, które to dopiero działania uprawniałaby go do rozwiązania umowy ze skutkiem natychmiastowym. Powód nie tylko nie udowodnił podjęcia takich działań, ale również nie wspomina o och podjęciu w twierdzeniach faktycznych pozwu.

Po trzecie, z oświadczenia powoda wynika, że podstawą rozwiązania umowy, zgodnie z pismem z dnia 23 lutego 2015 roku była przede wszystkim zaległość wynikająca z naliczenia niezasadnej kary umownej w dniu 18 lutego 2015. Czyli podstawą naliczenia późniejszej kary umownej miałoby być rozwiązanie umowy z powodu niezapłacenia tejże kary umownej. To całkowicie nielogiczne i niedopuszczalne.

Co prawda zapewne w dniu 23 lutego 2015 roku pozwana miała zaległość w kwocie 40,87 zł, ale rozwiązanie umowy z powodu tak niskiej zaległości w celu naliczenia pozwanej kary umownej w wysokości blisko 10 krotności zaległości jest w ocenie Sądu sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Po czwarte strona powodowa nie zaoferowała żadnego dowodu na potwierdzenie doręczenia pozwanej pisma zawierającego oświadczenie o rozwiązaniu umowy, co uniemożliwia ocenę że do rozwiązania umowy na podstawie pisma z dnia 23 lutego 2015 roku w ogóle doszło. Być może umowa stron nadal trwa.

Te wszystkie okoliczności, a przede wszystkim okoliczność pierwsza (tj. naliczenie kary umownej przed rozwiązaniem umowy) nakazuje powództwo oddalić. Żądana w pozwie kwota 450 zł naliczona 18 lutego 2015 roku jest nienależna powodowi.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji orzeczenia.

SSR Jarosław Janeczek