Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Krośnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Wiesław Ruszała

Protokolant: sekr. sądowy Gabriela Szymańska-Such

po rozpoznaniu w dniach 28.01.2016 r. i 18.02.2016 roku w Krośnie

sprawy W. Z. s. E. i Z., ur. (...) w K.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 30 października 2015 roku, sygn. akt II W 585/15

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że obniża wymierzoną obwinionemu grzywnę do kwoty 1000 zł /tysiąc złotych),

II.  w pozostałym zakresie utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, za wyjątkiem orzeczenia o opłacie,

III.  zasądza od obwinionego W. Z. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze i wymierza mu wypłatę za obie instancje w kwocie 100 zł /sto złotych/.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Krośnie rozpoznawał sprawę W. Z., obwinionego o to, że w dniu 30 grudnia 2014 r. ok. godz. 7 ¹⁵ na drodze nr (...), w miejscowości Z. woj. (...), kierując samochodem m-ki R. nr rej. (...) (...) wraz z naczepą o nr rej. (...), nie dostosował się do znaku drogowego pionowego B-18 zakaz wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej ponad 12 ton,

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

Wyrokiem z dnia 30 października 2015 r. sygn. akt II W 585/15 Sąd Rejonowy w Krośnie:

I. uznał obwinionego W. Z. za winnego popełnienia wyżej opisanego czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. i za to na podstawie powołanego przepisu, przy zastosowaniu art. 24 § 1 i 3 k.w., skazał go na karę grzywny w kwocie 2.000 zł;

II na podstawie art. 118 k.p.w., art. 119 k.p.w. oraz art. 627 k.p.k. i art. 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zwrot zryczałtowanych wydatków związanych z postępowaniem w kwocie 100 zł oraz wymierzył mu opłatę w kwocie 200 zł.

Powyższy wyrok w całości zaskarżył apelacją obrońca obwinionego, zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia (art. 438 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.) przez przyjęcie, że:

a)  pionowy znak drogowy B-18 o zakazie wjazdu pojazdów o rzeczywistej masie całkowitej ponad 12 ton został ustawiony prawidłowo i zgodnie z obowiązującą procedurą, w sytuacji gdy z zeznań świadka M. P. ( kierownika w Powiatowym Zarządzie Dróg w K. ) wynika, że ustawiając znak nie dokonano sprawdzenia nośności mostu i nie wykonano ekspertyzy naukowej ile most jest w stanie wytrzymać;

b)  obwiniony może poruszać się brodem – a gdy nie ma możliwości jego wykorzystania z powodu wysokiego stanu wody – poruszać się pojazdami o mniejszej masie całkowitej, w sytuacji gdy skala prowadzonego przedsięwzięcia ( rodzinne gospodarstwo rolne o pow. 359,28 ha, hodowla 200 sztuk bydła) wyklucza wykorzystywanie sprzętu o mniejszej ładowności z uwagi na większe koszty logistyczne ( użycie większej liczby pojazdów, większe zużycie paliwa, konieczność użycia większej ilości pojazdów mechanicznych, konieczność zatrudnienia większej ilości osób przy tych czynnościach );

c)  Spółka (...) Sp. z o.o. nigdy nie posiadała i nie posiada bazy transportowej lub parku maszyn w Z., siedziba Spółki od zawsze mieści się w L.;

2.  obrazę przepisów postępowania, które to naruszenie miało wpływ na treść wyroku (art. 438 pkt 2 w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.), tj.:

a)  bezzasadną odmowę wiarygodności wyjaśnień obwinionego – uznanych za pokrętne – w sytuacji szczerego i logicznego wyjaśnienia przez obwinionego konieczności z korzystania z mostu pojazdami o większym tonażu, niż dopuszczalny, z uwagi na brak alternatywnego dojazdu do zabudowań gospodarczych, korzystania z brodu najczęściej, jak to jest możliwe, dbałości o most, gdyż jego uszkodzenie wiązałoby się z uniemożliwieniem kontynuowania produkcji roślinnej i zwierzęcej w zlokalizowanym w Z. gospodarstwie rodzinnym, prowadzonym również przez obwinionego – oznaczającą naruszenie wyrażonej w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.k. zasady swobodnej oceny dowodów i dokonanie ustaleń sprzecznych z doświadczeniem życiowym oraz zasadami prawidłowego rozumowania;

b)  wybiórczą ocenę zeznań świadka B. P. i pominięcie stwierdzonego przez tegoż świadka faktu korzystania przez uczestników ruchu drogowego z brodu, jak również naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść obwinionego, a to w kontekście zeznań tegoż świadka, że w dacie popełnienia zarzucanego wykroczenia, świadek nie wiedział, czy stan wody był odpowiedni do skorzystania z brodu (30 grudzień „2013 r.”);

c)  zasadę domniemania niewinności in dubio pro reo (art. 5 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.) poprzez bezkrytyczne przyjęcie przez Sąd, iż skoro znak drogowy stoi przed mostem, to został postawiony legalnie, uniemożliwiające w praktyce udowodnienie braku winy w niniejszej sprawie;

3.  obrazę przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.), tj.:

a)  art. 92 § 1 k.w. oraz pkt 3.1.1 oraz 3.2.19 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. z 2003 r., Nr 220, poz. 2181 ze zm.), zwanego dalej „rozp. M.I.” poprzez wadliwe przyjęcie, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia w sytuacji, gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala przyjąć, że konieczność ustawienia znaku zakazu B-18 przed jednym z mostów na Jasiołce została ustalona zgodnie z obowiązującą procedurą;

4.  rażącą niewspółmierności kary (art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art.109 § 2 k.p.w.), tj.:

a)  orzeczenia kary 2 tys. zł tytułem grzywny z pominięciem okoliczności popełnienia wykroczenia ( brak alternatywnego dojazdu do gospodarstwa rolnego w Z. ), zachowanie obwinionego ( wielokrotne sygnalizowanie problemu Zarządcy drogi i dążenie do zmiany stanu rzeczy, przejeżdżanie przez bród, a nie most, gdy warunki pogodowe na to pozwalają ) powoduje, że w społecznym odczuciu wymierzona kara jest niesprawiedliwa;

a)  dowolności w ustaleniu przez Sąd, że „Obwiniony nie jest człowiekiem biednym”, w sytuacji gdy powyższe nie wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

W oparciu o powyższe zarzuty obrońca obwinionego wniósł o uniewinnienie obwinionego, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji, równocześnie orzekając o zwrocie poniesionych przez obwinionego kosztów procesu (w tym wydatków z tytułu ustanowienia obrońcy w osobie radcy prawnego), ewentualnie z ostrożności procesowej o zmianę orzeczenia w przedmiocie wysokości kary i wymierzenia jej zgodnie z dyrektywami kodeksowymi (art. 33 § 1 -3 k.w.), zatem przy uwzględnieniu okoliczności sprawy, stopnia winy, zachowania sprawcy, pobudek którymi się kierował obwiniony.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego, jest uzasadniona jedynie w zakresie w jakim podnosi zarzut rażącej niewspółmierności (surowości) kary, wobec czego wyłącznie w tym zakresie niezbędne było przez Sąd Odwoławczy zmodyfikowanie wymiaru orzeczonej wobec obwinionego kary grzywny poprzez obniżenie jej wymiaru z kwoty 2.000 zł do kwoty 1.000 zł.

W pierwszym rzędzie zauważyć natomiast należy, iż stawiany rozstrzygnięciu zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 92 § 1 k.w. - przy jednoczesnym kwestionowaniu przez obrońcę ustaleń faktycznych Sądu Orzekającego - dotknięty jest błędem logicznym.

Nie sposób bowiem skutecznie podważać przyjętych znamion wykroczenia na podstawie ustaleń faktycznych, które jednocześnie również są podważane. W takiej sytuacji podstawą apelacji może być wyłącznie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, tj. art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w.

Zarzut obrazy prawa materialnego ma bowiem rację bytu wyłącznie wówczas, gdy odwołujący się nie kwestionuje treści poczynionych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych. Naruszenie tego prawa polega mianowicie na jego wadliwym zastosowaniu (lub niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych.

W każdej innej sytuacji zarzut obrazy prawa materialnego musi być oceniany jako przedwczesny i może pozostać poza granicami rozpoznania ( Kodeks postępowania karnego – Komentarz P. Hofmański, E. Sadzik i K. Zgryzek, Wydawnictwo C. H. Beck – Warszawa 2004 - tom II str. 603 – 604 teza 3, także wyrok Sądu Najwyższego z 23 lipca 1974 r., sygn. akt V KR 212/74).

Odnosząc się do zarzutu obrazy przepisów postępowania, mającej mieć wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia, sformułowanych przez obrońcę obwinionego, podkreślić należy, iż Sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe w sprawie, rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, dokonał właściwej ich oceny, nie dopuszczając się w żaden sposób podnoszonej przez apelującego obrazy zasady domniemania niewinności (art. 5 § 1 k.p.k.), czy zakazu orzekania na niekorzyść obwinionego (art. 5 § 2 k.p.k.), mających zastosowanie w sprawach o wykroczenia na podstawie art. 8 k.p.w.

Bezzasadnie autor apelacji upatruje naruszenia przez Sąd I instancji zasady domniemania niewinności ( błędnie przy tym utożsamiając ją z regułą in dubio pro reo) w przyjęciu przez ten Sąd legalności usytuowania znaku przed mostem.

W toku postępowania fakt legalności postawienia znaku ograniczającego przejazd przez most do pojazdów o masie całkowitej nie przekraczającej 12 ton, nie był kwestionowany. Brak jest również podstaw do kwestionowania jego legalności w chwili obecnej. Znak ten postawiony został przez uprawniony podmiot, na drodze publicznej, zgodnie z procedurą wynikającą z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. z 2003 r., Nr 220, poz. 2181 ze zm.), dotyczy mostu, którego nośność z powodów technicznych jest ograniczona.

Tym samym znak ten jest ustawiony jak najbardziej legalnie, co jest warunkiem powstania odpowiedzialności za wykroczenie w postaci nie dostosowania się do znaku drogowego ( por. wyrok SN z dnia 14 czerwca 2013 r. sygn. akt IV KK 140/13, publik. w Lex 1328043 ).

Ustaleń w zakresie legalności postawionego znaku, a tym samym sprawstwa obwinionego, nie podważają zeznania świadka M. P., będącego kierownikiem w Powiatowym Zarządzie Dróg w K., który potwierdził brak sprawdzenia praktycznej nośności mostu, co w istocie sprowadzałoby się do próby wytrzymałościowej mostu. Świadek ten jednocześnie podkreślił jednak, iż most ten nie miał nigdy wyższej, niż 12 ton nośności. Był on wielokrotnie remontowany, w tym wymieniony miał podkład, lecz aktualny jego stan techniczny, jak również jego metoda budowy, uniemożliwiły zwiększenie jego nośności. Jak wynika z zeznań M. P. złożonych w sprawie II K 765/15, dopuszczonych jako dowód przez Sąd Odwoławczy w postępowaniu odwoławczym, określając nośność przedmiotowego mostu na poziomie do 12 ton, Powiatowy Zarząd Dróg w K. uwzględnił konstrukcję tego mostu. Nie mógł on mieć większej nośności, gdyż uniemożliwiały to stalowe dźwigary „bażychówki”, będące dość wiotkie. O kondycji technicznej tego mostu doskonale wiedział obwiniony, wielokrotnie zabiegając o jego remont i modernizację. Świadek ten zaprzeczył również, by obwiniony otrzymał zezwolenie na sporadyczny przejazd większym, niż 12 ton ciężarem zespołu pojazdów. Niezależnie od tego, nawet uzyskanie takiej zgody w Powiatowym Zarządzie Dróg w K. nie depenalizowałoby obowiązku stosowania się do znaku drogowego, ograniczającego nośność mostu.

Bez znaczenia, dla trafności przyjęcia sprawstwa i winy obwinionego, jest także umieszczenie przy drodze relacji D.-B., przed skrętem do Z., znaku drogowego informującego niezgodnie z rzeczywistością o ograniczeniu nośności mostu do 3 ton, podczas gdy rzeczywista jego nośność wynosi 12 ton. Wskazana błędna informacja, dla istoty niniejszej sprawy, nie ma żadnego znaczenia.

Nie jest także uprawniony zarzut obrazy zasady in dubio pro reo, tj. nakazu rozstrzygania wątpliwości na korzyść obwinionego, który łączony jest z zeznaniami świadka B. P. odnośnie braku jego wiedzy, czy stan wody w dniu 30 grudnia 2014 r. pozwalał na skorzystanie z brodu.

Reguła ta nie oznacza bowiem obowiązku wyboru przez sąd najkorzystniejszej dla oskarżonego wersji, lecz oznacza zakaz czynienia niekorzystnych domniemań w sytuacji, gdy stan dowodów nie pozwala na ustalenie faktów.

W niniejszej sprawie, w zakresie przypisanego obwinionemu Z. wykroczenia z art. 92 k.w., brak jest wątpliwości w rozumieniu ww. przepisu, które nie dały by się usunąć. Sytuacja równoznaczna z nie dającymi się usunąć wątpliwościami jest kategorią obiektywną w tym sensie, że ani zasady logicznego rozumowania, ani zasady doświadczenia życiowego lub nauki nie pozwalają ustalić określonego faktu. Nie ma to zatem nic wspólnego z subiektywnymi ocenami stron procesu.

Dokonanie ustaleń faktycznych zależnych od dania wiary wyjaśnieniom obwinionego lub zeznaniom świadków, nie stanowi naruszenia art. 5 § 2 k.p.k., a ewentualne zastrzeżenia odnośnie wiarygodności ww. dowodów, rozstrzygane winny być poprzez pryzmat sędziowskiej swobody ocen określonej w art. 7 k.p.k. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2006 r., sygn. akt II KK 327/05, LEX nr 202149, czy też Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 listopada 2006 r. sygn. akt II AKa 339/06, KZS 2007/1/70).

Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wskazuje zwłaszcza aby Sąd Orzekający po dokonanej ocenie dowodów powziął jakiekolwiek wątpliwości co do legalności postawienia przed mostem znaku zakazującego wjazdem nań pojazdami o masie całkowitej większej niż 12 ton.

Sformułowany w tym przedmiocie zarzut jest zatem oczywiście chybiony.

W niniejszej sprawie wprawdzie Sąd Orzekający błędnie w uzasadnieniu wyroku podniósł, iż wyjaśnienia obwinionego są pokrętne, choć ich lektura wskazuje, iż takiego charakteru nie mają, jednakże uchybienie to w żaden sposób nie wpływa na trafność rozstrzygnięcia w zakresie sprawstwa i winy.

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego obwiniony Z. przyznał się do zarzutu popełnienia wykroczenia i odmówił składania wyjaśnień oświadczając, iż złoży je przed sądem.

W postępowaniu sądowym obwiniony wyjaśnił, iż nie kwestionuje legalności ustawienia znaku, potwierdzając jednocześnie, iż kierował ciężarówką, która przejechał przez most, pomimo znaku drogowego ograniczającego jego nośność do 12 ton.

Słusznie przy tym Sąd Orzekający przyjął, iż obwiniony miał świadomość ograniczenia nośności tego mostu, skoro wielokrotnie zabiegał o jego modernizację i remont, jak również występował w formie pisemnej o zezwolenie na przejazd przez ten most pojazdami o większym, niż 12 ton ciężarze. Pomimo tego, obwiniony złamał zakaz przejeżdżając przez ten post zestawem pojazdów, którego masa wynosiła , nawet jeżeli naczepa nie była załadowana , ponad 15 ton.

Ustalenie zatem sprawstwa obwinionego nastąpiło zatem w pierwszym rzędzie na podstawie zeznań świadka B. P., który widział, jak W. Z. w dniu 30 grudnia 2014 r. ok. godz. 7 ¹⁵ przejechał ponadnormatywnym zespołem pojazdów przez most, zdjęć dokumentujących ten przejazd, jak również na podstawie wyjaśnień obwinionego, który potwierdził kierowanie wówczas przez siebie ciężarówką.

W pełni zgodzić się także należy z konkluzją Sądu I instancji , że prowadzenie przez obwinionego dużego gospodarstwa hodowlanego nie zwalnia go z konieczności dostosowania się w swoich zamierzeniach gospodarczych do istniejących możliwości, a ściślej ograniczeń komunikacyjnych.

Również zamiar rozbudowy budynków tego gospodarstwa i uzyskanie stosownej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę, dołączonej do apelacji, nie upoważnia obwinionego do wykonywania przez przedmiotowy most przejazdów pojazdami o ponadnormatywnej masie, a jedynie zobowiązuje do rozważenia wykonywania transportu stosownych materiałów w czasie, gdy stan wody w Jasiołce umożliwiał będzie przejazdy przez bród obok mostu, albo dokonywania transportów pojazdami o masie całkowitej nie przekraczającym dopuszczalnej.

Odnosząc się do zarzutu rażącej niewspółmierności (surowości) orzeczonej wobec obwinionego kary grzywny w wysokości 2000 zł, podzielić należy wniosek Sądu Orzekającego, który, wprawdzie bez czynienia w tym zakresie głębszych ustaleń, uznał , iż obwiniony nie jest człowiekiem biednym.

Apelacja w tym zakresie nie pokusiła się nawet na próbę wykazania że jest inaczej, podczas gdy z wyjaśnień złożonych przez samego W. Z., wynika że jest on właścicielem firmy (...) , a zgodnie z przedłożonym zaświadczeniem Związku Stowarzyszeń (...) w Ś. z dnia 3 września 2015 r., jest także współwłaścicielem rodzinnego gospodarstwa rolnego o pow. 359,28 ha, na którym zajmujące się hodowlą bydła mięsnego i mlecznego, przy obsadzie ok. 200 sztuk bydła oraz produkcją rolną.

Ustalenie poczynione przez Sąd Orzekający ma zatem pełne odzwierciedlenie we wskazanych wyżej dowodach, jednoznacznie potwierdzających, iż sytuacja materialna obwinionego kształtuje się zdecydowanie powyżej średniej krajowej. W tej sytuacji zastrzeżenia obrońcy obwinionego w tym zakresie uznać należy za nieporozumienie.

Zasadność zarzutu rażącej niewspółmierności kary wynika natomiast z samej wysokości orzeczonej grzywny.

Wymierzając obwinionemu karę grzywny w wysokości 2000 zł, za wykroczenie z art. 92 § 1 k.w., którego zagrożenie ustawowe zamyka się w granicach od 20 zł do 5000 zł, a więc karę w wymiarze znacznie wyższym od kar zwykle orzekanych za tego rodzaju wykroczenia, Sąd Orzekający uznał, iż kara ta adekwatna jest do stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz celów kary, w szczególności celu represyjnego i ogólnoprewencyjnego.

Dokonana przez Sąd ocena stopnia winy obwinionego oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu, w tym naruszenia dobra, jakim jest stan urządzenia komunikacyjnego, tj. mostu, jest jednak zbyt rygorystyczna.

Przede wszystkim wskazać należy, iż W. Z. nie prezentuje generalnie lekceważącego stosunku wobec przepisów ruchu drogowego.

Uzasadnionym jest bowiem przyjęcie iż obwiniony nie stosował się do przedmiotowego znaku drogowego tylko wówczas, gdy nie mógł skorzystać z brodu, do wykonania którego przyczynił się przy użyciu swojego sprzętu i własnych płyt betonowych, tj. wówczas, gdy stan wody w rzece J. był wysoki.

W sytuacji, gdy poziom wody na to pozwala, obwiniony wykonuje przejazdy brodem znajdującym się w pobliżu most, starając się nie nadwyrężać mostu. Jest on żywotnie zainteresowany w utrzymaniu dobrego stanu technicznego mostu i wielokrotnie, jak wynika z jego uzupełniających wyjaśnień ( k. 100 ), zabiegał w odpowiednich organach o przeprowadzenie jego remontu i modernizację. Dobry stan techniczny mostu jest dla obwinionego niezbędny z uwagi na prowadzone gospodarstwo rolne i dojazd do tego gospodarstwa, który biegnie przez ww. most. Niewątpliwe zależy mu na istnieniu przejazdu przez mostu, który ma dla niego także znaczenie ekonomiczne.

W ocenie Sądu Odwoławczego w pełni adekwatną do okoliczności czynu i warunków osobistych oraz sytuacji materialnej obwinionego jest zatem kara grzywny w wymiarze 1000 zł. Kara ta uwzględnia stopień winy obwinionego, odpowiada społecznej szkodliwości czynu, jak również zasadom prewencji ogólnej i szczególnej, spełniając tym samym dyrektywy wymiaru kary z art. 33 k.w.

Orzeczona dotychczas przez Sąd I instancji kara grzywny w wymiarze 2000 zł jawi się natomiast jako rażąco surowa i w tym zakresie wymagała korekty.

Korekty, z uwagi na obniżenie obwinionemu kary grzywny z 2000 zł do 1000 zł, wymagało zatem również orzeczenie Sądu I instancji w przedmiocie opłaty, która w tej sytuacji wyniosła 100 zł za obie instancje.

Mając powyższe na uwadze Sąd Odwoławczy, w oparciu o art. 437 § 1 k.p.k., art. 438 pkt 4 k.p.k., art. 449 k.p.k. i art. 456 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., zmienił zaskarżony wyrok wyłącznie w zakresie wymiaru kary, w pozostałym zaś zakresie, z wyjątkiem orzeczenia o opłacie, utrzymał go w mocy.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym o opłacie za obie instancje, oparte zostało o art. 118 § 1 k.p.w. w zw. § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269) i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.).