Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Kamy Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Grażyna Puchalska (spr.)

Sędziowie: SO Urszula Myśliwska

SR (del.) Iwona Strączyńska

Protokolant: protokolant sądowy Marek Dobrogojski

przy udziale Prokuratora Jarosława Polanowskiego

po rozpoznaniu dnia 4 lipca 2014 r,

sprawy P. S. (1) i F. F. (1)

oskarżonych z art.279§l kk kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa z dnia 12 marca 2014 r. sygnatura akt III K 608/13

orzeka:

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Mokotowa do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt X Ka 559/14

UZASADNIENIE

1. P. S. (1) , F. F. (1) zostali oskarżeni o to, że :

w dniu 03 czerwca 2013 roku w W. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu włamali się do samochodu marki D. (...) o nr rej. (...) poprzez wybicie szyby w tylnych, lewych drzwiach, a następnie dokonali kradzieży z jego wnętrza panela radioodtwarzacza z napisem D., długopisu z napisem F., metalowej blaszki z nr (...), o łącznej wartości strat 200 złotych na szkodę M. P., tj. o przestępstwo z art. 279 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 12 marca 2014r. Sąd Rejonowy dla Warszawy M. w W. w III Wydziale Karnym orzekł:

oskarżonego P. S. (1) w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w dniu 03 czerwca 2013 roku w W. przy ul. (...), z wnętrza samochodu marki D. (...) o nr rej. (...) dokonał kradzieży panela radioodtwarzacza z napisem D., długopisu z napisem F., metalowej blaszki z nr (...), o łącznej wartości strat 200 złotych na szkodę M. P., tj. czynu z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. wymierzył mu karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II. oskarżonego F. F. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu czynu, ustalając, że koszty procesu w tej części ponosi Skarb Państwa;

III. na podstawie art. 82 § 3 k.p.w. na poczet orzeczonej kary ograniczenia wolności zaliczył

P. S. (1) okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 03 czerwca 2013 roku do dnia 04 czerwca 2013 roku przyjmując, iż jeden dzień zatrzymania równoważny jest dwóm dniom kary ograniczenia wolności, a tym samym uznając karę ograniczenia wolności za wykonaną w wymiarze 4 (czterech) dni ;

IV. zwolnił P. S. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od wyroku wniósł prokurator, który na podstawie art. 425 § 1 i 2 kpk, 444 kpk i art. 447 § 1 kpk zaskarżył powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego F. F. (1) i P. S. (1).

Na podstawie art. 427 § 2 i 438 pkt 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść wyroku, polegający na przyjęciu, że oskarżeni nie dokonali włamania do samochodu marki D. (...) o nr rej. (...), przy czym F. F. (1) w ogóle nie brał udziału w tym zdarzeniu, a P. S. (1) dopuścił się tylko wykroczenia z art. 119 § 1 kw polegającego na kradzieży panela radioodtwarzacza z napisem D., długopisu z napisem F. i metalowej blaszki z nr (...), o łącznej wartości 200 zł na szkodę M. P. wykorzystując okoliczność, że nieznani sprawcy wybili wcześniej szybę w tylnych lewych drzwiach tego pojazdu, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosków przeciwnych.

Na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 1 kpk oskarżyciel publiczny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna, a podniesione w niej zarzuty zasługiwały na uwzględnienie.

Niezależnie od oceny trafności ferowanego przez skarżącego zarzutu wadliwości ustaleń faktycznych w zakresie, w jakim sąd I instancji przyjął, że P. S. (1) i F. F. (1) nie dokonali włamania do samochodu marki D. (...) o nr rej. (...), wskazać należało na istotną, w ocenie sądu okręgowego, wewnętrzną sprzeczność pisemnych motywów wyroku. Dość bowiem wskazać, że zawarte na str. 2 uzasadnienia sądu rejonowego kategoryczne przecież ustalenie, o uciecze i odrzuceniu pod ławkę przystanku przedmiotów zabranych wnętrza samochodu przez zatrzymanego, którym następnie okazał się być F. F. (1), przeczą uznanym za wiarygodne wyjaśnieniom oskarżonego P. S. (2), w których ten wskazuje na siebie jako wyłącznego sprawcę zaboru, a następnie wyrzucenia przedmiotów podczas wsiadania do autobusu (k.116). Co więcej, tożsame twierdzenie o wyrzuceniu rzeczy właśnie przez P. S. zawarł sąd rejonowy na str. 10 uzasadnienia (trzeci wers).

Kontynuując, zwrócić uwagę trzeba na zeznania funkcjonariuszy policji, także uznanych za wiarygodne przez sąd rejonowy, z których wynika przecież, że ucieczkę podjęli obaj mężczyźni, a jeden z nich odrzucił pod ławkę nn. przedmiot (panel radia). Osobą zatrzymaną, która odrzuciła ten przedmiot okazał się być F. F. (1). ( k,30v, 32 v). Niejasnym zatem pozostaje założenie sądu I instancji, o wiarygodności depozycji świadków w tym zakresie, skoro w pierwszej kolejności uznał za prawdziwe wypowiedzi oskarżonych, które wskazywały na wyłączne zaangażowanie w zabór ujawnionych w zarzucie przedmiotów P. S. (2). Skąd więc w posiadaniu F. F. znalazł się odrzucony panel radiowy? Niezależnie zatem od rozstrzygnięcia kwestii uczestnictwa oskarżonego F. F. w popełnionym, czy to przestępstwie, czy wykroczeniu, zasadnym jest ustalenie jednolitego stanowiska i poparcie go konkretnymi dowodami. Nie może być przecież tak, że istnieją dwie grupy dowodów, sprzecznych ze sobą, choćby w części, a uznanych w każdym wypadku, przez sąd, za wiarygodne.

Nie przesądzając więc kwestii ustalenia, czy ewentualnie przypisane oskarżonym zachowanie realizowało znamiona przestępstwa czy wykroczenia, zwrócić uwagę należało na istnienie, wbrew stanowisku sądu, bezpośredniego dowodu sprawstwa przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 kpk, w postaci przyznania się podejrzanego P. S. ( k. 42) do popełnienia zarzucanego mu czyn, polegającego przecież na dokonaniu kradzieży z włamaniem. Oczywistym jest, że dowód ten podlega ocenie według kryterium prawdziwości, jednak już sam fakt jego ujawnienia dezaktualizuje pogląd sądu meriti (str.8 uzasadnienia) o braku innych, poza zeznaniami świadków –funkcjonariuszy Policji, opisujących kwestie związane z przyznaniem się im do winy przez zatrzymanych, dowodów potwierdzających fakt dokonania kradzieży z włamaniem. Na marginesie jedynie wskazać trzeba, że wyjaśnieniom P. S., w których ten przyznał się i wyjaśnił, odnośnie roli F. F., sąd rejonowy też dał wiarę, o czym świadczy fragment uzasadnienia, a dokładnie jego drugi akapit na str. 7 tych rozważań.

Nie budzi wątpliwości sądu odwoławczego kategoryczność zakazu substytuowania dowodów zawartego w art. 174 kpk. Nie mniej jednak dostrzec trzeba, że zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 grudnia 2012r sygn.. I AKa 389/12 Nie ma procesowych przeszkód, aby treść notatki urzędowej, czy zeznania osoby ją sporządzającej, wykorzystać dowodowo obok wyjaśnień oskarżonego lub zeznań świadka w celu potwierdzenia i uzupełnienia wyjaśnień bądź zeznań, jeśli tym wyjaśnieniom bądź zeznaniom nie przeczą, albo też w celu weryfikacji owych wyjaśnień lub zeznań, gdy zachodzi konieczność wyjaśnienia różnic między ich treścią. Możliwe jest to jednak z tym zastrzeżeniem, że nie można odmówić wiary wyjaśnieniom oskarżonego lub zeznaniom świadka i dokonać ustaleń faktycznych w oparciu o treść notatki urzędowej lub na podstawie dowodu z zeznań osoby sporządzającej notatkę urzędową. Zatem, nawet gdyby wysłuchany został policjant sporządzający notatkę urzędową z rozpytania oskarżonego, na podstawie samych tych zeznań nie byłoby możliwe poczynienie ustaleń faktycznych sprzecznych z wyjaśnieniami oskarżonego zawartymi w protokołach jego przesłuchań.

W tej zaś sytuacji, a więc istnienia wyjaśnień P. S. (k.42) jest możliwość wsparcia ich zeznaniami funkcjonariusza policji zawierającymi wszak informacje pozyskane w drodze rozpytania zatrzymanych na miejscu zdarzenia oskarżonych.

Reasumując, sąd odwoławczy uznał uchybienia sądu rejonowego za rażące, a rozumowanie zawarte w pisemnych motywach wyroku za wzajemnie sprzeczne i wykluczające możliwość dokonania merytorycznej oceny trafności rozstrzygnięcia.

Ponownie rozpoznając sprawę sąd rejonowy przeprowadzi postępowanie dowodowe, a następnie pozyskane w jego wyniku dowody podda weryfikacji ich prawdziwości. Konsekwentne i czytelne ustalenia przedstawi w ewentualnie sporządzonym uzasadnieniu, uwzględniając przy tym sprawozdawczy jego charakter, pamiętając jednocześnie o konieczności zachowania spójności i logiki wywodu.