Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 września 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Lucyna Guderska

Sędziowie: SSA Maria Padarewska - Hajn (spr.)

del. SSO Dorota Rzeźniowiecka

Protokolant: sekr. sądowy Aleksandra Słota

po rozpoznaniu w dniu 4 września 2013 r. w Łodzi

sprawy S. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w O.

o emeryturę,

na skutek apelacji wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Kaliszu

z dnia 6 listopada 2012 r., sygn. akt: V U 1599/12;

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1830/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 lipca 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. odmówił wnioskodawcy S. W. prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, gdyż, zdaniem organu rentowego, nie udowodnił on wymaganych 15 lat pracy w szczególnych warunkach na dzień l stycznia 1999 roku.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł S. W., domagając się przyznania prawa do emerytury.

Organ rentowy, w odpowiedzi na odwołanie wnioskodawcy, wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 6 listopada 2012 roku Sąd Okręgowy w Kaliszu oddalił odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego:

S. W., urodzony (...), w dniu 22 maja 2012 roku złożył wniosek o emeryturę.

Na dzień l stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił 25 lat, 5 miesięcy i 7 dni okresów składkowych i nieskładkowych. Na dzień wydania zaskarżonej decyzji wnioskodawca nie pozostawał w stosunku pracy. Organ rentowy uznał, iż wnioskodawca nie udowodnił żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach.

S. W. od dnia 22 października 1977 roku do dnia 31 maja 1987 roku pracował w Spółdzielni Kółek Rolniczych w K. z siedzibą w O.. Pracodawca wnioskodawcy Spółdzielnia Kółek Rolniczych wystawiła mu świadectwo pracy w szczególnych warunkach za okres od dnia l lipca 1982 roku do dnia 31 maja 1987 roku.

13 marca 1982 roku wnioskodawca, S. W., ukończył kurs spawacza elektrycznego i w dniu 21 czerwca 1982 roku otrzymał książeczkę spawacza,

W okresie od dnia l lipca 1982 roku do dnia 31 marca 1987 roku wnioskodawca zajmował się spawaniem elektrycznym. Jako spawacz zajmował się spawaniem maszyn rolniczych, które to maszyny produkowała Spółdzielnia Kółek Rolniczych na zlecenie (...) Fabryki (...). Spawanie maszyn rolniczych odbywało się na hali produkcyjnej. W hali produkcyjnej pracowało około 5 spawaczy. Wnioskodawca zajmował się w pełnym wymiarze czasu pracy pracował wyłącznie jako spawacz.

Od dnia 2 czerwca 1987 roku do dnia 31 grudnia 2003 roku wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy pracował w Firmie Budowlano-Usługowej (...) S.A. w K.. Poprzednio, przed przekształceniem, pracodawca wnioskodawcy nosił nazwę Przedsiębiorstwa Budownictwa Rolniczego. Pracodawca wnioskodawcy w świadectwie pracy z dnia 31 grudnia 2003 r. potwierdził, iż wnioskodawca w okresie od dnia 2 czerwca 1987 roku do dnia 31 grudnia 2003 roku pracował w szczególnych warunkach, wykonując prace ślusarskie wewnątrz cystern (wykaz A dział III pkt. 82) jak i wykonywał prace przy spawaniu (wykaz A dział XIV pkt. 12).

W umowie o pracę z dnia 2 czerwca 1987 roku pomiędzy Przedsiębiorstwem Budownictwa (...) w K. a wnioskodawcą, powierzono wnioskodawcy stanowisko ślusarza-spawacza.

Z dokumentów fmansowo-osobowych wnioskodawcy, opinii wnioskodawcy, wynika iż w okresie od dnia l sierpnia 1987 roku do dnia 31 marca 1995 roku pracodawca wnioskodawcy określał jego stanowisko pracy jako ślusarz-spawacz.

W dniu l kwietnia 1995 roku pracodawca powierzył wnioskodawcy obowiązki ślusarza.

Od dnia l kwietnia 1997 roku pracodawca wnioskodawcy powierzył mu ponownie obowiązku ślusarza-spawacza.

Od dnia l kwietnia 1998 roku pracodawca ponownie powierzył wnioskodawcy obowiązku ślusarza.

W okresie pracy od dnia 2 czerwca 1987 roku do dnia 31 grudnia 2003 roku wnioskodawca pracował w warsztacie ślusarsko-spawalniczym, pracując przy różnego rodzaju konstrukcjach stalowych. Praca wnioskodawcy podlegała na wykonywaniu prac ślusarskich i spawalniczych. Prace ślusarskie w 8-godzinnym pełnym czasie pracy wnioskodawca zajmowały około 2 godzin, a prace spawalnicze - około 6 godzin. W czasie zatrudnienia w spółce (...) wnioskodawca pracował przy pracach ślusarskich i spawalniczych różnego rodzaju konstrukcji stalowych takich jak wiązary, słupy, rygle, balustrady, kraty i tym podobne.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd pierwszej instancji, powołując się na treść przepisów art. 184 oraz 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), a także rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 ze zm.), uznał odwołanie S. W. za bezzasadne. Zważywszy, że sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w spornym okresie był bezsporny, spór pomiędzy stronami ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Sąd Okręgowy podkreślił, że z umowy o pracę, dokumentów osobowo-finansowych, z zeznań świadków S. A. i M. O. wynika, że wnioskodawca w spornym okresie pracy od dnia 2 czerwca 1987 roku do dnia 31 grudnia 2003 roku wykonywał zarówno prace spawacza i ślusarza, przy czym prace ślusarskie zajmowały mu około 2 godzin dziennie czyli 1/4 pełnego wymiaru czasu pracy. Fakt, że wnioskodawca nie pracował w pełnym wymiarze czasu pracy jako spawacz, wynika również z zeznań wnioskodawcy, który sam twierdzi, iż prace ślusarskie zajmowały ma około l godziny dziennie. Dalej Sąd Okręgowy podniósł, że w orzecznictwie sądowym przyjmuje się, iż prawo do wcześniejszej emerytury stanowi odstępstwo od zasady powszechnego wieku emerytalnego i w związku z tym musi zostać ono wykazane w sposób niezbity i nie budzący jakichkolwiek wątpliwości. Wobec tego sam fakt przedstawienia przez wnioskodawcę świadectwa pracy w warunkach szczególnych nie przesądza jeszcze o uznaniu wykonywanej pracy za pracę w warunkach szczególnych. Świadectwo pracy bowiem nie jest dokumentem abstrakcyjnym i w związku z tym musi znajdować oparcie w dokumentacji pracowniczej, a w konsekwencji może być przez tę dokumentację weryfikowane. Przyjmuje się również, iż świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach oraz zwykłe świadectwa pracy nie są dokumentami urzędowymi w rozumieniu art. 244 §1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo, nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwa traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., które stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej.

Sąd pierwszej instancji zacytował wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2012 roku (IUK 227/11, Lex nr 1157544), w którym podkreślono, że z przywileju przejścia na emeryturę w niższym wieku emerytalnym, przysługującego pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, mogą korzystać wyłącznie pracownicy, którzy byli rzeczywiście zatrudnieni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szkodliwych warunkach pracy. Nie jest więc dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymaganych do nabycia prawa do emerytury w niższym wieku emerytalnym, innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm człowieka. W kolejnym orzeczeniu z dnia 15 grudnia 2011 roku (IUK 106/11, Lex 1130389) Sąd Najwyższy podkreślił, iż do czynności związanych ze spawaniem (póz. 12 działu XIV wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, Dz. U. Nr 8, póz. 43 ze zm.) nie należą prace ślusarskie, montażowe i malarskie, jeżeli nie są one objęte procesem spawania, a co najwyżej stanowią etap przygotowania do tego procesu lub obejmują czynności wykończeniowe po jego zakończeniu. Sąd Okręgowy podzielił powyższy pogląd, co oznacza, że do czynności związanych ze spawaniem nie należą prace ślusarskie jakie wykonywał w ramach obowiązującego wymiaru czasu pracy wnioskodawca, gdyż nie są one objęte procesem spawania.

W ocenie Sądu Okręgowego tylko taka wykładnia pozostaje w zgodzie z art. 32 ust. 2 i 4 ustawy emerytalnej w związku z §2 ust. l rozporządzenia uznających za pracę w szczególnych warunkach wyłącznie zatrudnienie przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Oznacza, to że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne (okresowe), a nie stałe świadczenie pracy w warunkach narażających na szybszą utratę zdolności do zarobkowania wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 września 2007 roku, IIIUK 38/07, oraz przytoczony wyżej wyrok z dnia 8 czerwca 2011 roku, IUK 393/10).

Sąd pierwszej instancji skonkludował, że w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwala przyjąć, aby w okresie od dnia 2 czerwca 1987 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku wnioskodawca w pełnym wymiarze czasu pracy w Firmie Budowlano-Handlowej (...) pracował w szczególnych warunkach jako spawacz, a praca spawacza jest pracą w szczególnych warunkach wymieniona w wykazie A dział XIV pkt. 12 do cytowanego wyżej rozporządzenia z 1983 roku, gdyż w czasie obowiązującego wnioskodawcę 8-godzinnego czasu pracy wykonywał prace ślusarskie przez okres około 2 godzin dziennie, a prace spawalnicze przez około 6 godzin. Aby móc zaliczyć ten okres pracy wnioskodawcy do pracy w szczególnych warunkach, to wnioskodawca prace spawalnicze musiałby wykonywać w pełnym 8-godzinnym czasie pracy.

Zebrany materiał dowodowy nie pozwolił ustalić również, że wnioskodawca wykonywał prace ślusarskie wewnątrz cystern.

Fakt, iż pracodawca potwierdził wnioskodawcy w świadectwie pracy, iż w okresie od dnia 2 czerwca 1987 roku do 31 grudnia 2003 roku pracował w szczególnych warunkach, nie znalazło odzwierciedlenia w dokumentacji pracowniczej wnioskodawcy, ani w pozostałym materiale dowodowym.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy w Kaliszu, działając na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie zaskarżył S. W. apelacją w całości wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Kaliszu z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach dotychczasowego postępowania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uznanie, że powód w okresie zatrudnienia w Firmie Budowlano - Usługowej (...) - (...) SA w K. od 2 czerwca 1987 roku do dnia 31 grudnia 2003 r. w dniach od 2.06.1987 r. do 31.12.1998 r. wykonywał prace w szczególnych warunkach wskutek czego nabył prawa do emerytury.

Zarzuty apelacji stanowią:

1)  naruszenie prawa materialnego (art. 368 KPC), a mianowicie polegające na błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z 4.05.1979 r. w sprawie pierwszej kategorii zatrudnienia Dz, U. nr 13, poz. 86 ze zmianami oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.02.1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zmianami)

2)  naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie przepisów:

-

art. 233 KPC w zw. z art. 286 KPC - poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na niewłaściwej interpretacji zeznań powoda i świadków w przypadku, gdy zeznania te potwierdzają wykonywanie swoich obowiązków w ciężkich warunkach, stale w pełnym wymiarze zatrudnienia jako obowiązków spawacza,
natomiast Sąd l Instancji przyjął, że przygotowanie stanowiska i miejsca pracy spawalniczego należy zaliczyć do czynności ślusarskich,

-

art. 328 § 2 KPC - poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku podstaw i przyczyn, dla których nie uznał zeznań świadków w części dotyczących prac przygotowawczych miejsca pracy jako czynności spawacza.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że Sąd w uzasadnieniu wyroku powołuje się ustawową definicją „pracy w szczególnych warunkach" wywodzącą się z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach rentach uchwaloną w dniu 17 grudnia 1998 r. a więc po 15 latach od dnia ogłoszenia rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

Rada Ministrów podejmując rozporządzenie w roku 1983, jednoznacznie określała rodzaje stanowisk przyznając im status pracy w warunkach szkodliwych lub szczególnym charakterze. Były to stanowiska, dla których technika, metodologia wykonywania prac była oceniana na miarę czasu, w którym była wykonywana, a więc w przypadku spawacza oceniano warunki wykonywania tych prac, urządzenia spawalnicze i pomocnicze do mocowania elementów spawanych, obrabianie miejsc spawanych, przygotowanie i zorganizowanie bezpiecznego miejsca pracy itp. Zdaniem skarżącego należy wziąć pod uwagę to, że w sensie fizycznym i prawnym niemożliwe jest ciągłe trwające przez 8 godzin spawanie tj. spawanie łukiem elektrycznym części i elementów konstrukcyjnych wykonanych ze stali, żeliwa, metali nieżelaznych i ich stopów, używając elektrycznego źródła ciepła. Tak więc podniesione w uzasadnieniu zarzuty w stosunku do powoda wydają się niewłaściwe, zaś rozumowanie i pojęcie obowiązków spawacza jest nieporozumieniem i rozumiane oraz przedstawiane są w błędnym świetle jak i całkowitym niezrozumieniu tego zawodu.

Dla rozstrzygnięcia tej sprawy konieczne jest zaciągnięcie opinii w przedmiocie obowiązków spawacza, zagrożeń wiążących się z wykonywaniem tego zawodu.

W ocenie apelujacego nieuzasadnione wydają się stwierdzenia Sądu i przyjęcie tej części zeznań świadków stwierdzających wykonywanie innych obowiązków związanych z tym zawodem jako obowiązków ślusarskich.

Jeśli wziąć pod uwagę Międzynarodowa Kartę Charakterystyki Zagrożeń Zawodowych uznanych przez Centralny Instytut Ochrony Pracy - Państwowy Instytut Badawczy, to w części związanej z czynnikami ergonomicznymi i psychospołecznymi związanymi z organizacją pracy stwierdza się, że jest to średniociężka i ciężka praca fizyczna, wykonywana w wymuszonej pozycji ciała (stojącej, pochylnej, kucznej) często w małych przestrzeniach, z narażeniem na dolegliwości bólowe wynikające z przeciążenia układu mięśniowo - szkieletowego, dodatkowo te obowiązki wymagają transportu ciężkich przedmiotów (narzędzia, agregat spawalniczy, butli ilp.) Do czynności związanych z wykonywaniem tego zawodu należy również: przygotowanie miejsca pracy złożenie i zamocowanie elementów konstrukcyjnych celem wykonania złącza spawalniczego, obsługiwanie i konserwacja narzędzi maszyn i urządzeń wykorzystywanych podczas spawania w zależności od rodzaju konstrukcji, przygotowanie powierzchni do spawania przez czyszczenie i ukosowanie krawędzi, spawanie łukiem elektrycznym, sprawdzanie jakości wykonanych prac spawalniczych na podstawie wyglądu zewnętrznego oraz na podstawie pomiarów za pomocą przyrządów i narzędzi do kontroli złącz spawanych.

Dodatkowo należy podkreślić, że prace spawalnicze wykonywane są w różnych pomieszczeniach, w halach i małych warsztatach, często w kanałach zbiornikach, we wnętrzu urządzeń technicznych, jak i na wysokościach. Trzeba również podkreślić, że występuje tzw. „ oko łukowe" u spawaczy które jest wynikiem krótkotrwałego działania promieniowania UV na narząd wzroku i objawia się w postaci zapalenia spojówek i rogówki a nawet czasowej ślepoty,

Z uwagi na powyższe warunki wykonywanie obowiązków spawacza w ścisłym tego słowa znaczeniu - czyli tylko jako wykonywanie czynności spawania - jest niemożliwe i fizycznie niewykonalnie, chyba że obok spawacza będzie zgromadzona odpowiednia ilość dodatkowych pracowników wykonujących inne czynności należące do wyżej wymienionych obowiązków spawacza. W czasie pracy spawacza muszą być wykonywanie również i inne czynności związane z tym zawodem, które nie można zaliczać do czynności ślusarskich lecz do czynności spawalniczych ( np. wpasowanie elementów przeznaczonych do spawania, zamocowanie tych elementów, oszlifowanie miejsc do spawania, wyczyszczenie miejsc w których będzie położony spaw itp. Ponadto w czasie tych prac spawacz musi mieć również możliwość zmiany pozycji, wyprostowania się, zaczerpnięcia świeżego powietrza, zrobienie odpoczynku oczom itp. Sprowadzając rozumowanie obowiązków spawacza tylko do czynności spawania jest wielkim nieporozumieniem i nie może być stosowane również przez Sąd. Jest rzeczą zrozumiałą i powszechnie znaną, że są czynności wykonywane przez spawacza należące do prac ślusarskich, ale nie znaczy to, że w tym momencie spawacz nie wykonuje swoich obowiązków np. zorganizowanie stanowiska pracy, przygotowanie elementów do spawania, oczyszczenia i przygotowania miejsc podlegających zespolenia, przestawienie elementów konstrukcyjnych itp. Jeśli spawacz przygotowuje miejsce do spawania i szlifuje krawędzie to nie można uznawać, że w tym momencie jest ślusarzem, a takie wnioski można wyciągnąć z uzasadnienia wyroku, co, w ocenie skarżącego, jest błędne i niewłaściwe.

Sąd Apelacyjny w Łodzi zważył, co następuje:

Apelacja S. W. nie odnosi skutku, gdyż rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego odpowiada prawu.

Sąd Apelacyjny w całości podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, przyjmując je jako własne do rozpoznania sprawy na etapie postępowania apelacyjnego, jak również ocenę dowodów przeprowadzoną przez ten Sąd i ocenę materialno-prawną roszczenia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie jest trafny wywiedziony przez apelującego zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów postępowania, to jest art. 233 § 1 k.p.c., poprzez naruszenie swobodnej oceny dowodów. Zważyć należy, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena, dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego doświadczenia życiowego, a nadto winna uwzględniać wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.

Z uzasadnienia apelacji można wywnioskować, że skarżący przywiązuje nadmierną wagę do dowodu w postaci świadectwa pracy w warunkach szczególnych, z którego wynika, iż ubezpieczony będąc zatrudnionym na stanowisku ślusarza - spawacza, świadczył pracę w warunkach szczególnych. Świadectwo to nie jest bowiem dokumentem urzędowym i może być weryfikowane poprzez dokumentację osobową ubezpieczonego, czy też poprzez osobowe źródła dowodowe. Dla ustalenia czy praca była wykonywana w takich warunkach, co prawidłowo podkreślił Sąd pierwszej instancji, istotnym jest ustalenie charakteru czynności wykonywanych przez pracownika. Stąd też Sąd Okręgowy za pomocą osobowych źródeł dowodowych, jak również dokumentacji pracowniczej S. W., ustalił, że w trakcie spornego zatrudnienia skarżący wykonywał, poza pracami polegającymi na spawaniu, czynności będące stricte czynnościami ślusarskimi. Wskazać należy, że czynności związane z szeroko rozumianym przygotowywaniem elementów do spawania, wbrew temu co twierdzi skarżący, nie są kwalifikowane jako prace przy spawaniu w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku. Powyższe ustalenia Sądu pierwszej instancji nie naruszają reguł wynikających z art. 233 § 1 k.p.c., a okoliczności, na które powołuje się skarżący w swojej apelacji, należy ocenić jedynie w kategoriach polemiki z niewadliwymi ustaleniami Sądu pierwszej instancji. W szczególności bezzasadne jest powoływanie się przez apelującego na Międzynarodową Kartę Charakterystyki Zagrożeń Zawodowych uznanych przez Centralny Instytut Ochrony Pracy – Państwowy Instytut Badawczy. O tym bowiem, czy dane stanowisko pracy jest kwalifikowane do pracy w szczególnych warunkach w kontekście przyznania prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, decydują przepisy wskazanego wyżej rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku.

Sąd Apelacyjny nie podziela również, sformułowanego przez S. W., zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego wskazanych w piśmie procesowym zawierającym apelację.

Zgodnie z treścią art. 184 ust. l ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zmianami) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Z kolei po myśli art. 32 cytowanej ustawy oraz § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.), mężczyznom urodzonym przed 1 stycznia 1949 r. będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wymienionych w wykazie A, przysługuje prawo do emerytury w wieku 60 lat, jeżeli udowodnią co najmniej 25 – letni okres składkowy i nieskładkowy, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W myśl § 2 w/w rozporządzenia okresy pracy uzasadniające prawo do wcześniejszego świadczenia emerytalnego to okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywana jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Z niewadliwych ustaleń Sądu pierwszej instancji wynika, że S. W. nie wykonywał, w spornym okresie od 2 czerwca 1987 roku do 31 grudnia 2003 roku, pracy w szczególnych warunkach, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Z materiału dowodowego sprawy wynika bowiem, że apelujący wykonywał także, poza czynnościami spawalniczymi, czynności stricte ślusarskie, które nie wiązały się z ekspozycją ubezpieczonego na czynniki szkodliwe dla zdrowia. Prace przy spawaniu wymienione w pkt 12 działu XIV wykazu A rozporządzenia z 1983 roku, obejmują wyłącznie prace wykonywane w przebiegu procesu spawania, natomiast nie obejmują prac niezwiązanych z przebiegiem spawania, które stanowią jedynie pewien tzw. ciąg technologiczny umożliwiający osiągnięcie efektu finalnego.

Tym samym skoro wnioskodawca nie wykazał wymaganego normatywnie 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, tym samym nie spełnił podstawowego warunku przyznania prawa do emerytury na podstawie powołanych wyżej przepisów.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny w Łodzi, działając na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji.