Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

P. K. wnosił o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwany (...) sp. z o.o. ma zapłacić powodowi kwotę 6.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego. W dniu 26 lutego 2015 r. nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VIII GNc 1123/15 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w części wnosząc o oddalenie powództwa w odniesieniu: do kwoty 1.610 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21.09.2014 r. do dnia zapłaty, do kwoty 1.995 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21.10.2014 r. do dnia zapłaty, do kwoty 990 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 21.11.2014 r.

Sąd Rejonowy ustalił, iż powód na podstawie kontraktu zawartego z pozwanym w okresie od lipca 2013 r. do października 2014 r. świadczył usługi medyczne w (...) w G. w ramach (...) w P. jako lekarz podstawowej opieki zdrowotnej. Strony ustaliły stawkę godzinową w wysokości 80 zł brutto, będącą podstawą obliczania wynagrodzenia przysługującego powodowi. Powód w dniu 30 sierpnia 2014 r. wystawił pozwanemu fakturę VAT na kwotę 2.160,00 zł tytułem 27 godzin świadczenia usług medycznych za miesiąc sierpień płatną do 20 września 2014 r. Powód świadczył usługi medyczne w (...) w P. oraz w (...) w G.. Powód był lubianym lekarzem, zarówno pacjenci jak i personel nie mieli zastrzeżeń do świadczonych usług przez powoda. Oprócz powoda usługi świadczyli także inni lekarze ze względu na konieczność pomocy lekarskiej w danym momencie. Powód nie uchylał się od świadczenia pomocy lekarskiej, a po rozwiązaniu współpracy przez pozwanego z powodem wykonywanie opieki zdrowotnej zabezpieczono przez innego lekarza. Od tego momentu jakość usług spadła, często zmieniali się lekarze. Dyrekcja (...) G. podjęła decyzję o rozwiązaniu współpracy z pozwanym. Powód w dniu 30 września 2014 r. wystawił pozwanemu fakturę VAT na kwotę 2.640 zł tytułem 33 godzin świadczenia usług medycznych za miesiąc wrzesień płatną do 20 października 2014 r. Powód w dniu 30 października 2014 r. wystawił pozwanemu fakturę VAT na kwotę 1.200 zł tytułem 15 godzin świadczenia usług medycznych za miesiąc wrzesień płatną do dnia 20 listopada 2014 r. W dniu 25 listopada 2014 r. pozwany zwrócił powodowi powyższe faktury VAT wskazując, że zostały wstawione bezpodstawnie ze względu na nie wywiązanie się przez powoda z warunków kontraktu łączącego strony. Następnie w dniu 19 stycznia 2015 r. pozwany wystawił pozwanemu noty księgowe na kwotę 1.610 zł, 1.995 zł oraz 990 zł tytułem wyrządzonej świadczeniobiorcy szkody w trakcie realizacji postanowień kontraktu w sprawie zasad oraz warunków udzielania świadczeń zdrowotnych. W pismach z dnia 23 stycznia 2015 r. pozwany poinformował powoda o dokonaniu kompensaty kwoty 1.610 zł względem faktur nr (...) wystawionej przez powoda na kwotę 2.160 zł, kompensaty kwoty 1.995 zł względem faktury nr (...) wystawionej przez powoda na kwotę 2.640 zł oraz kompensaty kwoty 990 zł względem faktury nr (...) wystawionej przez powoda na kwotę 1.200 zł. Pozwany poinformował powoda, że nierozliczone w drodze kompensaty zobowiązania zostaną uregulowane do dnia 28 lutego 2015 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody z dokumentów a także na podstawie zeznań świadków Z. B., A. S. (1), K. W.. Autentyczność i prawdziwość przedstawionych dokumentów nie wzbudziły wątpliwości Sądu. Same strony także nie kwestionowały mocy dowodowej tych dokumentów W ocenie Sądu zeznania świadków były szczere, rzeczowe i logiczne a także korespondowały ze sobą wzajemnie. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka J. K. albowiem były sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków w tym świadków powołanych przez pozwanego. Świadek J. K. zarządza pozwaną spółką, przy czym wskazywał, że powód nie wywiązywał się ze swoich obowiązków oraz, że K. W. dzwoniła do niego podnosząc zarzuty nienależytego wykonywania obowiązków przez powoda. Sąd uznał powyższe zeznania za niewiarygodne bowiem zarówno dyrektor (...) w G. Z. B. jak i A. S. (1) współpracująca z powodem wskazali na brak jakichkolwiek zastrzeżeń do wykonywanych przez powoda usług w zakresie pomocy medycznej. Natomiast wskazywana przez świadka K. W. zaprzeczyła aby kiedykolwiek rozmawiała na temat powoda z przedstawicielami pozwanego. Świadek K. W. również potwierdziła, że zarówno personel jak i mieszkańcy (...) byli usatysfakcjonowani jakością usług świadczonych przez powoda. Przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd miał na uwadze treść art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd zważył , iż bezspornym był w sprawie fakt zawarcia umowy pomiędzy powodem a pozwanym natomiast dla rozstrzygania niniejszej sprawy był istotny sposób świadczenia usług przez powoda, bowiem zarzuty pozwanego opierały się na nienależytym wykonaniu usługi przez powoda i powstała w ten sposób szkodą po stronie pozwanego. Strony zawarły umowę o świadczenie usług medycznych, do której stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu (art. 734 k.c. w zw. z art. 750 k.c.). Podstawowym obowiązkiem dającego zlecenie wykonania określonej usługi jest zapłata świadczenia pieniężnego – wynagrodzenia, a spełnienie tego obowiązku powoduje wygaśnięcie zobowiązania dopiero wówczas, gdy zleceniobiorca (świadczący usługę) otrzymał gotówkę, lub tez uznany został jego rachunek bankowy albo obciążony został rachunek dającego zlecenie wykonania określonej usługi.

W przedmiotowej sprawie strony łączył stosunek obligacyjny w postaci umowy o świadczenie usług, a powyższy fakt nie był kwestionowany przez pozwanego. W ocenie Sądu pozwany nie udowodnił natomiast, że powód nienależycie wykonywał świadczenie medyczne w (...) w G.. Zarzuty pozwanego zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty, iż powód wykonywał świadczenia częściowo nie znalazły potwierdzenia w materiale dowodowym zebranym w sprawie. Wręcz przeciwnie, z zeznań świadków, w tym także, z zeznań dyrektora (...) Z. B. nie wynikało, aby powód nie wywiązywał się ze sowich obowiązków. Zeznania tego świadka jak i zeznania A. S. (1) potwierdziły, że zarówno dyrekcja (...) w G., personel jak i pacjenci nie mieli zastrzeżeń do jakości usług świadczonych przez powoda. Świadek K. W. zaprzeczyła również, aby posiadała jakąkolwiek wiedzę o ewentualnych uchybieniach powoda oraz że rozmawiała na ten temat z pełnomocnikiem pozwanej – świadkiem J. K.. Bezspornym w ocenie Sądu był również fakt, że do obniżenia jakości usług świadczonych przez pozwanego na rzecz (...) w G. doszło dopiero po rozwiązaniu współpracy z pozwanym. W związku z powyższym Sąd zważył, że pozwany nie udowodnił zaistnienia zdarzenia, z którego szkoda wynikła.

W konsekwencji pozwany nie udowodnił aby przysługiwało mu jakiekolwiek roszczenie względem powoda tym samym oświadczenia o potrąceniu okazało się bezskuteczne ze względu na brak wymagalności, zaskarżalności oraz wzajemności wierzytelności. Wobec powyższego pozwany nie miał prawa wstrzymać powodowi wypłaty należności za świadczone usługi. Ponieważ pozwany nie zapłacił powodowi należnego jemu wynagrodzenia za wykonane przez powoda usługi na rzecz pozwanego to popadł wobec powoda w zwłokę ze spełnieniem tego świadczenia. Powód mógł się więc domagać zapłaty przysługujących mu wierzytelności wraz z odsetkami za zwłokę.

Mając powyższe na uwadze Sąd Rejonowy , na podstawie art. 735 k.c. w związku
z art. 750 k.c. , zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 6.0000 zł. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana , zarzucając : naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez pochopne uznanie, iż spójność zeznań dwóch świadków powołanych przez pozwaną z zeznaniami świadka powołanego przez powoda stanowi podstawę to tego, aby nie dać wiary trzeciemu świadkowi powołanemu przez pozwaną, gdzie, na okres przesłuchań obu wskazanych świadków pozwanej byli oni już z nią w konflikcie , naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przyjęcie za bezsporny fakt, iż do obniżenia jakości świadczonych usług przez pozwaną na rzecz (...) w G. doszło dopiero po rozwiązaniu przez nią umowy z powodem, gdzie, już w lipcu 2014 r. Dyrektor (...) sugerował obniżenie jakości i wystąpił z wnioskiem do pełnomocnika i pozwanej o przygotowanie oferty na świadczenia medyczne dla (...) dogadując się równocześnie z aktualnym realizatorem tych świadczeń dla (...) (...). której udziałowcem większościowym jest syn obecnego Wójta Gminy , naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. polegające na dokonaniu oceny dowodów II zebranych w sprawie niezgodnie z ich treścią, jak również z naruszeniem zasady II wszechstronnej oceny materiału dowodowego, prowadzące do błędnych ustaleń faktycznych, iż kwotą sporną jest 6.000 zł a nie 4.595 zł , naruszenie przepisu art. 227 § 1 k.p.c. poprzez pozostawienie poza zakresem rozważań kwestii wiedzy powoda o fakcie nie kwestionowania przez pozwaną części kwot wystawionych faktur, to jest kwoty zbiorczej 1.405 zł oraz, że kwota ta została powodowi przelana na jego konto, a także kwestii, iż przyczyna zwłoki w zapłacie tej kwoty leżała po stronie powoda. Pozwany domagał się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I Instancji.

Pozwana wniosła ponadto o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka K. M., oraz w związku z zaistnieniem nowych okoliczności w sprawie dotyczących konfliktu miedzy pozwaną a powołanymi przez nią świadkami, przypadającego na okres zeznań, o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka A. S. (2), jak również o ponowne przesłuchanie świadka J. K. na okoliczność współpracy pozwanej z (...) w G. i udziału powoda w realizacji tej współpracy.

Powód , w odpowiedzi na apelację , wniósł o jej uwzględnienie co do kwoty 1.405 zł należności głównej oraz odsetek od tej kwoty za okres od dnia 3 marca 2015 r. do dnia zapłaty , oddalenie apelacji w pozostałej części , zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego oraz nieobciążanie powoda kosztami apelacji w części dotyczącej kwoty 1.405 zł. Co do postępowania dowodowego powód wniósł o oddalenie wniosków dowodowych pozwanej o przesłuchanie świadków: K. M., A. S. (2) oraz o ponowne przesłuchanie świadka J. K. na okoliczności wskazane w apelacji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja okazała się częściowo uzasadniona. Słusznie wskazuje powód , iż pozwana po wniesieniu pozwu, dnia 2 marca 2015 r. zapłaciła na rzecz powoda tytułem części należności głównej kwotę 1.405 zł. Nakaz zapłaty został zaskarżony tylko co do kwoty 4.595 zł , tak więc uprawomocnił się co do 1.405 zł. Powód jednak niezależnie od tego , w piśmie z dnia 8 lipca 2015 r. cofnął pozew co do kwoty 1.405 zł. Wniósł o orzeczenie kwoty 4.595 zł wraz ze stosownymi odsetkami. Sąd Rejonowy niewątpliwie błędnie , pomimo zapłaty przez pozwaną kwoty 1.405 zł oraz częściowego cofnięcia pozwu , zasądził na rzecz powoda kwotę 6.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kosztami procesu. W tym zakresie zaskarżony wyrok musiał zostać zmieniony.

Natomiast w pozostałej części apelacja okazała się bezzasadna. Zarzuty pozwanej sprowadzały się do błędnej oceny materiału dowodowego. W orzecznictwie i doktrynie utrwalony jest pogląd , iż w celu prawidłowego postawienia zarzutu przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w art. 233 § 1 kpc należy wykazać , iż Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest wystarczające wdawanie się w polemikę z oceną dokonaną przez sąd I instancji. Należy wskazać w szczególności , iż zarzuty dotyczące stronniczości świadków nie zostały w ogóle podniesione w toku postępowania przed sądem I instancji. W oparciu o zebrany materiał dowodowy Sąd Rejonowy jak najbardziej mógł dać wiarę zeznaniom wszystkich świadków poza pełnomocnikiem pozwanej , w sposób oczywisty zainteresowanym w wyniku postępowania. Trudno byłoby wręcz uzasadnić stanowisko odwrotne w sytuacji gdy pozwana w żaden sposób nie podważała wiarygodności zeznań świadków. Tak więc Sąd Rejonowy nie naruszył art. 233 § 1 kpc.

Pozwana w żaden sposób nie uprawdopodobniła także , iż dowodu z zeznań świadków wnioskowanych w apelacji nie mogła powołać przed sądem I instancji. Należy zważyć , iż po posiedzeniu w dniu 20 października 2015 r. , sąd odroczył ogłoszenie wyroku do dnia 30 października 2015 r. Pozwana mogła się zapoznać z zeznaniami świadków i złożyć stosowne wnioski dowodowe wraz z wnioskiem o otwarcie na nowo zamkniętej rozprawy , czego nie uczyniła. Niniejsza sprawa toczyła się w trybie uproszczonym. Zgodnie z art. 505 ¹¹ § 2 kpc , postępowanie dowodowe przed sądem II instancji można prowadzić w tym przypadku wyłącznie gdy apelację oparto na późniejszym wykryciu okoliczności faktycznych lub środkach dowodowych, z których strona nie mogła skorzystać przed sądem pierwszej instancji. Niewątpliwie pozwana w toku postępowania przed Sądem Rejonowym mogła skorzystać z zeznań świadków wskazanych w apelacji. Dlatego Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe pozwanej zawarte w apelacji.

W świetle powyższych rozważań zaskarżony wyrok należało , w myśl art. 386 § 1 kpc zmienić poprzez zasądzenie na rzecz powoda kwoty 4.595 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie , tak jak wskazano w piśmie powoda z 8 lipca 2015 r. W pozostałej części postępowanie należało umorzyć , gdyż orzekanie było w tym zakresie niedopuszczalne – zgodnie z art. 355 § 1 kpc. O kosztach postępowania za I instancję orzeczono ponownie zgodnie z art. 98 kpc , gdyż zapłata części należności przez pozwaną nastąpiła już po wytoczeniu powództwa. W takiej sytuacji pozwaną należało uznać za przegrywającą sprawę w całości , gdyż dała powód do wytoczenia powództwa. Pogląd ten jest utrwalony w doktrynie i orzecznictwie ( por. m. in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2013 r. , IV CZ 8/13 ). Tak więc powodowi należy się zwrot całości poniesionych kosztów postępowania za I instancję w wysokości 1.467 zł.

Apelację pozwanej w pozostałej części oddalono , zgodnie z art. 385 kpc , gdyż okazała się niezasadna.

O kosztach postępowania odwoławczego sąd orzekł zgodnie z art. 100 kpc , stosunkowo je rozdzielając. Nie było podstawy do zastosowania art. 102 kpc , gdyż powoda nie można uznać za stronę przegrywającą postępowanie przed sądem II instancji. Powód wygrał postępowanie odwoławcze w około 76,5 % tak więc należy mu się kwota 459 zł jako 76,5 % kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 600 zł. Pozwany poniósł koszty w postaci opłaty od apelacji – 250 zł i należy mu się 23,5 % z tej kwoty czyli 59 zł. Po odjęciu od 459 zł kwoty 59 zł uzyskujemy 400 zł jako należne powodowi koszty postępowania odwoławczego.