Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSO Jerzy Kozaczuk

Protokolant st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2016 r.

sprawy M. J. (1)

obwinionego z art. 86 § 1 kw i in

z powodu, apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 22 kwietnia 2016r. sygn. akt VII W 77/16

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od M. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa 80 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt II Ka 352/16

UZASADNIENIE

M. J. (1) został obwiniony o to, że w dniu 19 września 2015 r. o godz. 11.45 w S. na skrzyżowaniu ul. (...) i (...)spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując motocyklem m-ki S. o nr rej. (...) wykonał manewr wyprzedzania
na oznakowanym skrzyżowaniu samochodu m-ki O. o nr rej. (...)
i samochodu m-ki S. o nr rej. (...), który wykonywał w tym czasie manewr skrętu w lewo, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z pojazdem m-ki S., a ponadto nie posiadał wymaganych przepisami uprawnień tj. prawa jazdy kat. A oraz nie posiadał aktualnych badań technicznych,

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i art. 94 § 1 k.w. i art. 97 k.w.
w zw. z art. 81 ust. PRD

Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2016 r., sygn. akt VII W 77/16, Sąd Rejonowy
w Siedlcach:

I.  obwinionego M. J. (1) uznał za winnego dokonania zarzuca­nego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 86 § 1 k.w. i art. 94 § 1 k.w.
i art. 97 k.w. w zw. z art. 81 ust. PRD i za czyn ten na podstawie art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 400 złotych;

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postę­powa­nia.

Apelację od zaprezentowanego wyżej wyroku wywiódł obwiniony M. J. (1), zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

I.  obrazę art. 170 § 1 i 2 k.p.k. jakiej dopuścił się Sąd nie ustosunkowując się nawet w uzasadnieniu wyroku- obraza art. 424 k.p.k.- do złożonego przezeń wniosku dowodowego, co pozbawiło go prawa do obrony,

II.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na zupełnym pominięciu rzeczywistej treści zeznań i dowodów rzeczowych już znajdujących się w sprawie.

W następstwie tak sformułowanych zarzutów odwołujący się wniósł o uchy­lenie zanegowanego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponow­nego rozpoznania.

W toku rozprawy apelacyjnej obwiniony poparł apelację.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna i jako taka na uwzględnienie nie zasługuje.

W pierwszej kolejności odnotować trzeba, że skarżący myli się, o ile zakłada,
iż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie może zostać uznany za kompletny, albowiem Sąd Rejonowy nie ustosunkował się do wniosków dowo­dowych zawartych w załączniku do pisma nadanego za pośrednictwem operatora pocz­to­wego w dniu
15 kwiet­nia 2016 r. Podkreślić tutaj należy, iż zło­żony wniosek dowodowy albo jest roz­po­znany, albo nie następuje jego rozpoznanie. Każdy wniosek dowodowy wymaga roz­po­znania, a w konsekwencji każde nie­roz­pozna­nie wniosku dowodowego jest uchy­bieniem procesowym. Przepisy nie prze­wi­dują oddale­nia wniosków dowo­dowych w sposób „dorozumiany” i nie bez istotnych po­wodów wprowadzają precy­zyjny rygor procedowania w związku ze złożonym wnio­skiem dowodowym. Odda­lenie wniosku dowodowego następuje w formie posta­nowienia (art. 170 § 3 k.p.k.), a orze­czenia nie można wydać w sposób dorozumiany. Oddalenie to może nastąpić je­dynie w oparciu
o jedną z podstaw ustawowych okre­ślonych w art. 170 § 1 pkt 1- 5 k.p.k. ( vide wyrok Sądu Najwyższego z 22 paź­dziernika 2015 r., III KK 232/15, LEX nr 1818230). Prze­kładając powyższe na wywody M. J. (1) przypomnieć trzeba, że we wzmian­kowanym za­łącz­niku wska­zał on na rozbieżności występujące- w jego prze­konaniu- w relacjach B. W. i A. W., a także na konieczność prze­słuchania osoby kierującej pojazdem znaj­dującym się za samochodem prowadzonym przez pierwszą z wymie­nionych i wywołania opinii biegłego celem zbadania prawi­dłowo­ści manewrów uczestników zdarzenia drogowego. W toku postępowania pierw­szoinstancyjnego B. W. i A. W. występowały w charakterze świadków, zaś do przesłuchania wspomnianego kierującego i wywołania opinii biegłego nie do­szło. Z uwagi na tenże fakt, wobec braku postanowienia o oddaleniu wniosków dowo­dowych, koniecznym jest skonstatowanie w tym zakresie uchy­bienia proce­sowego. Uchy­bienie to nie mogło jednak mieć żadnego wpływu na treść zaskar­żonego orze­czenia. Zważyć bowiem należy trzeba, iż M.pomimo takiego stanu rzeczy- w toku rozprawy głównej w dniu 22 kwietnia 2016 r. oświad­czył zarówno, że wniosków dowodowych nie składa, jak i że nie żąda uzu­pełnienia przewodu sądowego (k. 53v). Powyższe dowodzi, iż sam apelujący nie przywiązywał większej wagi do przeprowadzenia wskazanych dowodów. Zadaniem organu proceso­wego nie jest natomiast przeprowadzanie wszelkich możliwych dowodów. Sąd nie ma obowiązku mnożyć bytów procesowych w sprawie, tym bardziej gdy strony w toku przewodu sądowego nie zgłaszają żadnych wniosków dowodowych ( podobnie: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 21 listopada 2013 r., II AKa 205/13, LEX nr 1396863). W odniesieniu do nieprzeprowadzenia dowodu z opinii biegłego podkreślić dodatkowo należy, iż w sprawach związanych z ruchem pojazdów mechanicznych potrzeba sięgnię­cia po opinię biegłego może zachodzić w wypadku konieczności wy­ja­śnienia stanu tech­nicz­nego pojazdu, wymogów dotyczących jego prawidłowej eks­ploatacji (np. usta­lenia prędkości pojazdu na podstawie śladów hamowania), stopnia kwalifikacji kie­rowcy i umiejętności wyboru przez niego najbardziej odpowiedniego manewru, od­tworzenia przebiegu zdarzenia w oparciu o ślady ujawnione w toku oglę­dzin, a w szcze­gólności prędkości pojazdu, toru jego ruchu itp., czyli – jak to się niejednokrotnie zbiorczo określa – czasoprzestrzennego „rozliczenia” dynamiki okre­ślonej kolizji drogowej ( podobnie: postanowienie Sądu Najwyższego z 20 maja
2010 r., II KK 306/09, LEX nr 590219). W sprawie M. J. (1) konieczność wyjaśnienia powyższych zaszłości nie zaistniała, zaś do zrekon­struowa­nia stanu faktycznego wystarczającym było oparcie się na relacjach świadków.

Teza o kompletności zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego umoż­liwiła Sądowi Odwoławczemu poddanie analizie prawidłowości wartościowania tegoż materiału. Motywy tej oceny przedstawione zostały w pisemnym uzasadnieniu zaskar­żonego wyroku i analiza przytoczonych tam argumentów wykazuje, iż ocena ta jest prawidłowa. Sąd Rejonowy należycie uwzględnił dyrektywy art. 7 k.p.k., a skoro tak, to Sąd Okręgowy nie jest władny podważyć jego rozumowania i wysnutych na tej podstawie ostatecznych wniosków.

Wbrew wywodom apelującego, zeznania przesłuchanych w sprawie świadków wol­ne są od sprzeczności, które nakazywałyby ich dyskredytację. Sam skarżący nie jest w stanie wykazać, aby było inaczej. Uzasadnienie wniesionego środka odwo­ław­czego nie zawiera jakiejkolwiek argumentacji w tymże zakresie. Rzeczowego uza­sad­nienia pozbawione jest także twierdzenie o niewiarygodności zeznań B. W. Roli takiego uzasadnienia nie może pełnić samo tylko powołanie się przez skarżą­cego na własne przekonanie o niedokładnym zapamiętaniu zdarzenia przez wyżej wymie­nioną, czy też o subiektywnym charakterze jej twierdzeń. Zarzut naruszenia zasady swo­bod­nej oceny dowodów nie może sprowadzać się bowiem do samej polemiki
z usta­leniami Sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz musi zmie­rzać do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozu­mo­wa­nia i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w ocenie zebranego w sprawie ma­te­riału dowodowego ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 8 maja 2015 r.,
II AKa 88/15, LEX nr 1730152). Zestawienie relacji B. W. i A. W. nie pozwala także na twierdzenie o występowaniu między nimi sprzeczności tre­ściowych. Argumentacja wysunięta przez w tym zakresie przez M. J. (1) we wzmiankowanym wyżej załączniku do pisma procesowego, a sprowa­dzająca się do podkreślenia, że ostatnia z wyżej wymienionych nie wskazała na ko­niecz­ność ustąpienia przez B. W. pierwszeństwa samochodom nadjeżdżającym z przeciwko, stanowi wyłącznie niedopuszczalną modyfikację treści środka dowo­dowego własnymi rozważaniami. Modyfikacja taka jawi się jako tym bardziej niedo­pusz­czalna, gdy wniosek płynący z przeprowadzonej analizy wydaje się być jedynie możliwy (jeden z możliwych, nie wykluczający jednak zaistnienia z równym prawdo­podobieństwem innych, także możliwych do zaistnienia) nie zaś kategoryczny ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 12 września 2013 r., II AKa 192/13, LEX
nr 1400231). W realiach sprawy M. J. (1) nie sposób wykluczyć,
że za­nie­chanie wskazania przez A. W. na pojazdy, którym B. W. ustępowała pierwszeństwa nie musiało zostać spowodowane niewy­stąpieniem takiej okoliczności, lecz mogło stanowić efekt nieprzywiązania do niej większej wagi.

Zestawienie danych płynących z wiarygodnych środków dowodowych z treścią poczynionych ustaleń faktycznych nie wskazuje na obciążenie orzeczenia Sądu Rejo­no­wego uchybieniem w postaci błędu w ustaleniach faktycznych. Brak jest także podstaw, dla wysnucia wniosku o pominięciu przez Sąd I instancji któregokolwiek
z po­zy­skanych środków dowodowych. Nie zmienia tego kon­se­kwentny charakter wy­ja­śnień obwinionego nieprzyznającego się do winy. W tym stanie rzeczy apelacja M. J. (1) jest bezzasadna. Nietrafność posta­wionych w niej zarzutów przesądziła o niemożności uwzględnienia sformułowanego przez skarżącego wniosku.

Wymierzając M. J. (1) karę, Sąd Rejonowy w sposób prawi­dłowy zważył tak stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, jak
i oko­liczności stricte osobiste obwinionego. Orzeczona kara grzywny odpowiada dyrek­tywom art. 33 k.w. i nie nosi żadnych cech niewspółmierności. Spełni wszystkie swe funkcje w zakresie prewencji tak szczególnej, jak i generalnej. Kwestia prawidłowości wymiaru kary nie wymaga dalszej argumentacji, a to z tego powodu,
że w apelacji nie postawiono zarzutu opartego na art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.s.w.

Mając na uwadze całokształt powyższego i przy braku przesłanek z art. 104
§ 1 k.p.s.w. Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.s.w. Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego M. J. (1) na rzecz Skarbu Państwa 80 zł tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Na wskazaną sumę złożyło się:

- 30 zł tytułem opłaty (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca
1973 r. o opłatach w sprawach karnych- tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223
z późn. zm.),

- 50 zł tytułem wydatków (§ 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
10 paź­dziernika 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowa­nia oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w spra­wach o wykroczenia- Dz. U. z 2001 r., Nr 118, poz. 1269).