Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Marcjanna Górska (spr.)

Sędziowie: SA Krystyna Sitkowska

SO del. Danuta Malec

Protokolant: st.sekr.sądowy Marta Brzezińska

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2016 r. w Warszawie

sprawy K. G.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

o wznowienie postępowania w sprawie wysokości emerytury policyjnej

na skutek apelacji K. G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 17 listopada 2014 r. sygn. akt XIII U 2610/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok i poprzedzającą go decyzję Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. z dnia 1 kwietnia 2010 r. oraz decyzję z dnia 6 lutego 2009 r. znak (...) w ten sposób, że do ustalenia wysokości emerytury policyjnej K. G. przyjmuje 1/12 (jedną dwunastą) nagrody rocznej za 2009 r. w kwocie 300, 85 (trzysta i 85/100) złotych;

II.  zasądza od Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. na rzecz K. G. kwotę 210 (dwieście dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za obie instancje.

Sygn. akt III AUa 650/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 kwietnia 2010 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji działając na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 1 oraz art. 33 ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2004r. Nr 8 poz.67 z późn. zm.), w związku z wnioskiem K. G. złożonym 16 lutego 2010 r. odmówił wznowienia postępowania w sprawie ponownego ustalenia wysokości policyjnej emerytury zakończonego decyzją z dnia 6 lutego 2009r.

W odwołaniu złożonym od tej decyzji K. G. zarzucił:

- naruszenie art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. k.p.a. w zw. z art. 11 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...) poprzez jego niezastosowanie,

- naruszenie art. 8, 11, 107 k.p.a. w zw. z art. 11 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym służb mundurowych poprzez jego niezastosowanie,

- naruszenie art. 10 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kpa w zw. z art. 11 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym służb mundurowych poprzez jego niezastosowanie.

Odwołujący się zarzucił ponadto:

- naruszenie prawa materialnego tj art. 33 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (...), poprzez jego niewłaściwe zastosowanie przejawiające się w uznaniu, iż w sprawie nie zostały przedstawione nowe dowody lub okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość.

Wskazując na powyższe domagał się zmiany decyzji oraz orzeczenia o kosztach postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ emerytalny wniósł o jego oddalenie wskazując iż zaskarżona decyzja jest prawnie oraz faktycznie uzasadniona albowiem decyzja została wydana w oparciu o art. 32 ust. 1 pkt 1 oraz art. 33 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym Policji (...).

Według pozwanego organu, w złożonym przez odwołującego się wniosku z dnia 16 lutego 2010 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy nie było dokumentów, które świadczyłyby o pojawieniu się nowych dowodów lub okoliczności mających wpływ na wysokość świadczenia emerytalnego, a co za tym idzie nie zostały spełnione przesłanki uzasadniające ponowne przeliczenie świadczenia.

Wyrokiem z dnia 29 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie K. G. od decyzji z dnia 1 kwietnia 2010 r. i przyznał pozwanemu organowi rentowemu od niego kwotę 60 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 31 stycznia 2013 r., wydanym w wyniku rozpoznania apelacji odwołującego się od wymienionego wyżej wyroku, uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego, zalecając by przy ponownym rozpoznaniu niniejszej sprawy Sąd Okręgowy poczynił ustalenia czy wysokość emerytury odwołującego się, ustalona decyzją z dnia 6 lutego 2009 r. była prawidłowa, czy też została ona ustalona błędnie ze względu na nieprawidłowość wydanego zaświadczenia o uposażeniu i nagrodzie rocznej dla celów emerytalnych, polegającą na błędnej interpretacji przepisów ustawy o Biurze Ochrony Rządu w związku z art. 5 ustawy i zaopatrzeniu emerytalnym.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych po ponownym rozpoznaniu sprawy wyrokiem z dnia 17 listopada 2014 r. oddalił odwołanie i zasądził od K. G. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Rozstrzygnięcie Sądu poprzedziły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

K. G., urodzony (...) został zwolniony ze służby w Biurze Ochrony Rządu z dniem 10 stycznia 2009 r. na podstawie art. 3 ust. 3 ustawy o BOR. Zaświadczenie o przebiegu jego służby przygotowywał oddział kadr, który wskazywał uposażenie zasadnicze, dodatek specjalny w wysokości 37% uposażenia zasadniczego, dodatek szkodliwy i 1/12 nagrody rocznej. Na zaświadczeniu o przebiegu służby odwołującego się nie widnieje kwota nagrody rocznej, co oznacza, że jej nie otrzymał.

Do grudnia 2008 r. BOR interpretował rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 30 stycznia 2004 r. w ten sposób, że wszyscy otrzymywali nagrody roczne proporcjonalnie do rozpoczętych miesięcy. W styczniu 2009 r. przyjęto nową praktykę uznając, że nagroda roczna przysługuje jedynie za pełny miesiąc kalendarzowy służby. Prawo do emerytury policyjnej odwołujący nabył na podstawie decyzji z dnia 6 lutego 2009 r. Przy ustaleniu wysokości emerytury uwzględniono wysługę emerytalną określoną w odrębnym szczegółowym obliczeniu, będącym integralną częścią decyzji. Z zaświadczenia tego wynikało, iż przyjęte zostały następujące kwoty - uposażenie zasadnicze w wysokości 1880,00 zł, stopień - 602,00 zł oraz dodatki służbowy w kwocie 695,60 zł i za warunki szkodliwe w kwocie 78,79 zł. Nagroda roczna wyniosła 0,00 zł.

Pismem z dnia 4 lutego 2010 r. skierowanym do Dyrektora Zakładu Emerytalno Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracj, odwołujący powołując się na art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (zwanej dalej „k.p.a.") w związku z art. 11 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, (zwanej dalej „ustawą o zaopatrzeniu emerytalnym") wniósł o zmianę decyzji o numerze ewidencyjnym (...) o zmianie emerytury policyjnej i przeliczenie wysokości świadczeń z tytułu zaopatrzenia emerytalnego. Wniósł ponadto o wypłacenie na jego rzecz części niewypłaconego mu świadczenia emerytalnego odpowiadającego kwocie różnicy pomiędzy świadczeniem faktycznie wypłaconym, a tym, które powinno zostać wypłacone, gdyby doszło do prawidłowego obliczenia podstawy z uwzględnieniem 1/12 części nagrody rocznej, tj. kwoty 222,10 zł miesięcznie, oraz o dokonanie ww. wypłaty za okres od dnia rozpoczęcia wypłaty świadczenia emerytalnego do dnia rozpatrzenia niniejszego wniosku. Zaskarżoną decyzją z dnia 1 kwietnia 2010 r. pozwany odmówił wznowienia postępowania w sprawie ponownego ustalenia wysokości policyjnej emerytury K. G..

Odwołujący w dniu 11 maja 2011 r. wystąpił do Szefa BOR z wnioskiem o wydanie zaświadczenia potwierdzającego wysokość uposażenia do celów emerytalnych. W odpowiedzi Szef BOR w dniu 20 maja 2011 r. przesłał odwołującemu zaświadczenie z dnia 19 maja 2011 r. o uposażeniu i nagrodzie rocznej dla celów emerytalnych. Zaświadczenie zawierało w części „B" informacje o uposażeniu zasadniczym wg stopnia - 602,00 zł, uposażeniu zasadniczym wg stanowiska dla 22 grupy zaszeregowania - 2130,00 zł, innych dodatkach o charakterze stałym - dodatku specjalnym 37% uposażenia zasadniczego wg stanowiska - 788,10 zł oraz dodatku za służbę w warunkach szkodliwych 7/10 z kwoty 128,76 zł, - 90,13 zł, co razem dało kwotę 3610,23 zł. W części „C" znajdowała się informacja, iż należna nagroda roczna wynosi 0,00 zł. W odpowiedzi na powyższe odwołujący wystąpił do Szefa BOR z wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, polegającego na nieprawidłowym określeniu w zaświadczeniu wysokości należnego świadczenia, poprzez nieuwzględnienie należnej nagrody rocznej. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że w dniu 10 czerwca 2008 r. otrzymał nagrodę roczną w kwocie 2665,16 zł, a w związku z tym nagroda ta powinna zostać uwzględniona w części „C" otrzymanego zaświadczenia. Mając powyższe na uwadze, Szef BOR postanowieniem z dnia 28 czerwca 2011 r. odmówił odwołującemu wydania żądanej treści zaświadczenia o wysokości uposażenia, stanowiącego podstawę wymiaru emerytury policyjnej, z uwzględnieniem nagrody rocznej. W dniu 4 lipca 2011 r. odwołujący wystąpił z zażaleniem od tego postanowienia. Postanowieniem z dnia 27 września 2011 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie z dnia 28 czerwca 2011 r. Powyższe postanowienie stało się przedmiotem skargi wniesionej przez odwołującego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2012 r. WSA w Warszawie oddalił skargę K. G.. (k. 39 a.o.)

Przystępując do oceny tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy zważył, że odwołujący we wniosku z dnia 4 lutego 2010 r. domagał się wznowienia postępowania w oparciu o przepis art. 155 k.p.a. w związku z art. 11 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 ze zm).

Cytując treść art. 155 k.p.a. w brzmieniu obecnie obowiązującym oraz w brzmieniu obowiązującym do dnia 11 kwietnia 2011 r. Sąd stwierdził, że z jego treści wynika, że organ administracji publicznej może uchylić lub zmienić decyzję ostateczną jeżeli spełnione są łącznie następujące przesłanki: a) strona wyraziła zgodę na zmianę lub uchylenie decyzji, b) przepisy szczególne nie sprzeciwiają się zmianie lub uchyleniu takiej decyzji, c) za uchyleniem lub zmianą decyzji przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony.

Jednocześnie rozważając treść tego przepisu Sąd pierwszej instancji zauważył, że zmiana decyzji ostatecznej w trybie art. 155 k.p.a. może być dokonana tylko w granicach stanu faktycznego sprawy "pierwotnej", przy uwzględnieniu normy prawa materialnego w oparciu, o którą tą decyzję "pierwotną" wydano. Dokonując zatem oceny decyzji w stosunku do której strona domaga się zastosowania trybu przewidzianego w art. 155 k.p.a., koniecznym jest poddanie ocenie też przepisu prawa materialnego w oparciu, o który wydano decyzję "pierwotną". W ramach rozważań nad istotą przedmiotowego unormowania, Sąd pierwszej instancji powołał wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 1999 r., III RN 101/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 637, w którym stwierdzono, że: "(...) uchylenie lub zmiana decyzji na podstawie art. 155 k.p.a. może nastąpić jedynie wówczas, gdy brak jest podstaw prawnych do jej uchylenia lub zmiany w trybie wznowienia postępowania (art. 145 § 1 k.p.a.) lub do stwierdzenia nieważności (art. 156 § 1 k.p.a.)" oraz wyrok NSA w Warszawie z dnia 26 lipca 1993 r., I SA 1892/92, ONSA 1994, nr 3, poz. 116, w którym stwierdzono, że: "1. W trybie art. 155 k.p.a. nie można dokonywać zmiany decyzji dotkniętej wadą nieważności w celu jej sanowania. 2. Decyzja wydana na podstawie art. 155 k.p.a. może dotyczyć wyłącznie kwestii rozstrzygniętych zmienianą (uchylaną) decyzją organu, a nie kwestii nowych".

Odnosząc przedstawione wyżej uwagi do okoliczności faktycznych sprawy Sąd pierwszej instancji zauważył, że podstawą do wyliczenia podstawy emerytury było zaświadczenie o wysokości uposażenia do celów emerytalnych.

Jednocześnie Sąd ten podniósł, że z orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że pod pojęciem uposażenia należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku (art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin - jednolity tekst: Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 ze zm.) należy rozumieć uposażenie w wysokości odpowiadającej grupie uposażenia, do której zostało zaszeregowane zajmowane przez funkcjonariusza Policji stanowisko służbowe (art. 3 ust. 1 pkt 8 powołanej ustawy). Podstawą zaświadczenia o wysokości uposażenia do celów emerytalnych było faktycznie otrzymywane i należne odwołującemu uposażenie na ostatnio zajmowanym stanowisku. Dodatkowo Sąd Okręgowy podkreślił, że kwestia składników uposażenia na ostatnio zajmowanym stanowisku rozpoznawana była na drodze administracyjnej. Odwołujący kwestionował zaświadczenie, z którego wynikało, iż nie była mu należna nagroda roczna. Zdaniem odwołującego skoro otrzymał on nagrodę roczną w kwocie 2665,16 zł, to w związku z tym nagroda ta powinna zostać uwzględniona w zaświadczeniu. Ostatecznie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. G. na postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 27 września 2011 r.

Sąd pierwszej instancji podzielił powyższe stanowisko i przyjął za Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie, że składniki uposażenia w przypadku odwołującego określają przepisy art. 5 ust. 1 oraz art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 16 marca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu (Dz. U. z 2004 r. Nr 163 poz. 1712 ze zm.) oraz § 2 i § 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 stycznia 2004 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania nagród rocznych, nagród uznaniowych oraz zapomóg dla funkcjonariuszy Biura Ochrony Rządu (Dz. I. z 2004 r. nr 21, poz. 198 ze zm.) Stosowanie do art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy zaopatrzeniowej, poprzez uposażenie należy rozumieć uposażenie zasadnicze wraz z dodatkami o charakterze stałym i nagrodą roczną należne funkcjonariuszowi stosownie do przepisów o uposażeniu i nagrodach funkcjonariuszy. Warunki i wysokość nagrody określa rozporządzenie z dnia 30 stycznia 2004 r. Z treści § 2 pkt 1 tego rozporządzenia wynika, że nagrodę roczną przyznaje się za okres roku kalendarzowego, w którym jest wypłacana. Stosownie zaś do § 3 rozporządzenia, funkcjonariuszowi przysługuje nagroda roczna w wysokości jednomiesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, przysługującego w dniu 1 czerwca danego roku kalendarzowego, z zastrzeżeniem ust. 2-5. W razie pełnienia przez funkcjonariusza służby przez część roku kalendarzowego, z tym że nie mniej niż przez 3 miesiące od dnia mianowania do końca maja tego roku, nagrodę roczną przyznaje się w wysokości proporcjonalnej do liczby miesięcy przypadających od dnia mianowania do końca roku kalendarzowego. Nagroda roczna za jeden miesiąc kalendarzowy służby wynosi 1/12 jej wysokości wynikającej z ust. 1. Nagrodę roczną w wysokości proporcjonalnej do liczby miesięcy służby w danym roku kalendarzowym przyznaje się również funkcjonariuszowi, który do końca maja danego roku kalendarzowego został zwolniony ze służby. Nagrodę roczną wypłaca się w dniu zwolnienia funkcjonariusza, przyjmując za podstawę jej obliczenia uposażenie należne funkcjonariuszowi za ostatni miesiąc pełnienia służby.

Odnosząc treść przepisu do stanu faktycznego sprawy, Sąd Okręgowy wskazał, że odwołującemu się nie przyznano za rok 2009 nagrody rocznej, bowiem nie przesłużył w roku zwolnienia pełnego miesiąca, gdyż został zwolniony ze służby w BOR w dniu 10 stycznia 2009 r. i dlatego nie nabył do niej prawa. Skoro zatem nagrody takiej nie otrzymał, to prawidłowo nie została ona wykazana w zaświadczeniu będącym podstawą do wyliczenia wysokości emerytury policyjnej odwołującego. Niemożliwe też, zdaniem Sądu było uwzględnienie w zaświadczeniu nagrody rocznej wypłaconej za 2008 r., czego domagał się odwołujący, albowiem nagroda ta nie dotyczyła stanu na dzień 10 stycznia 2009 r.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy oddalił odwołanie uznając, że decyzja z dnia 6 lutego 2009 r., którą przyznano odwołującemu prawo do świadczenia oraz wyliczono jego wysokość jest prawidłowa i bezwzględnie należy zatem stwierdzić, iż brak jest podstaw do wznowienia postępowania w sprawie w oparciu o art. 155 kpa.

Sąd pierwszej instancji uznał nadto, że brak jest podstaw do przyjęcia, że naruszony został przepis art. 33 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67 ze zm), zgodnie z którym prawo do świadczeń pieniężnych z tytułu zaopatrzenia emerytalnego lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej albo z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w tej sprawie zostaną przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności, które mają wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość.

Odnosząc się do pierwszej podstawy wznowienia postępowania, Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołujący faktycznie nie przedstawił żadnych nowych dowodów w sprawie, mogących dać podstawę do przeliczenia wysokości jego emerytury policyjnej. Ustalony stan faktyczny nie pozwala na odmienną niż ta przedstawiona przez pozwany organ rentowy subsumcję przepisów, dlatego też zaskarżona decyzja z dnia 1 kwietnia 2010 r. jest prawidłowa.

Mając powyższe na uwadze i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku o kosztach orzekając w myśl zasad określonych w art. 98 k.p.c. oraz § 11 ust. 2 i § 2 ust. 2, § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 3 października 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. Zm.)

Apelację od tego wyroku złożył ubezpieczony K. G. reprezentowany przez profesjonalną pełnomocnik. Zaskarżając wyrok w całości apelujący wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania w całości oraz zasądzenie na rzecz ubezpieczonego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w maksymalnej wysokości;

ewentualnie wnoszę o: 

2. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu oraz o zasądzenie na rzecz ubezpieczonego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych w maksymalnej wysokości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego - § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 stycznia 2004 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania nagród rocznych, nagród uznaniowych oraz zapomóg dla funkcjonariuszy Biura Ochrony Rządu (dalej „rozporządzenie w sprawie nagrody rocznej") poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że funkcjonariuszowi Biura Ochrony Rządu, który nie przesłużył w danym roku ani jednego pełnego miesiąca kalendarzowego nagroda roczna nie przysługuje, podczas, gdy zgodnie z treścią ww. przepisu „Nagrodę roczną w wysokości proporcjonalnej do liczby miesięcy służby w danym roku kalendarzowym przyznaje się również funkcjonariuszowi, który do końca maja danego roku kalendarzowego został zwolniony ze służby.,,, a zatem brak jest wskazania w cytowanym przepisie warunku przepracowania w danym roku co najmniej jednego pełnego miesiąca służby, aby nabyć uprawnienie do otrzymania nagrody rocznej.

2. naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy - art. 477 ¹⁴ § 2 ustawy kodeks postępowania cywilnego poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji naruszenie prawa materialnego - art. 5 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin poprzez jego niezastosowanie pomimo istnienia przesłanek ku temu,

ewentualnie, gdyby Sąd Apelacyjny nie podzielił przekonania skarżącego o zasadności zarzutów stawianych powyżej, apelujący zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

3. naruszenie art. 33 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin poprzez jego niezastosowanie, a tym samym uznanie, że w sprawie zostały przedstawione nowe dowody lub ujawnione nowe okoliczności, które mają wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość.

W obszernym uzasadnieniu apelacji skarżący podniósł między innymi, że ubezpieczony spełnił wszystkie warunki określone w § 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 stycznia 2004 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania nagród rocznych, nagród uznaniowych oraz zapomóg dla funkcjonariuszy Biura Ochrony Rządu, do otrzymania nagrody za 2009 r. i powinien ją otrzymać. Błędne, zdaniem apelanta, jest w tej sytuacji stanowisko Sądu pierwszej instancji, że z § 3 ust. 4 rozporządzenia wynika, że warunkiem przyznania nagrody jest przepracowanie pełnego miesiąca. Nadto apelujący wskazał, że błędne jest również powoływanie się przez Sąd Okręgowy na orzeczenie wydane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie pominięcia w wydanym ubezpieczonemu zaświadczeniu o uposażeniu i nagrodzie rocznej dla celów emerytalnych, nagrody rocznej za 2009 rok. Orzeczenie to wydane zostało bowiem na podstawie art. 217 k.p.a. co oznacza, że Sąd nie rozstrzygał spornych kwestii dotyczących prawa ubezpieczonego do nagrody rocznej za 2009 rok. Apelujący zauważył przy tym, że Sąd Okręgowy pominął tym samym jedną z wytycznych Sądu Apelacyjnego orzekającego już w niniejszej sprawie. Sąd Apelacyjny stwierdził bowiem wprost: Organ emerytalny był związany treścią tego zaświadczenia, lecz sąd ubezpieczeń społecznych ograniczenia tego rodzaju nie posiada.

Uzasadniając zarzut dotyczący naruszenia art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., skarżący wskazał, że Sąd Okręgowy pomimo istnienia przesłanek do zmiany wydanej decyzji organu rentowego zmiany takiej nie dokonał, a w konsekwencji naruszył art. 5 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym, poprzez jego niezastosowanie.

W dalszej części swoich wywodów apelujący cytując art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym zawierającym definicję uposażenia należnego oraz art. 5 ust. 1 zgodnie z którym podstawę wymiaru emerytury lub renty inwalidzkiej stanowi uposażenie należne funkcjonariuszowi na ostatnio zajmowanym stanowisku oraz § 1 i § 3 rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 stycznia 2004 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania nagród rocznych, nagród uznaniowych oraz zapomóg dla funkcjonariuszy Biura Ochrony Rządu, stwierdził, że do wysokości emerytury ubezpieczonego winna być uwzględniona nagroda roczna za 2009 r.

Według apelującego istotnym elementem przemawiającym za przychyleniem się do twierdzeń ubezpieczonego jest dotychczasowa praktyka Dyrektora Zakładu Emerytalno- Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie wliczania 1/12 nagrody rocznej przysługującej funkcjonariuszom do postawy wymiaru emerytury. Zarówno w latach 2006, jak i 2007, organ emerytalny dokonywał wliczenia do podstawy wymiaru emerytury kwoty odpowiadającej 1/12 narody rocznej wypłaconej funkcjonariuszowi, czego dowodem są znajdujące się w aktach sprawy zaświadczenia o wysokości podstawy wymiaru funkcjonariusz M. Z. i B. W.. Nadto skarżący podniósł, że stanowisko prezentowane w apelacji jest tym bardziej uzasadnione jeśli uwzględni się stanowisko Sądu najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 1 września 2010 r., II UZP 7/2010 , gdzie stwierdzono, że pod pojęciem uposażenia należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku (art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym (...)) należy rozumieć uposażenie w wysokości odpowiadającej grupie uposażenia, do której zostało zaszeregowane zajmowane przez funkcjonariusza Policji stanowisko służbowe (art. 3 ust. 1 pkt 8 powołanej ustawy). Sąd Najwyższy nie pozostawia wzmiankowaną uchwałą jakichkolwiek wątpliwości co do konieczności uwzględniania, przy obliczaniu podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego funkcjonariusza, nagrody rocznej jemu należnej w czasie pozostawania w służbie, bez względu na fakt czy została ona wypłacona.

W uzasadnieniu zarzutu podniesionego w punkcie 3 skarżący podniósł, że w stanie faktycznym sprawy bezsprzecznie zaistniały nowe okoliczności, o których mowa w art. 33 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy. Taki bowiem charakter, zdaniem apelującego, miał fakt uzyskania przez ubezpieczonego wiedzy o treści zaświadczeń wydanych w analogicznej sytuacji M. Z. i B. W., którym nagrody roczne zostały w zaświadczeniach o wysokości podstawy wymiaru doliczone do kwoty podstawy wymiaru emerytury.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja podlegała uwzględnieniu albowiem trafne okazały się podniesione w niej zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego.

Na wstępie przypomnieć należy, że w rozpoznawanym stanie faktycznym przedmiotem kontroli sądu była decyzja organu rentowego z dnia 1 kwietnia 2010 r. odmawiająca K. G. wznowienia postępowania w sprawie ponownego ustalenia wysokości emerytury policyjnej zakończonego decyzją z dnia 6 lutego 2009 r. Wynikająca z treści przywołanej decyzji istota sporu oraz możliwe sposoby jego rozstrzygnięcia, została w sposób wyraźny określona przez Sąd Apelacyjny w Warszawie z dnia 31 stycznia 2013 r. uchylającym wyrok Sądu Okręgowego z dnia 29 grudnia 2011 r. i przekazującym sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.

Mianowicie Sąd odwoławczy nawiązując do wniosku ubezpieczonego o ponowne rozpoznanie sprawy w trybie art. 155 k.p.a. wskazał, że zmiana decyzji ostatecznej w trybie art. 155 k.p.a. może być dokonana tylko w granicach stanu faktycznego sprawy „pierwotnej” przy uwzględnieniu prawa materialnego w oparciu, o którą tę decyzję „pierwotną”. W rezultacie w zaleceniach skierowanych do Sądu pierwszej instancji wskazał, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy należy poczynić ustalenia, czy wysokość emerytury ubezpieczonego określona w decyzji z dnia 6 lutego 2009 r. była prawidłowa czy też została ona ustalona błędnie ze względu na nieprawidłowość wydanego zaświadczenia o uposażeniu i nagrodzie rocznej dla celów emerytalnych, polegająca na błędnej interpretacji przepisów ustawy o Biurze Ochrony Rządu (w tym art. 101 tej stawy) w związku z art. 5 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym. W sytuacji, gdyby była to prawidłowa wysokość, to brak byłoby podstawy ze strony organu emerytalnego do wznowienia postępowania w oparciu o art. 155 k.p.a., a jeśli nie – to Sąd w efekcie końcowym władny jest do stosownej zmiany decyzji z dnia 6 lutego 2009 r. poprzez wyliczenie prawidłowej wysokości świadczenia emerytalnego albowiem powinnością sądu ubezpieczeń społecznych jest rozstrzygnięcie sprawy co do istoty.

Zaleceniami tymi, stosownie do treści art. 386 § 6 k.p.c. był związany zarówno Sąd pierwszej instancji, któremu sprawa została przekazana, jak i Sąd drugiej instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Z tego też powodu nie zachodzi potrzeba szczegółowych rozważań w tej materii, zwłaszcza, że w apelacji brak jest zarzutów odnoszących się do tej kwestii.

W konsekwencji rozstrzygniecie sprawy wymagało ustalenia, czy wyliczona ubezpieczonemu decyzją z dnia 6 lutego 2009 r. emerytura policyjna, znajduje oparcie w istniejących wówczas okolicznościach faktycznych oraz, czy jest zgodna z obowiązującymi przepisami prawa.

Trafnie zatem Sąd pierwszej instancji wskazał, że sposób ustalania podstawy wymiaru emerytury policyjnej określony został w art. 5 ust. 1 i art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 16 marca 2001 r. o Biurze Ochrony Rządu (Dz. U. z 2004 r. Nr 163 poz. 1712 ze zm.) oraz § 2 i § 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 stycznia 2004 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania nagród rocznych, nagród uznaniowych oraz zapomóg dla funkcjonariuszy Biura Ochrony Rządu (Dz. I. z 2004 r. nr 21, poz. 198 ze zm.). W myśl pierwszego z powołanych przepisów, podstawę wymiaru emerytury lub renty inwalidzkiej stanowi uposażenie należne funkcjonariuszowi na ostatnio zajmowanym stanowisku z zastrzeżeniem ust. 2, 3 i art. 33b. Z kolei według definicji zawartej w art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy zaopatrzeniowej pojęcie uposażenie, przy braku bliższego określenia w ustawie, oznacza uposażenie zasadnicze wraz z dodatkami o charakterze stałym i nagrodą roczną należne funkcjonariuszowi stosownie do przepisów o uposażeniu i nagrodach funkcjonariuszy. Warunki i wysokość nagrody określa zaś wskazane wyżej rozporządzenie z dnia 30 stycznia 2004 r. Z treści § 1 rozporządzenia wynika, że nagrodę roczną przyznaje się funkcjonariuszowi Biura Ochrony Rządu, zwanemu dalej "funkcjonariuszem", który: 1) nie został skazany prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego; 2) nie został w ostatnim roku kalendarzowym zwolniony ze służby z powodu skazania prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo inne niż umyślne ścigane z oskarżenia publicznego albo wskutek otrzymania niedostatecznej ogólnej oceny w opinii służbowej; 3) nie został ukarany prawomocnym orzeczeniem kary dyscyplinarnej ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku, wyznaczenia na niższe stanowisko służbowe, obniżenia stopnia, ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby, wydalenia ze służby. Nagrodę roczną przyznaje się za okres roku kalendarzowego, w którym jest wypłacana (§ 2 pkt 1). Stosownie zaś do § 3 rozporządzenia, funkcjonariuszowi przysługuje nagroda roczna w wysokości jednomiesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, przysługującego w dniu 1 czerwca danego roku kalendarzowego, z zastrzeżeniem ust. 2-5 (ust. 1). W razie pełnienia przez funkcjonariusza służby przez część roku kalendarzowego, z tym że nie mniej niż przez 3 miesiące od dnia mianowania do końca maja tego roku, nagrodę roczną przyznaje się w wysokości proporcjonalnej do liczby miesięcy przypadających od dnia mianowania do końca roku kalendarzowego (ust. 2). Nagroda roczna za jeden miesiąc kalendarzowy służby wynosi 1/12 jej wysokości wynikającej z ust. 1 (ust. 3). Nagrodę roczną w wysokości proporcjonalnej do liczby miesięcy służby w danym roku kalendarzowym przyznaje się również funkcjonariuszowi, który do końca maja danego roku kalendarzowego został zwolniony ze służby. Nagrodę roczną wypłaca się w dniu zwolnienia funkcjonariusza, przyjmując za podstawę jej obliczenia uposażenie należne funkcjonariuszowi za ostatni miesiąc pełnienia służby (ust. 4).

Analiza treści zacytowanych unormowań, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie pozwala na zaakceptowanie stanowiska Sądu pierwszej instancji, że prawidłowo organ emerytalny do podstawy wymiaru emerytury ubezpieczonego nie uwzględnił 1/12 nagrody rocznej za rok 2009 albowiem K. G. w roku 2009 nie pełnił służby przez okres pełnego miesiąca, gdyż został zwolniony z dniem 10 stycznia 2009 r.

Przystępując jednak do szczegółowej wykładni tych przepisów zauważyć należy, że regulacje zawarte w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 stycznia 2004 r. w sprawie wysokości i warunków przyznawania nagród rocznych, nagród uznaniowych oraz zapomóg dla funkcjonariuszy Biura Ochrony Rządu nie mają precyzyjnego charakteru, czego dowodem jest między innymi zmiana ich interpretacji przez Biuro Ochrony Rządu. Fakt ten z kolei powoduje, że dla wyjaśnienia treści zawartych w rozporządzeniu przepisów, koniecznym jest zastosowanie oprócz reguł językowych, a więc uwzględniających dosłowne brzmienie wyrazów i zwrotów w nim użytych, także reguł wykładni systemowej a więc opierającej się na założeniu, że miejsce interpretowanego przepisu w danym akcie prawnym nie jest przypadkowe ale wynika z racjonalnego działania prawodawcy. Istotny zatem jest kontekst, w jakim funkcjonuje dana regulacja.

Wracając zatem do wykładni cytowanego wyżej § 3 ust. 4 rozporządzenia zauważyć należy, że zawarty w nim zapis „nagrodę roczną w wysokości proporcjonalnej do liczby miesięcy służby w danym roku kalendarzowym „przyznaje się” również funkcjonariuszowi, który do końca maja danego roku kalendarzowego został zwolniony ze służby…”, przy zastosowaniu wykładni językowej należałoby przyjąć, że przepis ten reguluje nie tylko wysokość nagrody rocznej ale i prawo do tego świadczenia w opisanej w nim sytuacji faktycznej. Terminem „przyznaje” posługuje się bowiem także § 1 rozporządzenia określający warunki konieczne dla nabycia prawa do nagrody rocznej.

Uwzględniając jednak kontekst omawianych unormowań, t.j. treść §§ 1, 2 i 3, zdaniem Sądu Apelacyjnego, przyjąć należy, że regulacja § 3 ust. 4 rozporządzenia, określa jedynie wysokość nagrody w sytuacji zwolnienia ze służby do końca maja danego roku kalendarzowego, a więc przed terminem wypłaty ustalonym na miesiąc czerwiec (§ 2 ust. 2 rozporządzenia).

Warunki konieczne dla nabycia prawa do nagrody rocznej zostały określone w sposób wyczerpujący w cytowanym wyżej § 1 rozporządzenia. Uwzględniając treść i brzmienie tego przepisu należy przyjąć, że prawo do nagrody rocznej w sytuacji, gdy nie wystąpiły wymienione w nim zdarzenia (reduktory) przysługuje obligatoryjnie. Z całą pewnością warunkiem nabycia przedmiotowego prawa, nie jest pozostawanie w służbie przez określony czas w danym roku (np. miesiąca, czy kilku miesięcy). Wniosek taki, zdaniem Sądu odwoławczego, wynika zarówno z braku takiego zapisu, jak i z treści § 2 rozporządzenia, w myśl którego nagroda wypłacana w czerwcu za okres roku w którym jest wypłacana. Oznacza to bowiem, że nagroda roczna jest wypłacana i to w pełnej wysokości, w sytuacji, gdy zwolnienie ze służby następuje po miesiącu czerwcu danego roku, a zatem brak jest pełnego roku służby.

W rezultacie należy przyjąć, że spełnienie warunków z § 1 uprawnia funkcjonariusza do nagrody rocznej, zaś § 3 rozporządzenia określa jedynie wysokość nagrody.

Trafnie też, zdaniem Sądu drugiej instancji, apelujący zauważa, że stanowisko Sądu pierwszej instancji jakoby warunkiem nabycia prawa do spornego świadczenia było przepracowanie pełnego miesiąca, pozostaje w sprzeczności z literalnym brzmieniem § 3 ust. 4 omawianego rozporządzenia. Przepis ten określając wysokość nagrody proporcjonalnie do przepracowanych miesięcy nie oznacza, że wyklucza on prawo do świadczenia w sytuacji pełnienia służby tylko przez część miesiąca. Wówczas bowiem proporcjonalność oznaczałaby nagrodę ustaloną w wysokości przysługującej za faktyczne dni służby. Uwzględniając jednakże regulację § 3 ust. 3, który stanowi, że nagroda roczna za jeden miesiąc kalendarzowy służby wynosi 1/12 jej wysokości z ust. 1 oraz mając na względzie nawiązującą do tego unormowania regulację z ust. 4 § 3 rozporządzenia, nagroda należna ubezpieczonemu za jeden miesiąc kalendarzowy, t.j. za miesiąc styczeń 2009 r., która winna być uwzględniona do podstawy wymiaru emerytury stanowi kwotę 303 zł.

Trafne, w ocenie Sądu odwoławczego, są wywody apelacji wskazujące na wadliwość poglądu Sądu pierwszej instancji jakoby wyrok z dnia 23 kwietnia 2012 r. wydany przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie pominięcia w wydanym ubezpieczonemu zaświadczeniu o uposażeniu i nagrodzie rocznej dla celów emerytalnych, nagrody rocznej za 2009 rok, determinował ustalenia Sądu w tym zakresie. Wyrok ten wydany został bowiem na podstawie art. 218 § 1 k.p.a. zgodnie, z którym w przypadkach, o których mowa w art. 217 § 2 pkt 2, organ administracji publicznej obowiązany jest wydać zaświadczenie, gdy chodzi o potwierdzenie faktów albo stanu prawnego, wynikających z prowadzonej przez ten organ ewidencji, rejestrów bądź z innych danych znajdujących się w jego posiadaniu. Przepis ten, co wynika z jego treści, jak też z ukształtowanego na jego tle orzecznictwa, nie uprawnia do orzekania przez organ w danej sprawie administracyjnej, tj. ustalania praw lub obowiązków administracyjnoprawnych podmiotów prawa, lecz sprowadza się wyłącznie do poświadczenia faktów lub stanów prawnych. Zaświadczenie jest aktem wiedzy, a nie aktem woli organu i nie ma charakteru prawotwórczego. Zaświadczenie nie rozstrzyga żadnej sprawy, nie tworzy nowej sytuacji prawnej, ani nie kształtuje bezpośrednio stosunku prawnego. Zaświadczeniem organ potwierdza jedynie istnienie określonego stanu na podstawie posiadanych już danych, a postępowanie wyjaśniające, o jakim mowa w art. 218 § 2 k.p.a., spełnia tylko pomocniczą rolę przy ustalaniu treści zaświadczenia (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 27 października 2015 r., II SA/Kr 767/15 – LEX nr 1939325).

W konsekwencji wspomniany wyżej wyrok WSA w Warszawie nie rozstrzygał spornych kwestii dotyczących prawa ubezpieczonego do nagrody rocznej za 2009 rok.

Odnosząc się do charakteru prawnego przedmiotowego zaświadczenia podkreślić należy, że nie rozstrzyga ono o prawach lub obowiązkach a zatem nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej. Oznacza to, że w postępowaniu sądowym, stosownie do treści art. 473 k.p.c. ubezpieczony może wszelkimi dowodami wykazywać okoliczności, od których zależą jego uprawnienia.

Podsumowując powyższe rozważania Sąd Apelacyjny uznał, że nagroda roczna za 2009 r. w wysokości 1/12 jednomiesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym, winna być uwzględniona do ustalenia wysokości emerytury ubezpieczonego w decyzji z dnia 6 lutego 2009 r.

Mając powyższe na uwadze i na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku, o kosztach zastępstwa prawnego orzekając na podstawie art. 98 § 1 k.p.c i art. 99 k.p.c. w związku z § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r., poz. 490). Ustalając wysokość należnych kosztów zastępstwa prawnego Sąd przyjął minimalne stawki wynagrodzenia przewidziane we wskazanych wyżej przepisach, mając na względzie fakt, że rozpoznawana sprawa jest rodzajowo zbliżona do dwóch już rozpoznanych przez Sąd Apelacyjny spraw (III AUa 1915/14 i III AUa 1646/14), a to oznacza, że nakład pracy pełnomocnika sprowadzał się w istocie do powielenia wcześniej wyrażonego stanowiska. W rezultacie zasadzona kwota kosztów 210 zł obejmuje kwoty zastępstwa prawnego za pierwszą i drugą instancję (odpowiednio 60 zł plus 120 zł) oraz zwrot uiszczonej opłaty od apelacji w kwocie 30 zł. Sąd odwoławczy zasądzając koszty pominął na skutek przeoczenia koszty postępowania apelacyjnego zakończonego wyrokiem z dnia 31 stycznia 2013 r.

Sędziowie: Przewodniczący

Krystyna Sitkowska Marcjanna Górska

Danuta Malec