Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 20 listopada 2015r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jacek Witkowski

Protokolant sekr. sądowy Anna Wąsak

po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2015r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z wniosku W. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

w związku z odwołaniem od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 12 czerwca 2014 r. Nr (...)

p o s t a n a w i a :

odrzucić odwołanie.

Sygn. akt IV U 1199/15

UZASADNIENIE

postanowienia Sądu Okręgowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 20 listopada 2015 r.

Decyzją z 12 czerwca 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art.57 i art.58 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił W. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że ubezpieczony, u którego Lekarz Orzecznik ustalił istnienie całkowitej niezdolności do pracy do 24 maja 2016r., a która powstała w dniu 13 września 2012r., w okresie dziesięciu lat przed powstaniem niezdolności do pracy i dziesięciu lat przed zgłoszeniem wniosku o rentę nie udowodnił żadnych okresów składkowych. Od 11 października 1999r. ubezpieczony pobiera zasiłek przedemerytalny, a okres pobierania zasiłku przedemerytalnego stanowi okres nieskładkowy. W związku z tym, że okresy nieskładkowe ogranicza się do wysokości 1/3 okresów składkowych u ubezpieczonego brak jest wymaganego okresu ubezpieczenia w dziesięcioleciu przed zgłoszeniem wniosku o rentę i przed powstaniem niezdolności do pracy. Ogółem zaś udowodnione okresy składkowe wynoszą 28 lat, 6 miesięcy i 23 dni, a okresy nieskładkowe 9 lat, 6 miesięcy i 8 dni okresów nieskładkowych (po ograniczeniu do wysokości 1/3 okresów składkowych).

Odwołanie od ww. decyzji złożył W. J. wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu stanowiska wskazał, że decyzja organu rentowego jest krzywdząca, gdyż nie mógł przepracować 5 lat przed nagłą chorobą, która go dotknęła. Zasiłek przedemerytalny, który pobiera przeznacza głównie na leki i opłaty i niewiele pozostaje mu na życie. Dlatego wnosi o zmianę zaskarżonej decyzji (odwołanie k.1).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując na przepisy prawa i uzasadnienie zawarte w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.2-3).

Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt IV U 762/14 Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie W. J. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 12 czerwca 2014 r. w przedmiocie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Apelację od powyższego wyroku złożył wnioskodawca W. J. i podkreślił w niej, że nie zgadza się z odmową przyznania mu prawa do renty z powodu stałej niezdolności do pracy. Wyjaśnił, że wszystkie dokumenty przedłożył, nie dołączył jedynie dokumentu z Urzędu Pracy, z którego wynikałoby dlaczego od chwili zarejestrowania w tym urzędzie nie otrzymał żadnej propozycji pracy. Obecnie, gdy doznał nagłej i nieprzewidzianej choroby, ZUS zażądał przepracowania 5 lat przed zachorowaniem. W tym wypadku nie może się zgodzić z tym, że Urząd Pracy nie ponosi odpowiedzialności za powyższe. Podkreślił, że czuje, iż jest pokrzywdzony i dlatego, domaga się zmiany wyroku Sądu Okręgowego i przyznania mu prawa do renty.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 2 września 2015 r. wydanym w sprawie o sygn. akt III AUa 452/15 uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Siedlcach do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. Rozpoznając sprawę ponownie Sąd Okręgowy miał ustalić zarzuty do zaskarżonej decyzji, a po wykluczeniu, że zachodzą podstawy do zastosowania art. 477 ⁹ § 3 ¹ k.p.c., powinien ustalić schorzenia na które cierpi wnioskodawca, a w szczególności, wyjaśnić od kiedy i na jakie schorzenia wnioskodawca się leczył.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony W. J. w dniu 30 kwietnia 2014r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z 30 kwietnia 2014r. k.1 akt rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 22 maja 2014r. ustalił, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy do 24 maja 2016r., a niezdolność do pracy powstała w dniu 13 września 2012r. (orzeczenie Lekarza Orzecznika z 22 maja 2014r. k.10 akt rentowych). Od powyższego orzeczenia wnioskodawca nie wniósł sprzeciwu do Komisji Lekarskiej ZUS, przysługującego mu na podstawie art. 14 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dlatego też, ww. orzeczenie stało się podstawą do wydania zaskarżonej decyzji z dnia 12 czerwca 2014 roku.

Na rozprawie w dniu 20 listopada 2015 r. Sąd Okręgowy ustalił, iż odwołanie ubezpieczonego opiera się wyłącznie na zakwestionowaniu orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 22 maja 2014 r. co do daty powstania niezdolności do pracy. W orzeczeniu tym jako datę powstania niezdolności do pracy wskazano dzień 13 września 2012 r. W ocenie ubezpieczonego, powinna to być data 7 grudnia 2011 roku (k. 38v-39 a.s.). Jak wyjaśnił wnioskodawca, pozostawał w błędnym przekonaniu, iż otrzyma rentę z tytułu niezdolności do pracy, a tym samym nie złożył sprzeciwu od ww. orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS.

Zgodnie z art. 14 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych orzeczenie Lekarza Orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz zdolności do samodzielnej egzystencji.

Wobec niezakwestionowania orzeczenia Lekarza Orzecznika z 22 maja 2014 r., organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję z dnia 12 czerwca 2014 r., w której podniósł, że ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określonych w art. 57 w zw. z art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, bowiem nie udowodnił wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego, co najmniej 5 lat w ostatnim 10-leciu przed dniem zgłoszenia wniosku lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, a także nie udowodnił 30 lat okresów składkowych.

Bezsporne jest, że ubezpieczony od 11.10.1999 r. pobiera zasiłek przedemerytalny. Niemniej jednak okres pobierania zasiłku przedemerytalnego jest okresem nieskładkowym i nie może zostać uwzględniony jako okres, o którym mowa w art. 58 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 57 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, bowiem okresy nieskładkowe ulegają ograniczeniu do wysokości 1/3 okresów składkowych.

Podkreślenia wymaga, że ubezpieczony składając wyjaśnienia na rozprawie w dniu 20 listopada 2015 r. nie kwestionował ustaleń organu rentowego dotyczących stażu ubezpieczeniowego, a jedynie nie zgadzał się z orzeczeniem Lekarza Orzecznika Zakładu co do daty początkowej niezdolności do pracy.

Na marginesie należy wskazać, że stosownie do treści art. 58 ust. 4 ustawy emerytalnej, przepisu art. 58 ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy wynoszący co najmniej 30 lat dla mężczyzn oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Oznacza to, że ubezpieczony - jako osoba całkowicie niezdolna do pracy - nie musiałby wykazywać okresu składkowego i nieskładkowego wynoszącego łącznie co najmniej 5 lat przypadającego w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, gdyby posiadał co najmniej 30 lat okresu składkowego. Wnioskodawca W. J. nie spełnił jednak tej przesłanki, bowiem na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy przyjął za udowodnione 28 lat, 6 miesięcy i 23 dni okresów składkowych. Pozostałe okresy (9 lat, 6 miesięcy i 8 dni) są nieskładkowe, tym samym ww. przepis nie znajduje zastosowania i nie można przyznać ubezpieczonemu prawa do renty na tej podstawie.

Po uzyskaniu wyjaśnień od ubezpieczonego, nie budzi wątpliwości Sądu, że złożone odwołanie od decyzji z 12 czerwca 2014 r. zawiera wyłącznie zarzuty dotyczące orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS co do ustalonej daty powstania niezdolności do pracy. Wobec braku wniesienia przez ubezpieczonego w ustawowym terminie sprzeciwu od przedmiotowego orzeczenia do Komisji Lekarskiej ZUS, uznać należało, że w sprawie zachodzą podstawy do odrzucenia odwołania w trybie art. 477 ⁹ § 3 ¹ zd. 1 k.p.c. Wskazać przy tym należy, że ubezpieczony został prawidłowo pouczony o sposobie i terminie wniesienia sprzeciwu do Komisji Lekarskiej ZUS, a także o skutkach braku złożenia takiego sprzeciwu. Orzeczenie Lekarza Orzecznika nie rozstrzyga o prawie do świadczenia, ale stwierdza fakty istotne dla ustalania, czy osoba zainteresowana spełnia przesłanki do świadczenia. Dlatego orzeczenie to, ubezpieczony powinien oceniać w świetle stwierdzonych w nim okoliczności, w tym stopnia orzeczonej niezdolności do pracy i daty jej powstania, a w przypadku, gdy nie zgadza się z tymi ustaleniami wnieść sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS.

Zgodnie z art. 477 ⁹ § 3 ¹ zd. 1 k.p.c. sąd odrzuci odwołanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji albo stwierdzenia stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jeżeli podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, a osoba zainteresowana nie wniosła sprzeciwu od tego orzeczenia do komisji lekarskiej ZUS i odwołanie jest oparte wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ⁹ § 3 ¹ zd. 1 k.p.c., Sąd odrzucił odwołanie.