Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2016r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu, Wydział XVII Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Justyna Andrzejczak

Protokolant: stażysta Anna Kujawińska

po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2016r.

sprawy R. L.

obwinionego z art. 92 lit a kw, art. 97 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kościanie

z dnia 26 lutego 2016r., sygn. sprawy II W 201/15,

1.  zmienia zaskarżony wyrok, w ten sposób, że:

-

uniewinnia obwinionego od zarzutu popełnienia wykroczenia z art. 92 a kw;

-

obwinionego uznaje za winnego zarzucanych mu w pkt 2 i 3 wykroczeń z art. 97 kw i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) zł.

2.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  kosztami postępowania w części uniewinniającej w obu instancjach obciąża Skarb Państwa, w pozostałym zakresie zasądza zwrot kosztów sądowych od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa, w tym wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł za obie instancje.

Justyna Andrzejczak

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 26 lutego 2016 roku w sprawie II W 201/15 Sąd Rejonowy w Kościanie uznał obwinionego za winnego wykroczeń z art. 92a k.w. i art. 97 k.w. (k. 89 – 89v).

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł obrońca obwinionego (k. 97 – 108).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego okazała się konieczna i potrzebna, albowiem pozwoliła Sądowi Okręgowemu na przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku w świetle przyczyn odwoławczych przewidzianych przepisami art. 104 § 1 k.p.w. oraz art. 440 k.p.k., co doprowadziło do konstatacji, iż w sprawie niniejszej występuje jedna z nich, co do czynu z art. 92a k.w., powodująca konieczność zmiany zaskarżonego wyroku i uniewinnienia obwinionego od wskazanego czynu z art. 92a k.w. Natomiast argumentacja zawarta w apelacji skarżącego co do czynów z art. 97 k.w. nie zasługiwała na uwzględnienie.

W tym miejscu zaznaczyć jeszcze raz należy, że Sąd Okręgowy dokonał z urzędu kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku w świetle przesłanek odwoławczych przewidzianych przepisami art. 104 § 1 k.p.w. oraz art. 440 k.p.k., w konsekwencji której stwierdził występowanie przesłanki z art. 440 k.p.k. co do zarzucanego obwinionemu czynu z art. 92a k.w.

Zgodnie bowiem z przepisem art. 440 k.p.k., jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, podlega ono niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów zmianie na korzyść oskarżonego albo w sytuacji określonej w art. 437 § 2 zdanie drugie uchyleniu.

Uważna lektura akt sprawy pozwoliła na stwierdzenie, że w materiale dowodowym brak jest świadectwa legalizacyjnego użytego przez policjantów urządzenia pomiarowego do zmierzenia prędkości. Tymczasem zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 2001 roku – Prawo o miarach (tj. Dz.U. z 2013 roku, poz. 1069, ze zm.) Przyrządy pomiarowe, które mogą być stosowane: 1) w ochronie zdrowia, życia i środowiska, 2) w ochronie bezpieczeństwa i porządku publicznego, 3) w ochronie praw konsumenta, 4) przy pobieraniu opłat, podatków i innych należności budżetowych oraz ustalaniu opustów, kar umownych, wynagrodzeń i odszkodowań, a także przy pobieraniu i ustalaniu podobnych należności i świadczeń, 5) przy dokonywaniu kontroli celnej, 6) w obrocie – i są określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 6, podlegają prawnej kontroli metrologicznej. Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 2 tej ustawy Prawna kontrola metrologiczna przyrządów pomiarowych jest wykonywana przez: 1) zatwierdzenie typu przyrządu pomiarowego na podstawie badania typu – przed wprowadzeniem typu przyrządu pomiarowego do obrotu lub 2) legalizację pierwotną albo legalizację jednostkową - przed wprowadzeniem danego egzemplarza przyrządu pomiarowego do obrotu lub użytkowania, a także 3) legalizację ponowną – w stosunku do przyrządów pomiarowych wprowadzonych do obrotu lub użytkowania.

Ponadto zgodnie z § 1 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 27 grudnia 2007 roku w sprawie rodzajów przyrządów pomiarowych podlegających prawnej kontroli metrologicznej oraz zakresu tej kontroli (tj. Dz.U. z 2014 roku, poz. 1066, ze zm.) prawnej kontroli metrologicznej obejmującej zatwierdzenie typu i legalizację pierwotną oraz legalizację ponowną podlegają następujące rodzaje przyrządów pomiarowych: przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym: a) radarowe, b) laserowe, c) prędkościomierze kontrolne.

Niewątpliwie więc, aby można stwierdzić legalność i poprawność kontroli wykonywanej urządzeniem pomiarowym przez policjantów wymaga ona przedstawienia świadectwa legalizacji. Bez tego dokumentu nie można stwierdzić, czy dane urządzenie pomiarowe w dacie wykonania pomiaru było sprawne i działało należycie.

Ustaleń takich Sąd meriti nie poczynił, albowiem nie uzyskał w poczet materiału dowodowego świadectwa legalizacji użytego urządzenia pomiarowego. Poprzestano na pozyskaniu instrukcji użytkowania, która jednak w tym kontekście nie jest wystarczająca.

Z uwagi na kierunek zaskarżenia wyroku jedynie na korzyść obwinionego (apelacja jego obrońcy) Sąd odwoławczy nie mógł włączyć w poczet materiału dowodowego wskazanego świadectwa legalizacji, albowiem doszłoby na tej podstawie do poczynienia ustalenia faktycznego na niekorzyść obwinionego (tj. co do legalności użytego urządzenia pomiarowego), co byłoby niedopuszczalne w świetle przepisu art. 434 § 1 k.p.k.

Z tego względu na podstawie art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.k. Sąd Okręgowy obowiązany był zmienić zaskarżony wyrok i uniewinnić obwinionego co do czynu z art. 92a k.w., albowiem w aktach sprawy nie znajduje się świadectwo legalizacji użytego wobec obwinionego urządzenia pomiarowego.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 436 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. Sąd Okręgowy ograniczył rozpoznanie apelacji skarżącego co do czynu z art. 92a k.w. do wskazanego powyżej uchybienia stanowiącego przesłankę odwoławczą z przepisu art. 440 k.p.k., albowiem było to wystarczające do wydania orzeczenia w tym zakresie. Rozpoznanie pozostałych zarzutów odnoszących się do czynu z art. 92a k.w. byłoby bezprzedmiotowe.

Odnosząc się natomiast do apelacji skarżącego w części dotyczącej czynów z art. 97 k.w., to okazała się ona bezzasadna. W pełni prawidłowo bowiem stwierdził Sąd meriti, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań policjantów: M. D. i S. W. pozwala na bezsprzeczne ustalenie, że obwiniony popełnił oba z zarzucanych mu czynów z art. 97 k.w.

Trzeba wyraźnie podkreślić, że obwiniony w swoich wyjaśnieniach złożonych przed Sądem Rejonowym, przyznał się do tego, że nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa. Nie kwestionował on w ogóle tej okoliczności: „Przyznaje się do czynu drugiego, to znaczy, że nie miałem zapiętego pasa bezpieczeństwa…” (k. 34v). Okoliczność ta wynikała również ze spójnych i konsekwentnych zeznań świadków M. D. i S. W. (k. 35v – 36v, k. 3v i 4v). Fakt popełnienia przez obwinionego wykroczenia z art. 97 k.w. zarzucanego mu w pkt 2 był więc bezsporny.

Natomiast co do popełnienia przez niego wykroczenia z art. 97 k.w. zarzucanego w pkt 3, tj. przewożenia pasażera M. S., który nie miał zapiętego pasa bezpieczeństwa, pomimo że pojazd był w niego wyposażony, to również w ocenie Sądu odwoławczego, w świetle zeznań świadków M. D. i S. W., było to niewątpliwe. Świadkowie ci bowiem, zarówno w toku czynności wyjaśniających (k. 3v i 4v), jak i przed Sądem Rejonowym (k. 35v – 36v) zgodnie i konsekwentnie wskazywali, że zarówno kierowca, jak i pasażer w chwili zatrzymania pojazdu nie mieli zapiętych pasów bezpieczeństwa. S. W. wskazał w toku rozprawy głównej: „Ja zauważyłem, że kierujący i pasażer nie mieli zapiętych pasów bezpieczeństwa…” (k. 35v). Tożsame zeznania złożył ten świadek w toku czynności wyjaśniających (k. 4v). Podobnie świadek M. D. wskazał w toku rozprawy głównej: „W chwili, gdy pojazd podjechał zauważyłem, że kierowca i pasażer nie mają zapiętych pasów” (k. 36). Również ten świadek złożył tożsame zeznania w toku czynności wyjaśniających (k. 3v).

Ustalenie tej okoliczności na podstawie wskazanych zeznań świadków M. D. i S. W. było prawidłowe i słuszne. Policjanci byli co do tego faktu zgodni i konsekwentni, a wyjaśnienia obwinionego zaprzeczające jakoby jego pasażer nie miał zapiętych pasów bezpieczeństwa były jedynie próbą uniknięcia odpowiedzialności karnej. Z tych względów apelacja obrońcy obwinionego w części dotyczącej czynów z art. 97 k.w. nie zasługiwała na uwzględnienie, nawet w znikomym zakresie.

W tym stanie rzeczy, mając na uwadze wszystkie poczynione powyżej rozważania, Sąd Okręgowy na podstawie przepisu art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił obwinionego R. L. od zarzucanego mu wykroczenia z art. 92a k.w.

Ponadto Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uznał obwinionego za winnego zarzucanych mu w pkt 2 i 3 wykroczeń z art. 97 k.w. i za to na podstawie art. 97 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 200,00 złotych. Rozstrzygnięcie to było konieczne z uwagi na uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu wykroczenia z art. 92a k.w., w związku z czym zaszła konieczność ponownego określenia podstawy skazującego wyroku za wykroczenia z art. 97 k.w. i wymierzenie za te czyny nowej kary. Wymiar tej kary grzywny określony przez Sąd Okręgowy na kwotę 200,00 złotych spełnia wszystkie przesłanki prewencji ogólnej i indywidualnej, a wysokość określonej grzywny pozwoli obwinionemu na jej uiszczenie bez znaczącego uszczerbku majątkowego.

Natomiast na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. w pozostałym zakresie Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Zważywszy na treść wyroku na podstawie przepisu art. 118 § 2 k.p.w. Sąd odwoławczy, w części uniewinniającej, kosztami procesu za obie instancje obciążył Skarb Państwa.

Natomiast w pozostałym zakresie Sąd Okręgowy, na podstawie art. 118 § 1 k.p.w., zasądził zwrot kosztów sądowych od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa, w tym, na podstawie art. 8, art. 1, art. 3 ust. 1, art. 21 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz.U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223, ze zm.), wymierzył mu opłatę w kwocie 30,00 złotych za obie instancje.

Justyna Andrzejczak