Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2015 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Stupnicki

Protokolant: Joanna Szajkowska

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 23 listopada 2015 r.

s p r a w y : W. C.

syna S. i J. z d. R.

ur. (...) w Ł.

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 sierpnia 2015 roku w Ł., woj. (...), na ulicy (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,14 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...)

tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

I.  uznaje oskarżonego W. C. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. czynu z art. 178a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierza mu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięć) złotych każda;

II.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego W. C. środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat;

III.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. zasądza od oskarżonego W. C. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 5000 (pięć tysięcy) złotych;

IV.  na podstawie art. 63 § 3 k.k. na poczet orzeczonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów zalicza oskarżonemu W. C. okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 17 sierpnia 2015 r. do dnia 23 listopada 2015 r.;

V.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza w całości od oskarżonego W. C. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 170 złotych, w tym na podstawie art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu 100 złotych opłaty.

Sygn. akt II K 1212/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. C. mieszka w Ł. przy ul. (...). Nie był uprzednio karany sądownie za przestępstwa.

( dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonego k.13-14;

-

zapytanie o karalność k.15)

W dniu 17 sierpnia 2015 roku, około godz.18.00 W. C. jechał ulicą (...) w Ł. kierując samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W tym czasie W. C. znajdował się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,14 mg/dm ^{( 3)} alkoholu w wydychanym powietrzu.

( dowód:

-

wyjaśnienia oskarżonego k. 14;

-

badanie na zawartość alkoholu k. 2;

-

notatka urzędowa k.1)

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że rzeczywiście kierował samochodem jadąc ulicą (...) w Ł. gdzie został zatrzymany do kontroli drogowej. Przyznał, że wcześniej wypił półlitrowe piwo marki T..

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego, w których przyznał się, że kierował samochodem drogą publiczną – ulicą (...) w Ł., będąc pod wpływem alkoholu były wiarygodne. Były one konsekwentne oraz korespondowały z wiarygodnym dowodem z dokumentu w postaci protokołu badania stanu trzeźwości (k. 2 akt sprawy). Z dowodu tego jednoznacznie wynikało, że oskarżony kierując samochodem znajdował się w stanie upojenia alkoholowego. Oceniając wyjaśnienia oskarżonego Sąd nie przeoczył, że nie miał on nadto żadnego powodu by podawać obciążające go okoliczności – narażające go na odpowiedzialność karną, gdyby nie miały one miejsca w rzeczywistości.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności dowody z dokumentów przeprowadzone w sprawie. Zostały one bowiem sporządzone przez powołane do tego podmioty, w granicach ich kompetencji.

W. C. swoim zachowaniem z dnia 17 sierpnia 2015 r. polegającym na tym, że znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,14 mg/dm ^{( 3)} alkoholu w wydychanym powietrzu prowadził w ruchu lądowym – na ulicy (...) w Ł. samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyczerpał znamiona czynu z art. 178a § 1 k.k.

Oskarżony umyślnie kierował samochodem w ruchu lądowym będąc w stanie nietrzeźwości. Przyznał bowiem, że przed rozpoczęciem jazdy „wcześniej” – spożył alkohol „pół litra piwa”. Wiedział zatem, że kierując samochodem znajduje się w stanie nietrzeźwości. Stan nietrzeźwości oskarżonego wynosił w pierwszym badaniu 1,14 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu toteż przekraczał granicę stanu nietrzeźwości określoną w kodeksie karnym (art. 115 § 16 pkt 2 k.k.).

Oskarżony jest kierowcą – posiadał prawo jazdy toteż zna zasady ruchu drogowego. Nadto działał w normalnej sytuacji motywacyjnej. Tym samym jest on osobą zdolną do zawinienia.

Przy ustalaniu stopnia społecznej szkodliwości zarzuconego oskarżonemu czynu Sąd wziął pod uwagę okoliczności jego popełnienia. Oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości którego wartość miała tendencję rosnącą. Nadto stan nietrzeźwości oskarżonego był wysoki i przekraczał ponad czterokrotnie granicę stanu nietrzeźwości określoną w kodeksie karnym (art. 115 § 16 pkt 2 k.k.). Sąd nie przeoczył także, iż oskarżony jechał pojazdem w godzinach popołudniowych, kiedy natężenie w ruchu jest duże. Nie bez znaczenie był również fakt, iż zakończenie jazdy przez oskarżonego nie nastąpiło wskutek jego woli lecz dlatego, iż został on zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. W świetle tych okoliczności Sąd uznał, iż stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego był bardzo duży.

Jako okoliczność łagodzącą wpływającą na wymiar kary oskarżonego Sąd uznał jego przyznanie się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wyrażaną skruchę. Zasadą obowiązująca w społeczeństwie jest nie wchodzenie w konflikt z prawem zaś wyjątkiem od zasady popełnianie przestępstw. Tym samym fakt uprzedniej niekaralności oskarżonego nie mógł stanowić szczególnej okoliczności łagodzącej.

W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. – kara o charakterze wolnościowym – w wysokości 100 stawek dziennych grzywny jest adekwatna do jego winy i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Kara ta powinna spełniać swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej, uzmysławiając oskarżonemu naganność jego postępowania. Zdaniem Sądu, orzeczona wobec niego kara powinna również spełnić swoje cele w zakresie prewencji ogólnej, wskazując, że popełnienie przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji musi pociągnąć za sobą odpowiedzialność karnoprawną. Oskarżony jest emerytem i uzyskuje z tego tytułu miesięczny dochód w wysokości 1200 złotych. Tym samym w ocenie Sądu zasadnym było ustalenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę minimalną tj. 10 złotych każda (art. 33 § 3 k.k.).

Z uwagi na fakt, iż oskarżony w czasie popełnienia przestępstwa był w stanie nietrzeźwości Sąd zobligowany był, na podstawie przepisu art. 42 § 2 k.k., orzec wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów. W ocenie Sądu minimalny tj. trzyletni okres zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym jest współmierny do społecznej szkodliwości jego czynu w tym spowodowanemu przez oskarżonego zagrożeniu dla bezpieczeństwa w ruchu.

Na podstawie art. 63 § 3 k.k. na poczet wymierzonego oskarżonemu środka karnego Sąd zaliczył mu okres zatrzymania jego prawa jazdy tj. od dnia 17 sierpnia 2015r. do dnia wydania wyroku tj. do dnia 23 listopada 2015r.

Nadto, na podstawie art. 43a § 2 k.k., Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 5000 złotych uznając, iż wymierzenie tego świadczenia w minimalnej wysokości jest współmierne do możliwości materialnych oskarżonego.

Oskarżony posiada stałe dochody z emerytury. Mając zatem na uwadze sytuację majątkową oskarżonego Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził w całości od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 170 złotych, w tym na podstawie art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu 100 złotych opłaty.