Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2015r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Beata Chojnacka Kucharska

Protokolant Grzegorz Kosowski

po rozpoznaniu w dniu 24.11.2015r.

s p r a w y K. K.

syna M. i T. zd. G.

urodzonego dnia (...) w M.

oskarżonego o to, że:

w dniu 31 maja 2015r. w M. woj. (...) na ul. (...) w ruchu lądowym prowadził motorower marki R.o numerze rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,58 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, będąc wcześniej prawomocnie skazanym przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 09.02.2009r. sygn. akt IV K 1259/08 za czyn z art. 178a § 1 kk

to jest o czyn z art. 178a § 4 k.k. ;

I.  oskarżonego K. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 178a § 4 k.k. i za to na mocy art. 178a § 4 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na mocy art. 69 § 1, § 2 i § 4 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym sprzed zmiany ustawą z dnia 20.02.2015r (Dz. U. z 2015 poz. 396) warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności w stosunku do oskarżonego K. K. na okres 5 (pięciu) lat próby;

III.  na mocy art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego K. K. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 10 (dziesięciu) lat;

IV.  na mocy art. 49 § 2 k.k. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 20.03.2015r. (Dz. U. z 2015r, poz.541) orzeka wobec oskarżonego K. K. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w wysokości 10 000 (dziesięciu tysięcy) złotych;

V.  na mocy art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego K. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym 180 złotych opłaty.

  Sygn. akt II K 835/15

W oparciu o całokształt materiału dowodowego zebrany w aktach sprawy i ujawniony w trakcie przewodu sądowego, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 maja 2015r. około godziny 2 w nocy oskarżony K. K. kierował motorowerem marki R. o numerze rejestracyjnym (...) w ruchu lądowym jadąc ul. (...) w M.. Oskarżony w momencie kierowania motorowerem znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Dowód : - protokół użycia urządzenia kontrolno- pomiarowego do ilościowego oznaczania

alkoholu w wydychanym powietrzu k. 2,

- wyjaśnienia oskarżonego K. K. k. 8,

- zeznania świadka M. S. k. 37v.

Oskarżony kierował motorowerem będąc uprzednio prawomocnie skazany za przestępstwo polegające na prowadzeniu w ruchu lądowym pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości tj. z art. 178 a § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 09 lutego 2009r. sygn. akt IV K 1259/08.

Dowód : - wyjaśnienia oskarżonego K. K. k. 8,

- dane o karalności k. 9-10,

- odpis wyroku k. 12-13.

Oskarżony K. K. ma 26 lat, nie ma nikogo na utrzymaniu. Oskarżony podejmuje zatrudnienie uzyskując dochody na poziomie około 800 zł. miesięcznie. Oskarżony był uprzednio karany.

Dowód : - dane osobowo – poznawcze oskarżonego,

- dane o karalności oskarżonego k. 9-10.

Oskarżony K. K. składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu (k.8). W wyjaśnieniach oskarżony potwierdził fakt kierowania w nocy 31 maja 2015r. po drodze publicznej w M. motorowerem znajdując się w stanie nietrzeźwości.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśniania oskarżonego K. K. zasługują na uznanie ich za wiarygodne. Wyjaśnienia oskarżonego znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka zdarzenia funkcjonariusza Policji dokonującego w nocy 31 maja 2015r. kontroli drogowej oskarżonego - M. S.. Świadek opisał okoliczności zatrzymania oskarżonego do kontroli oraz własne ustalenia co do stanu trzeźwości oskarżonego w chwili kierowania motorowerem. Relacja świadka w pełni koresponduje nie tylko z wyjaśnienia oskarżonego ale także z wynikami badań oskarżonego na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, z których wynika stan nietrzeźwości oskarżonego. W świetle wskazanych dowodów, w tym uprzedniej karalności oskarżonego za czyn z art. 178a § 1 kk, o czym świadczy treść wyroku z dnia 09 lutego 2009r. przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzi wątpliwości.

Nie ma żadnych wątpliwości, że oskarżony K. K. w nocy 31 maja 2015 r. swym zachowaniem wypełnił znamiona występku z art.178a § 4 kk. Kierując motorowerem po drodze publicznej znajdował się w stanie nietrzeźwości wprowadzając się w taki stan z pełną świadomością. Oskarżony kierując motorowerem w stanie nietrzeźwości niewątpliwie był wcześniej karany wyrokiem Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 09 lutego 2009r. sygn. akt IV K 1259/08 za czyn z art. 178a § 1 kk, co decyduje o przyjęciu kwalifikacji prawnej z art. 178a § 4 kk.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego K. K. nie jest znaczny, jest umiarkowany. Oskarżony jechał bowiem pojazdem jednośladowym, motorowerem, poruszając się z niewielką prędkością. Jak wskazał świadek funkcjonariusz Policji M. S. został zatrzymany do kontroli rutynowej i mimo, że był pod znacznym działaniem alkoholu, sposób kierowania motorowerem nie wskazywał na to, że stwarza on niebezpieczeństwo na drodze dla innych użytkowników drogi. Jechał wprawdzie jedną z głównych ulic (...) ale jak wskazał świadek, nie było wówczas żadnego ruchu na drodze. Wina umyślna oskarżonego, działanie w zamiarze bezpośrednim, nie budzi wątpliwości, skoro oskarżony wyjaśnił, że zdecydował o kierowaniu motorowerem po spożyciu piwa. Oskarżony był w pełni świadomy tego, że znajduje się pod działaniem alkoholu, a mimo to zdecydował się na kierowanie motorowerem. Oskarżony miał też świadomość uprzedniej karalności za przestępstwo z art. 178a § 1 kk. Powyższe wskazuje na wysoki stopień winy oskarżonego.

Kierując się dyrektywami sądowego wymiaru kary oraz mając na uwadze stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonego, mając na względzie okoliczności wskazane powyżej, Sąd uznał, iż adekwatną do czynu popełnionego przez oskarżonego jest kara orzeczona w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, że tak ukształtowana kara pozbawienia wolności jest adekwatna zarówno do stopnia społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, jak i stopnia jego winy. Sąd miał na względzie wymierzając karę, oprócz okoliczności wskazanych powyżej, dotychczasowy sposób życia oskarżonego, jego uprzednią karalność, pobyt w jednostce penitencjarnej, gdzie odbywał karę pozbawienia wolności. Mając na uwadze to, że oskarżony kierował pojazdem jednośladowym, jechał wolno, prawidłowo, a przy tym, po pustej drodze, natomiast czyn z art. 178 a § 1 k.k. popełnił w 2008r., a więc około 7 lat temu i orzeczono za ten czyn karę grzywny stwierdzić należy, że zaistniały podstawy do uznania, że po stronie oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna i spełnione zostały przesłanki z art. 69 § 4 kk. Sąd zdecydował o zakreśleniu długiego, 5 - letniego okresu próby.

Popełnienie czynu z art. 178a § 4 kk wiąże się z eliminacją oskarżonego co do zasady dożywotnio z uczestniczenia w ruchu drogowym w charakterze kierowcy. Mając na względzie to, że oskarżony popełnił przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji będąc w stanie nietrzeźwości i poruszał się pojazdem mechanicznym, koniecznym jest orzeczenie zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym. Sąd uznał natomiast, że spełni swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów w wymiarze 10 lat; orzeczenie tego zakazu dożywotnio, w okolicznościach tej sprawy, byłoby rażąco surowe. Oskarżony był bowiem tylko jeden raz karany za czyn z art. 178a § 1 kk i miało to miejsce wiele lat temu, poruszał się pojazdem jednośladowym, jechał powoli, prawidłowo, nocą, gdy nie było na drodze żadnego ruchu. Zważywszy przy tym dodatkowo na właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego młody wiek, to stwierdzić należy, że jest to szczególnie uzasadniony wypadek uzasadniony szczególnymi okolicznościami dający podstawy do odstąpienia od orzeczenia dożywotniego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Zakaz orzeczony na okres 10 lat będzie z pewnością dolegliwy dla sprawcy, nie przekraczając jednocześnie stopnia winy oskarżonego; nadto odpowiada społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.

Sąd orzekł wobec oskarżonego, na podstawie art. 49 § 2 k.k. środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Ustalając wysokość tegoż świadczenia Sąd wziął pod uwagę możliwości zarobkowe i majątkowe oskarżonego i zważył, by rozstrzygnięcie to swą dolegliwością nie przekroczyło stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego. Kierując się tymi przesłankami Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości minimalnej przewidzianej ustawą tj. 10 000 zł.

Z uwagi na to, że w chwili orzekania obowiązywała inna ustawa, niż w czasie popełnienia czynów, koniecznym było rozważenie, która z ustaw jest względniejsza dla sprawcy, stosownie do art. 4 § 1 kk. Oceny względności porównywanych ustaw należy dokonywać nie abstrakcyjnie lecz przez pryzmat konkretnej sytuacji istniejącej w danej sprawie. Art. 4 § 1 kk wyraźnie odnosi względność ustawy do sprawcy czynu zabronionego (podobnie: wyrok SN z dnia 03.12.2003r. , sygn. akt V KK 73/03, Prok. i Pr. 2004/3/1). Przy stosowaniu art. 4 § 1 kk należy najpierw dokonać hipotetycznego wymiaru kary, środków karnych na podstawie ustawy starej i nowej, a następnie porównać uzyskany rezultat i jeżeli wypadnie in favorem ustawy starej, należy ją zastosować (tak: R.A. Stefański, „Ustawa względniejsza dla sprawcy”, Prok. i Pr. 1995,/9/s.106, Kodeks Karny. Komentarz pod red. n. M. Filara, Wydanie 4., Wolters Kluwer, Warszawa 2014, s. 29). Sąd zastosował, zgodnie treścią art. 4 § 1 kk, przepisy obowiązujące w dacie czynu popełnionego przez oskarżonego jako, że są one dla oskarżonego względniejsze. Świadczy o tym możliwość orzeczenia na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, mimo uprzedniej karalności na karę pozbawienia wolności i brak konieczności orzeczenia obok tak ukształtowanej kary obowiązków probacyjnych. Sąd wyraźnie wskazał w wyroku, który stan prawny został zastosowany do oskarżonego powołując się każdorazowo na treść każdego ze zmienionych przepisów obowiązujących w dacie czynu. Tym samym Sąd w pełni wywiązał się z obowiązku nałożonego treścią art. 4 § 1 kk. Brak jest natomiast uzasadnienia do powołania w treści wyroku art. 4 § 1 kk. Jest to bowiem dyrektywa adresowana do Sądu, podobnie jak dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk, art. 54 kk, czy przepisy wskazujące na granice wymiaru jednostkowych kar grzywny, pozbawienia wolności, czy ograniczenia wolności. Przepis ten mówi wyłącznie o tym, którą ustawę należy zastosować w sytuacji zmian normatywnych. Sąd ma więc wskazać w wyroku konkretną ustawę, jeśli stosuje ustawę obowiązującą poprzednio. W doktrynie i orzecznictwie sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że przy ocenie kwestii względności ustawy karnej należy brać pod uwagę nie tylko ustawę obowiązującą w chwili orzekania i w chwili popełnienia czynu ale także ustawę pośrednią, jeżeli obowiązywała ona między czasem popełnienia przestępstwa, a czasem orzekania. Nie jest więc wykluczone wystąpienie dwu lub więcej ustaw pośrednich, a zatem może zdarzyć się, że Sąd będzie musiał dokonać oceny nie dwóch stanów prawnych, a trzech, czy więcej (tak przykładowo: wyrok SN z dnia 09.10.2008r., sygn. akt WA 40/08, Biul. SN 2008/13/49, Kodeks Karny. Komentarz pod red. n. M. Filara, Wydanie 4., Wolters Kluwer, Warszawa 2014, s. 28- 29). To dowodzi, że przywołanie art. 4 § 1 kk w treści rozstrzygnięcia jest pozbawione jakiegokolwiek sensu, bo w sytuacji istnienia kilku stanów prawnych nie daje odpowiedzi, który stan prawny Sąd zastosował, a nie to jest istotą art. 4 § 1 kk. Z powyższego wynika zatem jednoznacznie, że w razie różnych stanów prawnych należy przywołać konkretny stan prawny, który jest w danej sprawie stosowany, a nie art. 4 § 1 kk. Takie stanowisko w pełni odpowiada treści art. 413 § 1 pkt 6 kpk, gdzie wymieniono elementy, jakie winien zawierać wyrok – wskazanie zastosowanych przepisów ustawy karnej. Wskazanie konkretnych przepisów ustawy karnej, jak to ma miejsce w niniejszej sprawie, wymóg ten spełnia. Art. 4 § 1 kk nie mieści się w kategorii takich przepisów, o jakich mowa w art. 413 § 1 pkt 6 kpk. Zauważyć należy, że Sąd Najwyższy rozważając stosowanie w konkretnych sprawach w zakresie wymiaru kary art. 4 § 1 kk nie nakazuje wskazywać w podstawie wymiaru kary art. 4 § 1 kk., a jedynie podkreśla konieczność rozważenia art. 4 § 1 kk. jako, że nie jest to norma materialno – prawna, a reguła intertemporalna. Wystarczy przeanalizować orzecznictwo SN na gruncie art. 89 kk, by takie wnioski wyprowadzić. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 25 lutego 2014r. sygn. akt II AKa 16/14 ( LEX 1504343) wskazał wprawdzie na konieczność powoływania w wyroku art. 4 § 1 kk ale w sytuacji, gdy dochodzi do zmiany kwalifikacji prawnej czynu wobec zmiany stanu prawnego i wówczas, jak twierdzi, art. 4 § 1 kk winien być powołany w kwalifikacji prawnej czynu oraz podstawie skazania. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie ma miejsca.

Z uwagi na to, że oskarżony uzyskuje dochody, podejmuje zatrudnienie, nie ma żadnych przeciwwskazań do pracy, nie ma nikogo na utrzymaniu, stosownie do treści art. 627 kpk, Sąd zasądził w całości od oskarżonego należne Skarbowi Państwa koszty sądowe, w tym także w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu 180 zł. opłaty.